Περπατώντας στην Αιωνιότητα. Κάθε άνθρωπος έρχεται στον κόσμο στην ώρα του. Ο Θεός τον στέλνει την κατάλληλη ώρα, για να εκπληρώσει το σχέδιο του Θεού…. Άγιος Παύλος της Σερβίας, ο αγαπημένος Πατριάρχης της Ορθοδοξίας.

 

 

Συναξάριον
Τῇ ΙΘʹ(19ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἀβδιού. (9ος αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Βαρλαάμ ἐξ Ἀντιοχείας τῆς Συρίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἄζη τοῦ Θαυματουργοῦ τοῦ ἐν Ἰσαυρια (289)
Αἱ Ἅγιαι, ἥ τε γυνὴ καὶ θυγάτηρ τοῦ ἐπάρχου, αἱ διὰ τοῦ Ἁγίου Ἄζη πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Ἑκατὸν Πεντήκοντα στρατιῶται οἱ διὰ τοῦ Ἁγίου Ἄζη πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ, ξίφει τελειοῦνται. (284)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Δώδεκα στρατιῶται ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαπίου, θηρίοις σπαραχθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἡλιοδώρου, τοῦ ἐν Μαγιδῷ τῆς Παμφυλίας ἐν ἔτει σοβ΄ [272]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Ἰωάσαφ, υἱοῦ Ἀβενὴρ Βασιλέως τῶν Ἰνδιῶν καὶ Βαρλαὰμ τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ. (καί 26/8, 4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀνθίμου, Θαλλελαίου, Χριστοφόρου, Εὐφημίας καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν· καὶ τοῦ ἁγίου Παγχαρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σίμωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, τοῦ ἐκ Καλαβρίας (10ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Ἴβηρος τοῦ ἐν Θεσσαλονίκη (875)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου (Drozdov) Μόσχας (1867)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωαννικίου (Γκομόλκο) Στάρετς τοῦ Ἐρημητηρίου τοῦ Γκλίνσκ (1912)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Γρηγόριος Vishnevsky (1936), Νικήτας (Delektorsky) ἐπισκόπος Orekhovo-Zuevsk (1937), Βαρλαάμ (Νικόλσκι) τῆς Μονῆς Ἀντρέγιεφσκοε Μόσχας (1937), Γαβριήλ (Βλαδίμηροφ) τῆς Μονῆς Michael Skovorodsky, Novgorod (1937), Γαβριήλ (Γκουρ) ἐν τῷ Λυτκαρίνω Μόσχας (1937), Ἀνατολιος Berzhitsky, Ἀρσενιος Troitsky, Νικόλαος Dvoretsky, Νικόλαος Protasov, Κωνσταντίνος Lyubomydrov, (1937), Βασίλειος Κρίλοφ (1938)· καὶ Νεομάρτυρες τῆς ἐπισκοπής Καμενσκ (1937): Βασίλειος Vakhnin, Ἰωσήφ Chekhranov, καὶ Θεόδωρος Romanovsky.
Παρθενομάρτυρες Νίνα (Σουβάλοβα) καὶ Σεραφείμα (Γκορσκόβα), Μοναχές (1937) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Σαρόφ: Ἀνατολίου, Βασιλείου, Ἱεροθεου, Ἰσαάκ, καὶ Ῥουφίνου (1938) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής της Γεωργίας

Οι καιροί ήταν δύσκολοι. Η κρατική εξουσία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να προσεταιρίζεται τους ιερωμένους και να τους χρησιμοποιεί για να εξυπηρετούν τα δικά της συμφέροντα. Οι εκκλησίες είχαν γεμίσει από προδότες. Έξαλλος με την κατάσταση, ο π. Γαβριήλ είχε πει σ’ έναν κληρικό: «Μπροστά στη Θεολογική Σχολή να ανοίξεις ένα λάκκο, να τον γεμίσεις με νερό και όποιος δεν μπορεί να τον περπατήσει να μην τον χειροτονείς. Τί τους θέλεις τέτοιους; Εσύ δεν ξέρεις! Γεμίσαμε με τσεχιστές της Κα Γκε Μπε. Τον άνθρωπο πρέπει να τον επιλέγεις για την πίστη του και όχι για τις γνώσεις του. Και ο άγιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, έλεγε: ¨Να μη ζηλεύεις έναν άνθρωπο ούτε αν είναι όμορφος, ούτε αν είναι μορφωμένος, αλλά αν είναι ταπεινός, αν έχει φόβο Θεού και πνεύμα ευθές και ειλικρινές˙ τότε διάλεξέ τον, χειροτόνησέ τον κι ευλόγησέ τον, και ο Θεός θα είναι πάντα οδηγός σου¨».

Περπατώντας στην Αιωνιότητα
Άγιος Παύλος Πατριάρχης Σερβίας, ένας ξεχωριστός άνθρωπος της εποχής μας

 

Ο Πατριάρχης της εκκλησίας του Χριστού Παύλος της Σερβίας έλεγε: «Κάθε άνθρωπος έρχεται στον κόσμο στην ώρα του. Ο Θεός τον στέλνει την κατάλληλη ώρα, για να εκπληρώσει εκείνα τα καθήκοντα που την ορισμένη στιγμή προβάλλουν ενώπιόν του. Επιτελώντας τα με την καρδιά μας και με σθένος αδιάπτωτο, ικανοποιώντας έτσι το θέλημα του Θεού, συνειδητοποιούμε το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας. Ιδού, λοιπόν, το κριτήριο για το αν θα σταθούμε δίκαιοι ή άδικοι, μεγάλοι ή ασήμαντοι ενώπιον του Θεού, των συνανθρώπων μας και του εαυτού μας: εκπληρώσαμε το σχέδιο που είχε ο Θεός όταν μας έστειλε την ορισμένη ώρα ή ζήσαμε αντίθετα προς αυτό; . »

«Για να περπατήσεις πιο γρήγορα προς το καλύτερο, πρέπει να αφαιρέσεις πολλά αγκάθια σε αυτό το μονοπάτι, οπλίσου με υπομονή, αγάπα τον πλησίον σου και μάθε να περιμένεις.»

Ο ιεροδιάκονος Παύλος (ο μετέπειτα πατριάρχης) από το 1949 έως το 1955, την εποχή του μεγάλου αγώνα της κομμουνιστικής εξουσίας εναντίον της βαθιά δοκιμαζόμενης Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ασκήτευε στην μονή Ράτσια, μαζί με τον π. Ιουλιανό (Κνέζεβιτς) και τον π. Αντώνιο (Ντζουρτζεβιτς) ο οποίος, με την Πρόνοια του Θεού, την 1η Δεκεμβρίου του 1990, κατά την εκλογή Πατριάρχη της Σερβίας, από τους τρεις υποψηφίους τράβηξε τον κλήρο με το όνομα του μέλλοντα Πατριάρχη – αυτό του Παύλου.
«Όσο χρόνο ήμουν στη Ράτσια», θα σημειώση αργότερα σε ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο, «στη μονή δεν είμασταν χωριστά από τον λαό και έτσι πληροφορούμασταν το τι συνέβαινε στον κόσμο και σε ποία εποχή ζούμε. Τις εσωτερικές μας ανησυχίες και αγωνίες ζεύξαμε στο άρμα των καθημερινών μας διακονιών, τις οποίες δεν προφθάναμε να διεκπεραιώσουμε ως το βράδυ. Κάποτε λαμβάναμε μόνο ένα κομμάτι ψωμί και όλη τη μέρα εργαζόμασταν στους αγρούς. Επιβλέπαμε τα ζώα της Μονής, μεταφέραμε τα ξύλα από το δάσος. Για ένα χρονικό διάστημα εργαζόμουν στον νερόμυλο της Μονής. Είχαμε την ανυπομονησία το Εσπέρας μετά την εργασία να συγκεντρωθούμε όχι για ανάπαυση αλλά για προσευχή. Δεν υπάρχει μεγαλυτέρη μακαριότητα, από τη στιγμή, κατά την οποία ο κουρασμένος άνθρωπος προσεύχεται εν ταπεινώσει. Τότε όλος ο άνθρωπος μεταμορφώνεται ουσιωδώς σε κατάσταση προσευχής: Να σωθούμε σαν λαός και σαν άτομα. Πρέπει να υπηρετούμε τον Θεό, σκεπτόμασταν, όποιος και να κυβερνά. Και αυτό για μάς απετελούσε το βαθύτερο νόημα της μοναχικής ζωής».

 

Κατά την περίοδο που ο Βλαντικα Παύλος εξελέγη Πατριάρχης Σερβίας, πολλές αντιπροσωπείες και πολυάριθμοι υψηλόβαθμοι ξένοι εκπρόσωποι εξέφρασαν την επιθυμία τους να συναντηθούν με τον Παναγιώτατο. Αυτό δεν άρεσε και πολύ στο προσωπικό του, καθώς φοβόταν ότι ο νέος πατριάρχης μπορεί να μπερδευτεί και να μην ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε μοναστήρι, ζώντας μοναχικά και δεν είχε καμία εμπειρία απο την κοσμική διπλωματία.
Ο Warren Zimmerman, ο πολύ δραστήριος Αμερικανός πρέσβης στο Βελιγράδι, ζήτησε επίσης μια συνάντηση. Ο Πατριάρχης τον δέχθηκε στο Πατριαρχείο. Ο Πρέσβης μετέφερε ευχές και συγχαρητήρια εκ μέρους του αμερικανικού λαού, του Αμερικανού Προέδρου και εξ ονόματος του ίδιου. Και μετά από συζήτηση για γενικά θέματα, ο πρέσβης ρώτησε τον πατριάρχη:
– Πώς μπορούμε να σας βοηθήσουμε;
Ο πατριάρχης τον κοίταξε και του απάντησε απλά:
«Εξοχότατε, το καλύτερο που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να μην κάνετε τίποτα για να μας βλάψετε, μην παρεμβαίνετε σε εμάς και έτσι θα μας βοηθήσετε!».
Ο Ζίμερμαν τα ‘χασε, χωρίς να ξέρει τι να απαντήσει. Όμως ο χρόνος έδειξε ότι αυτό ήταν το πιο σοφό αίτημα.
(Από το βιβλίο του Jovan Janic “Let’s be human”)

Όταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία κυλούσαν ποτάμια αίματος, κατά την περίοδο που οι ευρωαμερικάνικες στρατιωτικές μονάδες του NATO βομβάρδισαν ανηλεώς τη Σερβία και στη συνέχεια εισέβαλαν βίαια στις περιοχές του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων, παρότρυνε τους πιστούς να προσεύχονται όχι μόνο για τους συμμάχους τους, αλλά και για τους εχθρούς τους, αφού «έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από σωτηρία». Για τον πόλεμο που διεξάγονταν στη Βοσνία Ερζεγοβίνη ο Πατριάρχης δήλωνε κατηγορηματικά: «Είμεθα όλοι υπεύθυνοι: και οι Σέρβοι και οι Κροάτες και οι Μουσουλμάνοι. Και οι κυβερνήσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών έχουν επίσης ευθύνες σ’ αυτήν την τραγωδία».
«Η Εκκλησία μας δεν θα δεχόταν ποτέ, ούτε στο όνομα Μεγάλης ούτε στο όνομα Μικρής Σερβίας να εγκατασταθούν στρατόπεδα εξοντώσεως ανθρώπων».
«Για έναν Ορθόδοξο χριστιανό είναι χίλιες φορές καλύτερα να σκοτωθεί ως χριστιανός, παρά να σκοτώσει και να γίνει δολοφόνος!».
«Κάτω από τον ήλιο υπάρχει αρκετός χώρος για όλους», έλεγε και τόνιζε: «Την ειρήνη τη χρειάζονται εξίσου όλοι οι άνθρωποι· όπως εμείς, το ίδιο και οι εχθροί μας».
«Δεν υπάρχει», φώναζε, «συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό που θα μπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μην είμαστε άνθρωποι»!

Το χιούμορ του Πατριάρχη Παύλου

 

Κατά τη δύσκολη περίοδο του πολέμου, μετά από μια συνάντηση στο Πατριαρχείο, κατά την οποία έπρεπε να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις, ο Πατριάρχης αστειευόμενος άρχισε να λέει στους παρευρισκομένους:
-Εσείς πιστεύετε πως θα γλυτώσετε εύκολα από εμένα , Πιστεύετε πως είμαι αδύνατος και εύθραυστος… Αλλά δεν με ξέρετε καλά…
Τότε σηκώθηκε και έφερε μερικές σέρβικες εφημερίδες οι οποίες μέσω φωτομοντάζ τον παρουσίαζαν ως σούπερμαν με βόμβες και πυρομαχικά στη μέση.
Σε άλλο φωτομοντάζ τον είχαν με τζιν και ρολόι στο χέρι, και βλέποντάς το λέει χαμογελώντας: Δες τε έχω και ρολόι!
Δεν είχε φορέσει ποτέ ρολόι στο χέρι. Από όλα αυτό είδε και σχολίασε.
Συμπωματικά εκείνη τη στιγμή μπήκε ο διάσημος φωτορεπόρτερ Vican Vicznovic. Για να βγάλει την επιθυμητή φωτογραφεία, απευθυνόμενος στο Πατριάρχη είπε:( είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις στα σέρβικα)
Vasa svelosti- η Αγιοσύνη σας
Vasa svetlosti -η Εκλαμπρότητα σας
Οπότε ο Πατριάρχης του απαντάει:
– «Αφού είμαι τόσο λαμπρός (φωτεινός ) τότε τι σου χρειάζεται το φλάς;

Ενώ ήταν 91 ετών, αποφάσισε να επισκεφθεί την Αυστραλία για να αγιάσει την έκταση που αγόρασε η Σερβική Εκκλησία, για να κτιστή εκεί το κολλέγιο «Άγιος Σάββας», όπου μαζί με τα Σερβόπουλα, θα διδάσκονταν και Ρωσσόπουλα, Ελληνόπουλα κ. λπ.
Μερικοί Επίσκοποι προσπάθησαν να τον αποτρέψουν λέγοντες ότι δεν θα αντέξει τόσο μεγάλο ταξίδι. Κι ο Πατριάρχης αντείπε: «Για μένα δεν είναι δύσκολο, αλλά πώς θα τα καταφέρουν αυτοί (η συνοδεία του);».
Όταν επέστρεψε στο Βελιγράδι, πήγε κατ’ ευθείαν στην αγρυπνία, αν και με το αεροπλάνο ταξίδευε επί 22 ώρες και αμέσως το πρωί ξεκίνησε για την Μόσχα.
Γνωρίζοντας όλα αυτά ο φιλοξενών αυτόν Πατριάρχης της Ρωσίας Αλέξιος Β΄ αστειευόμενος τον ρώτησε:
«Αγιότατε, πήγατε τόσο μακρύ ταξίδι, φθάσατε και ως εδώ, μήπως τυχόν προφθάσατε να επισκεφθείτε και την Νέα Ζηλανδία, επειδή και εκεί υπάρχει ο Ορθόδοξος κόσμος μας; …».
«Αγιότατε, αυτή τη φορά δεν το έκανα, αλλά οπωσδήποτε θα το κάνω μέσα στα επόμενα 90 χρόνια!».

«Κάποτε, όταν ο Πατριάρχης Παύλος πετούσε σε μια υπερωκεάνια πτήση, σημειώθηκαν αναταράξεις και επικράτησε πανικός μεταξύ των επιβατών που πίστευαν ότι το αεροπλάνο θα έπεφτε στον ωκεανό. Κάποιοι έκλαιγαν, άλλοι φώναζαν στις αεροσυνοδούς και στον πιλότο, ενώ ο Πατριάρχης προσεύχονταν σιωπηλά επαναλαμβάνοντας:
«Είναι δίκαιο, Κύριε, δίκαιο! “
Ο επίσκοπος, ο οποίος τον συνόδευε ήταν απογοητευμένος, οπότε του λέει: «Πατέρα, πόσο δίκαιο είναι να πέσουμε»;
Κι εκείνος με πραότητα απάντησε: «έφαγα τόσα ψάρια στη ζωή μου, που τώρα είναι δίκαιο να με φάνε!».
Εν όψει ενός πιθανού επικείμενου θανάτου ήταν ειρηνικός και τον αντιμετώπιζε με μια αίσθηση χιούμορ, κάτι που μπορεί να κάνει μόνο ένας πραγματικά άγιος άνθρωπος, που ζει τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος.» (Φιλιπ. 1,21)”.

Όταν οι γιατροί του VMA τον ρώτησαν πώς νιώθει, τους είπε με κομμένη την ανάσα του:
– Ρωτάτε με όταν γεράσω, είμαι ακόμα νέος.

Ο Πατριάρχης ήξερε να κάνει πολλές δουλείες. Στο μοναστήρι είχε μάθει να ράβει, να μπαλώνει, να πλένει, να επιδιορθώνει παπούτσια, να καλλιεργεί τη γη, να μπολιάζει δέντρα να δένει βιβλία, να κάνει μικρομαστορέματα και να φτιάχνει διάφορα αντικείμενα …Από τη φύση του είναι πολύ εργατικός και πάντα ασχολούνταν με κάτι.
-«Όταν έρχεται στο γραφείο, αν προσέξει ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά ,αν μια πόρτα δεν κλείνει καλά, αν το φως κάνει διακοπές, ο ίδιος προσπαθεί να βρει τη λύση λέγοντας: «Έλα να το διορθώσουμε αυτό…» λέει ο γραμματέας της Συνόδου Gtdimir Stanic.
«Παντού συμπεριφερόταν σαν ένας καλός νοικοκύρης ,όχι μόνο στο Πατριαρχείο αλλά σε οποιοδήποτε μοναστήρι οποιαδήποτε εκκλησιά οπουδήποτε και αν βρισκόταν. Στη μονή Blagovesternie στο Drcarsko-Kablaiska όπου εκάρη μοναχός, πήγαινε κάθε καλοκαίρι για μερικές μέρες. Όταν ερχόταν η ώρα να γυρίσει στο Βελιγράδι, φώναζε τον ηγούμενο Γεώργιο για να «κάνουν λογαριασμό.»
-«Πατέρα Γεώργιε πέρασα εδώ μερικές μέρες. Δόξα τω Θεώ ήταν πολύ όμορφα. Έμεινα εδώ έφαγα πρωινό, έφαγα μεσημεριανό και όλα αυτά κοστίζουν έτσι δεν είναι;»
-«Εεε, ναι έτσι είναι Παναγιώτατε…»
-«Αλλά και εγώ σας βοήθησα έτσι δεν είναι πατέρα Γεώργιε;
-«Έτσι είναι Παναγιώτατε μας βοηθήσατε πολύ, λες και ήρθατε να εργαστείτε και όχι να ξεκουραστείτε…»
-«Λοιπόν να λογαριαστούμε: Σου έφτιαξα την υδρορροή, το παράθυρο, τη βρύση, τη κλειδαριά και σου καθάρισα το αμπέλι.. Αν τα υπολογίσουμε πατέρα Γεώργιε προκύπτει ότι εσείς πρέπει να με πληρώσετε!

 

Ο Βλαντίκα Παύλος και μετά την εκλογή του στην ανώτατη εκκλησιαστική θέση του Πατριάρχη συνέχισε να ζει το ίδιο ασκητικά κι όταν μετακόμισε στο Βελιγράδι.
Όπως και πριν, είχε μόνο ένα ράσο. Η ξαδελφή του Αγίτσα (κόρη της θείας Σενκο που τον μεγάλωσε), την οποία επισκεπτόταν συχνά, τον πείραζε: «Τι πατριάρχης είσαι όταν έχεις μόνο ένα ράσο;» Κι ο νεοεκλεγείς πατριάρχης της απαντούσε: «Γιατί χρειάζομαι περισσότερα, δεν μπορώ να βάλω δύο ταυτοχρονως!”

Έχοντας πολύ ζήλο στις ακολουθίες και στην Θεία Λειτουργία, άκουσε έναν ιεροσπουδαστή, πιθανότατα από υπερβάλλοντα ζήλο, να ψάλλει πιο δυνατά από τους άλλους, μετά το τέλος της ακολουθίας, η Αγιότητά Του επισήμανε απαλά την προσοχή του στο ψάλσιμο: «Γιε μου, να είσαι πιο προσεκτικος στη χορωδία. Νομίζω ότι δεν έψαλλες όπως πρέπει.” Κι ο νεαρός του είπε με κάποια πικρία: «Ξέρετε, η Αγιότητά σας, κάθε πουλί έχει τη δική του φωνή!» Κι ο Πατριάρχης με ένα λαμπερό χαμόγελο του είπε: «Ναι, γιε μου, αλλά στο δάσος. Εδώ είναι εκκλησία! “
Έτσι, με αγάπη και λεπτό χιούμορ, επεσήμανε τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του ποιμνίου.

Διηγείται ο ίδιος : Κάποτε εργαζόμουν ως κατηχητής και παιδαγωγός στην Μπάνια Κοβίλιατσα, στο ίδρυμα των παιδιών προσφύγων από την Βοσνία. Μία ζεστή μέρα του Αυγούστου το 1944 εμείς οι παιδαγωγοί οδηγήσαμε τα παιδιά στον ποταμό Ντρίνα. Δείξαμε σε αυτά το σημείο μέχρι του οποίου θα μπορούσαν να προχωρήσουν μέσα στο ποτάμι, όμως τα παιδιά είναι παιδιά! Βλέπω, λοιπόν, ένα παιδί να απομακρύνεται και να βυθίζεται στα νερά, πατά στον βυθόν, εμφανίζεται στην επιφάνεια, προσπαθεί να εισπνεύσει, αλλά δεν μπορεί να έλθη προς την όχθη. Ζεστός και κάθιδρος όπως ήμουν, όρμισα προς το παιδί και το έβγαλα έξω. Αμέσως το δίπλωσα στα γόνατα μου και του «τις έβρεξα» λέγοντάς του: «Βρε, παιδάκι μου, από την Βοσνία σώθηκες, η μάνα κι ο πατέρας σου σκοτώθηκαν και εσύ τώρα θέλεις να πνιγείς μπροστά μου; Πού είναι ο νους σου;». Αμέσως μετά απ’ αυτό ασθένησα, είχα ψηλό πυρετό, πήγα για εξετάσεις και μου είπαν: Φυματίωση!».

Προειδοποιούσε σχετικά με τους κινδύνους του καπνίσματος:
– Αν ο Θεός ήθελε τον άνθρωπο να καπνίζει, θα του έβαζε και μια καμινάδα.

 

Ο πιο τρομερός εχθρός μας είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος θέλει να κυριαρχεί, να επιβάλλει τη θέληση του στους άλλους, κι έτσι παρουσιάζεται η σύγκρουση ανάμεσα στα αδέλφια. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/18/33151/

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο στη ζωή του ανθρώπου από την προσευχή. Πατριάρχης Παύλος Σερβίας
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/27/%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89/

Όποιος δεν επιζητεί τη δόξα του Θεού και την ταπεινοφροσύνη, αλλά ειδωλοποιεί τον εαυτό του χάνει την πίστη. Παύλος πατριάρχης Σερβίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/30/%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CF%8C%CE%BE%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου Ἀβδιοὺ
Ἦχος β´

Τοῦ Προφήτου σου Ἀβδιοὺ τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, δι᾽αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Βαρλαάμ ἐξ Ἀντιοχείας
Ἦχος δ’. Ὃ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Νεανικὴν ἐνδεδυμένος ἀνδρείαν, μαρτυρικὴν ἐν πολιᾷ καρτερίαν, σὺ ἐνεδείξω ἔνδοξε δοξάσας τὸν Χριστὸν· τούτῳ δὲ προσήγαγες, δεξιᾷ κεκαυμένη, ὡς θυσίαν ἄμωμον, τὴν ἁγίαν ψυχήν σου. Μεγαλομάρτυς πρέσβευε ἀεί, πᾶσι δοθῆναι, Βαρλαὰμ συγχώρησιν.

᾿Απολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἡλιοδώρου, τοῦ ἐν Μαγιδῷ τῆς Παμφυλίας
῏Ηχος α΄. Τὸν Τάφον σου Σωτήρ.

Τὸν ῞Ηλιον Χριστὸν, ἐκδιδάσκων παμμάκαρ, Θεὸν ἀληθινόν, ταῖς βασάνοις ἐφάνης, ἰχθὺς νοστιμώτατος, δι᾿ ᾿Ιχθὺν τὸν γλυκύτατον, ὅθεν εἵλκυσας, πολλοὺς εἰς γνῶσιν Κυρίου, πολυστέφανος, ἀναδειχθεὶς ἀθληφόρος, κλεινὲ ῾Ηλιόδωρε.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου, Σωτὴρ.

Ὁ μέγας Ἀβδιοὺ, ἐπιλάμψεσι θείαις, τὸν νοῦν φωτοειδῆ, κεκτημένος θεσπίζει, τὰ μέλλοντα Πνεύματι, τῷ Ἁγίῳ φθεγγόμενος, τοῦτον σήμερον, εὐσεβοφρόνως τιμῶντες, ἐκτελέσωμεν, τὴν ἱερὰν αὐτοῦ μνήμην, καρδίας φωτίζουσαν.

iconandlight.wordpress.com