Θέλει ἀρετή καί τόλμη νά ὀρθοτομεῖς τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Ἡ
Ἱεραρχία ἀπέφυγε τή θυσιαστική ὑπέρβαση καί προτίμησε νά παραμείνει
ἐγκλωβισμένη καί νά διασύρεται στό ἅρμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ!
Ὡστόσο, εἴτε ἀπό θεολογική ἄγνοια, εἴτε ἀπό ἀδυναμία κατανόησης σέ βάθος τῶν πατερικῶν διδασκαλιῶν καί δή τοῦ πνεύματος καί τῶν ἀποφάσεων –δογμάτων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἴτε καί ἀπό τήν κυριαρχοῦσα χαλαρότητα τῆς σχέσης μέ τόν τριαδικό Θεό, πού ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ἀποφάσεις καί οἱ λόγοι τῆς Ἱεραρχίας μας τίς τελευταῖες δεκαετίες παρομοιάζονται μέ τήν γνωστή ρήση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «χαλκός ἠχῶν καί κύμβαλον ἀλαλάζον». Καί αὐτό γιατί ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἐκ τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας μας ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία ἀποκτᾶ τήν ἐν Χριστῷ δυναμική της μόνο ὅταν συνοδεύεται ἀπό τήν ἀρετή τῆς ταπείνωσης. Ὁ συνδυασμός ἄλλωστε τῶν δύο σέ καθιστά θεολόγο ἀκόμα καί ἀγράμματος κατά κόσμον νά εἶσαι, δηλαδή νά μήν διαθέτεις τά ἀπαραίτητα πτυχία (βλ. λ.χ. τήν παρουσία καί παρρησία τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος κατά τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο). Ὁ συνδυασμός τῶν δύο ἐπίσης δεικνύει ὅτι προτεραιότητα στήν ζωή καί τήν καθημερινότητα ἀποτελεῖ ἡ πλήρης ἐν Χριστῷ κοινωνία, ὑπό τό πρίσμα τῆς ψυχικῆς κένωσης κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», δηλαδή ἡ ἁγιότητα!
Ἡ ἀπουσία τῆς ἁγιότητας στούς κατά κόσμον «ἁγίους» Ἀρχιερεῖς μας ὑποβαθμίζει ἤ καλύτερα θά ὑποστήριζα πώς εὐτελίζει τήν ὅλη δραστηριότητά τους καί τούς ὠθεῖ σέ ἀποφάσεις καί πράξεις πού μόνο τούς ἐκθέτουν καί τούς ἀπαξιώνουν ἔναντι τοῦ χριστεπώνυμου ποιμνίου τους. Ὅπως σχολίαζε στόν γράφοντα πολιός Ἱεράρχης τῆς βορείου Ἑλλάδος τό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας σήμερα λειτουργεῖ σάν πασαρέλα-μέ ὅλη τήν σημασία τῆς λέξης- ἐπίδειξης μίας ἀνίερης ἐξουσίας ἐνῶ οἱ συνεδριάσεις αὐτῆς δέν ἔχουν σέ τίποτε νά ζηλέψουν ἀπό τίς ἀνούσιες κουτσομπολίστικες συναθροίσεις γυναικῶν σέ σπίτια καί καφετέριες.
Ὡς ἐκ τούτου σέ μία τέτοιου τύπου Ἱεραρχία ἔρχεται ὡς λογική συνέχεια ἡ ἐπικράτηση τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀντίληψης, νοούμενη αὐτή ὡς ἔκπτωση ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, ὡς «ποδοπάτημα» τῶν δογμάτων καί τοῦ κατηχητικοῦ ἔργου, ὡς ἐν μέρει ἀποδοχή τῆς προωθούμενης ἰσοπεδωτικῆς πανθρησκείας. Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἡ ἔλλειψη προσωπικοτήτων στό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας ἔχει συμβάλει στήν διαρκῆ καί μή ἀμφισβητούμενη πλέον ὑποβάθμισή της στά μάτια τοῦ Χριστεπώνυμου ποιμνίου καί ἐν γένει στήν κοινωνία. Καί σέ αὐτό συνηγοροῦν θεολογικές ἰδέες καί ἀπόψεις δῆθεν μορφωμένων Ἱεραρχῶν περί μίας νέο- πατερικῆς θεολογίας, ἀποδοχῆς δυτικίζουσας θεολογίας ὅπως λ. χ. αὐτήν περί ἀποστολικῆς διαδοχῆς τοῦ παπισμοῦ καί τῆς διασπορᾶς-τεμαχισμοῦ τῆς ἀλήθειας (θεολογία τῶν κλάδων), οἱ ὁποῖες μέ στόμφο καί χωρίς τήν παραμικρή αἰδῶ δημοσίως διατυπώνονται γιά νά ἀναδειχθεῖ κυρίως ἡ μωροφιλοδοξία γιά περαιτέρω ἀξιώματα, αὐτῶν πού τίς ἐξεστομίζουν καί τίς υἱοθετοῦν... Τό κατάντημα δέ εἶναι ἡ ἀποδοχή τιμητικῶν διακρίσεων ἀπό τούς ἀπογόνους τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου μας!
Ὁ λαϊκισμός καί ἡ ἀσημαντικότητα τοῦ θεολογικοῦ λόγου, πού φανερώνουν ἄκρατο ἐγωισμό, ἴντριγκα καί ἔντονο παρασκήνιο σημάδευσαν ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων καί τήν ἔκτακτη σύγκλιση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς 24ης καί 25ης Μαΐου διαψεύδοντας γιά ἄλλη μία φορά ὅλους αὐτούς πού ἐξέφρασαν τήν ἐλπίδα ὅτι θά ὀρθοτομήσει τό λόγο τῆς ἀληθείας! Ἀντικείμενο τῆς συνεδρίασης ἦταν ἡ ἔγκριση τοῦ τελικοῦ κειμένου γιά τήν λεγόμενη ὡς «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου, στήν ὁποία ἀποδίδεται πονηρῶς ἡ ἔννοια τῆς Πανορθόδοξης. Στήν οὐσία ὅμως, πρόκειται γιά μία «φθηνή θεολογική μηχανορραφία» ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μέρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος Τρούμαν καί στοχεύει ἀφενός μέν στήν περαιτέρω προσέγγιση μέ τίς πεσοῦσες στήν αἵρεση χριστιανικές κοινότητες τῆς Δύσης καί δή αὐτή τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ καί ἀφετέρου στήν περαιτέρω διάσπαση καί διχασμό στούς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὁ πραξικοπηματικός τρόπος ἄλλωστε τῆς ἀνάδειξης ὡς Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ὑψηλόβαθμου μέλους τοῦ τεκτονισμοῦ Ἀθηναγόρα σηματοδότησε καί τήν ἀρχή τοῦ δόγματος τούτου, τό ὁποῖο ὅπως καί τό ἀντίστοιχο πολιτικό στηρίζεται στήν ἀρχή τοῦ «ἀνήκομεν εἰς τήν δύσιν». Οἱ θιασῶτες αὐτοῦ ὅμως, λησμονοῦν τή σοφή καί εὔστοχη ρήση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου «ὅτι ὁ ἥλιος ἐπισκέπτεται πάντα τήν δύση ἀλλά σκοτεινιάζει»!
Στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ λοιπόν ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου θά καταγραφεῖ ὡς ληστρική... Καί ἐπειδή αὐτό τό γνωρίζουν καλά οἱ θιασῶτες τῆς ἰδέας τῆς σύγκλισης δίδουν μεγάλη σημασία –ἐκμεταλλευόμενοι τό ἀκατήχητον τοῦ λαοῦ- στό ἐπικοινωνιακό παιχνίδι, τό ὁποῖο ἔχουν ἐπί τοῦ παρόντος ἀπολέσει λόγω τῆς ἀφύπνισης καί τῆς ἀντίδρασης τῶν συνειδητοποιημένων καί συνεχῶς αὐξανόμενων πιστῶν. Ἔτσι, ἀποφάσισαν νά ἐνημερώσουν τό λαό γιά τή δῆθεν σπουδαιότητα τοῦ ἐγχειρήματος μέ εἰδικά φυλλάδια, στά ὁποῖα ἀναδεικνύουν τήν ἑνότητα ἀντιλαμβανόμενοι τούτη ὡς μή συμπορευόμενης τῆς ἀληθείας, τήν ἀγάπη ἀντιλαμβανόμενοι τούτη ὡς ταυτόσημη τῆς ἰδιοτελείας καί τῶν μύχιων πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν σκοπιμοτήτων κ.ο.κ. Ἀναρωτιέμαι, ὡστόσο, πῶς εἶναι δυνατόν νά μιλοῦν γιά τήν Σύνοδο αὐτοί (οἱ ἐν Ἑλλάδι Ἱεράρχες) πού ἀθέτησαν τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσαν ἔξι χρόνια πρίν καί συγκεκριμένα τό 2010 ὅτι θά μελετήσουν τά κείμενα τῆς Ραβέννας τοῦ ψευτοδιαλόγου μέ τήν παπική κοινότητα καί θά ἐνημερώσουν ἀνάλογα τό ποίμνιό τους...
Πρίν γράψω τά ἀνωτέρω εἶχα μία συζήτηση μέ ἕναν καλό μου φίλο, τόν ὁποῖο ἐνημέρωσα πώς σκοπεύω νά ἀσχοληθῶ καί νά γράψω γιά τίς ἀποφάσεις τῆς ἔκτακτης Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μας. Ἄν καί πιστό μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τόν δέοντα σεβασμό στά ἱερά καί τά ὅσια μέ ξάφνιασε μέ τήν ἀπάντησή του. «Τί ἀσχολεῖσαι μ’ αὐτούς. Αὐτοί ζοῦν μόνο γιά τίς γιορτές καί τά πανηγύρια. Δές τά περιοδικά τους καί τίς ἐκκλησιαστικές ἰστοσελίδες τους καί θά καταλάβεις τή ρηχότητα τῶν ἔργων καί τῶν λόγων τους. Φοβᾶμαι ὅτι θά ἔχουν ἀπό τό λαό τήν ἴδια ἀντιμετώπιση μ’ αὐτήν τῶν πολιτικῶν. Θά τούς σιχαθεῖ ἐξ αἰτίας τοῦ φαρισαϊκοῦ ξύλινου λόγου τους»! Ἔμεινα στήν κυριολεξία ἄφωνος. Μοῦ εἶπε κι ἄλλα πολλά ὅπως λ. χ. πώς οἱ περισσότεροι σκέπτονται καί νοιάζονται γιά τό πῶς θά στήσουν τήν προσωπική εἰκόνα-πορτραῖτο τους στό τοῖχο γιά νά τούς θαυμάζουν καί γι’ αὐτό αὐτοδιαφημίζονται καί ὄχι γιά τό πῶς μέσω τῆς διακονίας τους θά κοσμήσουν καί ὑψώσουν στίς ταλανιζόμενες ἀπό τήν ἀμφιβολία ἀνθρώπινες ψυχές τήν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καί ἐδῶ πού τά λέμε μέ ὅλο τόν σεβασμό πού τρέφω πρός τούς θεσμούς καί τό τίμιο ράσο δέν ἔχει κι ἄδικο.
Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας του ἀφήνοντας τίς ὅποιες κρίσεις στό ἀναγνωστικό μας κοινό.
«Καλούμεθα νά διακονήσουμε ἕνα μεγάλο ἱστορικό ἐκκλησιαστικό γεγονός, πού προϋποθέτει καί ἀπαιτεῖ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἀνιδιοτελῆ φωνή μας καί τήν θυσιαστική μαρτυρία μας.. Θά σᾶς παρακαλοῦσα νά κινηθοῦμε μέσα στό πνεῦμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ πρός κάθε διαφορετική ἄποψη, ἔχοντας κυρίαρχη θέση τήν γνώμην τῶν πλειόνων. Ἔχουμε χρέος νά καταλήξουμε σέ συγκεκριμένες προτάσεις, ἔστω καί κατά πλειοψηφία, πρός διευκόλυνση τῆς πανορθοδόξου προπαρασκευαστικῆς γραμματείας ἀλλά καί πρός ἀποσαφήνισιν κάθε σκιᾶς, ἀμφιβολίας καί ἀπορίας. Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης εἶναι ἕνα ἱστορικό καί συνάμα καθοριστικό ἐκκλησιαστικό γεγονός. Ἡ οἰκουμένη περιμένει ἀπό ἐμᾶς τήν μαρτυρία τῆς ἑνότητάς μας. Τό κοινόν ποτήριον, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, θά εἶναι αὐτό πού πάντοτε θά μᾶς ἑνώνει ἤ θά μᾶς χωρίζει. Δέν ὑπάρχει χῶρος γιά διαπραγματεύσεις σέ δογματικά θέματα. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική καί εἶναι ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη γιά τήν ἱεραποστολική μαρτυρία Της, γιά τήν σύγχρονη τοποθέτησή Της στά προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας καθώς καί γιά τήν συνέχιση τοῦ ἁγιαστικοῦ ἔργου Της γιά τήν σωτηρία ὅλων ἡμῶν. Δέν ὑπάρχει χῶρος γιά προσωπικές ἐπιδιώξεις καί ἐγωιστικές ἀντιεκκλησιαστικές διεκδικήσεις. Οἱ προκλήσεις τῶν καιρῶν θέλουν ἐμᾶς ἑνωμένους. Σχίσματα καί φατρίες εἶναι ἔργο τοῦ πονηροῦ πού μᾶς θέλει μακριά ἀπό τό κοινό ποτήριο...»
ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ. 178 ΜΑΪΟΣ 2016
Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΙΟΣ 2016
Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς
Θεολόγος-Δημοσιογράφος.
Τά «φοβικά σύνδρομα» ἀπώλειας τῶν κεκτημένων, οἱ ἰδιοτέλειες πού
γεννοῦν οἱ μωροφιλοδοξίες τῆς ἐξουσίας ὑπό τήν κοσμική ἔννοια αὐτῆς ἀλλά
καί τό χαμηλό πνευματικό ἐπίπεδο πού ἐνισχύει τίς ἀντιλήψεις τῆς
ἐκκοσμικεύσεως κυριάρχησαν πάλι καί στήν ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας,
ὅπως ἦταν φυσικό ἐπακόλουθο τῆς τραγικῆς κατάστασης πού παρατηρεῖται
τίς τελευταῖες δεκαετίες, στό ἀνώτατο ὄργανο τῆς θρησκευτικῆς μας
ἡγεσίας. Μέ τή διαφορά ὅτι αὐτή τή φορά τά θέματα συζήτησης δέν
ἀφοροῦσαν ἀμιγῶς ἀνούσιες διοικητικές πράξεις καί ἀποφάσεις ἤ
πανηγυρικές προκαθορισμένες «ἐκλογές» νέων μητροπολιτῶν ἀλλά τήν ἴδια
τήν ὀρθόδοξη πίστη, τά δόγματα δηλαδή τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας. Τά
δόγματα γιά τά ὁποῖα οἱ «ἅγιοι» Ἀρχιερεῖς ἔδωσαν ὅρκο ὅτι θά
ὑπερασπίζονται ἀκόμη καί μέ τήν ἴδια τή ζωή τους!Ὡστόσο, εἴτε ἀπό θεολογική ἄγνοια, εἴτε ἀπό ἀδυναμία κατανόησης σέ βάθος τῶν πατερικῶν διδασκαλιῶν καί δή τοῦ πνεύματος καί τῶν ἀποφάσεων –δογμάτων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἴτε καί ἀπό τήν κυριαρχοῦσα χαλαρότητα τῆς σχέσης μέ τόν τριαδικό Θεό, πού ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ἀποφάσεις καί οἱ λόγοι τῆς Ἱεραρχίας μας τίς τελευταῖες δεκαετίες παρομοιάζονται μέ τήν γνωστή ρήση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «χαλκός ἠχῶν καί κύμβαλον ἀλαλάζον». Καί αὐτό γιατί ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἐκ τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας μας ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία ἀποκτᾶ τήν ἐν Χριστῷ δυναμική της μόνο ὅταν συνοδεύεται ἀπό τήν ἀρετή τῆς ταπείνωσης. Ὁ συνδυασμός ἄλλωστε τῶν δύο σέ καθιστά θεολόγο ἀκόμα καί ἀγράμματος κατά κόσμον νά εἶσαι, δηλαδή νά μήν διαθέτεις τά ἀπαραίτητα πτυχία (βλ. λ.χ. τήν παρουσία καί παρρησία τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος κατά τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο). Ὁ συνδυασμός τῶν δύο ἐπίσης δεικνύει ὅτι προτεραιότητα στήν ζωή καί τήν καθημερινότητα ἀποτελεῖ ἡ πλήρης ἐν Χριστῷ κοινωνία, ὑπό τό πρίσμα τῆς ψυχικῆς κένωσης κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», δηλαδή ἡ ἁγιότητα!
Ἡ ἀπουσία τῆς ἁγιότητας στούς κατά κόσμον «ἁγίους» Ἀρχιερεῖς μας ὑποβαθμίζει ἤ καλύτερα θά ὑποστήριζα πώς εὐτελίζει τήν ὅλη δραστηριότητά τους καί τούς ὠθεῖ σέ ἀποφάσεις καί πράξεις πού μόνο τούς ἐκθέτουν καί τούς ἀπαξιώνουν ἔναντι τοῦ χριστεπώνυμου ποιμνίου τους. Ὅπως σχολίαζε στόν γράφοντα πολιός Ἱεράρχης τῆς βορείου Ἑλλάδος τό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας σήμερα λειτουργεῖ σάν πασαρέλα-μέ ὅλη τήν σημασία τῆς λέξης- ἐπίδειξης μίας ἀνίερης ἐξουσίας ἐνῶ οἱ συνεδριάσεις αὐτῆς δέν ἔχουν σέ τίποτε νά ζηλέψουν ἀπό τίς ἀνούσιες κουτσομπολίστικες συναθροίσεις γυναικῶν σέ σπίτια καί καφετέριες.
Ὡς ἐκ τούτου σέ μία τέτοιου τύπου Ἱεραρχία ἔρχεται ὡς λογική συνέχεια ἡ ἐπικράτηση τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀντίληψης, νοούμενη αὐτή ὡς ἔκπτωση ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, ὡς «ποδοπάτημα» τῶν δογμάτων καί τοῦ κατηχητικοῦ ἔργου, ὡς ἐν μέρει ἀποδοχή τῆς προωθούμενης ἰσοπεδωτικῆς πανθρησκείας. Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἡ ἔλλειψη προσωπικοτήτων στό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας ἔχει συμβάλει στήν διαρκῆ καί μή ἀμφισβητούμενη πλέον ὑποβάθμισή της στά μάτια τοῦ Χριστεπώνυμου ποιμνίου καί ἐν γένει στήν κοινωνία. Καί σέ αὐτό συνηγοροῦν θεολογικές ἰδέες καί ἀπόψεις δῆθεν μορφωμένων Ἱεραρχῶν περί μίας νέο- πατερικῆς θεολογίας, ἀποδοχῆς δυτικίζουσας θεολογίας ὅπως λ. χ. αὐτήν περί ἀποστολικῆς διαδοχῆς τοῦ παπισμοῦ καί τῆς διασπορᾶς-τεμαχισμοῦ τῆς ἀλήθειας (θεολογία τῶν κλάδων), οἱ ὁποῖες μέ στόμφο καί χωρίς τήν παραμικρή αἰδῶ δημοσίως διατυπώνονται γιά νά ἀναδειχθεῖ κυρίως ἡ μωροφιλοδοξία γιά περαιτέρω ἀξιώματα, αὐτῶν πού τίς ἐξεστομίζουν καί τίς υἱοθετοῦν... Τό κατάντημα δέ εἶναι ἡ ἀποδοχή τιμητικῶν διακρίσεων ἀπό τούς ἀπογόνους τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου μας!
Ὁ λαϊκισμός καί ἡ ἀσημαντικότητα τοῦ θεολογικοῦ λόγου, πού φανερώνουν ἄκρατο ἐγωισμό, ἴντριγκα καί ἔντονο παρασκήνιο σημάδευσαν ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων καί τήν ἔκτακτη σύγκλιση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς 24ης καί 25ης Μαΐου διαψεύδοντας γιά ἄλλη μία φορά ὅλους αὐτούς πού ἐξέφρασαν τήν ἐλπίδα ὅτι θά ὀρθοτομήσει τό λόγο τῆς ἀληθείας! Ἀντικείμενο τῆς συνεδρίασης ἦταν ἡ ἔγκριση τοῦ τελικοῦ κειμένου γιά τήν λεγόμενη ὡς «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου, στήν ὁποία ἀποδίδεται πονηρῶς ἡ ἔννοια τῆς Πανορθόδοξης. Στήν οὐσία ὅμως, πρόκειται γιά μία «φθηνή θεολογική μηχανορραφία» ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μέρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος Τρούμαν καί στοχεύει ἀφενός μέν στήν περαιτέρω προσέγγιση μέ τίς πεσοῦσες στήν αἵρεση χριστιανικές κοινότητες τῆς Δύσης καί δή αὐτή τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ καί ἀφετέρου στήν περαιτέρω διάσπαση καί διχασμό στούς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὁ πραξικοπηματικός τρόπος ἄλλωστε τῆς ἀνάδειξης ὡς Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ὑψηλόβαθμου μέλους τοῦ τεκτονισμοῦ Ἀθηναγόρα σηματοδότησε καί τήν ἀρχή τοῦ δόγματος τούτου, τό ὁποῖο ὅπως καί τό ἀντίστοιχο πολιτικό στηρίζεται στήν ἀρχή τοῦ «ἀνήκομεν εἰς τήν δύσιν». Οἱ θιασῶτες αὐτοῦ ὅμως, λησμονοῦν τή σοφή καί εὔστοχη ρήση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου «ὅτι ὁ ἥλιος ἐπισκέπτεται πάντα τήν δύση ἀλλά σκοτεινιάζει»!
Στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ λοιπόν ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου θά καταγραφεῖ ὡς ληστρική... Καί ἐπειδή αὐτό τό γνωρίζουν καλά οἱ θιασῶτες τῆς ἰδέας τῆς σύγκλισης δίδουν μεγάλη σημασία –ἐκμεταλλευόμενοι τό ἀκατήχητον τοῦ λαοῦ- στό ἐπικοινωνιακό παιχνίδι, τό ὁποῖο ἔχουν ἐπί τοῦ παρόντος ἀπολέσει λόγω τῆς ἀφύπνισης καί τῆς ἀντίδρασης τῶν συνειδητοποιημένων καί συνεχῶς αὐξανόμενων πιστῶν. Ἔτσι, ἀποφάσισαν νά ἐνημερώσουν τό λαό γιά τή δῆθεν σπουδαιότητα τοῦ ἐγχειρήματος μέ εἰδικά φυλλάδια, στά ὁποῖα ἀναδεικνύουν τήν ἑνότητα ἀντιλαμβανόμενοι τούτη ὡς μή συμπορευόμενης τῆς ἀληθείας, τήν ἀγάπη ἀντιλαμβανόμενοι τούτη ὡς ταυτόσημη τῆς ἰδιοτελείας καί τῶν μύχιων πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν σκοπιμοτήτων κ.ο.κ. Ἀναρωτιέμαι, ὡστόσο, πῶς εἶναι δυνατόν νά μιλοῦν γιά τήν Σύνοδο αὐτοί (οἱ ἐν Ἑλλάδι Ἱεράρχες) πού ἀθέτησαν τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσαν ἔξι χρόνια πρίν καί συγκεκριμένα τό 2010 ὅτι θά μελετήσουν τά κείμενα τῆς Ραβέννας τοῦ ψευτοδιαλόγου μέ τήν παπική κοινότητα καί θά ἐνημερώσουν ἀνάλογα τό ποίμνιό τους...
Πρίν γράψω τά ἀνωτέρω εἶχα μία συζήτηση μέ ἕναν καλό μου φίλο, τόν ὁποῖο ἐνημέρωσα πώς σκοπεύω νά ἀσχοληθῶ καί νά γράψω γιά τίς ἀποφάσεις τῆς ἔκτακτης Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μας. Ἄν καί πιστό μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τόν δέοντα σεβασμό στά ἱερά καί τά ὅσια μέ ξάφνιασε μέ τήν ἀπάντησή του. «Τί ἀσχολεῖσαι μ’ αὐτούς. Αὐτοί ζοῦν μόνο γιά τίς γιορτές καί τά πανηγύρια. Δές τά περιοδικά τους καί τίς ἐκκλησιαστικές ἰστοσελίδες τους καί θά καταλάβεις τή ρηχότητα τῶν ἔργων καί τῶν λόγων τους. Φοβᾶμαι ὅτι θά ἔχουν ἀπό τό λαό τήν ἴδια ἀντιμετώπιση μ’ αὐτήν τῶν πολιτικῶν. Θά τούς σιχαθεῖ ἐξ αἰτίας τοῦ φαρισαϊκοῦ ξύλινου λόγου τους»! Ἔμεινα στήν κυριολεξία ἄφωνος. Μοῦ εἶπε κι ἄλλα πολλά ὅπως λ. χ. πώς οἱ περισσότεροι σκέπτονται καί νοιάζονται γιά τό πῶς θά στήσουν τήν προσωπική εἰκόνα-πορτραῖτο τους στό τοῖχο γιά νά τούς θαυμάζουν καί γι’ αὐτό αὐτοδιαφημίζονται καί ὄχι γιά τό πῶς μέσω τῆς διακονίας τους θά κοσμήσουν καί ὑψώσουν στίς ταλανιζόμενες ἀπό τήν ἀμφιβολία ἀνθρώπινες ψυχές τήν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καί ἐδῶ πού τά λέμε μέ ὅλο τόν σεβασμό πού τρέφω πρός τούς θεσμούς καί τό τίμιο ράσο δέν ἔχει κι ἄδικο.
Ἤξεις –ἀφίξεις... ὁ λόγος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου!
Ὁ λόγος καί ἡ ὅλη συνοδική συμπεριφορά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου
προσδίδει τήν ἐντύπωση ὅτι ἀντιμετωπίζει τό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας μέ τή
μορφή ἑνός κοινοβουλίου ἤ κοινοῦ σωματείου. Τό στοιχεῖο τοῦ
ἐντυπωσιασμοῦ πού ὁ λόγος του ἐμπεριέχει σέ συνδυασμό μέ τά ἐκβιαστικά
διλήμματα καί τίς ἔμμεσες ἀπειλές δηλοῦν ὅτι ἀποσκοπεῖ στό χειροκρότημα,
στήν ἔμμεση χειραγώγηση τοῦ σώματος κάτι ἀντίστοιχο μέ τήν κομματική
«πειθαρχία»! Σέ τοῦτο συνηγοροῦν καί οἱ ἰδιαίτερες συναντήσεις καί τά
ἀλισβερίσια πού γίνονται στό γραφεῖο του πρίν ἀλλά καί κατά τή διάρκεια
τῆς Ἱεραρχίας μέ Ἱεράρχες στούς ὁποίους... ἐγκυμονεῖ ὁ κίνδυνος
διαφοροποίησής τους!Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας του ἀφήνοντας τίς ὅποιες κρίσεις στό ἀναγνωστικό μας κοινό.
«Καλούμεθα νά διακονήσουμε ἕνα μεγάλο ἱστορικό ἐκκλησιαστικό γεγονός, πού προϋποθέτει καί ἀπαιτεῖ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἀνιδιοτελῆ φωνή μας καί τήν θυσιαστική μαρτυρία μας.. Θά σᾶς παρακαλοῦσα νά κινηθοῦμε μέσα στό πνεῦμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ πρός κάθε διαφορετική ἄποψη, ἔχοντας κυρίαρχη θέση τήν γνώμην τῶν πλειόνων. Ἔχουμε χρέος νά καταλήξουμε σέ συγκεκριμένες προτάσεις, ἔστω καί κατά πλειοψηφία, πρός διευκόλυνση τῆς πανορθοδόξου προπαρασκευαστικῆς γραμματείας ἀλλά καί πρός ἀποσαφήνισιν κάθε σκιᾶς, ἀμφιβολίας καί ἀπορίας. Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης εἶναι ἕνα ἱστορικό καί συνάμα καθοριστικό ἐκκλησιαστικό γεγονός. Ἡ οἰκουμένη περιμένει ἀπό ἐμᾶς τήν μαρτυρία τῆς ἑνότητάς μας. Τό κοινόν ποτήριον, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, θά εἶναι αὐτό πού πάντοτε θά μᾶς ἑνώνει ἤ θά μᾶς χωρίζει. Δέν ὑπάρχει χῶρος γιά διαπραγματεύσεις σέ δογματικά θέματα. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική καί εἶναι ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη γιά τήν ἱεραποστολική μαρτυρία Της, γιά τήν σύγχρονη τοποθέτησή Της στά προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας καθώς καί γιά τήν συνέχιση τοῦ ἁγιαστικοῦ ἔργου Της γιά τήν σωτηρία ὅλων ἡμῶν. Δέν ὑπάρχει χῶρος γιά προσωπικές ἐπιδιώξεις καί ἐγωιστικές ἀντιεκκλησιαστικές διεκδικήσεις. Οἱ προκλήσεις τῶν καιρῶν θέλουν ἐμᾶς ἑνωμένους. Σχίσματα καί φατρίες εἶναι ἔργο τοῦ πονηροῦ πού μᾶς θέλει μακριά ἀπό τό κοινό ποτήριο...»
ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ. 178 ΜΑΪΟΣ 2016
Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΙΟΣ 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου