Διαβάζοντας το ωραιότατον και με ορθόδοξον φρόνημα άρθρον, Προς όλους όσους υποβιβάζουν τη νοημοσύνη των απλών πιστών αναρωτήθηκα αν τελικά είναι αυτή η ορθόδοξος οπτική του θέματος.
Γιατί πάντα πρέπει να γίνεται αναγωγή του θέματος εις τους άλλους και να μην εκκινούμεν από τον εαυτόν μας και την εσωκάθαρσιν; Παραβλέπομεν το αρχαιοελληνικόν «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν» (Ισοκράτης);
Τοποθετώ το θέμα παραβολικά : αν υπάρχει ένα υδραυλικό πρόβλημα, το να το επιδιορθώσω με εργαλεία ηλεκτρολόγου είναι όχι μόνο άτοπον αλλά επικινδύνως ηλίθιον. Επιδιώκοντες να θεωρούμαστε Ορθόδοξοι πρέπει να αντιμετωπίζομεν τα θέματα με τα συνιστώμενα εκ της Πίστεως όπλα. Σε αυτό το θέμα ο Ιησούς Χριστός, οι Απόστολοι και οι πατέρες της Εκκλησίας είναι απόλυτοι : ασχολούμεθα μόνον με την ψυχική μας βελτίωσιν, ΑΦΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΒΙΟΤΗΣ. Για όλα τα υπόλοιπα φροντίζει ο Χριστός!
Όσοι έχουν μάθει τι εστί Ορθοδοξία, γνωρίζουν καλώς ότι η βιοτή μας είναι η “κοιλάδα του κλαυθμώνος”, όπως την ονομάζουν οι πατέρες της Εκκλησίας. Πλήρης δαιμονικών προκλήσεων και πειρασμών, οι οποίοι αποτελούν το δοκιμαστήριον της ψυχής μας, για την πρόκρισιν εις την αιωνιότητα. Άρα προς τι η διαμαρτυρία; Γνωρίζομεν ή δεν γνωρίζομεν το νόημα της βιοτής; Πέραν αυτού διατρέχομεν δύο κινδύνους ;
♦ Να υποπέσομεν εις κατάκρισιν και
♦ Να έλθομεν εις αμφισβήτισιν του Χριστού, δεδομένου ότι Εκείνος επιτρέπει αυτά, ως δοκιμήν μας.
Για τις δοκιμασίες οι πατέρες συνιστούν να λέμε «Δόξα τω Θεώ» και να αναλαμβάνομεν τον Σταυρόν μας, εφόσον αυτός προκρίθηκε από τον Χριστόν. Διαμαρυρόμενοι κινδυνεύομεν από ακόμα έναν κίνδυνον : να επιτρέπει ο Κύριος την συνέχισιν των δοκιμασιών ή και να την επιτείνει, μέχρι να μάθουμε το μάθημά μας.
Η μόλις χθές αναγνωσθείσα παραβολή του αμπελώνος δεν μας έβαλε μυαλό;
«1 Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐξῆλθεν ἅμα πρωῒ μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ· 2 καὶ συμφωνήσας μετὰ τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τὴν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. 3 καὶ ἐξελθὼν περὶ τρίτην ὥραν εἶδεν ἄλλους ἑστῶτας ἐν τῇ ἀγορᾷ ἀργούς, 4 καὶ ἐκείνοις εἶπεν· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον δώσω ὑμῖν. οἱ δὲ ἀπῆλθον. 5 πάλιν ἐξελθὼν περὶ ἕκτην καὶ ἐνάτην ὥραν ἐποίησεν ὡσαύτως. 6 περὶ δὲ τὴν ἑνδεκάτην ἐξελθὼν εὗρεν ἄλλους ἑστῶτας ἀργούς, καὶ λέγει αὐτοῖς· τί ὧδε ἑστήκατε ὅλην τὴν ἡμέραν ἀργοί; 7 λέγουσιν αὐτῷ· ὅτι οὐδεὶς ἡμᾶς ἐμισθώσατο. λέγει αὐτοῖς· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον λήψεσθε. 8 ὀψίας δὲ γενομένης λέγει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος τῷ ἐπιτρόπῳ αὐτοῦ· κάλεσον τοὺς ἐργάτας καὶ ἀπόδος αὐτοῖς τὸν μισθὸν ἀρξάμενος ἀπὸ τῶν ἐσχάτων ἕως τῶν πρώτων. 9 καὶ ἐλθόντες οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον. 10 ἐλθόντες δὲ οἱ πρῶτοι ἐνόμισαν ὅτι πλείονα λήψονται, καὶ ἔλαβον καὶ αὐτοὶ ἀνὰ δηνάριον. 11 λαβόντες δὲ ἐγόγγυζον κατὰ τοῦ οἰκοδεσπότου 12 λέγοντες ὅτι οὗτοι οἱ ἔσχατοι μίαν ὥραν ἐποίησαν, καὶ ἴσους ἡμῖν αὐτοὺς ἐποίησας τοῖς βαστάσασι τὸ βάρος τῆς ἡμέρας καὶ τὸν καύσωνα. 13 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν ἑνὶ αὐτῶν· ἑταῖρε, οὐκ ἀδικῶ σε· οὐχὶ δηναρίου συνεφώνησάς μοι; 14 ἆρον τὸ σὸν καὶ ὕπαγε· θέλω δὲ τούτῳ τῷ ἐσχάτῳ δοῦναι ὡς καὶ σοί. 15 ἢ οὐκ ἔξεστί μοι ποιῆσαι ὃ θέλω ἐν τοῖς ἐμοῖς, εἰ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρός ἐστιν ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι; 16 Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι· πολλοὶ γὰρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.» (Ματθ.κ’1-16)
Προσοχή λοιπόν μήπως αυτοί, τους οποίους κατηγορούμεν αποδειχθούν οι τελευταίοι εργάτες του αμπελώνος, οι οποίοι θα λάβουν την αμοιβήν τους ενώ υπάρχει κίνδυνος όσοι τους κατηγορούμε να αποδειχθούμε «μωραί παρθένοι».
Η παραίνεσις να ασχοληθούμε με τον εαυτόν μας δεν είναι μόνον Ορθόδοξος. Ο Κομφούκιος έλεγεν : «Ο ανώτερος άνθρωπος έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του, ο κατώτερος από τους άλλους (ή ο ανώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τον εαυτό του, ο κατώτερος είναι σκληρός με τους άλλους)».
Οδηγούμενος όχι από ορθόδοξα κριτήρια, ο αείμνηστος πατέρας μου έλεγε :
“ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΑΣ ΓΑΥΓΙΖΟΥΝ, ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΠΡΟΧΩΡΕΙ”.
Να το διατυπώσω πλέον εφαρμοσμένα :
ΤΑ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ ΓΑΥΓΙΖΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΡΟΧΩΡΕΙ, ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΝΔΥΝΑΝΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.
Με αυτήν την διατράνωσιν της Πίστεως και απόδειξιν ότι “μάθαμε το μάθημα-πάθημα”, θα πεισθεί ο Χριστός να άρει τις δοκιμασίες αφού «χωρίς Αυτού, ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν».
Ομιλούντες περί Μετανοίας (για την οποίαν τόσος λόγος γίνεται αλλά δεν διευκρινίζεται επαρκώς, τουλάχιστον για τους “νεοκόπους ορθοδόξους”, ας μην αγνοείται ότι αυτό ακριβώς είναι : εξαρτώντες τα πάντα εκ Θεού, τα αντιμετωπίζομεν, συμφώνως των εντολών Του, ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΝΤΕΣ τον νου (~μετα+νοώ, μετακίνησις του νου) και δρώντες συμφώνως του Θελήματος και των Εντολών Του, ακόμα κι αν μας σφάζουν! ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΩΣ ΑΓΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΚΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΩΣΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΘΕΙΣΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ;
υγ~~Ευχαριστίες στην “γ.Ευμενία” για την πολύτιμη διδαχή της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου