Πρόσφατα δημοσίευσα ολόκληρο τον Εθνικό Ύμνο,όλα δηλαδή τα τετράστιχα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός,που περιγράφει καταστάσεις στην Ελλάδα διαχρονικές,από την Επανάσταση του 1821 μέχρι την εποχή που θα γίνει πρωτεύουσα της Ελλάδος η Κωνσταντινούπολη.Υπάρχουν άπειρα δεδομένα που οι πολλοί δεν κατανόησαν και μου έστειλαν ερωτήσεις ποιά είναι αυτά.Ο Εθνικός Ύμνος περιγράφει όσα λένε οι προφητείες.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι τα γεγγονότα δεν μπορούν να περιγραφούν με ημερομηνίες(εκτός από τις δεδομένες που παρέχονται-κάποια Χριστούγεννα-κάποιο Πάσχα).
Σήμερα που όλοι κλειστήκαμε μέσα λόγω του Κορονα'ι'ού και κάποιοι αισθάνονται φυλακισμένοι στο ίδιο τους το σπίτι αλλά υπάρχει ταυτόχρονα και μία σιγή ιχθύος,ένα "βράσιμο" που κανείς δεν γνωρίζει πως θα ξεσπάσει.
Αναφέρει λοιπόν ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό Ύμνο,και αυτό ισχύει διαχρονικά,καθώς η σκλαβιά και η φοβέρα υπήρχαν μετά το 1453 και κατά την Γερμανική κατοχή του 1941-1944:
Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί.
'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Αναφορά γίνεται όμως και στους συμμάχους,οι ΗΠΑ αναφέρεται σαν γη του Βάσινγκτον(Ουάσινγκτον),στην Αγγλία που θα συμμετέχει σε πόλεμο στο Αιγαίο κατά της Ρωσίας,στους Ιταλούς που σύμφωνα με τον Αγαθάγγελο θα θελήσουν να πάρουν την Ήπειρο και την Κέρκυρα,κατά την εποχή της απόβασης των Ευρωπα'ι΄κών στρατευμάτων στο λιμάνι της Αυλώνας,της Αλβανίας,αλλά θα κάμει θαύμα ο Άγιος Σπυρίδων.Επίσης αναφορά γίνεται και σε όσες βρισιές ακούσαμε σαν λαός κατά την περίοδο των μνημονίων από τους Ευρωπαίους.
Γκαρδιακά χαροποιήθει και του Βάσιγκτον η γη,
και τα σίδερα ενθυμήθει που την έδεναν κι αυτή.
Απ' τον πύργο του φωνάζει, σα να λέει σε χαιρετώ,
και τη χήτη του τινάζει το λιοντάρι το Ισπανό.
Ελαφιάσθη της Αγγλίας το θηρίο, και σέρνει ευθύς
κατά τ' άκρα της Ρουσίας τα μουγκρίσματα τσ' οργής.
Εις το κίνημα του δείχνει πως τα μέλη ειν' δυνατά·
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει μια σπιθόβολη ματιά.
Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Αετού,
που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Ιταλού·
και σ' εσέ καταγυρμένος, γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ' έκρωζ' ο σκασμένος, να σε βλάψει, αν ημπορεί.
΄Αλλο εσύ δεν συλλογιέσαι πάρεξ που θα πρωτοπάς·
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι στες βρισιές οπού αγρικάς·
Ο έλληνας όταν βρισκόταν σε αδιέξοδα έλυνε τα προβλήματά του με ξεσηκωμό.
Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.
Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.
Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα για το οποίο με είχαν ειδοποιήσει από την εποχή που ήμουν στο Δημοτικό την δεκαετία του 70 ,ότι θα το αντιμετωπίσω και είδα στην αρ΄χη τους Κούρδους που εγκαταστάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 80 στην Πλατεία Κουμουνδούρου(Αθήνα)και στη συνέχεια ήρθαν τη δεκαετία του 90 οι Αλβανοί και μετά όλοι οι άλλοι.Οι περισσότεροι είναι μουσουλμάνοι.Πως θα λυθεί το πρόβλημα αυτό;Το "Αλλάχ ακμπάρ"το γνωρίζουμε όλοι,στον Εθνικό Ύμνο αναφέρεται σαν "Αλλά"και δίνει τη λύση στο πρόβλημα.
Ολιγόστευαν οι σκύλοι, και «Αλλά», εφώναζαν, «Αλλά»,
και των Χριστιανών τα χείλη «φωτιά», εφώναζαν, «φωτιά».
Λιονταρόψυχα, εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν «φωτιά»,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας «Αλλά».
Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί·
παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί.
Για 2η φορά φέτος έκλεισαν οι εκκλησίες λόγω της 2ης καραντίνας και δεν γνωρίζουμε αν θα ανοίξουν για Χριστούγεννα.Το πρόβλεψε κι αυτό ο Εθνικός Ύμνος;
Με φωνή που καταπείθει προχωρώντας ομιλείς:
«Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη, ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.
Αυτός λέγει, αφοκρασθείτε: "Εγώ ειμ' 'Αλφα, Ωμέγα εγώ·
πέστε, που θ' αποκρυφθείτε εσείς όλοι, αν οργισθώ;
Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω, που, μ' αυτήν αν συγκριθεί
κείνη η κάτω οπού σας έχω, σαν δροσιά θέλει βρεθεί.
Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς,
χώρες, όρη από τη ρίζα, ζώα και δέντρα και θνητούς.
Στον πόλεμο που θα γίνει στην Κωνσταντινούπολη και την Αγία-Σοφία αναφέρεται και ο Εθνικός Ύμνος.
Και εκεί πού 'ναι η Αγία Σοφία μες στους λόφους τους επτά,
όλα τ' άψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά,
σωριασμένα να τα σπρώξει η κατάρα του Θεού,
κι απ' εκεί να τα μαζώξει ο αδελφός του Φεγγαριού.
Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει, κι η Θρησκεία κι η Ελευθεριά
μ' αργό πάτημα ας πηγαίνει μεταξύ τους και ας μετρά.
Ένα λείψανο ανεβαίνει τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει και δεν φαίνεται, και πλιο
και χειρότερα αγριεύει και φουσκώνει ο ποταμός·
πάντα, πάντα περισσεύει· πολύ φλοίσβισμα και αφρός.
Α, γιατί δεν έχω τώρα τη φωνή του Μωυσή;
Μεγαλόφωνα την ώρα οπού εσβιούντο οι μισητοί,
το Θεόν ευχαριστούσε στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε αναρίθμητος λαός.
Ακλουθάει την αρμονία η αδελφή του Ααρών,
η προφήτισσα Μαρία, μ' ένα τύμπανο τερπνόν
και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες, με τα τύμπανα κι εκειές.
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.
Το κωδικοποιημένο μήνυμα "αδερφός του φεγγαριού"θα είναι ποιός, αν το φεγγάρι είναι ο Τούρκος;
Δίνεται όμως η πληροφορία ότι θα είναι Πάσχα και με ανοικτές τις εκκλησίες πλέον θα φιλιούνται φίλοι και εχθροί,ενώ υπάρχει και το δεδομένο το τέλος του Πατριάρχη!
Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι και δεν μνέσκει ένα κορμί·
χαίρου, σκιά του Πατριάρχη, που σε πέταξαν εκεί.
Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι με τσ' εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη δίνοντάς τα εις το φιλί.
Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε τώρα πλέον δεν τες πατεί,
και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α, πλέον δεν ευλογεί.
'Ολοι κλαψτε· αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς·
κλάψτε, κλάψτε· κρεμασμένος ωσάν να 'τανε φονιάς!
Κι όμως ο Διονύσιος Σολωμός τα έγραψε όλα στον Εθνικό Ύμνο,επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες
και το Ελληνικό Ποθούμενο δεν έχει εκπληρωθεί ακόμη.Καιρός Μετανοίας,καιρός συλλογισμού,ημερομηνίες δεν υπάρχουν,αλλά ο Εθνικός Ύμνος πιστοποιεί τις προφητείες περί Κωνσταντινουπόλεως.
zenjt.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου