Στὶς
11 Αὐγούστου ἑκάστου ἔτους λιτανεύεται στὴν Κέρκυρα τὸ σεπτὸ σκήνωμα
τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, σὲ ἀνάμνηση τῆς θαυματουργικῆς ἐπέμβασης τοῦ Ἁγίου
τὸ 1716 μ. Χ., ὁ ὁποῖος ἐδίωξε σὲ μία νύχτα τὶς χιλιάδες τῶν Τούρκων
εἰσβολέων καὶ ἔτσι διέσωσε τὸ νησὶ τῆς Κέρκυρας.
Τὸ 1716 ἡ Κέρκυρα βρισκόταν στὰ χέρια τῶν Βενετῶν, οἱ ὁποῖοι τὴν κατεῖχαν ἀπὸ τὸ 1386.
Οἱ
Τοῦρκοι, λοιπόν, τὴν 24η Ἰουνίου τοῦ 1716, πραγματοποίησαν τὴν πρώτη
τους ἐπίθεση μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Καπουδᾶν Χοντζὰ πασά· «Οἱ σκληροὶ οὗτοι
ἐπολιόρκησαν ἐξαίφνης τὴν πόλιν δια ξηρᾶς καὶ διὰ θαλάσσης. Ἀφοῦ δὲ
ἤρχισεν ὁ βαρβαρικὸς πόλεμος, μὲ πῦρ καὶ μὲ σιδηρον κατέθλιβον τὴν πόλιν
καὶ τοὺς πολίτες καὶ μετὰ παρέλευσιν πεντήκοντα ἡμερῶν, ἐν αἶς σφοδραί μᾶχαι
εἶχον γίνει, οἱ βάρβαροι ἐβουλεύθησαν νὰ συγκεντρώσωσι τὰς δυνάμεις
τῶν, καὶ νὰ ἐπανέλθωσιν κατὰ τῆς πόλεως Κερκύρας», ἀναφέρει ἡ διήγηση
τῶν θαυμάτων τοῦ Ἅγιου Σπυριδωνος.
Ὡστόσο,
σύμφωνα μὲ τὴ διήγηση, ὁ λαὸς τῆς Κέρκυρας, ἂν καὶ εἶχε μεγάλη ἀγωνία
καὶ ἀνείπωτο ψυχικὸ πόνο, δὲν ἀπελπίστηκε. «Πάντες δὲ οἱ πιστοὶ μὲ
στεναγμοὺς καὶ δάκρυα ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρα, τὸν Ἱεράρχην ἱκέτευον», καὶ
πράγματι, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ δεήσεις τῶν κατοίκων τοῦ νησιοῦ
εἰσακούστηκαν. «Ὄτε δὲ τὰ τῶν Ἀγαρηνῶν στρατεύματα, ἐπανῆλθον πρὸς
ἐπίθεσιν εἰς το ακρότειχον τῆς πόλεως, μετ’ ὀλίγον πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κακοὶ
κακῶς ἠφανίσθησαν, καὶ διὰ τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἱεράρχου διεσκορπίσθησαν.
Μετὰ τοῦτο δὲ μεγαλυτέραν σκληρότητα και απάνθρωπον φόνον ἐπνέον οἱ
βάρβαροι ἐπαπειλοῦντες ἐναντίον τῆς πόλεως ἄλλην ἐπιδρομὴν καὶ
πανάλεθρον αἰχμαλωσίαν καὶ θάνατον. Αἳ δεήσεις δὲ καὶ αἳ προσευχαὶ ἀπὸ
τοὺς πιστοὺς δὲν
ἔλειψαν,
διὰ τῶν ὁποίων μετὰ πολλῆς εὐλαβείας, ἐπεκαλοῦντο τὴν τοῦ κοινοῦ Πατρὸς
προστασίαν καὶ σκέπην διὸ καὶ τοῦ σκοποῦ δὲν ἀπέτυχον. Ἐνῶ λοιπὸν οἱ
Κερκυραῖοι περιέμενον τὴν ἐκ των βαρβάρων παντελῆ ἀπώλειαν, φαίνεται,
ὄρθρου βαθέος, πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ὁ μέγας πατὴρ ἠμῶν Σπυρίδων μετὰ
πλήθους στρατιᾶς οὐρανίου καί, ἐπέχων εἰς τὴν δεξιὰν ἀστραπόμορφον
ξίφος, ἐδίωκε μὲ θυμὸν αὐτούς. Τοιοῦτον λοιπὸν παράδοξον ἰδόντες οἱ
Ὀθωμανοὶ στρατιῶται, εὐθὺς ἐτράπησαν εἰς φυγήν, καὶ συγκρουόμενοι μεταξὺ
τῶν ἐφοβοῦντο μήπως ἀοράτως πληγωθῶσιν.
Ἔφυγον
λοιπὸν καὶ συνετρίβησαν ἀπὸ φόβον, ἄνευ πολέμου, ἢ πυρός, ἢ μαχαίρας, ἢ
ἄλλου τινὸς διώκοντος, εἰμὴ μόνης της ἀοράτου δυνάμεως τοῦ σωτῆρος ἠμῶν
Θεοῦ, διὰ τῶν θερμοτάτων εὐχών του θαυματουργοῦ Σπυρίδωνος. Ἀφοῦ λοιπὸν
ἀνεχώρησαν τὰ πεζικὰ καὶ ἱππικὰ τάγματα, ἀπέπλευσε καὶ ὁ στόλος αὐτῶν
ἔτσι δὲ διέμενεν ἐλευθέρα ἡ Κέρκυρα. Τὸ δὲ πρωΐ ἐνῶ περιέμενον οι
πολίται τὴν συνήθη μάχην, δὲν εἶδον οὐδένα, εἰμὴ σιωπὴν καὶ ἡσυχίαν.
Περίεργοι
λοιπὸν ἐπελθόντες εἰς τὰς σκηνᾶς τῶν ἐχθρῶν, ἐννόησαν τὸ θαῦμα· καὶ
σκιρτῶντες μετ’ εὐφροσύνης, ἠγάλλοντο διὰ τὸ καινὸν καὶ παράδοξον ἐπειδὴ
ὄχι μόνον τοὺς ἔβλεπον τοὺς Ἰσμαηλίτας φεύγοντας, ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπάρχοντα
αὔτων ἐλαφυραγώγησαν ἐκεῖνοι δὲ καὶ ἐνῶ ἔφευγον, ἀναφανδὸν ὠμολόγουν,
ὅτι ἀπὸ τινὰ σεβάσμιον μοναχόν, δηλαδὴ τὸν Σπυρίδωνα, ὃς τὶς ἀνεφάνη εἰς
τὸν αἰθέρα μὲ ἔνδοξον στόλον στρατιᾶς οὐρανίου, ἐτράπησαν εἰς ταχυτάτην
φυγήν. Έδραμον δε πάντες μετ’ εὐλαβείας, εἰς τὸν τοῦ ἁγίου ναό,
δοξάσαντες τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστοῦντες τὸν Ἱεράρχην».
Ἡ
πολιορκία τῶν Τούρκων, ποὺ ἄρχισε στὶς 24 Ἰουνίου, ἔληξε τὰ ξημερώματα
τῆς 11ης Αὐγούστου τοῦ 1716, μὲ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ Ἁγίου
Σπυρίδωνος, ἀφοῦ, καθόλη τὴ νύχτα τῆς 10ης Αυγούστου, ὁ Ἅγιος, ὁ ὁποῖος
κατάγεται ἀπὸ τὴν πατρίδα μᾶς Κύπρο, μὲ τὴν παρουσία ἀγγελικῶν δυνάμεων,
κατατρόπωνε τοὺς ἐχθρούς. Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ σημεῖο τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ
ἀναγκασε τους Ἐνετοὺς νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Ἅγιο ὡς ἐλευθερωτὴ τῆς
Κέρκυρας. Κατόπιν, μὲ ἀπόφαση τοῦ Βενετοῦ Γενικοῦ Καπιτάνου Ἀνδρέου
Πιζάνη, καθιερώθηκε ὅπως κατὰ τὴν 11η Αὐγούστου νὰ γίνεται Λιτανεία τοῦ
ἱεροῦ σκηνώματος τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου τῆς Κέρκυρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου