Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ο Μέγας, η νεκρή, η κατάξερη έρημος, λόγω της αγάπης, έγινε Παράδεισος. Κύριε, το δώρο αυτό, το δώρο της αγάπης, είναι δώρο από Εσένα!

 

 

Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ο Αναχωρητής (390) ,
Μάξιμος και Δομέτιος οι αυτάδελφοι οι δι’ ευχής εν τη Νιτρία αγιασθέντες, μαθητές του αββα Μακαρίου του Αιγυπτίου
Όσιος Μακάριος ο Αλεξανδρεύς (394) ,
Αγία Μάρτυς Ευφρασία της Νικομήδειας (303)
η ανακομιδή του τιμίου λειψάνου (950) του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου (389) και κατάθεσή του στον Ναό των Αγίων Αποστόλων Κωνσταντινουπόλεως.,
Ανάμνηση Θαύματος Μεγάλου Βασιλείου στη Νίκαια με την προσευχή του άνοιξε τις πόρτες της Καθολικής Εκκλησίας και την έδωσε στους Ορθοδόξους.
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσου (1445),
Όσιος Αντώνιος ο στυλίτης, του Μαρτκοπί της Γεωργίας (6ος αι.),
Μακάριος ο Νηστευτής της Λαύρας του Κιέβου (12ος αιων),
Μακάριος ο Διάκονος της Λαύρας του Κιέβου (14ος αιων),
Μελέτιος ο Ομολογητής ο Γαλησιώτης (1283-6),
Θεόδωρος ο διά Χριστόν Σαλός του Νόβγκοροντ (1392),
Μακάριος ο Ρωμαίος του Νόβγκοροντ (1550)
κοίμηση της μάτουσκα Ανατολίας του Ντιβέγιεβο (1949)

Εορτάζουν την 19η Ιανουαρίου

Στίχοι
Θανούσα θείων η δυάς Μακαρίων,
Ζωής μετέσχε της μακαριωτάτης.
Γην μακάρων λάχον εννεακαιδεκάτη Μακάριοι.

Του Α β β ά Μακαρίου του Αιγυπτίου

Είπε ο αββάς Μακάριος:«Εάν επιπλήττοντας κάποιον, αισθανθείς μέσα σου να κινείται οργή, ικανοποιείς δικό σου πάθος και δεν σε υποχρεώνει κανείς να χάσεις τον εαυτό σου, για να σώσεις άλλους».
Μην κρίνετε για να μην κριθείτε (Ματθ. 7,1). Αλλά αν είναι αμαρτωλός ο Κύριος θα τον σώσει. Είναι μάλιστα γραμμένο στην Αγία Γραφή: Να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να θεραπευθείτε (Ιακ. 5,16)

Έλεγε ο αββάς Παφνούτιος, ο μαθητής του αββά Μακαρίου: «Παρακάλεσα τον πατέρα μου, λέγοντας: «Πες μου κάτι». Κι εκείνος μου είπε: «Μην κάμης κακό σε κανέναν και μην κατακρίνης κανέναν. Αυτά να τηρής και σώζεσαι».

η΄. Έλεγε ο Αββάς Πέτρος για τον άγιο Μακάριο :
« Κάποτε πήγε σε έναν αναχωρητή και βλέποντάς τον να υποφέρη, του ζήτησε να του πη τι ήθελε να βάλη στο στόμα του γιατί κανείς δεν ήταν στο κελλί του. Και εκείνος του είπε παστέλλι. Δεν δίστασε τότε ο γενναιόκαρδος να πάη στην Αλεξάνδρεια για να το φέρη στον ταλαίπωρο. Και το θαυμαστό γεγονός δεν έγινε φανερό σε κανέναν ».

Ο αββάς Πέτρος είπε επίσης ότι, καθώς ο αββάς Μακάριος φερόταν με ακακία σε όλους τους αδελφούς, κάποιοι τον ρώτησαν: «Γιατί κάνεις έτσι;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Δώδεκα χρόνια υπηρέτησα τον Κύριό μου, για να μου δώσει το χάρισμα αυτό, και όλοι με συμβουλεύετε να το αποβάλω;»

ια΄. Ενώ ο Αββάς Μακάριος πήγαινε κάποτε από το έλος στο κελλί του, φορτωμένος φοινικοβλαστούς, τον συνάντησε ο διάβολος στον δρόμο, με δρεπάνι. Και καθώς θέλησε να τον χτυπήση, δεν μπόρεσε. Και του λέγει : « Πολλή αντίσταση βρίσκω σε σένα, Μακάριε, μη μπορώντας να σου κάμω κακό. Και όμως, ότι κάνεις το κάνω και εγώ. Συ νηστεύεις ; Και εγώ δεν τρώγω καθόλου. Αγρυπνείς ; Και εγώ δεν κοιμάμαι καθόλου. Ένα μονάχα έχεις και με νικάς ». Τον ρωτά ο Αββάς Μακάριος : « Ποιό είναι αυτό ; ». Και εκείνος αποκρίνεται : « Η ταπείνωσή σου. Αυτή με εξουδετερώνει ».

ιστ’. Ο Αββάς Μακάριος ο μέγας έλεγε στους αδελφούς, στη Σκήτη, όταν απέλυε τη σύναξη: « Φεύγετε, αδελφοί ». Και του είπε ένας από τους γέροντες : « Που έχουμε να φύγουμε πιο πολύ από την έρημο αυτή ; ». Εκείνος δε έθετε το δάχτυλό του στο στόμα, λέγοντας : « Αυτό να φεύγετε ». Και έμπαινε στο κελλί του και έκλεινε τη θύρα και καθόταν.

ιθ΄. Ρώτησαν κάποιοι τον Αββά Μακάριο, λέγοντας : « Πώς πρέπει να προσευχώμαστε ; ». Τους λέγει ο γέρων : « Δεν χρειάζονται περιττά λόγια, αλλά να απλώνετε τα χέρια και να λέτε : Κύριε, όπως θέλεις και όπως γνωρίζεις, ελέησέ με. Και αν έρχεται πειρασμός : Κύριε, βοήθησέ με. Εκείνος γνωρίζει τι είναι για καλό μας και μας ελεεί ».

κε΄. Τον παρακάλεσε ο Αββάς Ποιμήν με πολλά δάκρυα, λέγοντας: « Πες μου κάτι, πώς να σωθώ ». Του αποκρίθηκε δε ο γέρων και είπε : « Αυτό όπου ζητάς, έφυγε τώρα από τους μοναχούς ».

λβʹ. Έλεγαν για τον αββά Μακάριο τον μεγάλο ότι έγινε, καθώς είναι γραμμένο, Θεός επίγειος. Γιατί, καθώς ο Θεός σκεπάζει τον κόσμο, έτσι και ο αββάς Μακάριος σκέπαζε τα ελαττώματα, οπού έβλεπε σαν να μη τα έβλεπε, και τα άκουε σαν να μη τα άκουε.

λη΄. Είπε ο Αββάς Μακάριος : « Περπατώντας κάποτε στην έρημο, βρήκα παραπεταμένο στο έδαφος ένα κρανίο νεκρού. Και κουνώντας το με το βάγινο ραβδί, μου μίλησε το κρανίο. Και του λέγω : Συ ποιος είσαι ; Μου αποκρίθηκε το κρανίο : Εγώ ήμουν ιερεύς των ειδώλων και των εθνικών όπου είχαν απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Και συ είσαι ο Μακάριος, όπου έχεις το Άγιο Πνεύμα μέσα σου. Όταν σπλαχνισθής όσους είναι στην κόλαση και προσευχηθής γι’ αυτούς, βρίσκουν κάποια παρηγοριά. Του λέγω : Ποια είναι η παρηγοριά και ποια η κόλαση ; Μου αποκρίνεται: Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόση είναι η φωτιά κάτω από μας, στεκόμαστε δε από τα πόδια έως το κεφάλι μέσα στη φωτιά. Και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο. Αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στη ράχη του άλλου. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι για μας, βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγοριά. Και έκλαψα τότε και είπα: Αλλοίμονο στη μέρα όπου γεννιέται ο άνθρωπος. Του λέγω έπειτα: Είναι άλλο χειρότερο βάσανο; Μου λέγει το κρανίο: Μεγαλύτερο βάσανο είναι από κάτω μας. Του λέγω: Και ποιοι είναι εκεί; Μου αποκρίνεται το κρανίο: Εμείς, επειδή δεν γνωρίζαμε τον Θεό, βρίσκουμε κάποιο έλεος. Όσοι όμως τον γνώρισαν και τον αρνήθηκαν και δεν έπραξαν το θέλημά του, από κάτω μας είναι. Πήρα τότε το κρανίο και το έθαψα».

λθ΄. Έλεγαν για τον Αββά Μακάριο τον Αιγύπτιο, ότι ανέβαινε κάποτε από τη Σκήτη στο όρος της Νιτρίας. Και σαν πλησίασε στον τόπο, είπε στον μαθητή του: «Προχώρα λιγάκι». Και ενώ εκείνος προχωρούσε, συναντά έναν ιερέα των ειδωλολατρών. Και Του φώναξε δυνατά ο αδελφός: «Ε, δαίμονα, που τρέχεις;». Γυρίζει τότε εκείνος, τον χτυπά και τον αφήνει μισοπεθαμένο. Και σηκώνοντας το ξύλο, έτρεχε. Σαν προχώρησε δε λίγο, τον συναντά ο Αββάς Μακάριος καθώς έτρεχε. Και Του λέγει: «Είθε να σωθής, είθε να σωθής, ταλαίπωρε». Θαυμάζοντας δε, ήλθε κατά το μέρος του και είπε: «Τι καλό είδες σ’ εμένα και μου μίλησες;». Του λέγει ο γέρων: «Το έκαμα γιατί σε είδα κουρασμένο. Και δεν γνωρίζεις ότι μάταια κοπιάζεις». Του λέγει και εκείνος: «Και εγώ, από τον χαιρετισμό σου, έννοιωσα κέντημα στην καρδιά. Και κατάλαβα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Ενώ ένας άλλος κακός μοναχός, όπου με συνάντησε, με έβρισε. Και εγώ, τότε, τον χτύπησα, αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο». Και κατάλαβε ο γέρων ότι ήταν ο μαθητής του. Και αγκαλιάζοντας τα πόδια του ο ιερεύς, έλεγε: «Δεν σε αφήνω, αν δεν με κάμης μοναχό». Και πήγαν παρά πάνω, όπου ήταν ο μονάχος και τον υποβάσταξαν και τον έφεραν στην εκκλησία του όρους. Και βλέποντας τον Ιερέα μαζί του, δοκίμασαν έκπληξη. Και τον έκαμαν μοναχό. Και πολλοί από τους ειδωλολάτρες έγιναν εξ αιτίας του χριστιανοί. Έλεγε λοιπόν ο Αββάς Μακάριος: «Ο λόγος ο κακός και τους καλούς τους κάνει κακούς. Ενώ ο λόγος ο καλός και τους κακούς τους κάνει καλούς».

***

Ύμνος
στον άγιο Μακάριο τον Μεγάλο
αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Στην έρημο της Αιγύπτου
μεγάλη αγάπη βασίλευε
μεταξύ των απλών μοναχών,
όπως στο βασίλειο των αγίων.

Ο Άγιος Μακάριος σαν ένα Χερουβείμ
ήταν ανάμεσά τους,
παράδειγμα για τους μοναχούς
σε κάθε καλό έργο.

Ο Μακάριος αρρώστησε.
Ένας μοναχός βγήκε να αναζητήσει για αυτόν φράουλες,
προχώρησε, τις βρήκε, και τις έφερε
για να απαλύνει τον πόνο του γέροντα.

Ο Μακάριος αρνιόταν να τις φάει,
Είπε, “Υπάρχει ένας αδελφός πιο άρρωστος.
Να τις πας σ’ αυτόν, αυτό το δώρο είναι
πιο αναγκαίο για τον αδελφό. “
Ο δεύτερος αδελφός έκλαψε,
και είπε στον δωρητή: “Συγχώρεσέ με!
Αλλά ο γείτονάς μου έχει μεγαλύτερη ανάγκη
αυτής της φιλανθρωπίας από ότι εγώ. “

Ο δωρητής, πήρε το δώρο ξανά
Και, το πήγε σε εκείνον το γείτονα μοναχό.
Εκείνος το έδωσε σε κάποιον τρίτο,
και αυτός στο έναν τέταρτο και ούτω καθεξής με τη σειρά.

Από κελί σε κελί,
και από αδελφό σε αδελφό,
μέχρι που ο τελευταίος έφτασε με τις άγριες φράουλες
στην πόρτα του Μακάριου!

“Ιδού, πατέρα, επειδή είσαι άρρωστος!”
Ο Μακάριος άρχισε να κλαίει,
βλέποντας αυτή την υπέροχη αδελφική αγάπη –
όμως δεν ήθελε να φάει τις φράουλες.

Τους έριξε πάνω στην καυτή άμμο,
και, στον Θεό, ανέπεμψε ευχαριστίες,
επειδή η νεκρή, η κατάξερη έρημος,
λόγω της αγάπης, έγινε Παράδεισος.

Αδελφός αγαπά τον αδελφό του
περισσότερο απ’ ότι αγαπά τον εαυτό του:
“Ω Κύριε, το δώρο αυτό,
το δώρο της αγάπης, είναι δώρο από Εσένα! “
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο «Πρόλογος της Αχρίδος- Ιανουάριος»,
http://prologue.orthodox.cn/January19.htm

***

Τα παραδείγματα πραότητας και μακροθυμίας των Αγίων Πατέρων απέναντι σε επιθέσεις που δέχθηκαν, είναι εκπληκτικά. Ο άγιος Μακάριος ο Μέγας επέστρεφε μια φορά από ταξίδι στο κελί του, όταν είδε έναν κλέφτη να αφαιρεί τα υπάρχοντά του από το κελί του και να τα φορτώνει σε ένα γαϊδουράκι. Ο άγιος Μακάριος χωρίς να του πει τίποτα, άρχισε να τον βοηθά να φορτώσει όλα τα πράγματα στο ζώο, λέγοντας μέσα του: «οὐδὲν γὰρ εἰσηνέγκαμεν εἰς τὸν κόσμον = δεν φέραμε τίποτα στον κόσμο » ( Α’ Τιμόθ. 6:7).
Ένας άλλος γέροντας πάλι, όταν κλέφτες του είχαν κλέψει τα πάντα από το κελί του, κοίταξε γύρω του και παρατήρησε ότι δεν είχαν πάρει ένα πουγκί με χρήματα που ήταν κάπου κρυμμένα, αμέσως το πήρε, φώναξε τους κλέφτες και τους το έδωσε.
Και πάλι, ένας τρίτος γέροντας συναντήθηκε με τους κλέφτες, καθώς έκλεβαν το κελί του και τους φώναξε: “Βιαστείτε, βιαστείτε πριν έρθουν οι αδελφοί, και με εμποδίσουν να εκπληρώσω την εντολή του Χριστού, ” ἀπὸ τοῦ αἴροντος τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει = Από εκείνον που παίρνει ό, τι είναι δικός σου, μην το ζητήσεις ” (Λουκά 6:30 ).
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο «Πρόλογος της Αχρίδος- Ιανουάριος»,
http://prologue.orthodox.cn/January19.htm

***

Για τους εσχάτους χρόνους
Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ο Μέγας συνομιλεί με Άγγελο Κυρίου

…Πάλι ρώτησε ο Όσιος: «πές μου κι αυτό, ως τώρα πλήθυναν οι άγιοι σε όλο τον κόσμο; Και ως το τέλος του κόσμου θα υπάρχουν άραγε άγιοι ;»
Και ο άγγελος του είπε: «ως την συντέλεια του κόσμου, τίμιε πάτερ, δεν θα εκλείψει δίκαιος και προφήτης, ούτε αυτός που θα υπηρετεί τον σατανά. Στους έσχατους χρόνους, όσοι αληθινά εργάζονται για τον Χριστό θα κρύβονται από τους ανθρώπους, και αν δεν κάμουν σημεία και τέρατα όπως τώρα, αλλά θα βαδίζουν την πρακτική οδό με ταπείνωση, αυτοί θα βρεθούν μεγαλύτεροι στη Βασιλεία των ουρανών από αυτούς που σήμερα κάμουν σημεία. Διότι τότε, στους έσχατους καιρούς δε θα μπορούν να βρουν κάποιον να κάμνει σημεία και θαύματα, για να παρακινηθούν από αυτά οι άνθρωποι και να κάνουν πνευματικό αγώνα, γιατί εκείνοι πού θα ποιμαίνουν και θα εξουσιάζουν, σε όλον το κόσμο, θα είναι εντελώς αδόκιμοι, χωρίς να έχουν καμία αρετή. Αντίθετα θα είναι γαστρίμαργοι, φιλάργυροι, κενόδοξοι και έτσι περισσότερο μάλλον, θα σκανδαλίζουν τους ανθρώπους, παρά θα είναι παραδείγματα.! Εξ αιτίας λοιπόν αυτής της καταστάσεως, θα παραμεληθεί κάθε αρετή, θα βασιλεύει η φιλαργυρία και αλίμονο σ’ εκείνους, πού θα χαίρονται ότι έχουν χρήματα πολλά, θα γίνουν όνειδος (ντροπή) στα μάτια του Κυρίου και Θεού μας και δεν πρόκειται να δουν Πρόσωπο Θεού Ζώντος. Μοναχός ή λαϊκός πού τοκίζει τα χρήματά του στους ανθρώπους, στα βαθιά τάρταρα θα καταποντιστεί, διότι δεν προτιμά να τα κάνη αυτά καρποφόρα, στον Κύριο και Θεό μας, με τις ελεημοσύνες στους φτωχούς.

Αυτά αφού είπε ο άγγελος στον Αββά Μακάριο, και αφού έκλινε προς αυτόν την κεφαλή του είπε: «ευλόγησον, Πάτερ Άγιε, συγχώρησόν με». Τότε έπεσε και τον προσκύνησε ο Γέρων λέγοντας: «πορεύου εν ειρήνη, παράστηθι τη Αγία Τριάδι και πρέσβευε υπέρ εμού». Έτσι αναχώρησε ο άγγελος και ανέβηκε στον ουρανό, ο δε Αββάς Μακάριος ευχαρίστησε τον Θεό, και αφού πήγε στο κελλί του διηγήθηκε στους αδελφούς και συνασκητές του όσα άκουσε από τον αγιο άγγελο, δοξάζοντας και ευλογώντας τον Θεό.
(Περί απόκρυφων και αρρήτων μυστηρίων και περί Μνημοσυνών των κεκοιμημένων
Του Αββα Μακαρίου του Αιγυπτίου λόγος πανυ ωφέλιμος. Και περί τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων)

***

Περί του αββά Μακαρίου
Εξήνθησεν η Έρημος
Π. Β. Πάσχου

1. Εκεί ακούσαμε και πολλούς μοναχούς να μας διηγούνται το βίο του αββά Μακαρίου, που είχε αναπαυθεί εν Κυρίω πριν λίγο καιρό, και ήταν μαθητής του αγίου Αντωνίου. Κ’ εκείνος, όπως ακριβώς ο γέροντάς του Αντώνιος, είχε κάμη πολλά θαύματα, θεραπείες και άλλα θεοφιλή έργα, τα οποία δεν θα μπορούσε κανείς να τ’ απαριθμήσει-τόσο πολλά ήταν. Ωστόσο, λιγ’ από αυτά τα κατορθώματα του αββά του Μακαρίου, που συγκράτησε η μνήμη μας, θα προσπαθήσουμε ν’ αφηγηθούμε, έστω και με συντομία.

2. Ο αββάς Μακάριος είδε μια φορά κοντά στον μεγάλο του γέροντα, τον άγιο Αντώνιο, που εργαζόταν εκλεκτά κλωνάρια φοινικιάς και του ζήτησε απ’ αυτά μια δεσμίδα. Ο αββάς Αντώνιος τότε του είπε:
– Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή, πως δεν πρέπει να επιθυμήσεις όσα έχει ο πλησίον σου (Εξ. κ’ 17, Δευτ. ε΄21).
Και μόνο μ’ αυτό το λόγο που είπε ο Γέροντας, αμέσως όλα τα τρυφερά εκείνα κλωνάρια καψαλίστηκαν σαν να τα ‘καψε φωτιά. Ο αββάς Αντώνιος, βλέποντας τούτο το πράγμα, είπε στον Μακάριο:
– Ιδού, που επάνω σου έχει αναπαυτεί το πνεύμα μου, κ’ έτσι θα’ σαι λοιπόν κληρονόμος των χαρισμάτων μου.

3. Αργότερα, πάλι, έτυχε ο διάβολος να βρει στην έρημο τον αββά Μακάριο, πολύ εξαντλημένο από σωματική κούραση, και του λέει: Ιδού, που έλαβες την χάρη του αγίου Αντωνίου. Γιατί, λοιπόν, δεν κάνεις χρήση αυτού του προνομίου και δεν ζητάς από το Θεό τρόφιμα και λίγη δύναμη για ν’ αντέξεις στην οδοιπορία σου;

Και ο Γέροντας αμέσως του απαντά:

Η δύναμή μου είναι ο Κύριος και σ’ αυτόν είναι αφιερωμένος κάθε ύμνος μου ( Ψαλμ . ριζ’ 14). Κ’ εσύ πάψε να βάζεις σε πειρασμό το δούλο του Θεού! Jan 18, 2019

4. Ευθύς ο διάβολος του φέρνει άλλη φαντασία: μια καμήλα, που χρησιμοποιείται για μεταφορές, περιπλανώμενη μέσα στην έρημο και φορτωμένη με κάθε είδους τρόφιμα, είδε τον αββά Μακάριο και ήρθε και γονάτισε μπροστά του. Όμως ο Γέροντας υποψιάστηκε πως όλα αυτά ήταν φάντασμα – όπως και ήταν – και άρχισε να προσεύχεται. Κι αμέσως την καμήλα την κατάπιε η γη!

5. Μια φορά πάλι ο Γέροντας, ύστερ’ από μεγάλη νηστεία, προσευχήθηκε στο Θεό και του ζήτησε να του δείξει τον παραδεισένιο εκείνο κήπο, τον οποίο φύτεψαν ο Ιαννής και ο Ιαμβρής , επιθυμώντας να φτιάξουν ένα ομοίωμα του αληθινού παραδείσου.

6. Καθώς, λοιπόν, περιπλανιόταν επί τρεις εβδομάδες μέσα στην έρημο, δίχως να βάλει τίποτε στο στόμα του, άρχισε να γέρνει από λιποθυμία. Τότε άγγελος Κυρίου τον παίρνει και τον αποθέτει μπρος σ’ εκείνο που ζητούσε. Εκεί, όμως, ήταν πολλοί δαίμονες και φύλαγαν από παντού, όλες τις πύλες του κήπου, μην αφήνοντάς τον να μπει μέσα. Και, ακόμη, ο κήπος ήταν πάρα πολύ μεγάλος και τεραστίων διαστάσεων.

7. Κι όταν, ύστερ’ από προσευχή, πήρε το θάρρος και τόλμησε να μπει μέσα ο Γέροντας, βρήκε μέσα δύο άλλους άγιους μοναχούς, που κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο είχαν εισέλθει, και είχαν ήδη αρκετό καιρό εκεί μέσα. Προσευχήθηκαν τότε, κατά την μοναχική συνήθεια και ασπάστηκαν ο ένας τον άλλον, γεμάτοι χαρά και αγαλλίαση που ανταμώθηκαν. Του έπλυναν, λοιπόν, τα πόδια και του παρέθεσαν να φάει από τους καρπούς του παραδείσου. Ο αββάς Μακάριος έφαγε, κι ευχαρίστησε τον Θεό, θαυμάζοντας εκείνους τους ωραίους καρπούς, οι οποίοι ήταν και μεγάλοι και πολλών ειδών. Έλεγαν, μάλιστα, ο ένας στον άλλο:
– Πόσο ωραίο θα ‘ταν, αν γινότανε να ‘ναι όλοι οι μοναχοί εδώ!

8. Έλεγε, πως υπήρχαν μέσα στον παράδεισο εκείνο τρεις πηγές, που αναβλύζανε από την άβυσσο και ποτίζανε όλο τον κήπο, στον οποίο υπήρχαν τεράστια δένδρα φορτωμένα με καρπούς από κάθε είδος που ευδοκιμεί κάτω από τη στέγη τ’ ουρανού.

9. Ο αββάς Μακάριος έμεινε κοντά τους εφτά ημέρες και ύστερα τους είπε πως θα πάει στην έρημο που είχε τους μοναχούς του να τους πάρει, και να τους φέρει όλους εδώ, μαζί του. Όμως, οι άγιοι εκείνοι άνθρωποι του είπαν πως τούτο δεν θα μπορούσε να το κάμει, γιατί η έρημος είναι πολύ μεγάλη και απέραντη. Σ’ αυτήν, μάλιστα, την απέραντη έρημο κατοικούν πολλοί δαίμονες, οι οποίοι σκοτώνουν, όπως έγινε και με πολλούς άλλους μοναχούς που θέλησαν να έρθουν σ’ αυτά τα μέρη.

10. Όμως, ο Μακάριος, που δεν άντεχε να μένει άλλο εκεί, τους είπε:
– Πρέπει, οπωσδήποτε, να πάω να τους φέρω εδώ, ν’ απολαύσουν αυτόν τον παράδεισο.
Και ξεκίνησε αμέσως για την κατοικημένη από τους μοναχούς του έρημο, παίρνοντας μαζί του και λίγους καρπούς για να τους δείξει σ’ εκείνους. Έκοψε, ακόμη, και πολλά φοινικόκλαρα , απ’ τα οποία έβαζε σαν σημάδια στην έρημο, για να μην χάσει τον δρόμο του όταν ξανάρθει.

11. Κάπου στην έρημο νύσταξε κ’ έπεσε να κοιμηθεί για λίγο. Μα, όταν ξύπνησε, είδε όλα τα φοινικόκλαρα , που είχε βάλει για σημάδια, να είναι μαζεμένα στο προσκέφαλό του απ’ τους δαίμονες. Σηκώθηκε, λοιπόν, και είπε προς τους δαίμονες:
– Αν είναι θέλημα του Θεού, κανένας από σας δεν θα μπορέσει να μας εμποδίσει να μπούμε στον παράδεισο!

12. Όταν έφθασε κοντά στους μοναχούς του, τους έδειχνε τους καρπούς, και τους συμβούλευε να πάνε κι αυτοί σ’ εκείνο το παράδεισο. Όμως, πολλοί πατέρες που μαζεύτηκαν εκεί, του είπαν:
– Α’γιε Γέροντα, μήπως εκείνος ο παράδεισος έγινε για τον όλεθρο των ψυχών μας; Διότι, αν τώρα τον απολαύσουμε, θα έχουμε ήδη, από εδώ κάτω στη γη απολαύσει τη μερίδα των αγαθών που αναμένουμε. Και ποιο μισθό θα έχουμε αργότερα, όταν πάμε κοντά στο Θεό, ή για ποιά αρετή μας θα μας τιμήσει;
Κι έτσι τον έπεισαν να μην πάνε καθόλου προς τα εκεί.

17. Διηγούνται, ακόμη, για τον αββά Μακάριο, πως του πήγαν μια φιλομόναχη και παρθενεύουσα κόρη, την οποία ένας κακούργος την είχε μεταβάλει, με διάφορες μαγείες σε φοράδα. Την πήραν, λοιπόν, οι γονείς της και την πήγαν στον άγιο Γέροντα και τον παρακάλεσαν πολύ θερμά, αν ήθελε να προσευχηθεί για να την μεταβάλει και πάλι σε γυναίκα. Ο Γέροντας την έκλεισε σ’ ένα χώρο μόνη της, μαζί με τους γονείς της, ενώ εκείνος για εφτά ημέρες προσευχόταν διαρκώς σ’ ένα διπλανό κελλί . Την έβδομη μέρα, μαζί με τους γονείς της, ο Γέροντας ήρθε και την άλειψε όλη με άγιο λάδι. Μετά, γονάτισε και προσευχήθηκε πάλι, μαζί με τους γονείς της. Όταν σηκώθηκαν από την προσευχή, ο Γέροντας και οι γονείς, την είδαν να έχει γίνει πάλι η θυγατέρα τους που ήξεραν!
Εξήνθησεν η Έρημος, Π. Β. Πάσχου , εκδ. Αποστολικής Διακονίας, 2004, σελ. 137-143.

Όσιος Θεόδωρος του Νόβγκοροντ ο διά Χριστόν Σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/19/16495/

Άγιος Μακάριος ο Μέγας της Αιγύπτου, Όσο επεδίωκε την σιωπή και την ησυχία, τόσο η φήμη τον κατεδίωκε
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/18/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CF%83/

Η καρδιά θεραπεύεται μὲ τὸν γλυκὸ λόγο τῆς Ἀγάπης…Ἅγιος Μακάριος ὁ Μέγας ὁ Αἰγύπτιος
https://iconandlight.wordpress.com/2014/01/18/%E1%BF%BE%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%E1%BD%BB%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%E1%BD%B2-%CF%84%E1%BD%B8%CE%BD-%CE%B3%CE%BB%CF%85%CE%BA%E1%BD%B8/

Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ο Μέγας, Ελάτε τα δείτε τον τόπο μαρτυρίου των νεαρών, που αγίασαν με την αδιάλειπτη προσευχή και τη σιωπή.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/19/38517/Απολυτίκιον Oσίου Μακαρίου του Αιγυπτίου. Ηχος α’.

Της ερήμου πολίτης και εν σώματι Άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε πατήρ ημών Μακάριε, νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τους νοσούντας και τας ψυχάς, των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σέ στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σού πάσιν ιάματα.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Μαθηταί Μακαρίου του ουρανόφρονος, θεοειδείς νεανίαι, ευχής αόκνου φανοί, εν Νιτρία οι εκλάμψαντες, ομαίμονες, Μάξιμε, φάος σιωπής και Δομέτιε, λαμπάς υπέρφωτε ησυχίας, Χριστώ σκεδάσαι σκοτίαν παθών ημών θερμώς πρεσβεύσατε.

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός — Απολυτίκιον — Ήχος γ’. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, ομολογία, μέγαν εύρατο, η Εκκλησία, ζηλωτήν σε θείε Μάρκε πανεύφημε, υπερμαχούντα πατρώου φρονήματος, και καθαιρούντα του σκότους υψώματα. Όθεν άφεσιν, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τοις σε γεραίρουσι.

Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου Ήχος α’

Ο ποιμενικός αυλός της θεολογίας σου, τας των ρητόρων ενίκησε σάλπιγγας, ως γαρ τα βάθη του Πνεύματος εκζητήσαντι, και τα κάλλη του φθέγματος προσετέθη σοι. Αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις, αυταδέλφων νεανιών ξυνωρίς οσία, προσευχή τε και σιωπή η αγιασθείσα, Δομέτιε τρισμάκαρ και Μάξιμε θεόφρον, πίστεως πρόβολοι.

Δόξα… Ήχος πλ. α’  Ανατoλίου

Ευφραίνου Αίγυπτος, ανθήσασα τοιούτον πολιούχον, τον εν μακαρίοις Μακάριον. Ούτος γάρ τη σοφία τού Αγίου Πνεύματος καταγλαϊσθείς, πάσαν άσκησιν, τη εναρέτω πολιτεία αυτού, υπερηκόντισεν. Αυτόν και ημείς, μεσίτην προσάγοντες, αιτούμεν δυσωπείν τον Χριστόν, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Και νυν… Θεοτοκίον
Κύριε, εί και κριτηρίω παρέστης

Ίδε μου, τής συντετριμμένης καρδίας, τούς στεναγμούς Θεονύμφευτε, πρόσδεξαι Παρθένε Μαρία, και μη απώση πανάμωμε, τάς των χειρών μου Αγνή, επάρσεις ως φιλάγαθος, ίνα υμνώ και μεγαλύνω, την μεγαλύνασαν το γένος ημών.

Κάθισμα  Ήχος α’
Τον τάφον σου Σωτήρ

Ασκήσεως πυρί, ως χρυσός εν καμίνω, Σοφέ δοκιμασθείς, οβρυζότερος ώφθης, διό προς ουράνια, μετηνέχθης βασίλεια, όθεν πίστει σε, ανευφημούντες βοώμεν. Χάριν έλεος, και ιλασμόν των πταισμάτων, ημίν Πάτερ αίτησαι.

Δόξα… Καί νύν…Θεοτοκίον

Οδήγησον ημάς, εν οδώ μετανοίας, εκκλίνοντας αεί, προς κακών ανοδίας, και τον υπεράγαθον, παροργίζοντας Κύριον, απειρόγαμε, ευλογημένη Μαρία, καταφύγιον, απεγνωσμένων ανθρώπων, Θεού ενδιαίτημα.

Ο Οίκος

Τον τού Κυρίου εραστήν, των Μοναστών το κλέος, θαυμάτων τον ταμίαν, Μακάριον τον μέγαν, ανευφημήσωμεν πιστώς, ούτος γαρ τω φέγγει των αγώνων αυτού, ως ήλιος εξέλαμψε, φωτίζων τούς εν σκότει υπάρχοντας παθών και αμαρτίας, και εκδιώκων των δαιμόνων την ζοφεράν πλάνην ανενδότως. Διό και ποταμούς πλουσίων θαυμάτων, ως εκ κρήνης λογικής εκβλύζων, πάντων τας ψυχάς ρωννύει των εκβοώντων. Πατέρων Πάτερ, Μακάριε’ Όσιε.

iconandlight.wordpress.com