Ο Χριστός με την αγάπη κάνει όλος ο Παράδεισος να φέγγει μέσα μας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης.

 

 

Κυριακή της Απόκρεω – της Τελικής Κρίσεως

Στίχοι
Ὅτε κρίνων γῆν, ὁ Κριτὴς πάντων κάθῃ.
Τῆς, Δεῦτε, φωνῆς ἄξιον κᾀμὲ κρίνοις.

«Εφʹ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25,40).

Ενδύσασθε ουν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμού. [Ενδυθείτε, λοιπόν, σαν εκλεκτοί του Θεού, αγιασμένοι και αγαπημένοι από τον Θεό, καρδιά ευσπλαγχνική και πονετική.] (Προς Κολοσσαείς 3,12)

Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος. Κατακαυχάται έλεος κρίσεως. [Γιατί στην τελική κρίση, δεν θα υπάρχει έλεος γι’ αυτόν που δεν έδειξε ευσπλαχνία. Για τον φιλεύσπλαχνο όμως, η τελική κρίση θα είναι θρίαμβος.] (Ιακώβου 2,13)

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Χριστός με την αγάπη κάνει όλος ο Παράδεισος να φέγγει μέσα μας.
Η αγάπη είναι η φιλόστοργη μάνα όλων των αρετών.

Κάνε τον πόνο του συνανθρώπου σου δικό σου πόνο. Ο Θεός κάνει το θαύμα, όταν συμμετέχει κανείς με την καρδιά του στον πόνο του άλλου. Και μόνο ένας καρδιακός αναστεναγμός για τον πλησίον σου φέρει θετικά αποτελέσματα και αξίζει για ώρες προσευχής. Η Θεϊκή πληροφορία της ευπρόσδεκτης προσευχής είναι η Θεία παρηγοριά που νιώθει μετά την προσευχή ο άνθρωπος.

Εάν ένας άνθρωπος είναι καλός και πονετικός, μην τον φοβάσαι. Αν π.χ. πίνει ή παίζει χαρτιά και έχει άλλα πάθη και δεν πιστεύει, αλλά όταν δει ένα φτωχό, λυπάται, ταράζεται, θέλει να βοηθήσει, αυτόν μην τον φοβάσαι, θα τον βοηθήσει ο Χριστός. Αλλά αν κάποιος είναι σκληρός και παρ’ όλο που έχει πολλά επιμένει και σκληραίνει… αυτός δεν πάει καλά και θέλει πολλή προσευχή, για να αλλάξει αυτός!

Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό φυσιολογικά, διότι ο Θεός πάντα βρίσκεται κοντά στα πονεμένα Του παιδιά.
– Όταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς. Ο άλλος που έχει και δίνει υλική βοήθεια, νιώθει και χαρά, ενώ αυτός που δεν έχει να δώση, συνέχεια υποφέρει και ταπεινωμένος λέει: «Δεν έκανα ελεημοσύνη». Η καλή διάθεση είναι το πάν.
Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη, είναι γεμάτοι από καλοσύνη, γιατί μέσα τους έχουν τον Χριστό και στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.

Όσοι δεν έρχονται στην θέση των πονεμένων συνανθρώπων τους, εγκαταλείπονται από τον Θεό, και πέφτουν τότε άσχημα και μαθαίνουν να πονάνε.

Οι εύσπλαχνοι, επειδή πάντα χορταίνουν τους άλλους με αγάπη, πάντοτε είναι χορτασμένοι από την αγάπη του Θεού και από τις άφθονες ευλογίες Του.

Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.

Εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση.

***

Άγιος Παύλος πατριάρχης Σερβίας

Χωρίς έλεος και ευαισθησία στους άλλους, δεν θα σωθούμε.

Ο πατριάρχης αρνούνταν πολλές φορές να πάρει και το μισθό του και αρκούνταν στη σύνταξη που είχε ως πρώην Επίσκοπος Ράσκα και Πρίζρεν. Τα ρούχα του και τα παπούτσια του τα διόρθωνε μόνος… Του έμεναν και χρήματα από τη μικρή του σύνταξη τα οποία έδινε στους φτωχούς και σε άλλες αγαθοεργίες. Διηγούνται κάποιοι ότι όταν οι ιεράρχες ζήτησαν το 1962 αύξηση μισθών ο Παύλος επίσκοπος τότε, είπε έκπληκτος: «Γιατί να γίνει αύξηση αφού δε μπορούμε να ξοδέψουμε ούτε αυτά που έχουμε;»

Όταν κάποτε, κατά τα έτη των προσφάτων πολέμων από το διαμέρισμά του στο Πατριαρχικό μέγαρο είδε στον δρόμο μία ομάδα προσφύγων να βρέχονται, κατέβηκε και άνοιξε την μεγάλη από ξύλο βελανιδιάς θύρα του Πατριαρχείου και τους κάλεσε να εισέλθουν, για να προστατευθούν από τη βροχή. Όταν οι συνεργάτες του έκαναν παρατήρηση ότι υπήρχε και πιθανότητα να εισέλθει και κάποιος μη καλοπροαίρετος, (στον πόλεμο ήταν), τους απαντησε: «Πώς μπορούσα εγώ να κοιμούμαι εκεί επάνω στα ζεστά, ενώ τα παιδιά αυτά να βρέχονται έξω;».
«Εάν μπορούσα να προφθάσω, μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα στεκόμουν ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων για τις δεξιώσεις και τις επιδείξεις μόδας, και προσωπικά θα ζητούσα ελεημοσύνη για τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε από εμάς θα έπρεπε, με ενεργό τρόπο, να ντροπιάση όλες εκείνες τις επιδεικτικές πλεονεξίες, οι οποίες υπάρχουν σε τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνο απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας»..

έγραφε σε μια επιστολή του το 1992: «Βιώνουμε την ταλαιπωρία του κάθε ανθρώπου ως δική μας. Επειδή κάθε ανθρώπινο δάκρυ, κάθε σωματικός ή ψυχικός πόνος είναι αδελφικό δάκρυ, αδελφική πληγή και αδελφικό αίμα ».

Ελεγε :’’Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι του κόσμου, πρέπει να γίνουμε λυχνάρια που φέγγουν, ώστε οι άνθρωποι να δουν τα καλά μας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα μας. Η μαρτυρία για την αλήθεια του Ευαγγελίου δίνεται κάθε στιγμή. …

Συμβαίνει ενίοτε, ειδικά όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό να μας προκαλούν, ‘’Δείξε μου τον Θεό και θα πιστέψω’’. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο καθρέπτης και τα μάτια μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να δει τον Θεό είναι η καρδιά του. Πόσο ρυπαρή να ‘ναι άραγε η καρδιά όλων μας, πόσο σκοτεινιασμένη από την αμαρτία , ώστε ο Παντοδύναμος και Πανάγαθος Θεός να μη μπορεί να καθρεφτιστεί πάνω της!

Ως Πατριάρχης, επισκεπτόταν ακούραστα τον πολύπαθο ορθόδοξο λαό του, που βρισκόταν στην εξορία, στα νοσοκομεία, στους καταυλισμούς προσφύγων και για όλους ήταν μια μεγάλη παρηγοριά στην πίστη και την ελπίδα. Επιμαρτυρούσε για τον Χριστό και κήρυττε τη φιλανθρωπία, την ειρήνη και την αγάπη. Στις πιο δύσκολες μέρες του πολέμου κήρυττε υπέρ της ειρήνης και της αλήθειας, κατακρίνοντας κάθε κακουργία και έγκλημα, ιδιαίτερα την καταστροφή και βεβήλωση των ιερών ναών. Πάντα έλεγε σε όλους και επισήμαινε: «Να είμαστε άνθρωποι!». «Έχουμε υποχρέωση», φώναζε, «και στην πλέον δύσκολη κατάσταση να συμπεριφερώμεθα ως άνθρωποι και δεν υπάρχει συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό που θα μπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μην είμαστε άνθρωποι»!

Kατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι καιρούς ζήσαμε, αλλά πώς φερθήκαμε στον πλησίον μας!
Μην μιλάτε στους ανθρώπους για τον Κύριο, αν δεν θέλουν να ακούσουν γι’ Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και οι ίδιοι θα σας ρωτήσουν για να μάθουν..

Η Ορθοδοξία είναι η πίστη που αναγνωρίζεται από τον τρόπο που τη ζούμε, το πως ενεργούμε και το πως φερόμαστε. Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής. 

***

Βλέπω πάντα το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει πάνω από τους ζητιάνους.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Κύριος είπε: ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθ. 25:40).
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην ελεημοσύνη και στην Θεία Κοινωνία. Στην Θεία Κοινωνία λαμβάνουμε τον ίδιο τον Ζωντανό Κύριο Ιησού Χριστό, με την μορφή του άρτου και του οίνου, στην ελεημοσύνη δίνουμε στον ίδιο τον Ζωντανό Κύριο Ιησού Χριστό, με τη μορφή των φτωχών και των απόρων.

Ένας άνθρωπος στην Κωνσταντινούπολη ήταν ασυνήθιστα ελεήμων. Περπατούσε στους δρόμους της πόλης, και έβαζε το δώρο του στα χέρια των φτωχών και αμέσως απομακρυνόταν, έτσι ώστε να μην ακούσει τα λόγια της ευγνωμοσύνη τους ή να μην τον αναγνωρίσουν. Όταν ένας φίλος του τον ρώτησε πώς είχε γίνει τόσο ελεήμων, εκείνος του απάντησε:
`Κάποτε στην εκκλησία άκουσα έναν ιερέα να λέει ότι όποιος δίνει στους φτωχούς, δίνει στα χέρια του ίδιου του Χριστού. Εγώ δεν το πίστεψα, γιατί σκέφτηκα, `Πώς μπορεί αυτό να γίνει, εφόσον ο Χριστός είναι στον ουρανό;” Ωστόσο, μια μέρα γυρίζοντας στο σπίτι μου, είδα έναν φτωχό άνθρωπο να ζητιανεύει, και πάνω από το κεφάλι του έλαμπε το πρόσωπο του Χριστού! Εκείνη τη στιγμή ένας περαστικός έδωσε στον ζητιάνο ένα κομμάτι ψωμί, και είδα τον Κύριο να απλώνει το χέρι Του, να παίρνει το ψωμί και να ευλογεί τον ελεούντα. Από τότε, βλέπω πάντα το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει πάνω από τους ζητιάνους. Γι’ αυτό, με μεγάλο φόβο κάνω όσο περισσότερες ελεημοσύνες μπορώ. ‘
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
http://prologue.orthodox.cn/September18.htm

Του αγίου Στάρετς Βαρσανούφιου

Ένα χρόνο λέγει, πριν πάω, να γίνω μοναχός, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων γύριζα στο σπίτι μου από την πρωινή Θεία Λειτουργία. Ήταν ακόμα σκοτάδι, η πόλις είχε αρχίσει να ξυπνάει. Περπατούσα μόνος στους έρημους δρόμους της.

Ξαφνικά ήρθε κοντά μου ένας γεροντάκος και μου ζήτησε ελεημοσύνη. Δαγκώθηκα απ’ τη στεναχώρια μου γιατί δεν κρατούσα ποτέ μαζί μου πορτοφόλι, και στην τσέπη δεν είχα παρά είκοσι καπίκια. Του τα έδωσα και τα είκοσι και του είπα:

– Συγγνώμη παππού, δεν έχω άλλα.

Εκείνος με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα κομμάτι αντίδωρο. Το πήρα, το ‘βαλα στην τσέπη μου και ενώ έκαμα κάτι να πω στο φτωχό είδα πως είχε εξαφανιστεί. Μάταια τον αναζητούσα. Χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη…

Τον επόμενο χρόνο την ίδια ημέρα άφησα τον κόσμο, και έγινα δόκιμος μοναχός…
Αν ρίξουμε μια ματιά στη ζωή μας, και γύρω μας, θα δούμε πως είναι γεμάτη από θαύματα. Γεμάτη από το έλεος του Αγίου Θεού… Μόνο που εμείς συνήθως δεν κάνουμε τον κόπο να τα δούμε…

***

Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.
Μακάριοι κι ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που είναι εύσπλαχνοι κι ελεούν τους φτωχούς, γιατί αυτοί θα ελεηθούν από το Θεό. Αχ! και να ήξερες τι μεγάλη ανταπόδοση σε περιμένει για την ελεημοσύνη που δίνεις στους φτωχούς! Θα σου δείξει ο Θεός έλεος κατά την ήμερα της κρίσης ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων και θα κληρονομήσεις τη βασιλεία των ουρανών που έχει ετοιμαστεί από καταβολής κόσμου. Αμήν. Αγ. Ιωάννη της Κρονστάνδης

Η ανταμοιβή της ευσπλαχνίας
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής

Κάποτε ήρθε στο κελί του Αγίου Νήφωνα ένας χριστιανός να τον συμβουλευθεί. Μετά τον συνήθη χαιρετισμό, ρώτησε τον όσιο:

-Σε παρακαλώ, πάτερ, πες μου τί ωφέλεια έχουν αυτοί που μοιράζουν την περιουσία τους στους φτωχούς;
– Δεν άκουσες τί λέει το ευαγγέλιο; του απάντησε εκείνος.
– Πολλά άκουσα και διάβασα, αλλά θα ήθελα ν’ ακούσω κάτι και από το στόμα σου.

Τότε ο Νήφων του είπε:

– Ο Θεός του Ουρανού και της Γης να σε διδάξει κατά την πίστη σου. Γιατί εγώ είμαι αδύνατος και ανάξιος. Αφού όμως ήρθες για ν’ ακούσεις κάτι, πρόσεξε και ο Θεός, καθώς είπα, θα σε φωτίσει.
Σώπασε λίγο κι έπειτα άρχισε:
“Στις ημέρες του επισκόπου των Ιεροσολύμων Κυριακού ζούσε ένας πολύ ελεήμων άνθρωπος, ονόματι Σώζων. Περνώντας κάποια μέρα απ’ την πλατεία της πόλεως, βλέπει ένα φτωχό πού ήταν γυμνός και τουρτούριζε από το κρύο. Τον πόνεσε η ψυχή του. Έβγαλε λοιπόν το ιμάτιό του και το έδωσε στο φτωχό. Σε λίγο επέστρεψε σπίτι του. Ήταν σούρουπο και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Βλέπει τότε στο όνειρό του ότι βρέθηκε σ’ ένα θαυμαστό κήπο που φωτιζόταν με καθαρό άυλο φως. Πλήθος λουλούδια – ρόδα και κρίνα – και ψηλόκορμα δένδρα τον στόλιζαν, που ξέχυναν απ’ την κορφή ως τις ρίζες μια υπέροχη ευωδία, ενώ τα δένδρα ήταν κατάφορτα με ωραιότατους καρπούς, ώστε τα κλαδιά τους έγερναν ως τη γη. Το καθένα είχε ξεχωριστή ομορφιά. Ανάμεσά τους υπήρχαν πολυάριθμα πουλιά απ’ όλα τα είδη και τα χρώματα και κελαηδούσαν μελωδικά. Το κελάηδημά τους ήταν τόσο θεϊκό, ώστε νόμιζες ότι ερχόταν απ’ τον ουρανό. Όλα τα δένδρα, τα φυτά και τα λουλούδια κυμάτιζαν με πολλή χάρη.

Βλέποντας και ακούγοντάς τα, δοκίμαζε ο άνθρωπος εκείνος απερίγραπτη γλυκύτητα και ανέκφραστη ηδονή.

Καθώς παρατηρούσε εκστατικός, έρχεται ένας νέος και του λέει, «ακολούθησέ με». Άρχισε να βαδίζει πίσω του και σε λίγο έφτασαν σ’ ένα χρυσοκάγκελο φράχτη. Έριξε το βλέμμα του πέρα, ανάμεσα απ’ τα κενά που σχημάτιζαν τα χρυσά κάγκελα και είδε μιαν αυλή και στο βάθος ένα θαυμάσιο παλάτι, που άστραφτε. Καθώς κοιτούσε ο Σώζων, βγαίνουν απ’ το ανάκτορο δέκα έξι άνθρωποι φτερωτοί, που έλαμπαν σαν τον ήλιο. Μετέφεραν ανά τέσσερις από ένα χρυσοστόλιστο κιβώτιο. Καθώς διέσχιζαν το παραμυθένιο εκείνο προαύλιο οι άγγελοι αυτοί του Θεού, ο Σώζων κατάλαβε ότι κατευθύνονταν προς αυτόν.

Μόλις πλησίασαν στα χρυσά κάγκελα, ακριβώς απέναντι του, στάθηκαν, κατέβασαν τα κιβώτια απ’ τους ώμους και τα ακούμπησαν στη γη. Φαίνονταν τώρα σαν να περίμεναν κάποιον μεγάλο να έρθει. Και πράγματι, σε λίγο βλέπει ο Σώζων να κατεβαίνει από τα ανάκτορα ένας πανέμορφος άνδρας και να έρχεται προς το μέρος των αγγέλων. «Ανοίξτε τα κιβώτια», τους διέταξε, «και δείξτε σ’ αυτόν τον άνθρωπο τί του φυλάω για το ιμάτιο πού μου δάνεισε προ ολίγου διά μέσου του φτωχού».

Αμέσως άνοιξαν το ένα χρυσό κιβώτιο και άρχισαν να βγάζουν χιτώνες και ιμάτια βασιλικά, άλλα κατάλευκα κι άλλα πλουμιστά, όλα πανέμορφα. Τα άπλωναν μπροστά του ρωτώντας τον :

– Σου αρέσουν, Σώζων;
Και εκείνος είπε με δέος:

-Δεν είμαι άξιος να δω ούτε τη σκιά τους! Συνέχιζαν ωστόσο να του δείχνουν λαμπρούς, καταστόλιστους και ολόχρυσους χιτώνες, ώσπου ανέβηκε ο αριθμός τους στους χίλιους.

Όταν πια με αυτόν τον τρόπο ο Κύριος των αγγέλων του έδωσε να καταλάβει τι σημαίνει το «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει», του είπε:

– Βλέπεις, Σώζων, πόσα αγαθά σου ετοίμασα, επειδή με είδες γυμνό και με σπλαγχνίσθηκες και μ’ έντυσες; Πήγαινε λοιπόν και συνέχισε να κάνεις το ίδιο. Αν δώσεις στο φτωχό ένα ιμάτιο, εγώ θα σού ετοιμάσω εκατονταπλάσια.

Ακούγοντας αυτά ο Σώζων ρώτησε με δέος αλλά και με χαρά τον Κύριο:

– Κύριέ μου, το ίδιο θα κάνεις και σ’ όλους όσους βοηθούν τους φτωχούς; Τους φυλάς εκατονταπλάσια αγαθά και την αιώνια ζωή:

Κι Εκείνος του αποκρίθηκε:

– Όποιος θα θυσιάσει σπίτια ή χωράφια ή πλούτη ή δόξα ή πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφές ή γυναίκα ή παιδιά ή οποιοδήποτε αγαθό της γης, «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ’ 29). Γι αυτό, ποτέ μη μετανιώσεις για μία σου ελεημοσύνη εξευτελίζοντας τον φτωχό πού του έδωσες κάτι! Μη τυχόν αντί για ανταμοιβή πάθεις διπλή ζημιά. Διότι αυτός πού κάνει ένα καλό κι έπειτα μετανιώνει ή εξευτελίζει τον φτωχό, χάνει και τον μισθό του, αλλά βρίσκεται και ένοχος την ημέρα της Κρίσεως.

Ύστερα από αυτά τα λόγια ο Σώζων ξύπνησε γεμάτος θαυμασμό για το όραμα. Σηκώθηκε αμέσως απ’ το κρεβάτι του και έδωσε και το άλλο του ιμάτιο σε κάποιον που ήξερε πως το είχε ανάγκη.

Τη νύχτα βλέπει πάλι το ίδιο όραμα και το πρωί, χωρίς καθυστέρηση μοίρασε όλη του την περιουσία, απαρνήθηκε τον κόσμο και έγινε ένας θαυμάσιος μοναχός”.

Αυτό να το έχεις κι εσύ, παιδί μου, στο νου σου από δω και μπρος, συμβούλευσε τον επισκέπτη του ο άγιος Νήφων και να κάνεις ότι μπορείς για να θησαυρίσεις εκατονταπλάσια στον Ουρανό!
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος,, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής», του π. Πέτρου Ιερομονάχου (μαθητού του Αγ. Νήφωνος), Εκδόσεις Αστήρ

α΄. Είπε ο Αββάς Ηλίας : « Εγώ τρία πράγματα φοβάμαι. Όταν μέλλη η ψυχή μου να βγη από το σώμα. Όταν μέλλω να βρεθώ μπροστά στον Θεό. Και όταν μέλλη να βγάλη την απόφαση του εναντίον μου».

Τῇ ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ σου, Χριστὲ ὁ Θεός, τῆς εὐκταίας σου φωνῆς ἡμᾶς καταξίωσον, καὶ τοῖς ἐκ δεξιῶν σου συναρίθμησον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Η καλωσύνη κι η συμπόνοια κριτήριο σωτηρίας. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/13/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CE%BA%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%89%CF%84/

Στην μέλλουσα Κρίση ο καθένας θα καθρεφτίζη τον εαυτό του στον άλλον και θα σκύβη το κεφάλι και θα πηγαίνη στην θέση του. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/23/%cf%84%ce%af-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%b4%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%ce%af%cf%83%ce%b8%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84/

Δεν υπάρχει εξυπνότερος άνθρωπος από τον ελεήμονα, που δίδει γήινα, φθαρτά πράγματα, και αγοράζει άφθαρτα, ουράνια. Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/24/39966/

Ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. Αν δεν έρχεται ο άνθρωπος στην θέση των άλλων, ακόμη και των ζώων και των εντόμων, δεν γίνεται «άνθρωπος». Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/07/27672/

Όταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/06/27590/

Κανών α’, Ωδή θ’, Τριωδίου
Ήχος πλ. β’ Ασπόρου συλλήψεως

Μη με του προσώπου σου, αποστρεψάτω, Κύριε, θυμός οργής σου, μηδέ εισακούσομαι, φωνής αραμένης σου, εις πυρ αποπεμπούσης, αλλ’ εισελεύσομαι εις χαράν, του αφθάρτου σου νυμφώνος, καγώ τότε συν Αγίοις σου.

Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών

Βίβλων ανοιγομένων Χριστέ, εν τη ημέρα της φρικτής παρουσίας σου, και πάντων παρισταμένων, τω κριτηρίω τω σω, και αποβλεπόντων την απόφασιν, πυρός προ του βήματος, ελκομένου και σάλπιγγος, σφοδρώς ηχούσης, τι ποιήσω ο άθλιος, ελεγχόμενος, υπό της συνειδήσεως, και καταδικαζόμενος, εις φλόγα την άσβεστον; Δέομαι ούν προ του τέλους, λύσιν ευρείν των πταισμάτων μου, Χριστέ ο Θεός μου, ο δωρούμενος τω κόσμω, το μέγα έλεος.

Αίνοι, Ιδιόμελα, Τριωδίου
Ήχος πλ. δ’

Δανιήλ ο Προφήτης, ανήρ επιθυμιών γενόμενος, το εξουσιαστικόν Θεού θεωρήσας, ούτως εβόα· Κριτήριον εκάθισε, και βίβλοι ηνεώχθησαν. Βλέπε, ψυχή μου, νηστεύεις; τον πλησίον σου μη αθέτει. βρωμάτων απέχη; τον αδελφόν σου μη κατακρίνης, μη τω πυρί παραπεμπομένη, κατακαής ωσεί κηρός, αλλ’ ανεμποδίστως εισάξη σε Χριστός, εις την βασιλείαν αυτού.

Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω – της Τελικής Κρίσεως.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον: κε΄ 31 – 46.

Είπεν ο Κύριος: όταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επι θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μέν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δέ ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο Βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού: δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν απο καταβολής κόσμου. Επείνασα γάρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες: Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε δέ σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε δέ σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο Βασιλεύς ερεί αυτοίς: αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ ευωνύμων: πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πύρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γάρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με. Τότε αποκριθήσονται Αυτώ και αυτοί λέγοντες: Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή, και ου διηκονήσαμέν Σοι; Τότε αποκριθήσεται αυτοίς λέγων: αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δέ δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.

iconandlight.wordpress.com