Η γραπτή (και ανορθόγραφη εννοείται…) επισήμανση που μας έστειλε προχθές αργά, μετά και το δεύτερο επεισόδιο της σειράς, ο εν-θουσιασμένος μπάρμπας μας (την υπόλοιπη “κριτική” του για τη σειρά, με τεράστια δυσκολία από τα ασταμάτητα κλάματά του, μας την λέει από το τηλέφωνο…):
“Πολύ αγαπάω ήθελα να σου μολογήσω, αλλά λησμόνησα να στα πω στο τηλέφονο, εκείνους που ενσεινύδητα στη ζωή, αλλά κι όπου στην τέχνη, να πούμε, υπυρετούνε δέφτερους ρόλους…
Κείνους που δεν τους γνοιάζει να φανούνε, βρε παιδί.
Που τους αρκεί να΄ναι δεφτεροτριτοτέταρτοι, αρκεί να στέκουν δίπλα σ΄ενανε Μεγάλο, να πούμε.
Σαν αυτόνα τον Πρόδρομο, όχι τον πατέρα του μικρού Αρσένη, αλλά τον άλλονα τον λιγνό κι αδύνατο.
η αφωσίωσή του με τρελλαίνει…
Απύθανος ηθοποιός!
Να τους το πεις.
συ κάτι τέτοιους, που βγάζουν ήθος με το παίξιμό τους, όλο και πας και τους βρίσκεις.
(Πως το κάμεις τούτο θα΄θελα να μάθω;)
Τα σεβάσματα ενός αγράμμματου μικρασιάτη μπάρμπα έχουνε, να τους πεις.
Στα φχαριστώ μου στον Μεγαλοδύναμο, τους έβαλα μέσα…”
~ ο μπάρμπας σου (ο κλάφτης)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου