παπα-Φώτης Λαυριώτης ο δια Χριστόν σαλός, ο ακούραστος οδοιπόρος του Χριστού, που τώρα πια αλωνίζει στα μονοπάτια των Ουρανών κοντά στους αγγέλους.

 

 

Μάρκος o Αθηναίος, ο νηστευτής, ερημίτης της Αιγύπτου (4ος αι.)
Ραΐς η δωδεκάχρονη παρθενομάρτυς-οσιομάρτυς εκ Αντινοης (Τάμμαν) Αιγύπτου και οι μετ’ αυτής Αρχέλαος, Κυριλίλλος, Φώτιος και οι μετ’ αυτών 152 μάρτυρες στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου [έγινε μοναχή 12 ετών και βλέποντας Χριστιανούς να σύρωνται δεμένοι προς το μαρτύριο τους ακολούθησε ομολογώντας και αυτή ότι είναι Χριστιανή] (308)
Κόνων οσιομάρτυρας της Ισαυρίας (2ος αι.) και Νέστωρ μάρτυς υιός αγ. Κόνωνος της Ισαυρίας (2ος αι.)
Κόνων ο κηπουρός, μάρτυς στην Κάρμηλα Παμφυλίας, εκ Ναζαρέτ (251)
Ευλάμπιος και Ευλόγιος μάρτυρες στην Παλαιστίνη
Κιέραν επίσκοπος Ossory Ιρλανδίας (530) και Κόλμαν της Armagh Ιρλανδίας (5ος αι.), μαθητής του αγίου Πατρικίου
Κλήμης της Μονής στη Santa Lucia Σικελίας της Ιταλίας (800)
Ιωάννης ο Λαυριώτης, νεομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι, εκ Βουλγαρίας (1784)
Γεώργιος νεομάρτυς εκ Ραψάνηςστο Turnovo Βουλγαρίας,  (1818) Νικόλαος Βελιμίροβιτς επίσκοπος Αχρίδος και Ζίτσης (1956)
Φώτιος ο Λαυριώτης, ο διά Χριστόν σαλός, (2010) εκοιμήθη εν Κυρίω στις 5 Μαρτίου 2010 ημέρα Παρασκευή Γ΄ Εβδομάδος των Νηστειών.

Εορτάζουν στις 5 Μαρτίου.

παπα-Φώτης Λαυριώτης ο «δια Χριστόν σαλός» από τα Πάμφιλα της Μυτιλήνης,
ο ακούραστος οδοιπόρος του Χριστού

Είχε πει ο γέροντας Παΐσιος σε κάποιους Μυτιληνιούς που τον επισκέφθηκαν. ”Εσείς εκεί στη Μυτιλήνη έχετε ένα μεγάλο άγιο τον Παπα-Φώτη”.

Καποιος έγραψε:«Τη φιγούρα του σκυφτού παπα–Φώτη, δεν θα βλέπουμε πια να περιπλανιέται στους δρόμους, στα λαγκάδια και στα βουνά μας. Τώρα πια θ” αλωνίζει στα μονοπάτια των Ουρανών κοντά στους αγγέλους, που πάντα ήξερε πώς να τους μιλά. Άνθρωπος ευσεβής, καλοκάγαθος, που είχε μάθει να προσφέρει από το υστέρημα του. Ολιγαρκής, μακριά από τις πονηριές και την υποκρισία του κόσμου».

«Σίγουρα για την εποχή μας, είναι “σημείον αντιλεγόμενον”»

Ο ασκητής της ερημιάς των πόλεων και των χωριών, διήνυε συχνότατα μεγάλες αποστάσεις άδειπνος, προσευχόμενος ανάμεσα στους ανθρώπους της αφιλίας και στη φύση, ταγμένος στον Χριστό. Αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες καί την ώρα, ο κοντούλης παπα-Φώτης με την καθαρή ματιά, βαδίζοντας σκυφτός, ρακένδυτος, φορώντας ένα παλιό τριμμένο ράσο, πολυκαιρίτικα φθαρμένα παπούτσια, σχεδόν ξυπόλητος ακόμα και το καταχείμωνο, με έναν ντρουβά στον ώμο, οδοιπορούσε επιθυμώντας να οδηγήσει τους ανθρώπους, εικόνες Θεού, στη σωτηρία, ανεβαίνοντας και εκείνος τον Γολγοθά του. Αναζητώντας πάντοτε κάποιο προσκύνημα, τελώντας την Λειτουργία σε κάποιον αγαπημένο του Ναό που ευλαβείτο. Συνήθιζε να βιώνει την Θεία Ευχαριστία και μερικές αιτήσεις ή εκφωνήσεις να τις λέγει σε σερβική, ή ρωσική διάλεκτο, δεικνύοντας μ’ αυτό τον τρόπο την οικουμενική διάσταση της Ορθοδοξίας. Το Άγιο Θυσιαστήριο ήταν η Ζωή του! Έβγαινε από την Εκκλησία γεμάτος χαρά. Μετά τη Θεία Λειτουργία λαμποκοπούσε.

Συχνά τον συναντούσε κανείς καθισμένο στα σκαλοπάτια έξω από κάποια αυλόπορτα να ξαποστάζει, διαβάζοντας ένα πνευματικό βιβλίο, γράφοντας με τα χαρακτηριστικά ολοστρόγγυλα μεγάλα γράμματά του, σημειώσεις καί νουθεσίες που ύστερα τις μοίραζε σε όποιον συνάνθρωπό του τον φώτιζε ο Θεός, δεχόμενος λίγο ψωμί, λίγο νερό από κάποια ευσεβή γειτόνισσα, δίνοντας με την καρδιά του την ευχή του Κυρίου. Περπατούσε ώρες πολλές χαμογελώντας, επιτιμώντας τους ανθρώπους για τα παράλογα που έβλεπε μέσα στο κόσμο της αμαρτίας, διδάσκοντας τον καθένα με ωφέλιμα απλοϊκά λόγια. Δίδασκε το Ευαγγέλιο με την ίδια τη ζωή του. Μαζεύοντας τουβλάκια, μικρά μάρμαρα και ότι άλλο θα χρησίμευε για την κατασκευή του αγαπημένου του ονείρου, του ναού του Αγίου Λουκά.

Όποιος είχε την ευλογία να τον συνοδέψει έστω και για λίγο σε κάποια περιπλάνησή του και κατάφερνε να μείνει σιωπηλός, «κρυφάκουγε» την γεμάτη αγάπη προσευχή του που έβγαινε μέσα απ’ την καρδιά του. Η αγαπημένη του φράση που τον «πρόδινε» ήταν το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε», δείγμα του πόσο υπεραγαπούσε την Παναγία μας. Το να τον συντροφεύει κανείς ήταν μια ευχάριστη πνευματική εμπειρία. Δεν δίσταζε ακόμα και να τραγουδήσει παλιά παραδοσιακά όμορφα και σπάνια τραγούδια. Για να ευχαριστήσει τους επισκέπτες του, έβγαζε ένα μάτσο από διάφορα χριστιανικά έντυπα, χάρτινες εικόνες, ή ακόμα και φωτογραφίες του, όταν ήταν νεότερος και τις έδινε για ευλογία.

Ως άλλος Άγιος Πατροκοσμάς, επισκεπτόταν την πόλη και όλα τα χωριά του νησιού, αλλά και πολλά μέρη της Ελλάδας που τον ήξεραν και τον υπεραγαπούσαν. Κήρυττε βρωντοφωνάζοντας και καυτηριάζοντας όσα έβλεπε ότι εμπόδιζαν τους ανθρώπους στο να επιτύχουν τη σωτηρία τους. Παντού είχε γνωστούς ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον φιλοξενούσαν.
Στα λεωφορεία ή στα πλοία που χρησιμοποιούσε όταν μετακινιόταν, κανείς δεν του έπαιρνε χρήματα. (του Στρατή Ανδριώτη, πηγή: http://stratisandriotis.blogspot.com/2010/03/blog-post_1445.html)

 

Πάντα ξεκίναγε από το Πλωμάρι με τα πόδια για τα Πάμφιλα, απόσταση περίπου 50 χιλιόμετρα. Αν βρισκόταν κανένας χριστιανός τον μάζευε στο δρόμο. Ο παπα Φώτης έχει γυρίσει με τα πόδια τον μισό κόσμο. Από Αθήνα έχει πάει στο Άργος.

Στη ζωή του (ο παπα Φώτης) δοκιμάστηκε πολλές φορές. Τρεις φορές τον κτύπησε αυτοκίνητο και υπέστη πολλά κατάγματα, αλλά με τη μεγάλη του πίστη και με τη δύναμη που είχε μπόρεσε πάλι να σταθεί στα πόδια του, ενώ για πολύ καιρό κυκλοφορούσε με πατερίτσες. Πάντως και με τις πατερίτσες τα χιλιόμετρά του τα έκανε.

Η παιδική του καρδιά και η καθαρότητα του εσωτερικού κόσμου του ακτινοβολούσαν. Φώτιζε και καθοδηγούσε. Ο παπα Φώτης επέλεξε τον ιδιαίτερο τρόπο που στην ορθόδοξη παράδοση μας ονομάζεται σαλότητα για την αγάπη του Χριστού, αλλά για να την καταλάβεις αυτή την σαλότητα πρέπει να ζεις πνευματική ζωή, αν δεν ζεις πνευματική ζωή μπορείς εύκολα να τον παρεξηγήσεις, να σου χτυπήσει την πόρτα αυτός ο παπα Φώτης και να κλείσεις τα παράθυρα σου και το φως του σπιτιού σου και να μην του ανοίξεις..  Μπορούσε να κάνει οτοστόπ σε μηχανάκια, σε αυτοκίνητα, σε αγροτικά, μια φορά έκανε σε μπουλντόζα οτοστόπ, τον πήραν μέσα στην κουτάλα και τον μετέφεραν στον προορισμό του. (Μαρτυρία π. Δημητρίου Αφαλωνιάτη εφημερίου του Ι. Ν. Αγίου Αντωνίου στον Τρυγώνα Πλωμαρίου Λέσβου)

Ένα πρωί πήγε βιαστικός σε κάποια εκκλησία που λειτουργούσε ο Δεσπότης. Στο κεφάλι του είχε ένα πρόσφατο κτύπημα και ανάστατα τα μαλλιά του. “Τι έχει το κεφάλι σου” τον ρωτά ο Δεσπότης. “Τι να σου πω, λέει. Δεν εύρισκα μέσο να ‘ρθω και βρήκα ένα ταξί αλλά ήταν γεμάτο, και ο ταξιτζής για να με εξυπηρετήσ’ μ’ έβαλε στο καπό. Πήγε να κλεις το καπό κι όπως βλέπς μού ‘σπασε το κεφάλ’. Τέτοιου κεφάλ’ τέτοια θελ’ “. (Στρατή Δουρμούζη “Παπα-Φώτης ο μονοχίτων, ο μονοσάνδαλος)

Πολλές από τις περιπλανήσεις του τον έφεραν στην Ύδρα, που φαίνεται πως αγαπούσε, επισκεπτόμενος τις Μονές και τις εκκλησίες του νησιού…
Τον θυμάμαι να ανεβαίνει τον δρόμο και μου έκανε εντύπωση η ασκητική μορφή του, το φθαρμένη ράσο του και το ταγάρι που κουβαλούσε στον ώμο του.. «Ευλογημένος ο κόπος σου», ήταν ο χαιρετισμός του, όταν κάποια στιγμή σε ώρα εργασίας συναντήθηκα με τον παπά Φώτη, τον κοίταξα, τον χαιρέτησα, χαμογέλασε με μάτια που έλαμπαν και έφυγε με αυτό το χαρακτηριστικό ανάλαφρο, βιαστικό βήμα που είχε… Απομακρυνόμενος, διαισθάνθηκα ότι αυτός ο άνθρωπος πιθανότατα είχε υπερβεί τα ανθρώπινα όρια…Ζούσε μέσα στη χαρά του Χριστού, διότι ήταν ελεύθερος από τα πάθη με τα οποία αλυσοδένει τον άνθρωπο ο διάβολος. Γι΄ αυτό, άλλωστε, είχε σχεδόν πάντα πάρα πολύ εύθυμη διάθεση. Ερχόταν στο σπίτι μας και όλα φωτίζονταν, γαλήνευαν. Τα παιδιά, ιδιαίτερα, χαίρονταν και δεν ήθελαν να  τον αποχωριστούν, διότι έπαιζε μαζί τους σαν μικρό παιδί. Τους τραγουδούσε τραγούδια λαϊκά, δημοτικά, πατριωτικά για να μαθαίνουν, αλλά  και τους έφτιαχνε στίχους κάνοντας ρίμα με το όνομά τους. «Μαιρούλα, Μαιρούλα εσύ τα ξέρεις ούλα», τραγουδούσε όλος χαρά, στη κόρη μου την Μαρία… στον Παπάδο της Γέρας (περιοχή της Μυτιλήνης), τη μεταπασχαλινή περίοδο του 1999, συνάντησα τον παπα-Φώτη να τριγυρνά καταμεσής  στο δρόμο με το τριμμένο ράσο του, τις παντόφλες  του, τον παραδοσιακό τρουβά στον ώμο και ένα μπαστούνι στο χέρι, το οποίο χτυπούσε ρυθμικά στον δρόμο, ψέλνοντας με όση δύναμη του είχε δώσει ο Θεός, «τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας» και τα αυτοκίνητα να περνάνε δίπλα του, δεξιά και αριστερά του και να κορνάρουν και οι οδηγοί να βγαίνουν στα παράθυρα των αυτοκινήτων τους και να τον χαιρετάνε. (Παναγιώτης Τσαγκάρης, Ενθυμήματα από τον παπα-Φώτη Λαυριώτη, τον δια Χριστόν σαλό της Λέσβου)

***

Ο παπά-Φώτης, ήταν ακτήμων. Όλη του η ζωή ήταν ασκητική. Δεν είχε ποτέ δικό του σπίτι, δικά του ρούχα, δικά του ράσα. Δεν είχε ποτέ ούτε μια δική του κατσαρόλα, ούτε ένα πηρούνι, ούτε μια πετσέτα! Σε όλη του τη ζωή, άλλοτε κοιμόταν μέσα σε χαντάκια , άλλοτε μέσα σε εξωκκλήσια, και μάλιστα -όπως μου είχε πει κάποτε ο ίδιος – μια φορά είχε κοιμηθεί μέσα στη κάσα ενός αγροτικού αυτοκινήτου με άχυρα. Κάτι πολύ σημαντικό που κι εγώ το έχω δει, αλλά και άλλοι το μαρτυρούν, είναι πώς ενώ έβρεχε και ο Γέροντας περπατούσε στο δρόμο, τα ρούχα του ήταν πολλές φορές στεγνά!
(Από το βιβλίο: π. Αθανασίου Γιουσμά, Παπα-Φώτης ο “δια Χριστόν σαλός”)

Η κ. Βίκυ Β. με πολύ συγκίνηση κατέθεσε την εξής προσωπική της εμπειρία:
«Είχα ακούσει πολλά για τον παπα-Φώτη και ήθελα κάποτε να τον συναντήσω.
Δυστυχώς όμως αυτό στάθηκε αδύνατο για πολλά χρόνια. Ήταν πολύ βεβαρημένο το πρόγραμμά μου, λόγω της υφής της εργασίας μου.
Το 1999 συνταξιοδοτήθηκα. Βαδίζοντας λοιπόν εκείνη τη χρονιά, προς το Μακρύ Γιαλό, περιοχή της πόλης μας [της Μυτιλήνης], είδα λίγα μέτρα εμπρός μου έναν κοντό καλόγερο.
Ήταν ο παπα-Φώτης!
Εκείνο όμως που παραξένεψε εμένα και έναν διερχόμενο ταξιτζή ήταν όχι το ασκητικό παρουσιαστικό του Γέροντα, αλλά το ότι ο παπα-Φώτης δεν περπατούσε, δεν πατούσε πάνω στο πεζοδρόμιο, αιωρείτο!
Είχα καθηλωθεί να τον βλέπω με θαυμασμό και συγκίνηση. Ο ταξιτζής είδε κι αυτός το παράξενο αυτό θέαμα και μια κοιτούσε εμένα και μια τον παππούλη.
Ο παπα-Φώτης είδε πως τον βλέπουμε, κατάλαβε πως τον θαυμάζουμε και με γρηγοράδα μπαίνει μέσα στο ταξί, βάζει τις φωνές στον αποσβολωμένο ταξιτζή λέγοντάς του:
–– Άντε προχώρα, πάμε να φύγουμε, μη χαζεύεις.
Αμέσως με τις φωνές του γκρέμισε την όμορφη αυτή εντύπωσή μας. Αυτό ήθελε εκείνος».
Από το βιβλίο του πατρός Αθανασίου Γιουσμά, «Παπα-Φώτης, ο διά Χριστόν σαλός», (1912-2010)

***

 

Ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης και Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως μας [Ιερά Μητρόπολη Μυτιλήνης, Ερεσσού και Πλωμαρίου], π. Ιερόθεος Λυγερός, εμένα προσωπικά μου είχε διηγηθεί το εξής περιστατικό σχετικά με τον παπα-Φώτη: Κάποια μέρα ο π. Ιερόθεος ως Ιεροκήρυκας συνόδευε τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μυτιλήνης κυρό Ιάκωβο Κλεοβρότο σε μια ποιμαντική του επίσκεψη στο Πλωμάρι.
Κατά την επιστροφή τους στη Μυτιλήνη με το αυτοκίνητο της Μητροπόλεως, λίγο έξω από το Πλωμάρι συνάντησαν τον παπα-Φώτη να πεζοπορεί.
Ο Μητροπολίτης έδωσε εντολή να σταματήσουν το αυτοκίνητο κι από το παράθυρο ρώτησε τον παππούλη:
– Πηγαίνεις κάπου, να σε πάμε;
Ο παπά-Φώτης απάντησε:
– Πηγαίνω στη Μυτιλήνη, αλλά δεν θα μπω στο αυτοκίνητο.
Ο Μητροπολίτης μαζί με τον π. Ιερόθεο συνέχισαν το ταξίδι τους προς την Μυτιλήνη, χωρίς να σταματήσουν κάπου και χωρίς να τους προσπεράσει κανένα άλλο αυτοκίνητο (την εποχή εκείνη τα αυτοκίνητα στο νησί μας ήταν λιγοστά).
Μόλις έφτασαν στην πόλη της Μυτιλήνης, η έκπληξή τους ήταν μεγάλη καθώς συνάντησαν στην πόλη τον παπά-Φώτη να πεζοπορεί.
Γύρισε τότε ο Σεβασμιώτατος κι απευθυνόμενος προς τον οδηγό του και τον π. Ιερόθεο είπε:
– Αυτός ο παπάς είναι όντως Άγιος!
Μαρτυρία του π. Σταύρου Σακλαμάκη, η οποία δημοσιεύεται στο βιβλίο του π. Αθανασίου Γιουσμά, “παπά-Φώτης, ο ‘διά Χριστόν σαλός’ (1912-2010)”.

***

“Δύο γιατροί που ταξίδευαν με το αυτοκίνητο από το Πλωμάρι για Μυτιλήνη, συνάντησαν τον παπα Φώτη στον δρόμο. Τότε ο συνεπιβάτης είπε στον οδηγό να σταματήσουν για να τον πάρουν μαζί τους. Τότε ο οδηγός είπε: “Άστον, τον παλαβό”. Μετά από λίγα μέτρα κάηκε η μηχανή του αυτοκινήτου. Ακούστηκαν δε εκρήξεις και το αυτοκίνητο πήρε φωτιά.
Μαρτυρία κ. Κωνσταντίνου Κυριάκου
(π. Θεμιστοκλέους Χριστοδούλου, Παπα Φώτης Λαυριώτης, Ο περιφρονημένος και ανυπόληπτος για την αγάπη του Χριστού μας, τόμος Β΄, εκδ. Παναγία η Κοσμοσώτειρα)

***

Πήγαινε σε σπίτια ξαφνικά, όπου υπήρχε ένα πρόβλημα και όταν τον βλέπανε του λέγανε ΠΑΠΑ ΦΩΤΗ Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΕΣΤΕΙΛΕ, ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΑΝ.
Δεν είχε τηλέφωνο, αρκούσε μια προσευχή, Χριστέ μου στείλε μου τον πατήρ Φώτιο, κι ερχόταν !
Βοηθούσε πολύ κόσμο με πολλούς τρόπους. υλικούς και πνευματικούς, με απλότητα.
Δόξα τω Θεώ, τον γνώρισα όταν πήγα στο νησί και με βοήθησε πολύ.
Ένα βράδυ προσγειώθηκε στην αυλή μας, απ τα κεραμίδια.
Πετούσε.!!!!!!!!! Τον είδαμε 3 άνθρωποι. Και μας είπε αυστηρά : Αυτό που είδατε θα το ξεχάσετε αμέσως.
και όντως το ξεχάσαμε, εντελώς και το θυμηθήκαμε στην κηδεία του.!

***

Κάποτε σε ένα χωριό του δώρισαν μια προβατίνα και πώς να την πάει στα Πάμφυλα, δεν είχε μέσον . Περίμενε στην διασταύρωση, εκεί περνούσαν τα Ι.Χ. που να τον βάλουν, δεν μπορούσαν να τον βάλουν μέσα, τα πούλμαν που να τον βάλουν κι αυτά, περνάει ένας με μπουλντόζα με φαγάνα μπροστά, τον σταματάει. Του λέει: Με πας ως τα Πάμφυλα;
Θα σε πάω παππούλη μου, του λέει. Που να σε βάλω;
Στην κουτάλα, στην κουτάλα, εκεί μέσα.
Εντάξει, του λέει, τον βάζει μέσα σηκώνει την κουτάλα, ξαπλώνει ο παπά Φώτης με την πρατίνα μέσα. Νύχτωσε μέχρι να πάει στα Παμφυλα, τα φώτα των αυτοκινήτων έπεφταν πάνω στην κουτάλα, κι έβλεπαν έναν παπά να κοιμάται και μια προβατίνα.
Παίρνουν τηλέφωνο στο 100, στην αστυνομία: Τρέξετε, ένας με μια μπουλντόζα μες στην κουτάλα έχει σκοτώσει έναν παπά και μια προβατίνα και πάει να τους ρίξει μες στο λάκκο έτσι. Προχωρούσαν και σε μια στιγμή 100 μπροστά, 100 πίσω, δεξιά, αριστερά, τέσσερα περιπολικά σταμάτησαν την μπουλντόζα.
Τους λέει ο μπουλντοζέρης: Παιδιά τι θέλετε;
Που τον πας τον παπά; Τον σκότωσες;
Όχι, λέει αυτός. Πετάγεται ο παπά Φώτης: Ωπ, εδώ είμαι, τι θέλετε; Εγώ είμαι ζωντανός, παρεκάλεσα τον κύριο να με πάει στο χωριό . Αυτός ήταν ο παπά Φώτης!!! (π. Βασίλειος Πόπης)

 

Η ιδιαίτερη συμπεριφορά του και η ενδυμασία του προκαλούσε για πολλούς που δεν τον γνώριζαν απέχθεια προς το πρόσωπο του. Για εκείνον όμως ο οποίος ψυχή και σώματι βρισκόταν στο αληθινό, ουράνιο και υπερκόσμιο δρόμο του Θεού δεν νοιαζόταν για τη γνώμη των ανθρώπων αλλά να είναι αρεστός στο Θεό που λάτρευε και αγαπούσε.
Πάντοτε έστεργε και φρόντιζε αδικημένους ,φτωχούς ,ανήμπορους ,φυλακισμένους και τσιγγάνους. Όποιος του ζητούσε δεν αρνιόταν να τον βοηθήσει, ότι είχε το έδινε σε όποιο πονεμένο έβρισκε μπροστά του. Πολλές φορές βλέποντας τον μερικοί καλοί χριστιανοί να περιπατάει χειμώνα χωρίς κάλτσες ή πανωφόρι του έδιναν τα κατάλληλα ενδύματα. Αυτός όμως σε δευτερόλεπτα έβρισκε και τα έδινε σε κάποιον που τα είχε ανάγκη.
Η ενδυμασία του λιτή. Ένα λιωμένο από την πολυκαιρία ράσο ήταν το μόνο ένδυμα χειμώνα ,καλοκαίρι. Δεν έδινε σημασία στα καθαρά ρούχα αλλά στη καθαρή και άδολη ψυχή.

Όλες τις διαδρομές τις έκανε με τα πόδια .Έκανε διαδρομές πολλών χιλιόμετρων σηκώνοντας πάντα ένα τρουβα γεμάτο μάρμαρα και κάθε είδους υλικό. Ήταν ένας τρόπος άσκησης που λίγοι το καταλάβαιναν. Βάδιζε αδιάκοπα οποιαδήποτε ώρα της μέρας -ακόμη και μεσάνυχτα – με ακατάλληλους καιρούς χωρίς να φοβάται τίποτα. Τι είχε να φοβηθεί αφού είχε το Θεό για οδηγό του; Συχνά σταματούσε αυτοκίνητα για να τον πάρουν και όποιος τον έβαζε μέσα στο αμάξι του είχε μεγάλη ευλογία από το Θεό. Βρισκόταν αξημέρωτα σε εκκλησίες που έπρεπε να λειτουργηθούν και ήταν άρρωστοι οι ιερείς για να μην χάσουν οι ενορίτες τη θεια μυσταγωγία.

Για να καταλάβεις το παπά Φώτη έπρεπε να έχεις πνεύμα Θεού. Δυστυχώς στη Μυτιλήνη λίγοι τον καταλάβαιναν. Και λιγοστά ήταν τα σπίτια που προτιμούσε να διανυκτερεύσει. Τώρα πολλοί αρχίζουν να καταλαβαίνουν την στάση του και την αξία των λόγων του… Στα σπίτια που τον φιλοξενούσαν για να περάσει τα κρύα βράδια του χειμώνα δεν επιθυμούσε πολυτέλειες. Πολλές φορές προτιμούσε να κοιμηθεί έξω στην αυλή, πράγμα που εξόργιζε τις νοικοκυρές .Κάθε είδους πολυτέλεια την αντιπαθούσε. Του άρεσε η απλή και λιτή ζωή….

Αυτό που δεν ανεχόταν όμως ήταν να βλασφημήσει κανείς τα θεία και ιδιαίτερα την Παναγία που υπεραγαπούσε. Σε όσους μάλιστα είχαν κάποιο πρόβλημα τους προέτρεπε να διαβάζουν όσες πιο πολλές φορές μπορούν κατά την διάρκεια της ημέρας τους χαιρετισμούς της Παναγίας. Αν κάποιος λοιπόν ξεστόμιζε οποιαδήποτε βλασφημία του φερόταν πολύ άσχημα μήπως και καταλάβει το μέγεθος της αμαρτίας του και σωφρονιστεί. Ένα άλλο που τον πείραζε πολύ ήταν το ηλεκτρονικό σφράγισμα των προϊόντων .Κάποτε του πρόσφερε κάποιος να φάει ένα προϊόν και όταν διαπίστωσε πάνω του το σφράγισμα το εκσφενδόνισε μίλια μακριά. Ήξερε ότι αυτό το ηλεκτρονικό σφράγισμα θα το επιβάλουν και στους ανθρώπους και αυτό τον απασχολούσε πολύ . Μάλιστα μετά το θάνατο του εμφανίστηκε σε ενύπνιο σε κάποιον ιερέα και του έδωσε ρητή εντολή να ενημερώσει τους ανθρώπους να μην παραλάβουν τη κάρτα του πολίτη θεωρώντας την επικίνδυνη για κάθε χριστιανό. (κ. Νικόλαος Καλίτσας, «Παπα-Φώτης Λαυριώτης, ἀφανὴς ὁδοιπόρος τοῦ Χριστοῦ». )

 

Ρωτήσαμε την κ. Βασιλική, που υπηρετούσε τον παππούλη στο χωριό, να μας αποκαλύψει ποιες χαρακτηριστικές κουβέντες του θυμάται κι εκείνη απάντησε: «Λέει συνέχεια πως θα έρθουν δύσκολα χρόνια. Πως ο Χριστιανισμός θα δοκιμαστεί, αλλά δε θα χαθεί. Εκνευρίζεται με τον αριθμό του αντίχριστου, το 666. και συμβουλεύει, όταν θα έλθουν εκείνες οι πονηρές ημέρες να φύγουμε στα βουνά, για να μη σφραγιστούμε. Πολλές φορές επαναλαμβάνει, να προσέχουμε τους Χιλιαστές, γιατί είναι πονηροί και να κάνουμε συνέχεια προσευχή.»

Τον ρωτήσαμε:
Παπά Φώτη τι θα γίνει με τους Τούρκους απέναντι;
και μας απάντησε αφοπλιστικά
¨Τώρα θα κάνουμε τον ψόφιο κοριό!!
Λίγη υπομονή και θα γίνει το ΑΓΙΟ ΘΕΛΗΜΑ του ΘΕΟΥ σε αυτούς και σε εμάς…. Θα έρθουν χρόνοι που οι τούρκοι θα ξεδοντιαστούν από μόνοι τους ( εννοούσε εσωτερικά προβλήματα) και όταν θα έρθουν να μας επιτεθούν θα μοιάζουν σαν ένα λυσσασμένο  σκυλί δίχως δόντια.

Ελεγε : « Βάλε σημάδι την ΑΛΒΑΝΙΑ. Μετά η ανθρωπότητα θα φορέσει μελιντζανιά ρούχα ( πένθιμα), μεγάλοι σεισμοί και πόλεμοι παντού για τις αμαρτίες της» « θα υπάρξει έλλειψη ψωμιού και αγιαστικής χάριτος, δύσκολα θα ΤΗΝ  βρίσκεις γιατί θα στερηθούμε από πραγματικούς πνευματικούς»

« όσο σκανδαλισμό και αν δεχτούν οι πιστοί, πρέπει να βρίσκονται μέσα στο σκάφος της Εκκλησίας, έστω και σαν μούτσοι ή έστω να τους έχουν πετάξει ένα παλαμάρι και να τους τραβάει το σκάφος της εκκλησίας»
« θα έρθουν καιροί που το κακό πλήρωμα του σκάφους θα αλλάξει εν μέσω δυσκόλων  καταστάσεων» Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2019/11/blog-post_95.html
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2020/10/blog-post_616.html )

Πόσο σπανίζουν σήμερα από τη ζωή μας αυτοί οι φωτισμένοι παπα-Φώτηδες. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν θόρυβο, έχουν συνηθίσει την ησυχία της προσφοράς, δεν ρητορεύουν για να φαίνονται, δεν θα τους δείτε να κάθονται σε θρόνους αυθεντίας, θα είναι κάπου κοντά σας φορώντας το ευλογημένο, τριμμένο ράσο, κάνοντας προσευχή για μια πόρνη που βρίσκεται στη γειτονιά σας ή για τον τελώνη που κρύβουμε μέσα μας. Πολύ πιο απλά, μπορεί να είναι κάπου δίπλα σας για να κάνουν αυτό ακριβώς που έλεγε ο π. Φώτης Λαυρεώτης, να δουλεύουν για τον Χριστό.

Ο παπά-Φώτης είναι άγιος άνθρωπος και αυτό είναι μεγάλη ευλογία για το νησί της Λέσβου! Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/04/40890/

Χριστός Ανέστη μέσα από το Παράδεισο … από τον αγαπημένο μας παπα Φώτη τον δια Χριστό Σαλό!!!
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/30/28335/

Παπα-Φώτης Λαυριώτης ο «δια Χριστόν σαλός». Ήταν τόσο αληθινός, όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/05/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1/

Ο δια Χριστόν σαλός είναι μια ζωντανή μαρτυρία της αλήθειας, ότι η βασιλεία του Χριστού δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου»• είναι η ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας. Κάλλιστου Γουέαρ Μητροπολίτου Διοκλείας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/28/%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%ce%bd-%cf%83%ce%b1%ce%bb%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b6%cf%89%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%ae-%ce%bc/

παπα Φώτης Λαυριώτης, ο δια Χριστόν σαλός της Μυτιλήνης, Τώρα που πλάκωσαν ”βαρείς λύκοι” στην πατρίδα μας να λέτε τους ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/04/22257/

Απολυτίκιον Αγίου γέροντος Φωτίου του καταπεφρονημένου δια Χριστόν σαλού της Μυτιλήνης.
Ηχ. πλ. Α’. Τον συνάναρχον Λόγον
ποίημα Χ.Μ. Μπούσια

Ασεβείς ως προφήτην τον στηλιτεύσαντα, απλούν, σαλότητι τρόπων και κακουχίαις καλώς διαπλεύσαντα παρόντος βίου πέλαγος, Φώτιον, μέλψωμεν πιστοί, Λαυριώτην ασκητήν, τον πλούσιον εν ελέει, καθιλεούμενον Κτίστην ημίν, αυτόν τοις μακαρίζουσι.

Μεγαλυνάριον

Ο εν αφελότητι αληθώς της καρδίας τρίβον διανύσας επί της γης, χαίρε, ελεήμον, καταπεφρονημένε, Παμφίλλων γόνε Λέσβου, πάντιμε Φώτιε.

Ηχ. πλ. Α’. Χαίροις ασκητικών

Χαίροις, ο έχων εν ουρανοίς, Φώτιε μακαρ, αληθώς το πολίτευμα και πάροικος ων εν κόσμω, θεοειδές ασκητά, παμφαών αγγέλων ισοστάσιε, φιλόπονε όσιε, ελεήμον, ανάργυρε, ακτήμον, σώφρον, ο μωραίς προσποιήσεσι της καρδίας σου αρετών κρύπτων άσυλον πλούτον, και τη σαλότητι των τρόπων σου δύναμιν του Παρακλήτου οικούσαν εν σοι σαφώς, πνευματέμφορε, Χριστού την πτωχείαν ο εν Λέσβω περιφέρων ως θείον τρόπαιον.

Χαίροις, παρά τους πόδας καλώς ο μαθητεύσας του θεόφρονος Τύχωνος, και άθλους του Παϊσίου ασκητικούς κατιδών του Αγιορείτου, θείε Φώτιε, ροαίς ο δακρύων σου νήσον Λέσβον, την εύφημον, καθαγιάσας και δομήσας περίλαμπρον νεομάρτυρι πόνοις πολυχρονίοις σου Λουκά, ναόν, αλκίφρονι, μεθ’ ου ιλεούμενος ημίν Χριστώ μη ελλείπης, Κυρίω τω πανοικτίρμονι, τοις ύμνοις τιμώσι την υπέρτιμον σου μνήμην και πανσεβάσμιον.

Παπα-Φώτης Λαυριώτης ο δια Χριστόν σαλός.

 Αφιέρωμα στον Παπα Φώτη Λαυριώτη, τον δια Χριστόν σαλό της Λέσβου.

 iconandlight.wordpress.com