Να είσαι άνθρωπος είναι λίγο… Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

 

 

Συναξάριον
Τῇ Κʹ (20ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου τὰ προεόρτια τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Πρόκλου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως· ὅς ἐχρημάτισε μαθητὴς τοῦ μακαρίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ τοῦ θρόνου διάδοχος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Δασίου, τοῦ ἐν Δοροστόλῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων Νιρσᾶ, ἐπισκόπου Σαρκάρτ τῆς Περσίας, τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Ἰωσὴφ καὶ ἐτέρων σὺν αὐτῷ ξίφει τελειωθέντων ἐν Περσίδι· καὶ τῶν συναθλητῶν αὐτῶν Ἰωάννου, Σαβωρίου καὶ Ἰσακίου, ἐπισκόπων Μπεῒτ Σελόκ λιθοβοληθέντες τελειοῦνται, Ἰσαὰκ καὶ Πάπα, πρεσβυτέρων, Ὠνάμ μοναχοῦ ἐν Μπεῒτ Σελόκ, Γεϊθαζὲτ εὐνούχου, Μαρί, Σασάν, Τιμᾶ, Νῶε καὶ Ζαούν, λαϊκῶν ἐν Λασόμ λόγχαις τρωθέντες τελειοῦνται, Βαουθᾶ, εὐγενοῦς κυρίας, καὶ τῶν μοναζουσῶν Θέκλης, Δεναχίδος, Τατούν, Μάμα, Μαλοχία, Ἀνᾶ,Νάνα, Ἄστη, Ἀμπι‐ γιὰτ καὶ Χατάθ ξίφει τελειωθέντων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι ἔνδοξοι Μάρτυρες Γεϊθαζὲτ καὶ ἕτεροι τρεῖς, λόγχαις τρωθέντες τε λειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Εὐσταθίου, Θεσπεσίου καὶ Ἀνατολίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοκτίστου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὅς καὶ παρτίκιος καὶ εὐνοῦχος ἦν ἐπὶ Θεοδώρας τῆς Αὐγούστης ἐν ἔτει ωκθ΄ [829].
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σῳζομένου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει Κομψᾶ παρὰ τὴν Κώμην Γαλάτειαν Καρπασίας τῆς Κύπρου διαλάμψαντος, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βάσσου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Τεσσαράκοντα Δυο Μαρτύρων τῶν ἐν Ἡρακλείᾳ τῆς Θράκης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰσαάκ, Καθολικοῦ τῆς ἐν Ἀρμενίᾳ Ἐκκλησίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, τοῦ ἐν Νιτρίᾳ τῆς Αἰγύπτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἔντμουντ (Edmund) τοῦ Βρεττανοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησιν εὐλαβῆ καὶ εὐγνώμονα ποιούμεθα τοῦ γενομένου θαύματος ἐν τῇ πόλει Θέρμον Αἰτωλοακαρνανίας, ὅτε ἡ Ὁσιομάρτυς Παρασκευή, ἡ ἐκεῖσε ἐξόχως τιμωμένη, ἀπήλλαξε τὴν πόλιν καὶ τὸν λαὸν μετὰ τῆς περιοίκου ἐκ τῆς θανατηφόρου Γρίππης τοῦ ἔτους 1918.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τρίτῃ Κυριακῇ τοῦ Μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τῆς ἡγιασμένης οἰκογενείας Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ· ἤτοι· τῶν γονέων αὐτοῦ· Κωνσταντίου καὶ Καλλονῆς καὶ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ Ὁσίων Θεοδοσίου, Μακαρίου, Ἐπιχάρεως καὶ Θεοδότης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ μετὰ τὴν δεκάτην τρίτην τοῦ Μηνὸς Νοεμβρίου, Σύναξιν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν συνεργατῶν, εὐεργετῶν, φοιτητῶν, διακόνων καὶ δορυφόρων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου σὺν Ἀνθούσῃ, τῇ αὐτοῦ μητρὶ καὶ Ὀλυμπιάδι, τῇ σεμνῇ διακόνῳ.

Κυριακὴ Θ’ Λουκᾶ
Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου

“Να είσαι άνθρωπος είναι λίγο…”
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Κάνε το καλό και θάψε το κάτω από την πέτρα, εκείνο από την πέτρα θα φτιάξει γλώσσα για τον εαυτό του και θα αναγγελθεί.
Εάν είσαι στη φυλακή για τη δικαιοσύνη, όλα τ’ αστέρια θα λάμπουν επάνω από τη φυλακή σου και θα δουλεύουν για την ελευθερία σου.
Εάν είσαι στην κρεμάλα για τη δικαιοσύνη, όλοι οι ουρανοί θα κινηθούν και θα δουλέψουν τον θάνατό σου να τον μετατρέψουν σε ζωή.

Να είσαι άνθρωπος, είναι λίγο.
Να είστε θεοί, λέει η Αγία Γραφή.
Να είσαι άνθρωπος, είναι χαμηλός στόχος.
Να είστε θεοί, είναι ο πιο υψηλός στόχος.

Πεινασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας χορτάσει εκτός από τον πιο υψηλό.
Διψασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας ποτίσει εκτός από τον πιο υψηλό.

Εκείνοι, που σάς ψιθυρίζουν στ’ αυτιά: «Να είστε άνθρωποι», στην πραγματικότητα σας λένε: «Να είστε αυτό που είστε λίγο διαφορετικά».

Ενώ ο Θεός, πιστεύοντας σε σας, σας ψιθυρίζει το πιο υψηλό και το πιο στοργικό μυστικό: «Να είστε θεοί»!

Περισσότερο απ’ αυτό τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί. Επάνω απ’ αυτό τα λόγια χάνονται και η σιωπή γίνεται φλύαρη.

Το θησαυροφυλάκιο.

Η Βασιλεία του Θεού, δεν κερδίζεται με τη γλώσσα αλλά με την καρδιά. Η καρδιά είναι το θησαυροφυλάκιο των θησαυρών, με τους οποίους εξαγοράζεται η Βασιλεία- η καρδιά και όχι η γλώσσα. Αν το θησαυροφυλάκιο είναι γεμάτο με τους θησαυρούς του Θεού, τότε η γλώσσα, που είναι ο αγγελιαφόρος αυτών των θησαυρών, είναι αξιόπιστη και ευχάριστη.

Η ψυχή πιο σημαντική από το σώμα

Ο άνθρωπος είναι σαν το πουλί, που ο καιρός το στολίζει με πολύχρωμα πούπουλα. Όμως, σαν έρθει θα μαδήσει τα πούπουλά σου. Άμα δέσεις υπερβολικά την ψυχή σου με τα πούπουλα, ο καιρός μαζί με τα πούπουλα θα μαδήσει και την ψυχή σου. Ω, πόσο άσχημη θα είναι τότε η γύμνια σου!

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν, που κάνουν τη δουλειά τους με το φως του ηλίου από το πρωί μέχρι το σούρουπο, χωρίς να κοιτάξουν καν τον Ήλιο, χωρίς να αισθανθούν τον Ήλιο, χωρίς να σκεφθούν ούτε με μία σκέψη τον Ήλιο!
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν, που περνούν τη ζωή τους με το φως, τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού, χωρίς να κοιτάξουν καν τον Θεό, χωρίς να σκεφθούν ούτε με μία σκέψη τον Θεό!
Και ο Ήλιος σιωπά χωρίς θυμό και συνεχίζει να φέγγει ασταμάτητα. Και ο Θεός σιωπά χωρίς θυμό και συνεχίζει να βοηθά ασταμάτητα.
Όμως όταν γίνεται σκοτάδι, όταν πέσει ομίχλη, όταν δυναμώνει η παγωνιά, τότε οι άνθρωποι θυμούνται τον Ήλιο, στρέφονται προς τον Ήλιο, επαινούν τον Ήλιο, αναστενάζουν για τον Ήλιο.
Έτσι και όταν γίνονται συμφορές, ανέχεια, βάσανα αβοήθητα και στενά αδιέξοδα, οι άνθρωποι θυμούνται το Θεό, στρέφονται προς το Θεό, δοξάζουν το Θεό, αναστενάζουν για το Θεό.

Ο θάνατος.

Μεταξύ της σιωπής ουρανού και γης πικραμένα φιλονικούν οι σοφοί: «Τι είναι ύλη» και «τι είναι πνεύμα».
Ενώ ο θάνατος κάθεται στο νεκροταφείο και αποφασιστικά απαντά: «Η ύλη είναι ζύμη, το πνεύμα είναι μαγιά, εσείς είστε ψωμιά, κι εγώ φιλοξενούμενος».

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.

Όλα σου τα έργα, όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν θα τα περιβάλει με την χαρισματική του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.
Ό,τι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού. Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.
(Από το βιβλίο “Στοχασμοί περί καλού και κακού”, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ἐκδ. Ἐν Πλῷ,. ᾿Αθήνα 2007)

***

Ευχαρίστου του λαϊκού

 

Δυο από τους πατέρες παρακάλεσαν τον Θεό να τους πληροφόρηση σε τί μέτρα πνευματικής προκοπής έφθασαν. Και τους ήλθε φωνή οπού έλεγε : « Σ’ αυτό το κεφαλοχώρι της Αίγυπτου είναι κάποιος λαϊκός, Ευχάριστο τον λένε, και η γυναίκα του ονομάζεται Μαρία. Σεις δεν έχετε φθάσει ακόμη στα δικά τους μέτρα ».
Σηκώθηκαν λοιπόν οι δυο γέροντες και πήγαν σ’ εκείνο το κεφαλοχώρι. Και ρωτώντας, βρήκαν το καλύβι του και τη γυναίκα του και της λέγουν : « Πού είναι ο άνδρας σου ; ». Και αυτή τους αποκρίθηκε : « Τσοπάνης είναι και βόσκει τα πρόβατα». Και τους έμπασε στο σπιτάκι του. Και όταν έπεσε το βράδι, ήλθε ο Ευχάριστος με τα πρόβατα. Βλέποντας δε τους γέροντες, τους έστρωσε τραπέζι και έφερε νερό να τους πλύνη τα πόδια. Και του λέγουν οι γέροντες : « Δεν θα φάμε τίποτε αν δεν μάς φανέρωσης το έργο σου ». Ο δε Ευχάριστος, με ταπεινοφροσύνη, είπε : «Εγώ είμαι τσοπάνης και αυτή είναι η γυναίκα μου ». ’Αλλά οι γέροντες επέμεναν να τον παρακαλούν και εκείνος δεν ήθελε να τους πη. Και του λέγουν : « Ο Θεός μάς έστειλε σ’ εσένα ». Μόλις λοιπόν άκουσε αυτά τα λόγια, φοβήθηκε και τους είπε : « Να, αυτά τα πρόβατα τα έχουμε από τους γονείς μας. Και ό,τι μάς αξιώση ο Κύριος να βγάλουμε απ’ αυτά, το χωρίζουμε σε τρία μέρη. Το ένα μέρος είναι για τους φτωχούς. Το άλλο, για τη φιλοξενία. Και το τρίτο, για τις ανάγκες μας. Και από τότε όπου πήρα τη γυναίκα μου, δεν μιάνθηκα ούτε εγώ ούτε του λόγου της, αλλά είναι ανέγγιχτη. Και ο καθένας μας κοιμάται χωριστά, τη δε νύχτα φοράμε σάκκους και τη μέρα τα ρούχα μας. Έως τώρα κανείς από τους ανθρώπους δεν τα έμαθε αυτά ».
Και ακούοντάς τον, θαύμασαν και έφυγαν δοξάζοντας τον Θεό.
(Είπε Γέρων, Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996 σελ. 76-79)

***

Κυριακή Θ’ Λουκά: Η παραβολή του άφρονα πλουσίου (Λουκ. ιβ’ 16-21)
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει όλους εκείνους που είναι πρόθυμοι να δεχτούν συμβουλή: «Έφαγες μέχρι κορεσμού; Θυμήσου τους πεινασμένους. Ικανοποίησες τη δίψα σου; Θυμήσου τους διψασμένους. Ζεσταίνεσαι καλά; Θυμήσου αυτούς που κρυώνουν. Ζεις σ’ ένα πλούσια επιπλωμένο σπίτι; Βάλε μέσα και τους άστεγους. Ένιωσες ευτυχισμένος σε μια γιορτή; Προσπάθησε να χαροποιήσεις τους λυπημένους και τους θλιμμένους. Σε τιμούν ως άνθρωπο πλούσιο; Προσπάθησε να επισκεφτείς και ν’ ανακουφίσεις τους ενδεείς. Είσαι ευχαριστημένος από τον προ­ϊστάμενό σου; Κάνε και τους υφισταμένους σου χαρούμενους. Αν είσαι σπλαχνικός κι ευγενικός μαζί τους, θα βρεις έλεος κι ευσπλαχνία όταν η ψυχή σου αναχωρήσει από το σώμα σου».
Δύο μεγάλοι ασκητές στην έρημο της Αιγύπτου προσευχήθηκαν στο Θεό να τους αποκαλύψει αν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να υπηρετεί το Θεό καλύτερα απ’ αυτούς. Και τους αποκαλύφτηκε το εξής: Δέχτηκαν την εντολή να πάνε σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος και σ’ ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, για να βρουν απάντηση στο ερώτημά τους. Πήγαν στον τόπο που τους αποκαλύφτηκε και βρήκαν έναν απλοϊκό άνθρωπο που τον έλεγαν Ευχάριστο. Ήταν κτηνοτρόφος. Οι ασκητές δε βρήκαν τίποτα αξιόλογο στον άνθρωπο αυτό, αλλά τον ρώτησαν πώς προσπαθούσε να τηρήσει το θέλημα του Θεού. Ο Ευχάριστος δίστασε αρκετά κι υστέρα τους είπε πως μοίραζε όσα κέρδιζε από τα ζωντανά του σε τρία μερίδια: Το ένα μερίδιο το έδινε στους φτωχούς και τους άπορους, άλλο ένα για να περιποιείται τους ξένους και το τρίτο το κρατούσε για τον εαυτό του και τη σεμνή σύζυγό του. Οι ασκητές τ’ άκουσαν αυτά, ευχαρίστησαν τον ευεργέτη τους και γύρισαν στα κελλιά τους.
Βλέπουμε από το παράδειγμα αυτό πως ο Θεός λογαριάζει μεγαλύτερη αρετή την ελεημοσύνη και τη φιλανθρωπία από τον αυστηρό ασκητισμό. Ο άπληστος πλούσιος της παραβολής μας δε σκεφτόταν καθόλου το Θεό, την ψυχή του ή τη φιλανθρωπία. Μοναδική του σκέψη ήταν να επεκτείνει τις σιταποθήκες του, για να στοιβάσει μέσα όλα τα γεννήματα από τους αγρούς του.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Γ’ – ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤ’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Αθήνα 2014)

***

 

Κυριακή Θ’ Λουκά
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

…Η ευημερία τού ανθρώπου στον κόσμο τούτο εξαρτάται αποκλειστικά από το έλεος του Θεού, από την ευλογία Του. Αν ο Θεός αποσύρει το έλεος και την ευλογία Του από τον άνθρωπο, τότε αυτός μέσα σ’ όλη την αφθονία των υλικών αγαθών του, μέσα σ’ όλη τη δύναμή του, πλήττεται από δυστυχίες αξεπέραστες…

Ο τυφλωμένος πνευματικά πλούσιος δεν σκεφτόταν τον Θεό, την αιωνιότητα, τους φτωχούς αδελφούς του. Σκεφτόταν μόνο τον εαυτό του. Αλλά και για τον εαυ­τό του σκεφτόταν καταστροφικά, γιατί είχε ξεχάσει τον προορισμό τής ψυχής, θεωρώντας δεδομένη την υποδούλωσή της στο σώμα. Δεν σκεφτόταν τον Θεό, ο οποίος, με το να τον ευεργετεί, τον παρακινούσε στην ευεργετικότητα. Δεν σκεφτόταν την αιωνιότητα, στην οποία όφειλε να στείλει με την ελεημοσύνη μέρος της περιουσίας του, για να μην είναι εκεί φτωχός και ανάξιος των ανακτόρων τού παραδείσου…

Αν κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας προσε­κτικά, θα διαπιστώσουμε πως η ευαγγελική παραβολή του άφρονα πλουσίου αποτελεί έναν καθρέφτη για όλους μας…

Ό,τι έγινε με τον πλούσιο, γίνεται με κάθε άνθρωπο που ξεχνά τον Θεό και παραδίνεται στην αμαρτία… Στερούσε από τον εαυτό του την υψηλή αξία του ανθρώπου που δημιουργήθηκε για την αιωνιότητα, του ανθρώπου που οφείλει να προετοιμάζεται στη γη για τον ουρα­νό, του ανθρώπου που οφείλει να υποτάσσει το σώμα του στην ψυχή του.
Να «πλουτίζει κανείς με ό,τι θέλει ο Θεός» σημαίνει να ζει ζωή θεάρεστη. Όταν η επίγεια διαγωγή κατευθύνεται από τις ευαγγελικές εντολές, φέρνει στην ψυχή πλούτο άφθαρτο: τη θεογνωσία, την αυτογνωσία, την πίστη, την ταπείνωση, την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Ο άνθρωπος που έχει τέτοια διαγωγή, διαχει­ρίζεται σωστά την επίγεια περιουσία του ως θείο δώρο.
Με τη σωστή διαχείριση μεταβάλλει τη φθαρτή αυτή περιουσία σε άφθαρτη, γιατί τη μεταφέρει από τη γη στον ουρανό με την ελεημοσύνη. Και μεταφέροντας με την ελεημοσύνη την περιουσία του στον ουρανό, μεταφέρει εκεί αόρατα και την καρδιά του, αφού ο ίδιος ο Κύριος βεβαίωσε: «Όπου είναι τα πλούτη σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας». Ένας τέτοιος χριστιανός μένει στον ουρανό με τους λογισμούς και τα αισθήματά του, όπως ο απόστολος, ο οποίος ήδη από τον καιρό τής διαβιώσεώς του στη γη έλεγε για τον εαυτό του: «Εμείς είμα­στε πολίτες του ουρανού». Αμήν
(Πηγή: “Ασκητικές ομιλίες Β’” Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)

***

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι ἀπέραντη δύναμη· αὐτή μικραίνει τό χάσμα ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό, ἀνάμεσα στήν γῆ καί τόν οὐρανό… ἐκεῖ ὅπου πραγματοποιεῖται τό Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ ἤδη ἐμφανίζεται ὁ Παράδεισος.
Ὁ Θεός τίποτε δέν ἀγαπάει τόσο, ὅσο τήν εὐσπλαγχνία. Ὅλο τό Εὐαγγέλιο συνοψίζεται στήν εὐσπλαγχνία.
Ξέρετε μέ τί ὁ ἄνθρωπος γίνεται περισσότερο ὅμοιος μέ τόν Θεό; Μέ τήν εὐσπλαγχνία, καί αὐτή ἐξασφαλίζει στόν ἄνθρωπο ἀθανασία καί αἰώνια ζωή. Ἡ ὑψηλότερη ἐντολή τοῦ Θεανθρώπου στούς ἀνθρώπους εἶναι: “Γίνετε ἐλεήμονες ὅπως εἶναι ἐλεήμονας ὁ Οὐράνιος Πατήρ-Θεός”.
Ἐάν, λοιπόν, εἶσαι εὔσπλαγχνος, ἄνθρωπε, μοιάζεις μέ τόν Θεό, διότι ἐκτελεῖς ἔργο τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Ἡ εὐσπλαγχνία ἔχει θεϊκή καταγωγή, διότι, ἀπό τόν Θεόν γεννιέται, μέ τόν Θεό ἀναπτύσσεται καί μέ τόν Θεό ὡριμάζει.
Χωρίς εὐσπλαγχνία ὁ Θεός θά ἔπαυε νά εἶναι Θεός, ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος παύει νά εἶναι ἄνθρωπος.

***

Πατριάρχης Παύλος της Σερβίας (Stojčević)

 

Κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι εποχές ζήσαμε, αλλά πώς συμπεριφερθήκαμε στον πλησίον μας!
Χωρίς έλεος και ευαισθησία στους άλλους, δεν θα σωθούμε.

«Εάν μπορούσα να προφθάσω, μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα στεκόμουν ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων για τις δεξιώσεις και τις επιδείξεις μόδας, και προσωπικά θα ζητούσα ελεημοσύνη για τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε από εμάς θα έπρεπε, με ενεργό τρόπο, να ντροπιάση όλες εκείνες τις επιδεικτικές πλεονεξίες, οι οποίες υπάρχουν σε τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνο απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας».

«Βιώνουμε την ταλαιπωρία του κάθε ανθρώπου ως δική μας. Επειδή κάθε ανθρώπινο δάκρυ, κάθε σωματικός ή ψυχικός πόνος είναι αδελφικό δάκρυ, αδελφική πληγή και αδελφικό αίμα », έγραφε σε επιστολή του το 1992.

Για μας, αδελφοί και αδελφές , το Ευαγγέλιο, η Ορθόδοξη πίστη, δεν αποτελούν δίδαγμα που αποστηθίζεται και αναπαράγεται, αλλά τη διδασκαλία που ορίζει τη ζωή μας. Όταν το στόμα των Αποστόλων σώπαινε, μιλούσαν τα έργα τους, η αγιασμένη ζωή τους….
Μη λησμονούμε ότι ζητούμενο της εδώ ζωής μας είναι να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή και τη μακαριότητα της Βασιλείας των ουρανών, να βρεθούμε κοντά στον Θεό και τους αγίους Του. Άρα, εδώ έγκειται το νόημα της ζωής μας…

***

Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
Ο φιλάργυρος είναι «κουμπαράς»· μαζεύει αυτός, για να τα βρουν οι άλλοι.

– Γέροντα, είναι δυο αδελφάκια· το μικρό δίνει, ενώ το μεγάλο δεν δίνει.
– Να μάθουν οι γονείς και στο μεγάλο να γλυκαίνεται από το να δίνη. Αν το μεγάλο δουλέψη πάνω σ᾿ αυτό, θα έχη μεγαλύτερο μισθό από το μικρό που από την φύση του δίνει, και θα γίνη καλύτερο.

 

– Γέροντα, πώς θα απαλλαγή κανείς από την στενότητα της καρδιάς, από την δυσκολία που έχει να δίνη;
– Τί, είσαι τσιγγούνα; Θα σε πετάξω έξω! Και στην διακονία, λ.χ. όταν είσαι στο αρχονταρίκι, να πάρης μια γενική ευλογία, για να μπορής να δίνης. Βλέπεις και ο Θεός πόσο άφθονα δίνει σε όλους τις ευλογίες Του; Αν δεν συνηθίση να δίνη κανείς, μαθαίνει στην τσιγγουνιά και δυσκολεύεται μετά να δώση.

Ο φιλάργυρος είναι «κουμπαράς»· μαζεύει αυτός, για να τα βρουν οι άλλοι. Χάνει έτσι την χαρά του δοσίματος και την θεία ανταπόδοση. Λέω σε έναν πλούσιο μια φορά: «Τί τα μαζεύεις; Υποχρεώσεις δεν έχεις. Τί θα τα κάνης;». «Εδώ θα μείνουν, μου λέει, όταν πεθάνω». «Εγώ σού δίνω ευλογία, του λέω, να τα πάρης επάνω όλα!». «Εδώ θα μείνουν, ξαναλέει. Άμα πεθάνω, ας τα πάρουν οι άλλοι». «Έμ, εδώ θα μείνουν, του λέω. Ο σκοπός είναι να τα δώσης με τα ίδια σου τα χέρια τώρα που ζής!». Δεν υπάρχει πιο ανόητος άνθρωπος από τον πλεονέκτη, που μαζεύει συνέχεια και ζη συνέχεια με στέρηση και τελικά αγοράζει την κόλαση με τις συγκεντρωμένες του οικονομίες. Το έχει τελείως χαμένο, γιατί δεν δίνει και χάνεται με υλικά πράγματα, οπότε χάνει τον Χριστό.

Τον τσιγγούνη τον κοροϊδεύουν και οι άλλοι. Ήταν ένας πολύ πλούσιος κτηματίας· είχε χωράφια σε μια επαρχία, είχε και στην Αθήνα διαμερίσματα, αλλά ήταν πολύ τσιγγούνης. Μια φορά έφτιαξε μια χύτρα φασολάδα τελείως νερουλή, για να φάνε οι εργάτες που δούλευαν στα χωράφια του. Παλιά δούλευαν οι καημένοι από το πρωί, πριν βγή ο ήλιος, μέχρι να βασιλέψη. Το μεσημέρι που σταμάτησαν λίγο, για να ξεκουρασθούν, άδειασε το αφεντικό μέσα σε έναν ταβά την φασολάδα και φώναξε τους εργάτες να φάνε. Κάθησαν γύρω-γύρω οι καημένοι οι εργάτες και άρχισαν να τρώνε· πότε έπιαναν με το κουτάλι από κανένα φασόλι, πότε μόνον ζουμί! Ένας εργάτης ήταν πολύ πειραχτήρι. Αφήνει το κουτάλι του και πάει παραπέρα. Βγάζει τις αρβύλες του, τις κάλτσες του και προχωράει να μπή μέσα στον ταβά. «Τί κάνεις;», του λένε οι άλλοι. «Λέω να μπώ μέσα, μήπως πιάσω κανένα φασόλι!», τους λέει. Τόσο τσιγγούνης ήταν εκείνος ο ταλαίπωρος. Γι᾿ αυτό, χίλιες φορές να τον κυριέψη η σπατάλη τον άνθρωπο παρά η τσιγγουνιά.

– Η τσιγγουνιά είναι αρρώστια, Γέροντα.
– Πολύ μεγάλη αρρώστια! Άμα κυριέψη τον άνθρωπο η τσιγγουνιά, μεγαλύτερη αρρώστια δεν υπάρχει. Η οικονομία καλή είναι, αλλά να προσέξη κανείς να μην τον κυριέψη σιγά-σιγά ο πειρασμός με την τσιγγουνιά.
Δεν λέω να είναι κανείς σπάταλος, αλλά τουλάχιστον, όταν κάποιος είναι σπάταλος, αν του ζητήσης κάτι, εύκολα θα σού το δώση. Αν είναι τσιγγούνης, θα λυπάται να σού το δώση. Ήταν μια φορά δυο νοικοκυρές και συζητούσαν στην γειτονιά για σαλάτες, για ξίδια και πάνω στην συζήτηση είπε η μία: «Έχω πολύ καλό ξίδι». Μια φορά χρειάσθηκε η άλλη η φουκαριάρα λίγο ξίδι και πήγε να της ζητήση. «Άκου εδώ, της λέει εκείνη, εγώ, αν το έδινα, δεν θα είχα ξίδι επτά χρόνων!». Καλά είναι να κάνη οικονομία κανείς και να δίνη. Οικονόμος δεν θα πη τσιγγούνης. Ο πατέρας μου χρήματα δεν κρατούσε. Στα Φάρασα δεν είχαν ξενοδοχείο· το σπίτι μας ήταν σαν ξενοδοχείο. Όποιος ερχόταν στο χωριό, στον πρόεδρο θα πήγαινε να μείνη. Θα έτρωγε, θα του έπλεναν τα πόδια, θα του έδιναν και κάλτσες καθαρές.

Τώρα, βλέπω ότι και σε μερικά προσκυνήματα έχουν αποθήκες ολόκληρες με κανδήλια και δεν λένε: «Έχουμε, μη μας δίνετε άλλα». Αυτά ούτε μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ούτε να τα πουλήσουν, αλλά ούτε και τα δίνουν. Όταν αρχίση να μαζεύη κανείς, δένεται και δεν μπορεί να δώση. Αν όμως αρχίση να μη μαζεύη πράγματα και τα δίνη, τότε θα μαζευτή η καρδιά στον Χριστό, χωρίς να το καταλάβη. Μια χήρα να μην έχη χρήματα να αγοράση έναν πήχυ ύφασμα να ντύση τα παιδιά της, και εγώ να μαζεύω! Πώς να το ανεχθώ αυτό; Στο Καλύβι δεν έχω ούτε πιάτα ούτε κατσαρόλια· τενεκεδάκια έχω. Προτιμώ ένα πεντακοσάρικο να το δώσω σε έναν φοιτητή, να πάη από το ένα μοναστήρι στο άλλο, παρά να πάρω κάτι για μένα. Αν δεν μαζεύης, έχεις ευλογία από τον Θεό. Όταν δίνης ευλογία, παίρνεις ευλογία. Η ευλογία γεννάει ευλογία.

Η παραβολή του Άφρονος Πλουσίου (Λουκ. ιβ΄16-21), Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/17/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA/

 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ᾽ ἡμῶν, κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ᾽ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου:
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Λυχνία ὡς δίπυρσος τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἀκτῖσι τῆς χάριτος φωταγωγοῦσιν ἡμᾶς πατέρες οἱ ἔνθεοι, Πρόκλος τοῦ Βυζαντίου, ὁ σοφὸς ποιμενάρχης, Γρηγόριος ὁ θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος· διὸ μετὰ προθυμίας τούτοις προσέλθωμεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Πρόκλου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Κοσμήσας τὸν βίον σου ἐν ἱεραῖς ἀρεταῖς, Ποιμὴν ἀναδέδειξαι, τῆς Κωνσταντίνου σεπτὸς, ἱερώτατε Πρόκλε. Ὅθεν ἐν εὐσεβείᾳ, ἀκριβεῖ διαπρέψας, ἔνδον τῆς ἀνέκφραστου, ὄντως γέγονας δόξης, πρεσβεύων τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ὑμνούντων σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Πρόκλου
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν λαμπρὸν τοῦ Κυρίου Πατριάρχην τιμήσωμεν, Πρόκλον ἐν τερπναῖς μελῳδίαις, Νεστορίου συντρίψαντα, τὰς πλάνας καὶ θερμῇ αὐτοῦ εὐχῇ, ἡρπάγη παῖς εἰς ὕψους θαυμαστῶς, βεβαιώσας Τρισαγίου ὕμνου ὀρθόν, Παῦλον δ’ ἰδόντα λέγοντα, οὕτω δεῖ ἑρμηνεῦσαι τὰς Γραφάς, ἃς πρὸς λαοὺς ἐξαπέστειλα, ἵνα δῷς τὴν ὠφέλειαν ψυχαῖς, θεῖε Χρυσόστομε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Πρόκλου. Ὅμοιον.

Τὸν πανεύφημον Πρόκλον Βασιλίδος τῶν πόλεων, θεῖον καὶ σεπτὸν Πατριάρχην, μαθητὴν Χρυσοῤῥήμονος, ὑμνήσωμεν ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τελοῦντες μνήμην πάμφωτον αὐτοῦ, οἱ θεόφρονες βοῶντες· σπεῦσον ἡμᾶς, καὶ ἐξελοῦ αἱρέσεων. Δόξα τῷ σὲ ἰσχύσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ πᾶσι τὰ πρόσφορα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σωζομένου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῖς πίστει προστρέχουσι, Σωζόμενε τρισόλβιε, τῇ σορῷ τῶν λειψάνων σου, καὶ προσκυνοῦσι πιστῶς, τοῦ εἴδους ἐμφέρειαν, ἄφεσιν τῶν πταισμάτων, καὶ σωμάτων τὴν ῥώσιν, δώρησαι, θεοφόρε, καὶ παντοίων κινδύνων, καὶ παθῶν ἀρρώστιας πάντας ἐκλύτρωσαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σωζομένου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς στῦλος ὑπέρλαμπρος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ὡς λύχνος ὁ ἄσβεστος τῆς οἰκουμένης, σοφέ, ἐδείχθης, Σωζόμενε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τῆς μετανοίας, δαίμονας ἐκδιώκων, καὶ λεπροὺς καθαρίζων· διὸ τοῖς σὲ ποθοῦσι βρύεις ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον θαύματος Ἁγ.Παρασκευῆς. (ὑπὸ Ἱερομ.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Παρθενίαν ἁγίαν τῷ Κυρίῳ ἐνέγκασα, εἶτα καὶ τὸ αἷμα γενναίως, δι᾿ ἀθλήσεως δέδωκας, διὸ καταστεφθεῖσα ἐξ Αὐτοῦ, ἰάματα πηγάζεις δαψιλῶς, τοῖς τιμῶσι σὴν εἰκόνα θαυματουργόν, ἐν Θέρμῳ (ἢ ἐν Μάνδρᾳ) Χριστοκάρδιε· γρίππης ἐδίωξας φθοράν, σμήνη ἀκρίδος ἤλασας, καθικετεύουσα Θεόν, Παρασκευὴ πανθαύμαστε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον θαύματος Ἁγ.Παρασκευῆς. (ὑπὸ Ἱερομ.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Θερμήν σε πρέσβυν πρὸς Φιλάνθρωπον ἔχει, Παρασκευὴ ὁσιομάρτυς τὸ Θέρμον, εἰκόνα τὴν ἁγίαν σου τιμῶν πανευλαβῶς· ὅθεν πάντας φύλαττε, τοὺς προσπίπτοντας πόθῳ, ἐκ κακῶν καὶ θλίψεων, καὶ κινδύνων τοῦ βίου, καὶ βασιλείαν χάρισαι Θεοῦ, ἐν ᾗ εὐφραίνῃ, ἁγία πανθαύμαστε.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἡγιασμένης οἰκογενείας Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. (ὑπὸ πρωτοπρεσβ. Στυλιανοῦ Μακρῆ)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Καλλονὴ ἡ καλλίπαις καὶ εὐθύφρον Κωνστάντιε, μέγα ἀθλητὰ καὶ θεόπτα, Ἱεράρχα Γρηγόριε, Ἐπίχαρες ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ὁσία Θεοδότη καὶ σοφέ, Θεοδόσιε καὶ Μακάριε ἱερέ, ὑμῶν τὰ ᾆθλα ᾄδομεν. Δὸξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα ὑμῖν τῷ ἐλλάμψαντι, ἄκτιστον καὶ ἀΐδιον Αὑτοῦ φῶς τῆς θεώσεως.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν ὁσίων οἰκογενείας Παλαμᾶ. (ὑπὸ πρωτοπρεσβ. Στυλιανοῦ Μακρῆ)
Ἦχος δ´. Σήμερον τῆς εὐδοκίας.

Χαίροις ἡ Παλαμικὴ γενεὰ ἡ ἑπτάριθμος, ἡ περιστεφὴς ἐν ἀπαθείας διαδήματι, καὶ ἀΰλῳ φωτί, Θεοῦ θαμβητῶς ἡ φαιδρύνουσα, τὰς τῶν πιστῶν καρδίας καὶ καταγγέλουσα, οὐσίας Αὑτοῦ, τὸ ὑπ᾿ ἀνθρώπων ἀμέθεκτον, ὡς καὶ κατ᾿ οἰκονομίαν τῆς χάριτος τὴν μέθεξιν.

Ἀπολυτίκιον πάντων τῶν Ἁγίων Συνεργῶν τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θεαυγοῦς Χρυσοστόμου χορὸν χρυσόπλοκον, τῶν ἐπωνύμων ἐν ὕμνοις καὶ ἀφανῶν φοιτητῶν, συνεργῶν, εὐεργετῶν καὶ φίλων μέλψωμεν, πάντων τῶν ὁμολογητῶν, εὐκλεῶν ἱεραρχῶν, ὁσίων καὶ πρεσβυτέρων, μεθ᾿ ὧν Χριστὸν δυσωποῦσιν ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Προεόρτιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χαρὰν προμνηστεύεται, σήμερον Ἄννα ἡμῖν, τῆς λύπης ἀντίθετον, καρπὸν βλαστήσασα, τὴν μόνην Ἀειπάρθενον· ἣν περ δὴ καὶ προσάγει, τὰς εὐχὰς ἐκπληροῦσα, σήμερον γηθομένη, τῷ Ναῷ τοῦ Κυρίου, ὡς ὄντως ναὸν τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ Μητέρα ἁγνήν.

iconandlight.wordpress.com