Αγνοούμε σε ποια δοκιμασία τελικά θα υποβληθεί όλη η κτίση. Είναι απαραίτητος ο ευλαβής φόβος, έως ότου διαβούμε όλα τα κτιστά ‘’κατώφλια’’ και εμπλησθούμε από την άκτιστη Ζωή που εκπορεύεται από τον Θεό. Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ.

 

Μάρτυρες στη Μαρτυρούπολι Περσίας (4ος αι.)
Μαρουθάς επίσκοπος Μαρτυρουπόλεως Μεσοποταμίας Ιράκ-Περσίας, όσιος, ο οποίος ανέγηρε την Μαρτυρούπολι της Περσίας προς τιμήν των ρηθέντων μαρτύρων (420)
Παμφίλος ιερομάρτυς και οι συν αυτω Βαλέντιος Διάκονος, Παύλος, Σέλευκος, Πορφύριος, Ιουλιανός, Θεόδουλος, Ηλίας, Ησαΐας, Ιερεμίας, Σαμουήλ και Δανιήλ, μάρτυρες στην Καισάρεια Παλαιστίνης (307-309)
Φλαβιανός Α’ Αρχιεπίσκοπος Αντιόχειας (404)
Φλαβιανός Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (449)
Φλαβιανός όσιος ερημίτης (? αι.)
Μαρία αγία στη Βιζύη Ανατ. Θράκης (9ος αι.)
Ρωμανός ο Αθωνίτης, οσιομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι, από Ασπρόπυργο Καρπενησίου (5/1 και 16/2, 1694)
Μακάριος Μόσχας, ισαπόστολος των Αλτάι (1926)

Εοτραζουν στις 16 Φεβρουαρίου

Στίχοι
H κλήσις έργον μαρτυρωνύμω πόλει,
Πολλών εν αυτή μαρτυρησάντων ξίφει.
Στέρξας Μαρουθάς τον Θεόν σφόδρα σφόδρα,
Θεώ παραστάς, τέρπεται σφόδρα σφόδρα.

Ύμνος
στους Αγίους Μάρτυρες
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μάρτυρες Χριστού , άνθη που θάλλετε,
και ουδέποτε μαραίνεστε.
Μάρτυρες Χριστού , άνθη αειθαλή, ολοζώντανα μες στον χειμώνα,
αιματοβαμμένα, αναρριχώμενα ως τον ουρανό.
Μάρτυρες του Χριστού , αρώματα θυμιάματος,
λυχνίες θεοφώτιστες, εσείς,
οι καλώς αθλήσαντες για το κάλλος του Χριστού
είστε διαπαντός με τον Χριστό στον Παράδεισο.
Ο κόσμος προσωρινά θα διαρκέσει και ύστερα θα πάψει να υπάρχει.
Σεις όμως θα είστε διαπαντός
με τον Κύριο στον Παράδεισο, αιωνίως αγαλλόμενοι.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Φεβρουαρίου), σελ.151, Εκδ. Αθως,

***

Αγίου Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
Ρήματα ζωής αιωνίου

Λέει η Γραφή: «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον… ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη» (Α’Ιωανν. 4,18). Γνωρίζω ότι δεν είμαι τέλειος στην αγάπη, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι κι εγώ αγαπώ τον φόβο μήπως μείνω ανάξιος απολογίας ενώπιον του Θεού. Συντρίβονται τα οστά μου, όταν βλέπω μέσα μου έστω και μικρές ταλαντεύσεις. Δεν θυμάμαι κατά τη διάρκεια της ζωής μου στον Άθω να πλησίασε αμφιβολία στον νου ή στην καρδιά μου. Εντούτοις , μετά την επιστροφή μου στην Ευρώπη, όταν ερχόμουν σ’ επαφή με ανθρώπους άλλου πνεύματος, αισθανόμουν κάποια ενέργεια να εξέρχεται από αυτούς, η οποία σαν ψυχρός άνεμος προσέκρουε στην καρδιά μου, και τρόπον τινά σύγχυζε τον νου μου.

Η ενέργεια αυτή ξένη προς το πνεύμα του Χριστού, ταράσσει προς στιγμή την εσωτερική ειρήνη, διεγείρει τον νου σε κάποια πάλη. Η Άνωθεν δωρεά, που μου δόθηκε στην έρημο κατά την προσευχή της αγάπης, υπερνικούσε τις ενάντιες αρνητικές αντιδράσεις: «Ο γαρ νόμος του πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσε και εμέ από της εξουσίας του πνεύματος του κόσμου τούτου» (Ρωμ. 8,2 ).

Ο Πέτρος αποκαταστάθηκε. Μπορώ όμως να είμαι βέβαιος για τον εαυτό μου; Όσο η καρδιά αισθάνεται την παρουσία του Θεού, βρίσκομαι σε ειρήνη και έξαρση από την αγάπη προς Αυτόν. Όταν όμως Αυτός αποχωρεί και δεν βλέπω μέσα μου αισθητή την παρουσία Του, τότε και πάλι η συνείδηση της αδυναμίας μου με συντρίβει μέχρι πόνου. Ο σταυρικός αγώνας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό με συνοδεύει μέχρι τα γηρατειά. Νομίζω ότι γνώρισα το μέτρο του ανθρώπου, και η γνώση αυτή δίνει ελευθερία στις συναντήσεις μου με οποιονδήποτε άνθρωπο. Στο παρελθόν όμως γνώρισα και συναντήσεις με άλλες δυνάμεις που είναι απείρως ισχυρές για τη μηδαμινότητα μου. Τις φρικτές εκείνες στιγμές με έσωζε το Όνομα του Ιησού Χριστού. Προσεύχομαι να συμβαίνει έτσι μ’ εμένα ακόμη και μέχρι το τέλος και χωρίς τέλος.

Κατά τις ώρες της κατά Πρόνοια Θεοεγκατάλειψης διεγείρεται μέσα μας πύρινη προσευχή, και στους κόλπους της το πνεύμα ατενίζει με χαρά τη συγγένεια του με τον Χριστό, και η ομοίωση προς Αυτόν αυξάνει. Ο Κύριος μας έπλασε κατ’ εικόνα Του, συνεπώς κι εμείς εν Αυτώ γινόμαστε «κύριοι» . Όταν στερεωθούμε με τη δύναμή Του, βλέπουμε κάθε είδος κακού στον κτιστό κόσμο, αλλά αυτό δεν έχει πλέον εξουσία πάνω μας. Σε αυτό έγκειται η «κυριότητά» μας, που είναι απαραίτητη για την «ασάλευτη Βασιλεία».

«Έτι άπαξ Εγώ σείω ου μόνον την γην, αλλά και τον ουρανόν. Το δε έτι άπαξ δηλοί των σαλευομένων την μετάθεσιν ως πεποιημένων, ίνα μείνη τα μη σαλευόμενα» (Εβρ. 12, 26-27). Αγνοούμε σε ποιά δοκιμασία τελικά θα υποβληθεί όλη η κτίση. Είναι απαραίτητος ο ευλαβής φόβος, έως ότου διαβούμε όλα τα κτιστά ‘’κατώφλια’’ και εμπλησθούμε από την άκτιστη Ζωή που εκπορεύεται από τον Θεό.

Η Εκκλησία διδάσκει για τον Ιησού Χριστό ότι σήκωσε πάνω Του τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Και εκείνος που προσεύχεται σε Αυτόν «πρόσωπον προς Πρόσωπον », δέχεται εν Πνεύματι από Αυτόν το « φρόνημα» (βλ. Φιλ. 2,5) και τα αισθήματα, τα οποία συναντούμε και σε Αυτόν τον Ίδιο. Όχι μόνο αυτά, αλλά και η προσευχή όμοια με την προσευχή στη Γεθσημανή. Και αυτό είναι εκείνο που ορίζουμε ως υποστατική προσευχή.

Όποιος προσεύχεται με τέτοιον τρόπο εισέρχεται στη σφαίρα της Θείας Ζωής. Και αυτό πριν ακόμη η προσευχή του φθάσει στο πλήρωμα της δυνάμεως της, δηλαδή στο βάθος εκείνο στο οποίο η προσευχή τελείται με το ίδιο ενδεχομένως και περισσότερο από αυτό. Για τον λόγο αυτό και ο άγιος Σιλουανός έλεγε και έγραφε ότι, όταν προσευχόταν για εκείνους που απομακρύνθηκαν από τον Θεό, θρηνούσε περισσότερο παρά για τον εαυτό του.
…..
Κατά την προσευχή της μετανοίας για τις αμαρτίες μας διδασκόμαστε να ζούμε την τραγωδία όλου του ανθρωπίνου γένους μέσα από εμάς τους ιδίους. Αν εγώ τόσο πονώ και υποφέρω με όλη μου την ύπαρξη εξαιτίας κάθε είδους απογοητεύσεων που συναντώ σε κάθε μου βήμα, αν πίσω απ’ όλες τις πτώσεις μου κρύβεται η πρωταρχική πτώση στο πρόσωπο του Προπάτορα μας, η οποία χώρισε όλη την ανθρωπότητα από τον Θεό και Πατέρα μας, τότε είναι φυσικό μέσα από τα προσωπικά μου παθήματα να γνωρίσω υπαρξιακά τα παθήματα όλων των ανθρώπων. Είναι όμως δυνατόν και το αντίθετο, στη χαρά μου, να αισθανθώ τη χαρά όλου του κόσμου. Έτσι, όσοι βρήκαν την αληθινή οδό προς την εν Θεώ σωτηρία τους μαθαίνουν να συμπάσχουν με όλους που πάσχουν, να συγχαίρουν με όλους που χαίρονται.
Αν η αμαρτία στη βαθύτερη ουσία της είναι πάντοτε έγκλημα ενάντια στην Πατρική αγάπη, τότε η αποκατάσταση της αγάπης που χάθηκε δεν είναι δυνατή παρά μόνο με την ολοκληρωτική μετάνοια.
Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ. 72- 75

Ο Διοκλητιανός έγινε συνεργάτης του διαβόλου βασανίζοντας τους Χριστιανούς σκληρά. Αλλά, χωρίς να το θέλη, έκανε καλό στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί την πλούτισε με Αγίους. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/24/53025/

Του εν αγίοις πατρός ημών Φλαβιανού, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως
Απολυτίκιον ῏Ηχος δ΄. ‘Ο υψωθείς.

Βασιλευούσης ιερός ποιμενάρχης, και βασιλέως ουρανών θείος θύτης, εδείχθης εν τω βίω σου, σοφέ Φλαβιανέ· πίστιν υπεστήριξας δύο φύσεων Λόγου, Νεστορίου αίρεσιν, καθελών Ευτυχούς τε. Διό βασάνους πλείστας υποστάς, νυν χαίρεις άνω, Χριστώ ευφραινόμενος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Αθλητῶν καὶ μαρτύρων νέων τὸ καύχημα, ἀσκητῶν καὶ ὁσίων Εὐρυτάνων ἀγλάϊσμα ἀνεδείχθης, ῾Ρωμανέ, τῷ μαρτυρίῳ σου ὅτι ἐδόξασας Χριστὸν ἐν κριτηρίοις ἀσεβῶν τῇ ῥώμῃ τοῦ Παρακλήτου. Καὶ νῦν ὡς μάρτυς πρεσβεύεις ὑπὲρ πιστῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Άγιοι 12 Μάρτυρες ― Ἀπολυτίκιον ― Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα

Τὴν δωδεκάριθμον, Μαρτύρων φάλαγγα, ἀνευφημήσωμεν, ἐνθέοις ᾄσμασι, Πάμφιλον Παῦλον Σαμουήλ, Οὐάλεντα καὶ Ἠλίαν, Ἱερεμίαν, Σέλευκον, Δανιὴλ καὶ Πορφύριον, Ἰουλιανὸν ὁμοῦ Ἠσαΐαν Θεόδουλον· αὐτοὶ γὰρ τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων, πᾶσιν ἡμῖν ἐξιλεοῦνται.

Μαρτυρικόν
Ήχος πλ. δ’

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, και πάσαν νόσον θεραπεύετε, και νυν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι των παγίδων του εχθρού, τας ψυχάς ημών δεόμεθα.

Θεοτοκίον
Ήχος πλ. δ’

Τα ουράνια υμνεί σε, κεχαριτωμένη Μήτηρ ανύμφευτε, και ημείς δοξολογούμεν, την ανεξιχνίαστόν σου γέννησιν, Θεοτόκε πρέσβευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Τὸ μαρτύριο καὶ ἡ μαρτυρία τῶν πιστῶν συνεχίζεται (08.02.2021)Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Ὁ ἐπίκαιρος βίος τοῦ ὅσίου Ἀνθίμου τῆς Χίου (15.02.2021)

iconandlight.wordpress.com