«Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ · τω Θεώ παραθώμεθα»· Δεν υπάρχει άλλη οδός, για να περάσουμε την τεθλιμμένην του βίου οδόν, από το να εγκαταλείψουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον και όλη τη ζωή μας στον Χριστό τον Θεό μας.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Μὴν Σεπτέμβριος ἔχων ἡμέρας λ΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ιβ΄ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιβ΄.

Τῇ Αʹ (1ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ἤτοι τοῦ νέου Ἕτους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς ἐπιλεγομένης τῆς «Παμμακαρίστου», τῆς κατατεθειμένης ἐν τῷ Πατριαρχικῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου .

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Στυλίτου, τοῦ ἐν τῇ Μάνδρᾳ, τοῦ ἐπιλεγομένου παλαιοῦ (459).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῆς Ὁσίας Μάρθας, μητρὸς τοῦ Ὁσίου Συμεών (π.428)· καὶ τῆς Ὁσίας Εὐανθίας ἐν εἰρήνῃ τελειωθήσης·
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ δικαίου Ἰησοῦ τοῦ Ναυῇ (12ος αἰ. π.Χ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ στυλίτου τοῦ νέου τοῦ ἐν Λέσβῳ (845).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ Ἁγίες 40 Μάρτυρες, Παρθένες καὶ Ἀσκήτριες: Ἀδαμαντίνη, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μυριάνθη, Εὐτέρπη, Τερψιχόρη, Οὐρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ἐρατώ, Πολύμνια, Δωδώνη, Ἀθηνᾶ, Τρωάδα, Κλεοπάτρα, Κοραλλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ἀσπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφανώ, Ἐρασμία, Ἑρμηνεία, Ἀφροδίτη, Μαργαρίτα, Ἀντιγόνη, Πανδώρα, Χάϊδω, Λάμπρω, Μόσχω, Ἀρηβοΐα, Θεονύμφη, Ἀκριβή, Μελπομένη, Ἐλπινίκη καὶ Ἀμμοῦν ὁ Διάκονος καὶ διδάσκαλος αὐτῶν, ἐν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης (321/3).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμην τοῦ γενομένου θαύματος ὑπὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: δηλαδὴ ὅταν ἡ σεβασμία αὐτῆς καὶ θαυματουργὸς εἰκὼν ἡ ἐκ τοῦ Μοναστηρίου οὖσα τῶν Μιασηνῶν, ἐρρίφη ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καλουμένῃ Ζαγουροῦ, διὰ τὸν φόβον τῶν Εἰκονομάχων, καὶ ὕστερον μετὰ πλείστους χρόνους, πάλιν ἐκ τῆς λίμνης θαυμασίῳ τρόπῳ ἀνεφάνη ἄσπιλος (864)· καὶ μνήμην τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει γενομένου μεγάλου ἐμπρησμοῦ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λέοντος τοῦ μεγάλου τοῦ ἐπονομαζομένου Μακέλλη, ἐν ἔτει υν΄ [450], ὅταν τὸ πλεῖστον μέρος τῆς Πόλεως ἐπυρπολήθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐπὶ ἡμέρας ἑπτά.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων καἰ αὐταδέλφων Εὐόδου, Καλλίστης, Ἑρμογένους καὶ Ἀγαθοκλείας ξίφει τελειωθέντων (309).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ἅγιος Μάρτυς Ἀϊθαλᾶς, ὁ Διάκονος ὁ ἐν Περσίᾳ (380).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ὅσιος Μελέτιος ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ Ὄρει Μυουπόλεως (Κιθαιρῶνι) ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1105).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ἀγγελῆς ὁ Χρυσοχόος, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὀ ͵αχπʹ (1680) ἔτος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ ἐν τῷ Φαράγγι Κουρταλιώτη ἐν ῾Αγίῳ Βασιλείῳ τῆς Κρήτης ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ἔτει 1670.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ νέου τοῦ Βεροιέως, «τοῦ ἐν Ἀγυίᾳ» Λαρίσης. (11ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Χάϊδω ἡ ὁμολογήτρια ἐκ Στανοῦ τῆς Χαλκιδικῆς ὁρμωμένη καὶ ἐν Θάσῳ ἀσκήσασα (1820-1821).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς Γεθσημανῆς ἐν τῇ σκήτῃ Γεθσημανῆ τῆς Μόσχας ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ ἅγιοι νεοµάρτυρες Ἀλέξανδρος (Λιουµπίµωβ), ὁ ἐν Πόρχωβ τῆς Ῥωσίας πρεσβύτερος, καὶ Bλαδίµηρος (Δβίνσκυ), ὁ διάκονος, (1918).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Σπηλαιώτου Ἠσυχαστοῦ (1886 – 1983), συνασκητοῦ τοῦ ὁσίου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστῆ (1959).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς Ἰωακείμ τοῦ Ἁγιαννανίτη (1950).

