Γράφει ο Κώστας Νούσης στην Romfea.gr
Θεολόγος - Φιλόλογος
Αυτό που κυριολεκτικά θλίβει – αν δεν εξοργίζει σε κάποιες περιπτώσεις – είναι η προσπάθεια θεολογικής τεκμηρίωσης των ατεκμηρίωτων από άποψη πνευματική και θεολογική.
Άλλο να παραδεχθώ την αδυναμία μου και να αναγνωρίσω το δυσεφάρμοστο σωστό και έτερο το να επιβάλω τη λαθεμένη στάση και γνώμη μου ωσεί ορθή.
Αυτό συνέβη στον γράφοντα, όταν τυχαία έπεσε σε άρθρο σύγχρονου ορθοδόξου κληρικού: (ΕΔΩ)
Ποιοι μασκαρέψαμε τον Χριστό; Πρωτίστως όλοι μας, με τις αμαρτίες μας. Αμαυρώσαμε την Εκείνου εικόνα, τον εαυτό μας.
Εν προκειμένω, εν μέσω πανδημίας, συνέβησαν και χειρότερες εκτροπές, θεσμικού χαρακτήρα: Ιερείς και Επίσκοποι τελούσαν και τελούν τη Θεία Λειτουργία με μάσκες ή μασκοφορούνται σε κάποιες στιγμές της θείας λατρείας ή – το χείριστο – την ώρα της Μετάληψης των πιστών φοράνε τη μάσκα – για να προστατέψουν εαυτούς, τους πιστούς, ποιον;
Στο μέσο κείται ο ίδιος ο Χριστός, στο Δισκοπότηρο. Δεν είναι αυτό βλασφημία;
Ας έρθει ένας να μου αποδείξει ότι είμαι ακραίος σε αυτό που διατυπώνω, ένας μωρέ, ένας μοναχά… - τουτέστιν Χριστός μασκοφόρος!
Ω του καταντήματος, ω της Ορθοδόξων αθλιότητος…
Και φυσικά, έρχεται η «μεταπατερική» αθώωση και εξωραϊσμός των πάντων.
Με βάση την αγαπολογία φυσικά, προς τον ψευτοπλησίον… Έτσι λοιπόν και στο εν λόγω άρθρο.
Προσπάθεια αιτιολόγησης και αμνήστευσης όλων των παραβατικών και εκπτωτικών εκκλησιολογικών συμπεριφορών.
Θα σταθώ μονάχα στα δύο βασικά «δογματικά» επιχειρήματα του κληρικού.
Το πρώτο είναι η θεία ενανθρώπηση: «Ο Θεός είδε την αδυναμία του ανθρώπου, την κατάπτωση του, την αμαρτωλότητα του. Δεν τον άφησε έτσι.
Πρώτος Εκείνος, επειδή ο θάνατος κυριαρχούσε στον άνθρωπο, φανερώθηκε με ανθρώπινο σώμα (το υποδεέστερο της ψυχής κατά Πλωτίνο και την σύνολη αρχαιοελληνική αντίληψη) για την σωτηρία μας από φιλανθρωπία και αγαθότητα του Πατρός του, όπως θα πει ο Μ. Αθανάσιος.
Έχουμε να κάνουμε με έναν Θεό που βγαίνει από μία βεβαιότητα, χωρίς να χάνει τίποτε από την φύση Του, την ουσία Του.
Κινείται προς τον αδύναμο άνθρωπο με αγάπη και φοράει την σάρκα του. Δεν ήταν υποχρεωμένος να το πράξει».
Μια περίεργη παραδειγματική εξίσωση της θείας ενανθρώπησης με τη μάσκα των πιστών. Έλεος! Δεν θα σχολιάσω επιμέρους θεολογικούς μαργαρίτες του γράφοντος, εκτός εάν προκληθώ.
Το δεύτερο επιχείρημά του είναι η Αποστολική Σύνοδος: «Στην Σύνοδο ξεπεράστηκαν προκαταλήψεις, φοβίες, τυπολατρίες, νομικισμοί και οι εθνικοί δεν χρειαζόταν να περιτμηθούν για να βαπτιστούν, αλλά να απέχουν από τα είδωλα και την πορνεία. Οι απόστολοι εστίασαν στην ουσία, στο βάθος της πίστης, στην αλήθεια των πραγμάτων και κινήθηκαν με αγάπη προς τους εθνικούς, χωρίς φόβο».
Τι σχέση έχει αυτό με το αν πρέπει να φοράμε μάσκες στον ναό; Είναι το ίδιο;
Ομολογώ πως το υποτιθέμενο αντιομολογιακό - μεταπατερικό πνεύμα του γράφοντος με εκπλήσσει δυσάρεστα.
Προκειμένου, δηλαδή, να σώσουμε τα άσωστα, πρέπει να αποδογματίζουμε την Ορθοδοξία μας με ιδιόγνωμες αυθαιρεσίες;
Στώμεν καλώς. Στώμεν μετά φόβου, αδελφοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου