Λόγω των αμαρτιών και των ανομιών των ασεβών αρχηγών του λαού υποφέρει ο λαός και καταρρέει το κράτος. Ένας ηγέτης που είναι μέλος της Εκκλησίας δεν συμμαχεί ποτέ με τους ειδωλολάτρες, ούτε εναντίον ορθοδόξων κρατών. Να ξέρετε ότι και τις “Μεγάλες Δυνάμεις” ο Θεός θα τις παιδαγωγήσει κατάλληλα. Θα τις πατάξει, όταν δεν θα το περιμένουν και τότε θα ηττηθούν. Άγιος Ιουστίνος Πίρβου – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

 

Άγιος Αριστόβουλος εκ των 70 αποστόλων, αδελφός του Αποστόλου Βαρνάβα και πρώτος επίσκοπος Βρετανίας (1ος αιων.)
Άγιος Αγάπιος από τη Γάζα της Παλαιστίνης και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες στην Καισάρεια Παλαιστίνης: Ρωμύλος -υποδιάκονος- από τη Λύδδα ή Διόσπολη, Τιμόλαος από τον Πόντο, Πλήσιος, Αλέξανδρος και Αλέξανδρος (έτερος) από την Αίγυπτο, Διονύσιος και Διονύσιος (έτερος) από την Τρίπολη της Φοινίκης (303)
Άγιος Νίκανδρος μάρτυς στην Αἴγυπτο (305)
Άγιος Αλέξανδρος ιερομάρτυς στην Παμφυλία Μ. Ασίας (270-275)
Λουκρητία παρθενομάρτυς και 2 ανώνυμες παρθενομάρτυσες στην Cordoba Ισπανίας (859)
Όσιος Αγάπιος ο εν τη Σκήτη της Κολιτσούς (14ος αι.)
Όσιος Ιωάννης ο εν τω φρέατι
Άγιος Μανουήλ ο εκ Σφακίων νεομάρτυς στη Χίο (1792)
Άγιος Παρθένιος Παρθενιάδης ο Αγιορείτης, ιερομάρτυς στο Διδυμότειχο Θράκης (1805).

Εορτάζουν στις 15 Μαρτίου.

Άγιος γέροντας Ιουστίνος Πίρβου

Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μας τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό.
Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν…
Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος. Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε. Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του. Οι καρδιές έχουν πετρώσει. Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών. Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε. Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη..”

Εμείς στον αιώνα μας, είχαμε ιεράρχες μορφωμένους και διπλωμάτες, όχι όμως αποφασισμένους να γίνουν μάρτυρες. Αυτοί ερωτοτροπούσαν με το κουμουνιστικό καθεστώς. Εμείς δεν αξιωθήκαμε να έχουμε πολλούς μάρτυρες ιεράρχες – όπως είχαν οι Ρώσοι και τώρα οι Έλληνες και οι Σέρβοι – αποφασισμένους να αγωνιστούν, για να διατηρηθεί άμεμπτη η Ορθόδοξη αλήθεια.
Οι μοναχοί ας συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να γίνουν ‘’φως’’ για τον λαό. Ας σκεφθούμε ότι εκτός απ’ τον καθημερινό κανόνα μας και τις ιερές ακολουθίες – τη Λειτουργία, τον εσπερινό, τον όρθρο και το απόδειπνο – που έχουν σημαντικό ρόλο, εμείς οι μοναχοί θα δώσουμε απολογία ενώπιον του Θεού, για το πως υπερασπιστήκαμε τις αλήθειες που οδηγούν στη σωτηρία μας.
…ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση μπορούμε να στηριζόμαστε, επειδή όλοι οι άρχοντες του κόσμου τούτου κολυμπάνε στη σκοτεινή θάλασσα της μασονίας…
Οι χριστιανοί πρέπει να καταλάβουμε ότι, πάντοτε, με το αίμα μας και με τους διωγμούς μας διαφυλάξαμε την αλήθεια.

…O Χριστιανισμός δεν επιβιώνει μέσω των πολλών αλλά μέσω των ολίγων, χάρις στην υπομονή τους, διότι μέσα από την υπομονή γεννήθηκαν οι άγιοι. ..

Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός.
Ο αληθινός χριστιανός είναι πάντα έτοιμος, προετοιμασμένος με αναμμένη την λαμπάδα της ψυχής του, για να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο. Ο γνήσιος χριστιανός δεν ζει με φόβο και αγωνία για το πότε θα ξεσπάσει ένας πόλεμος ή πότε θα πέσει μία βόμβα στο κεφάλι του. Αναζητεί τρόπους να θυσιάζεται περισσότερο για τον πλησίον του και για τον Θεό. Ο αληθινός χριστιανός αναζητεί μέσα του την Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή. Γι αυτόν η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός είναι ανάσταση. Ούτως ή άλλως, η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού και μόνον Εκείνος γνωρίζει το τέλος του ανθρώπου. Επομένως, ας μην φοβόμαστε όταν ακούμε για πολέμους και άλλα φοβερά γεγονότα, διότι όλα αυτά πρέπει να συμβούν, όπως είπε ο Σωτήρας μας (πβ. Ματθ.24,6 και Μαρκ. 13,7) Φόβο θα έπρεπε να έχουμε για το γεγονός ότι οι ψυχές μας δεν είναι έτοιμες να συναντήσουν τον Χριστό» (σ. 81)

Εάν υπήρχε μία κυβέρνηση αληθινών ηγετών, πιστών διανοουμένων, θα υπήρχε δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης. Aλλά με τέτοια παράσιτα που μας κυβερνούν… γίνονται παράσιτα και οι υφιστάμενοί τους, όποιο κι αν είναι το επάγγελμά τους-δήμαρχοι, δάσκαλοι, ακόμη και ιατροί. (σ. 142).

«Πιστεύετε ότι οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ΟΗΕ και ΝΑΤΟ θέλουν στ’ αλήθεια την ειρήνη των λαών; Αυτές είναι ανοησίες, για να αποβλακώνονται οι μάζες! Μόνον αφελείς αναγνώστες των εφημερίδων μπορούν να πιστεύουν πλέον αυτές τις κουταμάρες. Αυτοί οι οργανισμοί κάνουν πόλεμο στο όνομα της ειρήνης ώστε, μετά, αυτοί πάλι να φαίνονται ως “σωτήρες του κόσμου”· ενώ στην πραγματικότητα μετά τον πόλεμο πάλι αυτοί θα κερδίζουν, δρέποντας τους καρπούς και τη δόξα, μοιράζοντας μεταξύ τους τα κέρδη, όπως επιθυμούν.
Να ξέρετε όμως ότι και τις “Μεγάλες Δυνάμεις” ο Θεός θα τις παιδαγωγήσει κατάλληλα. Θα τις πατάξει, όταν δεν θα το περιμένουν και τότε θα ηττηθούν. Τι απέγινε η Ιταλία με τον Μουσολίνι; Τι απέγινε η Γερμανία με τον Χίτλερ; Όλους τους διαίρεσε ο Θεός. Ο Θεός και αυτούς θέλει μετανοιωμένους, όχι μόνον τους χριστιανικούς λαούς. Ο Θεός προνοεί έτσι ώστε πολλοί ειδωλολάτρες να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία.
Ο πόλεμος ποτέ δεν έρχεται από τους χριστιανούς, πάντα από τους ειδωλολάτρες. Ένας ηγέτης που είναι μέλος της Εκκλησίας δεν συμμαχεί ποτέ με τους ειδωλολάτρες, ούτε εναντίον ορθοδόξων κρατών.
Αυτήν την ώρα ο κόσμος διευθύνεται από μία παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία κατευθύνει όλες τις «κυβερνήσεις» των κρατών. Εμείς κατηγορούμε τους κυβερνήτες μας αλλά αυτοί, σαν μαριονέτες, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα. Ό,τι τους λέει ο αρχηγός αυτό εκτελούν». (σ. 183).
Από το βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης»· Γέροντος Ιουστίνου Πίρβου ,εκδόσεις Ἄθως

***

Οι αμαρτίες των ανωτέρων είναι η αιτία του πολέμου και της καταστροφής
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

...Κατά την εποχή των Κριτών του Ισραήλ αμαρτάνει ο ίδιος ο λαός και όχι μόνο προκαλεί τον πόλεμο αλλά και τον χάνει; Όπως οι μύγες στην πληγή, έτσι οι γειτονικές φυλές επετεθησαν στον τραυματισμένο πνευματικά λαό του Ισραήλ. Κανένας πόλεμος δεν προκλήθηκε από τις αμαρτίες των Μεγάλων Κριτών. Επειδή όλοι τους είχαν επιλεγεί από το Θεό και ήταν άνθρωποι εξοπλισμένοι με τη δύναμη του Θεού, που ανέβαιναν να ηγηθούν, για να θεραπεύσουν το λαό από την αμαρτία και συνεπώς να τον οδηγήσουν στην απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό. Μ’ άλλα λόγια να επιστρέψουν την εσωτερική πνευματική ελευθερία στις ψυχές των ανθρώπων , που αναπόφευκτα επιφέρει και την εξωτερική σωματική , φυσική ελευθερία, ως έκφραση ή σύμβολο εκείνης της πρώτης.

Στην εποχή των βασιλέων του Ισραήλ, το λαό βρήκαν πολεμικές συμφορές συχνότερα λόγω των αμαρτιών αυτών των βασιλέων. Με τις ανομίες τους οι βασιλείς πρόσβαλαν το Θεό και ο Θεός επέτρεψε τον πόλεμο εναντίον τους και τους παρέδωσε στα χέρια των εχθρών τους. Πράγματι υπήρξαν και καλοί βασιλείς, αλλά όχι αρκετοί, και κατά την περίοδο της εξουσίας τους ή δεν έγιναν πόλεμοι ή ολοκληρώθηκαν με ένδοξη νίκη κατά των εχθρών τους.
Ν α ορισμένα παραδείγματα:

Ο βασιλιάς Σαούλ βγήκε νικητής απ’ όλους τους πολέμους όσο παρέμεινε πιστά κοντά στο Θεό και τηρούσε τις εντολές του. Αλλά μόλις απομακρύνθηκε από το Θεό και ζήτησε συμβουλές από τους μάγους ηττήθηκε στον πόλεμο ενάντια στους Φιλισταίους και απελπισμένος αυτοκτόνησε με το σπαθί του.

Ο βασιλιάς Σολομών ήταν σοφός και δίκαιος βασιλιάς ως τα γεράματά του. Γι’ αυτό και είχε πετύχει σ’ όλα. Και δεν έγινε πόλεμος κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Αλλά στα γεράματα αμάρτησε , αφού παρασύρεται στην ειδωλολατρία από τις συζύγους του. Γι’ αυτό και λίγο αργότερα το βασίλειό του χωρίζεται σε δυο μέρη τα οποία ακατάπαυστα πολεμούν μεταξύ τους. Και του είπε ο Κύριος: «επειδή φέρθηκες μ’ αυτό τον τρόπο , και δεν τήρησες τη συμφωνία και τους νόμους μου όπως σου είχα ορίσει, θα πάρω εξάπαντος τη βασιλεία από σένα και θα τη παραδώσω στον δούλο σου.» (Γ’ Βασιλ. 11, 11). Και αυτός ο δούλος ήταν ο Ιεροβοάμ επικεφαλής ιπποκόμος του βασιλιά. Ενώ διάδοχος του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ ήταν ο γιος του Ροβοάμ. Και ο πόλεμος ανάμεσα στον Ροβοάμ και τον Ιεροβοάμ κράτησε ως το τέλος της ζωής τους (Γ’ Βας. 15,6).

Ο βασιλιάς Ροβοάμ γιος του Σολομώντα αμάρτησε. Έτσι του επετέθη ο βασιλιάς της Αιγύπτου Σισακ κτυπώντας την Ιερουσαλήμ, αφού είχε αμαρτήσει ενώπιον του Κυρίου. Ο Σισάκ διέθετε ισχυρό στρατό: χίλια διακόσια άρματα και εξήντα χιλιάδες ιππείς. Όσο για τον υπόλοιπο στρατό ήταν αναρίθμητος. Τι συνέβη;
Σύμφωνα με τον νόμο της αμαρτίας ο Ροβοάμ έπρεπε να αφανιστεί. Αλλά το έλεος του Θεού ήρθε και ελάφρυνε τον νόμο. Γιατί αυτή η μεσολάβηση του ελέους του Θεού; Λόγω της μετάνοιας των βασιλέων και των πριγκίπων. Αφού τότε ταπεινώθηκαν οι βασιλείς και οι πρίγκιπες του Ισραήλ έλεγαν: δίκαιος είναι ο Κύριος. Μόλις έρθει η μετάνοια, φθάνει και το έλεος του Θεού. Και είπε ο Θεός μέσω του προφήτη Σεμαΐα: «αυτοί ταπεινώθηκαν, δεν θα τους καταστρέψω, αλλά θα τους χαρίσω κάποια σωτηρία… για να μάθουν τη διαφορά ανάμεσα στην δική μου δουλεία και τη δουλεία των βασιλέων της γης». Και ο Σισάκ λεηλατεί την Ιερουσαλήμ και άλλο κακό δεν έκανε γιατί δεν του το επέτρεψε ο Κύριος. Γιατί το βασίλειο του Ιούδα πήγαινε ακόμα καλά (Β’ Παρ. 12).

Ο βασιλιάς Αχαάβ γιος του Αμρί αμάρτησε ενώπιον του Κυρίου περισσότερο από τους προκατόχους του (Α’ Βασιλ. 16). Λόγω των αμαρτιών του βασιλιά ο Θεός επέτρεψε τρία χρόνια ξηρασίας και λιμού στη γη του Ισραήλ. Αυτό δεν σωφρόνισε τον βασιλιά και δε μετανόησε. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει τον πόλεμο. Οι Σύροι επιτέθηκαν στον Αχαάβ και ο βασιλιάς Αχαάβ σκοτώνεται στον πόλεμο και τα σκυλιά γλύφουν το αίμα του, όπως του είχε πει ο προφήτης .

Ο Ιουδαίος βασιλιάς Οχοζίας δυσαρέστησε τον Κύριο. Όπως κάθε κακό ψάχνει το αντίστοιχό του, έτσι κι ο κακός βασιλιάς συμμαχεί με τον εξίσου κακό βασιλιά του Ισραήλ Ιωράμ. Συμμαχούν και ξεκινούν πόλεμο ενάντια στους Σύρους. Ηττήθηκαν, όμως κατάφεραν να διαφύγουν και οι δυο. Και όταν πίστεψαν πως σώθηκαν, θα θανατωθούν και οι δυο από τα βέλη του Ιηού κατοπινό βασιλιά του Ισραήλ.

Ο βασιλιάς Ιωαχάζ γιος του Ιωσία έπραξε ο,τι δυσαρεστεί τον Κύριο. Γι’ αυτό οργίστηκε ο Κύριος με τον Ισραήλ και τον παρέδωσε στα χέρια του Αζαήλ βασιλιά της Συρίας… και ο βασιλιάς της Συρίας εξόντωσε τους Ισραηλίτες και τους διασκόρπισε σα σκόνη (Β’ Βας. 13).

Ο βασιλιάς Μεναχέμ αμάρτησε ενώπιον του Κυρίου. Γι’ αυτό ο Ασσύριος βασιλιάς Φουλ εκστράτευσε εναντίον του. Φοβισμένος ο Μεναχέμ συγκέντρωσε από το λαό του χίλια τάλαντα ασήμι και έτσι εξαγόρασε προσωρινά τον εχθρό και ο Φουλ επέστρεψε στο σπίτι του.

Ο βασιλιάς Φεκά δυσαρέστησε τον Κύριο. Γι’ αυτό πολέμησε με τον Τιγκλάθ Πιλεσέρ, βασιλιά των Ασσυρίων που κατέκτησε πολλές πόλεις και περιοχές του Ισραήλ, καθώς και τη Γαλιλαία και ολόκληρη την περιοχή των Νεφθαλείμ και μετακινήθηκε ο λαός από εκεί στην Ασσυρία (Δ’ Βας. 15). Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Φεκάχ έγινε ανταρσία εναντίον του και σκοτώθηκε. (Παρεμπιπτόντως να πούμε ότι ο Φεκάχ ανήλθε στο θρόνο του βασιλιά, ξεκινώντας ανταρσία εναντίον του βασιλιά του και τον σκότωσε. Ο,τι έκανε στους άλλους, τα ίδια έπαθε).

Ο βασιλιάς Ωσηέ δυσαρέστησε τον Κύριο. Γι’ αυτό του επετέθη ο βασιλιάς Σαλμανασέρ, βασιλιάς της Ασσυρίας. Ο Ωσηέ υποτάχθηκε και του πλήρωνε φόρο υποτέλειας (Δ’ Βας. 17, 3). Όμως ο βασιλιάς Σαλμανασέρ ανακάλυψε ότι ο Ωσηέ συνωμοτούσε εναντίον του, τον συνέλαβε και τον φυλάκισε. Κατόπιν ο Σαλμανασέρ κυρίευσε εξολοκλήρου τη χώρα φθάνοντας ως τη Σαμάρεια και μετέφερε στην Ασσυρία ως σκλάβο το λαό του Ισραήλ.
Μ’ αυτό τελείωσε η αυτονομία και η ελευθερία του λαού του Ισραήλ.

Ο Ιουδαίος βασιλιάς Μανασσής αμάρτησε ενώπιον του Κυρίου. Και παρέσυρε ο Μανασσής ολόκληρο τον λαό να πράξει χειρότερα από τους λαούς εκείνους που ο Κύριος είχε απομακρύνει για να κατοικησουν οι γιοι του Ισραήλ (Δ’ Βας. 21). Γι’ αυτό ο Κύριος οδήγησε τους επικεφαλής του στρατού του βασιλιά των Ασσυρίων εναντίον του και αφού συνέλαβαν τον Μανασση του έμπηξαν άγκιστρα τον έδεσαν με αλυσίδες από ορείχαλκο και τον έσυραν στη Βαβυλώνα (Β’ Παραλ. 33, 11).

Ο βασιλιάς Ιωαχαζ αμάρτησε….

Ο βασιλιάς Ιωακίμ τοποθετήθηκε βασιλιάς του Ιούδα από τον Φαραώ Νεχω. Και αυτός αμάρτησε ενώπιον του Κυρίου. Γι’ αυτό του επετέθη ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλιάς της Βαβυλώνας, τον κτύπησε τον έδεσε με αλυσίδες και τον μετέφερε στη Βαβυλώνα.

Ο βασιλιάς Ιωαχίν γιος του Ιωακίμ δυσαρέστησε τον Κύριο. Γι’ αυτό έρχεται ο Ναβουχοδονόσορ και πολιορκεί την Ιερουσαλήμ. Και ο Ιωαχίν παραδόθηκε μαζί με την μητέρα του στο βασιλιά της Βαβυλώνας. Και ο Βαβυλώνιος βασιλιάς τον οδήγησε δέσμιο στη Βαβυλώνα μαζεύοντας όλο το χρυσάφι της Ιερουσαλήμ και μετέφερε ως σκλάβους όλους τους πρίγκιπες και όλους τους πολεμιστές και δέκα χιλιάδες αιχμαλώτους και όλους τους ξυλουργούς και τους σιδηρουργούς και δεν απέμεινε τίποτα παρά μόνο ο φτωχός λαός (Δ’ Βασιλ. 24). Κυβερνήτη πάνω στο φτωχό λαό τοποθέτησε ο Ναβουχοδονόσορ το βασιλιά Σεδεκία γιο του Ιωαχίν.

Ο βασιλιάς Σεδεκίας δυσαρέστησε τον Κύριο (Δ’ Βασιλ 25). Γι’ αυτό ο Ναβουχοδονόσορ χτυπά για τελευταία φορά την Ιερουσαλήμ, την κυριεύει και καίει τον ναό και την πόλη. Ο Σεδεκίας συλλαμβάνεται ζωντανός, οι γιοι του σφάζονται μπροστά του και ο ίδιος θα τυφλωθεί και οδηγηθεί δέσμιος με αλυσίδες στη Βαβυλώνα.
Με τον Σεδεκία χάνεται δια παντός το βασίλειο του Ιούδα και έγινε επαρχία της Βαβυλώνας.
Κατά αυτό τον τρόπο τελειώνει και η ανεξαρτησία και η ελευθερία του λαού του Ιούδα.

Άραγε δεν είναι ξεκάθαρο, στρατηγέ, σαν τον καλοκαιρινό ήλιο ότι:

α. Τα αμαρτήματα του ηγέτη του λαού προκαλούν τον πόλεμο και την ήττα;

β. Λόγω των αμαρτιών και των ανομιών των ασεβών αρχηγών του λαού υποφέρει ο λαός και καταρρέει το κράτος, η ανεξαρτησία και η ελευθερία του λαού;
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία, σελ. 81 – 87

Η αλαζονεία του Ναβουχοδονόσορα και η ταπείνωση του να ζει με τα θηρία μέχρι να εννοήσει ότι μόνο ο Θεός κυριαρχεί στην ανθρώπινη ιστορία και αυτός δίδει ή αφαιρεί την εξουσία σε κάθε βασιλιά
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/12/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b6%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b1%ce%b2%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%bd%cf%8c%cf%83%ce%bf%cf%81%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7/

Σήμερα σε μια εποχή πνευματικής σύγχυσης που κινδυνεύουν να πλανηθούν και οι εκλεκτοί, έχουμε μεγάλη ανάγκη από θαυματουργούς Αγίους. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/09/%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%85/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.

Τούς Μάρτυρας Χριστοῦ ἱκετεύσωμεν πάντες, αὐτοί γάρ τήν ἡμῶν σωτηρίαν αἰτοῦνται, καί πόθω προσέλθωμεν πρός αὐτούς μετά πίστεως, οὗτοι βρύουσι τῶν ἰαμάτων τήν χάριν, οὗτοι φάλαγγας ἀποσοβουσι δαιμόνων, ὡς φύλακες τῆς πίστεως.

Του κυρίου Θεοδώρου
Ήχος πλ. β’ Αρχαγγελικώς ανυμνήσωμεν

Τα των Νηστειών νυν δισέβδομα φαιδρώς, εναρξώμεθα τελούντες, ημέραν εξ ημέρας αδελφοί, άρμα πυρός εργασάμενοι ημίν, ως Ηλίας ο Θεσβίτης, τας τέσσαρας μεγάλας αρετάς, τον νούν ανυψώσωμεν απαθεία, την σάρκα οπλίσωμεν τη αγνεία, τρέποντες, και νικώντες τον εχθρόν.

Απόστιχα, Ήχος πλ. δ’
Ιδιόμελον

Δεύτε εκκαθάρωμεν εαυτούς, εν ελεημοσύναις και οικτιρμοίς πενήτων, μη σαλπίζοντες, μη δημοσιεύοντες ημών την ευποιΐαν, μη επιγνώτω η αριστερά, της δεξιάς το έργον, μη σκορπίση η κενοδοξία, τον καρπόν της ελεημοσύνης, αλλ’ εν κρυπτώ, τω τα κρυπτά ειδότι κράξωμεν· Πάτερ, άφες τα παραπτώματα ημών, ως φιλάνθρωπος.

Ήχος πλ. δ’ Μαρτυρικόν

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, και πάσαν νόσον θεραπεύετε, και νυν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι των παγίδων του εχθρού, τας ψυχάς ημών δεόμεθα.

Κάθισμα, Τριωδίου
Ήχος πλ. β’ Κύριε ελέησον ημάς

Κύριε κατεύθυνον ημάς, την νηστείαν δισσεύοντας, αγιασμόν ημίν λάμψον, και φωτισμόν των δικαιωμάτων σου, και αξίωσον ημάς προσφέρειν σοι, ευπρόσδεκτον ευχήν, το γόνυ κλίνοντας· συ γαρ ει Πατήρ ημών, και ημείς υιοί σου, και σε φόβω υμνούμεν και το όνομά σου, επικεκλήμεθα.

Απόστιχα, Τριωδίου
Ήχος πλ. α’ Ιδιόμελον

Θαυμαστόν όπλον, η προσευχή και νηστεία, αύτη τον Μωσέα, νομογράφον έδειξε, και Ηλίαν εν θυσίαις ζηλωτήν, ταύτη προσκαρτερήσαντες πιστοί, τω Σωτήρι βοήσωμεν· Σοι μόνω ημάρτομεν, ελέησον ημάς.

Προκείμενον Ήχος πλ. β’ Ψαλμός κδ’
Επίβλεψον επ’ εμέ, και ελέησόν με.
Στιχ. Προς σε, Κύριε, ήρα την ψυχήν μου.

Παροιμιών το Ανάγνωσμα
(Κεφ Γ’, 34 – Δ’, 22)

Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν. Δόξαν σοφοί κληρονομήσουσιν, οι δε ασεβείς ύψωσαν ατιμίαν. Ακούσατε παίδες παιδείαν πατρός, και προσέχετε γνώναι έννοιαν. Δώρον γαρ αγαθόν δωρούμαι υμίν, τον εμόν λόγον μη εγκαταλίπητε. Υιός γαρ εγενόμην καγώ, πατρί υπήκοος, και αγαπώμενος εν προσώπω μητρός. Οι εδίδασκόν με, και έλεγον· Ερειδέτω ο ημέτερος λόγος εις σην καρδίαν, φύλασσε εντολάς, μη επιλάθη. Κτήσαι σοφίαν, κτήσαι σύνεσιν, μη επιλάθη, μηδέ παρίδης ρήσιν εμού στόματος, μηδέ εκκλίνης από ρημάτων στόματός μου. Μη εγκαταλίπης αυτήν, και ανθέξεταί σου, εράσθητι αυτής, και τηρήσει σε. Αρχή σοφίας, κτήσαι σοφίαν, και εν πάση κτήσει σου κτήσαι σύνεσιν. Περιχαράκωσον αυτήν, και υψώσει σε, τίμησον αυτήν, ίνα σε περιλάβη, και ίνα δω τη ση κεφαλή στέφανον χαρίτων, στεφάνω δε τρυφής υπερασπίση σου. Άκουε υιέ, και δέξαι εμούς λόγους, και πληθυνθήσεταί σοι έτη ζωής σου, ίνα σοι γένωνται πολλαί οδοί βίου. Οδούς γαρ σοφίας διδάσκων σε, εμβιβάζω δε σε τροχιαίς ορθαίς. Εάν γαρ πορεύη, ου συγκλεισθήσεταί σου τα διαβήματα, εάν δε τρέχης, ου κοπιάσεις, Επιλαβού εμής παιδείας, μη αφής, αλλά φύλαξον αυτήν σεαυτώ εις ζωήν σου. Οδούς ασεβών μη επέλθης, μηδέ ζηλώσης οδούς παρανόμων. Εν ω αν τόπω στρατοπεδεύσωσι, μη επέλθης εκεί, έκκλινον δε απ’ αυτών, και παράλλαξον. Ου γαρ μη υπνώσουσιν, εάν μη κακοποιήσωσιν, αφήρηται ο ύπνος απ’ αυτών, και ου κοιμώνται. Οι δε γαρ σιτούνται σίτα ασεβείας, οίνω δε παρανόμω μεθύσκονται. Αι δε οδοί των δικαίων ομοίως φωτί λάμπουσι, προπορεύονται και φωτίζουσιν, έως αν κατορθώση ημέρα. Αι δε οδοί των ασεβών σκοτειναί, ουκ οίδασι πως προσκόπτουσιν. Υιέ, εμή ρήσει πρόσεχε, τοις δε εμοίς λόγοις παράβαλλε σον ούς. Όπως μη εκλίπωσί σε αι πηγαί σου, φύλασσε αυτάς εν ση καρδία. Ζωή γαρ εστι πάσι τοις ευρίσκουσιν αυτάς, και πάση τη σαρκί αυτών ίασις.

iconandlight.wordpress.com