Η Παναγία του Βλαδιμήρ, η θαυματουργή εικόνα που «λιτάνευσε» ο άθεος Στάλιν με αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα. Δε βοηθούν τα όπλα στον πόλεμο. Μόνον ο Θεός βοηθά.

 

Συναξάριον.

Τῇ ΚϚʹ (26ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀδριανοῦ καὶ Ναταλίας, καὶ τῆς συνοδίας αὐτῶν (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων εἰκοσιτριῶν Μαρτύρων, τῶν συναθλησάντων τῷ Ἁγίῳ Ἀδριανῷ καὶ διὰ ξίφους τελειωθέντων (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀττικοῦ καὶ Σισινίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἑτέρου Ἁγίου Μάρτυρος Ἀδριανοῦ, υἱοῦ τοῦ Βασιλέως τῆς Ρώμης Πρόβου (276)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάσαφ, υἱοῦ Ἀβενὴρ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας, καὶ Βαρλαὰμ τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ. (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ἀββᾶς Τιθόης ὁ ἐν τῷ Κλύσμᾳ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται(4ο αἰ.)· καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ἀββᾶ Ἰβιστίωνος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τοῦ Ὀντρούσωφ Ρωσίας (1549), μαθητὴ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβὶρ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τοῦ Οὐγκλίτς Ρωσίας, μαθητής τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Οὐγκλίτς (1504)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τῆς Μονῆς Ποσεκόνιγιε (Vologda) Ρωσίας (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡµῶν Μαρίας Ἰβάνοβνας (Fedina) τῆς διά Χριστὸν Σαλῆς τῆς Μονῆς τοῦ Ντιβέγιεβο (1931)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Σεραφείμ (Zvezdinsky) Ιερομάρτυς ἐν Μπουτοβο ἐν ἔτει 1937
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς μεγίστης καὶ ἀνυπερβλήτου φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἣν ἐδείξατο τότε ἀποστρέψας μετ’ αἰσχύνης τοὺς ἀθέους Ἀγαρηνούς τοῦ Ταμερλάνου ἐκ τῆς Ρωσικῆς Γῆς, μεσιτείᾳ τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐπονομαζομένης «τοῦ Βλαδιμήρου» ἐν ἔτει 1395.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Ἀνάμνησις τῆς θαυμαστῆς ἀνανεώσεως τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Βλαδιμὴρ ἐν τῇ πόλει Χαρμπὶν τῆς Μαντζουρίας, ἐν ταῖς χερσὶ τῆς δικαίας Ἡγουμένης Ρουφίνας, γενομένης κατὰ τὸ ἔτος 1925

Στίχοι·
Ὡς ἔσωσας τῷ πάλαι Ῥωσίαν ἐκ κινδύνων
ἐχθρῶν εἰσβολῆς καί ἀπειλῆς πολέμου,
οὕτω καί ἡμᾶς διάσωσον, Παρθένε,
τούς προσπίπτοντας Εἰκόνι Βλαδιμήρου.
Στίχοι
Οὐκ εἶχεν, οἶμαι, σάρκα Τιθόης ὅλως,
Κᾂν εἶχε, τήξας οὐκ ἐᾷ βρῶσιν τάφῳ.

Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφίσει, Παρθένε,
Θα χρειαζόταν το φως των άστρων και όχι των Χρωμάτων,

ώστε σαν Πύλη Φωτός, να σε ζωγράφιζε με φώς∙
όμως τα ουράνια σώματα δεν υπακούουν στα λόγια των θνητών∙

με όσα μας εκχώρησαν οι νόμοι της ζωγραφικής κι η φύση,
μ’ αυτά ο άνθρωπος θα σε ιστορίσει και θα σε ζωγραφίσει.
(Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, τέλη 9ου αι.)

***

“Να πεις τους Έλληνες να μη φοβούνται και να έχουν θάρρος και ελπίδα! Γιατί στο τιμόνι της Ελλάδος κάθεται η Παναγία”! Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η Παναγία του Βλαδιμήρου (Vladimir)

Το έτος 1395 ο Μογγόλος πολέμαρχος Ταμερλάνος, αφού είχε κατακτήσει και καταστρέψει πολλές χώρες, είχε εισβάλει και στην Ρωσία και κατευθύνοταν στην Μόσχα. Τότε ο Μεγάλος Ηγεμόνας Βασίλειος Δημήτριεβιτς και ο Μητροπολίτης Κυπριανός Τσαμπλάκ μετέφεραν την εικόνα με μεγάλη λιτανεία για να σώσουν την πόλη. Η λιτανεία κράτησε δέκα ημέρες, καθ’ οδόν από όπου περνούσε και στις δύο πλευρές του δρόμου, αμέτρητοι άνθρωποι προσεύχονταν γονατισμένοι με δάκρυα και ικετευαν: “Μητέρα του Θεού, σώσε τη γη της Ρωσίας!” Η εικόνα έφθασε στη Μόσχα την 26η Αυγούστου 1395, όπου την υποδέχθηκαν χιλιάδες λαού και την κατέθεσαν στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Κρεμλίνου. Την ίδια ημέρα που οι πιστοι της Μόσχας συναντούσαν την εικόνα του Βλαντιμίρ στην τοποθεσια Kuchkov, ο Ταμερλάνος που κοιμόταν στη σκηνή του είδε ένα τρομερό όνειρο. Κατέβαιναν από ένα βουνό πολλοί Αρχιερείς με χρυσές ράβδους και πάνω τους στέκοταν μία γυναίκα λουσμένη στο φως, περιτριγυρισμένη από Αγγέλους με πύρινα σπαθιά, οπου του έδινε εντολή να εγκαταλείψει την Ρωσία! Όταν ξύπνησε τρομαγμένος και ρώτησε τους συμβούλους του σχετικά, εκείνοι του είπαν πως ήταν η προστάτρια των Ρώσων, η Παναγία των χριστιανών και Μητέρα του Χριστού. Έτσι ο φοβερός Ταμερλάνος έλυσε την πολιορκία. Αυτό το όνειρο είναι καταγεγραμμένο όχι μόνο στα παλαιά ρωσικά χρονικά αλλά και στα ταταρικά χρονικά. Το Χρονικό που αναφέρει το γεγονός κλείνει λέγοντας: «Και έφυγε ο Ταμερλάνος διώχνοντάς τον η δύναμη της Παναγίας». Σε ανάμνηση του γεγονότος, στο σημείο που ο λαός της Μόσχας υποδέχθηκε την εικόνα, κτίσθηκε η Μονή Σρετένσκι (Προϋπάντηση). Επίσης, σ’ αυτήν την εικόνα αποδίδονται οι νίκες των Ρώσων κατά των Τατάρων το 1408, 1451, 1459. Διάσημη είναι και η μάχη στον ποταμό Ούγκρα, όταν στις 23 Ιουνίου 1480 ο Αχμέτ Χαν υποχώρησε μπροστά στον κνέζη Ιωάννη τον Γ’, χωρίς μάχη. Όλος ο στρατός του κατελήφθη από έναν ανεξήγητο φόβο.

Μετά την Επανάσταση του 1917, οι κομμουνιστές έκλεισαν το μοναστήρι το 1925. Κατέστρεψαν τους ναούς του αγιου Νικολάου και της αγιας Μαρίας της Αιγυπτίας, το καμπαναριό και το ηγουμενείο και εγκατέστησαν εκεί μία από τις πιο σημαντικές έδρες της Μυστικής Αστυνομίας. Λέγεται ότι ακόμα κι αυτός ο Στάλιν πάνω στην απόγνωσή του επικαλέστηκε τη θαυματουργική χάρη της εικόνας της Παναγίας του Βλαδιμήρ και την «λιτάνευσε» με ένα στρατιωτικό αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα τον Δεκέμβριο του 1941. Μετά από λίγο οι Γερμανοί άρχισαν να υποχωρούν!

Σήμερα, η «Θεοτόκος του Βλαδιμήρου» αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα της περίφημης πινακοθήκης «Τρετιακόφ» της Μόσχας.

Η εικόνα της Θεοτόκου του Βλαδιμήρου τιμάται κάθε χρόνο στη Ρωσία στις 3 Ιουνίου . Επίσης, στις 23 Ιουνίου, για την απελευθέρωση της Μόσχας από την επιδρομή του χάνου Ακμάτ (1480) και στις 26 Αυγούστου, για τη σωτηρία του Ρωσικού λαού από την εισβολή του Ταμερλάνου (1395).

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η αγία Γραφή του Θεού, σαφώς μας διδάσκει ότι τα όπλα στον πόλεμο δε βοηθούν. Τι τότε βοηθά; Μόνον ο Θεός βοηθά. Και ο Θεός βοηθά τους πιστούς, τους καθαρούς και δίκαιους να αντισταθούν στους απίστους, τους ακάθαρτους και τους αδίκους. Για να βοηθήσει ο Θεός τους πρώτους ενάντια στους δεύτερους δε χρησιμοποιεί τη δύναμή Του, που μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια θα μπορούσε να καταστρέψει όλους τους κόσμους, αλλά χρησιμοποιεί ασήμαντα μέσα, συχνά πολύ μικρά μέσα, ασήμαντα μέχρι αστειότητας για τα μάτια των ανθρώπων.

Δε βοηθούν τα όπλα εκεί όπου ο Θεός δε βοηθά. Εκεί όμως όπου ο Θεός βοηθά είναι αρκετή μία σφεντόνα ή μία ποιμενική ράβδος….
Δε βοηθούν ούτε τα όπλα ούτε ο πολυάριθμος στρατός εκεί όπου ο Θεός αντιτίθεται.

Όποιος στον πόλεμο βασιστεί στα όπλα του, λόγω της άρνησης του Θεού και της υπερηφάνειας της καρδιάς του, αυτός υφίσταται ταπεινωτική ήττα και καταστρέφεται.
Όποιος στον πόλεμο δε βασίζεται στα όπλα του, αλλά με ταπείνωση στην καρδιά του και μετάνοια ζητεί τη βοήθεια του Θεού, αυτός έχει ένδοξες νίκες.
Ο Θεός βοηθά τον ταπεινό και πιστό ενάντια στον αλαζόνα και ασεβή.
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία

«Στην πλευρά των αδίκων κυριαρχεί ο φόβος, ενώ σ’ αυτή των δικαίων το θάρρος.
Στον πόλεμο δεν αποφασίζει ο αριθμός, αλλά ο Θεός.
Είναι πραγματικά τα προφητικά λόγια: ένας άνδρας καταδιώκει χιλιάδες όταν ο Κύριος πολεμά μαζί σας.»

Μόνον όταν ο φτωχός λαός μας, με τα εξασθενημένα χέρια του, άρχισε να ανάβει κεριά, να προσεύχεται, τότε οι προσευχές του συγκίνησαν τους αγγέλους και τους αγίους ώστε να μεσιτεύσουν για το έλεος του Θεού.

Ας επιστρέψουμε ο καθένας μας στο Θεό και στον εαυτό του. Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φως του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών με τα «ωραία» ονόματα και τα «φανταχτερά» ρούχα.
Ας προσπαθήσει ο καθένας μας να κατακτήσει τη βασιλεία των Ουρανών. Έτσι μόνο θα επιβιώσει το κράτος μας πάνω στη γη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν είμαστε δίκαιοι ο ουρανός θα προσέχει το κράτος μας. Στην ουράνια Βασιλεία βασιλεύουν η δικαιοσύνη, η πίστη, η αγάπη, η αλήθεια, η ελεημοσύνη, η σοφία, η καθαρότητα….
Ας σκεφτείτε αν έχετε αυτές τις αρετές, και αν όχι καλύτερα να αγωνιστείτε να τις αποκτήσετε όλες. Έτσι θα γίνετε τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο μεγάλος Πατέρας σας, ο ουράνιος.
Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, που κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μας ταλάνισαν…..

***

Του Αββά Τ ι θ ό η

α’. Έλεγαν για τον Αββά Τιθόη, ότι, αν γρήγορα δεν κατέβαζε τα χέρια του όταν στεκόταν σε προσευχή, αρπαζόταν ο νους του στα άνω. Όταν λοιπόν συνέβαινε να συμπροσεύχεται με αδελφούς, φρόντιζε γρήγορα να κατεβάζη τα χέρια, για να μή αρπαγή ο νους του και χρονίση.

β’. Έλεγε ο Αββάς Τιθόης: « Ξενιτεία είναι το να είσαι κύριος του τι λές ».

γ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Τιθόη: «Πώς να φυλάξω την καρδιά μου ; ». Του λέγει ο γέρων: « Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοιγμένες η γλώσσα και η κοιλιά μας ; ».

δ’. Έλεγε ο Αββάς Ματόης για τον Αββά Τιθόη, ότι δεν βρίσκει τινάς τίποτε να τον κατηγορήση. Αλλά καθώς το καθαρό χρυσάφι στέκεται στον ζυγό, έτσι και ο Αββάς Τιθόης.

ε’. Μένοντας κάποτε ο Αββάς Τιθόης στο Κλύσμα, λέγει στον μαθητή του, ξέροντας πολύ καλά το γιατί: «Τέκνο μου, άφησε το νερό στις φοινικιές». Και εκείνος του λέγει: «Στο Κλύσμα είμαστε, Αββά ». Λέγει τότε ο γέρων: « Στο Κλύσμα τί έχω να κάμω ; Πήγαινε με πάλι στο βουνό».

στ’. Ενώ καθόταν κάποτε ο Αββάς Τιθόης, ήταν ένας αδελφός κοντά του. Και μή ξέροντας το, στέναζε. Και δεν κατάλαβε ότι ήταν ένας αδελφός κοντά του. Γιατί βρισκόταν σε έκσταση. Και βάζοντας μετάνοια, έλεγε: « Συγχώρησε με, αδελφέ. Δεν έγινα ακόμη μοναχός, αφού στέναξα μπροστά σου».

ζ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Τιθόη, λέγοντας: «Ποιά είναι η οδός όπου φέρνει στην ταπείνωση;». Λέγει ο γέρων: « Η οδός της ταπεινώσεως αυτή είναι, η εγκράτεια και η προσευχή και το να θέτη τινάς τον εαυτό του κάτω από όλα τα δημιουργήματα.».
Γεροντικό, Είπε Γέρων, εκδ. Παπαδημητρίου

***

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:
Περί του Aββά Tιθόη τούτου γράφεται στον Παράδεισον των Πατέρων, ότι ήταν φίλος άκρος της ησυχίας.
Όθεν εκ της άκρας ησυχίας εις τόσην τελειότητα έφθασεν ο αοίδιμος, ώστε οπού γράφεται εν τω αυτώ Παραδείσω των Πατέρων, ότι όταν επροσηύχετο, εάν δεν επρόφθανε να κατεβάση τας χείρας του, αρπάζετο ο νους του εις θείας αρπαγάς. Όθεν όταν ετύχαινε να προσεύχεται μαζί με άλλους αδελφούς, εσπούδαζε να κατεβάζη ογλίγωρα τας χείρας του, ίνα μη αρπαχθή ο νους του και αργοπορήση εις την προσευχήν, και ούτω γνωρισθή εις τους άλλους η αρετή του.

Κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει στον 29 λόγο του, Περι απαθείας :
3. Αυτή λοιπόν η απάθεια, «η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης», καθώς μου εξήγησε κάποιος πού την είχε δοκιμάσει, τόσο πολύ αγιάζει τον νου και τον αρπάζει από τα υλικά, ώστε το περισσότερο μέρος της επιγείου ζωής του, μετά την άφιξι βεβαίως στο ουράνιο λιμάνι της ησυχίας, το ζή κανείς σαν να ευρίσκεται στον ουρανό, και ανυψώνεται εκστατικός σε ουράνιες θεωρίες∙ πράγμα για το οποίο ομιλεί κάπου επιτυχώς και ο Ψαλμωδός πού το είχε γευθή: «Ότι του Θεού οι κραταιοί, της γης σφόδρα επήρθησαν» (Ψαλμ. μς΄ 10). Ως τέτοιον γνωρίζομεν και τον Αιγύπτιον εκείνον (ασκητή), ο οποίος δεν άφηνε επί πολύ τα χέρια του απλωμένα στην προσευχή όταν προσευχόταν μαζί με άλλους*.
*Εννοεί τον αββά Τιθόη, για τον οποίον το «Γεροντικόν» γράφει: «Ει μη ταχέως κατέφερε τας χείρας αυτού, ότε ίστατο εις προσευχήν, ηρπάζετο ο νους αυτού άνω» – Η αρπαγή του νοός στην προσευχή υποδηλοί ύψιστο σημείο πνευματικής προόδου – («Γεροντικόν» εκδ. Π. Πάσχου, σελ. 122).

***

Η οσία Μαρία Ιβάνοβνα (Fedina), η δια Χριστόν Σαλή του Ντιβέγιεβο είδε τον μαρτυρικό θανάτο της Τσαρικής οικογένειας, και προφήτευσε τα θλιβερά γεγονότα της διαλύσεως των Μονών Σάρωφ και Ντιβέγιεβο και τον διωγμό κατά της Εκκλησίας.

Η οσία Μαρία Ιβάνοβνα εισηλθε στο μοναστήρι του Ντιβέγιεβο οπού εκάρη μοναχή. Στην απόφαση αυτή συνετέλεσε η διά Χριστόν Σαλή οσία Παρασκευή, η οποία ανέλαβε να την καθοδηγήσει στην πνευματική ζωή. Εκεί συνέχισε να προσποιείται τη σαλή για να κρύβει τις αρετές της, ιδίως το προορατικό χάρισμα πού ο Κύριος μας της έδωσε, όμως οι πιστοί την «ανακάλυψαν» και έτρεχαν κοντά της να την συμβουλευθούν!

Όταν τη ρώτησαν γιατί τη λένε «Ιβάνοβνα», απάντησε: «Όλες μας οι ευλογημένες είμαστε «Ιβάνοβνα», [παιδιά] του [Αγίου] Ιωάννη του Προδρόμου».

Διηγείται η γερόντισσα Μαργαρίτα του Ντιβέγιεβο:

– Στην αρχή του διωγμού μας, πού ζούσαμε ακόμη κοντά στο Ντιβέγιεβο, έμενε μαζί μας η οσία Μαρία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή. Ξεψύχησε στα χέρια μου. Στα τελευταία της την φρόντιζα εγώ. Θυμάμαι, την ρωτούσα: «Γερόντισσα, πότε θα γυρίσουμε στο μοναστήρι μας;». Καλοκάγαθα μου απαντούσε: «Να είσαι βεβαία, ότι θα έχετε κάποτε και πάλι το μοναστήρι σας. Μάλιστα, μαζί με την ηγουμένη σας, από κει ψηλά πού θα είμαστε, θ’ αρχίσουμε να σας καλούμε να επιστρέψετε στο μοναστήρι. Μόνο πού θα σας καλούμε με αριθμούς κι όχι με τα ονόματα σας. Εσένα, Φρόσω, θα σε καλέσουμε με το 338». Το κράτησα στο μυαλό μου. Όταν αργότερα με φυλάκισαν, είδα ότι εκεί δεν μας αναγνώριζαν με τα ονόματά μας, αλλά με αριθμούς. Εμένα μου έδωσαν το 338!!! Προσευχήθηκα θερμά, ευχαριστώντας τον Θεό πού συνεχώς έδειχνε την παρουσία Του. Αργότερα μας πήγαν με το τραίνο στην Τασκένδη. Ο στρατιώτης πού συνόδευε το βαγόνι, μας ζήτησε να τραγουδήσουμε μερικά ζωηρά τραγούδια. Εμείς αρχίσαμε να ψέλνουμε το «ευλογητός ει Χριστέ…» και άλλους ύμνους της Εκκλησίας μας! Μόλις φτάσαμε στην Τασκένδη, μας πέρασαν από έλεγχο. Διέταξαν και βγάλαμε όλα τα ρούχα. Όταν μας έβγαλαν το σταυρό πού φορούσαμε, τότε νιώσαμε την αίσθηση της γύμνιας… Με ξυλαράκια φτιάξαμε πρόχειρους σταυρούς.

Όταν τελείωσε η φυλάκισή μας, οι μοναχές άρχισαν να βρίσκουν δουλειά κοντά στο μοναστήρι μας.

Κάποτε, μια γυναίκα πήγε στο σπίτι της Μαρίας Ιβάνοβνα. Μας διηγείται η ιδία: «Πήγα στο Σάρωφ, στο σπίτι της Μαρίας Ιβάνοβνα. Ήρθα να την ρωτήσω, αν θα ‘χω, όπως λένε, στον ήλιο μοίρα. Περνούσα πολύ δύσκολα… Πλησίασα στο σπιτάκι της. Από το παράθυρο την είδα να κάθεται στο κρεβάτι και κάνοντας το σημείο του σταυρού, λέγοντας δυνατά: “Στείλε τους, Κύριε, τον ευεργέτη στείλε τους τον ευεργέτη “! Δεν μίλησα. Έφυγα, για να μη διακόψω την προσευχή της. Όταν έφτασα στο Σάρωφ, γνωρίστηκα με κάποιους, οι οποίοι άρχισαν να με βοηθούν με τρόφιμα. Κι όχι μόνον αυτό μου βρήκαν δουλειά κι έτσι επιβίωσε η οικογένεια μου!»

Μια μέρα ήλθε στο μοναστήρι μας ένας πολύ σεμνός νέος. Όταν τον είδε η Μαρία Ιβάνοβνα του είπε ολόκληρη την προηγούμενη ζωή του! Μόλις, την έμαθαν οι συνοδοί του, ο νέος εγκατέλειψε την ιδέα να γίνει κληρικός. Είχε ουσιαστικά κωλύματα… Η Γερόντισσα το έκανε αυτό μπροστά στους άλλους, για να προλάβει ακριβώς την χειροτονία πού εκείνος σχεδίαζε!

Κάποια φίλη μου, με παρεκάλεσε να μάθω από την Μαρία Ιβάνοβνα, γιατί ο γιός της δεν ήθελε να παντρευτεί, γιατί το καθυστερούσε. Η μάνα, όπως ήταν φυσικό, ανησυχούσε. Η οσία είπε: «Μην τον αναγκάζετε. Αφήστε τον. Είναι ασκητής και μάρτυρας!». Η μητέρα του θύμωσε από την απάντηση. Όμως σε λίγο διάστημα, τον συνέλαβαν. Στην φυλακή αρρώστησε βαριά και όντως πέθανε σαν μάρτυρας, εκεί στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως…

Η Οσία Μαρία θεωρείται προστάτης των αγωνιζομένων κατά του καπνίσματος. Σε μία περίπτωση που την επισκέφθηκε μία κυρία από το Μούρομ, μόλις την είδε της είπε ότι κάπνιζε σαν φουγάρο! «Δεν μπορώ να το κόψω – της απάντησε η επισκέπτρια – καπνίζω και την νύχτα, ακόμα και πριν την Θεία Λειτουργία»! Τότε η μακαρία είπε στη συγκελλιώτισσά της να πετάξει την ασημένια ταμπακιέρα της στη φωτιά! Μετά την παράξενη αυτή κίνηση, η επισκέπτρια έκοψε το κάπνισμα!. Μετά από καιρό πήραν ένα γράμμα από την κυρία αυτή πού εκφράζε την ευγνωμοσύνη της, αναφέροντας ότι από τότε πού τους επισκέφτηκε ούτε πού σκέφτεται το τσιγάρο.

Μία άλλη φορά, την επισκέφθηκαν κάποιες μοναχές και την ρώτησαν για έναν χαμένο εξάδελφό τους, τον Μίσα Αρτσιμπούσεβα. Η Οσία τους απάντησε, ότι έχει μπλέξει με μία γύφτισσα! Όταν αργότερα οι μοναχές τον συνάντησαν έμαθαν, ότι είχε αρχίσει το κάπνισμα, πάνω στο πακέτο των τσιγάρων του υπήρχε μία γύφτισσα!

Μετά από την Κομμουνιστική Επανάσταση του 1917, στη Ρωσία, η Μαρία άρχισε να χρησιμοποιεί πολύ άσχημη γλώσσα, θέλοντας έτσι να υποδείξει τα νέα δεινά της Εκκλησίας από το νέο καθεστώς. Οι υπόλοιπες μοναχές σκανδαλιζόμενες τη ρώτησαν πώς ήταν δυνατόν μια καλογριά να μην μιλάει ευγενικά και η Μαρία απάντησε: «Υπό τον Τσάρο Νικόλαο αυτό ήταν εύκολο, για δοκιμάστε το και με τους Σοβιετικούς». Με αυτό τον τρόπο η μακαρία προφήτευσε τα θλιβερά γεγονότα της διαλύσεως των Μονών Σάρωφ και Ντιβίγιεβο και γενικά τον διωγμό κατά της Εκκλησίας.

Την νύχτα του μαρτυρικού θανάτου της τσαρικής οικογένειας, στο Ντιβέγιεβο η δια
Χριστόν σαλή Μαρία έβλεπε με το διορατικό της χάρισμα τους αποκρυφιστές δολοφόνους. Mαινόταν και φώναζε, «τις πριγκίπισσες με ξιφολόγχες! Καταραμένοι Εβραίοι!». Μαινόταν φοβερά, αλλά μόνον κατόπιν κατάλαβαν γιατί φώναζε. Στο υπόγειο του σπιτιού Ιπατίγιεφσκι, όπου οι βασιλείς-μάρτυρες και οι πιστοί υπηρέτες τους ολοκλήρωσαν την σταυρική τους πορεία, βρέθηκαν οι επιγραφές που άφησαν οι δήμιοι. Μία από αυτές απετελείτο από τέσσερα καβαλιστικά σύμβολα. Αυτή η επιγραφή διεμήνυε, «εδώ κατά διαταγή των σατανικών δυνάμεων θυσιάστηκε ο τσάρος για να καταστραφεί το κράτος. Κι αυτό ας το μάθει όλος ο κόσμος».

Τέλος η Μαρία Ιβάνοβνα κοιμήθηκε ειρηνικά το 1927 και ενταφιάσθηκε στο Σερεβατοβο. Στο Ντιβεγιεβο φυλάσσεται σήμερα το αδιάφθορο Λείψανό της.

Κρύψε τους πνευματικούς θησαυρούς σου. Γίνε αόρατος… Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/24/%ce%ba%cf%81%cf%8d%cf%88%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%b8%ce%b7%cf%83%ce%b1%cf%85%cf%81%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%83%ce%bf/

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμὶρ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεομήτορος Κόρης τῇ Εἰκόνι προσπέσωμεν,* τῇ τοῦ Βλαδιμήρου, αἰτοῦντες* ἐξ ἐχθρῶν ἀπολύτρωσιν·* αὔτη γάρ τό πάλαι ἐξ ἐχθρῶν* διέσωσεν Ῥωσίαν θαυμαστῶς,* Τατάρους ἐκδιώξασα ἀπ’ αὐτῆς* καί Ταμερλάνον μαινόμενον.* Δόξα οὖν ἐκβοήσωμεν αὐτῇ·* δόξα Σοί, πάντων Ἄνασσα,* δόξα Σοί, ὦ ἐργόχειρον Λουκᾶ,* ἡμῶν δέ καταφύγιον.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεος σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις , ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἀββᾶ Τιθόη
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Τιθόη τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀδριανοῦ καὶ Ναταλίας
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάσαφ, υἱοῦ Ἀβενὴρ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας, Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάϊσμα· τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεὶς γὰρ τοῖς ῥήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ’ οὗ πρέσβευε, Τριάδι τῇ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μαρίας τοῦ Ντιβέγιεβο
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Μαρία τὸ πνεῦμά σου.

Ἦχος πλ. δ’ Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς

Ὡς εἰς λειμῶνα ἀρετῶν ἀνθηφοροῦντα, τῶν θεοφόρων Ἀσκητῶν περιπατοῦντες, τῆς ὀσμῆς πληρούμεθα τῆς ἡδυπνόου· τοῖς ἄθλοις γὰρ στομωθέντες τῶν πειρασμῶν, τὸ σῶμα τῇ ἐγκρατείᾳ δουλοπρεπῶς, καθυπέταξαν πνεύματι, ἀγγελικὴν ἐπὶ γῆς, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης οὖν ἠξιώθησαν.

Ἦχος πλ. β’

Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοί, κατησχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ’ αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Μεταβολὴ τῶν θλιβομ ένων, ἀπαλλαγῇ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προστασία τῶν πιστῶν.

Ἦχος β’.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μὲ ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Η Προστάτις
(Ένα Θαύμα της Παναγίας του Βλαντιμίρ)

iconandlight.wordpress.com