Κύριε Ιησού Χριστέ, Δημιουργέ και Χορηγέ της Ειρήνης, διατήρησέ μας ως το τέλος ενωμένους με την ειρήνη Σου… όπως τον ειρηνικό και ανεξίκακο Άγιο Γρηγόριο τον θαυματουργό της Νεοκαισαρείας, τον άγιο Δανιήλ Τούντορ κι όλους τους Αγίους Σου.

 

 

Συναξάριον
Τῇ ΙΖʹ (17ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας, τοῦ Θαυματουργοῦ (266).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ Ὁμολογητοῦ Λαζάρου, τοῦ Ζωγράφου (857).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ὁσίων Ζαχαρίου τοῦ Σκυτοτόμου καὶ Ἰωάννου· καὶ διήγησις ὠφέλιμος (7ος αἰ. μ.Χ.).
Ὁ Ὅσιος Γεννάδιος ὁ δοχειάρης, ὁ ἐν τῇ μονῇ τοῦ Βατοπεδίου ἀσκήσας, καὶ τὸ θαῦμα τοῦ ἔλαιον ἀναβλύσαντος ἐκ κενοῦ πίθου ἰδών, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Ἀββᾶς Λογγῖνος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Γεννάδιος Κωνσταντινουπόλεως, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (471).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάξιμος Κωνσταντινουπόλεως, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (434).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σάκ τοῦ Πέρσου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δερμοκαΐτου, τοῦ ἐν τῷ Ὀλύμπῳ τῆς Βιθυνίας ἀσκήσαντος, τοῦ καὶ ἐξομολόγου τοῦ Ῥωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ (919-944).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μιχαὴλ Γκομπρὸν καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 133 στρατιῶτες ἐν Γεωργίᾳ (914).

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγία Χίλντας (Hilda) τοῦ Γουίτμπι τῆς Βρεττανίδος (680).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νίκωνος τοῦ θαυματουργοῦ τοῦ Ῥώσσου, τοῦ καὶ μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Σεργίου (1426).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Δανιὴλ Τούντορ, ἡγουμένου τοῦ Ῥουμάνου (1962).

Στίχοι
Ὁ Γρηγόριος, θαυματουργῶν καὶ πάλαι,
Θεῷ παραστάς, θαυματουργεῖ τι πλέον.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ τε μέγας θάνε θαυματουργος.

Άγιος Δανιήλ Τούντορ,
ο άγιος των ρουμανικών γκούλαγκ με την πύρινη προσευχή

 

Ο Πατέρας Augustin από την Μονή μας δίνει μια σημαντική μαρτυρία για την αγιότητα του αυτός που θα μπορούσε να ονομαστεί ο Δίκαιος Δανιήλ ο Ομολογητής:
«Ένα χειμώνα, τον πατέρας Δανιήλ τον έβαλαν σε ένα κελί που ονομαζόταν το λευκό κελί ή το ψυγείο κελί.
Λόγω ότι η θερμοκρασία ήταν -30 º Κελσίου. Ήταν ένα κελί χωρίς παράθυρα, με τα περιττώματα και τα ούρα παντού, επειδή εκεί ήταν σίγουρο γραφτό ότι θα πεθάνει – πρακτικά είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, λόγω του κρύου. 
Είχαν λίγα ρούχα και όπου φυλάσσονται εκεί με πολύ, πολύ λίγη τροφή.
“Και ο γέροντας τοποθετήθηκε εκεί μαζί με ένα γιατρό, ένα πολύ καλό φίλο του. Αφού και οι δύο μπήκαν στο κελί από τρεις φύλακες, ο Πατέρας Δανιήλ αμέσως σήκωσε τα χέρια του σε σημείο σταυρού, και με το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα βρώμικα πράγματα, είπε στο γιατρό: “Έλα πίσω από μένα!” Ο γιατρός με την πλάτη του στο πίσω μέρος του Γέροντος στην ίδια θέση έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού. Τότε ο γέροντας του είπε:. “Γιατρέ, δεν λέμε τίποτα περισσότερο από: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλό”.
“Και ο γιατρός είπε αργότερα ότι όταν ο Πατέρας Δανιήλ άρχισε να προσεύχεται, ένα εκτυφλωτικό φως μπήκε στο κελί και από εκείνη τη στιγμή έχασε την έννοια του χρόνου.
“Μετά από λίγες μέρες, κάποιοι φύλακες μπήκαν στο κελί, να τον πάρουν ανακάλυψαν ότι επέζησε μέσα εκεί για 8 ημέρες χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς ύπνο ή οτιδήποτε για να φορέσει, στους -30 ° Κελσίου.
“Όταν οι βασανιστές μπήκαν στο κελί και άγγιξαν τον Πατέρα Δανιήλ, ήταν θερμότερος από ότι, όταν τον είχαν φέρει στο κελί, και τα πάντα γύρω του είχαν λιώσει».
(Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ Rafael Udrişte, η TVR, 11 Οκτωβρίου 2008).

***

Ο Θεός τον έκανε αόρατο στους διώκτες του
Από τον βίο του αγίου Γρηγορίου του θαυματουργού

 

Όταν ο διωγμός εναντίον της ευσέβειας ανακινήθηκε με σφοδρότητα και απλώθηκε σε όλη σχεδόν την οικουμένη, ο αξιοθαύμαστος Γρηγόριος πήγε σε κάποιον έρημο λόφο και έμενε εκεί, έχοντας μαζί του εκείνον που πρώτα ήταν νεωκόρος (*), αλλά οδηγήθηκε από αυτόν στην πίστη και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος.
Τον τόπο όμως όπου κρυβόταν ο άγιος, κάποιος τον πρόδωσε στους διώκτες, και ένα μεγάλο πλήθος από αυτούς ακολουθούσαν τα ίχνη του. Άλλοι από αυτούς κατέλαβαν κυκλικά τους πρόποδες του λόφου και φύλαγαν, ώστε από πουθενά να μην μπορέσει να διαφύγει, αν τυχόν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, ενώ οι υπόλοιποι ανηφόρισαν στο βουνό ψάχνοντας παντού, ώσπου ο μέγας Γρηγόριος τους είδε καθαρά που έρχονταν κατευθείαν προς το μέρος του.
Πρόσταξε τότε τον συνοδό του να σταθεί σε προσευχή προς τον Θεό με ακλόνητη και αδίστακτη πίστη και να είναι βέβαιος για τη σωτηρία, και αφού υψώσει όπως αυτός τα χέρια προς τον Θεό, να μη χάσει εξαιτίας του φόβου την πίστη, ακόμη και αν οι διώκτες φτάσουν κοντά τους. Παράδειγμα για την προσταγή του έγινε ο ίδιος στον διάκονο με το να στρέψει τα μάτια αμετακίνητα στον ουρανό και να σταθεί όρθιος με τα χέρια υψωμένα.

Αυτοί λοιπόν έτσι έκαναν. Οι διώκτες πάλι ανέβηκαν μέχρι αυτούς, και αφού έψαξαν με πολλή προσοχή τον κάθε θάμνο και τον κάθε βράχο και την κάθε χαράδρα, κατέβηκαν πάλι στους πρόποδες, νομίζοντας ότι οι καταζητούμενοι από τον φόβο τους θα είχαν τραπεί σε φυγή και θα είχαν συλληφθεί από εκείνους που ήταν παραταγμένοι κάτω. Καθώς λοιπόν ούτε αυτοί τους βρήκαν, ούτε εκείνοι τους είχαν, ο καταδότης τους περιέγραψε λεπτομερώς τον τόπο όπου έμενε ο άγιος, όπου όμως οι διώκτες διαβεβαίωναν ότι δεν είχαν δει τίποτε, εκτός από δύο δέντρα, το ένα κοντά στο άλλο.
Όταν έφυγαν οι διώκτες και ο καταδότης έμεινε μόνος, πήγε και βρήκε τον μέγα Γρηγόριο και τον συνοδό του να προσεύχονται. Κατάλαβε τότε ότι τους φύλαξε ο Θεός κάνοντας τους διώκτες τους να τους περάσουν για δέντρα, και πέφτοντας στα πόδια του αγίου πίστεψε στον λόγο του Θεού, και ο πριν από λίγο διώκτης έγινε ένας από τους διωκόμενους.
(*) Δηλαδή φύλακας και επιμελητής ειδωλολατρικού ναού.
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Δ’, Υπόθεση Θ’ (9). Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 143.

Για ένα μονάχα ενδιαφέρονταν όποιοι είχαν λάβει αυτή την εξουσία, να μη φανεί κανένας τους ηπιότερος από τον άλλο στην υπερβολή της κακίας. Άλλοι κατήγγελλαν, άλλοι φανέρωναν, άλλοι ερευνούσαν για κρυμμένους, άλλοι κυνηγούσαν όσους έφευγαν άλλοι έποφθαλμιώντας τα κτήματα των πιστών, πως να τα ιδιοποιηθούν, καταδίωκαν με το πρόσχημα της ευσέβειας όσους κρατούσαν την πίστη τους. Επικρατούσε μεγάλη σύγχυση σ’ όλη την περιοχή και πολλή αμηχανία· όλοι υποψιάζονταν όλους· δεν έβρισκε θέση μέσα σ’ αυτά τα φοβερά η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς ούτε η φύση εγγυόταν τη σταθερότητα της πατρικής κηδεμονίας. Οι οικογένειες χωρίζονταν ανάλογα με τις θρησκείες και διασπώνταν. Ο γιός που ακολουθούσε την εθνική θρησκεία γινόταν προδότης πιστών γονέων και ο πατέρας που έμενε στην απιστία του γινόταν κατήγορος του παιδιού του που είχε πιστέψει. Και ο αδελφός για την ίδια αίτια πολεμούσε κατά της φύσης, θεωρώντας ιερό καθήκον να εκδικηθεί τον αδελφό του, αν έμενε πιστός στο Χριστιανισμό.
Έτσι γέμισαν οι ερημιές από καταδιωκόμενους και τα σπίτια έμεναν άδεια από τους ένοικους τους….

Έμειναν στην έρημο πολύ διάστημα και όλοι είχαν τραπεί στη φυγή (γιατί ο πόλεμος κατά της πίστης συνεχιζόταν, αφού είχε πιάσει φοβερή λύσσα τον αρχηγό εναντίον εκείνων πού προσχωρούσαν στο κήρυγμα της ευσέβειας). Επειδή είχαν απελπιστεί σχετικά με τον μεγάλο (Γρηγόριο), ότι ποτέ δεν θα τον έπιαναν οι διώκτες του, έστρεψαν τη λύσσα τους κατά των υπολοίπων, ερευνούσαν σε κάθε μέρος της χώρας για όλους, άνδρες γυναίκες και παιδιά, όσοι σέβονταν το όνομα του Χριστού. Τους έσερναν στην πόλη και γέμιζαν τις φυλακές κι αντί για άλλο αδίκημα, θεωρούσαν ως έγκλημα τους την ευσέβεια. Τότε τα δικαστήρια δεν ασχολούνταν με τίποτε άλλο· οι κρατούντες ένα μόνο επιδίωκαν, να σκεφτούν και να εφαρμόσουν όλες τις τιμωρίες και όλα τα βασανιστήρια εναντίον εκείνων που έμεναν σταθεροί στην πίστη.
Τότε ακριβώς γίνεται φανερό σ’ όλους ότι δεν σκεφτόταν τίποτε χωρίς θεία έμπνευση ο μέγας εκείνος άγιος. Αφού με τη φυγή του εξασφάλισε τον εαυτό του για χάρη του λαού, ήταν κοινός σύμμαχος όλων όσοι αγωνίζονταν για την πίστη. Όπως ακούμε για το Μωυσή ότι, αν και ήταν μακριά από τη παράταξη των Αμαληκιτών, έβαζε με την προσευχή του δύναμη στην ψυχή των ομοφύλων του κατά των εχθρών, με τον ίδιο τρόπο κι αυτός, σα να έβλεπε με τα μάτια της ψυχής του όσα γίνονταν, καλούσε τη θεία συμμαχία για χάρη εκείνων που αθλούσαν ομολογώντας την πίστη τους.
Από τον βίο του αγίου Γρηγορίου του θαυματουργού, Γρηγόριος Νύσσης: Άπαντα τα έργα 9 , ΕΠΕ σελ.457-465

***

 

Σε μια πόλι της περιοχής του είχαν συνήθεια στη γιορτή να τραγουδούν και να χορεύουν τραγούδια άπρεπα, να κάνουν όργια και να βλασφημούν. Ο Άγιος άκουσε τις βλασφημίες που λέγανε και σκανδαλίσθηκε, οργίσθηκε και τους καταράσθηκε! Αι! Η χαρά τους μετεβλήθη σε λύπη αληθινή. Έπεσε αμέσως ασθένεια θανατηφόρος. Σαν φωτιά η αρρώστια κατέτρωγε τους ανθρώπους. Οι ζωντανοί δεν προφθαιναν να θάψουν τους νεκρούς. Κατάλαβαν τότε ποια ήταν η αιτία της αρρώστιας τους κι έτρεξαν στον Άγιο, παρακαλώντας τον να παύση ο θάνατος. Ο Γρηγόριος ο θαυματουργός τους σπλαγχνίσθηκε και πήγαινε στα σπίτια τους. Σε κάθε σπίτι, που πατούσε, έφευγε η αρρώστια κι έτσι όλοι θεραπεύτηκαν. Οι κάτοικοι από τότε πίστεψαν στο Χριστό και έγιναν ευσεβείς άνθρωποι και καλοί χριστιανοί. Ο Γρηγόριος πίστευε στην ακαταμάχητη και θαυματουργό δύναμη της θείας Χάριτος. Αγωνιζόταν μέρα νύχτα,να επιτύχει τον εκχριστιανισμό των κατοίκων. Με δύναμη και αδύστακτο ζήλο εκήρυξε το Ευαγγέλιο. Καταρτησε άξιους βοηθούς ιερείς.
Συμβούλεψε. Παρακάλεσε. Με την εργασία του, τις αγαθοεργίες του, ευλογήθηκε το έργον του από τον Θεό, τόσο πολύ, ώστε όλη η Νεοκαισάρεια έγινε Χριστιανική. Και ενώ όταν έγινε Επίσκοπος βρήκε δεκαεφτά μόνο χριστιανούς, όταν πέθανε άφησε μόνο δεκαεφτά εθνικούς Τόσο μεγάλη υπήρξε η ιεραποστολική του δράσις!

***

Ο άγιος ήταν πολύ ελεήμονας. Κάποτε δυό άνθρωποι που τον είδαν να διέρχεται από έναν δρόμο ήθελαν να τον εκμεταλλευτούν και να του πάρουν τον μανδύα που φορούσε. Ακούστε τι έκαναν: Ο ένας από τους δυό ξάπλωσε κατά γης και έκανε τον πεθαμένο. Και ο άλλος δίπλα του έκανε ότι κλαίει για τον θάνατό του. Όταν πλησίασε ο άγιος ρώτησε αυτόν που τάχα έκλαιε, τι συμβαίνει. Και αυτός του είπε ότι πέθανε αυτός ο φτωχός άνθρωπος και δεν έχει ούτε ένα ένδυμα να τον ενταφιάσω. Τότε ο άγιος έβγαλε τον μανδύα του και σκέπασε μ᾽ αυτόν τον τάχα πεθαμένο. Αλλά όταν έφυγε ο άγιος, διεπίστωσε αυτός που έκλαιε ψεύτικα ότι ο φίλος του πέθανε στην πραγματικότητα! Δεν κουνιόταν καθόλου! Το δίδαγμα από αυτό το συμβάν είναι ότι οι άγιοι δεν εμπαίζονται!

***

Η καθαρότητα και ανεξικακία του Αγίου Γρηγορίου Νεοκαισαρείας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ας διδαχθούμε από τα ακόλουθα παραδείγματα, από τον βίο του Αγίου Γρηγορίου πώς ο Θεός φυλάγει και σώζει τους δικαίους από δόλιες επιθέσεις. Ενώ ήταν ακόμη στη φιλοσοφική σχολή της Αλεξάνδρειας, ο άγιος Γρηγόριος διατήρησε την καθαρότητα της ψυχής και του σώματός του, όπως τη διαφύλαξε μέχρι το τέλος της ζωής του. Σε αυτό, αποτελούσε εξαίρεση στη διεφθαρμένη νεολαία εκείνης της εποχής. Αυτό προκαλούσε φθόνο και ζήλια στους συμφοιτητές του.
Για να εξευτελίσουν τον Γρηγόριο, βρήκαν μια πόρνη για να τους βοηθήσει να πραγματοποιήσουν το πονηρό σχέδιο τους. Κάποια μέρα, ενώ ο Γρηγόριος στεκόταν στην πλατεία της πόλεως με επιφανείς δασκάλους και φιλοσόφους, τον πλησίασε η ακόλαστη γυναίκα και με δυνατή φωνή απαίτησε από τον Γρηγόριο να της πληρώσει το υπόλοιπο που οφειλόταν για τις ακάθαρτες σχέσεις μαζί της. Μερικοί από τους παρευρισκόμενους σκανδαλίστηκαν, ενώ άλλοι θύμωσαν με αυτήν την αναίσχυντη γυναίκα και την έδιωχναν. Αλλά εκείνη φώναζε ακόμα πιο δυνατά ζητώντας τα χρήματα.
Ο αθώος Γρηγόρης κοκκίνισε, όπως θα έκανε κάθε αξιοπρεπής άντρας ενώπιον μιας τέτοιας ωμής συκοφαντίας, αλλά δεν έδειξε ούτε θυμό ούτε μίσος, παρά ζήτησε από έναν φίλο του να της δώσει το ποσό που ζητούσε για να φύγει. Ο φίλος άκουσε τον Γρηγόριο και της έδωσε τα χρήματα που ήθελε. Αλλά εκείνη τη στιγμή ο Θεός επέτρεψε ένα πονηρό πνεύμα να εισέλθει στη γυναίκα και αυτή έπεσε στο έδαφος και άρχισε να στριφογυρίζει και να σπαράζει, να τρίζει τα δόντια της και να βγάζει αφρούς από το στόμα. Βλέποντας αυτό, όλοι τρομοκρατήθηκαν. Όμως ο άγιος Γρηγόριος, αθώος σαν αρνί, προσευχήθηκε στον Θεό για αυτήν, και η γυναίκα θεραπεύτηκε και σηκώθηκε. Έτσι, αντί για εξευτελισμό, ο Γρηγόριος απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη δόξα.

Άλλο παράδειγμα: Όταν έγινε σκληρός διωγμός κατά των Χριστιανών, ο άγιος Γρηγόριος συμβούλευσε τους Χριστιανούς να κρυφτούν και αυτός μαζί με τον διάκονό του κρύφτηκαν σε έναν λόφο. Όμως οι αυτοκρατορικοί στρατιώτες τους είδαν και τους καταδίωξαν. Όταν σχεδόν τους είχαν φθάσει, ο Γρηγόριος προσευχήθηκε στον Θεό για βοήθεια και ο Θεός τους έκανε αόρατους στους διώκτες τους. Οι στρατιώτες μάταια τους αναζήτησαν και τελικά έφυγαν χωρίς αυτούς.
Ο Πρόλογος της Αχρίδας, Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/November17.htm

***

Διατήρηση της ειρήνης της ψυχής
οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ

 

