Ο Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης πού γιά την μεγάλη του ταπείνωση και απλότητα του είχε δώσει χάρισμα ο Χριστός να βλέπει τούς Αγγέλους με τα φτερά τους μέσα στην Θεία Λειτουργία !
Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής & πιστής οικογένειας. Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρονών, αγωνίστηκε για την καλλιέργεια της ψυχής του με αγάπη και προσευχή και δοκιμάστηκε σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας...
Αλλά
και αργότερα, ενώ ήταν ήδη ιερέας, δοκιμάστηκε σκληρά από δαιμονική
επιρροή, με την οποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά και ελευθερώθηκε μετά από
πολλές προσευχές, αγρυπνίες και εξορκισμούς σε μοναστήρια της Κρήτης,
όπως στις μονές Κουδουμά και Παναγίας Καλυβιανής.
Η λέπρα τον έφερε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Εκεί θεραπεύτηκε αλλά, βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αποφάσισε να παραμείνει στο Νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε την ανακούφιση των συνανθρώπων του!
Εκεί λοιπόν "θα αρχίσει το ποιμαντικό του έργο, που μπροστά του γονατίζουν οι έχοντες θεολογικά πτυχία και εκκλησιαστικά αξιώματα".
Η
αγάπη του και ο ασκητικός του αγώνας έφεραν σ' αυτόν τη χάρη του Θεού
και ο ταπεινός ιερέας ( λειτουργούσε στο ναό των αγίων Αναργύρων Ιατρών
Κοσμά & Δαμιανού, μέσα στο Λοιμωδών) έφτασε σε μεγάλο ύψος
αγιότητας -το οποίο διατηρούσε κρυφό όσο μπορούσε- και αξιώθηκε να λάβει
το προορατικό χάρισμα, να ζήσει υψηλά πνευματικά βιώματα και οράματα και
να βοηθήσει πάρα πολλούς ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και μορφωτικού
επιπέδου, όχι μόνο με τις συμβουλές και την προσευχή του αλλά και με
την αγιασμένη παρουσία του...
Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».
Στο Νοσοκομείο Λοιμωδών ευτύχησε να γνωρίσει το λεπρό άγιο μοναχό Νικηφόρο, που, αν και τυφλός από την ασθένειά του, έγινε μεγάλος πνευματικός πατέρας των χριστιανών και δάσκαλος του Γέροντα Ευμένιου.
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε (στην Εθιά).
Διηγείται σχετικά ο μητροπολίτης Μόρφου της Κύπρου Νεόφυτος.
«Ένα πολύ σημαντικό περιστατικό, που θυμούμαι από τον γέροντα Ευμένιο, είναι μία προσευχή του έκανε: "Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους ανθρώπους".
"Κι εχάρη ο Θεός", μου έλεγε.
"Και μετά είπα:
"Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους Καθολικούς. Και όλους τους Προτεστάντες, Χριστέ μου, θέλω να σώσεις". Κι εχάρη ο Θεός.
"Θέλω να σώσεις και τους μουσουλμάνους και όσους ανήκουν σε όλες τις θρησκείες, και τους αθέους ακόμα θέλω να σώσεις". Κι εχάρη πολύ ο Θεός.
Και του είπα: "Χριστέ μου, θέλω να σώσεις όλους τους απ' αιώνες κεκοιμημένους από Αδάμ μέχρι τώρα". Κι εχάρη ο Θεός πολύ.
Και είπα: "Θεέ μου, θέλω να σώσεις και τον Ιούδα". Και στο τέλος είπα: "Θέλω να σώσεις και τον διάβολο". Κι ελυπήθη ο Θεός".
Του λέω:
---"Γιατί λυπήθηκε ο Θεός;".
---"Διότι θέλει ο Θεός και δεν θέλουν αυτοί" μου απάντησε, "δεν υπάρχει ίχνος καλής θελήσεως σωτηρίας στον διάβολο".
"Καλά" του είπα, "πώς κατάλαβες εσύ πότε ο Θεός χαιρόταν και πότε ελυπήθη;".
Και μου λέει: "Άμα η καρδιά σου γίνει ένα με την καρδία του Χριστού, αισθάνεσαι αυτά που αισθάνεται".
Δηλαδή αντιλαμβάνεσαι τι εύρος είχεν η καρδία αυτού του ανθρώπου;
Αυτό είναι από τα πιο δυνατά που έχω ακούσει και δεν το έχω ακούσει από κανέναν άλλον. Κι αυτό το καταλάβαινε από την ένταση της Χάριτος. Ανάλογα με τον βαθμό της Χάριτος αντιλαμβανόταν την λύπη ή την χαρά Του, σ' αυτό που ο ίδιος έλεγε ή έκανε».
-----------
Η Γερόντισσα της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Βρανά, Θεοτίμη μοναχή, μας διηγήθηκε ότι, όταν πήγαινε ο πατήρ Ευμένιος και τους λειτουργούσε, όλο γελούσε μέσα στο Ιερό.
Η ίδια λέει: «Κάποια φορά, που θα είχαμε Λειτουργία, με ρώτησαν ποιος παπάς θα έλθη να λειτουργήση και λέω: «Αυτός ο Παππούλης, που όλο γελάει μέσα στο Ιερό και γελάω κι εγώ». Από εκείνη την φορά και μετά, όσες φορές ήλθε να μας λειτουργήση ο πατήρ Ευμένιος, δεν ξαναγέλασε ποτέ του…».
«Κάποια φορά ήλθε και μας λειτούργησε πάλι ο πατήρ Ευμένιος. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας καθήσαμε στο μικρό μας Αρχονταρίκι και μας έλεγε διάφορα πράγματα. Σε κάποια στιγμή τον ρωτάω:
«Γέροντα, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, μέσα στον ναό, ένας Άγγελος μόνο υπάρχει;». Δεν μου απήντησε, αλλά μόνον χαμογέλασε. Εγώ τον ρωτάω και δεύτερη και τρίτη φορά. Τίποτε. Μόνο χαμόγελο.
Όποτε, την τέταρτη φορά, μου λέει: «Φρού-φρού oι Άγγελοι, φρού-φρού οι Άγγελοι. Πολλοί Άγγελοι, πολλοί Άγγελοι...». Και γελούσε.»
Πηγή: Σίμωνος Μοναχού, Πατήρ Ευμένιος – Ο κρυφό άγιος της εποχής μας,
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου