γράφει ο Γρηγόρης Παμπούκης
Συνέχεια από το πρώτο κεφάλαιο.
«Κεφάλαιον Β’» 
Ο Θεός επέλεξε όπως αρχικώς παραδώσει τήν, αμυθήτου αξίας, παρακαταθήκη «ΠΑΛΛΑΙΑΣ
ΔΙΑΘΗΚΗΣ» εις τόν λαόν εκείνον μέ τήν γιγαντιαία πνευματική μοναδικότητα (παμμέγιστοι Άγιοι Προφήται οι οποίοι διαρκώς εδιώκοντο ένεκα τών αληθειών, απροσωπολήπτως ελέγχοντες ανομίας καί διδάσκοντες καί νουθετούντες πρός ΜΕΤΑΝΟΙΑ) αλλά καί τήν κατακόρυφον παρακμιακή πτώση αρχόντων καί λαού, φέρων ως αποτέλεσμα τήν στυγεράν δολοφονία Σταυρώσεως Τού Πανευεργέτη Ενανθρωπήσαντος Θεού Δημιουργού, Τού Κυρίου ημών, Ο Οποίος πολλαπλώς καί πολυτρόπως εφώτιζε καί φωτίζει Αγίους Προφήτας ίνα γράφουν καί αποκαλύπτουν λεπτομερέστατα καί μέ καταπλήσουσα ακρίβεια καί σαφήνεια τά περί τής Πρώτης Του ταπεινής καθώς καί περί τής Δευτέρας Του Μεγαλοπρεπούς Παρουσίας καί συναφή γεγονότα αυτών.Ανοητότατα καί ασεβέστατα κατηγορούν καί απαξιούν Τόν Κύριον Ιησού Χριστόν διότι επέλεξε ίνα γεννηθή καί Ενανθρωπήση εις τό συγκεκριμένο περιβάλλον, όπως θά Τόν κατηγορούσαν εάν Η Υπεραγία Θεοτόκος κατήγετω απ’τήν Κίνα ‘ή τήν Ρωσσία. Ο Κύριος επέλεξε αυτόν τόν συγκεκριμένον τόπον καί λαόν (ο οποίος έμελλε νά αποστατήσει περισσότερο τών άλλων λαών) (1), πρός Θεία Ενανθρώπηση, ως κέντρο μεταξύ δυτικού καί ανατολικού πολιτισμού τής αρχαιότητος καί ως κέντρο παγκοσμίου διαδόσεως καί αναπτύξεως τού σωτηριώδους έργου Του καί δέν μάς πίπτει λόγος πρός πολυπραγμωσύνη επί τούτου. Συνοπτικώς, τό Μεγαλειώδες έργον Τής Θείας Οικονομίας ήτο καί εστίν η ανόρθωση τού μεταπτωτικού ανθρώπου διά τής πειθούς καί κατανοήσεως, ίνα ελκύσει τούς καλοπροαίρετους καί τούς οδηγήσει μέσω μεταβατικής καταστάσεως εκ τής αγριότητος πρός ημερότητα (ο δοθείς εκ ΘΕΟΥ νόμος μέσω Πρ.Μωϋσέως ) καί εκείθεν, πρός Αγιότητα (μέσω τής ΑυτοΠροσώπου εμφανίσεως, αποκαλύψεως καί γνωστοποιήσεως Τού ΘΕΟΥ Δημιουργού, Τού Κυρίου ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ), νουθετώντας τούς ευήκοους πρός υπακοή, ταπεινώς αναγνωρίζοντες αμαρτίας, μετανοούντες καί προετοιμαζόμενοι διά τήν ώρα αδεκάστου Κρίσεως, επίτευξη αιωνίου ζωής καί αποφυγή κολάσεως. Ο άνθρωπος εδημιουργήθη, ψυχή τε καί σώματι μέ δομή καί προοπτική ίνα γίνη αθάνατος (μέσω όμως τής διαδικασίας καί προϋποθέσεως ΠΙΣΤΕΩΣ καί ΕΜΠΡΑΚΤΟΥ υπακοής εις Τόν Ένα Συγκεκριμένον καί Αληθινό Πανάγιον Τριαδικόν Θεόν ). Επηκολούθησε η παρακοή καί απιστία πρός Τόν Θεόν καί υπακοή πρός τόν απατεών καί ψεύστη διάβολο καί αυτομάτως έθραυσε η αρμονική σχέση τής ψυχοσωματικής υπάρξεως τού ανθρώπου μετά Τού Θεού (πνευματικός θάνατος) καί παρελθόντος τού χρόνου επήλθε καί ο βιολογικός θάνατος καί πτώση εις Άδη. Πολλαπλώς προφητεύεται η έλευση Τού Λυτρωτή Δημιουργού εκ πλήθος Αγ. Προφητών ως υπό τού Πρ.Ησαΐου (2) προλέγων τήν Ενανθρώπηση Τού Θεού (ΙΜΜ-ΑΝΟΥ-ΕΛ, «Εμμανουήλ» εν τή Ελληνική, σημαίνων «μεθ’ημών Ο Θεός» ήτοι Ο Θεός θά έλθει αναμέσον ημών ) (3), εκ τής Πανάγνου, Παμμακαρίστου Παναγίας, Η Οποία ΚΑΙ εγέννησε ΚΑΙ εκυοφόρησε ΚΑΙ έτεξε (4) ΑΔΙΑΦΘΟΡΩΣ, κατά σάρκα τό Θεωμένο (άμα τή συλλήψη) Πανακήρατο Σώμα Τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού καί συνεπώς ανθρωπίνως κατάγεται εκ Τής Αειπαρθένου διά τούτο καί αποκαλείται (ουχί Ναζηραίος όπως λανθασμένως αποφαίνοντε κάποιοι αλλά ) Ναζωραίος ‘ή Ναζαρινός (καταγωγή εκ τής Ναζαρέτ τής Γαλιλαίας απ’όπου κατάγεται Η Κυρία Θεοτόκος καί δέν αποκαλείται Βηθλεεμίτης Ιουδαίας ), ώστε, ότε κοινωνούμε τό Θεωμένο Σώμα καί Αίμα Τού Κυρίου, ταυτοχρόνως κοινωνούμε καί τό Πανάχραντο Σώμα καί Αίμα Τής Πανάγνου Παναγίας ημών. Εγεννήθη ΑΣΠΟΡΩΣ, δυνάμι τής δημιουργικής ακτίστου ενεργείας Τού Υψίστου Παναγίου Πνεύματος, Τό Οποίον ήλλαξε τήν ροήν τής φύσεως, πρότερον Τής Αειπαρθένου Αγιασθείσης εκ τού προπατορικού αμαρτήματος, Η Σάρξ εκείνη εν μήτρα Τής Παρθένου συνεξυφάνθη (5) καί ως εκ τούτου συνετελέσθη τό παμμέγιστο καί υπερφυσικόν θαύμα νά γεννήση Η Αγιωτάτη Μαριάμ, ώστε νά προσκυνούμε ουχί άνθρωπον Θεοφόρον αλλά ΘΕΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΦΟΡΟΝ (6), Ο Οποίος εκένωσεν Εαυτόν (7), ήτοι περιέκρυψε Τήν Θεότητα όπισθεν τού καλύμματος τής σαρκός ίνα μή κατακαή η κτίσις καί «ΕΠΕΦΑΝΕΙ Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ»(8). Έστι πάγιον Χριστιανικόν Ορθόδοξο δόγμα ότι ΔΕΝ εγεννήθη Η Θεία Φύση Τού Αΐδιου (Αιώνιου) Θεού Λόγου εν χρονική στιγμή, όπως εγεννήθη η Ανθρωπίνη Φύση Του, αλλά Ο Ών (9), (Ο Δημιουργός ΚΑΙ τού χρόνου ΚΑΙ τού χώρου) Αΐδιος, Αιώνιος, Άναρχος καί Αχώρητος Λόγος καί Πανσοφία Τού Θεού καί Θεός Αληθινός, κατ’Ουσίαν καί Φύσιν Υπερούσιος, Έμφυτος Τώ Πατρί, Ο Υιός κατά Φύσιν, Ουσία καί Απαύγασμα Τού Πατρός, Τό Δεύτερο Πρόσωπο Τής Τρισυποστάτου, Αδιαιρέτου καί Ομοουσίου Τριάδος, Η Ενυπόστατος καί Ανεξιχνίαστος ΠανΣοφία, Ο Μεσσίας Κύριος, Λυτρωτής τού κόσμου, Η Άπειρος Μεγαλειότης, Η Τελειότης Η Υπερτέλειος, Η Αγαθότης Η Υπεράγαθος, Ο Δημιουργός, Προνοητής, Κυβερνήτης, Καλλωπιστής καί Συνοχεύς τών απάντων (10), μή χωρισθείς εκ Τής Αγίας Τριάδος, έκκλινε Ουρανούς (11) καί εσκήνωσεν (12) εν τή παναμώμω κοιλία Τής ΠΡΟ ΤΟΚΟΥ, ΕΝ ΤΟΚΩ καί ΜΕΤΑ ΤΟΚΟΥ Αειπαρθένου Μαρίας, λαβών αφράστως σάρκα καί οστέα εξ’ Αυτής, ήτοι εγεννήθη λαβών τελείαν τήν ανθρώπινη φύση (13), παραμένων ΘΕΟΣ ΑΤΡΕΠΤΟΣ καί ως Άνθρωπος, ψυχή τε καί σώματι, Θεωμένος άμα τή συλλήψη (14), ετέχθη εκ Τής Αειπαρθένου ΑΔΙΑΦΘΟΡΩΣ. Ένας καί Μοναδικός Θεάνθρωπος μέ δύο Τελείας φύσεις, (ΤΕΛΕΙΟΣ Θεός καί ΤΕΛΕΙΟΣ Άνθρωπος) αι οποίαι εισί κεκραμμέναι ασυγχύτως καί ηνωμέναι αδιαιρέτως (15) καί θά φέρει εις τούς αιώνας τών αιώνων καί τάς δύο αυτάς Φύσεις ηνωμένας ΑΤΡΕΠΤΩΣ καί ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΩΣ, ΔΥΟ ενεργείας, ΔΥΟ γνώσεις, ΔΥΟ θελήσεις κάτω από ΜΙΑΝ ΣΥΝΘΕΤΟΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ (Πρόσωπον) καί δέν κατεπόθη η μία Φύση εκ τής άλλης όπως φλυαρούν βλασφημούντες οι τάλανες μονοφυσίται μετά τών οποίων συμφύροντε (συναναστρέφονται) καί συμπροψευδοπροσεύχοντε οι παναιρετικοί νεοφαρισαίοι οικουμενισταί ουχί ίνα διορθώσωσιν αυτούς αλλ’ ίνα ομοιάσωσιν μετ’αυτών.
«Κεφάλαιον Γ’»
Ο Ενανθρωπήσας λοιπόν Λόγος Τού Θεού, Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, περιήγεν τούς (Αγίους καί Θεοβάδιστους πλέον) Τόπους, διδάσκων, θαυματουργών καί ενεργώντας μόνον ευεργεσίας καί αγαθά πρός τόν (αχάριστον) λαόν καί άρχοντας καί ως ανταπόδοση, ανηλεώς, αναιτίως, δολίως καί κακοηθέστατα Τόν Σταυρώνουν (ιδία ΕΚΟΥΣΙΑ Του παραχωρήση καί βουλή).
Αναστήνει Τό Θεωμένο Σώμα Του, γενόμενος Πρωτότοκος τών νεκρών (1) καί ίνα μάς υποδείξει ίνα ακολουθούμε τά ίχνη τής Σταυρικής Του καί μόνης σωτηριώδους οδού ίνα αναστήση τά σώματα ημών καί δωρήση εις ημάς αιώνιον συγκατοίκηση (ψυχή τε καί σώματι) εν τή αιωνίω Μακαριότητά Του (κάτι τό οποίον ουδείς φιλόσοφος θά ηδύνατο νά διανοηθή). Αποσύρει λοιπόν Ο Κύριος Ιησούς Χριστός τάς ευλογίας Του εκ τού προδότη καί Θεοκτόνου λαού, τούς αφαιρεί διά παντός τήν Ιερωσύνη καί μεταδίδει τήν Χάρη Του εις τόν νέον Ισραήλ (Ηγαπημένον)(2) (‘ή Νούς ορών τόν Θεόν) τής Χάριτος, αίτινες εισίν οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι καί δή οι Ελληνισταί, οι οποίοι έως τότε ελάτρευον ό,τι δαιμονιώδη ξόρκια καί ξόανα η νοσηρά φαντασία των είχε επινοήσει καί διαρκώς επινοούσε ως ……. σιγαστήρα συνειδήσεως !!!!! καί κάλυψη τών παθών των, όπως διά τό αμάρτημα τής μοιχείας είχον ….. ξεφουρνίσει !!!!! τήν ήρα η οποία κεράτωνε διαρκώς τόν (ανύπαρκτο) ….. αη- δία !!!!! παρουσιάζοντάς του μπαστάρδικα καί μουλόπαιδα όπως ανύπαρκτους ηρακλήδες, αθήναις καί …..πράσιν’ άλογα!!!!! Είχαν ξεφουρνίσει καί ψευδοθεά τής πορνείας καί ανηθικότητος, τήν αφροδίτη ίνα τούς υπενθυμίζει τά …..κατορθώματα τής …..προστυχιάς !!!!!!! (αφροδίσια νοσήματα). Κατόπιν όμως παραπόνων τών μπεκρίδων ξεφούρνισαν καί δι’αυτούς …..ψευδοθεόν !!!! επ’ονόματι διόνυσο. Αλλά διεμαρτηρήθησαν κατόπιν καί οι ανώμαλοι κουνιστοί, λεσβίες, κτηνοβάτες καί άλλοι παρόμοιοι τούτων, απαιτούντες καί αυτοί προστάτη τών ……. παθών καί ανωμαλιών των!!!!! οπότε τούς ξεφούρνισαν τόν ανύπαρκτο βάκχο (ψευδοθεό τών οργίων καί κάθε ανωμαλίας) καί εάν τότε υπήρχαν καζίνα, μπουζούκια, στριπτιζάδικα, καμπαρέ, ναρκομανείς καί άλλα παρόμοια τής άθλιας εποχής ημών, σίγουρα θά είχαν ξεφουρνίσει κι’από έναν …..θεόν !!!!! καί δι’αυτούς, ώστε νά μήν τούς αφήσουν ……… παραπονεμένους καί …… ορφανούς !!!!!! Διά τούτο καί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι παντού επρόβαλλον τό γυμνό, τήν ανηθικότητα καί ακολασία προωθούντες τήν σαρκολατρεία, διαφθορά, εξαχρείωση καί ηθική κατάπτωση (εις ΑΚΡΑΝ αντίθεση μέ τούς σοφούς, όπως Σωκράτη, Πλάτων, Αριστοτέλη, Διογένη, Αρχέλαο, Σοφοκλή, Σόλων, Αντισθένη, Μένανδρο, Ζήνων, Κλεάνθη, Χρύσιππο, Αρχίδαμο, Μάξιμο τόν Τύριο κλπ. οι οποίοι υπαγόρευον ΗΘΙΚΟΝ καί ΣΥΝΕΣΤΑΛΜΕΝΟΝ ΒΙΟΝ). Ναί, διότι η αποστασία καί εξαχρείωση ηθών, αφ’ενός παροργίζουν Τόν Θεόν, αφ’ετέρου εξυπηρετούν τόν διάβολο καί εμποδίζουν τόν ανήθικο άνθρωπο εκ τής δυνατότητος ίνα γίνη δεκτικός Τού Παναγίου Πνεύματος, Τό Οποίον θέλει τόν άνθρωπο ερευνητικόν μέν αλλά καί καλοπροαίρετον δέ, πρόθυμον αποδέκτη τού Θείου Θελήματος, σύννου, σώφρων, ταπεινό, ευσυνείδητον, σεμνόν, ηθικόν καί σεβάσμιον. Όπισθεν πάντων τών ψευδοθεών, τών κατ’ επινόηση νοσηρών ανθρωποειδών, κρύπτεται καί λατρεύεται πάντα ο διάβολος (3), αφ’ενός απωθώντας καί εμποδίζοντας τήν Χάρη καί εύνοια Τού Θεού, αφ’ετέρου ελκύοντας τήν φοβεράν οργήν Του.
Η νύν παρούσα αποστασία τού Χριστιανικού κόσμου τό καταδεικνύει περίτρανα μέσω προωθήσεως τού γυμνού, ανηθικότητος, σαρκολατρείας, ανωμαλίας καί πάσης ακολασίας καί ασεβείας. Ο Λόγος Τού Θεού, παραδίδει αρχικώς, ως προπαρασκευή καί προκατάρτιση εις τούς Ελληνιστάς (μέσω Πτολεμαίου καί Ο’ Πατέρων—μεταφραστών, 280 π.Χ. ) τάς παμμεγίστους προφητείας τής Παλλαιάς Διαθήκης (τάς οποίας κατείχον έως τότε μόνον οι εβραίοι) καί αργότερον τούς παραδίδει πρωτοτύπως καί εξ ολοκλήρου αυτούσιον τήν παρακαταθήκη τής Καινής Διαθήκης εν τή οποία αναγράφονται καί επαληθεύονται εις επακριβή γεγονότα αι ανάλογαι προφητείαι περί Τού Θεανθρωπίνου Προσώπου Τού Σωτήρος Χριστού.
Ο τότε Ελληνισμός εγκολπώθη καί απεδέχθη ευχαρίστως τάς αληθείας τού Χριστιανισμού, μέσω τού οποίου διέπρεψαν γιγαντιαία αναστήματα θαυματουργών Αγίων καί Αγίων Μαρτύρων, φρικτότατα μαρτυρήσαντες εξ αιμοσταγών, αιμοβόρων καί δαιμονιωδών δωδεκαψευδοθεϊστών ειδωλολατρών αυτοκρατόρων όπως νέρων, διοκλητιανό, αδριανό, ιουλιανό παραβάτη, αυρίλιο, κλαύδιο, μαξιμιανό, σεβήρο, καλιγούλα κλπ, εξ ηγεμόνων περιοχών όπως ταράσιο, λικίνιο, λουκιανό κ.ά, επάρχων ως ολυβρίου καί άλλων στυγερών εγκληματιών καί κτηνωδών ανθρωποειδών.
Χάριτι Θεού, εσυστάθη καί διέπρεψε η μακρόχρονος χιλιετής Ελληνικότατη Βυζαντινή αυτοκρατορία αλλά όταν οι Χριστιανοί παρέκλινον εις αποστασίαν, Ο Θεός αίρει τήν Παντοδύναμον Χάρη καί Προστασία Του, παραχωρώντας τήν πτώση αυτών.
Έκτοτε, κατά καιρούς καί μεμονωμένως αναδεικνύοντε Άγιοι, ουχί όμως μέ τήν ιδίαν συχνότητα ενυπάρχουσα έως τού Βυζαντίου. Εις τήν ιστορία τής Εκκλησίας υπάρχουν περίοδοι εκτρόπων καί σκανδάλων ως προλέγει Ο Κύριος (4), ωστόσο έστιν ακραιφνώς δαιμονικόν καί κακοήθες εάν ένεκα σκανδάλων καί υπαίτιων σκανδαλοποιών, κατηγορούν τόν Χριστιανισμό καί κατά προέκταση Τόν Κύριον Ιησού Χριστόν.
Εν τή δύστυχη τούτη εποχή ημών τού πνευματικού λιμού (πείνης) (5), ο Ελληνισμός ελησμόνησε τά θαυμάσια εκ Τού Αληθινού Θεού καί τάς τεραστίας δωρεάς Του καί ακολουθώντας τά ολέθρια καί καταστροφικά ίχνη τού παλαιού, ξεπεσμένου καί αποδοκιμασμένου ισραήλ, ξανασταυρώνει Τόν Κύριόν μου καί Θεόν μου (6), επιδιδόμενος εις ακρώτατη ασέβεια, εις ανειπώτους βλασφημείας (εν λόγω καί έργω), πορνείας, μοιχείας, ανωμάλους ομοφυλοφιλίας, δολοφονικών εκτρώσεων, ακολασίας, σαρκολατρείας, ανηθικότητος, εκφυλισμού, αδικίας, πονηρίας, πλεονεξίας, κλοπής, φιλαυτίας, εγωϊσμού, διαφθοράς, αθεΐας καί αναβιώσεως βδελυράς ειδωλολατρείας γενόμενος πολλαπλώς χείρων τού παλαιού ισραήλ, κάτι τό οποίον θά αποβεί μοιραίον καί ακρώτατη συμφορά (7). Σημείωση:::Η κάθε πρόταση τήν οποίαν, Χάριτι Θεού, αναφέρω, θά ηδύνατο νά γίνη τό υπόβαθρο καί αφετηρία αναπτύξεως τεραστίου Θεολογικού θέματος, αλλά επιλήψει γάρ μου ο χώρος γράφω συνοπτικά άνευ πολλαπλών παραλλήλων παραπομπών εις περαιτέρω Αγιογραφικά κείμενα.
Αναφορές β’ Κεφαλαίου
1) Δευτερ. Ζ’7-8
2) Πρ.Ησαΐα Ζ’14
3) Πρ.Βαρούχ Γ’38
4) Ματθ.Α’16, Α’23-25, Γένεση Γ’15, Α’Τιμ.Γ’16, Ιερό Πηδάλιο 169
5) Ταμείον Ορθοδοξίας 97-98
6) Ιερό Πηδάλιο 156
7) Φιλιπ.Β’7, Α’Κοριν.Α’17
8) Τίτο Β’12
9) Ιωάννη Α’18, Γ’13, ΣΤ’46, Θ’26, Ι’34, Ιερά Αποκάλ.Α’8, Τίτο Γ’11, Ρωμ.Θ’5, Έξοδος Γ’14, Πρ.Ησαΐα ΜΔ’6 10) Ιωάν. Α’1….
11) Β’Βασιλ.ΚΒ’10, Ψαλμοί ΙΖ’10, Ιώβ ΛΗ’37
12) Παροιμ.Η’31, Σ.Σολομ.Η’16, Σ.Σειρ.Α’15, ΚΔ’7, Αγ. Νικοδήμου Αόρατος Πόλεμος 223,
13) Ταμείον Ορθοδοξίας 97
14) Αγ.Συμεών 325, Αόρατος Πόλεμος 205
15) Αγ.Συμεών 150-151, 323…., 179-180, Ιερό Πηδάλιο 156, 160-169, 217-219, 289-290, 581-582
Αναφορές γ’ Κεφαλαίου
1) Κολασσαείς Α’15-18, Ιερά Αποκάλ.Α’5, Γένεση ΛΒ’28, ΛΕ’10, Δευτερ.ΛΒ’15, Θησαυρός Δαμασκηνού 64
2) Κλίμαξ Αγ.Ιωάννη Σιναΐτου 290
3) Ιωάν. Ι’8, Α’Κοριν.Ι’20, Ψαλμ. 95
4) Λουκά ΙΖ’1…, Ματθ.ΙΗ’6…
5) Πρ.Αμώς Η’11-12
6) Εβρ. ΣΤ’4…
7) Εβρ. ΣΤ’ 1-10
Σημ. Καταχανά: κάποιες εκ των θέσεων του συγγραφέως δεν εκπροσωπούν απαραιτήτως τις θέσεις του ιστολογίου μας και απηχούν προσωπικές του απόψεις.
Συντόμως το Τέταρτο Κεφάλαιο
Το άρθρο μας εστάλη μεσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τον συγγραφέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου