Ιερομονάχου Γεωργίου Αλευρά στην Romfea.gr
“διότι γέγραπται· ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι” (Α Πε. 1,16).
“ὑμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν, ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς”(Α Πε. 2,9)
Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μου με τον Άγιο Πορφύριο, μου ενέπνεε στο να περπατώ στα χνάρια των Αγίων. Μάλιστα δε, ένα βράδυ εις το Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι, κι ενώ ήμουν ήδη δόκιμος στο κελλί του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια, μου είπε ξαφνικά με δύναμη:
- “Θόδωρε, είναι πολύ εύκολο να γίνεις Άγιος…”
Τη στιγμή εκείνη ζούσε μέσα στο φως του Χριστού, έλαμπε ο Άγιος Γέροντας. Αμέσως συνοφρυώθηκε και μου συμπλήρωσε:
- “…αλλά είναι και πολύ δύσκολο. Με τη Χάρη του Θεού παιδί μου, όντως μπορείς να γίνεις πολύ εύκολα Άγιος”
Τα λόγια του φέρνουν στο μυαλό τα λόγια του Χριστού «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. 15,5).
Λίγο πριν φύγει από την ζωή, επίσης στο κελλί του Αγίου Γεωργίου μου είπε:
- “Θεόδωρε έλα εδώ. Ο Θεός δεν θέλει να γίνεις Άγιος… Σε θέλει να γίνεις πολύ Άγιος”.
Ο Άγιος Πορφύριος αγαπούσε πολύ τον Απόστολο Παύλο. Όταν μία φορά τον επισκεφθήκαμε με ένα πνευματικό αδελφό στο Μήλεσι μας είπε:
- “Γιατί μωρέ να μην γίνετε σαν τον Απόστολο Παύλο;”
Ο αδελφός που στεκόταν δίπλα μου απάντησε λίγο απαισιόδοξα:
- “Εγώ Γέροντα μπορώ να γίνω σαν τον Απόστολο Παύλο;”
Και ο Άγιος Γέροντας απάντησε πάλι δυνατά και με σοβαρότητα:
- “Γιατί, εγώ νομίζω ότι μπορεί να γίνεις;”
Φυσικά ο γέροντας εννοούσε ότι αυτό μπορεί να γίνει με τη Χάρη του Θεού. Γι αυτό πριν φύγει από την ζωή μου είπε:
- “Να σ’ ευλογήσω να ‘ρθει η Χάρις του Θεού γιατί δεν γίνεται τίποτε”
Γιατί όπως έλεγε ότι και οι Απόστολοι πριν την Πεντηκοστή, τους κυρίεψε ο φόβος στη δύσκολη στιγμή του Χριστού και κλείστηκαν στα σπίτια τους.
- - “ Τί πάθαν οι καημένοι;” Έλεγε.
Αλλά όταν έγινε η Πεντηκοστή πλημμύρισαν με Άγιο Πνεύμα και με θάρρος κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε όλη την Οικουμένη. Γι΄αυτο ο γέροντας έλεγε συχνά ότι «Η θεία χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα».
Ο Απόστολος Παύλος έλεγε: “χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι·” (Α Κορ. 15,10). Όταν κάποτε κάποιος ρώτησε τον Άγιο Πορφύριο: - “Γέροντα είστε Άγιος;”, ο Άγιος Πορφύριος απάντησε με τα ίδια λόγια του Αποστόλου Παύλου: - “Η Χάρις του Θεού παιδί μου”.
Η Χάρις του Θεού δεν εκβιάζεται. Κάποτε είπε κάποιος στον Άγιο Πορφύριο:
- “Γέροντα θέλω πολύ να αγαπήσω τον Χριστό”.
Και ο Άγιος Πορφύριος του απάντησε:
- “Λες κουταμάρες. Ο Θεός πρέπει πρωτίστως να σε αγαπήσει, αλλά ο Θεός είναι Δίκαιος”
“Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ᾿ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι᾿ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Γαλ. 1,11)
Όταν ο Απόστολος Παύλος ήταν δέσμιος στην φυλακή μαζί με τον Απόστολο Σίλα στους Φιλίππους, υμνούσαν τον Θεό αδιαφορώντας για τις κακοπάθειες του σώματος.
Εκεί έγινε το θαυμαστό γεγονός της απελευθέρωσής τους, κάτι το οποίο οδήγησε σε βαθιά μετάνοια τον έντρομο δεσμοφύλακα και οποίος απεκρίθη προς τον Απόστολο Παύλο για το τί πρέπει να κάνει για να σωθεί “κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ;” (Πραξ. 16,30)
Ο Παύλος με τον Σίλα του είπαν:“.. πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου”. (Πραξ. 16,31). Κι έτσι έγινε. Ο δεσμοφύλακας και οι δικοί του άνθρωποι επίστευσαν και εβαπτίσθηκαν.
Αυτό ήταν και το πνεύμα του Αγίου Πορφυρίου, εις τύπον Χριστού και εις τύπον Αποστόλου Παύλου για αυτό αντιμετώπιζε τις κακοπάθειες και τις ασθένειές του ως δώρον Θεού.
Έτσι είναι οι Άγιοι και έτσι ήταν και ο Άγιος Πορφύριος. Ο Θεός τον έστειλε στο κέντρο της Ελλάδος, στην Πολυκλινική Αθηνών δίπλα στην Ομόνοια στις 10 Οκτωβρίου 1940 παραμονές του πολέμου, για να είναι το στήριγμα των Ελλήνων για 33 ολόκληρα χρόνια μέχρι το 1973, λίγο πριν τη μεταπολίτευση.
Ήταν τόσο μεγάλη η Χάρη του Αγίου που και οι γιατροί δεν προέβαιναν σε σοβαρές εγχειρήσεις αν πρώτα δεν έπαιρναν τη γνώμη του. Μάλιστα δε αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος του Θεού πέρασε το κατώφλι του θανάτου δύο φορές, μία στην Πολυκλινική και μία στο Μήλεσι. Τη δεύτερη φορά εμπιστεύθηκε σε έναν Άγιο πνευματικό, την εμπειρία του όταν έφυγε από την ζωή. Παρουσιάστηκε στον Χριστό και του είπε:
- “Δούλος του Θεού Πορφύριος, ζητώ παράταση μετανοίας”
Νομίζω ότι περισσότερο ζήτησε τη μετάνοια για την ανθρωπότητα και να δώσει στον κόσμο το παράδειγμα μετανοίας ο ίδιος, με το να επιστρέψει στο τέλος της ζωής του στον τόπο της μετανοίας του και να κοιμηθεί εκεί.
Ο Άγιος Πορφύριος μας μιλούσε συχνά για τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια και ότι ο Χριστός έδωσε τέλος στο αδιέξοδο των ανθρώπων, ενώ παρομοίαζε συχνά την εποχή μας όπως τα χρόνια του Χριστού.
Στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους, ο ένας Χριστιανός προσφωνούσε τον άλλο Άγιο. Στις ημέρες μας η λέξη Άγιος είναι για τους Αγίους της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας στον ουρανό αλλά και στην Στρατευομένη Εκκλησία επί της γης, χρησιμοποιείται ως τίτλος προσφώνησης σεβασμού προς Μητροπολίτες, Ηγουμένους κ.α.
Στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία, όσοι προσερχόντουσαν ηθελημένα εις την Χριστιανική πίστη, αφού τους κατηχούσαν για τρία χρόνια και με τη μαρτυρία του Επισκόπου, αφού έκρινε ότι είναι αληθινά εις την πίστη Χριστιανοί και πιστά μέλη της Εκκλησίας, τότε προχωρούσαν με την άδεια του εις το Μυστήριο του Ιερού Βαπτίσματος. “ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται”. (Μαρκ. 16,16) Με το βάπτισμά τους κατά τον Απόστολο Παύλο ήταν Άγιοι. “ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε”. (Γαλ. 3,27).
Από τη στιγμή που ο Χριστός ήλθε εδώ στον κόσμο, εγκαινιάσθηκε η Βασιλεία του Θεού επί της γης. Η Βασιλεία του Θεού είναι οι Άγιοι με κέντρο τον Χριστό. Γι΄αυτό και η ζωή των πρώτων Χριστιανών ήταν καθαρά Χριστοκεντρική. Όπως έλεγε και ο Απόστολος Παύλος: «ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω» (Προς Φιλ. 3,8)
Οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων τους ενδιέφερε μόνο ο Χριστός. Γι αυτό και τα εκατομμύρια μαρτύρων των τριών πρώτων αιώνων, διότι οι Χριστιανοί πολλές φορές αναζητούσαν το μαρτύριο για να φθάσουν πιο γρήγορα στον Χριστό και να φύγουν από τη ματαιότητα του παρόντος κόσμου.
Ο ερχομός του Μεγάλου Κωνσταντίνου σηματοδοτεί την έξοδο των Χριστιανών από τις κατακόμβες και τους διωγμούς, γιατί ο αυτοκράτορας αγκάλιασε την Εκκλησία. Από εκεί κι έπειτα οι Χριστιανοί δεν είχαν να αντιπαλέψουν Νέρωνες, Καλιγούλες και Διοκλητιανούς αλλά την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, ένα νέο εσωτερικό εχθρό που ισχύει μέχρι και σήμερα.
Η Εκκλησία ήταν όμως πλέον υπό την προστασία του Αυτοκράτορα από εσωτερικούς κινδύνους και εξωτερικούς, από ειδωλολατρικά έθνη αλλά και από τις αιρέσεις και τα σχίσματα.
Ας μην λησμονούμε πόσο ταλανίσθηκε η Εκκλησία από ένα και μόνο ιερέα τον Άρειο,η διδασκαλία του οποίου βρήκε ιδιαίτερη απήχηση μεταξύ των υπηκόων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και σε όλα τα γερμανικά φύλα. Οι θέσεις του καταδικάστηκαν από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325.
Εκεί θεσπίστηκε το Σύμβολον της Πίστεως, ούτως ώστε να είναι στερεωμένοι όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εις την ορθήν - αληθινήν πίστην.
Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε τις Οικουμενικές Συνόδους για να αντιμετωπιστούν πολλά σοβαρά ζητήματα, για να μπορεί η Εκκλησία να συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο της.
Και το έργο της Εκκλησίας δεν ήταν άλλο από τον καταρτισμό των πιστών, των Αγίων. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξης της Εκκλησίας, να βγάζει Αγίους.
Αυτό το κοσμοσωτήριο έργο που ξεκίνησε από τον Ιησού Χριστό, πέρασε στους Αποστόλους και με την Αποστολική διαδοχή στους Επισκόπους και σε όλο τον κόσμο.
Όμως οι κακοδοξίες της Δύσης έφεραν το πλήγμα του Σχίσματος το 1054. Τα σχίσματα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα για πολιτικά ζητήματα, αφού η Ρώμη επεδίωκε να έχει τον δικό της Αυτοκράτορα από εποχής Καρλομάγνου, ο αποκαλούμενος από τους ίδιους ως” πατέρας της Ευρώπης”.
Από τότε οι Γαλλικές και Γερμανικές μοναρχίες θεωρούσαν τα βασίλειά τους ως απογόνους της Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Καρλομάγνος ήταν πρότυπο για τον Χίτλερ, αφού ο τελευταίος προσπάθησε κι εκείνος με ρωμαϊκού τύπου λάβαρα να θέσει το Γ΄ Ράιχ ως κυρίαρχο ηγεμόνα, στο οποίο θα έπρεπε να υποταχθεί όλη η Ευρώπη. Η ιστορία βρίθει από γεγονότα.
Ο Καρλομάγνος σφαγιάζει το 782μ.Χ. 4.500 Σάξονες στη σφαγή του Βερντέν που δεν ήθελαν να “εκχριστιανισθούν” και υποταχθούν από εκείνον. Εκεί στον ίδιο αιματοβαμμένο τόπο στις 19 Δεκεμβρίου 1916 Γερμανοί και Γάλλοι μάχονται μεταξύ τους αφήνοντας 250.000 νεκρούς και 500.000 τραυματίες.
Ο Καρλομάγνος τελικά “αποκαταστάθηκε” και παρουσιάστηκε με θετικό τρόπο και κάθε επισημότητα, από τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς, που και οι ίδιοι αιματοκύλισαν την Ευρώπη.
Έτσι διαπιστώνουμε ότι οι ρίζες όσων βιώνουμε σήμερα πηγαίνουν πολύ πίσω. Από εποχής Καρλομάγνου ξεκινά η συστηματική πολεμική κατά της Ορθοδοξίας και σε βάθος πολλών χρόνων μετά, οι αλλοιώσεις της πραγματικής πορείας μας και αποστολής, έφεραν την πνευματική κατάπτωση και την πτώση της Βασιλίδος των πόλεων Κωνσταντινούπολης, την Μητρόπολη όλου του Χριστιανικού κόσμου.
Για 400 χρόνια το γένος μας γνώρισε την υποδούλωση στο Ισλάμ που όμως είχε περισσότερα κοινά με εμάς, καθότι αν και αλλόθρησκοι οι Μωαμεθανοί είχαν ένα βαθμό ευσέβειας, ακόμη διατηρούσαν μια ευλάβεια στην Παναγία ως Παρθένο, τους Αρχαγγέλους τον Άγιο Γεώργιο κ.α.
Αν και οι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί υπέστησαν πολλά δεινά από το Ισλάμ, υπήρχε η Θεία Πρόνοια και Προστασία ζωντανή και εκείνη ήταν που κράτησε άσβεστη τη φλόγα στους Ρωμιούς που ποθούσαν να βρουν τη λευτεριά τους.
Για 400 χρόνια η Ρωμιοσύνη συνέχιζε ακάθεκτη να βγάζει Αγίους και Νεομάρτυρες. Αν και ο Μωάμεθ ο Πορθητής παρείχε κάποια προνόμια στον Πατριάρχη, ωστόσο η Άλωση ήταν η αφετηρία για μία σκληρή περίοδο για την Εκκλησία, διότι μπήκε σε μία περίοδο διωγμών, εκτοπίσεων, μαρτυρίου, βασανισμών και απαγχονισμών, ενώ παράλληλα δεν υπήρχε πια η προστασία από τον Αυτοκράτορα, όπως υπήρχε για τόσους αιώνες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς όλα τα υπόλοιπα Χριστιανικά κράτη, παρακολουθούσαν απαθώς και μέχρι σήμερα με αφορμή τη λειτουργία της Αγιάς Σοφιάς ως τζαμί, διαπιστώσαμε την ίδια στάση απ’ όλους.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας, η Ορθοδοξία έλαμψε και μέσα από την πίστη οι Ρωμιοί διατηρούσαν ακέραιη τη λαχτάρα για την απελευθέρωση από τα δεσμά των Τούρκων. Το γένος λαχταρούσε να ζήσει ξανά ελεύθερο και να μπει ξανά στις Εκκλησιές για να προσκυνήσει και δοξάσει τον Αληθινό Θεό, χωρίς διωγμούς πλέον.
Ευδόκησε ο Θεός μετά από 400 χρόνια να εισακουστούν οι προσευχές των Αγίων και των πονεμένων και με το λάβαρο του 1821 ξεκίνησε ο αγώνας για να αποκτήσουμε ξανά έστω ένα μικρό κομμάτι ελεύθερης γης.
Και αυτό το μικρό κομμάτι γής δεν θα μπορούσε να προστατέψει άλλος εκτός από έναν Άγιο Κυβερνήτη, που δεν είναι άλλος από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Οι ιστορικοί της εποχής τον αποκάλεσαν “Μεσσία” γιατί ήταν δώρο Θεού στους Έλληνες που τον αποκαλούσαν Μπαρμπαγιάννη, ένεκα της μεγάλης οικειότητας που ένιωθαν για τον Κυβερνήτη που φρόντιζε τους πάντες.
Η έλευση του Καποδίστρια δεν άρεσε όμως ούτε στη Χρυσή Πύλη και στο Σουλτάνο, αλλά ούτε και στα Ευρωπαϊκά Κράτη που ήθελαν μία μικρή Ελλάδα υποχείριό τους. Οι Ευρωπαίοι δύο χρόνια μετά τον ερχομό του Ι.Καποδίστρια αναγνώρισαν την ανεξαρτησία μας, οι δε Τούρκοι αποδέχθηκαν αυτό το μικρό ανεξάρτητο κράτος μόλις τα όπλα των Ρώσων έφθασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη.
Έτσι οι Έλληνες με ελεύθερη πατρίδα που διαρκώς μεγάλωνε, απολάμβαναν την ελευθερία και με τις Εκκλησιές ανοιχτές να απολαμβάνουν τη θρησκευτική ελευθερία. Ο Ι.Καποδίστριας με πνευματική ζωή από μικρό παιδί, γνώριζε ότι όλα αυτά τα χρόνια διωγμών, φτώχειας και ανέχειας, ήταν μέσα στη Θεία Πρόνοια όχι μόνο για να κρατιέται η φλόγα αναμμένη αλλά και για να δοξάζεται ο Θεός μέσα από τους Αγίους του και τους ιερούς αγώνες.
Ο Κυβερνήτης χρησιμοποιεί πάντα αποσπάσματα από τις Γραφές στις επιστολές του. Γνώριζε ότι η πορεία του Χριστιανού είναι Σταυρική γι΄αυτο και ο ίδιος σήκωσε ηθελημένα το σταυρό του μαρτυρίου, πηγαίνοντας ως πρόβατον επί σφαγήν στη θυσία του και πάνω στο αίμα του να θεμελιωθεί η Ελλάδα. Ο Κυβερνήτης έτρεφε μεγάλη αγάπη προς τον Απόστολο Παύλο.
Μάλιστα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου απευθύνεται στους Έλληνες στην πρώτη του επιστολή, με τον τίτλο “Ει ο Θεός μεθ’ ημών, τις καθ’ ημών” εμπνευσμένος από την επιστολή Προς Ρωμαίους και το Ευαγγελικό “εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;” ( Ρωμ. 8,31).
Κάτι όμως που είναι μοναδικό στα χρονικά και αποτυπώνει την αλήθεια για τον Σταυρικό δρόμο που πρέπει να έχει η Εκκλησία αποτυπώνεται σε μία επιστολή του προς τον Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών και δεν θα πρέπει να λησμονείται από κανένα Χριστιανό, κληρικό και λαϊκό, μέχρι συντελείας των αιώνων. Θα γράψει την 18η Ιανουαρίου 1829:
“..Ενθυμητέον δε ότι ο καιρός ο είς τους Χριστιανούς σωτηριοδέστατος και θαυματουργότατος υπήρξεν εκείνος καθ’ όν η Εκκλησία πτωχή ήτο, και άσημος, και καταδιωκόμενη..”.
Και όταν μιλούσε για Εκκλησία ο Καποδίστριας, εννοούσε το πλήρωμα αυτής, όλο τον λαό του Θεού, όλο τον κλήρο.
Ο μισόκαλος διάβολος, εχθρός της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας δεν μπορούσε να χαρεί για την ελευθερία των Ελλήνων. Βρήκε την προ αιώνων αδυναμία μας ως Γένος, τη διχόνοια.
Η διχόνοια έφερε τους εμφυλίους πολέμους, αυτή σκότωσε τον Καποδίστρια και πέσαμε στα χέρια των Βαυαρών, που πρώτο τους μέλημα ήταν και πάλι η θρησκευτική ελευθερία των Ελληνων να συρρικνωθεί σε μέγιστο βαθμό. Κλειστές Εκκλησίες, Μοναστήρια, αφαίρεσαν το Σχήμα από Μοναχούς και Μοναχές και πλήρης εκκοσμίκευση, πράγματα που δυστυχώς φθάνουν μέχρι τις ημέρες μας.
Ο ρόλος της Εκκλησίας στο να καταρτίζει τους ανθρώπους και να βγάζει Αγίους ήταν στο στόχαστρό τους. Ματαίως όμως. Εκατοντάδες Άγιοι έχουν μπεί στα δίπτυχα της Εκκλησίας μας από τότε μέχρι σήμερα.
Η Ορθοδοξία ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει βγάλει τους μεγαλύτερους Αγίους, οι Άγιοι Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος Τσαλίκης, Εφραίμ Κατουνακιώτης, Αμφιλόχιος Μακρής, Δανιήλ Κατουνακιώτης, Ιωσήφ Ησυχαστής, Σωφρόνιος του Έσσεξ, Μελέτιος ο Ρόδιος, η Αγίας Σοφία της Κλεισούρας και πολλοί ακόμη και ακόμη περισσότεροι εν δυνάμει όπως ο Χατζηγιώργης κατά τον Άγιο Παΐσιο, ήλθαν και αγίασαν σε μία περίοδο για να δείξουν τον δρόμο και να στηρίξουν τους Έλληνες μπροστά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που ζούμε αλλά και που έρχονται.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Βυζαντίου, να δημιουργήσει το Άγιον Όρος και εκείνο να μας δίνει για περισσότερο από 1000 χρόνια Αγίους για το καλό όλης της Ορθοδόξου Εκκλησίας και για το καλό όλου του κόσμου. Αυτό όμως το επίτευγμα έγινε διότι υπήρχε η ευλογία να υπάρχουν και Άγιοι και Ευσεβείς Αυτοκράτορες όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Ιουστινιανός, ο Νικηφόρος Φωκάς και ο Ιωάννης Κατακουζηνός που εγκατέλειψε τον Αυτοκρατορικό μανδύα και ενεδύθηκε το ταπεινό τρίχινο ράσο του μοναχού.
Η Εκκλησία είναι οι Άγιοι. Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε ότι υπακοή κάνουμε ΜΟΝΟ στους Αγίους. “...οἱ ἀπόστολοι εἶπον· πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις” (Πραξ. 5,29) Γιατί αν αυτοί που ακολουθούμε δεν είναι Άγιοι, τότε ο δρόμος προς τον γκρεμό είναι σίγουρος.“ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοί εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται”. (Ματθ. 15,14)
Όλοι σήμερα μιλούν για τη γνώμη των “ειδικών”, των “επιστημόνων” για τις αυθεντίες και τους διαβασμένους και αφήνουν στην άκρη τους πνευματικούς και τους Αγίους, ενώ είναι οι μόνοι που μπορούν πραγματικά να δώσουν λύση στο πρόβλημα. “ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται” (Προς Κορ. Α,15).
Ο Μέγας Φιλόσοφος Πλάτων έδωσε προ Χριστού το στίγμα για το πώς πρέπει να είναι ο κάθε επιστήμονας. “Πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται”. Αρετή και δικαιοσύνη πρέπει να έχει η επιστήμη, με άλλα λόγια, πρέπει να έχει Αγιότητα, να έχει πνευματικότητα, όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.
Για να δεις πνευματικά τα πράγματα πρέπει να είσαι και ό ίδιος πνευματικός άνθρωπος. Κανείς ηγέτης από τον Καποδίστρια μέχρι σήμερα δεν τον πλησίασε στην ευσέβεια και την αγιοσύνη του. Γι αυτό το λόγο, αν οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί επιθυμούν να έχουν καλύτερο μέλλον και να υπάρχουν και αύριο ως Γένος και ως Έθνος θα πρέπει να αναζητήσουν έναν ηγέτη ακριβώς στο πρότυπο του Ι.Καποδίστρια.
Τα λόγια του Αγίου Παϊσίου που είπε ότι: “Είναι επιτακτική η ανάγκη προβολής ενός προτύπου προς μίμηση από τους πολιτικούς μας, κυρίως, προκειμένου οι Έλληνες να αποκτήσουν ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των Κυβερνητών του Έθνους μας”, είναι συναγερμός πλέον για τη σωτηρία της Πατρίδας μας. Αν ο Θεός μέσα σε τρία μόλις χρόνια ανέστησε την Ελλάδα μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, φτώχειας, ανέχειας, υποτέλειας, διωγμών και μαρτυρίων, ας αναλογιστούμε ότι αν υπάρξει βαθιά μετάνοια στους Έλληνες και ζητήσουμε αληθινά τη βοήθεια του Θεού και το έλεός Του, θα ζήσουμε κοσμοϊστορικές αλλαγές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η επιλογή είναι σε μας.
Σήμερα στις ημέρες μας, με αυτό τον διχασμό που επικρατεί στην Ορθοδοξία και τους ηγέτες της, φανερώνεται το πόσο σημαντικό είναι να ακούσουμε τα λόγια των δύο Αγίων Πορφυρίου και Παϊσίου, γιατί και η Δύση πάντα όταν υπάρχει διχασμός σε μας, τον εκμεταλλεύεται και πάλι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εισπράττουν τις συνέπειες.
Ο διχασμός φέρνει ολέθριες συνέπειες στο Έθνος και στην Εκκλησία. Το Έθνος διασπάται και απειλείται με καταστροφή, η δε Εκκλησία εκτρέπεται της αρχικής της αποστολής, που όπως προανέφερα είναι να καταστήσει τους ανθρώπους Αγίους. Παραθέτω παρακάτω αυτά τα λίγα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή του προς τους Εφεσίους, μέσα στα οποία εμπεριέχεται όλη η Θεολογία και η Αποστολή της Εκκλησίας:
“Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν·εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν.Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα.καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας, ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός, ἐξ οὗ πᾶν τὸ σῶμα συναρμολογούμενον καὶ συμβιβαζόμενον διὰ πάσης ἁφῆς τῆς ἐπιχορηγίας κατ᾿ ἐνέργειαν ἐν μέτρῳ ἑνὸς ἑκάστου μέρους τὴν αὔξησιν τοῦ σώματος ποιεῖται εἰς οἰκοδομὴν ἑαυτοῦ ἐν ἀγάπῃ. Τοῦτο οὖν λέγω καὶ μαρτύρομαι ἐν Κυρίῳ, μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν καθὼς καὶ τὰ λοιπὰ ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοὸς αὐτῶν, ἐσκοτισμένοι τῇ διανοίᾳ, ὄντες ἀπηλλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν ἄγνοιαν τὴν οὖσαν ἐν αὐτοῖς διὰ τὴν πώρωσιν τῆς καρδίας αὐτῶν,οἵτινες, ἀπηλγηκότες, ἑαυτοὺς παρέδωκαν τῇ ἀσελγείᾳ εἰς ἐργασίαν ἀκαθαρσίας πάσης ἐν πλεονεξίᾳ. ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως ἐμάθετε τὸν Χριστόν,εἴγε αὐτὸν ἠκούσατε καὶ ἐν αὐτῷ ἐδιδάχθητε, καθώς ἐστιν ἀλήθεια ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας. Διὸ ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον αὐτοῦ· ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη. ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν.” (Προς Εφεσ. 4, 1-26)
Η μία και μοναδική Αλήθεια είναι ότι ο Χριστός είναι υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος. Είναι το κέντρο της ζωής μας. Η Δύση αποκόπηκε από την Ανατολή για αυτό το βασικό λόγο.
Η Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν ως κέντρο τον Χριστό, ενώ η δύση έθεσε από Καρλομάγνου κι έπειτα ως κέντρο τον άνθρωπο, τον “αλάθητο” Πάπα, τα ανθρώπινα επιτεύγματα, ενώ έφθασε σε σημείο στα σύγχρονα χρόνια να λατρεύονται άνθρωποι ως Θεοί.
Η Δύση έγινε ανθρωποκεντρική για αυτό στις ημέρες μας, όλοι προσπαθούν να σώσουν την ανθρωπότητα, χωρίς να καταφεύγουν στη Ζωοποιό δύναμη του Χριστού μας που ήρθε και νίκησε τον Θάνατο. Ζούμε ξανά την κοσμοθεωρία του Νίτσε για τη δημιουργία του υπεράνθρωπου, που η Χιτλερική Γερμανία από το 1933 και μετά προσπάθησε να επιβάλλει πρώτα στον Γερμανικό λαό, βλέποντας τους άλλους ανθρώπους ως υπανθρώπους με ολέθριες συνέπειες για τους Εβραίους και για όλο τον κόσμο.
Στο όνομα αυτής της θεωρίας είχαμε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, αλλά και τις θηριωδίες με τις σφαγές Διστόμου, Καλαβρύτων κ.α. Κάτι παρόμοιο ζούμε και σήμερα, με άλλο πρόσωπο και πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο διάβολος. Όπως μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος “...καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν·” (Α Ιω. 2,18).
Χίτλερ και Στάλιν ήταν εις τύπον αντιχρίστου αφού αμφότεροι οδήγησαν στο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπων, ακόμα και του λαού τους. Ο Χίτλερ αιματοκύλισε την Ευρώπη και την Ελλάδα και ο Στάλιν ήταν η αιτία του εμφυλίου σπαραγμού που ισοπέδωσε τη χώρα μας.
Στην Ελλάδα τα ορφανά υπολογίζονται σε 380.000 από τον 2ο Παγκόσμιο, ενώ οι πολιτικές του Στάλιν οδήγησαν στο παιδομάζωμα 28.000 Ελληνόπουλων που στάλθηκαν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στη διάρκεια του εμφυλίου.
Η παγκόσμια ιστορία έχει κρίνει Χίτλερ και Στάλιν, αλλά θα τους κρίνει και ο Θεός στο παγκόσμιο δικαστήριο όλης της ανθρωπότητος, γιατί δεν είναι πολύ μακριά αυτή η στιγμή, πρωτίστως για τον καθένα αλλά και για όλους. Να μην ξεχνούμε ποτέ ότι ο Θεός δεν είναι μόνο Αγάπη αλλά και Δικαιοσύνη. Εξάλλου η εντολή του Χριστού για όλους τους Χριστιανούς είναι “ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν” (Ματθ. 6,33). Η Δικαιοσύνη του Θεού δεν έχει καμία σχέση με τη δικαιοσύνη των ανθρώπων. Θα είναι πολύ σκληρή, αμείλικτη. Εάν μας λέγει ότι θα δώσουμε λόγο την ημέρα Κρίσεως για κάθε αργό λόγον, τί τύχη θα έχει ο κάθε αμετανόητος άνθρωπος; “λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πᾶν ῥῆμα ἀργὸν ὃ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως·” (Ματθ. 12,36)
Κάποιοι θεωρούν εαυτούς υπεράνθρωπους και προτάσσουν τα ανθρώπινα επιτεύγματα ως μέσα για την ελευθερία, ενώ είναι ουσιαστικά μέσα προς την σκλαβιά, αφού η αληθινή ελευθερία είναι του Θεού. Οι Άγιοι ζουσαν αυτή την ελευθερία του Θεού. “ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία”. (Β Κορ. 3,17)
Το Άγιον Πνεύμα καθοδηγούσε τους Αποστόλους, καθοδηγεί τους Αγίους που είναι ενωμένοι με τον Θεό. Ο Μεγάλος Θεολόγος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην εποχή του είχε να αντιμετωπίσει αυτό το ανθρωποκεντρικό πνεύμα της Δύσης, στο πρόσωπο του Βαρλαάμ Καλαβρού ο οποίος υποστήριζε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό και να ενωθεί μαζί του.
Ο Άγιος Γρηγόριος με τους λόγους του κατέρριψε αυτές τις δοξασίες και απέδειξε ότι αν ο άνθρωπος το επιθυμεί μπορεί να ενωθεί με τον Θεό, να καταστεί Άγιος.
να τον καθοδηγεί το Πνεύμα το Άγιον. Με αφορμή αυτό το γεγονός η Εκκλησία μας όρισε την Β’ Κυριακή των Νηστειών, αφιερωμένη στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για τη νίκη της Ορθοδοξίας ενάντια στις κακοδοξίες της Δύσης. Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν ένα καθαρό δοχείο του Αγίου Πνεύματος και άξιος διάδοχος των Αποστόλων και της πρωτοΧριστιανικής Εκκλησίας.
Οι Άγιοι δεν έκαναν τίποτε χωρίς την πληροφορία από το Άγιον Πνεύμα. Όπως στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία οι Απόστολοι δεν έπρατταν τίποτα χωρίς την πληροφορία του Θεού μέσα από το Άγιο Πνεύμα. “ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων” (Πραξ. 15,28)
Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος συχνά έλεγε: “...ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν” (Α Κορ. 2,16) “τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;” (Ρωμ. 11,34)
Προσωπικά είχα και ο ίδιος αυτή την εμπειρία μέσα από τον Άγιο Πορφύριο, όταν τον άκουσα να απαντά μία φορά σε έναν άνθρωπο: Του είπε: - “Πάρε με παιδί μου το βράδυ τηλέφωνο, να σου πώ τί μου είπε ο Θεός για σένα”. Μου θυμίζει την ευχή από την Θεία Μετάληψη του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «ὁμιλεῖς αὐτοῖς πολλάκις, ὥσπερ φίλοις σου γνησίοις» (Ευχή 7η από τη Θεία Μετάληψη - Αγ.Συμεών Νέου Θεολόγου)
Οι Άγιοι είναι το βαρύ οπλοστάσιο της Ελλάδος σε αυτές τις δύσκολες ημέρες, διότι είναι οι αληθινοί φίλοι του Θεού και από εκεί θα εξαρτηθεί το μέλλον της ανθρωπότητος. Οι Άγιοι είναι το μέλλον. Εκείνοι μας οδηγούν στην πραγματική ελευθερία. Κάποτε ένας γέροντας μου είπε: - “η εποχή μας σήμερα είναι των σούπερ”. Και πράγματι στην εποχή μας σε όλα μπαίνει μπροστά το πρόθημα “σούπερ”, είναι η εποχή των σούπερ ηρώων της τηλεόρασης, ανακάλυψη του διαβόλου που γνωρίζει ότι η πραγματικοί υπεράνθρωποι είναι οι Άγιοι και θέλησε να τους αντικαταστήσει. Όμως αυτός ο γέροντας συνέχισε και μου είπε:
“Να θυμάσαι, η εποχή μας θα είναι των σούπερ Αγίων”
Ο μεγαλύτερος Βυζαντινολόγος του 20ού αιώνα Σερ Στήβεν Ράνσιμαν, αφού μελέτησε για δεκαετίες όλα τα Χριστιανικά δόγματα, ανέφερε σε συνεντεύξεις του τα εξής:
“Έχω μεγάλο σεβασμό για τα χριστιανικά δόγματα, και κυρίως για την Ορθοδοξία, διότι μόνον η Ορθοδοξία αναγνωρίζει πως η θρησκεία είναι μυστήριο. Οι ρωμαιοκαθολικοί κι οι προτεστάντες θέλουν να τα εξηγήσουν όλα. Είναι άσκοπο να πιστεύεις σε μία θρησκεία, θεωρώντας ότι αυτή η θρησκεία θα σε βοηθήσει να τα καταλάβεις όλα. Ο σκοπός της θρησκείας είναι ακριβώς για να μας βοηθάει να κατανοήσουμε το γεγονός ότι δε μπορούμε να τα εξηγήσουμε όλα. Νομίζω πως η Ορθοδοξία συντηρεί αυτό το πολύτιμο αίσθημα του μυστηρίου”.
“Μερικές φορές -τι να πω- αισθάνομαι πολύ απογοητευμένος από τις άλλες Εκκλησίες της Δύσεως. Όμως, χαίρομαι με την σκέψη ότι στα επόμενα 100 χρόνια η Ορθοδοξία θα είναι η μόνη ιστορική Εκκλησία που θα υφίσταται. Η Αγγλικανική εκκλησία είναι σε πολύ κακά χάλια. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χάνει συνεχώς έδαφος. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ο αυξανόμενος αριθμός αυτών που ασπάζονται την Ορθοδοξία και μάλιστα στην Βρετανία. Πιστεύω ότι προσφέρει την πραγματική πνευματικότητα που οι άλλες εκκλησίες δεν μπορούν πλέον να μεταδώσουν. Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία θα διατηρηθεί σε αντίθεση με τις άλλες”.
Αυτό είχε δει και ο Άγιος Πορφύριος, ότι παρά τη νέα τάξη που προσπαθούν να επιβάλλουν, ο Θεός θα επιβάλλει τη δική του νέα τάξη των Αγίων και θα δώσει θάρρος στο λαό του, μέσα από αυτούς τους Αγίους. “θαρσείτω λαός τοῦ Θεοῦ· καί γάρ αὐτός πολεμήσει τούς ἐχθρούς ὡς παντοδύναμος”
Ωστόσο ο Άγιος γέροντας είδε και την πνευματική κατάπτωση και εξαθλίωση του κόσμου και της πατρίδος μας, γι΄αυτό στα Καυσοκαλύβια λίγες ημέρες πριν φύγει από την ζωή, αναφερόταν σε ένα Κεφάλαιο του Προφήτη Ησαΐα, όπου υπάρχει η φράσις: “ἱμάτιον ἔχεις, ἀρχηγὸς ἡμῶν γενοῦ”. Μας προέτρεψε να το αναζητήσουμε, διότι όπως χαρακτηριστικά μας είπε, αυτά που αναφέρονται σε αυτό το κεφάλαιο ισχύουν και για σήμερα. Αξίζει να γίνουν κατανοητά όσα αναφέρει ο Προφήτης Ησαΐας:
«ΙΔΟΥ δὴ ὁ δεσπότης Κύριος σαβαὼθ ἀφελεῖ ἀπὸ τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ ἰσχύοντα καὶ ἰσχύουσαν, ἰσχὺν ἄρτου καὶ ἰσχὺν ὕδατος, γίγαντα καὶ ἰσχύοντα καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν καὶ δικαστὴν καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον καὶ πεντηκόνταρχον καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον καὶ σοφὸν ἀρχιτέκτονα καὶ συνετὸν ἀκροατήν· καὶ ἐπιστήσω νεανίσκους ἄρχοντας αὐτῶν, καὶ ἐμπαῖκται κυριεύσουσιν αὐτῶν. καὶ συμπεσεῖται ὁ λαός, ἄνθρωπος πρὸς ἄνθρωπον καὶ ἄνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· πρσκόψει τὸ παιδίον πρὸς τὸν πρεσβύτην, ὁ ἄτιμος πρὸς τὸν ἔντιμον. ὅτι ἐπιλήψεται ἄνθρωπος τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ἢ τοῦ οἰκείου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ λέγων· ἱμάτιον ἔχεις, ἀρχηγὸς ἡμῶν γενοῦ, καὶ τὸ βρῶμα τὸ ἐμὸν ὑπὸ σὲ ἔστω. καὶ ἀποκριθεὶς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐρεῖ· οὐκ ἔσομαί σου ἀρχηγός· οὐ γὰρ ἔστιν ἐν τῷ οἴκῳ μου ἄρτος, οὐδὲ ἱμάτιον· οὐκ ἔσομαι ἀρχηγὸς τοῦ λαοῦ τούτου. ὅτι αἰνεῖται ῾Ιερουσαλήμ, καὶ ἡ ᾿Ιουδαία συμπέπτωκε, καὶ αἱ γλῶσσαι αὐτῶν μετὰ ἀνομίας, τὰ πρὸς Κύριον ἀπειθοῦντες· διότι νῦν ἐταπεινώθη ἡ δόξα αὐτῶν, καὶ ἡ αἰσχύνη τοῦ προσώπου αὐτῶν ἀντέστη αὐτοῖς· τὴν δὲ ἁμαρτίαν αὐτῶν ὡς Σοδόμων ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν. οὐαὶ τῇ ψυχῇ αὐτῶν, διότι βεβούλευνται βουλὴν πονηρὰν καθ᾿ ἑαυτῶν εἰπόντες· δήσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι· τοίνυν τὰ γεννήματα τῶν ἔργων αὐτῶν φάγονται….» (Προφ. Ησαΐα, Κεφ Γ’ 1-10)
Η ανθρωπότητα σήμερα έχει γνωρίσει νέες έννοιες όπως τον εγκλεισμό, την καραντίνα, τα περιοριστικά μέτρα για τον περιορισμό μίας ασθένειας. Το 1985 είχα αρρωστήσει βαριά από μηνιγγοεγκεφαλίτιδα και νοσηλεύτηκα στο Λοιμωδών στην Θεσσαλονίκη. Με θαυμαστό τρόπο έγινα καλά μόλις την πρώτη ημέρα νοσηλείας μου, προς απορία όλων των ιατρών. Όταν μετέπειτα γνώρισα τον Άγιο Πορφύριο μου είπε:
- “Εσύ πέρασες μία μεγάλη αρρώστια, αλλά σε έκανε καλά ο Χριστός”
Αυτά έβλεπε ο Άγιος με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, ο οποίος μία φορά μου αποκάλυψε ότι: “ Εάν αγαπήσουμε τον Χριστό, θα φθάσουμε εις την προ-πτωτική κατάσταση, όπως ήταν ο Αδάμ που δεν είχε φθορά και φυσικά δεν θα μας κυριεύσει ούτε ο θάνατος”
Αυτή είναι η ζωή των Ορθοδόξων Χριστιανών των Αγίων. Αυτός είναι ο δρόμος για να αποφύγουμε τα δεσμά του θανάτου. Κλείνοντας θα μιλήσω για τον Απόστολο Παύλο, που όπως προανέφερα ήταν δεσμιος στη φυλακή στους Φιλίππους μαζί με τον Σίλα. Η Γραφή ας αποτελέσει έμπνευση για όλους τους ανθρώπους που αισθάνονται δέσμιοι και ας παραδειγματιστούν ότι οι προσευχές του Αποστόλου Παύλου και του Σίλα, επειδή ήταν Άγιοι, έσπασαν τα δεσμά όχι μόνο τα δικά τους, αλλά και όλων των φυλακισμένων.
“ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη”. (Πραξ. 16,24-26)
Θεωρώ ότι για τουλάχιστον 1000 χρόνια ο Ελληνισμός αδικήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε επάνω στον πλανήτη και το ποτήρι της Δικαιοσύνης του Θεού ξεχείλισε, διότι στο θρόνο Του βοά το αίμα των αδικοχαμένων Αγίων Μαρτύρων του Ορθοδόξου Ελληνισμού.
Η επιβεβαίωση ότι έρχεται η Δικαιοσύνη του Θεού, ήρθε διά στόματος Αγίου Πορφυρίου. Όταν στις 23 Απριλίου 1991 με το παλαιό ημερολόγιο, επληροφορήθηκε ότι τον επέλεξαν ως Δικαίο της Σκήτης, ο Άγιος Πορφύριος είπε προφητικά: "Αλλάζει η Δικαιοσύνη του Θεού".
“Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ” (Αποκ. 22,20)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου