Στην εποχή μας η κόλαση έχει ξεσηκώσει όλες τις στρατιές της εναντίον του Χριστού και οι πραγματικοί χριστιανοί πρέπει χωρίς φόβο να κοιτούν μπροστά τους, με δυνατή πίστη και εμπιστοσύνη στον μοναδικό Ανίκητο. Μην φοβάστε, λοιπόν, η νίκη της πίστης του Χριστού είναι πιο ισχυρά εγγυημένη και από τα θεμέλια της οικουμένης. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

 

Ἐπιστολὴ (115)
Στήν ἀδελφότητα τοῦ «Ἁγίου Ἰωάννου» γιά τά ἀποκαλυπτικά φαινόμενα τῆς ἐποχῆς μας.
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Οὖτοι μετά τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστί καί βασιλεύς βασιλέων» Ἀποκ. Ιζ΄:14

Διαβάσατε τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη καί σᾶς κυρίευσε φόβος. Σᾶς φαίνεται ὅτι ἐκεῖνες οἱ φοβερες περιγραφές ἀναφέρονται ἀκριβῶς στήν ἐποχή μας. Κάποιος σᾶς ἑρμήνευσε ὅτι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ φοβεροί δράκοι καί τά θηρία ἤδη ἦρθαν στόν κόσμο: Καί ὁ κόκκινος δράκος (Ἀπ. Ιβ΄: 3) ὡς «σοσιαλισμός», καί τό μαῦρο δεκατοκέρατο θηρίο (Ἀπ. Ιγ΄: 1) ὡς «μασονισμός» καί τό δικέρατο θηρίο (Ἀπ. Ιγ΄:11) ὡς «αἵρεση». Καί ὅλα αὐτά τά τέρατα στόν πόλεμο ἐναντίον τοῦ χριστιανισμοῦ!

Ἀκριβῶς ἔτσι εἶναι, ἀδέλφια μου. Στήν ἐποχή μας ἡ κόλαση ἔχει ξεσηκώσει ὅλες τίς στρατιές της ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί οἱ πραγματικοί χριστιανοί πρέπει χωρίς φόβο νά κοιτοῦν μπροστά τους, μέ δυνατή πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν μοναδικό Ἀνίκητο.

Μά, δέν εἶπε ὁ Κύριος στούς ἀκολούθους Του, ὅταν ὑπῆρξαν μόνο μιά χούφτα στή μέση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας: «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατήρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν» (Λουκ. Ιβ΄: 32). Καί αὐτά τά προφητικά λόγια πραγματοποιήθηκαν. Οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ ὑπερνίκησαν τή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία καί πολλά ἄλλα βασίλεια στή γῆ, κερδίζοντας τό Βασίλειο τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ Ἀποκάλυψη εἶναι βιβλίο, τό ὁποῖο, νομίζω, ἔχει προφητική σημασία γιά ὅλες τίς γενιές τῶν χριστιανῶν μέχρι τό τέλος τοῦ χρόνου. Γι᾿ αὐτό κάθε γενιά ἐφάρμοζε τό νόημα αὐτοῦ τοῦ βιβλίου στήν ἐποχή της. Ἀφοῦ σέ κάθε ἐποχή ξεσηκωνόταν ἐναντίον τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ καί ἀπό κάποιος δράκος. Θωρακισμένος μέ ὅλα τά ὅπλα τῆς γῆς καί ἄθεος, κάθε δράκος ἀπ᾿ αὐτούς σηκωνόταν, φούσκωνε, σύριζε, ἐκτόξευε δηλητήριο, ὅμως τελικά καθένας τους θρυμματιζόταν καί γινόταν στάχτη. Καί πάντα, ὁ παντοδύναμος Χριστός παρέμενε νικητής ἐπάνω σέ κάθε τέρας πού ἐμφανιζόταν μέσα στήν Ἀποκάλυψη.

Ἔτσι γινόταν σέ ὅλους τούς αἰῶνες καί ἔτσι θά εἶναι καί στόν τελευταῖο αἰώνα, πρίν τήν Κρίση τοῦ Θεοῦ. Διαβάστε προσεκτικά, τί λέει ὁ Ὁραματιστής τῆς Ἀποκάλυψης: Ὅλα τά θηρία, ὅλοι οἱ δράκοι καί ὅλοι οἱ βασιλεῖς τοῦ ψεύδους θά ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ καί ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ θά τούς νικήσει ὅλους. «Οὖτοι μετά τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστί καί βασιλεύς βασιλέων» (Ἀπ. Ιζ΄:14).

Τί παραπάνω θέλετε ἀπό μιά τέτοια ἐγγύηση γιά τή νίκη τοῦ Χριστοῦ; Διότι ὁ Χριστός εἶναι πού ἐδῶ παρουσιάζεται ὡς Ἀμνός. Στούς γήινους πολέμους γιά τίς περιουσίες καί τά κράτη ποτέ δέν εἶναι γνωστό ἀπό πρίν ποιός θά νικήσει, καί παρόλα αὐτά οἱ πολεμιστές καί στίς δυό πλευρές μάχονται θαρραλέα καί μέ ἐλπίδα. Ἀλλά ἐμεῖς κάνουμε πνευματικό πόλεμο, τοῦ ὁποίου ἡ νίκη εἶναι ἐκ τῶν προτέρων ἐγγυημένη ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό καί προφητευμένη καί προβλεπόμενη καί κατοχυρωμένη. Μέ πολλές νίκες τοῦ ἀνίκητου Χριστοῦ ἐπάνω σέ ὅλους τούς ἀποστόλους τοῦ ψεύδους καί τίς ὀργανώσεις τοῦ σκότους.

Αὐτός εἶναι ὁ τελευταίος πόλεμος; Ποιός ξέρει; Ἀφοῦ Αὐτός εἶπε: «Περί δέ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μή ὁ πατήρ μου μόνος» (Ματθ. Κδ΄: 36). Ἐάν αὐτός εἶναι ὁ τελευταῖος πόλεμος γιά τόν Χριστό καί ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ; Ἔ, ἄς εἶναι! Ἐάν εἶναι ὁ τελευταῖος, ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό νά χαιρόμαστε καί νά εὐφραινόμαστε! Ἀφοῦ ἄν καί σ᾿ αὐτόν τόν τελευταῖο πόλεμο ἡ μάχη θά εἶναι σφοδρότατη, ἀλλά καί τά στεφάνια τῆς δόξας θά εἶναι λαμπρότατα. Ὁ τελευταῖος πόλεμος θά σημαίνει τήν τελευταία καί τήν πιό μεγαλειώδη νίκη τοῦ Ἀμνοῦ. Ποιός ἀπό τούς χριστιανούς δέν θά ἐπιθυμοῦσε μέ τήν καρδιά του, νά εἶναι συμμέτοχος ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς νίκης τῶν νικῶν;

Μήν φοβᾶστε, λοιπόν, ἡ νίκη τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό ἰσχυρά ἐγγυημένη καί ἀπό τά θεμέλια τῆς οἰκουμένης. Αὐτός κατά τή θέληση Του ἀναβάλλει τήν τελευταία νίκη ἴσως γιά νά μπορέσει νά τή δεῖ ὅσο μεγαλύτερος ἀριθμός ἀνθρώπων γίνεται, ἀπό τόν οὐρανό καί ἀπό τή γῆ, καί περισσότερες καρδιές νά τή χαροῦν.

Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!
«Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατήρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν» Λουκ. Ιβ΄: 32
Ἀπό τό βιβλίο: “Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…” Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄ Ἐπιστολὴ (115) Ἐκδόσεις: “Ἐν πλῷ”σελ. 286

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Το πιο σημαντικό δώρο που μπορούν οι γονείς να προσφέρουν στο παιδί τους είναι να του μάθουν να αναγνωρίζει και να επαναστατεί εναντίον του κακού.

Ο Χριστός είναι το υπόδειγμα της Χριστιανικής αγωγής. Επαναστατείτε πρώτα εναντίον του εαυτού σας, των παθών σας και στη συνέχεια εναντίον της κακίας που υπάρχει γύρω σας και μέσα στον κόσμο. Αναθρέψτε τα παιδιά σας με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά να επαναστατούν ενάντια στην κακία και τότε θα έχετε καταφέρει να τους δώσετε σωστή αγωγή.

***

Έλεγε ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: « Η χάρη των Αγίων μας ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Είχαμε, λέει, στην πατρίδα μας την Μικρά Ασία ένα τούρκο κτηνοτρόφο που όταν άρμεγε τα πρόβατά του σκέπαζε το δοχείο με το γάλα, μ΄ ένα μεγάλο και βαρύ πελεκημένο ξύλο από κάποια εικόνα της Παναγίας μας. Τα χρώματα είχαν φύγει από τα χρόνια και την κακομεταχείριση και φαινόταν σαν απλό ξύλο. Συνέβαινε λοιπόν το εξής θαύμα. Όταν ο τούρκος πήγαινε το πρωί στο μαντρί του έβρισκε το γάλα χυμένο και το σκεύος, το καρδάρι, ανάποδα και την εικόνα όρθια ακουμπισμένη σ΄ ένα δένδρο. Κατ΄ αρχάς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το γεγονός, επειδή όμως συνεχώς χυνόταν το γάλα είπε θυμωμένος :
– Μήπως αυτό το ξύλο μου το χύνει, γιατί ήξερε ότι ήταν παλιά εικόνα των χριστιανών.

Άρπαξε λοιπόν το τσεκούρι να σχίσει την εικόνα για να την κάψει. Με την πρώτη όμως τσεκουριά, καθώς καρφώθηκε το τσεκούρι άρχισε να αιμορραγεί η εικόνα. Το αίμα ανάβλυζε από την πληγή και έτρεχε. Ο τούρκος φοβήθηκε και τρέμοντας προσπάθησε να βγάλει το τσεκούρι αλλ΄ ήταν αδύνατον, γιατί είχε καρφωθεί βαθιά. Έτσι λοιπόν φορτώθηκε το τσεκούρι με την εικόνα στον ώμο του και τρέχοντας έφτασε στο χωριό, όπου οι χριστιανοί βλέποντας το θαύμα, που το διαλαλούσε ο τούρκος τρομαγμένος, πήραν την εικόνα και τίμησαν την Κυρία Θεοτόκο, όπως έπρεπε.»

Άλλοτε πάλι σε λιτανεία της εικόνας της Παναγίας ο Γέροντας είδε στην εικόνα ζωντανή την Παναγιά να σηκώνει το χέρι της και να τον ευλογεί.

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πως θα βρω παρηγοριά;

– Να καταφύγεις στην προσευχή. Καί μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρείς παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.

– Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;

– Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζόμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.
Μία χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Γιά μία στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με». Καί, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μία έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με επίασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και…. ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!… (Από το βιβλίο “Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περί Προσευχής”

***

– Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σε κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;

– Όταν κανείς δεν έχη ευλάβεια και ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τα χείλη του; Και ο ευλαβής, όταν ασπάζεται τις εικόνες, εύλαλα δεν είναι τα χείλη του; Είναι μερικοί πού, όταν προσκυνούν την εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα. Άλλοι ακουμπούν μόνον τα χείλη τους στην εικόνα, όταν την ασπάζωνται. Νά, έτσι . Ακούσατε τίποτε;

– Όχι.

– Έμ, τότε «άλαλα» είναι τα χείλη. Ενώ ο ευλαβής ασπάζεται την εικόνα και ο ασπασμός ακούγεται. Τότε τα χείλη είναι «εύλαλα». Δεν είναι ότι καταριούνται, όταν λένε «άλαλα», αλλά εκείνα τα χείλη είναι άλαλα και τα άλλα είναι εύλαλα. Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια. Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλοθέου, ο γερο–Σάββας, με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας! Σ᾿ αυτήν την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθή ένα γρομπαλάκι! (Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β΄»

***

Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ότι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους.
Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μην μιλάμε! Είναι φοβερό! Είπα σε κάποιον: «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά που κάνει ο τάδε;». «Τι να πεις, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν. Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, του λέω, «δεν συμφωνώ με αυτό». Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα;

Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφτούν. Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια, άλλαξαν όλο τον κόσμο. Και στην Βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία και αντιδρούσε ο κόσμος. Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς αδιαφορούμε!

Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήσει περισσότερο, αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: «Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας». Αν δεν αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνει μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί, αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι, να κάνουν βόλτες• είναι το σκάφος του Χριστού…

Βλέπεις να βρίζουν τα άγια και ο άλλος δεν λέει τίποτε. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική.

***

Σήμερα, για να μπορέση ο άνθρωπος να αντιμετωπίση τις δυσκολίες που συναντά, πρέπει να έχη μέσα του τον Χριστό, από τον οποίο θα παίρνη θεία παρηγοριά, για να έχη κάποια αυταπάρνηση. Αλλιώς σε μια δύσκολη στιγμή τί θα γίνη;

Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με την προσευχή του Ιησού. Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/08/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF/Απολυτίκιον Ήχος β’.

Την άχραντον Εικόνα Σου προσκυνούμεν Αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημων, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν Σοι, χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.

Απολυτίκιον οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας

Σεραφείμ, ασωμάτων εν πόλω τάξεων τον ζηλωτήν, εξ εγγάμων και θαυμαστόν ασκητήν ευφημήσωμεν ψαλμοίς και ύμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτόν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ρωσίας φωστήρα νέον, ως προοράσεως λύχνον και πρεσβευτήν ημών θερμότατον.

«Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι ∆ιδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν· η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν, Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών».

«Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πιστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν.»

Ημείς δε οι ταπεινοί επί τη σημερινή ευσήμω ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας επαναλαμβάνουμε μετά της Αγίας Εκκλησίας:
«Τούτων τοις υπέρ ευσεβείας μέχρι θανάτου άθλοις τε και αγωνίσμασι, και διδασκαλίαις παιδαγωγείσθαί τε και κρατύνεσθαι Θεόν εκλιπαρούντες, και μιμητάς της ενθέου αυτών πολιτείας μέχρι τέλους αναδείκνυσθαι εκδυσωπούντες αξιωθείημεν των εξαιτουμένων, οικτιρμοίς, και χάριτι του μεγάλου και πρώτου Αρχιερέως Χριστού, του αληθινού Θεού ημών· πρεσβείαις της υπερενδόξου ∆εσποίνης ημών Θεοτόκου, και Αειπαρθένου Μαρίας, των θεοειδών Αγγέλων, και πάντων των Αγίων. Αμήν» (Συνοδικόν Κυριακής της Ορθοδοξίας).

iconandlight.wordpress.com