Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς το Πάσχα βρίσκεται στο κέντρο του λειτουργικού ημερολογίου, ενώ για τους Δυτικούς Χριστιανούς (ιδιαίτερα τους Προτεστάντες) η Γέννηση / τα Χριστούγεννα είναι πιο σημαντικά.
τῆς Valeria Z. Nollan
..................
Καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κύρια λειτουργία της Ορθοδοξίας - η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου - περιλαμβάνει μουσικές υπενθυμίσεις της Ανάστασης. Σε κάθε λειτουργία η χορωδία ψάλλει δύο ύμνους στην Ανάσταση, και οι δύο είναι στον τόνο (συγκεκριμένη βασική μελωδία) της εβδομάδας. Αυτά είναι το Αναστάσιμο τροπάριο ( тропарь ) και το Αναστάσιμο κοντάκιο ( кондак ). Τόσο το τροπάριο όσο και το κοντάκι αντιπροσωπεύουν ελληνικές ποιητικές μορφές των πρώτων αιώνων του ανατολικού Χριστιανισμού, η λειτουργία των οποίων στην εκκλησιαστική λειτουργία εξελίχθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Έτσι για τους πιστούς, σε κάθε Θεία Λειτουργία όλο το χρόνο υπάρχουν τουλάχιστον δύο συνεχείς υπενθυμίσεις της Ανάστασης.
Στον Δυτικό Χριστιανισμό, η έμφαση των ετήσιων κύκλων λατρείας δίνεται στη Γέννηση, παρά στην Ανάσταση. Οι λόγοι για αυτό είναι βαθιά ενσωματωμένοι στις διαφορές μεταξύ των θεολογικών παραδόσεων της Ανατολικής και της Δυτικής εκκλησίας. Αυτές οι διαφορές φτάνουν μέχρι την πρώτη χιλιετία, όταν το εκκλησιαστικό δόγμα που προέρχεται από την Ανατολική Ρωμαϊκή και τη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν λίγο πολύ ενοποιημένο (αν και άρχισαν να εμφανίζονται διαφορές). Ωστόσο, η αρχαία Ορθοδοξία και ο Καθολικισμός μοιράζονταν μια θεολογική βάση που διατήρησε την Ανάσταση ως το κέντρο της θρησκευτικής εμπειρίας και νοήματος.
Ξεκινώντας από τα συγγράμματα του θεολόγου Αυγουστίνου του Ιππώνος (354-430 Κ.Χ.) και επεκτείνοντας σε εκείνα του Άνσελμου του Καντέρμπουρυ (1033;-1109 Κ.Χ.), η κατανόηση του Δυτικού Χριστιανισμού για τη Γέννηση και την Ανάσταση άλλαξε από εκείνη της αρχικής Αποστολικής διδασκαλίας.
Κατά τα χρόνια της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης (του Καθολικισμού), 1517-1648, οι θεολογικές αντιλήψεις του Αυγουστίνου κωδικοποιήθηκαν περαιτέρω και αποτέλεσαν τη βάση για τον τρόπο με τον οποίο οι σημερινοί Προτεστάντες βλέπουν αυτά τα δύο κομβικά γεγονότα στον Χριστιανισμό. Οι πατέρες της Μεταρρύθμισης, όπως ο Martin Luther (1483-1546) και ο John Calvin (1509-1564), συνέχισαν αυτή τη θεολογική γραμμή σκέψης. Ως αποτέλεσμα, η προτεσταντική αιτιολόγηση για το γιατί ενσαρκώθηκε ο Ιησούς διαφέρει σημαντικά από αυτή των Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι διατήρησαν τις αντιλήψεις της παλαιάς εκκλησίας.
Η σκέψη του Αυγουστίνου έθετε την ύπαρξη ενός θυμωμένου Θεού, δηλαδή: η τιμή του Θεού προσβλήθηκε από την ανυπακοή του Αδάμ, και ως συνέπεια έστειλε τον Ιησού Χριστό να είναι ο τέλειος κατευνασμός της τιμής Του και της τάξης του σύμπαντος. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς ως Υιός του Θεού δόθηκε στον προτεσταντικό κόσμο ως «πληρωμή» για να αποκατασταθεί η τιμή του Θεού με μια τέλεια θυσία. Η Γέννηση και η Ανάσταση θεωρούνται επομένως ως κατευνασμός του θυμού και της τιμής του Θεού. Λόγω της έλευσης του Ιησού στον κόσμο, όλοι μπορούν να λάβουν σωτηρία. Η γέννηση του Ιησού Χριστού στην αυγουστινιανή παράδοση αντιπροσωπεύει την κατανόηση ότι ο Θεός έδωσε τον Υιό Του στον κόσμο για να αποκαταστήσει την τάξη του σύμπαντος. Για τους Προτεστάντες, αν κάποιος πιστεύει στον Θεό, «σώζεται».
Αυτή η ερμηνεία είναι έξω από τη σφαίρα αυτού που δίδασκε η Ανατολική Εκκλησία: Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει «θυμωμένος Θεός» και ο λόγος του Θεού που έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο δεν ήταν για κατευνασμό τιμής. Αντίθετα, ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο ως ο Νέος Αδάμ για να αποκαταστήσει την ανθρωπότητα και να προσφέρει τη σωτηρία. Αυτό το κρίσιμο σημείο ξεφεύγει από το προτεσταντικό μυαλό. Για τους Ορθοδόξους, η σωτηρία εκδηλώθηκε με την έλευση του Χριστού, αλλά κερδίζεται συνεχώς στη ζωή του ατόμου. Θεολογικά σωζόμαστε τρεις φορές: σωζόμαστε όταν βαπτιζόμαστε, σωζόμαστε όταν πεθάνουμε εν Χριστώ και σωζόμαστε στην Τελική Κρίση (επίσης γνωστή ως Δευτέρα Παρουσία). Η σωτηρία είναι μια συνεχής διαδικασία.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν βλέπουν τη Γέννηση ως την οριστικοποίηση της σωτηρίας του Θεού. Για μια βαθύτερη κατανόηση της Γέννησης χρειάζεται η Ορθόδοξη θεολογία: Στη Γέννηση ο Ιησούς Χριστός ως βρέφος δεν νίκησε τον θάνατο, αλλά πέτυχε αυτό το κατόρθωμα στο τέλος του χρόνου Του στον κόσμο.
Ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του πέτυχε την αποκατάσταση της ανθρώπινης φύσης, και αυτή πραγματοποιείται ατομικά στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Η υπέρτατη σημασία του Πάσχα για την Ορθόδοξη Χριστιανική θεολογία και η λαμπερή προσμονή που βιώνουν οι Ορθόδοξοι στη Ρωσία και σε όλο τον κόσμο κατά την περίοδο του Πάσχα πηγάζουν από την ιδέα ότι η ικανότητα του Ιησού Χριστού ως Θεού να νικήσει τον θάνατο εκπληρώνεται -- στην κάθοδό Του στην κόλαση και την υπέρβαση του θανάτου Του για να καταστεί δυνατή αυτή η υπέρβαση για όλη την ανθρωπότητα.
Για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς η Γέννηση είναι μια ήρεμη γιορτή που προηγείται νηστείας γνήσιας προσμονής για την Έλευση του Κυρίου. Στη Ρωσία, αυτή είναι μια πνευματική γιορτή που συνήθως δεν συνοδεύεται από την παροχή δώρων. Είναι ο καιρός για να αναλογιστεί κάποιος την εγγύτητά του με τον Θεό και την εμβάθυνση αυτής της σύνδεσης λόγω της γέννησης του Χριστού. Οι κοινοί χαιρετισμοί για τη Γέννηση είναι: Χριστός γεννάται! Δοξάσατε! Έτσι η Γέννηση διαχωρίζεται από την Πρωτοχρονιά στη Ρωσία, στην οποία αγοράζεται και στολίζεται ένα αειθαλές δέντρο και δίνονται δώρα για το νέο έτος.
Με τις δραστηριότητες του Ιησού Χριστού στον κόσμο - τη διακονία Του, τα θαύματα, τις διδασκαλίες σε παραβολές και άλλες μορφές, τις πράξεις Του και την αποδοχή του θελήματος του Θεού μέχρι την Ανάσταση - η σωτηρία της ανθρωπότητας γίνεται δυνατή και ολοκληρώνεται. Γι' αυτό στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, η παλαιά πίστη, είναι η Ανάσταση, και όχι η Γέννηση, που παραμένει το επίκεντρο του λειτουργικού ημερολογίου.
Γι' αυτό κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια των μακροχρόνιων ακολουθιών και Ακολουθιών του Σταυρού του Όρθρου, του Μεσονυκτίου και της Λειτουργίας αργά το απόγευμα του Σαββάτου που γίνεται το πρωί του Πάσχα, οι Ορθόδοξοι πιστοί έχουν υπόψη τους τα λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Ομιλία του 4ου αιώνα: «Ω θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Ω διάολε, πού είναι η νίκη σου; Χριστός Ανέστη και ανατράπηκες». Και η χορωδία ψάλλει : «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.».
Η Valeria Z. Nollan είναι πρώην πρόεδρος της Ένωσης για τη Μελέτη της Ανατολικής Χριστιανικής Ιστορίας και Πολιτισμού. Η μετάφρασή της του βιβλίου "The Philosophical Foundations of Integral Knowledge" του Ρώσου φιλοσόφου Vladimir Solovyov εκδόθηκε από την William B. Eerdmans Publishing Co. το 2008.Η δια βίου Ρωσίδα Ορθόδοξη Χριστιανή, ήταν η κύρια ομιλήτρια για την 62 nd Commencement Exercises of Holy Trinity Seminary, Jordan Νέα Υόρκη το 2010.
Ἀπό : russian-faith.com
Ἀνάρτησις ἀφιερωμένη στήν Ῥωσσία καί στόν ἀγῶνα πού κάνει γιά τό καλό τῆς Ἀνθρωπότητος.
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου