Ένας
μοναχός ρωτήθηκε γιατί κλαίει και αναστενάζει για τις θλιμμένες ψυχές,
που αφήνουν τους πόνους στους ώμους του και μπορεί να μην επιστρέψουν
ποτέ; Και ο μοναχός, σκουπίζοντας με το μανίκι του τις μεγάλες
ραβδώσεις από τα βρεγμένα μάγουλά του, είπε σε αυτόν με το λαμπερό
πρόσωπο: «Αν κλάψω γι' αυτόν, δεν είναι πια ξένος για μένα. Την απόφαση
την παίρνουν τα δάκρυα μου...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου