Κρύψε τους πνευματικούς θησαυρούς σου. Γίνε αόρατος… Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!

Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΕʹ (25) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς τρίτης Εὐρέσεως τῆς τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου (850).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κελεστίνος, σιδήρῳ τὰς πτέρνας τρυπηθείς, τελειοῦται.
῾Ο ῞Οσιος Ὀλβιανὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Διονυσίου, ἐπισκόπου Μιλάνου (359) .
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Ζηνοβίου, ἐπισκόπου Φλωρεντίας (390).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Θεράπωντος ἐπισκόπου Κύπρου, ἀνάργυρου ἰατροῦ (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Θέκλας, τοῦ Περεγιασλάβλ, μητρός τοῦ ῾Οσίου Δανιήλ τοῦ Περεγιασλάβλ (7 ᾿Απριλίου 1540).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ιννοκεντίου, ἐπισκόπου Χερσῶνος (1857).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου τοῦ ἐγκλείστου τοῦ Ζαντόνσκ Ρωσίας (1836)
Μνήμη τῆς προσελεύσεως στὴν Ὀρθοδοξία 3.000.000 Οὐνιτῶν-Ρωμαιοκαθολικῶν τὸ 1831 στὴν Βολυνία
Κοίμηση τοῦ Βλαδιμήρου Natawe (1927-2000), Ὀρθοδόξου ἀρχηγοῦ τῆς φυλῆς Mohawk (Μόχακ) τοῦ Καναδά

Στίχοι
Φωνὴ βοῶντος γῆς μυχῷ κεκρυμμένη,
Τῆς γῆς ῥαγείσης, πᾶσιν ἤχησε ξένως.
Εἰκάδι δὲ Προδρόμοιο Κάρην εὗρον κατὰ πέμπτην.

Η ασκητική του ζωή του Προδρόμου σκανδάλισε πολλούς από τους συγχρόνους του, που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τον αγγελικό τρόπο της ζωής του, και τον κατηγορούσαν ότι είναι δαιμονισμένος. Αλλ’ ο κόσμος δεν ήταν άξιος να τον κρατάει στους κόλπους του, γι’ αυτό παρέμεινε σ’ όλη του τη ζωή στην έρημο, περνώντας τις ημέρες του χωρίς μέριμνα. Ζούσε μόνο για τον Θεό και όπως λέει η Αγία Γραφή «ζούσε στην έρημο, μέχρι την ημέρα που έγινε γνωστός στους Ισραηλίτες». Ο Τίμιος Πρόδρομος έγινε οδηγητική στήλη για κάθε αρετή και ευσέβεια.
Ας ποθήσουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη του Ιωάννη που έζησε μέσα στη Χάρη του Θεού. Ας απομακρυνθούμε απ’ τον κόσμο με τη διάνοιά μας, ενώvoντας το νου μας με τον Χριστό. Ας κάνουμε με την αδιάλειπτη προσευχή τους εαυτούς μας ναό του σωτηρίου Ονόματός Του, έχοντας Αυτόν διαρκώς στη μνήμη μας και θα ζήσουμε αιώνια. (π.Γεωργιου Παπαβαρναβα)

