Αδελφοί μου, ας λαχταρούμε με πόθο να δούμε το πρόσωπο του Χριστού! Ας εγκολπωθούμε αυτόν τον Ήλιο στα βάθη της καρδιάς μας, ώστε Αυτός να πλημμυρίσει με φως τις σωματικές μας αυλές, ένδοθεν. Ας φυτέψουμε αυτόν τον αμπελώνα της αρρήτου γλυκύτητος μέσα στην καρδιά μας, ώστε να γευτούμε την αθάνατη αμβροσία… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς..

 

Παραμονή των Φώτων (Νηστεία εκ πάντων).
Προφήτης Μιχαίας (9ος αιων. π.Χ.)
Οσία Συγκλητική της Αλεξάνδρειας, η Μεγάλη Μητέρα και Καθηγήτρια της Ερήμου (350)
Άγιοι Θεόπεμπτος επίσκοπος Νικομήδειας και Θεωνάς (303)
Αγία Απολλιναρία/Δωροθέα η συγκλιτική, η μετονομασθείσα “Δωρόθεος”, οσία στη Σκήτη της ερήμου στην Αίγυπτο, μαθήτρια Αγ. Μακαρίου του Μεγάλου, εκ Ρώμης (4/1 καί 5/1, 457 )
Μηνάς ο Σιναΐτης (6ος αἰ.)
Όσιος Γρηγόριος ο εν τω Ακρίτα (820)
Όσιος Φωστήριος ο ερημίτης (6ος αἰ.)
Αγία Δομνίνα, οσία στην Ἔδεσσα (5/1, +? αἰ.) και Οσία Τατιανή 
Αγία Κιάρα (St Ciara) ηγουμένη Μονών στο Kilkeary (πλησίον Nenagh) Ἰρλανδίας και στο Tehelly Ἰρλανδίας της περιοχής Co. Tipperary (680)
Άγιος Ρωμανός ο νέος Οσιομάρτυρας (5/1 καί 16/2, 1694)

Εορτάζουν στις 5 Ιανουαρίου.

Ομιλία
για το πόσο αδύναμοι είμαστε χωρίς τον Χριστό
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν » (Ιωάννου 15: 5).

Ο Κύριός μας δεν είχε τη συνήθεια να υπερβάλλει στην ομιλία Του. Κανένας λόγος σε τούτο τον κόσμο δεν είναι τόσο ακριβής όσο ο δικός Του. Όταν Εκείνος λέει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς Αυτόν, πρέπει να το δεχθούμε και να το καταλάβουμε κατά κυριολεξία. Εδώ ομιλεί για το καλό και όχι για το κακό. Δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλό χωρίς Χριστό, εκτός Χριστού ή αντίθετο με το Χριστό. Εκείνος είναι ο Κύριος, ο χορηγός και εμπνευστής κάθε καλού. Κανένα είδος καλού δεν μπορεί να σταθεί έξω από Εκείνον. Αντιστοίχως, κανένα είδος κακού δεν περιέχεται σ’ Εκείνον. Ο Κύριος μας λέει: Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα (Ιωάν. 15:5). Τί μπορούν να κάνουν τα κλήματα χωρίς το αμπέλι; Μήπως μπορούν ν’ αναπτυχθούν και να φέρουν καρπό; Όχι, δεν μπορούν να γίνουν τίποτε άλλο παρά καύσιμη ύλη για φωτιά.

Ο άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί όσο εμβριθώς θέλει, όμως δεν μπορεί να συλλάβει ούτε ένα αληθινά καλό έργο, που να μην είναι εν Χριστώ και να μην πηγάζει από το Χριστό. Αν κάποιος ανθρωπιστής ισχυριστεί ότι κάνει καλά έργα ανεξάρτητα από το Χριστό, ας είμαστε βέβαιοι ότι τα έργα του είναι σάπια στον πυρήνα τους, είτε από ματαιοδοξία, είτε από κρυμμένο εγωισμό. Ο άνθρωπος χωρίς Χριστό είναι όμοιος με τα κλήματα χωρίς το αμπέλι. Ο Χριστός ο ίδιος μας το είπε! Το Αμπέλι είναι μεν αθέατο, κρυμμένο, αλλά τα κλήματα του δεν είναι. Τα σταφύλια του κλήματος και το ίδιο το κλήμα εξαρτώνται από το Αμπέλι. Το Αμπέλι του καλού, που τα πάντα περικλείει, αναπτύσσεται από την καρδιά του Θεού-Πατέρα και ποτίζεται από τη γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.

Αγία Τριάς ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς!

Γιατί Σε σένα ανήκει όλη η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση στους αιώνες. Αμήν.
πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Εκδόσεις Άθως
http://prologue.orthodox.cn/January5.htm

***

Ομιλία
Σχετικά με την εκζήτηση του προσώπου του Θεού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Το πρόσωπόν σου, Κύριε, ζητήσω» (Ψαλμοί 26: 8).
«επιφανον το πρόσωπόν σου επί τον δούλον σου» (Ψαλμός 30:17).

Ο Βασιλιάς Δαβίδ ζητούσε αυτό που οι απλοί ψαράδες έλαβαν χωρίς να το ζητήσουν. Ο Βασιλιάς Δαβίδ ήταν στο σκοτάδι και λαχταρούσε να δει το περίλαμπρο πρόσωπο του Κυρίου, το οποίο αποκαλύφθηκε στους απλούς ψαράδες στην πλήρη ακτινοβολία του.
Ο Βασιλιάς Δαβίδ ζούσε στην περίοδο της προσμονής, ενώ οι μαθητές ζούσαν στην περίοδο της εκπλήρωσεως. Εκεί [η περίοδος της προσμονής] ήταν η αναγγελία της ελεύσεως του Κυρίου, αλλά εδώ, [η περίοδος της εκπλήρωσεως] είναι η ίδια η έλευση του Κυρίου.
Εκεί υπάρχει ένα προαίσθημα και ένα όνειρο για το πρόσωπο του Κυρίου, εδώ η λάμψη και το κάλλος του ιδίου του προσώπου Του.

Το πρόσωπο του Κυρίου ακτινοβολούσε ήδη πριν την Ανάσταση και πόσο μάλλον ακτινοβολούσε μετά την Ανάσταση! Η άσβεστη φλόγα της Θεότητας κρυβόταν πίσω από την εικόνα του Σώματός Του και έλαμπε μέσα από αυτό το σώμα. Οι μαθητές Τον κοίταζαν έκθαμβοι και χαίρονταν οι καρδιές τους. Για σαράντα ημέρες ατένιζαν το δοξασμένο σώμα Του και ευφραίνονταν οι καρδιές τους!

Ω, αδελφοί μου, ας ζητήσουμε κι εμείς το παμφαεστατό πρόσωπο του Κυρίου, για να νιώσουμε την αγαλλίαση που κάνει τους αγγέλους του Θεού να μεθούν. Εάν τον εκζητούμε με λαχτάρα σε αυτήν τη ζωή, τότε θα Τον δούμε, τουλάχιστον, στην άλλη ζωή. Εάν δεν τον εκζητούμε σε αυτήν τη ζωή, τότε δεν θα τον δούμε ούτε σε αυτήν ούτε στην άλλη ζωή.

Αδελφοί μου, ας λαχταρούμε να δούμε το πρόσωπο του Χριστού! Η κάθε λέξη Του μας δείχνει ένα χαρακτηριστικό του προσώπου Του. Ο κάθε ένας από τους αποστόλους Του μας δείχνει κάποια χαρακτηριστικά του προσώπου Του. Η κάθε πράξη Του μας δείχνει κάποιο χαρακτηριστικό του προσώπου Του. Ο κάθε ένας από τους αγίους Του μας δείχνει κάποια ακτίνα από το λαμπερό πρόσωπό Του.
Με πόθο, αδελφοί, ας εξετάσουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Ας συγκεντρώσουμε μια – μια τις ακτίνες, μέχρι να αποκαλυφθεί ολόκληρος ο ήλιος. Ας εγκολπωθούμε αυτόν τον Ήλιο στα βάθη της καρδιάς μας, ώστε να Αυτός να πλημμυρίσει με φως τις σωματικές μας αυλές, ένδοθεν. Ας φυτέψουμε αυτόν τον αμπελώνα της αρρήτου γλυκύτητος μέσα στην καρδιά μας, ώστε να γευτούμε την αθάνατη αμβροσία με την οποία οι άγγελοι πληρούνται αγαλλιάσεως.

Κύριε, Φωτοδότα, έλλαμψον το πρόσωπο Σου εφ’ ημάς, τους δούλους σου.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Απρίλιος, εκδ. Άθως)
http://prologue.orthodox.cn/April28.htm

Ἀπολυτίκιον
Ήχος δ’. Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Απεστρέφετο ποτέ, ο Ιορδάνης ποταμός, τη μηλωτή Ελισσαιέ, αναληφθέντος Ήλιου, και διηρείτο τα ύδατα ένθεν και ένθεν και γέγονεν αύτω ξηρά οδός ή υγρά, εις τύπον αληθώς του Βαπτίσματος, δι’ ου ημείς την ρέουσαν του βίου διαπερώμεν διάβασιν. Χριστός εφάνη εν Ιορδάνη αγιάσαι τα ύδατα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Σοφίᾳ καὶ χάριτι, κεκοσμημένη σεμνή, ἀκλόνητος ἔμεινας, ὡς ὁ Ἰὼβ ὁ κλεινός, ἐχθροῦ ἐπίθεσιν· ὅθεν Συγκλητική σε, ἡ οὐράνιος δόξα, δέδεκται μετὰ τέλος, ὡς παρθένον φρονίμην· ἐν ᾗ τῶν μεμνημένων σου ἀεὶ μνημόνευε.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἱερωσύνης τῇ στολῇ διαπρέπων, ἀθλητικῶς τὸν δυσμενῆ ἐτροπώσω, ὡς Ἱεράρχης ἔνθεος Θεόπεμπτε· ὅθεν πρὸς ἐπίγνωσιν, ἀληθείας προσάγεις, Θεωνᾶν τὸν ἔνδοξον, προσελθόντα Κυρίῳ· μεθ’ οὗ δυσώπει πάντοτε σοφέ, ὑπὲρ τῶν πίστει, τιμώντων τοὺς ἄθλους σου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ὀρὸς περίοπτον, καὶ ἐμφανὲς ἀληθῶς, προεῖδες ἐν Πνεύματι, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, Μιχαία θεόπνευστε, ὅθεν οἱ εὐρηκότες, ἐν αὕτῃ σωτηρίαν, βαίνουσιν ὡς προέφης, ἐν ταὶς τρίβοις Κυρίου, γεραίροντες προφῆτα, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.

Ἁγία Συγκλητική, Κοντάκιον ― Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον

Ἀρετῶν ἐκλάμψασα, ταῖς οὐρανίαις ἀκτῖσιν, ὡς λαμπὰς ἀείφωτος, Συγκλιτικὴ θεοφόρε, ἤμβλυνας, τοῦ παλαμναίου ἐχθροῦ τὰ κέντρα, ἴθυνας πρὸς τὸν νυμφῶνα τῆς ἄνω δόξης, δῆμον ἅγιον παρθένων, μεθ’ ὧν δυσώπει, ἐλεηθῆναι ἡμᾶς.

Δόξα… Και νυν… Ήχος πλ. β’

Αγαλλιάσθω η έρημος του Ιορδάνου, και ανθείτω ως κρίνον, φωνή γάρ βοώντος ηκούσθη εν αυτή. Ετοιμάσατε την οδόν τού Κυρίου, ο γάρ τα όρη στήσας σταθμώ, και τας νάπας ζυγώ, ο τα πάντα πληρών ως Θεός, βαπτίζεται υπό δούλου, πτωχεύειν ήρξατο, ο τα πλούσια δώρα χαριζόμενος. Ήκουσεν Εύα. Εν λύπαις τέξη τέκνα, νυν δέ ήκουσεν η Παρθένoς, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ο έχων το μέγα έλεος.

Ο Οίκος

Ουκ απαιτώ σε, Βαπτιστά, τους όρους υπερβήναι, ού λέγω σοι, Ειπέ μοι, ά λέγεις τοις ανόμοις, και παραινείς αμαρτωλοίς, μόνον βάπτισόν με σιωπών, και προσδοκών τα από τού Βαπτίσματος, έξεις γαρ διά τούτων αξίωμα, όπερ ουχ υπήρξε τοις Αγγέλοις, και γαρ πάντων των Προφητών μείζονά σε ποιήσω, εκείνων μεν ουδείς σαφώς με κατείδεν, αλλ’ εν τύποις και εν σκιαίς και ενυπνίοις, συ δε, επί σού ιστάμενον Κατά γνώμην, σώσαι γαρ ήκω, Αδάμ τον πρωτόπλαστον.

Εις τους Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος πλ. β’  Αι Αγγελικαί

Τί αμφιγνοείς, Βαπτιστά οικονομίαν, ήν περ εκτελώ, εις απάντων σωτηρίαν, τα πάλαι άφες άρτι, καί λογίζου τα πρόσφατα, πίστευε Θεώ συγκαταβάντι, και προσελθων εμοί υπούργει, Θεός ήλθον γάρ, δι’ ευσπλαγχνίαν τον Αδάμ, καθάραι τού πτώματος.
 
Aίρων τας ημών, αμαρτίας επί ώμων, ήλθες Ιησού, προς τα ρείθρα Ιορδάνου, εγω δέ δέδοικά σου, το φρικτόν της ελεύσεως, πώς ούν μοι κελεύεις σε βαπτίσαι; αυτός εμέ καθάραι ήκεις, και πώς Βάπτισμα, το παρ εμού επιζητείς, το πάντων καθάρσιον.
 
Φύσεως εμής, ακατάληπτος ο λόγος, δούλου δέ μορφήν, ενδυσάμενος προήλθον, επί τον Ιoρδάνην, μηδαμώς μοι αμφίβαλλε. Δεύρο, μή φοβού, προσέγγισόν μοι, την δεξιάν τη κορυφή μου, τιθείς βόησον. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.
 
Ώ της υπέρ νουν, και αμέτρου σου πτωχείας, Λόγε του Θεού! δι’ εμέ τον πεπτωκότα, επέγνων σε δι’ οίκτον, τον Αδάμ ενδυσάμενον, και τους εξ Αδάμ Καινοποιούντα, και πειθαρχών τη σή κελεύσει, πιστώς κράζω σοι. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα… όμοιον

Τρόμω λειτουργών, Ιωάννης τω Δεσπότη, χαίρει τη ψυχή, και βοά μετ’ ευφροσύνης. Συγχάρητέ μοι πάσαι, γενεαί του Προπάτορος, ήλθε γάρ ημών η προσδοκία, ελήλυθεν εν Ιορδάνη, Χριστός άπαντας, της αμαρτίας του Αδάμ, καθάραι ως εύσπλαγχνος.

Ήχος β’  Οίκος τού Εφραθά

Στίχ. Είδοσάν σε ύδατα ο Θεός, είδοσάν σε ύδατα και εφοβήθησαν.
 
Ο λύχνος τω Φωτί, η αυγή τω Ηλίω, Πρόδρομος τω Λόγω, ο φίλος τω Nυμφίω, Προφήτα καθυπούργησον.

Δόξα… Και νυν… Ήχος πλ. δ’

Ιωάννη Βαπτιστά, ο εν μήτρα γνωρίσας με τον Αμνόν, εν ποταμώ μοι διακόνησον, μετά Αγγέλων μοι λειτούργησον, εκτείνας άψαι τη χειρί σου, της κορυφής μου της αχράντου, και όταν ίδης τα όρη τρέμοντα, και τον Ιορδάνην επαναστραφέντα, συν τούτοις βόησον, ο σαρκωθείς εκ Παρθένου, εις ημών σωτηρίαν, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα· καὶ νῦν. Ἦχος πλ. αʹ.
Ἱστέον ὅτι τὸ παρὸν Ἰδιόμελον ἀναγινώσκεται πρότερον εὐλαβῶς, καὶ μεγαλοφώνως παρὰ τοῦ Κανονάρχου ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ· εἶτα ψάλλεται μελωδικῶς ὑπὸ τῶν δύω Χορῶν.

Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην, τὴν ἀκήρατον Κορυφὴν τοῦ Δεσπότου (ἐκ γʹ), μεθ’ ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτόν, ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά, ὡς παῤῥησίαν ἔχων πολλήν· καὶ γὰρ μείζων τῶν Προφητῶν ἁπάντων, ὑπ’ αὐτοῦ μεμαρτύρησαι. Τοὺς ὀφθαλμούς σου πάλιν δέ, τοὺς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα κατιδόντας, ὡς ἐν εἴδει περιστερᾶς κατελθόν, ἀναπέτασον πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά, ἵλεων ἡμῖν ἀπεργασάμενος. Καὶ δεῦρο στῆθι μεθ’ ἡμῶν (ἐκ γʹ), ἐπισφραγίζων τὸν ὕμνον, καὶ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως.

Προφητείας Ἠσαΐου τὸ ἀνάγνωσμα
λεʹ 1-10

Τάδε λέγει Κύριος· Εὐφράνθητι ἔρημος διψῶσα, ἀγαλλιάσθω ἔρημος, καὶ ἀνθείτω ὡς κρίνον. Καὶ ἑξανθήσει, καὶ ὑλοχαρήσει, καὶ ἀγαλλιασεται τὰ ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου· καὶ ἡ δόξα τοῦ Λιβάνου ἐδόθη αὐτῇ, καὶ ἡ τιμὴ τοῦ Καρμήλου· καὶ ὁ λαός μου ὄψεται τὴν δόξαν Κυρίου, καὶ τὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ. Ἰσχύσατε χεῖρες ἀνειμέναι, καὶ γόνατα παραλελυμένα. Παρακαλέσατε, καὶ εἴπατε τοῖς ὀλιγοψύχοις τῇ διανοίᾳ· Ἰσχύσατε καὶ μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ ὁ Θεὸς ἡμῶν κρίσιν ἀνταποδίδωσι, καὶ ἀνταποδώσει, αὐτὸς ἥξει καὶ σώσει ἡμᾶς. Τότε ἀνοιχθήσονται ὀφθαλμοὶ τυφλῶν, καὶ ὦτα κωφῶν ἀκούσονται. Τότε ἁλεῖται χωλὸς ὡς ἔλαφος, καὶ τρανὴ ἔσται γλῶσσα μογγιλάλων, ὅτι ἐῤῥάγη ἐν τῇ ἐρήμῳ ὕδωρ, καὶ φάραγξ ἐν γῇ διψώσῃ. Καὶ ἔσται ἡ ἄνυδρος εἰς ἕλη, καὶ εἰς τὴν διψῶσαν γῆν πηγὴ ὕδατος ἔσται, ἐκεῖ ἔσται εὐφροσύνη ὀρνέων, ἐπαύλεις ποιμνίων καὶ καλάμη καὶ ἕλη. Καὶ ἔσται ἐκεῖ ὁδὸς καθαρά, καὶ ὁδὸς ἁγία κληθήσεται, οὐ μὴ παρέλθῃ ἐκεῖ ἀκάθαρτος, οὐδὲ ἔσται ἐκεῖ ὁδὸς ἀκάθαρτος, οἱ δὲ διεσπαρμένοι πορεύσονται ἐπ’ αὐτῆς, καὶ οὐ μὴ πλανηθῶσι. Καὶ οὐκ ἔσται ἐκεῖ λέων, οὐδὲ τῶν πονηρῶν θηρίων, οὐ μὴ ἀναβῇ εἰς αὐτήν, οὐδὲ μὴ εὑρεθῇ ἐκεῖ· ἀλλὰ πορεύσονται ἐν αὐτῇ λελυτρωμένοι καὶ συνηγμένοι ὑπὸ Κυρίου. Καὶ ἀποστραφήσονται, καὶ ἥξουσιν εἰς Σιὼν μετ’ εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως, καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν· ἐπὶ γὰρ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν αἴνεσις καὶ ἀγαλλίαμα, καὶ εὐφροσύνη καταλήψεται αὐτούς· ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός.

iconandlight.wordpress.com