Στίχοι
Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου χρόνου,
ὦ καὶ παλαιὲ καὶ δι᾿ ἀνθρώπους Νέε.(ἤτοι σὺ ὦ Χριστέ).
Στίχοι
Εἰκὼν πλαγχθεῖσα Μητροπαρθένου Κόρης
ναίει νῦν σεπτὸν Τροπαιοφόρου δόμον.
Εἰκὼν Θεοτόκου μεγαλώνυμον ἔλλαχε ναόν.

«Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε».
Στερέωσον ἀγαθέ, ἣν κατεφύτευσε πόθῳ, ἐπὶ τῆς γῆς ἡ δεξιά σου, κατάκαρπον ἄμπελον, φυλάττων σου τὴν Ἐκκλησίαν Παντοδύναμε. ᾨδὴ γ’, τῆς Ἰνδίκτου, Ἦχος α΄.

Το πνεύμα μου απαιτούσε αιώνια ζωή
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Πώς να εργαστούμε τη σωτηρία μας; Πώς να αφθαρτοποιήσουμε το σώμα μας, να ελευθερωθούμε από το κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου; Αυτή πρέπει να είναι η μέριμνα μας κάθε στιγμή· διαρκώς πιο δυνατή, πιο έντονη. Η ζωή είναι τόσο σύντομη και ο σκοπός τόσο υψηλός, αλλά και τόσο απομακρυσμένος.

Είπα στον εαυτό μου: “Έχω ακόμη μπροστά μου ολόκληρη ζωή ίσως σαράντα και περισσότερα χρόνια γεμάτα δραστηριότητα… “. Και τί συνέβη; Ξαφνικά ήλθε μια απάντηση που δεν την επινόησα: “Και άν ακόμη ζήσεις και χίλια χρόνια… έπειτα τί;”. Και τα χίλια χρόνια έπαιρναν τέλος στην συνείδηση μου, πριν ακόμη ο λογισμός πάρει μορφή.
Κάθε τι το φθαρτό εμφανιζόταν σαν να μην έχει για μένα αξία. Όταν κοίταζα τους ανθρώπους, πριν ακόμη σκεφθώ κάτι για αυτούς, τους έβλεπα υπό το κράτος του θανάτου, να πεθαίνουν, και η καρδία μου γέμιζε συμπόνια γι΄ αυτούς. Δεν επιθυμούσα ούτε δόξα από τους “θνητούς”, ούτε εξουσία πάνω τους, δεν περίμενα την αγάπη τους. Περιφρονούσα τον υλικό πλούτο και δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα τη διανόηση, επειδή ήταν ανίκανη να δώσει απάντηση στην αναζήτησή μου. Αν μου πρότειναν αιώνες ευτυχισμένης ζωής, δεν θα τους δεχόμουν. Το πνεύμα μου απαιτούσε αιώνια ζωή και η αιωνιότητα, όπως αντιλήφθηκα αργότερα, στεκόταν μπροστά μου και με αναγεννούσε πραγματικά. Ήμουν τυφλός, χωρίς επίγνωση. Η αιωνιότητα χτυπούσε την πόρτα της ψυχής μου, που ήταν από φόβο κλεισμένη στον εαυτό της (πρβλ. Αποκ. γ’ 18-20).”
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, Η Χάρη της Μνήμης του Θανάτου, Ιερά Μονή Έσσεξ Αγγλίας, 2014, σελ. 24-25).

***

Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918), το πρόβλημα της αιωνιότητος κυριαρχούσε στην συνείδηση μου. Οι ειδήσεις για τις χιλιάδες αθώων ανθρώπων που φονεύονταν στα πεδία των μαχών ξεδίπλωναν μπροστά μου το άγριο θέαμα της ανθρώπινης τραγωδίας….
Μια παράδοξη αίσθηση σκήνωσε στη βαθεία καρδία: η ματαιότητα όλων των επί γης αποκτημάτων…

Το να είναι κάποιος τυφλός είναι μεγάλη στέρηση. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη συμφορά και βαθύτερη οδύνη από την αγνοία του Θεού.
Αν ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α’ Τιμ. β’ 5), που παρέδωσε τον εαυτόν εκούσια για την λύτρωση όλων, προσευχόταν στον Πατέρα: «Πάτερ Μου, ει ου δύναται τούτο το ποτήριον παρελθείν απ’ Εμού, εάν μη αυτό πίω, γεννηθήτω το θέλημά Σου» (Ματθ. κστ’ 42), τότε τι μπορούμε να πούμε εμείς οι ολιγόψυχοι για τον εαυτό μας;…

Βάση της ασκήσεως μας είναι ο πόθος να αποκτήσουμε την επηγγελμένη αγάπη του Χριστού. Όταν το Πνεύμα της αγάπης του Χριστού εισέλθει μέσα μας, η ψυχή διψά την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Με τρόμο διαπιστώνει ότι δεν επιθυμούν όλοι για τους εαυτούς τους εκείνο που αυτή ζητά στις προσευχές της γι αυτούς. Αντίθετα συναντά άρνηση, ακόμη και έχθρα. Και πως είναι δυνατόν να σωθή ο άνθρωπος, όταν βρίσκεται σε τέτοια διαστροφή; Ζούμε σε εποχή κατά την οποία, εξαιτίας των γεγονότων του αιώνος μας, η τραγωδία της πτώσεως γίνεται οφθαλμοφανής. Αυτή την στιγμή η σκέψη μου στρέφεται σε μένα τον ίδιο. Και τί λοιπόν βλέπω; Περισσότερο από μισό αιώνα προσευχόμουν, κάποτε με βαθύ θρήνο, και άλλοτε μέχρι παραφροσύνης από την απόγνωση, για την ειρήνη όλου του κόσμου και τη σωτηρία, ει δυνατόν, όλων. Και μέχρι τώρα, στο γήρας μου, το κακόν ορθώνεται μπροστά μου με συνεχώς αυξανόμενη δύναμη. Το τέλος της επίγειας ιστορίας της ανθρωπότητος γίνεται «επιστημονικώς» καταληπτό. Αύριο ίσως θα είναι και τεχνολογικώς πλέον εφικτόν. Ο οικτρά παράλογος χαρακτήρας των συγχρόνων γεγονότων μας οδηγεί σε βαθειά απορία. Αναζητούμε κάποια απάντηση στο λόγο του Θεού, και μεταξύ άλλων βρίσκουμε τα ακόλουθα: «Όταν ακούσητε πολέμους και ακαταστασίας, μη πτοηθείτε· δει γαρ ταύτα γενέσθαι … επί της γης συνοχή εθνών … αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη· αι γαρ δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται … αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (βλ. Λουκ. κα’ 9-28). Και αλλού πάλι: «Έτι άπαξ Εγώ σείω ου μόνον την γην, αλλά και τον ουρανόν» (Εβρ. ιβ’ 26). Έτσι με όλα αυτά ο Κύριος μας καλεί σε μεγαλειώδη μάχη για την κατάκτηση της «ασάλευτης Βασιλείας». Είναι προφανές ότι το Ευαγγέλιον αυτό δόθηκε σε μάς όχι «παρά ανθρώπου», και κατά τις διαστάσεις του «ουκ εστι κατά άνθρωπον» (Γαλ. α’ 11-12).
Τί να κάνουμε λοιπόν, άν έτσι έχουν τα πράγματα; Να απελπισθουμε και να εκπέσουμε από το «αιώνιο Ευαγγέλιο» (Αποκ. ιδ’ 6); Και εάν εκπέσουμε, τότε τι άλλο θα μας ικανοποιήσει σε όλη την κτίση; Αλήθεια, δέν υπάρχει πραγματικά, τίποτα που θα μπορούσε να μας χωρίσει απ’ Αυτόν, όσο βαρύς και εάν είναι ο αγώνας μας (βλ. Ρωμ. η’ 35-39). Άνοιξε τα μάτια μας προς το άπειρο και είναι αδύνατον πλέον να τα κλείσουμε και να προτιμήσουμε την τυφλότητα των νεογέννητων: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ’ 33), είπε ο Κύριος.
Να, στεκόμαστε ενώπιον του Ζώντος Απολύτου. Ακριβώς αυτό και μόνο αυτό αναζητούμε.
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, Η Χάρη της Μνήμης του Θανάτου, Ιερά Μονή Έσσεξ Αγγλίας, 2014, σελ. 24-25, 307).

«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». Όταν λέμε την προσευχή αυτή, συνάπτουμε με τον Χριστό μια προσωπική σχέση, που ξεπερνά τη λογική. Η ζωή του Χριστού εισχωρεί σιγά-σιγά μέσα μας.

Μείνετε στην προσευχή, μείνετε στον αγώνα, να περάσετε τη μέρα σας χωρίς αμαρτία. Όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν από τον Ίδιο τον Θεό.

Μια σωστή επίκληση αυτού του ονόματος γεμίζει ολόκληρη την ύπαρξη με την παρουσία του Θεού. Μεταφέρει το νου σ’ άλλα βασίλεια. Δίνει εξαιρετική δύναμη και ζωή. Αποτελεί ανεκτίμητο δώρο για μας από ψηλά, δωρεά υπερκόσμια…

Όταν επικαλούμαστε αυτό το όνομα, ο Θεός είναι παρών…

***

Κατά την σημερινήν εποχήν ο κόσμος αποστρέφεται τον Χριστόν. Και τούτο είναι το θλιβερώτερον το τραγικώτερον, το φοβερώτερον γεγονός της εποχής μας. Να χάσωμεν, δηλαδή, τον Χριστόν δια δευτέραν φοράν, όπως τον έχασε και ο Αδάμ εις τον Παράδεισον. Πώς είναι δυνατόν;
Πρέπει να υποφέρωμεν τας μικράς θλίψεις της καθημερινής μας ζωής και να μη πέσωμεν εις την οργήν, εις το μίσος ή ο,τιδήποτε παρόμοιον, και έτσι θα ημπορούμεν να βλέπωμεν τον πόνο του ανθρώπου και όχι την κακήν αυτού πλευρά. Μια τέτοια στάσις χαρακτηρίζει τη ζωή ενός αληθώς μεγάλου ανθρώπου, η οποία μας υπερβαίνει και περί της οποίας δεν δυνάμεθα ακόμη να ομιλήσωμεν. Αλλ΄ όμως τούτο αρχίζει από εκεί όπου καταλήγω, σχεδόν, εις την κάθε σύναξίν μας. Ακόμη και εις τας μικροτέρας λεπτομερείας της ζωής, να παραμένετε εν πνεύματι εκεί, όπου ευρίσκεται ο Κύριος, πέραν του “καταπετάσματος” της ογδόης ημέρας. Παραμένετε εκεί εν πνεύματι, αλλά σωματικώς να συνηθίζεται να ζείτε εις τας συγκεκριμένας περιστάσεις της ζωής σας. Το πνεύμα του ανθρώπου ευρίσκεται εις τας περιστάσεις αυτάς δια να μάθει να διακρίνει μέσα εις αυτά το Ον. Συχνά ο Κύριος συμπεριφέρεται μαζί μας, ωσάν να μην αντιλαμβάνεται την αδυναμίαν μας. Δεν θα ήτο υποφερτός ο κόσμος αυτός αν ο Χριστός δεν ήτο Θεός. Αλλ΄ εφ΄ όσον είναι Θεός, τα πάντα είναι κατορθωτά. Και ας είπωμεν εις τον Πατέραν αυτόν – διότι είναι Πατήρ ημών – εις όλας τα θλίψεις μας. “Δόξα σοι, Ύψιστε Θεέ, δόξα σοι εις τους αιώνας των αιώνων”.
(Απόσπασμα μετάφρασης απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, που έγινε στα Ρωσικά στον Ιερό ναό του Αγίου Σιλουανού της Ι.Μ. του Τ. Προδρόμου Έσσεξ την 1/2/1993).
Πηγή: “ΠΡΩΤΑΤΟΝ”, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1994, αριθ. 45, σελ. 215 κ.ε.

****«Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ · τω Θεώ παραθώμεθα» ·
Δεν υπάρχει άλλη οδός, για να περάσουμε την τεθλιμμένην του βίου οδόν, από το να εγκαταλείψουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον και όλη τη ζωή μας στον Χριστό τον Θεό μας.
Τα ξαφνικά, τα ποικίλα, τα μικρά και τα μεγάλα γεγονότα, χρειάζονται πίστη-εμπιστοσύνη, άφεση στα χέρια του Θεού.

***

Ὁ Xριστός: Διδάσκαλος καί σωτῆρας μας
π. Ἀνανίας Κουστένης

Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερα, ἀγαπητοί, τήν ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου, δηλαδή τοῦ Νέου Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τό ὁποῖο μᾶς ἔρχεται ἀπό τό Bυζάντιο, τότε πού πολιτεία καί Ἐκκλησία συνεπορεύοντο καί συνεόρταζαν. Στήν Tουρκοκρατία, ὅμως, ἡ πατρίδα μας ἐπῆρε τό δυτικό πολιτικό ἡμερολόγιο, ἔμεινε ὅμως στήν Ἐκκλησία τό Ἐκκλησιαστικό, καί τό ἀρχίζομε τήν 1η Σεπτεμβρίου. Τό Eὐαγγέλιο σήμερα εἶναι ἀπό τόν Eὐαγγελιστή Λουκᾶ (Κεφ. δ´. στίχ. 16-22).

Kαί κατά τήν 1η Σεπτεμβρίου μαζί μέ τό Ἐκκλησιαστικό ἔτος ἑορτάζομε καί τήν Ἀνάμνηση τῆς εἰσόδου τοῦ Ἰησοῦ στή συναγωγή τῆς Nαζαρέτ καί τήν πρώτη δημόσια ἐμφάνισή Tου ἐκεῖ.

Πῆγε στή Nαζαρέτ, ἀφοῦ ἐβαπτίσθη στόν Ἰορδάνη, καί ἔμεινε σαράντα μέρες καί σαράντα νύκτες στήν ἔρημο πειραζόμενος ὑπό τοῦ διαβόλου, ὕστερα κίνησε καί πῆγε στήν πατρίδα Tου, ἐκεῖ πού εἶχε ἀνατραφεῖ, ἐκεῖ πού εἶχε μεγαλώσει. Kαί μᾶς διδάσκει μ’ αὐτό νά ἀγαπᾶμε κι ἐμεῖς τήν πατρίδα μας καί τούς οἰκείους μας, καί ν’ ἀρχίζουμε κάθε καλό ἀπό ἐκεῖ. Aὐτό σήμερα εἶναι πάρα πολύ ἐπίκαιρο, πού ἡ πατρίδα μας κινδυνεύει καί δυσκολεύεται κι οἱ πιό πολλοί τήν ἔχουμε βάλει στήν ἄκρη.
Ἐπῆγε, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς, καί πῆγε μάλιστα τό Σάββατο στή Συναγωγή, στήν ἐκκλησία τῶν Ἰουδαίων δηλαδή, ὅπως συνήθιζε νά πηγαίνει ἀπό παιδάκι. Kαί αὐτό εἶναι πάλι σημαντικό, γιατί μᾶς λέγει ὅτι πρέπει νά ἐκκλησιαζόμεθα, νά πηγαίνομε στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ, στό δικό μας τό σπίτι, στήν ἀγκαλιά τοῦ πατέρα μας. Kι ἐκεῖ ἐκάθησε καί ἄκουγε πού διάβαζαν τόν Nόμο.

Ὕστερα ἦλθε ἡ σειρά τῶν Προφητῶν καί τοῦ ἔδωσαν βιβλίο νά διαβάσει. Ἦταν κλειστό, τό ἄνοιξε καί βρῆκε τό σημεῖο ἐκεῖνο τῆς προφητείας τοῦ Ἠσαΐου πού ἀναφέρετο ἀκριβῶς στόν Ἴδιο τόν Xριστό μας, καί πού ἔλεγε ὅτι «τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι πάνω μου, καί μέ ἔχρισε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, δηλαδή μέ ἔκανε μεσίτη, μ’ ἔκανε βασιλέα καί προφήτη καί ἱερέα γιά ἕνα λόγο μονάχα· νά δώσω, νά εὐαγγελισθῶ δηλαδή, νά δώσω τό νέο μήνυμα στούς ἀνθρώπους πού εἶναι στή φτώχεια τήν πνευματική, πού ζοῦν δηλαδή χωρίς Θεόν, καί νά γιατρέψω αὐτούς πού συνέτριψε ἡ ἁμαρτία, καί νά κηρύξω ἄφεση καί ἐλευθερία στούς αἰχμαλώτους ὑπό τοῦ διαβόλου, καί νά δώσω φώτιση στούς τυφλωμένους ἀπ’ τά πάθη καί τήν ἁμαρτία, καί νά ἐλευθερώσω αὐτούς πού πλήγωσε ὁ σατανᾶς καί τό κακό, καί νά κηρύξω στούς ἀνθρώπους καί νά πῶ ὅτι ἦλθαν τώρα ἄλλοι καιροί καί νέοι χρόνοι καί νέα τάξη καί νέα ἐποχή κατά τήν ὁποίαν ὁ Θεός συμφιλιώνεται μέ τούς ἀνθρώπους. Eἶναι δι’ ἐμοῦ ὅλοι οἱ δρόμοι ἀνοιχτοί, καί μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο οἱ ἄνθρωποι ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία καί σώζονται καί μπαίνουν στόν Παράδεισο». Kι ἔδωσε πάλι τό βιβλίο στόν ὑπηρέτη καί κάθησε ὁ Ἰησοῦς. Tί δηλώνει αὐτή ἡ Προφητεία; Ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι τά πάντα· ἐλευθερωτής, φωτιστής, συγχωρητής… καί ὅλα.
Kαί καθώς κάθησε ὁ Kύριος ὅλων τά μάτια ἦσαν στραμμένα ἐπάνω Tου, κι ἔλεγαν: «Tί ὡραῖα πού τά εἶπε!». Kαί θαύμαζαν καί ἀποροῦσαν ποῦ βρῆκε αὐτός τέτοια λόγια, τέτοια χάρη, τέτοια λαλιά, τέτοια διδασκαλία, ἀφοῦ ἀνάμεσά μας ἤτανε, γιός τοῦ Ἰωσήφ καί τῆς Mαρίας κατά τό φαινόμενον. Aὐτό εἶναι ὁ Ἰησοῦς· φαινόμενο, πού καταπλήσσει, πού ὁδηγεῖ.

Kαί στήν ἀρχή, λοιπόν, τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους μπαίνει ὁ Ἰησοῦς Xριστός ὡς διδάσκαλος, ὡς Kύριος, ὡς Σωτήρ καί ἐλευθερωτής. Πολλοί πέρασαν μέ ἀπαιτήσεις σωτῆρος καί ἐλευθερωτοῦ, ἀλλά δέν ἐλευθέρωσαν οὔτε τόν ἑαυτό τους· ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἐλευθερώνει ὅλους. Ἄς τρέξωμε στήν ἀγκαλιά Tου, πού ’ναι ἡ Ἐκκλησία μας, ἄς Tόν εὐγνωμονοῦμε, ἄς Tόν εὐχαριστοῦμε κι ἄς Tοῦ παραδινόμαστε.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Γ´.

Η νέα χρονιά απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα τη κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι. Αν θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση. Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού. Είθε ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/08/31/%ce%b7-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ac-%cf%80%cf%81%ce%ac%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9-%ce%b1%cf%80%ce%bb%cf%8e%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83/

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι, που γνώρισα, ουράνιοι, χριστοάνθρωποι… στέκονται σαν ασάλευτοι φάροι μέσα στις μεγάλες νύχτες μας, στα πελάγη των δοκιμασιών μας, μέσα από τα στέρνα της ύπαρξής μας, να τους στείλουμε το πιο ανυπόκριτο, αληθινό και συγκινητικό μας «Ευχαριστώ!». π. Δαμιανός
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/31/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%89%cf%81%ce%b1%ce%af%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%bd%cf%8e%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b1-%ce%bf%cf%85%cf%81/

Ο Ιησούς του Ναυή, δυνατός με τον Παντοδύναμο, για χάρη του ο Ήλιος «εστάθηκε επί μίαν ολόκληρον ημέραν»
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/31/50531/

Ο Χριστός ερωτά τον καθένα από μας: “Αγαπάς Με; Και ο καθένας απαντά: “Ναι Κύριε, Συ οίδας ότι αγαπώ Σε”. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/31/30325/

Επειδή δεν πληρώθηκα εκεί και δεν γόγγυξα ούτε κατάκρινα, ο Χριστός μου το φύλαξε στον ουρανό. Γέροντας Αρσένιος Σπηλαιώτης
https://iconandlight.wordpress.com/2024/03/12/%ce%b5%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%ae-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%80%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%8e%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b1-%ce%b5%ce%ba%ce%b5%ce%af-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b3%cf%8c%ce%b3%ce%b3/

Ἀπολυτίκιον τῆς ἰνδίκτου
ἦχος β΄

Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς

Ἀπολυτίκιον τῆς Παμμακαρίστου.
Ἦχος δ΄ Ταχὺ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται, ὦ Παμμακάριστε, εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, ἣνπερ καρδίας πόθῳ, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνοῦμεν καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν, ῥῦσαι ἡμᾶς κινδύνων καὶ περιστάσεων.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν
Ἦχος α ´

Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν Ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν .

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Ὁσιοπαρθενομαρτύρων
ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

‘Αθλητῶν αἱ χορεῖαι, δεῦτε συνδράμετε καὶ Τεσσαράκοντα κόρας μετὰ ‘Αμμοὺν εὐσεβοῦς μεγαλύνατε λαμπρῶς πανηγυρίζουσαι· ὅτι ἐνήθλησαν στερρῶς, τῇ ἀσκήσει ἐν Χριστῷ ῥωσθεῖσαι καὶ λαμπρυνθεῖσαι· πρεσβεύουσαι τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μελετίου τοῦ Νέου, τοῦ ἐν τῷ Κιθαιρῶνι
Ἦχος δ΄.

Ὡς ἔσαρκος Ἄγγελος, καὶ ὑπηρέτης Χριστοῦ, ὡς ἔνθεος ἄνθρωπος καὶ ἀσκητῶν καλλονή, Μελέτιε Ὅσιε, χάριτας θεοδότους, ἐκομίσω διώκειν, πνεύματα πονηρίας, καὶ νοσοῦντας ἰᾶσθαι, δι’ ὅ καὶ ἡ σεπτή σου σορὸς βρύει ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀγγελῆ τοῦ Χρυσοχόου (ἀρχιμ. Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀγγελῆν χρυσοχόον τὸν Νεομάρτυρα, ἐν μαρτυρίου καμίνῳ δοκιμασθέντα δεινῶς, ἀνυμνήσωμεν πιστοὶ καὶ ἐκβοήσωμεν· χαῖρε χρυσίον καθαρόν, καὶ χρυσολόγε τοῦ Χριστοῦ, ἐν μέσῳ τῶν δυσσεβούντων, διδάσκων ἐν παῤῥησίᾳ, τὴν ἐκ τοῦ Λόγου σωτηρίαν βροτῶν.

Ἀπολυτίκιον Τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ Κουρταλιώτη
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν φωστῆρα τῆς Κρήτης, μοναζόντων τὸ καύχημα, τὸν ἀσκητικαῖς ἀριστείαις, ἐπὶ γῆς διαπρέψαντα, Νικόλαον τιμήσωμεν πιστοί, ἐν ὕμνοις ἐγκωμίων εὐλαβῶς, ὅτι βλύχει θείας χάριτος δωρεάς, τοῖς πόθῳ ἀναβοῶσι· δόξα τῷ Σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ Σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Εὐανθίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων ἔργων σου, τῇ γεωργίᾳ, τῆς ἀσκήσεως, ἐν τῷ λειμῶνι, Εὐανθία εὖ μάλα ἀνθήσασα, ταῖς ἀνθηπνόοις ὀσμαῖς τῶν χαρίτων σου, τῆς Ἐκκλησίας μυρίζεις τὸ πλήρωμα. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Νέου τοῦ Βεροιέως
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγα καύχημα, καὶ πολιοῦχον, σὲ πλουτίσασα πόλις Βεροίας, θεοφόρε παμμάκαρ Ἀντώνιε, τῇ σῇ πρεσβείᾳ προστρέχει ἑκάστοτε, προσπτυσσομένη τὴν πάντιμον Κάραν σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ σπηλαιώτου, τοῦ Ἀθωνίτου. (Χ. Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἡσυχίαν καὶ νῆψιν φιλῶν ἐνῴκησας, ἐν δυσπροσίτοις σπηλαίοις καὶ κοινοβίοις σεπτοῖς, Ἰωσὴφ συνασκητὰ τοῦ οὐρανόφρονος, μάκαρ Ἀρσένιε, ὀδμαῖς ὁ εὐφράνας ἀγωγῆς ἀμέμπτου σου πᾶσαν κτίσιν, ἄρτι τὴν σὲ ἀνυμνοῦσαν καὶ σαῖς θερμαῖς λιταῖς προσφεύγουσαν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Δρ. Χαρ. Μ. Μπούσια

Ἰησοῦ Ζωοδότα Σῶτερ εἰρήναρχε, τοῦ πολεμήτορος ῥῦσαι, ἀδίκου ἐπιβουλῆς, τοὺς δοξάζοντας τὸ κράτος Σου ἀείποτε, καὶ τὴν εἰρήνην Σου ταχύ, ἐπιβράβευσον Χριστέ, φιλεύσπλαγχνε Παντεπόπτα, τοῖς δι’ ὀρθὴν δοξασίαν, δεινὰ πολέμου ὑπομένουσι.

Εἰς τούς Αἴνους Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἰνδίκτου
Ἦχος δ´ Ἰωάννου Μοναχοῦ

Ἡ βασιλεία σου Χριστὲ ὁ Θεός, βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καὶ ἡ δεσποτεία σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ· πάντα γὰρ ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, καιροὺς ἡμῖν καὶ χρόνους προθέμενος· διὸ εὐχαριστοῦντες κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα βοῶμεν. Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καὶ καταξίωσον ἡμᾶς ἀκατακρίτως βοᾶν σοι, Κύριε δόξα σοι.

Ἦχος δ´ Ἀνδρέου Πυροῦ

Αἱ πορεῖαί σου ὁ Θεός, αἱ πορεῖαί σου μεγάλαι καὶ θαυμασταί· διὸ τῆς οἰκονομίας σου, τὴν δυναστείαν μεγαλυνοῦμεν, ὅτι φῶς ἐκ φωτός, ἐπεδήμησας εἰς ταλαίπωρον κόσμον σου, καὶ τὴν πρώτην ἀνεῖλες ἀράν, τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ὡς ηὐδόκησας Λόγε, καὶ ἡμῖν ἐν σοφίᾳ, καιροὺς καὶ χρόνους ὑπέθου, τοῦ δοξάζειν τὴν παντουργικήν σου ἀγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com