***

Κρύψτε τους πνευματικούς θησαυρούς σας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κρύψτε τους πνευματικούς θησαυρούς σας, μην τους αποκαλύπτετε χωρίς λόγο! Δείτε, πώς οι άνθρωποι κρύβουν και κρατούν μυστικό τον υλικό πλούτο τους και πώς, όταν αναγκαστούν να αποκαλύψουν πόσα πολλά έχουν, κρύβουν πάντα το μεγαλύτερο ποσό και αποκαλύπτουν μόνο τα λιγότερα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θέλουν να αποκαλύψουν όλα όσα κατέχουν, και ακόμη πιο ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα δήλωναν ότι έχουν περισσότερα από ό, τι πραγματικά κατέχουν. Αυτούς ο κόσμος τους θεωρεί επιπόλαιους και ανόητους. Αυτό δείχνει καθαρά πόσο θα πρέπει να κρύβετε τον πνευματικό πλούτο σας, που είναι, οι αρετές σας, τα καλά σας έργα, οι νηστείες σας, οι αγρυπνίες και οι προσευχές σας.
Γιατί τα σοφά παιδιά του κόσμου τούτου δεν αποκαλύπτουν τον υλικό πλούτο τους; Για δύο λόγους: Πρώτον, για να μην ακούσουν οι κλέφτες και δεύτερον, να μην προκαλέσουν τον φθόνο των κακών ανθρώπων.
Φθονεροί, ζηλότυποι κλέφτες και άρπαγες υπάρχουν επίσης και στο θέμα του πνευματικού θησαυρού. Είναι τα πνεύματα του φθόνου. Από τη στιγμή που θα αποκαλύψεις τον πνευματικό θησαυρό σου, θα προσπαθήσουν να σου τον μειώσουν και να τον σκορπίσουν. Αφ’ ης στιγμής τον αποκαλύψεις, χωρίς να υπάρχει ανάγκη -ας πούμε, από ματαιοδοξία, για να σε επαινέσουν-, τα πνεύματα αυτά τον αρπάζουν και τον διασύρουν, κι εσύ, ω άνθρωπε του πνευματικού θησαυρού, ανεπαίσθητα και ξαφνικά θα έχεις γίνει ένας φτωχός άνθρωπος. Πολλοί που ήταν πνευματικά πλούσιοι, όπως οι άγιοι, παρίσταναν τους τρελλούς στον κόσμο, έτσι ώστε με το να εμφανίζονται ανόητοι, να κρύβουν τη μεγάλη σοφία και δύναμη που έφεραν μέσα τους.
Ο Αββάς Ησαΐας γράφει, «Τα καλά έργα που γίνονται εν τω κρυπτώ, αυτά είναι πιο ευάρεστα στον Θεό.” Ο άγιος Νείλος του Σινά, λέει, «Το καλυμμένο δέρμα του σώματος είναι λευκό, αλλά το δέρμα το ακάλυπτο είναι ξεραμένο και μαύρο.” Έτσι συμβαίνει με τα κεκρυμμένα και τα φανερά καλά έργα μας!
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-9-march-22.html

***

Γίνε αόρατος…
Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο.
Τίτο Κολλιάντερ

Όταν γνωρίζουμε πού γίνεται ο αγώνας που έχουμε αρχίσει, και ποιο σκοπό έχει, τότε καταλαβαίνουμε και γιατί ο αγώνας μας ονομάζεται αόρατος πόλεμος. Όλα διαδραματίζονται στην καρδιά, μέσα στη βαθιά σιωπή που βασιλεύει μέσα μας. Ένα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο αποδίνουν μεγάλη βαρύτητα οι άγιοι πατέρες, είναι τούτο: Κράτα κλειστά τα χείλη σου για ό,τι αφορά τα μυστικά σου βάθη.

Η πνευματική ζωή είναι μυστική στην ουσία της. Είναι υπόθεση ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Ανάμεσα στους δυο σας μονάχα. Η μοναδική εξαίρεση μπορεί να ‘ναι ο πνευματικός σου πατέρας.
Αυτή η σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ζωτικής σημασίας για την πνευματική σου πορεία. Γιατί καθένας που μιλάει για την προσωπική του ζωή δίνει τροφή στο ναρκισσισμό και τη φιλαυτία του. Και αυτά πρέπει με κάθε τρόπο να κατανικηθούν! Η σιωπή αντίθετα βοηθάει την αύξηση της εμπιστοσύνης στον Θεό, ο οποίος βλέπει «εν τω κρυπτώ». Μέσα από τη σιωπή ασκείται κανείς στο να συνομιλεί με τον Θεό, που ακούει ό,τι του λέμε χωρίς να χρειάζονται λόγια και λέξεις. Αυτός είναι το στήριγμά σου και σ’ αυτόν πρέπει να ‘χεις αποθέσει όλη την εμπιστοσύνη σου. Είσαι αγκυροβολημένος στην αιωνιότητα. Και εκεί δεν υπάρχουν κανενός είδους λόγια.
Συνεπώς θα πρέπει να θεωρείς πως καθετί που συναντάς στην πορεία σου, μικρό ή μεγάλο, το στέλνει ο Θεός για να σε βοηθήσει στον αγώνα σου. Μονάχα αυτός γνωρίζει ό,τι σου είναι ωφέλιμο και ό,τι χρειάζεσαι σε κάθε περίσταση: επιτυχίες, αναποδιές, πειρασμούς, πτώσεις. Τίποτε δε συμβαίνει τυχαία και χωρίς να αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία να διδαχτείς απ’ αυτό. Πρέπει να αποσαφηνίσεις καλά μέσα σου αυτό, γιατί έτσι μεγαλώνει η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο που αποφάσισες να ακολουθήσεις…

Ό,τι δεν τίθεται στην υπηρεσία του Κυρίου είναι περιττό βάρος και κάθε γνώση πού δεν ελευθερώνει τη δραστηριότητα της καρδιάς είναι άκαρπα, και γι’ αυτό επιζήμια, γιατί οδηγούν τον κάτοχο τους σε υπερηφάνεια και αυταρέσκεια. Οφείλεις λοιπόν να αφήσεις κατά μέρος όλες τις ανθρώπινες γνώσεις σου και να γίνεις «μωρός», για να γίνεις σοφός. Πρέπει να γίνεις φτωχός, για να γίνεις πλούσιος. Πρέπει να γίνεις «ασθενής», πολύ ασθενής, αν θέλεις να γίνεις ισχυρός…
Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά. Μάθε να σιωπάς. Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.

Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι. Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.
Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:
Να ενεργείς με διάκριση. Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι. Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι.
Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.

 Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής. Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος. Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε. Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη.
Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς.
Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου. Όταν διαρκώς μιλάς γι’αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου..

Όσο πιο ταπεινή είναι η θέση που έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι. Μη βιάζεσαι να επιδείξεις τις γνώσεις σου και τις ικανότητές σου. Μην αντιλές με πείσμα και μην ανακατεύεσαι σε φιλονικείες και μαλώματα. Αναγνώριζε το δίκιο των άλλων…
.. Μη δημιουργείς ο ίδιος ταπεινωτικές καταστάσεις. Παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας τόσο άφθονα όσα έχεις ανάγκη! Παρατηρούμε εκείνον που διαρκώς υποκλίνεται και επιδεικτικά εξυπηρετεί τους άλλους και ίσως να πούμε πόσο ταπεινός είναι! Αλλά ο πραγματικός ταπεινός διαφεύγει την προσοχή του περιβάλλοντός του, ο κόσμος δεν τον παρατηρεί (Α Ιωάν γ 1)*. Για τον κόσμο συνήθως είναι ένα μηδενικό. 
Όταν ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης «αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν» τον Κύριο (Ματθ. δ’ 18-22), τι να είπαν οι συνάδελφοι τους που έμειναν στην ακτή; Γι’ αυτούς τα δυο ζεύγη των αδελφών εξαφανίστηκαν, χάθηκαν. Μη φοβάσαι να εξαφανιστείς όπως οι άγιοι απόστολοι, και να απομακρυνθείς από την αμαρτωλή και διεστραμμένη γενιά που μας περιτριγυρίζει. Τι θέλεις να κερδίσεις; Τον κόσμο ή την ψυχή σου; (Μαρκ. η 35-3). «Ουαί υμίν όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι». (Λουκ. στ 26).»
 Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.
Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του: Τίτο Κολλιάντερ “Ο δρόμος των ασκητών”, Μετάφρ. Αρχιμ. Ευσέβιος Βίττης, εκδ. «Ακρίτας».

***

λη’. Είπε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, ότι ένας γέροντας πνευματικός έγινε έγκλειστος, και έβγαλε μεγάλο όνομα στην πόλι και είχε δόξα πολλή. Και τον ειδοποίησαν: «Κάποιος από τους αγίους βρίσκεται στα στερνά του. Πήγαινε να τον ασπασθής, πριν κοιμηθή». Και συλλογίσθηκε μέσα του:
«Αν βγω την μέρα, θα τρέξουν γύρω μου οι άνθρωποι και θα μου κάμουν πολλή δόξα και θα χάσω την ειρήνη μου. Θα ξεκινήσω λοιπόν το βράδυ, με το σκοτάδι, ξεφεύγοντάς τους όλους».
Βγήκε λοιπόν, σαν έπεσε το βράδυ, από το κελλί του, επειδή ήθελε να μη τον πάρη είδηση κανείς. Αλλά να, από τον Θεό στέλνονται κάτω δυο Άγγελοι με φανούς, κάνοντάς του φως. Έτσι όλη η πόλη πρόστρεξε, βλέποντας τη δόξα του. Και όσο νόμιζε ότι απέφευγε τη δόξα, τόσο πιο πολύ δοξάστηκε. Σ’ αυτό το γεγονός εκπληρώθηκε το γραμμένο: «Πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».

***

“Σκάπτων εις το ξηροκάλυβόν του ο μεγάλος ερημίτης Δαμασκηνός ο Αγιαννανίτης, άνωθεν της Καλύβης της Αγίας Τριάδος, εύρεν τρία ακέραια Λείψανα, εκπέμποντα άρρητον ευωδίαν. Σκεπτόμενος περί την 1ην βυζαντινήν ώραν να ειδοποιήση το κοινόν της Σκήτης και την Ιεράν Μονήν Μ. Λαύρας, περί τούτου του εξαισίου ευρήματος, εν προσευχή ων, βλέπει έμπροσθέν του τρεις ουρανίους ανθρώπους, οι οποίοι με αυστηρόν βλέμμα του είπον:
“Εάν ηθέλαμεν, γέρο – Δαμασκηνέ, την δόξαν των ανθρώπων, δεν θα είχαμε έλθει να καθήσωμε στα βράχια αυτά, όπου υστερούμεθα και αυτό το νερό για την αγάπη του Χριστού και για την Βασιλεία των Ουρανών. Διά τούτο να πάρης τα τρία λείψανα και να τα τοποθετήσης σε άλλον τόπον, να μένουν εκεί, έως της ώρας της Κοινής Αναστάσεως”.
Τούτο και έπραξεν ο ευλαβής ερημίτης, μετά φόβου και χαράς, τοποθετήσας ταύτα εις γνωστόν μεν εις αυτόν, άγνωστον δε σημείον εις τους πατέρας της Σκήτης”. (Αρχιμ. Ιωαννικίου, “Αθωνικόν Γεροντικόν”, σελ. 40).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να γίνη γνωστό στους άλλους ο,τι καλό κάνουμε, ενώ έχει τόση γλυκύτητα, τόση απαλάδα, το να ζη και να εργάζεται κανείς στην αφάνεια;
– Το πιο σπουδαίο είναι ότι, όταν ο άνθρωπος έχη εσωτερικότητα και προσπαθή να μη γίνεται γνωστό το καλό που κάνει, αυτό είναι αισθητό στους άλλους· όλοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνη.
Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος! Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δούν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν, ενώ ένα παιδί σιωπηλό, συνετό, πόσο το εκτιμούν! Ή, αν δούν κανέναν να περπατάη καμαρωτός‐καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν.

***

“Ένας Γέροντας εκεί που έσκαβε στην Καλύβα του πίσω θεμέλια, για να κάνει ένα υπόστεγο για τα ξύλα του χειμώνα, ξέθαψε ένα ολόκληρο Λείψανο ερημίτη μοναχού που ανέδιδε άρρητη ευωδία. “Μέθυσε” από την ευωδία κι έπεσε κάτω λέγοντας, “θησαυρό μεγάλο βρήκα”. Άφησε το τσαπί όπως ήταν εκεί κι έτρεξε γρήγορα προς το πλησιέστερο Μοναστήρι. Ώσπου να φθάσει όμως έκλεισαν οι πόρτες, γιατί νύχτωσε. Χτύπησε και του άνοιξε ο πορτάρης έκπληκτος.
Τι θες, Γέροντα, τέτοιαν ώρα;
Θέλω να δω τον Ηγούμενο.
Τον ανέβασαν στον Ηγούμενο κι εκείνος ανήσυχος του είπε:
Τι συμβαίνει, αδελφέ;
Γέροντά μου, Άγιε Ηγούμενε, αυτό κι αυτό συμβαίνει. Λέω να πάμε να το φέρουμε εδώ το τίμιο Λείψανο στο Μοναστήρι.
Τώρα, ευλογημένε, νύχτα είναι και θα σκοτωθούμε μέσα στα μονοπάτια. Που θα πάμε με τα φανάρια; Κάτσε απόψε εδώ, φάε, κάνε το Απόδειπνό σου, κοιμήσου και το πρωι θα πάμε όλοι μαζί να το φέρουμε το άγιο Λείψανο, να το τιμήσουμε.
Πραγματικά, ανέβηκε στο Αρχονταρίκι, έφαγε, έκανε το Απόδειπνό του, έσβησε το φως και ξάπλωσε. Μόλις κόντευε να τον πάρει ο ύπνος, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και – κρατώντας με το αριστερό χέρι το πόμολο εμφανίζεται ένας Γέροντας αυστηρός, μέσα στο φως. Κουνώντας το δάκτυλο του δεξιού χεριού, του είπε με περισσή αυστηρότητα:
Ποιος είσαι συ που ήρθες και μου τάραξες την ησυχία τόσων αιώνων; Εγώ παρακαλούσα τον Χριστό μας να μου δώσει τη δόξα στη μέλλουσα Βασιλεία και με είχε κρυμμένο και συ, τώρα, θέλεις να με αναδείξεις; Άμα θέλεις, έλα αύριο να με βρείς!
Αυτά είπε κι εξαφανίσθηκε. Έγινε πάλι σκοτάδι. Τρόμαξε ο Γέροντας και σπαρταρούσε σαν το ψάρι. Το πρωι που χτύπησε το τάλαντο για το Μεσονυκτικό, βρήκε τον Ηγούμενο και του είπε:
Γέροντα, αυτό κι αυτό συνέβη.
Ο Ηγούμενος τα ‘χασε. Εκείνος επέμεινε:
Ναί, Γέροντά μου, ναί, άγιε Ηγούμενε.
Κοίταξε, του λέει ο Ηγούμενος, μη δίνεις και πολλή σημασία, γιατί καμία φορά είναι και του διαβόλου αυτά, για να μας στερήσει τη χαρά. Εμείς ωστόσο, όταν θα τελειώσει η Λειτουργία θα πάμε όλοι μαζί οι πατέρες να το φέρουμε εδώ το τίμιο Λείψανο που εντόπισες.
Τελείωσε η Λειτουργία, ετοιμάσθηκαν οι πατέρες και ξεκίνησαν να πάνε να φέρουν το άγιο Λείψανο, με πολλή αγωνία και προσμονή. Φτάσανε στο καλυβάκι του Γέροντα, πήγαν πίσω εκεί στο μέρος που έσκαβε, ούτε Λείψανο υπήρχε, ούτε σκάψιμο φαινόταν! Εξαφανίσθηκαν όλα!” (Μαν. Μελινού, “Άγιον Όρος -Ο Αγιορείτης Γέρων Παΐσιος και συν αυτώ Αθωνιτών Γερόντων Χορός”, α΄ έκδοση 2000, 124 – 126).

***

….Μεγαλύτερη αξία έχει ένας ευλογημένος άνθρωπος που άλλαξε εσωτερικά και αγίασε και εξωτερικά, παρά όλοι οι άνθρωποι που αλλάζουν συνέχεια μόνον τα εξωτερικά (τα ρούχα τους) και διατηρούν εσωτερικά τον παλαιό τους άνθρωπο με αρχαιολογικές αμαρτίες.
Μεγαλύτερη αξία έχει ένας λόγος ταπεινού ανθρώπου με βιώματα, που βγαίνει με πόνο από τα βάθη της καρδιάς του, παρά ένας σωρός φιλολογίες εξωτερικού ανθρώπου, που βγαίνουν με ταχύτητα από την εκπαιδευμένη του γλώσσα, η οποία δεν πληροφορεί τις ψυχές, γιατί είναι σάρκα και όχι πύρινη γλώσσα της Αγίας Πεντηκοστής.

…Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα. Γι’ αυτό, βλέπεις, ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα.
Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». Η αρετή έχει τυπικό να προδίδη τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόμη και να κρυφθή, και να υποκριθή με την δια Χριστόν σαλότητα, η αρετή θα τον προδώση, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός, που θα ανακαλυφθή τότε μαζεμένος, θα βοηθήση πάλι πολλές ψυχές ∙ ίσως τότε περισσότερο.

Η πνευματική ζωή δεν είναι όπως η κοσμική ζωή. Εκεί, για να πάει, ας υποθέσουμε, καλά μια επιχείρηση, πρέπει να κάνει κανείς την τάδε διαφήμιση, να ρίξει αυτά τα φέιγ-βολάν, να κοιτάξει πώς να προβληθεί. Στην πνευματική ζωή όμως, μόνο αν μισήσει κανείς την κοσμική προβολή, πάει καλά η επιχείρηση, η πνευματική.

Σήμερα οι περισσότεροι ενδιαφέρονται πώς να αποκτήσουν από παντού δόξα. Δόξα από ΄δώ, δόξα από ΄κεί, και τελικά καταλήγουν σε… λόξα από ΄δώ, λόξα από ΄κεί. Αυτό είναι που είπε ο Χριστός: «Δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες», «πλανώντες και πλανώμενοι». Με κάτι τέτοια μου έρχεται να κάνω εμετό. Σε τέτοια ατμόσφαιρα δεν μπορώ να ζήσω ούτε είκοσι τέσσερις ώρες.

Η αρετή δεν κρύβεται, όσο και να θέλει κανείς. Όπως ο ήλιος δεν κρύβεται με το κόσκινο, διότι από τις τρυπούλες θα περάσουν αρκετές ακτίνες.

***

Ουράνια ευωδία αγνώστων Αγίων της ερήμου του Αγίου Όρους
Ανδρέου μοναχού

Σε όλη την περιφέρεια εκείνη, από τη Νέα Σκήτη μέχρι τη Μεγίστη Λαύρα, έχουν πολλοί Πατέρες και ευλαβείς προσκυνητές χριστιανοί, αισθανθεί να αναδίνει ουράνια ευωδία και άρωμα μοσχολίβανου.
Από τη Σκήτη της Αγίας Τριάδος, τα λεγόμενα «Καυσοκαλύβια» ανεβαίναμε με τον αδελφό μου Παντελεήμονα Μοναχό, στα Κελλιά της Κερασιάς.
Στο σημείο πού λέγεται «Χαΐρι», σε μια στροφή του δρόμου, αισθανθήκαμε έντονη ουράνια ευωδία.

Σταθήκαμε για λίγο, δεν μπορέσαμε να προχωρήσομε επί δέκα λεπτά (10′) της ώρας, με ένα λεπτό αεράκι η ευωδία από πάνω, σαν να κατέβαινε από τον Άθωνα. Πώς να καταλάβει όμως κανείς, από που ερχότανε αυτό το θείο άρωμα;

Κάναμε το σταυρό μας, ξεκινήσαμε συνεχίζοντες την πορεία μας και σε λίγο χάθηκε ή ευωδία εκείνη.
Μετά άπ’ αυτό πολλές φορές περάσαμε από το μέρος εκείνο, αλλά άλλη φορά δεν αισθανθήκαμε τίποτε και θέλομε να πιστεύομε, πώς στο ευλογημένο εκείνο μέρος του Αγίου Όρους, από τη θάλασσα μέχρι την κορυφή του Άθωνα, είναι γεμάτο από αγία Λείψανα οσίων Πατέρων, πού κατά καιρούς έχουν κοιμηθεί τον μακάριο και φυσίζωον ύπνο, κατόπιν σκληρού ασκητικού αγώνα, μέσα σε καλύβες και σπηλιές, των οποίων, σε πολλά μέρη σώζονται ακόμη ίχνη και ερείπια, όπως είναι οι Σκήτες πού παρήκμασαν και δεν υπάρχουν σήμερα σαν Σκήτες, όπως ήταν η παλιά Σκήτη του Αγίου Βασιλείου, πού βρίσκονταν μεταξύ Καυσοκαλυβίων και της τοποθεσίας «Κρύα νερά», η οποία, επειδή εκεί έκανε πολύ κρύο, μεταφέρθηκε στη νοτιοδυτική πλευρά του Καρμύλιου Όρους, πού οι ίδιοι Ασκητές συνέστησαν την νεώτερη αυτή Σκήτη, η οποία όμως κι αυτή, σα Σκήτη, παρήκμασε και σώζονται σήμερα πολύ λίγες Καλύβες.
Και σε πολλά μέρη του Αγίου Όρους υπάρχουν ερείπια ασκητικών ησυχαστηρίων και Καλυβών.

…«Οι ανώνυμοι, ασκήσει και αθλήσει αγωνισάμενοι στο Άγιον Όρος Όσιοι, είναι απείρως περισσότεροι από τους γνωστούς και επωνύμους αγίους αυτού. Γι᾿αυτό, σε όποιο μέρος και τόπο του Αγίου Όρους βρεθεί, ο ευλαβής προσκυνητής, όταν έχει θερμή πίστη, θα αισθανθεί το άρωμα και την πνευματική ευωδία κάποιου από τους Αγίους αυτούς, των οποίων τα άγια Λείψανα ο Κύριος γνωρίζει, πού είναι κρυμμένα, ως την ημέρα της κοινής Αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους» (Ανδρέου Θεοφιλοπούλου, Μον., Γεροντικό του Αγίου Όρους, Αθήνα 1994, σελ. 254).

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ:

Ο Κύριος αποδοκιμάζει την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη νηστεία και κάθε καλό έργο που γίνεται υποκριτικά ενώπιον των ανθρώπων για την επιδίωξη δόξας. Ο ουράνιος Πατέρας μας, “ο εν τω κρυπτώ…” και “βλέπων εν τω κρυπτώ”, δεν ευαρεστείται με παρόμοιες πράξεις (Ματθ. ς’ 1-18). Και δεν είναι μόνον ο λόγος του Θεού που εντέλλεται να αποκρύπτουμε την εσωτερική μας ζωή από τα ξένα βλέμματα, αλλά και το υγιές πνευματικό ένστικτο, σαν κάποια “κατηγορική προσταγή”, απαγορεύει να παραβιάζουμε το μυστικό της ψυχής που παρίσταται ενώπιον του Θεού. Η προσευχή της μετανοίας ενώπιον του Υψίστου αποτελεί τον πιο ενδόμυχο χώρο του πνεύματός μας. Από την κατάσταση αυτή γεννιέται η επιθυμία να παραμένουμε κρυμμένοι σε κάποιο μέρος, κάτω από τη γη, έτσι ώστε κανείς να μη μας βλέπει ή να μας ακούει, αλλά όλα να διαμείβονται μόνο μεταξύ του Θεού και της ψυχής. Με τον τρόπο αυτό ζούσα τις πρώτες δεκαετίες της μετανοίας μου ενώπιον του Κυρίου. Από την πικρή μου πείρα πολλές φορές διδάχθηκα ότι είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε και αυτήν ακόμη τη στροφή στον εαυτό μας, διότι αλλιώς γινόμαστε θύματα του πνεύματος της κενοδοξίας ή της αυταρέσκειας. Οι κινήσεις αυτές της καρδιάς μας επισύρουν την εγκατάλειψη από τον Θεό. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης «Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστί», Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ)

Ένας Ινδιάνος φύλαρχος Mohawk που έγινε Ορθόδοξος. Η δική μου επανάσταση βροντούσε γιατί ήταν αθόρυβη σαν του λαγού το πάτημα… Ο δρόμος μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν «κρυφό μονοπάτι».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/16/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-mohawk-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CF%81%CE%B8/

Ο προφήτης Ηλίας, ο μέγιστος των Προφητών, η χαρά και η ελπίδα των δικαίων των εσχάτων.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/19/29828/

Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική μας. Ας ζούμε όπως έζησαν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί όλων των εποχών. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/24/44533/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προδρόμου
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖον θησαύρισμα, ἐγκεκρυμμένον τῇ γῇ, Χριστὸς ἀπεκάλυψε, τὴν Κεφαλήν σου ἡμῖν, Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, πάντες οὖν συνελθόντες, ἐν τῇ ταύτῃ εὒρέσει, ᾄσμασι θεηγόροις, τὸν Σωτῆρα ὑμνοῦμεν, τὸν σώζοντα ἡμᾶς ἐκ φθορᾶς ταῖς ἱκεσίαις σου.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Προφῆτα Θεοῦ, καὶ Πρόδρομε τῆς χάριτος, τὴν Κάραν τὴν σήν, ὡς ῥόδον ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὐράμενοι, τὰς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν· καὶ γὰρ πάλιν ὡς πρότερον, ἐν κόσμῳ κηρύττεις τὴν μετάνοιαν.

Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρὰ Προσόμοια τοῦ Προδρόμου.
Ἦχος β’ Ὅτε, ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρὸν

Ὥσπερ, ἐκ μετάλλων ὁ χρυσός, οὕτως ἐκ τῆς γῆς τοῦ Προδρόμου, ἡ Κεφαλὴ δᾳδουχεῖ, σκεύει διαλάμπουσα, καὶ φθεγγομένη τρανῶς, τοῦ Ἡρῴδου ἐλέγχουσα, μοιχείαν καὶ φόνον, αἴγλῃ δὲ φωτίζουσα τὰς διανοίας ἡμῶν, ἣν περ, ἀσπαζόμενοι πίστει, σήμερον τιμήσωμεν ὕμνοις ὡς ὑπὲρ ἡμῶν Θεῷ πρεσβεύουσαν.

Πάλαι, ὥσπερ θεῖος θησαυρός, σκεύει κεκρυμμένη ἡ Κάρα, τοῦ Βαπτιστοῦ ἐν τῇ γῇ, σήμερον τοῖς πέρασιν ἀποκαλύπτεται, ὥσπερ πλοῦτον προχέουσα, πηγὰς ἰαμάτων, νόσους θεραπεύουσα, ψυχὰς φωτίζουσα· ὅθεν θυμηδίας ἁπάσης, χάριν ἀπολαύοντες, πάντες τοῦ Χριστοῦ τὸν Πρόδρομον ὑμνήσωμεν.

Κανών α’, ᾨδὴ η’, τοῦ Προδρόμου
Ἦχος πλ. δ’ Ἑπταπλασίως κάμινον

Ὑπὲρ χρυσὸν ἡ Κάρα σου, διαλάμπουσα Πρόδρομε, τεθησαυρισμένη, ἀργυρέοις σκεύεσιν, ὡς ὄλβος πολύτιμος, τῇ βασιλίδι δέδοται, ταύτην δωρεαῖς, καταπλουτίζουσα θείαις, προθύμως μελῳδοῦσαν· Ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Θεοτοκίον

Ἐν τῇ γαστρὶ φερόμενον, τὸν τὰ σύμπαντα, μάκαρ Ἰωάννη, χαίρων προσεκύνησας, νηδύϊ κρυπτόμενος, στειρωτικῇ πανεύφημε· ὄνπερ γεννηθέντα, ἐξ Ἁγίας Παρθένου, ἀμνὸν Θεοῦ κηρύττων, εὐσεβῶς ἀνεβόας· Λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἐξαποστειλάριον τοῦ Προδρόμου
Ἦχος β’ Τοῖς μαθηταῖς συνέλθωμεν

Ἐν τῇ εὑρέσει Πρόδρομε, τῆς τιμίας σου Κάρας, βασιλεὺς ὁ φιλόχριστος, πλέον γάννυται ἥπερ, τῇ ἑαυτοῦ πορφυρίδι, ὃν ἀμείβου ταῖς νίκαις, ἐξ ὕψους δυναμούμενον, καὶ ἡμᾶς φρούρει σκέπε, σοῦ ταῖς εὐχαῖς, Βαπτιστὰ πανεύφημε Ἰωάννη, φαιδρῶς πανηγυρίζοντας, καὶ τιμῶντάς σε πόθῳ.

Ἦχος πλ. α’. Χαίροις ἀσκητικῶν

Σκεύει τοῦ Βαπτιστοῦ ἀργυρῷ ἐγκεκρυμμένη Κεφαλὴ πεφανέρωται, λαγόνων ἀναδοθεῖσα, ἐκ τῶν τῆς γῆς ἐμφανῶς, καὶ θαυμάτων ῥεῖθρα ἀναβλύζουσα· καὶ γὰρ ἐν τοῖς ὕδασι, κεφαλὴν ἐναπέλουσε, τοῦ ὑπερῷα, νῦν στεγαζοντος ὕδασι, καὶ ὀμβρίζοντος, τοῖς βροτοῖς θείαν ἄφεσιν. Ταύτην οὖν μακαρίσωμεν, τὴν ὄντως ἀοίδιμον, καὶ ἐν τῇ ταύτης εὑρέσει, περιχαρῶς ἑορτάσωμεν, Χριστὸν δυσωπούσης, τοῦ δωρήσασθαι τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Ταῖς τοῦ σοῦ Προδρόμου πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

iconandlight.wordpress.com