Εκεί οπούφκειανα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο)ήρθε ο Ντερνύς (Derigny Anri Gautier, Γάλλος ναύαρχος) να με ιδή. Μου λέγει:
– «Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσες είναι αδύνατες· τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού;»
– Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κ’ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη,παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους.
Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
– «Τρε μπιεν», λέγει κι αναχώρησε ο ναύαρχος.
πηγή: antexoume.wordpress.com
*Η απάντηση αυτή περικλείει το βαθύτερο νόημα της ελληνικής ιστορίας. Ο ελληνικός λαός αγωνίζεται πάντοτε για την ελευθερία του κι αυτός ο αγώνας δεν στηρίζεται στις υλικές δυνάμεις… Αυτή είναι η μοίρα των Ελλήνων να είναι πάντα λίγοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου