Η Αγία Περπέτουα συνέθλιψε με την φτέρνα της το κεφάλι του όφεως και με μιας έφθασε στην κορυφή της σκάλας του Παραδείσου, όπου πλήθος λευκοντυμένων μαρτύρων ήλθε να την υποδεχθεί.

 

 

Προεόρτια Υπαπαντής
Μάρτυρος Τρύφωνος Λαμψάκου (250),
Μαρτύρων Περπετούας και των συν αυτή (202), Ρευκάτου και Φηλικιτάτης των συζύγων, Σατίρου του κατηχητου, Σατορνίλλου και Σεκούνδου των κατηχουμένων εν Καρθαγένη μαρτυρησάντων
Θεΐωνος και των δύο παίδων, Καρίωνος μάρτυρος,
Ηλιου του Μεγαλομάρτυρος στην Ηλιούπολη του Λιβάνου (799)
Νεομάρτυρος Αναστασίου του εκ Ναυπλίου (1655)
Οσίων Πέτρου του εν Γαλατία (429), Αντωνίου του ερημίτου (6ος αιων.) και Τιμοθέου του ομολογητού
Οσίας Μπριντζίτας (St Brigid) (524), προστάτιδος της Ιρλανδίας
Αυταδέλφων Γεωργίου επισκόπου (845), Δαβίδ (784) και Συμεώνος του νέου Στυλίτου (844), των εκ Μυτιλήνης, ομολογητών επί εικονομαχίας
Αδριανού, Πολυεύκτου, Πλάτωνος και Γεωργίου των εν Μεγάροις μαρτύρων (1754)
Μνήμη των εγκαινίων του ναού του Σωτήρος Χριστού εν Αρμουλαδή

Εορτάζουν την 1 Φεβρουαρίου.

Στίχοι.
Προ σου κλαίοντος, Περπέτουα, βρέφους
θηρσίν ερρίφης και κεφαλήν ετμήθης.

Άγιοι Περπέτουα, Σάτυρος, Ρευκάτος, Σατουρνίλος, Σεκούνδος και Φιλικητάτη οι Μάρτυρες

Περί το 203, στην ρωμαϊκή Βόρειο Αφρική, μια περιοχή όπου ο χριστιανισμός είχε ευρέως εξαπλωθεί, συνελήφθησαν στην πόλη Θουβουρβώ, οι νεαροί κατηχούμενοι: Περπέτουα, Ρεουκάτος, Φηλικιτάτη, Σατουρνίνος και Σεκούνδος. Η Φηλικιτάτη ήταν δούλη, σύντροφος του Ρεουκάτου.

Η Περπέτουα, ηλικίας είκοσι δύο ετών, ήταν ευγενικής καταγωγής, μητέρα ενός βρέφους που θήλαζε ακόμη. Όταν οδηγήθηκε με τους υπόλοιπους στην Καρθαγένη (Καρχηδόνα), ο πατέρας της προσπάθησε κατά την προανάκριση να την πείσει να μην ομολογήσει την πίστη της, εκείνη όμως αρνήθηκε και την οδήγησαν στην φυλακή, όπου ζήτησε να κρατήσει το παιδί της. Η αποπνιχτική ατμόσφαιρα του κελλιού, όπου είχαν στοιβάξει τους κρατούμενους, έγινε για την νεαρή γυναίκα αληθινό παλάτι, όπου περίμενε την επίσκεψη του Βασιλέως Χριστού. Ο Θεός τότε της αποκάλυψε σε όραμα τι την περίμενε, την ίδια και τους συναθλητές της. Είδε μια στενή, χάλκινη κλίμακα που εκτεινόταν από την γη στον ουρανό. Στις δύο πλευρές της ήσαν μπηγμένα κάθε είδους φονικά όργανα και στην βάση της βρισκόταν όφις τρομερός που τρομοκρατούσε όσους επιθυμούσαν να ανέβουν την κλίμακα. Ο κατηχητής τους Σάτυρος, που είχε παραδοθεί αυτοβούλως στις αρχές ώστε να βρίσκεται μαζί τους, προχώρησε πρώτος και έφθασε στην κορυφή της κλίμακας, απ’ όπου φώναξε: «Περπέτουα, σε περιμένω, πρόσεξε να μη σε δαγκάσει το φίδι!». Εκείνη απάντησε: «Εν ονόματι του Ιησού Χριστού δεν θα με βλάψει». Συνέθλιψε με την φτέρνα το κεφάλι του φιδιού και με μιας έφθασε στην κορυφή της σκάλας, όπου φανερώθηκε μπροστά της ο Παράδεισος της τρυφής, και πλήθος λευκοντυμένων μαρτύρων ήλθε να την υποδεχθεί.

Οι άγιοι μάρτυρες παρουσιάσθηκαν κατόπιν ενώπιον του δικαστηρίου, όπου με μεγάλη χαρά δέχθηκαν την καταδικαστική απόφαση να θηριομαχήσουν και περίμεναν την ημέρα των εορταστικών εκδηλώσεων ενδυναμωμένοι από θεία οράματα που τους διαβεβαίωναν για την νίκη τους επί του διαβόλου και για την είσοδό τους στις ουράνιες μονές. Μπροστά σε τούτο το θέαμα η Περπέτουα αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ! Ήμουν ανέκαθεν άνθρωπος πρόσχαρος και με εύθυμη διάθεση. Στο εξής θα είμαι ακόμη περισσότερο!»

Η Φηλικιτάτη, έγκυος στον όγδοο μήνα, ένιωθε μεγάλη θλίψη στην σκέψη ότι θα ανέβαλλαν την θανάτωσή της εξαιτίας τής κατάστασής της. Διά των προσευχών των μαρτύρων, ο Θεός μερίμνησε ώστε να την πιάσουν οι ωδίνες του τοκετού τρεις ημέρες πριν τις εορταστικές εκδηλώσεις. Ένας δεσμοφύλακας που την έβλεπε να βογγά από τους πόνους την ενέπαιξε, διαβεβαιώνοντάς την πως την περίμεναν ασύγκριτα μεγαλύτερες οδύνες. Η αγία τού απάντησε: «Τώρα, είμαι εγώ που υποφέρω ό,τι υποφέρω. Τότε όμως, κάποιος άλλος εντός μου θα υποφέρει για χάρη μου και γι’ Αυτόν θα μαρτυρήσω!» Έφερε στον κόσμο μια κόρη την οποία εμπιστεύθηκαν στην φροντίδα μιας χριστιανής και ευθύς προετοιμάσθηκε για τον τελικό αγώνα.

Την παραμονή της εκτέλεσης η φυλακή άνοιξε στους επισκέπτες και οι μελλοθάνατοι παρέθεσαν γεύμα κηρύττοντας στο πλήθος τα θαυμαστά τού Θεού. Έφθασε τέλος η μέρα και οι άγιοι μάρτυρες πορεύθηκαν με πρόσωπα που έλαμπαν προς το αμφιθέατρο. Ο Θεός προσέφερε στον καθένα το είδος τού θανάτου που επιθυμούσε για να συμμερισθεί τα πάθη του Χριστού.

Στην αρχή του θεάματος ο Σατουρνίνος και ο Ρεουκάτος δέχθηκαν την επίθεση μιας λεοπάρδαλης και στην συνέχεια τους καταξέσχισε μια αρκούδα. Ο Σάτυρος που φοβόταν τις αρκούδες έμεινε κατ’ αρχήν άθικτος από τα θηρία και τέλος, αφού το ζήτησε ο ίδιος, μία λεοπάρδαλη τον κατασπάραξε, προσφέροντάς του το τέλειο Βάπτισμα μέσα στο ίδιο του το αίμα.

Οι δύο νεαρές γυναίκες υποχρεώθηκαν πριν βγουν στην αρένα να φορέσουν την στολή των ιερειών της Δήμητρας. Μπροστά στην γεμάτη παρρησία και σθένος άρνηση της Περπέτουας οι αρχές υποχώρησαν έστειλαν τις δύο γυναίκες στην αρένα σχεδόν γυμνές, ντυμένες με δίχτυα. Το πλήθος όμως εξέφρασε τότε τον αποτροπιασμό του, βλέποντας ότι η μία ήταν κόρη, σε τρυφερή ηλικία, ενώ της άλλης οι μαστοί έσταζαν γάλα καθώς μόλις είχε γεννήσει. Οι αρμόδιοι απομάκρυναν τότε τις δύο μάρτυρες, τις έντυσαν με χιτώνες, τις έφεραν εκ νέου στην αρένα και εξαπέλυσαν εναντίον τους μια μανιασμένη αγελάδα. Η Περπέτουα δέχθηκε πρώτη ένα κτύπημα από τα κέρατα του ζώου και έπεσε στο χώμα. Αμέσως ανακάθησε, συμμάζεψε το φόρεμα και σκέπασε τον μηρό της, μεριμνώντας περισσότερο για την σεμνότητα από ό,τι για τους πόνους. Κατόπιν ζήτησε μια βελόνα, έσφιξε τα σχισμένα της ενδύματα και έδεσε τα μαλλιά της, γιατί δεν άρμοζε στην μάρτυρα του Χριστού να εμφανιστεί με ακατάστατα μαλλιά, ώστε να μην φανεί ότι πενθεί την ώρα της νίκης της.
Στην συνέχεια οι δύο γυναίκες οδηγήθηκαν εκτός του αμφιθεάτρου για να τους δοθεί το χαριστικό πλήγμα μαζί με τους άλλους μάρτυρες. Ο όχλος, όμως, που διψούσε για αίμα απαίτησε να θανατωθούν οι μάρτυρες εντός της αρένας. Οι άγιοι προσήλθαν μόνοι τους στο κέντρο του αμφιθεάτρου, αντάλλαξαν μεταξύ τους τον ασπασμό της ειρήνης και παραδόθηκαν σιωπηλά στο ξίφος, σαν να είχαν ήδη μεταφερθεί στον ουρανό. Όπως προείδε στο όραμά της η Περπέτουα, το ξίφος του μονομάχου δεν βρήκε με την πρώτη το καίριο σημείο και την έπληξε στα πλευρά. Τότε πήρε η ίδια το τρεμάμενο χέρι του δημίου και κατηύθυνε το ξίφος στον λαιμό της.
Θυσιασμένοι έτσι σαν αθώα πρόβατα για τον Χριστό, τον Αμνό του Θεού, οι άγιοι αυτοί μάρτυρες εισήλθαν στην αιώνια δόξα.

[Το θαυμάσιο Μαρτύριό τους είναι ένα από τα σπάνια κείμενα για τους μάρτυρες της Β. Αφρικής που σώζεται στα ελληνικά· βλ. Τα Μαρτύρια των αρχαίων Χριστιανών, ΕΠΕ, Θεσσαλονίκη 1978, σσ. 252-293]
(Πηγή: «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος, Φεβρουάριος, σ. 10-13)

Η αιδώς* είναι ο φρουρός της αρετής
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

«Όταν φύγει η ντροπή από τον άνθρωπο, εκείνος γίνεται πρόξενος πολλών κακών » (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).
«Η αιδώς προστατεύει την αγνότητα όπως τα φύλλα προστατεύουν τον καρπό» (Άγιος Γρηγόριος).
Από διάφορα περιστατικά:

«Όταν την μάρτυρα Περπέτουα την έριξαν στα θηρία, την τραυμάτισαν και της έσχισαν το χιτώνα με αποτέλεσμα να φανεί ο μηρός. Tότε εκείνη αμέσως έσπευσε να καλύψει το γυμνό μηρό της, υπολογίζοντας περισσότερο την σεμνότητα από τους φρικτούς πόνους ».

Στην Ανατολή έχουν μια ιστορία: Κάποτε συναντήθηκαν στο δρόμο ένας διαβάτης και η πανώλη (πανούκλα). «Πού πηγαίνεις;» ρώτησε ο διαβάτης την πανώλη. Κι εκείνη απάντησε: «Πηγαίνω στη Βαγδάτη για να πεθάνω 5.000 ανθρώπους». Ο διαβάτης όμως πληροφορήθηκε ότι στη Βαγδάτη δεν πέθαναν 5.000, αλλά 50.000 άνθρωποι. Όταν επιστρέφοντας ξανασυναντήθηκαν ο διαβάτης της είπε: «Γιατί μου είπες ψέμματα; Εσύ πέθανες 50.000». Και η πανώλη απάντησε: «Όχι κύριε, εγώ 5.000 πέθανα, οι υπόλοιποι πέθαναν από το φόβο τους».
Έτσι συμβαίνει ακριβώς και με τη μόδα. Όλες οι γυναίκες δεν την ακολουθούν επειδή το επιθυμούν , αλλά επειδή φοβούνται μήπως θεωρηθούν οπισθοδρομικές. Έτσι χάνουν την αξιοπρέπειά τους , πολλές φορές την τιμή τους και κάποτε και την ψυχή τους. Από φόβο κι αυτές το παθαίνουν.
Κάποτε είχαν δέσει με ένα χονδρό σχοινί ένα λιοντάρι, το οποίο το είχαν κλείσει σε ένα κλουβί. Τη νύχτα όμως ένα ποντικάκι έφαγε σιγά – σιγά το σχοινί. Όταν το πρωί μπήκε στο κλουβί ανύποπτος ο θηριοδαμαστής , του επιτέθηκε το ελεύθερο λιοντάρι και τον τραυμάτισε θανάσιμα.
Το λιοντάρι μοιάζει με τα πάθη μας. Το σχοινί συμβολίζει την αιδώ και το ποντικάκι παριστάνει τη μόδα. Η αιδώς είναι ο φρουρός της αρετής που μας προφυλάσσει από το λιοντάρι (τα πάθη μας), γιατί το κρατάει πάντα δεμένο. Το ποντικάκι όμως , η μόδα , που εμείς δεν του δίνουμε σημασία , τρώει σιγά –σιγά το σχοινί και αφήνει ελεύθερο το λιοντάρι (τα πάθη μας). Τότε με πολλή ευκολία εκείνο μας τραυματίζει σοβαρά, κάποτε δε και θανάσιμα. Διότι χωρίς αιδώ χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, την τιμή μας και κάποτε και την ψυχή μας.
Συμπέρασμα

Λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψη αιδούς είναι αυτή που οδηγεί στην ανηθικότητα και κατακλύζει την εποχή μας. Και αυτή αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνία μας, για την υπόσταση του έθνους μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Στην έλλειψη αυτής οφείλεται η απώλεια αμετρήτων ψυχών, για τις οποίες ο Κύριος έχυσε το Αίμα Του επάνω στον Σταυρό.

Αλλά ο Απόστολος δεν ντρέπεται να γράφει στις επιστολές του και να φωνάζει, χωρίς περιστροφές, άλλη φορά το «πόρνους και μοιχούς κρίνει ο Θεός» και σήμερα το «φεύγετε την πορνείαν». Τίποτα περισσότερο δεν μολύνει και δεν ακρωτηριάζει το Σώμα της Εκκλησίας, δεν ζημιώνει και δεν ταπεινώνει τον άνθρωπο, δεν σκάβει και δεν ξεριζώνει την ψυχική και την σωματική υγεία, δεν αναστατώνει και δεν εξαφανίζει λαούς και πολιτισμούς, τίποτε περισσότερο από αυτήν την αμαρτία και την βρωμιά, που είναι η παράβαση της Έβδομης Εντολής. Εξαιτίας αυτής της αμαρτίας κατέστρεψε ο Θεός τον κόσμο στα χρόνια του Νώε, εξαιτίας αυτής της ακαθαρσίας έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορα, εξαιτίας αυτής της βρωμιάς κινδυνεύει ο σύγχρονος κόσμος.

Δεν είναι λοιπόν ασήμαντο το θέμα της αιδούς, αλλά το σημαντικότερο. Γι ’ αυτό έχει δίκαιο ο Μένανδρος της αρχαιότητας όταν γράφει: «Φοβερό πράγμα η άγνοια και αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στους ανθρώπους»!!!

*Η αιδώς είναι για τους αρχαίους μια έννοια σύνθετη, της οποίας το σημασιολογικό περιεχόμενο δεν μπορεί να αποδοθεί στα νέα ελληνικά με μια λέξη, είναι η ηθικότητα, η ηθική συνείδηση, ο σεβασμός στους άγραφους νόμους, το φιλότιμο, ο αυτοσεβασμός. Γενικά εκφράζει το συναίσθημα της ντροπής. Αυτή η ντροπή πλησιάζει περισσότερο προς την έννοια του σεβασμού και της σεμνότητας.
Η αιδώ δηλώνεται με το ρήμα αἰδέομαι: «ντρέπομαι, τιμώ κάποιον, τον σέβομαι ευλαβούμαι, δείχνω θρησκευτικό σεβασμό για θεούς, τάφους, όρκους, νεκρούς για ασθενείς ομάδες πληθυσμού, νεαρές παρθένες, γέροντες, ικέτες» ή κατά μία άλλη ερμηνεία προέρχεται από το ρήμα «αίθω», «καίω», είναι δηλαδή μια εσωτερική φλόγα που κάποτε φανερώνεται και στο πρόσωπο σαν κοκκίνισμα.
Ήταν μητέρα της Σωφροσύνης, τροφός της Αθηνάς και σύνεδρος του Δία. Η έλλειψη της αιδούς οδηγεί κάποιο πρόσωπο στην ύ β ρ η, την αλαζονική συμπεριφορά, που, καθώς υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια, π ρ ο σ β ά λ λ ε ι την τιμή των άλλων. Έτσι έχουμε τον πνευματικό νόμο ύβρις→άτη→νέμεσις→τίσις. Η «ύβρις»(ασέβεια) συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «άτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη ανοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.

Η έλλειψη της αιδούς, του σεβασμού, δηλ. η ασέβεια φέρνει την καταστροφή στο ανθρώπινο γένος. Είναι αυτό που είπε ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη της Ευβοίας, ”άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στο κόσμο. Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος.”

***

Θαύματα του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος
Οι ακρίδες.

Χαρούμενος κάποια μέρα ο Τρύφων πήγε και κάθισε μέσα σ’ ένα αμπέλι και κοίταζε τα κλήματα. Ξαφνικά είδε ενα σύννεφο από ακρίδες να κάθονται στο πλαινό περιβόλι. Θα φάνε τα λαχανικά σκέφθηκε. Οι άνθρωποι που τα καλλιέργησαν κοπίασαν. Ύψωσε τότε τα μάτια, την ψυχή και την καρδιά στον ουρανό και προσευχήθηκε.

– Χριστέ μου, σε παρακαλώ διώξτες αμέσως.

Μετά πήρε δύο ξερά κλαδιά τα έκανε σταυρό και τον ύψωσε κατά τις ακρίδες. Οι ακρίδες τότε σηκώθηκαν όλες μαζί στον αέρα και πέταξαν μαύρο σύννεφο. Μαύρισε η ακροθαλασσιά από τις ακρίδες.
Όταν ήρθαν οι χωρικοί και είδαν τα λαχανικά τους κατάλαβαν ότι είχαν περάσει ακρίδες. Μόλις και τα είχαν πειράξει. Πως έφυγαν αμέσως ρωτούσαν; Ποιος τις έδιωξε; Αυτές, άμα πέσουν, δεν φεύγουν από το περιβόλι αν δεν το καταστρέψουν.
Ο Τρύφων είπαν άλλοι. Τι θέλει εδώ; Κάποιο θαύμα θα έκανε πάλι. Σίγουρα εκείνος τις έδιωξε με την προσευχή του. Δε θα άφηναν τίποτα. Θα τα έτρωγαν όλα. Δόξα σοι. Κύριε, είπαν.
Ο Τρύφων μόλις είδε να έρχονται οι χωρικοί, έφυγε σιγά-σιγά.
Το θαύμα με τις ακρίδες μαθεύτηκε σε όλη τη Λάμψακο αλλά και έξω απ’ αυτήν.

Οι κάμπιες.

– Τι να κάνουμε Τρύφων; ρώτησαν τον άγιο μια μέρα κάποιοι χωρικοί, έχοντας μέσα τους την παράκλησή τους να προσευχηθεί για υα χωράφια τους που είχαν γεμίσει κάμπιες.

– Τι με ρωτάτε; είπε λίγο κοφτά ο Τρύφων. Σας το είπε ο Κύριος : ” Αιτείτε και δοθήσετε υμίν”. Ζητείτε και θα σας δοθεί.

Μόλις έφυγαν οι χωρικοί ο άγιος έτρεξε στα κτήματα. Τα είδε και τα λυπήθηκε. Έβγαλε το σταυρό του πάνω στο χιτώνα του, έβαλε ευλαβικά το δεξί του χέρι πάνω του και άρχισε να παρακαλεί:

– Κύριε, διώξε τις κάμπιες, να πάνε να βρούνε την τροφή τους εκεί που όρισες γι’ αυτές. Γλύτωσε τα άμπέλια και τα χωράφια από αυτό τον κίνδυνο. Σε παρακαλούν και όλοι οι χωρικοί της Λαμψάκου. Άκουσέ τους, για να μάθουν να προσεύχονται με πίστη και να χαίρονται τη θαυματουργική σου απάντηση. Και έπειτα δεν θα μπορέσουν να πούν: Ο Τρύφων, γιατί και αυτοί προσευχήθηκαν.
Και άκουσε ο Θεός την προσευχή του αγίου και έκανε το θαύμα του. Και οι χωρικοί έλεγαν με όλη την ψυχή και την καρδιά τους μυστικά όμως και μεταξύ τους για να μην το ακούσει και στεναχωρηθεί ο άγιος.
Ο Τρύφων πάλι έκανε το θαυμα του!

Ο Άγιος Τρύφωνας, Ο άγιος των πουλιών
τιμάται στην Ρωσία ως ο προστάτης των πουλιών

Στην Ρωσία ο Άγιος Τρύφωνας θεωρείται ο προστάτης των πουλιών.
Λέγεται ότι μία φορά που ο [εγκληματικός τσάρος] Ιβαν ο Τρομερός είχε βγει για κυνήγι, από μία απροσεξία του υπηρέτη του ξέφυγε το αγαπημένο του γεράκι. Γεμάτος οργή ο τσάρος διέταξε τον υπηρέτη του Τρύφωνα Πατρικέιεβ σε τρεις μέρες να φέρει το γεράκι αλλιώς θα τον σκοτώσει.
Ο Τρύφωνας έψαξε σε όλο το δάσος και μη βρίσκοντας το γύρισε στην Μόσχα. Καθήμενος για να ξεκουραστεί άρχισε να προσεύχεται στον προστάτη άγιό του, τον Άγιο Τρύφωνα. Όταν αποκοιμήθηκε είδε στον ύπνο του τον Άγιο Τρύφωνα καβάλα σ’ ένα άλογο να κρατάει ένα άσπρο γεράκι και να του λέει:
–Να το γεράκι. Δώσε το στον τσάρο και μη στενοχωριέσαι.
Ξυπνώντας βλέπει το γεράκι σ’ ένα πεύκο. Το πήρε και το πήγε στον τσάρο ευχαριστώντας τον Άγιο Τρύφωνα.

Η Περπέτουα είδε μπροστά της τον Παράδεισο και πλήθος λευκοντυμένων μαρτύρων που ήλθε να την υποδεχθεί.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/31/%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%ad%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b5-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac/

Απολυτίκιον.
Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.

Θείας πίστεως, έγνως τον πλούτον, και κατέλιπες, ειδώλων πλάνην, Περπετούα θεολήπτω φρονήματι• και συν πεντάδι Μαρτύρων αθλήσασα, μαρτυρικής ηξιώθης λαμπρότητος• μεθ’ ων πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των Μαρτύρων χορείαν την εξαστέλεχον, Περπετούαν Ρευκάτον και θείον Σάτυρον, Σατορνίνον τον κλεινόν Σεκούνδον ένδοξον, Φιλικητάτην την σεμνήν, ως αστέρας φαεινούς, της πίστεως της αγίας, και πρέσβεις προς την Τριάδα, ημών συμφώνως ευφημήσωμεν.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Την αγάπην Κυρίου Χριστού προκρίνασα, στοργής θηλάζοντος βρέφους, του σου, Μαρτύρων κρηπίς, Καρχηδόνα καθηγίασας, Περπέτουα, ρείθροις αιμάτων σου σεπτών, συναθλήτρια σεμνή, ευψύχου Φιλικητάτης, και δυσωπείν χάριν εύρες, Χριστόν υπέρ των ευφημούντων σε.

Απολυτίκιον Αγίου Τρυφωνος
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Τρυφήν την ακήρατον, ιχνηλατών εκ παιδός, βασάνους υπήνεγκας, υπέρ Χριστού του Θεού, και ήθλησας άριστα όθεν την των θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, και παντοίας ανάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τους σε μακαρίζοντας.

Και Προεόρτιον
Ήχος α’ Χορός Αγγελικός

Ουράνιος χορός, ουρανίων αψίδων, προκύψας επί γης, και φερόμενον βλέπων, ως βρέφος υπομάζιον, προς ναόν τον πρωτότοκον, πάσης κτίσεως, υπό Μητρός απειράνδρου, προεόρτιον, νύν συν ημίν μελωδούσι, φρικτώς εξιστάμενοι.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, η εν καιρώ διωγμών,  των χριστωνύμων ευσθενώς μαρτυρήσασα, Περπέτουα αθληφόρε, και σων αιμάτων ροαίς, Καρχηδόνος χθόνα, πορφυρώσασα, τιμίοις συν χεύμασι, των αιμάτων συνάθλων σου, Φιλικητάτης, της  λεχούς καλλιμάρτυρος, διδασκάλου σου, του Σατύρου, θεόνυμφε, και Σατορνίνου μάκαρος, Σεκούνδου αλκίφρονος, και στερροψύχου Ρευκάτου, μεθ’ ων στεφάνους απείληφας, χειρών εξ αχράντων, ουρανίου σου Νυμφίου, αιδιότητος.

Μνήμην, εν κατανύξει ψυχής, και ευλαβεία την σεπτήν σου νυν άγοντες, Περπέτουα γενναιόφρον, των φιλεόρτων χοροί, σε ως αθληφόρον, μεγαλύνομεν, στερράν και πανεύφημον, την θηριομαχήσασαν, και κεφαλήν σου, εκτμηθείσαν την πάνσεπτον, και κραυγάζομεν· καλλιμάρτυς αήττητε, ρύου δεινών στενώσεων, και πάσης κακώσεως, τους καταφεύγοντας πόθω, αδιαλείπτοις δεήσεσι, ταις σαις προς τον μόνον, των ψυχών ημών Σωτήρα, τον ευσυμπάθητον.

Μεγαλυνάριον

Φύλαττε εκ βλάβης τε και φθοράς, ημών τας αμπέλους, και τους κήπους και τα φυτά, ως μεγίστην χάριν, λαβών παρά Κυρίου, και δίωκε θηρία Τρύφων τα φθείροντα.

iconandlight.wordpress.com