ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ:«Τά χρόνια πού περνούμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, άλλα τελικά θά νικήση ό Χριστός».

Ο περισσότερος κόσμος της εποχής μας είναι μορ φωμένος κοσμικά καί τρέχει με την κοσμική μεγάλη ταχύτητα. Επειδή όμως τοϋ λείπει ό φόβος τοϋ Θεοϋ - «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου »^Χ -, λεί­πει τό φρένο, και μέ ταχύτητα, χωρίς φρένο, καταλήγει σε γκρεμό. Οί άνθρωποι είναι πολύ προβληματισμένοι και οι περισσότεροι πολύ ζαλισμένοι. Έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Σιγά-σιγά κατευθύνονται προς τό νά μήν μπορούν νά ελέγχουν τον εαυτό τους. "Αν αυτοί πού έρχονται στο "Αγιον Όρος είναι τόσο πολύ συγχυσμένοι, τόσο μπερδεμένοι, μέ τόσο άγχος, σκεφθήτε οί άλλοι πού είναι μακριά άπό τον Θεό, άπό τήν Εκκλησία, πώς θά είναι!

Καί βλέπεις σε όλα τά κράτη φουρτούνα, ζάλη με­γάλη! Ό καημένος ό κόσμος - ό Θεός νά βάλη τό χέρι Του! - βράζει σάν τήν χύτρα ταχύτητος. Καί οί μεγάλοι πώς τά φέρνουν! Μαγειρεύουν-μαγειρεύουν, τά ρίχνουν όλα στήν χύτρα ταχύτητος καί σφυρίζει τώρα ή χύτρα! θά πεταχθή σε λίγο ή βαλβίδα! Είπα σε κάποιον πού είχε  μία μεγάλη θέση: «Γιατί μερικά πράγματα δεν τα προ­σέχετε; Τί θά γίνη;» «Πάτερ μου, μου λέει, λίγο χιόνι ήταν 

πρώτα τό κακό· τώρα έχει γίνει ολόκληρη χιονο­στιβάδα. Μόνον ένα θαϋμα μπορεί νά βοηθήση». Άλλα καί με τον τρόπο πού πηγαίνουν μερικοί νά βοηθήσουν την κατάσταση, κάνουν μεγαλύτερη την χιονοστιβάδα τοϋ κακοϋ. Αντί νά λάβουν ορισμένα μέτρα γιά την παι­δεία κ.λπ., κάνουν χειρότερα. Δεν κοιτάζουν πώς νά δια­λύσουν αυτήν τήν χιονοστιβάδα, αλλά τήν κάνουν με­γαλύτερη. Βλέπεις, τό χιονάκι είναι λίγο στήν άρχή. "Αν κυλήση στον κατήφορο, γίνεται ένας σβώλος. Ό σβώλος, καθώς μαζεύει καί άλλο χιόνι, ξύλα, πέτρες κ.λπ., γίνε­ται σιγά-σιγά μεγαλύτερος-μεγαλύτερος, καί τελικά γί­νεται ολόκληρη χιονοστιβάδα. Έτσι καί τό κακό λίγο-λίγο εχει γίνει πιά χιονοστιβάδα καί κυλάει· τώρα θέλει βόμβα γιά νά σπάση.

- Αγωνιάτε, Γέροντα; - "Αχ, τί άσπρισαν τά γένια μου πρόωρα; Έγώ πονάω δυο φορές· μία, όταν προβλέπω μιά κατάσταση καί φω­νάζω, γιά νά προλάβουμε ενα κακό πού πρόκειται νά γίνη, καί μία, όταν δέν δίνουν σημασία - ϊσως όχι άπό περιφρόνηση -, καί συμβαίνη μετά τό κακό καί μοϋ ζη­τούν τότε καί τήν συμπαράσταση μου. Τώρα καταλα­βαίνω τί τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυ­ρες ήταν οί Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες άπό όλους τούς Μάρτυρες, παρ' Ολο πού δέν πέθαναν όλοι με μαρ­τυρικό θάνατο. Γιατί οί Μάρτυρες γιά λίγο υπέφεραν ενώ οί Προφήτες έβλεπαν μιά κατάσταση καί υπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, καί οί άλλοι τον χαβα τους. Καί όταν έφθανε ή ώρα καί ερχόταν ή οργή τοϋ Θεοϋ εξ αιτίας τους, βασανίζονταν καί εκείνοι μαζί τους. Τουλά­χιστον όμως τότε τόσο έφθανε τό μυαλό τών ανθρώπων.

Άφηναν τον Θεό καί προσκυνούσαν τά είδωλα. Σήμερα πού καταλαβαίνουν, είναι ή μεγαλύτερη ειδωλολατρία.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει δτι ό διάβολος βάλθη­κε νά καταστρέψη τά πλάσματα τοϋ Θεοϋ. Έχει κάνει παγκοινιά², νά καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε νά μπαίνη στον κόσμο ή καλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη ή δράση του³. Τώρα κάνει όπως ενας εγκληματίας πού, όταν τον κυκλώνουν, λέει: «Δεν εχω σωτηρία! Θά μέ πιάσουν!» και τά κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ή όπως οί στρατιώτες, πού εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τά πυρομαχι­κά, βγάζουν την λόγχη ή τό σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σοϋ λέει: «Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε· άς σκο­τώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε». Ό κόσμος καίγε­ται! Τό καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά εχει βάλει ό διάβολος, πού ούτε όλοι οί πυρο­σβέστες άν μαζευθούν, δεν μπορούν νά τήν σβήσουν. Πνευματική πυρκαγιά! Δεν εχει μείνει τίποτε. Μόνον προσευχή χρειάζεται, γιά νά μας λυπηθή ό Θεός. Βλέ­πεις, και όταν πιάνη πυρκαγιά μεγάλη και οί πυροσβε­στικές δεν μπορούν νά κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οί άνθρωποι νά στραφούν στόν Θεό και νά Τον παρακαλέ­σουν νά ρίξη μιά βροχή γερή, γιά νά σβήση. Έτσι και γιά τήν πνευματική πυρκαγιά πού άναψε ό διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, γιά νά βοηθήση ό Θεός.

Όλος ό κόσμος πάει νά γίνη μιά περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι νά πής: «Σ' ενα σπίτι χάλασε λίγο τό παράθυρο ή κάτι άλλο, άς τό διορθώσω». Όλο τό σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χω­ριό. Δέν 

ελέγχεται πιά ή κατάσταση. Μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ό Θεός. Τώρα είναι νά δουλεύη ό Θεός μέ τό  

κατσαβίδι, μέ χάδια, μέ σκαμπίλια, νά τό διόρθωση. Μια πληγή έχει ό κόσμος πού κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει νά ώριμάση τό κακό, όπως τότε στην Ιεριχώ⁴ πού ήταν γιά απολύμανση.

1. Ψαλμ. 110, 10.

   

2.   Παγκοινιά ή παγγεν(ε)ία (πάντες από κοινοϋ, παν τό κοινόν): εργασία τήν οποία αναλαμβάνουν δλοι μαζί οί αδελφοί μιας Μονής ή μιας Σκήτης.

3.   Βλ. Άποκ. 12, 12.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ<<ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ>>