«Έχω το θάρρος μου εις τον Προστάτην της Ελλάδος Θεόν… Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φορά τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν». Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

 

Μετά την μπόρα την δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.

Η προσευχή του Κολοκοτρώνη
Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος

Θεόδ. Κολοκοτρώνης: «Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φορά τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν».

...Μεσολόγγι: το άγιο βήμα της ιστορίας μας. Μοσχοβολά σαν το Τίμιο Ξύλο. Λιμοκτονούσαν, αρρώσταιναν από επιδημίες, κατασκοτώνονταν στις τάπιες του φράχτη, όπως τον ονόμαζε ο Μπραΐμης, όμως πολεμούσαν και γονάτιζαν την Τουρκιά, γιατί είχαν Υπέρμαχο Στρατηγό την Θεοτόκο. Τα σήμαντρα και οι καμπάνες χτυπούσαν. Στις εκκλησιές έτρεχαν για ικεσία και ευχαριστία.

25 Μαρτίου 1826. Στο νησάκι της λιμνοθάλασσας, την Κλείσοβα. Εχθρικό βόλι σπάζει στα δυο το σπαθί του Κίτσου Τζαβέλα, χωρίς να αγγίξει τον πολέμαρχο. Όλοι είπαν πως ήταν θαύμα της Παναγίας. Και ο Τζαβέλας, αφήνοντας για μια στιγμή την μάχη, πηγαίνει στην εκκλησιά της Αγίας Τριάδος. Προσκυνά το εικόνισμα της Ευαγγελίστριας και της αφιερώνει τα κομμάτια από το γιαταγάνι του, λέγοντας: «Παναγιά μου, σήμερα όπου σε γιορτάζουμε, σου αφιερώνω τούτο και βόηθα τα παλληκάρια να νικήσουν τον εχθρό. Και η Παναγία έστερξε στην παράκληση του καπετάνιου και του χάρισε μια δοξασμένη νίκη. Δίπλα στο πεδίο της μάχης η εκκλησιά ήταν ανοιχτή. Ευλογούσε η Θεομάνα μας τα όπλα τα ιερά…

Τώρα που μας εκύκλωσαν αι ζάλαι του βίου, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, ας σηκώσουμε τα αγύριστα κεφάλια μας, το βλέμμα μας στον ουρανό. Εκεί θα βρούμε σκέπη, προστασία και γαλήνη. Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, οι Ρωμηοί, όταν κινδυνεύουμε δεν παρακαλούσαμε τους γιατρούς της Δύσης και της Ανατολής, αλλά ψάλλαμε παρακλητικούς κανόνες και χαιρετισμούς, προσκαλούμε την Παναγία μας, την ελληνοσώτειρα, με τον τρόπο του Κολοκοτρώνη:

«Ο Αναγνωσταράς, Μπεηζαντές, Μπούρας πάνε στο Λεοντάρι έμεινα μόνος μου με το άλογό μου εις το Χρυσοβίτσι, γυρίζει ο Φλέσσας και λέγει ενός παιδιού: “Μείνε μαζί του μην τον φάνε τίποτες λύκοι”. Έκατσα έως που εσκαπέτισαν με τα μπαιράκια τους, απέ εκατέβηκα κάτου· ήτον μία εκκλησία εις τον δρόμον (η Παναγία στο Χρυσοβίτσι) και το καθισιό μου ήτον όπου έκλαιγα την Ελλάς: “Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φορά τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν”. Και επήρα έναν δρόμο κατά την Πιάνα. Εις τον δρόμον απάντησα τον ξαδελφόν μου Αντώνιον, του Αναστάση Κολοκοτρώνη, με εφτά ανηψίδια μου, εγινήκαμεν εννιά, και το άλογό μου δέκα. Εγώ ήμουν και χωρίς τουφέκι». Αυτοί οι… δέκα έκαμαν την Επανάσταση («Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής»).

Ξημερώνει ο Θεός την μεγάλη ημέρα αύριο. «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή…». Γιορτάζουμε τα δύο «χαίρε». Το πρώτο ακούγεται από τα χείλη του Αρχαγγέλου: «Χαίρε, κεχαριτωμένη. Ο Κύριος μετά σού· ευλογημένη συ εν γυναιξί». Το δεύτερο από το στόμα του εθνικού μας ποιητή: «Χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά». Τι να πρωτογράψεις και τι να πεις; Ο Παλαμάς, άλλο εθνικό ανάστημα, νομίζω απέδωσε αριστοτεχνικά την λαμπρή ημέρα. Σ’ αυτούς τους τέσσερις στίχους που θα παραθέσω -να τους μάθουν απ’ έξω όλοι οι Έλληνες- είναι κρυμμένη όλη η ιστορία μας ως Χριστιανών Ορθοδόξων και ως Ελλήνων:

«Σβήνουν δυο νύχτες, και δυο αυγές προβάλλουν στον αγέρα.
Δυο λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.
Δυο λευτεριές ματόβρεχτες, παιδιά μεγάλου κόπου,
η λευτεριά του Έλληνα κι η λευτεριά του ανθρώπου»

Σπουδαία, πολύ σπουδαία λόγια. Δόξα τω Θεώ, έχουμε προίκα, τζιβαϊρικό κληροδότημα, ανεκτίμητο. Είμαστε ο μόνος λαός που αναπαυόμαστε σε χρυσάφι και τρώμε ξυλοκέρατα..

Να κλείσω με το Μεσολόγγι αδελφοί. Κι εμείς, δεν υπάρχει καμμία σύγκριση, αλλά είμαστε Έλληνες, νιώθουμε πολιορκημένοι. Ας πάει ο νους σε εκείνους τους μεγαλομάρτυρες, που βαστούσαν την αξιοπρέπειά τους, την πίστη και την φιλοπατρία τους. Αυτά μην τα χάσουμε…

Και μια και σήμερα το ένδοξο τούτο αλωνάκι, η κατασυκοφαντημένη πατρίδα μας, είναι ζωσμένη από «τις αλώπεκες του σκότους» (Ε.Βούλγαρης) τους Φράγκους και το εξ ανατολών θηρίο, πάλιν μαίνεται, να κλείσω με το ηρωικότερο επεισόδιο του Αγώνα, την Έξοδο του Μεσσολογγίου, που μας διδάσκει πως σώζονται τα έθνη. ( Είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Βούλγαρη «Το Μεσολόγγι των Ιδεών, ερμηνεία της απόφασης της εξόδου»):

«Ήταν πρωί, Σάββατο του Λαζάρου, 10 Απριλίου του 1826, όταν συγκροτήθηκε το νεκροδόξαστο εκείνο συμβούλιο αποφάσεως. Ήταν ένα συμβούλιο θανάτου. Οι καπεταναίοι είχαν αναλάβει να διερευνήσουν, με ανιχνευτές την ύπαρξη μυστικού δρόμου – διόδων για ακίνδυνο πέρασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων στην ελευθερία. Κανένας όμως δεν έφερε ελπιδοφόρα πληροφορία. Οι λόγχες και οι στενωποί φυλάγονταν άγρυπνα από τους πολιορκητές σε βάθος χώρου και τόπου.

Γενική ήταν η κατήφεια και η σιωπηλή θλίψη. Την σιωπή της στιγμής έσπασε η βροντώδης και σταθερή έκρηξη του τρανοδύναμου αρχηγού της Φρουράς, του Θανάση Ραζη-Κότσικα.
– Υπάρχει δρόμος ωρέ!
– Ποιος είναι, στρατηγέ, και δεν τον λες τόση ώρα; Διαμαρτυρήθηκαν όλοι οι παριστάμενοι.
– Είναι ο δρόμος του Θεού, φωνάζει».
Μόνο αν βαδίσουμε τον δρόμο του Θεού, θα αναστηθούμε ως λαός… (Κιλκίς, Μάρτ. 2020)

***

Αντί για «παπαρούνες» σφαίρες για την Ρωσία
Δημήτρης Νατσιός

Από το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη « Η ζωή εν τάφω» το απόσπασμα «Ο λόφος με τις παπαρούνες». Το διαβάζαμε στα παλαιότερα Αναγνωστικά. Στα νέας κοπής γλωσσικά εγχειρίδια εξοβελίστηκε. Προφανώς ο Μυριβήλης λογοκρίθηκε λόγω του… εθνοκεντρισμού του. Είμαστε στην περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ρώσοι και Έλληνες στρατιώτες, σύμμαχοι και ομόδοξοι, συναντιούνται κάπου στο μέτωπο:

«Είναι και μια μέρα χαρούμενη μέσα στις άσκημες μέρες της πορείας. Μια μέρα γαλάζια και κόκκινη, με ανοιξιάτικον ουρανό, γεμάτη μαβιά μάτια, κόκκινα αγριολούλουδα και αργά μελαγχολικά τραγούδια.

Ήταν ένας λόφος άλικος από τις παπαρούνες. Ξεκουραζόταν ένα Ρούσικο Σύνταγμα, που τραβούσε κι αυτό για το μέτωπο. Εκεί μας σταματήσανε κι εμάς. Είχε νερό μπόλικο και πρασινάδα εκεί δίπλα. Στήσαμε πυραμίδες τα όπλα και φάγαμε κοντά τους. Μας σίμωσαν κάτι μεγαλόσωμα παλικάρια με τριανταφυλλιά μάγουλα, με χοντρές μπότες και μπλούζες παιδιάτικες δίχως κουμπιά. Τα πηλίκιά τους είχαν κεραμίδι στενούτσικο.

— Γκίρτς;

— Γκίρτς.

— Κριστιάν;

— Κριστιάν.

— Ορτοντόξ;

— Ορτοντόξ.

Μας δεχτήκανε με χαρές σχεδόν παιδιάτικες. Γελούσανε, και μεις γελούσαμε, μας χάριζαν κονσέρβες, σουγιάδες. Με τα μεγάλα τους χέρια μάς χτυπούσανε στην πλάτη. Τραβούσανε και μας δείχναν από την τραχηλιά τους χρυσά, σιντεφένια σταυρουδάκια και φυλαχτάρια κρεμασμένα με αλυσιδίτσες. Σταυροκοπιόντανε με τον ορθόδοξο τρόπο.

— Κριστιάν! Κριστιάν!

Φάγαμε μαζί, κουβεντιάσαμε ώρες δίχως να καταλαβαίνει γρι ο ένας απ’ τη γλώσσα τ’ αλλουνού. Όμως συνεννοηθήκαμε περίφημα. Η αγάπη και η όχτρα έχουνε διεθνή γλώσσα. Βρήκα κι ένα νεώτατον αξιωματικό, λεπτοκαμωμένο σαν κορίτσι, με μεγάλα γυαλιά και γελαζούμενα χείλη, που θυμόταν απ’ το σκολειό του μερικά αρχαία, τσάτρα-πάτρα. Τα μαλλιά του ήταν ξανθά σαν του καλαμποκιού, είχε κι ένα χρυσό μουστακάκι.

— Ημείς Ρούσιαν λίαν Έλληνες αγαπώμεθαν! Οδησσόν λίαν Έλληνες! Λίαν!….

Σαν κάμαμε τις τετράδες για να φύγουμε, οι Ρούσοι βάλανε παπαρούνες μέσα στις μπούκες των τουφεκιών μας. Ήτανε σα μια παράξενη λιτανεία με ατσαλένιες λαμπάδες, που στην κορφή τους άναβε η πιο χαρούμενη φλόγα.

— Αντίο! Αντίο!

Ο πολύ νέος αξιωματικός πετά το καπέλο του, λυγερός, σχεδόν διάφανος μέσα στο φως.

— Χαίρε, λίαν, Έλληνες! Χαίρε!

Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο! Άφθονη σαν ποτάμι που χύνεται μέσα σ’ έναν κάμπο. Ανθισμένη σαν ένας λόφος κόκκινος από τις παπαρούνες, που σε φωνάζουνε να τις κόψεις. Δεν έχεις παρά να σκύψεις να τις κόψεις».

Ωραίο, αίθριο, γαλήνιο ανάγνωσμα, κεντημένο από την αριστοτεχνική πένα του Μυριβήλη, που πολέμησε κι αυτός στους Βαλκανικούς, που όταν τραυματίστηκε και μαθεύτηκε στην Λέσβο, ο πατέρας του από την χαρά του κερνούσε όλο το χωριό. Οι Ρώσοι στρατιώτες, παιδιά της ορθοδοξίας κι αυτά, συναντούν τα Ελληνόπουλα, τα παιδιά των φωτιστών τους, του Μεθοδίου και του Κυρίλλου. Σμίγουν τα παιδιά του Χριστού, χαίρονται χαράν μεγάλη, δεν δείχνουν ταυτότητες και χαρτιά. Όχι. Ανοίγουν τον κόρφο τους και αποκαλύπτουν τα σταυρουδάκια τους, τα φυλακτήριά τους, τον θυρεό της Ορθοδοξίας. Βλέπουν τα αδέλφια τους, τους Έλληνες, και ανθίζει η καρδιά τους, τα όπλα γίνονται ανθοδοχεία με παπαρούνες, ξεχειλίζει η αγάπη. Ζουν μακριά, όμως… «Ημείς Ρούσιαν λίαν Έλληνες αγαπώμεθαν! Οδησσόν λίαν Έλληνες! Λίαν!…».

Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω δεν «αγαπώμεθα λίαν» οι Έλληνες με τους Ρώσους, γιατί, εμείς, «ανήκομεν εις την Δύσιν», όπως βαυκαλιζόμαστε να λέμε, ή, καλύτερα, προσκυνούμε την Δύση.

Και ερωτώ; Ποιοι στάθηκαν στο διάβα της ιστορίας οι χειρότεροι εχθροί των Ελλήνων; Απάντηση: Οι χειρότεροι εχθροί μας δεν υπήρξαν ούτε είναι οι αλλόθρησκοι Τούρκοι, αλλά η Δύση των συμμάχων, εταίρων και ομοθρήσκων. Δεν υποδούλωσαν οι Οθωμανοί τον Βυζαντινό Ελληνισμό. Είχε εξουθενωθεί, λεηλατηθεί, κατακερματισθεί από τις άγριες επιδρομές της παπικής «χριστιανοσύνης». Αποφράς ημέρα δεν είναι η 29η Μαϊου 1453, αλλά η 13η Απριλίου του 1204. Τότε «εάλω η Πόλις», όχι από τους Τούρκους, αλλά από τις ορδές των σταυροφόρων. Επί τέσσερις αιώνες παρεμπόδισε με πείσμα η Δύση την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Αγωνίστηκε συνασπισμένη να καταπνίξει την επανάσταση του 1821 και από τότε υπονομεύει και στραγγαλίζει τα ελληνικά δίκαια.

Είναι ανιστόρητος όποιος δεν αποδέχεται ότι οι δυτικές Δυνάμεις προκάλεσαν εν ψυχρώ όλες τις συμφορές του νεότερου Ελληνισμού. Από την εισβολή του Ιμπραήμ και την γενοκτονία που ακολούθησε, από τον ακρωτηριασμό του ελεύθερου έθνους, τις επεμβάσεις των κανονιοφόρων, τους αποκλεισμούς και τις κατοχές ως την ατίμωση του 1897, από την μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο ως την κυπριακή τραγωδία και την προδοσία της Μακεδονίας. Οι Τούρκοι ήταν και είναι τα ενεργούμενά τους.

Γιατί στην παρούσα διένεξη Ρωσίας και Ουκρανίας να τασσόμαστε απροκάλυπτα, με κρεμασμένη την γλώσσα από προθυμία, με τους Δυτικούς; Γιατί στέλνουμε, ενεργώντας ως εντολοδόχοι, όπλα στην Ουκρανία; Μήπως λείπουν από την Δύση; Ποιος νουνεχής Έλληνας επικροτεί μια τέτοια απόφαση; Γιατί βγάζουμε τις παπαρούνες, που τοποθέτησαν οι Ρώσοι στις κάνες των όπλων μας και τοποθετούμε σφαίρες που θα τους σκοτώσουν; Τι κερδίζουμε, εκτός από αναγνώριση της ικανότητας υποκλίσεων; Γιατί δεν προβάλλεται ότι ο πόλεμος είναι και θρησκευτικός, ορθόδοξοι από την μια και παπικοί ή ουνίτες από την άλλη;

Και τι θα πει «ήμασταν πάντα στη σωστή στον πλευρά της ιστορίας»; Οι Ουκρανοί είναι η σωστή πλευρά; Δεν άκουσε κανείς για τα εκατομμύρια Ρώσων που ζούσαν με τρόμο στην ουκρανική πλευρά; Τις φρικαλεότητες κατά των Ρώσων; (Ούτε δικαιολογώ, προς Θεού, αντίποινα. Τα αθώα θύματα των πολέμων είναι τα παιδιά και τα παιδιά δεν ξέρουν από εθνικότητα).

Αν εννοεί ο πρωθυπουργός τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, πού κατέληξαν αυτοί; Στο μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο ως την κυπριακή ανεπούλωτη πληγή. (Και αν κάποιοι σκέφτονται διάφορα να τονίσουμε πως άλλο τσαρική Ρωσία και άλλο η κομμουνιστική Σοβιετία. Ο ρωσικός λαός σταυρώθηκε για 80 χρόνια εξαιτίας μιας αντίχριστης δυτικόφερτης ιδεολογίας).

Μήπως δεν βιώνουμε και πάλι την γκεμπελικής εμπνεύσεως προπαγάνδα των δυτικών ΜΜΕ, την οποία ζήσαμε στην περίπτωση της Σερβίας, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης; Ποιος τολμά να βγει σε κανάλι και να υποστηρίξει ότι η Δύση είχε υπογράψει την μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, με αντίβαρο την επανένωση των Γερμανιών; Βγήκε καθημαγμένη η Ρωσία από την σοβιετική τραγωδία και βρήκαν ευκαιρία οι Αμερικανοί να την περικυκλώσουν με βάσεις και εχθρικούς υποτελείς. Τι νομίζουν ότι είναι η Ρωσία; Υποσημείωση της ιστορίας; Ο ρωσικός λαός κατατρόπωσε τους Γερμανούς στον ΒΠΠ, είναι υπερήφανος, έρχεται κι αυτός από μακριά, με πλούσια ιστορικά κοιτάσματα. Μια μεγάλη χώρα και έναν λαό ιστορικό δεν τον τσαλακώνεις, τον σέβεσαι. Ο Πούτιν είναι φορέας αυτής της υπερηφάνειας και είναι μεγίστη υποκρισία να ανεχόμαστε Αμερικανούς προέδρους να ισοπεδώνουν ανενδοίαστα και κομψευόμενοι μικρά κράτη όπως η Σερβία ή η Συρία – δεν είδαμε καμμιά Ούρσουλα να δακρύζει- και να μυξοκλαίει ο δυτικός κιμάς, οι αθεράπευτα πολιτισμένοι, για την Ουκρανία.

Και για να μην κατηγορηθώ ως ρωσόφιλος συντάσσομαι με την δίκαιη πλευρά της ιστορίας μας και όχι της ιστορίας τους και επαναλαμβάνω αυτό που έλεγε ο Κολοκοτρώνης που, όταν ερωτήθη, αν είναι ρωσόφιλος ή αγγλόφιλος ή γαλλόφιλος, απάντησε με την αγέραστη θυμοσοφία του: «Εγώ είμαι θεόφιλος». Θεόφιλους και Ελληνόφιλους πολιτικούς θέλουμε και όχι πειθήνιους εθελόδουλους στα κελεύσματα των δυτικών. Από έναν ειρηνοποιό πρωθυπουργό της Ελλάδος, μιας πατρίδας ανεξάρτητης και αδέσμευτης, θα περιμέναμε να ακούσουμε αυτό που μας κληροδότησε ο Ηρόδοτος, υπενθυμίζοντας δηλαδή στους ποικιλώνυμους ιέρακες πως «στην μεν ειρήνη θάβουν τα παιδιά τους γονείς τους, στον δε πόλεμο θάβουν οι γονείς τα παιδιά τους».

Με τον πόλεμο όμως ξεβράστηκε και μια άλλη «ευγενής τύφλωσις» του πολιτικού κατεστημένου. Το περίεργο αυτό φερέφωνο της Δύσης, ο Ζελέζνι, ο φωτοστεφανωμένος τώρα ήρωάς τους, γονυπετώς εκλιπαρεί για βοήθεια. Είχε την απατηλή εντύπωση ότι θα προστρέξουν οι δυτικοί να υπερασπιστούν τα εδάφη του. Οι βυζαντινοί πρόγονοί μας είχαν μια παροιμία: «Ουαί τω μη τοις ιδίοις όνυξι ξυομένω». Αν δεν έχεις δικά σου νύχια να ξυθείς, οι άλλοι που θα προστρέξουν για βοήθεια θα σε γδάρουν. Το είδαμε στην Κύπρο…

Πολύ φοβάμαι ότι από αυτήν την παράνοια που ζούμε, το μόνο που θα μας μείνει είναι πως δεν θα ξανακούσουμε από ρωσικά χείλη, απλών ανθρώπων το «Ημείς Ρούσιαν λίαν Έλληνες αγαπώμεθαν! Οδησσόν λίαν Έλληνες! Λίαν!…».
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος Κιλκίς

***

Ο Άγιος Πορφύριος είχε δει τους Αγωνιστάς του 1821 με τον Κολοκοτρώνη πρώτο, όλους στον Παράδεισο..!
Κι όταν του είπαν τί να κάνουμε κι εμείς, για να πάμε κοντά τους είπε ο Άγιος να κάνετε ό,τι κάνανε κι αυτοί.. ν΄αγωνισθείτε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, να ‘στε φιλόθεοι, φιλοπάτριδες και φιλάνθρωποι, με την έννοια της αγάπης στον Θεό…
π. Ανανίας Κουστένης

Το άδικο και ο πόνος –
όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε εις θάνατο
πατέρας Ανανίας Κουστένης

Όποιος αδικείται είναι δεύτερος Χριστός. Να το ξέρουμε αυτό. Γιατί μετά την άδικη σταύρωση του Χριστού και τον μεγάλο Του πόνο αγίασε και το άδικο και ο πόνος.
Έχουμε μεταποίηση των πραγμάτων, μεταστοχείωση, αλλαγή. Αυτό είναι το μεγάλο καλό που κάνει ο Σταυρός.
Και όποιος, λοιπόν αδικείται και όποιος πονά, ο Θεός τον βάζει με τον αδικοχαμένο Υιό του. Δεν αδικεί ο Θεός κανέναν.
Τα φαινόμενα απατούν και ο κακός συνδικαλιστής μας πιλατεύει μέρα και νύχτα, ο αρχέκακος όφις εκείνος κατηγορεί τον Θεό σε εμάς και εμάς στον Θεό.

Παράδειγμα ο Ιώβ και τόσα άλλα. Κατηγορεί. «Ημέρας και νυκτός», λένε οι ιερές γραφές. Μας κατηγορεί. Γι’ αυτό και λέγεται και διάβολος. Μας διαβάλλει.
Και η διαβολή είναι το χειρότερο κακό. Το μεγαλύτερο αμάρτημα. Γι’ αυτό έλεγε ο αρχαίος Ισοκράτης: «Ευλαβού τας διαβολάς καν ψευδείς ώσιν».
Και ο ψαλμωδός: «Λύτρωσέ με Κύριε από συκοφαντίας ανθρώπων και φυλάξω τας εντολάς Σου».
Η συκοφαντία σπάει κόκαλα. Η συκοφαντία σε φέρνει στον θάνατο. Η συκοφαντία σε δυσκολεύει πάρα πολύ.
Γι’ αυτό να παρακαλούμε τον Κύριο να μας λυτρώνει κι αν παρ’ ελπίδα Εκείνος κρίνει ότι χρειάζεται αυτό, τότε τουλάχιστον ας μας βοηθάει να το αντιμετωπίσουμε.

Και όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε εις θάνατο, σηκώθηκε πάνω όταν άκουσε την απόφαση, έκανε τον σταυρό του και είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Και όταν βγήκε έξω, του είπε κάποιος από τον λαό:
– Άδικα σε δίκασαν στρατηγέ.
– Γιατί; Περίμενες να με δικάσουν δίκαια; Πού βρέθηκε το δίκαιο σε αυτή την πλάση;
Και συμπληρώνει:
– Σκέψου να με είχαν δικάσει δίκαια. Τι ντροπή.
https://elromio.gr/to-adiko-o-ponos/

***

Αιωνία η ευγνωμοσύνη μας
στον Γέρο του Μοριά – Θεόδωρο Κολοκοτρώνη

«Έλληνες, μη φοβείσθε. δεν είναι πολλοί οι Τούρκοι, όπως σας λέγουν. Κάνετε κουράγιο. Εγώ θα βγω να πολεμήσω. Ο Θεός είναι με μας, δε θα μας αφήσει να χαθούμε».
Ποτέ δεν αμφέβαλλε για τη νικηφόρο έκβαση του εθνικού μας Αγώνα, γιατί είχε πίστη βαθιά πως ο Θεός δεν εγκαταλείπει την Ελλάδα. «Ο Θεός έδωσε την υπογραφή Του διά την ελευθερίαν της Ελλάδος, δεν την παίρνει οπίσω», συνήθιζε να λέει με επιμονή.
Που στηριζόταν λοιπόν ο Κολοκοτρώνης και πως άντεχε επικηρυγμένος απ’ τους Τούρκους να τρέχει στα Κύθηρα η στα Επτάνησα, να πολεμά στην Πελοπόννησο, να γίνεται θύμα συνωμοσίας σε εμφύλιες διαμάχες, να φυλακίζεται, να δικάζεται, να καταδικάζεται σε θάνατο και να… μένει μέχρι τέλους αλύγιστος και ανίκητος; «Έχω το θάρρος μου εις τον Προστάτην της Ελλάδος Θεόν», έλεγε.
«Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για τη ζωή μας, τη λευτεριά μας… Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει, ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά;».

Στα Δερβενάκια, στην περίφημη δημηγορία του πριν από τη μάχη, τους είπε, όπως αναφέρει ο Φωτάκος: «Απόψε ήλθεν η Παναγία και μου είπεν ότι θα είμεθα νικηταί τόσον πολύ, όπου άλλην νίκην καλλιτέραν από την σημερινήν δεν εκάμαμεν… ο Θεός είναι με ημάς, να μην σας μέλλει τίποτε!…».
Μα και πόσο ουρανόσταλτο μήνυμα θεώρησε κατά το 1823 την είδηση ότι στην Τήνο βρέθηκε η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Με δάκρυα χαράς φώναξε: «Ε, τώρα πιά ο Θεός στερέωσε την υπογραφή Του διά την ελευθερίαν της Ελλάδος…»,
«Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε», είπε στους μαθητές του Γυμνασίου στα 1838 πάνω στην Πνύκα, «διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος».

«Χριστιανά υπήρξαν και τα τέλη της ζωής του. Κατέβηκε στο Μοριά, πήγε στα αγαπημένα του λημέρια, χαιρέτησε όλο τον κόσμο γυρεύοντας συγχώρεση, φιλήθηκε με τους παλιούς εχθρούς του. Γύρισε πάλι στην Αθήνα, Νήστεψε όλο το Δεκέμβριο. Τη νύχτα της 3ης Φεβρουαρίου 1843 πέθανε ήσυχα, ύστερα από σύντομη αδιαθεσία» (Σπ. Δημητρακόπουλος).
 Και σήμερα, ο Γέρος του Μοριά, κρατά σε επαγρύπνιση την εθνική μας συνείδηση αλαλάζοντας: «Πέρα πάσα απελπισία από την ψυχή μας. Η μητέρα δύναται να αλησμονήση να βυζάση το νεογέννητο βρέφος της, ο Θεός δεν μας αλησμονά, δεν μας αποστρέφεται».

4 Φεβρουαρίου του 1843. Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης, αρπάζεται από τα φτερά της δόξας και μπαίνει διά παντός στο άγιο εικονοστάσι του Γένους. Τελευταία του επιθυμία, να βάλουν, στο μνήμα του την ημισέληνο, κάτω από τα τσαρούχια του, να την πατάει και πεθαμένος την Τουρκιά, όπως την πατούσε, και όταν την πολεμούσε και την κατατρόπωνε…

Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης σαν γνήσιος Πατέρας του Έθνους, μπαρουτοκαπνισμένος και τραυματισμένος, χύνοντας δάκρυα με πόνο στον Θεό και αίμα για την λευτεριά μας… ζούσε πνευματικές καταστάσεις. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/25/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%ba%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%ae%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%b8/

Ο Άγιος Πορφύριος είδε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και όλους τους αγωνιστές του 1821 στον Παράδεισο! π. Ανανίας Κουστένης

Η Παναγίτσα μας και ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης από τον Ανανία Κουστένη

Σε καιρούς χαλεπούς: Το άδικο κι ο πόνος, π. Ανανίας Κουστένης

Οι τελευταίες ώρες του Κολοκοτρώνη

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821» 21.3.2001. ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΑΝΑΝΙΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

Μόρφου Νεόφυτος: Ὁ Πατέρας τοῦ Χριστοῦ θέλει νὰ γίνει Πατέρας μας… ἐμεῖς θέλουμε; (6.3.2022)
Προσευχηθείτε όλοι – Ο κόσμος εισέρχεται στον Παγκόσμιο Πόλεμο

iconandlight.wordpress.com