Θα πρέπει ν’ αγωνίζεσαι με κάθε τρόπο να διατηρείς την ειρήνη της ψυχής και να μην ενοχλείσαι από τις προσβολές των άλλων. Για να το πετύχεις αυτό, θα πρέπει ν’ αγωνίζεσαι με όλες τις δυνάμεις να συγκρατήσεις το θυμό και να φυλάξεις με προσοχή το νου και την καρδιά σου από απρεπείς σκέψεις και αισθήματα.
Ο Θεός έχει βάλει μέσα μας μόνο ένα θυμό και ένα φθόνο: εναντίον του πονηρού, εναντίον εκείνου που στην αρχή εξαπάτησε τον άνθρωπο και τον έβγαλε από τον Παράδεισο, εναντίον του φθοροποιού διαβόλου. Μας δόθηκε η εντολή να πολεμήσουμε εναντίον των πονηρών πνευμάτων της ακαθαρσίας και της επιθυμίας, που σπείρουν στην καρδιά ακάθαρτες και πονηρές σκέψεις.
Επομένως, θα πρέπει να ανεχόμαστε με αταραξία τις προσβολές που μας κάνουν οι άλλοι και να συνηθίσουμε τον εαυτό μας να έχει τέτοια πνευματική διάθεση, ώστε οι προσβολές αυτές να φαίνονται ότι δεν απευθύνονται σε μας αλλά σε άλλους.
Μια τέτοια πρακτική μπορεί να προσελκύσει γαλήνη στην καρδιά του ανθρώπου και να την κάνει ενδιαίτημα του Θεού.
Τέτοιο παράδειγμα αταραξίας βλέπουμε στον άγιο Γρηγόριο τον θαυματουργό, από τον οποίο κάποια πόρνη σε ένα δημόσιο χώρο ζήτησε αποζημίωση, σαν να είχε διαπράξει μαζί της την αμαρτία, Κι εκείνος, χωρίς να θυμώσει ούτε στο παραμικρό μαζί της, είπε ταπεινά σε κάποιο φίλο του: δώσε της γρήγορα το ποσό που απαιτεί. Η γυναίκα δεν είχε ακόμα εισπράξει την άδικη αποζημίωση, όταν ξαφνικά δαιμονίστηκε. Τότε ο άγιος τη λυπήθηκε και της έβγαλε το δαιμόνιο με την προσευχή του (βλ. Συναξαριστή, 17 Νοεμβρίου).
Αν όμως είναι αδύνατο για μας να μην ταραχθούμε, τότε τουλάχιστο ας αγωνιστούμε να συγκρατήσουμε τη γλώσσα, σύμφωνα μ’ αυτό που λέει ο Ψαλμωδός: «εταράχθην και ουκ ελάλησα» (Ψαλμός 76,5).

***

Λέγεται ότι ο Ιουστινιανός υπέφερε από χρόνιες ημικρανίες. Τις νύχτες λοιπόν, όταν τον έπιαναν αυτοί οι αφόρητοι πόνοι, ερχόταν στην Αγία Σοφία.
Οι γιατροί του Παλατιού δεν μπορούσαν να βρουν θεραπεία και ο πονοκέφαλος δεν περνούσε με κανένα φάρμακο. Ερχόταν λοιπόν στην Αγία Σοφία και παρακαλούσε τον Θεό να τον απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο.
Ένα βράδυ, ακούμπησε το κεφάλι του σε μια κολόνα, την οποία πίστευαν ότι τη φυλάει ο Άγιος Γρηγόριος ο θαυματουργός. Μπροστά σε αυτή την κολόνα παρακάλεσε ο Ιουστινιανός να απαλλαχθεί από τον τρομερό πονοκέφαλο που είχε. Και το θαύμα έγινε!
Ο πονοκέφαλος πέρασε και για την ακρίβεια δεν τον ταλαιπώρησε ξανά.
Όταν διαδόθηκε αυτό μέσα στο λαό, άρχισαν να έρχονται όλοι και συγχρόνως να κάνουν μια ευχή. Προσεύχονταν να εισακουστεί η προσευχή τους, όπως ακριβώς εισακούστηκε του Ιουστινιανού.

 

Ομιλία
για το πως οι ξένοι γίνονται οικείοι
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι,
ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, (Εφεσίους 2,19)

 

Πριν από την έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, φαινόταν πως μόνον οι Ιουδαίοι ήταν κοντά στον Θεό, ενώ οι ειδωλολάτρες πόρρω απείχαν από τον Θεό. Αλλά στην πραγματικότητα, Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες ήταν εξίσου απομακρυσμένοι απ’ τον Θεό και από την αληθινή λατρεία Του. Μετά ήλθε Εκείνος στον κόσμο, ο Σωτήρας Χριστός˙ καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ εἰρήνην τοῖς ἐγγύς (Εφεσίους 2,17)˙ και έτσι έφερε τόσο τους Ιουδαίους όσο και τους ειδωλολάτρες ἐν ἑνὶ Πνεύματι πρὸς τὸν Πατέρα (ο.π. 2,18).

Στην καινή κτίση ή στον καινό άνθρωπο ή στην Εκκλησία του Θεού το Πνεύμα είναι ένα!
Οποιοσδήποτε εισέρχεται στην Εκκλησία του Θεού λαμβάνει αυτό το Πνεύμα, ώστε όσο και αν αυξάνεται σε μέλη η Εκκλησία , παραμένει πάντοτε το ένα και το αυτό Πνεύμα του Θεού. Ανεξαρτήτως του πόσα έθνη ή φυλές ή γένη προσέρχονται στην Εκκλησία του Θεού, το Πνεύμα δεν αλλάζει, αλλά παραμένει πάντοτε ένα και το αυτό Πνεύμα! Γι’ αυτό οι εθνικοί δεν είναι ξένοι και πάροικοι στην Εκκλησία, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, όπως και άλλα μέλη της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη στην αγιότητα και ο θεμέλιος λίθος της είναι ο υπεράνω πάντων των αγίων Άγιος Θεός και σύμφωνα με το σχέδιό Του , όλα τα μέλη της θα έπρεπε να είναι άγιοι!

Όλοι εκείνοι που έζησαν πριν από τον Χριστό, αλλά έζησαν προσκαρτερούντες τον Χριστό και ελπίζοντες σ’ Αυτόν, όπως και όσοι έζησαν μετά Χριστόν και Τον αναγνώρισαν ως Κύριο, Υιό του Θεού, Σωτήρα, Λυτρωτή, Αναστάντα και Δικαιοκρίτη, και αυτοί επίσης λέγονται άγιοι. Η αμαρτία χωρίζει και αποξενώνει απ’ τον Θεό, αλλά δια του Ιησού Χριστού ο χωρισμός και η αποξένωση εξαφανίστηκαν και όλοι οι πιστοί, πρώην Ιουδαίοι ή εθνικοί, έγιναν οικείοι του Θεού δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και χάρις σ’ Αυτόν.

Αδελφοί μου, ο Χριστός μας έδωσε κάτι υψηλότερο και πολυτιμότερο απ’ αυτή την ίδια τη ζωή! Μας έδωσε την ειρήνη και τη φιλία με τον Θεό και αυτό το δώρο είναι απείρως ανώτερο και πιο ακριβό από τη ζωή την αποξενωμένη από τον Θεό!

Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, Δημιουργέ και Χορηγέ της Ειρήνης, διατήρησέ μας ως το τέλος ενωμένους με την ειρήνη Σου.

Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου., Νοέμβριος», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
http://prologue.orthodox.cn/November12.htm

Ο Άγιος Ζαχαρίας ο σκυτοτόμος προσευχήθηκε μπροστά στις κλειστές θύρες του ναού και με το σημείο του σταυρού  τις άνοιξε και  λουσμένος ολόκληρος στο φως, μπήκε μέσα
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/16/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B6%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87/

π. Δανιήλ Τούντορ. Ο Άγιος των ρουμανικών γκούλαγκ με την πύρινη προσευχή!
iconandlight.wordpress.com/2020/11/18/όταν-η-γη-σε-συνθλίβει-με-την-κόλαση-τη/

 

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας, τοῦ Θαυματουργοῦ
Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν προσευχαῖς γρηγορῶν, ταῖς τῶν θαυμάτων ἐργασίαις ἐγκαρτερῶν, ἐπωνυμίαν ἐκτήσω τὰ κατορθώματα, ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, φωτίσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν, μὴ ποτὲ ὑπνώσωμεν, ἐν ἁμαρτίαις εἰς θάνατον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Γενναδίου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀρετῶν ταὶς ἰδέαις κατακοσμούμενος, τῆς Ἐκκλησίας ἐδείχθης Ἀρχιεράρχης σοφός, καὶ ποιμὴν ἀληθινός, πάτερ Γεννάδιε, ὡς θεράπων τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὁσίων κοινωνός, ἐν πάσῃ δικαιοσύνη. Καὶ νῦν δυσώπει ἀπαύστως, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Φυλακῶν Ῥουμανίας ἐγκλείστους μέλψωμεν, διὰ Χριστοῦ τὴν ἀγάπην, ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς, Ἰωάννην Ἱλαρίωνα Βαλέριον, σὺν σμήνει Ὁμολογητῶν, καὶ Μαρτύρων Δανιήλ, ἀθέων τοὺς καθαιρέτας, στεῤῥᾷ ἀθλήσει τὸ κράτος, τῆς εὐσεβείας μεγαλύναντας.

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τῇ κατὰ κόσμον σοφίᾳ Πάτερ Γρηγόριε, τὴν τοῦ Εὐαγγελίου, προσαρμόσας μωρίαν, ἐγένου θεία βίβλος καὶ ὁδηγὸς ἀπλανέστατος Ἅγιε, ἡνιοχῶν πρὸς τὰ ἄνω νοῦν καὶ ψυχάς, τῶν ἐκ πόθου προσιόντων σοι.

Φιλοσοφίαν τὴν κρείττω Πάτερ ἑλόμενος, γρηγόρως τὸ σὸν ὄμμα, τῷ Κυρίῳ ἐκτείνας, ὑπῆλθες φιλερήμως στενὴν ὁδόν, μονοτρόπου ἀσκήσεως, ἀλλ’ ὁ εἰδώς σου τὸν πλοῦτον ὡς φῶς λαμπρόν, Ἐκκλησίας σε κατέστησεν.

Δόξα. Ἦχος δ΄.

Ἱερωσύνης τὴν ψῆφον, θεόθεν δεξάμενος, καὶ τὸ θεῖον δέρας ἐξ ὕψους περιβαλλόμενος, τοὺς πρὶν τῆς ἀπιστίας υἱούς, τέκνα φωτός, καὶ κληρονόμους ἀνέδειξας Θεοῦ, σοφίας χάριτος, ἐκχυθείσης ἐν χείλεσί σου, παραδόξων πραγμάτων αὐτουργέ, Κυρίου Γρηγόριε. Διὸ καὶ νῦν ἐν τῇ μνήμῃ σου, αἴτησαι Χριστὸν τὸν Θεόν, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Αἶνοι. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Ἡγούμενον ὕμνοις Δανιήλ, Τούντορ εὐφημήσωμεν, βληθέντα εἰς δεσμωτήριον, τῆς καταψύξεως, ὑπ’ ἐχθρῶν ἀθέων, ὃν Χριστὸς ἐθέρμαινεν, Αὐτοῦ πυρὶ θερμῆς ἀντιλήψεως, καὶ Ἱλαρίωνα, Ὁμολογητὴν τῆς πίστεως, θεολόγον σεπτὸν καὶ διδάσκαλον.

Δόξα. Ἦχος πλ. β’

Τὸν περιβόητον ἐν θαύμασιν Ἱεράρχην, καὶ τὰ ἄψυχα αἰδούμενα παραδόξως μετεβάλλετο· λίμνη γὰρ ἐχερσοῦτο, ἀδελφοὺς νουθετοῦσα, ῥάβδος δὲ ἐδενδροῦτο, ποταμόν χαλινοῦσα, λίθος λόγῳ μετετέθη, μεταφέρων τοὺς ἀπίστους πρὸς τὴν τοῦ Θεοῦ ἐπίγνωσιν, δι’ ἧς τὸ μέγα ἔλεος, παράσχου ὁ Θεὸς ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν. 

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θαυματουργὸς καὶ ὁ ἅγιος Γεννάδιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (17.11.2019) Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

iconandlight.wordpress.com