Εμπνέουμε στα παιδιά μας την αγάπη για τον Θεό και τα διδάσκουμε πώς να βρίσκουν μόνα τους το θέλημά Του. Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, «ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς»… Γερόντισσα Μαγδαληνή του Έσσεξ

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Κʹ(20) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῶν ἁγίων Ζαβουλώνος καί Σωσσάνης, γονέων τῆς ἁγίας Νίνας τῆς᾿Ισαποστόλου (4ο αἰών), καὶ συγγενῶν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.
Μνήμη τῆς῾Αγίας Λυδίας τῆς Φιλιππησίας (1ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Πλατίλλα τῆς Ρωμαίας (67), μητρός τῆς ῾Αγίας Δομιτίλλης.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θαλλελαίου τοῦ Ἀναργύρου, καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων᾿Αλεξάνδρου καί ᾿Αστερίου, τῶν βασανιστῶν τοῦ Ἁγίου Θαλλελαίου (284)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος᾿Ασκλᾶ ἐκ τῆς Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου (287).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βαυδελίου.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν῾Ιλαρίου ἐπισκόπου Τουλούζης (4ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν᾿Αναστασίου ἐπισκόπου Βρεσκίας τῆς Λομβαρδίας τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.(610).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων τῶν ἐν Μεμέλᾳ τῆς῾Ιερουσαλήμ ἀθλησάντων ( 614).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Οὐτρίλλου, ἐπισκόπου Μπουργκές τῆς Γαλλίας (624).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Θαλασσίου τοῦ Μυροβλύτου τοῦ ἐκ Λυβιης(648).
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μάρκου τοῦ ᾿Ερημίτου (5ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Θεοδώρου ἐπισκόπου Παβίας τῆς ᾿Ιταλίας τοῦ Ὁμολογητοῦ (778).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν᾿Ιωάννου,᾿Ιωσήφ καί Νικήτα, κτιτόρων τῆς Νέας Μονῆς τῆς Χίου (1050).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδή καί μετακομιδή τοῦ ἱεροῦ λειψάνου (1087) τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (330), ἐκ Μύρων τῆς Λυκίας εἰς τήν Βάρην (Μπάρι) τῆς Ἰταλίας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Τιμοθέου, ἡγεμόνος τοῦ Πσκώφ (1299)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἑορτάζομεν τήν ἀνακομιδήν τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αλεξίου τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀρχιεπισκόπου Μόσχας (1431)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Στεφάνου τῆς Μονῆς Πιπέρσκι Μαυροβουνίου τοῦ Θαυματουργοῦ (1697)
Κοίμησις τῆς ὁσίας γεροντίσσης Γαλακτίας τῆς Κρήτης, 20 Μαΐου 2021

Η ακτινοβολία της αγιοσύνης του αγίασε το παιδί του
Γέρων Μισαήλ από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας

Από την παιδική του ηλικία ο γέροντας Ιερώνυμος, αγάπησε την ησυχίαν και την προσευχήν.
Δάσκαλός του ήταν ο αγιασμένος Μισαήλ, που ανέβαινε την Πέμπτη στα βουνά και επέστρεφε την Κυριακή για την Λειτουργία!
Εκεί, αυτή η ευλογημένη ψυχή, ο αββάς-Μισαήλ, ύψωνε τα χέρια του σε προσευχή, από φυλακής πρωϊας μέχρι νυκτός και με δάκρυα και αναστεναγμούς προσευχόταν προς τον Κύριο.
Τόση δε κατάνυξη είχε και δάκρυα εις την προσευχήν, ώστε αρπαζόταν σε θεία θεωρία.

Την κατανυκτική προσευχή την διδάχθηκε από άγγελο!

Ο Μισαήλ ήταν έγγαμος αλλά δε ζούσε μαζί με τη γυναίκα του, ήταν σαν αδέλφια. Εργαζόταν για την οικογένειά του και την συντηρούσε, αλλά δεν έμενε μαζί της. Την ημέρα δούλευε μόνος του στα κτήματα. Δεν ήθελε να δουλεύει μ’ άλλους μαζί, για να μην τον βλέπουν να προσεύχεται. Και την νύκτα την περνούσε προσευχόμενος σε κάποιο εξωκκλήσι ή αν γύριζε σπίτι έμενε μόνος του. Είχε μεγάλη αγάπη για την ησυχία και φλογερό πόθο για την προσευχή. Όταν προσευχόταν η καρδιά του θερμαινόταν τόσο πολύ, που ξεχνούσε τον εαυτό του. Είχε τη δύναμη να παραμένει γονατιστός και με τα χέρια υψωμένα για δύο μέρες.

Ιδιαίτερα είχε επιδοθεί στη λεγόμενη «κατανυχτική» προσευχή. Η κατανυχτική αυτή προσευχή, όπως την ονόμαζαν στο Γκέλβερι, δεν ήταν τίποτ’ άλλο από την προσευχή των νηπτικών. Γονάτιζε μπροστά σε μια εικόνα ή στο ύπαιθρο και άφηνε την ψυχή του να ξεχειλίζει μπροστά στο Θεό. Σκεφτόταν τις αμαρτίες του και έχυνε άφθονα δάκρυα, από τα οποία προσδοκούσε τη λύτρωση. Συχνά ανέβαινε στο βουνό κι έμενε εκεί προσευχόμενος ως το βράδυ. Κι όταν τελείωνε, ο ιδρώτας της αγωνίας του ήταν τόσος πολύς, ώστε όπως έλεγε ο γέροντας Ιερώνυμος, «αν έστυβες τη φανέλα του θα έβγαζε μια οκά νερό».

Ο Μισαήλ είχε μια θυγατέρα, που είχε μεγάλη κλίση στην πνευματική ζωή. Γνήσιο παιδί του πατέρα της, κληρονόμησε από κείνον όλες τις αρετές του και είχε ιδιαίτερη επίδοση στην κατανυκτική προσευχή. «Από μειράκιον τον εμιμείτο, έκανε ο,τι έκανε και ο πατέρας της.
Μπρούμυτα επί ώρες ο Μισαήλ, μπρούμυτα κι αυτή!
Δάκρυα ο Μισαήλ στην προσευχή, δάκρυα κι αυτή! Τόσον δε είχε προχωρήσει στην προσευχή, ώστε, όταν έγινε κοράσιον 18-20 ετών έφτασε εις το μέτρον της Θεοφορίας, και λόγον Θεού είχεν και άλλους εδίδασκεν! Όσο μεγάλωνε, τόσο ήρχοντο γυναίκες να ομιλήσουν με αυτήν πνευματικά. Οι άνδρες πήγαιναν εις τον Μισαήλ και οι γυναίκες εις την θυγατέρα του. Και ήκουον κατανυκτικόν λόγον, και είχον πένθος, με δάκρυα και αναστεναγμούς.»

Ο Μισαήλ με τους άνδρες προσεύχονταν σ’ ένα δωμάτιο κι η κόρη του με τις γυναίκες σ ένα άλλο. Ήταν η παρηγοριά όλων των γυναικών στο Γκέλβερι η κόρη του Μισαήλ, όπως εκείνος ήταν για τους άνδρες.

Όταν η κόρη του Μισαήλ έφθασε στην ηλικία των 18-20 ετών, αρρώστησε βαριά. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού και κυρίως οι γυναίκες άρχισαν να ανησυχούν. Αν πάθαινε κάτι, έχαναν τη μοναδική τους παρηγοριά. Τι να κάνουν; Ρίχτηκαν στην προσευχή. Παρακαλούσαν μέρα νύχτα το Θεό να την κάνει καλά, γιατί στις δύσκολες μέρες που περνούσαν, ήταν η μοναδική τους παρηγοριά, ο άνθρωπος που τις καθοδηγούσε, ο σύνδεσμός τους με το Θεό. Η κατάστασή της όμως όλο και χειροτέρευε.

Στην απόγνωσή τους όμως σκέφτηκαν να καταφύγουν στον πατέρα της, το Μισαήλ. Γνώριζαν τη δύναμη της προσευχής του και την παρρησία που είχε στο Θεό και τον παρακάλεσαν να προσευχηθεί για την κόρη του.
– Σε παρακαλούμε, του έλεγαν, προσευχήσου στο Θεό να την κάνει καλά. Δε σου λέμε να κάνεις ιδιαίτερη προσευχή επειδή είναι κόρη σου αλλά για μας, που αν τη στερηθούμε θα μείνουμε απαρηγόρητες. Έχουμε τόσα βάσανα και τόσες στεναχώριες, που αν χάσουμε τη μοναδική μας βοήθεια και το στήριγμά μας θα μας κυριεύσει η απελπισία.

Ο Μισαήλ στην αρχή δεν ήθελε να υποκύψει, για να μην θεωρηθεί ότι της είχε ιδιαίτερη αδυναμία επειδή ήταν κόρη του. Ο νους του ήταν δεμένος αποκλειστικά με το Θεό, όλους τους άλλους ανθρώπους τους είχε ίσους στην καρδιά του. Στις επίμονες παρακλήσεις των γυναικών όμως η καρδιά του κάμφθηκε. Έτσι, κατά τη συνήθειά του, ανέβηκε μια Πέμπτη πρωί, πριν ξημερώσει, στο βουνό.
Γονάτισε, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και άρχισε την προσευχή. Πυρπολημένος από θείο έρωτα παρέμεινε «τη προσευχή και δεήσει», από «φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός». Ανάμεσα στ’ άλλα κι ενώ ο ιδρώτας έτρεχε απ το πρόσωπό του, μίλησε στο Θεό για την κόρη του, όχι επειδή την πονούσε σαν πατέρας της, αλλ επειδή του είπαν ότι είναι στήριγμα και παρηγοριά στους χριστιανούς.

Ξαφνικά, εκεί που βρισκόταν αφοσιωμένος στην προσευχή, αποξενωμένος από τα εγκόσμια, κι η ψυχή του είχε αρπαγεί στα ουράνια, ακούει μέσα του μια λεπτή, θεία φωνή να του λέει :
– Δίνεις εγγύηση για την κόρη σου ;
– Όχι, Κύριε, δεν μπορώ να δώσω εγγύηση. Είμαι αμαρτωλός και γνωρίζω το τρεπτόν του ανθρώπου. Σήμερα η κόρη μου αγωνίζεται και εργάζεται στο θέλημά Σου. Αύριο όμως; Πως μπορώ να εγγυηθώ; Γενηθήτω το θέλημά Σου! Συ Κύριε, όπως θέλεις να ποιήσεις. Γενηθήτω το θέλημά Σου το άγιον εν παντί”.

Η επίσκεψη αυτή που τον αξίωσε ο Θεός να δεχτεί, τον ηρέμησε. Πλημμύρισε ολόκληρος από μια ουράνια γαλήνη και συνέχισε τη θεία του ενασχόληση με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο. Και προς το τέλος της ημέρας κατέφθασε ένας αγγελιαφόρος να τον ειδοποιήσει πως η κόρη του αναπαύτηκε και ότι πρέπει να σπεύσει για τον ενταφιασμό της.

Προειδοποιημένος ο Μισαήλ, δέχτηκε το μήνυμα με ηρεμία και κάποια ανακούφιση. Είχε βαθιά πίστη στο Θεό και στην ανάσταση των νεκρών και δεν επέτρεψε στον εαυτό του να κλάψει για τον πρόσκαιρο χωρισμό της κόρης του. Η χαρά του για τη σωτηρία της, που με θαυμαστό τρόπο του απεκάλυψε ο Θεός, ξεπέρασε και αυτήν ακόμα την λύπη του για τον θάνατό της. Και αφού έκανε μια προσευχή ευχαριστίας στο Θεό, ξεκίνησε μαζί με τον αγγελιαφόρο για το χωριό.
Αυτός ήταν ο Μισαήλ με λίγα λόγια, όσα κατά καιρούς μας διηγόταν γι αυτόν ο γέροντας Ιερώνυμος, που έτρεφε πολύ μεγάλη ευλάβεια για το πρόσωπό του. «Τέτοιους ανθρώπους δεν βρίσκεις σήμερα», έλεγε, «ήταν ένας άλλος αββάς Ισαάκ. Ήταν λιγομίλητος, ταπεινός, αγαπούσε την ησυχία και είχε βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Ποτέ δεν άφηνε άνθρωπον να τον επαινέσει. Κι αν τολμούσε κανείς να του πει κάποια καλή κουβέντα, ήταν ικανός ο Μισαήλ να μην του ξαναμιλήσει ποτέ».

Είθε οι πρεσβείες των Αγίων Ζαβουλώνος και Σωσσάνης, Νίνας της ισαποστόλου, Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, της αγίας μητέρας του Πολυχρονίας και Μισαήλ εκ Γκέλβερι και πάντων των Καππαδόκων Αγίων να μας σκέπουν, προστατεύουν, ενισχύουν και βοηθούν για την σωτηρία μας...

***

αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ

Σκοπός της διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών είναι να αποκτήσουν προσωπική αγάπη στον Χριστό και την Παναγία.

Οι χριστιανοί γονείς και δάσκαλοι και όλοι όσοι επιθυμούν να διδάξουν το χριστιανισμό οφείλουν να έχουν πάντα κατά νουν ότι ο κύριος σκοπός τους είναι: να εμπνεύσουν στο παιδί προσωπική αγάπη για τον Χριστό και την Μητέρα Του. Αν ένα παιδί μεγαλώνει τιμώντας τον Χριστό και την Παναγία ως αγαπημένα πρόσωπα, αυτή η αγάπη θα στεριώσει την καρδιά του στον Θεό, κι αν αργότερα περάσει μέσα από αμφιβολίες ή ακόμα κι αν εγκαταλείψει την Εκκλησία, τουλάχιστον η καρδιά του δε θα στραφεί εναντίον του Χριστού, αυτό και μόνο μπορεί να είναι αρκετό για τη σωτηρία του. 

Στους βίους των αγίων βλέπει κανείς συχνά πως η ζωή ενός αγίου επηρεάστηκε από κάποιον άγιο άνθρωπο που απλώς είδε. Ο άγιος Νεκτάριος θυμόταν πάντα την αγάπη της γιαγιάς του και πώς στεκόταν όταν προσευχόταν μπροστά στις εικόνες. 

Η αγάπη, η προσευχή και το παράδειγμα είναι περισσότερο αποτελεσματικά από τα λόγια– στην πραγματικότητα είναι αυτά που δίνουν αξία στα λόγια – όταν οδηγούμε τα παιδιά προς τον Θεό. Η εργασία μας ως γονείς ή κατηχητές είναι συχνά αφανής, και μας δίνει την εμπειρία της « φοβερής » όψεως της ανθρώπινης ελευθερίας: ότι δηλαδή κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε άλλον άνθρωπο την αγάπη για τον Θεό. Άλλωστε δε θα θέλαμε να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Θέλουμε να αγαπούμε τον Θεό ελεύθερα και το ευχόμαστε αυτό και για όλο το ανθρώπινο γένος. Όμως ταυτόχρονα η προσευχή για τα αγαπημένα μας παιδιά μας προκαλεί ένα διαρκή εσωτερικό πόνο. Είναι ευκολότερο να μιλάς παρά να προσεύχεσαι.

Δε θα βοηθήσουμε τόσο τα παιδιά μας με τα λόγια μας για τον Θεό, όσο με την παραμονή μας μέσα στην παρουσία του Θεού. 

Οι καλύτερες εκπαιδευτικές μέθοδοι έχουν ως στόχο να διδάξουν στα παιδιά πώς να μαθαίνουν. Υπάρχει μια παροιμία που λέει: « Δώσε στο γιο σου ένα ψάρι και θα φάει καλά σήμερα. Μάθε του πώς να ψαρεύει και θα τρώει καλά σ΄ όλη του τη ζωή ». Έτσι αντιλαμβανόμαστε το έργο μας ως χριστιανοί γονείς ή δάσκαλοι. Μαθαίνουμε τα παιδιά μας να προσεύχωνται στον Θεό για κάθε πράξη τους.
Εμπνέουμε στα παιδιά μας την αγάπη για τον Θεό και τα διδάσκουμε πώς να βρίσκουν μόνα τους το θέλημά Του. Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, «ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς» … 
Από το βιβλίο: ”Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα”, της αδελφής Μαγδαληνής Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Σ‘ όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητούν τη βοήθεια του Θεού… να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά. Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. 

***

 Συμβουλή σε μητέρα με πολλά παιδιά: Να μην κάνει τίποτε. Να πηγαίνει στο δωμάτιό τους την νύχτα, όταν κοιμούνται, και να προσεύχεται. Αυτό τα επηρεάζει πολύ.
Πηγή: «Συνομιλώντας με τον Γέροντα Πορφύριο» Άννας Κωστάκου, εκδ. Η Μεταμόρφωσις τους Σωτήρος, Μήλεσι 2012 (Σελ.129)

Πέστε τα στην Παναγία

“Αυτά που θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά· μόνο όταν έρχεται η Θεία Χάρις, που τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε.
Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, πνευματικό χάδι, που χαϊδεύει, αγκαλιάζει, έλκει τα παιδιά.”.
Ο π. Πορφύριος πίστευε στην αξία που έχει η προσευχή για την πνευματική ζωή τού ανθρώπου και συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά πως να προσεύχονται:
“Να εύχεσαι έτσι απλά, απαλά και ταπεινά, με πίστη απλή, χωρίς να περιμένεις να σου απαντήσει ο Θεός. Χωρίς να δεις το χέρι Του ή το πρόσωπό Του ή το φωτισμό Του. Τίποτα! να πιστεύεις! Εφ’ όσον μιλάς με τον Θεό, μιλάς πραγματικά με τον Θεό.
[Γ. Κρουσταλάκη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 2001, σελ. 155]

***

 Σε μια μητέρα είπε : «Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά. Η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας». «Και πως μπορούμε να γίνουμε άγιοι;». «Πολύ απλό. Όταν έρθει η Θεία Χάρις». «Και πως έρχεται η Θεία Χάρις;». «Με την ταπείνωση και την προσευχή. Αλλά η προσευχή πρέπει να είναι δυνατή, ζωντανή. Όταν προσευχόμαστε με πίστη και επιμονή, πάντοτε έχουμε αποτελέσματα».
«Μην πιέζεις» μου έλεγε «τα παιδιά σου. Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνον όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, ακούν αυτά που θέλουν να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σαν το πνευματικό χάδι που αγκαλιάζει τα παιδιά κι αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις κάνουμε μερικές φορές να τα χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν. Σ’ αυτό όμως, το πνευματικό χάδι, δεν αντιδρούν ποτέ».
Να σας πω πως το είδα αυτό να εφαρμόζεται στην πράξη. Την πρώτη φορά, από τότε που πέθανε ο άνδρας μου, που πήγα με τα παιδιά μου διακοπές, ο μεγάλος μου γιος βρήκε εκεί κάποιες παρέες και τον έχανα τα απογεύματα, χωρίς να ξέρω που πήγαιναν και τι έκαναν. Του έλεγα λοιπόν : «Έλα παιδί μου, μη φεύγει πάλι. Τι πας και κάνεις και χάνεσαι;». Όλα αυτά δηλαδή που λέμε συνήθως εμείς οι μητέρες. Εκείνος όμως δεν άκουγε. Μια μέρα λοιπόν, θυμήθηκα αυτά που μου είχε πει ο Γέρων και μόλις έφυγε το παιδί, πήρα την Παράκληση στη Παναγία και άρχισα να τη διαβάζω. Πριν προλάβω να την τελειώσω, μπαίνει μέσα ο γιος μου και με ρωτά : «Μαμά, που είπες ότι ήθελες να πάμε μαζί το απόγευμα;». Ήταν τόσο άμεση η απάντηση της Παναγίας, που μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι εκείνα που μου έλεγε ο γέροντας ήταν η μόνη σωστή στάση απέναντι στα παιδιά.

***

Αυτό πού ζεις, αυτό και ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό.

Γι’ αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων μέσω της μυστικής προσευχής, παρά στ’ αυτί τους.

Άκου να σου πω: να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίνεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή. Κι όταν θα μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως. Να προτιμάς λοιπόν την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή. Να τα λες στο Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή πού να την ακούνε τ’ αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στο Θεό. Να λες: Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σε Σένανε τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω. Γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα. Κι ο Θεός θα τους μιλάει και θα λένε: “Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά μ’ αυτό πού έκανα!”. Κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους με τη Χάρη του Θεού».

Αυτό είναι το τέλειο. Να μιλάει η μητέρα στο Θεό κι ο Θεός να μιλάει στο παιδί. Κάθε φορά πού λέει, για παράδειγμα, «Κύριε, ελέησον το παιδί μου», το παιδί παίρνει ένα αγαθό λογισμό από τον Χριστό. Κι όσο συνεχίζει να προσεύχεται, τόσο περισσότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει το παιδί. ‘Αν δεν γίνει έτσι, πες, πες, πες… όλο «άπ’ τ’ αυτί», στο τέλος γίνεται ένα είδος καταπιέσεως. Κι όταν το παιδί μεγαλώσει, αρχίζει πλέον να αντιδράει, δηλαδή να εκδικείται τρόπον τινά τον πατέρα του, τη μητέρα του, που το καταπίεσαν. Ενώ ένα είναι το τέλειο να μιλάει η εν Χριστώ αγάπη και η αγιοσύνη του πατέρα και της μητέρας. Η ακτινοβολία της αγιοσύνης και όχι της ανθρώπινης προσπάθειας κάνει τα παιδιά καλά.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. 
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν’ αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.
Να προσεύχεστε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό και να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά.

Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση. Η εμπιστοσύνη στο Θεό δίνει απόλυτη ασφάλεια. Ο Θεός είναι το πάν. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το πάν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση.

***

Γονάτιζε και προσευχόταν για τα παιδιά του και ο Θεός μιλούσε στην καρδιά τους.
π. Ζαχαρίας Ζάχαρου

Ερώτηση 10 : Έχουμε την ενορία και την οικογένεια. Πως μπορούμε να διατηρήσουμε στην οικογένεια το μοναχικό φρόνημα ως καταφύγιο;
Απάντηση 10: Δεν νομίζω ότι μπορείτε να διατηρήσετε ένα μοναχικό τρόπο ζωής. Πιστεύω πως είναι λάθος, όταν κάποιοι μοναχοί επιβάλλουν υπακοή στους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο. Η υπακοή είναι για τους μοναχούς στα μοναστήρια… Αλλά όλοι έχουμε κάποια υποχρέωση υπακοής στις εντολές του Θεού. Πρέπει να είστε ανοικτοί και διαφανείς, χωρίς να έχετε μυστικά ο ένας από τον άλλο. Μπορείτε να έχετε έναν συναγωνισμό μεταξύ σας : Ποιος θα κάνει το θέλημα του άλλου τις περισσότερες φορές. Τότε η ζωή είναι ωραία.
Σχετικά με τα παιδιά, δεν πιστεύω ότι αυτά μαθαίνουν και δέχονται το πνεύμα του Θεού με τα λόγια. Θα σας πω μια ιστορία: Γνωρίζω έναν ιερέα που έχει τρεις γιους. Ποτέ δεν τους έκανε κήρυγμα και οι τρεις τους είναι στην εκκλησία, μάλιστα ο ένας από αυτούς είναι κληρικός. Έκανε το εξής, Περίμενε μέχρι να πάνε για ύπνο, και όταν είχαν αποκοιμηθεί, γονάτιζε μπροστά στα κρεβάτια τους και προσευχόταν για λίγη ώρα. Με αυτό τον τρόπο το πνεύμα της προσευχής του πατέρα μεταδιδόταν στα παιδιά του. Ποτέ δεν τους έκανε κήρυγμα, αλλά μιλούσε στον Θεό γι’ αυτούς και ο Θεός μιλούσε στην καρδιά τους. Τώρα ο ένας γιος του είναι διάκονος και οι άλλοι δυο είναι ψάλτες στην ενορία του. Μερικές φορές πιστεύουμε ότι με τα λόγια μπορεί να καταφέρουμε κάτι, το ίδιο ισχύει, όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους. Σε πολλές περιπτώσεις θα είναι πιο αποτελεσματικό, αν μιλήσουμε στον Θεό, και Εκείνος θα βρει τρόπους να τους μιλήσει.
Από το βιβλίο: Πλατυσμός της Καρδίας, Αρχιμ. Ζαχαρία Ζαχάρου, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2012

Υπάρχουν σπίτια όπου η λαμπάδα καίει συνεχώς κι έντονα, ακούγονται συνεχώς λόγια αγάπης για τον Χριστό… Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια. Οι γονείς πρέπει να διδάξουν τα παιδιά τους με το παράδειγμα της ζωής τους. Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνα γονείς της αγίας Νίνας, ισαποστόλου της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/20/%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%af%ce%b5%ce%b9-%cf%83/

Οι Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνα, γονείς της αγίας Νίνας της Γεωργίας, ζούσαν τον Χριστό και με το παράδειγμά τους έμπνευσαν την αγιότητα στην κόρη τους.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/19/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b6%ce%b1%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bb%cf%8e%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%89%cf%83%cf%83%ce%ac%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-2/

Ήρθαν δύσκολοι καιροί για την παιδική ψυχή. Οι αντιφάσεις σαν κρύοι άνεμοι μαστίζουν τα παιδιά κι αντί οι γέροι να γίνουν σαν παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/18/%ce%ae%cf%81%ce%b8%ce%b1%ce%bd-%ce%b4%cf%8d%cf%83%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%bf%ce%af-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%ae/

Ἦχος πλ. αʹ.Τοῦ Πεντηκοσταρίου

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Ζαβουλώνος καί Σωσσάνης, γονέων τῆς ἁγίας Νίνας τῆς ᾿Ισαποστόλου.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θεοφρούρητον ζεῦγος ἀνευφημήσωμεν τῶν θεαυγῶν γεννητόρων τῆς Νίνης τῆς θαυμαστῶς φωτισάσης Γεωργίαν πίστει κράζοντες· Ἄστρον ἀνδρείας, Ζαβουλών, καὶ Σωσάννα, ἀρωγὲ ἁπάντων ἐμπεριστάτων, Χριστὸν πιστοῖς ἱλεοῦσθε ὑμῖν τοῖς σπεύδουσιν ἑκάστοτε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θαλλελαίου .Ἦχος γ´.

Ἀθλοφόρε Ἅγιε καὶ ἰαματικὲ Θαλλέλαιε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς ῾Αγίας Λυδίας, τῆς Φιλιππησίας
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν Θεὸν σεβόμενη διανοίας εὐθύτητι, τὸ τῆς χάριτος φέγγος διὰ Παύλου εἴσδεδεξαι, καὶ πρώτη ἐν Φιλίπποις τῷ Χριστῷ, ἔπιστευσας θεόφρον πανοικεῖ· διὰ τοῦτο σὲ τιμῶμεν ἀσματικῶς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τῷ εὔδοκησαντι ἐν σοῖ, δόξα τῷ σὲ καταυγάσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διὰ σοῦ, ἠμὶν τὰ κρείττονα.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Θαλασσίου τοῦ Λίβυος . Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Θάλασσα γέγονας, πάτερ Θαλάσσιε, τῆς Θείας Χάριτος, ἐν ᾗ ὁ Κύριος, διὰ κυμάτων μυστικῶν, ἐπλούτησε τὴν ψυχήν σου· ὅθεν ὥσπερ νάματα, τὰ σὰ λόγια πίνοντες, εἰς Χριστὸν αὐξάνομεν, καὶ δοξάζομεν χαίροντες, τὸν οὕτως χορηγήσαντα τοιαῦτα, δωρήματα τιμίας σου ἀσκήσεως.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Στεφάνου τῆς Μονῆς Πιπέρσκι Μαυροβουνίου. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι Ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Στέφανε, νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Ἦχος δ’ Κανόνα πίστεως

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Προκείμενον. Ἦχος πλ. βʹ.

Ἡ βοήθειά μου παρὰ Κυρίου, τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. (δίς)

Στίχ. Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη, ὅθεν ἥξει ἡ βοήθειά μου.
Ἡ βοήθειά μου παρὰ Κυρίου, τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Εὐλογημένην ξυνωρίδα εὐφημήσωμεν ἰσαποστόλου τῶν γονέων Νίνης σώφρονος, ὑπὲρ πάντας ἀγαπήσασαν Θεοῦ Λόγον, στρατηλάτην Ζαβουλών, τὸν ὁσιώτατον, καὶ Σωσάνναν, εὐποιΐας τὸν διάκοσμον, πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, Ζεῦγος θεόλεκτον.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Νίνας ἰσαποστόλου τῆς Γεωργίας (Ἐορτάζει 14 Ἰανουαρίου , 10 Ἰουλίου).
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες, ἀκολουθήσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντες σὲ πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρέ, φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου, τῆς ἀγνωσίας πόῤῥω σκέδασον.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου .
Ἦχος δ’.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἁγίας Πολυχρονίας, μητρὸς Ἁγίου Γεωργίου (ἐορτάζει 23 Ἀπριλίου)
Ἀπολυτίκιον.Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ζωὴν τὴν αἰώνιον ἐπιποθοῦσα σεμνή, φθαρτῶν κατεφρόνησας καὶ ἡδονῶν κοσμικῶν, Χριστὸν ἀγαπήσασα· ὅθεν Πολυχρονία, σὺν υἱῷ Γεωργίῳ, θείῳ τροπαιοφόρῳ, μαρτυρίου μετέσχες· διὸ σὲ μακαρία, πίστει γεραίρομεν.

Μισαήλ Δικαίου του εν Καρβάλη της Καππαδοκίας (Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον

Ησυχίας τον λάτρην , ευχής τον σύνοικον, της ταπεινώσεως βάθρον και σιωπής εραστήν, Μισαήλ τον αγγελώνυμον τιμήσωμεν ως των δικαίων ζηλωτήν και ωράισμα τερπνόν της χώρας των Καππαδόκων αυτώ βοώντες• την τρίβον την σωστικήν ημίν υπόδειξον.

 

iconandlight.wordpress.com