Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ κη´ (28ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, τὴν ἀνάμνησιν ἑορτάζομεν τῆς Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς πάντοτε καὶ κατ᾿ ἐξαίρετον τρόπον σκεπούσης τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Ἔθνος, ὡς πάλαι ἔσκεπε τὴν βασιλίδα τῶν πόλεων
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Τερεντίου καὶ Νεονίλλης, καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν Νιτᾶ, Σαρβίλου, Ἱέρακος, Θεοδούλου, Φωκᾶ, Βήλης καὶ Εὐνίκης. (249)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Φιρμιλιανοῦ, Ἐπισκόπου Καισαρείας(268), καὶ Μελχίωνος σοφιστοῦ, πρεσβυτέρου Ἀντιοχείας, οἵτινες καθεῖλον Παῦλον τὸν Σαμωσατέα. (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Φεβρωνίας, θυγατρὸς Ἡρακλείου βασιλέως (7ος αἰ.)· καὶ τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κυριακοῦ, τοῦ φανερώσαντος τὸν τίμιον Σταυρὸν ἐπὶ τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, καὶ Ἑλένης τῆς αὐτοῦ μητρός. (363)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ μήτηρ τοῦ ἁγίου Κυριακοῦ Ἄννα, λαμπάσι φλεχθεῖσα καὶ ξεσθεῖσα, ἐτελειώθη. (†363)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου, ἀνεψιοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. (807)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων τριακοσίων πεντήκοντα τριῶν Πατέρων ἡμῶν, ἐν Ματζιμπάζᾳ Μ. Ἀσίας, τῶν ἐν χάσματι ἀναιρεθέντων. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Διομήδους τοῦ ἐκ Κύπρου, μαθητής Ἁγ. Τριφυλλίου Ἐπισκόπου Λευκωσίας. (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Νεοφύτου, Ἐπισκόπου Οὐρμπνίσι τῆς Γεωργίας. (7ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Ῥοστισλάβ, πρίγκηπος τῆς Μοραβίας. (9ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἰπεκίου τῆς Σερβίας. (1267)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰὼβ τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ Ποτσάεφ, τοῦ θαυματουργοῦ. (1651 ).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νέστορος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου Ῥωσίας. (14ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Παρασκευῆς τοῦ Πιριμίν, ἐν τῷ Ἀρχαγγέλσκ Ῥωσίας, ἀδελφή τοῦ Ἁγ. Ἀρτεμίου τοῦ Βέρκολα (16ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Δημητρίου, Μητροπολίτου Ῥοστώφ.(1709)
Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου Α΄ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ἐν τῷ Ἄθῳ ἀσκήσαντος. (1311)
Μνήμη τῶν ἁγίων τεσσάρων Νεομαρτύρων Ἀγγελῆ, Μανουήλ, Γεωργίου καὶ Νικολάου, τῶν ἐκ τῆς Λάμπης καὶ ἐν Ῥεθύμνῃ τῆς Κρήτης μαρτυρησάντων.(26/10 μαρτύριο καὶ 28/10 ἑορτή, 1824)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,ὁ ὅσιος Τερέντιος ὁ διὰ Χριστὸν σαλός, ἐν Ὄρλωφ Ῥωσίας (1886)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοφίλου, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1852)
Στίχοι
Σκέπῃ σου, Ἁγνή, πιστοὺς ἅπαντας σκέπεις,
Σκέπη πέλεις γάρ, καὶ κόσμου σωτηρία.
Ἐνὶ πρώτῃ μαφόριον Ἁγνῆς ὑμνηπόλους σκέπουσα.
Σκέπῃ σου, Ἁγνή, σκέπεις καὶ περιθάλπεις
Τοὺς πίστει ἀφορῶντας πρὸς σέ, Παρθένε.
Μητρὸς Θεοῖο Σκέπη Ἑλλάδα θειόφρονα καλύπτει.
‘‘Έφυγε η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο στο Μέτωπο”.
Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης
Για τον Γέροντα [τον όσιο Γεώργιο (Καρσλίδη) της Δράμας], ο πόλεμος που ξέσπασε δεν ήταν ένα αναπάντεχο γεγονός. Πολλοί χωρικοί αναφέρουν ότι το είχε προείδει και τους είχε προειδοποιήσει εμμέσως.
Η Συμέλα Σπυριδοπούλου, που μαζί με μία φίλη της είχαν επισκεφθεί τον Γέροντα μια εβδομάδα πριν τον πόλεμο, τον άκουσε να λέει: «Σήμερα ο Άι-Γιάννης κίνησε για τον πόλεμο».
Αυτή όμως δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του και σε πέντε μέρες το είχαν ήδη ξεχάσει. Την πέμπτη μέρα, ενώ η Συμέλα σκάλιζε έξω στον κήπο, ήρθε ο Γέροντας, κάθησε κοντά της κι άρχισαν να συζητούν.
Κάποια στιγμή αισθάνθηκαν μία δυνατή ευωδία, όχι όμως από θυμίαμα. Το καλύτερο άρωμα να χρησιμοποιούσες τέτοια ευωδία δεν θα έβγαινε! Μοσχοβολούσε ο τόπος!
Τη ρώτησε τότε ο Γέροντας:
– Συμέλα, αγροίκησες [κατάλαβες] τίποτα;
– Ναι, Γέροντα του είπε εκείνη. Μα τι όμορφη ευωδία είναι αυτή;
– Δεν πας τότε της λέει ως το μοναστήρι [την Ι.Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, στους Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας], να δεις τι συμβαίνει;
– Δεν πάω μόνη μου. Φοβάμαι… Αν πας εσύ, θα ’ρθω κι εγώ του είπε.
Ξεκίνησαν και οι δύο μαζί. Όταν έφθασαν, αντίκρυσαν την εικόνα της Παναγίας της Ελευθερώτριας να είναι βουτηγμένη στο μύρο! Συγκινήθηκε ο Γέροντας και βούρκωσε.
Πήρε το βαμβάκι, ο σκούπισε το μύρο και το έδωσε στη Συμέλα για ευλογία. Μετά πήρε ένα βιβλίο κι άρχισε να διαβάζει και τότε μόνο σταμάτησε το μύρο να τρέχει. Αυτό συνέβη λίγες μέρες πριν την κήρυξη του πολέμου.
Σε όλη τη διάρκειά του έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας και ο Γέροντας αναστενάζοντας έλεγε: «Γιαβρούμ, πώς να μην κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν»;
Μετά τη γενική επιστράτευση ο Γέροντας συγκέντρωσε τα γυναικόπαιδα κι έκανε λιτανεία γύρω από το χωριό. Περιφερόταν με ένα κονσερβοκούτι γεμάτο κάρβουνα και με αυτό θύμιαζε τα σύνορα του χωριού επικαλούμενος τη θεία προστασία.
Όταν επέστρεψαν πίσω στο μοναστήρι, του ανακοίνωσε ότι η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο έφυγαν για να βοηθήσουν στο μέτωπο.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Γεώργιος της Δράμας, Ο Άγιος των πτωχών και των πονεμένων», έκδοση της Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας.
***
Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!
Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης
«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:
”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »…
Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.
Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: Λόγοι Α’ – Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).
Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.
Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία.
Είναι κρίμα, γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.
Αργότερα, επισκέφθηκα τον Γέροντα μαζί με έναν φίλο μου σμήναρχο, γύρω στα τέλη Οκτωβρίου 1993 και του εξέφρασα την ανησυχία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν από τους κυβερνώντες στην πατρίδα μας. Ο Γέροντας απάντησε: –Μη φοβάσαι. Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν όμως πράματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα τους σιχαθεί και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει, έτσι θα σκάσουν κι αυτοί! Δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά. (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου, 2006, σελ. 425-426)
Είδατε τί έπαθε ο Τσαουσέσκου στην Ρουμανία; Τους μωραίνει ο Θεός κι αφού γίνουν ρεζίλι, μετά παίρνουν τον δρόμο τους. Το ίδιο συνέβη και με την Αλβανία, το ίδιο και με τους δικούς μας εδώ. Τους αφήνει πρώτα να ρεζιλευτούν.
( Σκεύος εκλογής, Ιερομόναχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, 1998,Άγιον Όρος)
«Κι αν μου πούν ότι δεν υπάρχει κανείς Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήση έναν Έλληνα. Φθάνει και ένας».
***
Η παλληκαριά του τσολιά Γιώργου Γαϊτάνη έσωσε την Ελλάδα.
π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος
Μεγάλη βεβαίως συμφορά μας βρήκε στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Οι Ιταλοί μας κτύπησαν πισώπλατα. Αλλ’ ημείς ξεσηκωθήκαμε όλοι μας, σαν ένας άνθρωπος, από τον Βασιλιά, ως τον τελευταίο τσολιά και τους αποκρούσαμε.
Ο μακαρίτης Μεταξάς αντέταξε το Λακωνικόν ΟΧΙ. Το διάγγελμα του Βασιλέως Γεωργίου ενεψύχωσε τον λαό, διακηρύσσοντας:
Με την βοήθεια του Θεού και της Παναγίας θα τους νικήσωμε.
Αλλά και το Γενικόν Επιτελείον στο πρώτο ανακοινωθέν έλεγε:
Με την βοήθεια του Θεού υπερασπίζομεν το πάτριον έδαφος.
Και ο κάθε Έλληνας έκανε το καθήκον του πιστά.
Ένας τσολιάς αναχαίτισε μόνος του τους Ιταλούς! Αν δεν ήταν ο τσολιάς αυτός, ολόκληρος ο νευραλγικός τομέας του μετώπου θα είχε καταρρεύσει. Η Ελλάς θα χανόταν. Αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Θα φθάνανε στην Αθήνα.
Οι Ιταλοί, όπως είπαμε, φτάσανε στο Καλπάκι. Η πίεσις από τον όγκο του εχθρού ήταν αφόρητη.
Οι καϋμένοι οι Έλληνες αμυνόταν με ότι διέθεταν: με λιανοντούφεκα, με όλμους, με πυροβολικό και με αντιαεροπορικά ακόμη που τα χρησιμοποιούσαν «δι’ ευθείαν βολήν». Ο θρυλικός Κωστάκης, που φύτευε τις οβίδες του στα καζάνια των Ιταλών, έκανε θραύσι από την Ιερατικήν Σχολήν της Βελλάς με το πυροβολικό του και από το Μοναστήρι των Ασπραγγέλων με το «βαρέο» του.
Σαν να μην έφθαναν οι αλλεπάλληλες και λυσσώδεις επιθέσεις του εχθρού, να σου και ένας καταραμένος προδότης Κουτσόβλαχος. Αυτός, σαν άλλος Εφιάλτης, οδηγούσε τους Ιταλούς να περάσουν από την αφύλαχτη στενωπό της Καραμπάλας. Θα υπερφαλάγγιζαν έτσι το Καλπάκι. Θα ξεχυνόταν στον κάμπο των Σουδενών και θα έφταναν στην Αθήνα να πάρουν καφέ στην πλατεία Συντάγματος, όπως έλεγαν.
Ευτυχώς το Στρατηγείον τους αντελήφθη και στέλλει τους τσολιάδες του Μεσολογγίου εναντίον τους. Το 3ον τάγμα περνά την στενωπό και βαδίζει ανύποπτο εις τας υπωρείας προς συνάντησιν του εχθρού, τον οποίον ενόμιζεν πολύ μακρυά. Αλλά ό εχθρός εβάδιζε από πάνω τους, στην κορυφογραμμή. Πήγαινε για να καταλάβη την δίοδο. Και αρχίζει αιφνιδιαστικά να βάλη κατά του Ελληνικού στρατού.
Οι αξιωματικοί, παλληκάρια όλοι τους, αρπάζουν μόνοι τους τα οπλοπολυβόλα και ορμούν κατά του εχθρού. Σκοτώνονται δυστυχώς, με πρώτον τον Χόρμοφα, τον λοχαγό και έτσι μένουν ακέφαλοι οι Έλληνες.
Αι! λοιπόν, στην κρίσιμη αυτή στιγμή εμφανίζεται ο τσολιάς Γιώργος Γαϊτάνης. Αυτός με την αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία του σώζει την κατάστασιν.
Ήταν από ένα χωριό της Ορεινής Τριχωνίδος, την Ανάληψι. Ήταν συγχωριανός μου και γι’ αυτό τον εγνώριζα από μικρόν καλά.
Τσοπάνος ήταν και ως άξεστον τον είχαν όλοι. Αυτός όμως μέσα του έκρυβε ηρωϊκή καρδιά. Ό δάσκαλός του δεν ήταν από εκείνους «τους προοδευτικούς που δεν θέλουν θρησκεία και πατρίδα στα παιδιά μας». Του είχε εμπνεύσει την φιλοπατρία. Και τώρα, που κινδυνεύει η πατρίδα και οι σφαίρες πέφτουν τριγύρω του βροχή, αρπάζει ένα οπλοπολυβόλο. Κάνει το σταυρό του. Σηκώνει το κεφάλι ψηλά. Κυττάζει τριγύρω. Φυσομανάει σαν μανιασμένο λιοντάρι και φωνάζει με φωνή Αίαντος:
-Ο λουχαγός ορέ που είναι ο λουχαγός;
O λοχαγεύων, ένας έφεδρος απειροπόλεμος, είχε προφυλαχθή, προς στιγμήν, ανάμεσα σε δύο πέτρες. Τον ανακαλύπτει.
-Ντροπή σου, ορέ. Τι καν’ς ιδώ ουρέ! Τι μ’ τάλιγες τότε στου Μισουλόγγι, στου πιδίου ασκήσιουν; Ιδώ σι θέλω. Αν είσι γ’ναίκα να φουρέσης φουστάνια. Κι’ αν είσαι άντρας, μπρουστά να πουλεμήσουμι.
Ο λοχαγός, από την ντροπή του, ώρμησε με το πιστόλι εναντίον των εχθρών. Οι ηρωϊκοί τσολιάδες, καίτοι ακέφαλοι, με την λόγχη τους μόνον και την φωνή «αέρα» απώθησαν τον εχθρό ως τις θέσεις των πυροβόλων του.
Επειδή όμως δεν είχαν αξιωματικούς και δεν είχαν ξαναδή πως ήσαν οι Ιταλοί, εκτυπώντο αναμεταξύ τους. Και επειδή επλησίασε κιόλας η νύχτα, επέστρεψαν για την αφετηρία τους.
Οι Ιταλοί όμως μόλις τους είδαν να υποχωρούν, τους πήραν από κοντά. Ήθελαν με κάθε θυσία, να καταλάβουν την στενωπόν. Και θα την κατελάμβανον ασφαλώς. Θα γινότουσαν τότε κύριοι της καταστάσεως, θα εχύνοντο στον κάμπο των Σουδένων, θα υπερφαλάγγιζαν το αμυνόμενο Καλπάκι. Θα έπεφτε η Ελλάδα! Αλλά τότε αλλοίμονο!…
Στην κρίσιμη αυτή στιγμή σώζει την κατάστασι ο Γιώργος. Αυτός δεν οπισθοχωρεί. Εκάθησε πίσω από ένα θάμνο με το οπλοπολυβόλο του. Ο εχθρός ήταν στα 300 μέτρα και ο αξιωματικός του λέει:
-Ρίξε τους και να φύγουμε.
-Όχι, ιγώ θα κάτσου ιδώ, άπαντά.
Ο εχθρός επλησίασε στα 200 μέτρα και ο αξιωματικός, που δεν σκεφτόταν μόνο το Γιώργο, αλλά και το πολυβόλο, διότι είχαν ελάχιστα, του επαναλαμβάνει:
-Ρίξε τους σου λέγω και να πάμε. Θα μας πιάσουν.
-Ιγώ δεν φεύγου σύπα. Αν σκιάζισι συ άϊντε.
Ο εχθρός έφτασε στα 100 μέτρα και ό αξιωματικός, που αγκιστρώθηκε εκεί του τονίζει επίμονα:
-Ρίξε τους, μωρέ, και θα μας πιάσουν στα χέρια. Ακούς!
– Ορέ, συ μ’ γίνηκες απόψε τσάμικους ταμπάκος. Μι ξιφουρτώνισι σ’ λέου ή όχι!
Οι Ιταλοί είναι στα 50 μέτρα. Ο αξιωματικός δεν ξέρει τι να κάνει με την ξεροκεφαλιά του Γιώργου.
-Βρε, για όνομα του Θεού, του λέγει, σιγανά, ρίξε τους. Μας έπιασαν. Τι κάθεσαι;
-Πάβς σ’ λέου, ή δεν πάβς. Θα του γυρίσου του όπλου κατά σένα.
Ο τσολιάς είχε το σχέδιό του. Τους άφησε και ήλθαν στα 20 μέτρα. Και τότε τους έρριξε με την ψυχή του. Οι Ιταλοί δεν το επερίμεναν και «όπου φύγει – φύγει». Ενόμισαν, ότι βρέθηκαν προ επιτελικού σχεδίου του Ελληνικού Στρατηγείου. Και που να ήξεραν, ότι μόνος του ο Γιώργος!
Η αναχαίτησις αυτή έσωσε την κατάστασι. Διότι δεν κατώρθωσαν οι Ιταλοί να καταλάβουν την στενωπόν εκείνη τη νύχτα. Επρόλαβε δε στο μεταξύ, να διέλθη απ’ αυτήν το 2ον τάγμα, που ερχόταν για ενίσχυσι.
Κάμνει την επίθεσι στις 2 την νύχτα. Θεέ μου. Τι γιγαντομαχία ήταν εκείνη! Οι Ιταλοί αμύνοντο σκληρά, αλλά οι ηρωϊσμοί των Ελλήνων ήταν άφθαστοι. Οι αξιωματικοί μας δεν μπορούσαν να κρατήσουν τους τσολιάδες «Μη» τους έλεγαν. Αλλά αυτοί, σαν αέρινοι, πηδούσαν στα χαρακώματα των Ιταλών, που είχαν ανοίξει προχείρως. Ήσαν μανιασμένοι και ασυγκράτητοι, γιατί άδικα μας επιτέθηκαν και γιατί προσέβαλαν την μνήμη της Παναγίας μας, τορπιλίζοντας στην γιορτή της στην Τήνο, κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, την «Έλλη μας».
Ο Γιώργος έκανε θραύσι με το πολυβόλο του. Τον είδα την τέταρτη ημέρα, που εκόπασεν η μάχη. Ήταν, απ’ τους καπνούς της μάχης, κατάμαυρος, σαν αράπης και μόνο τα σπινθηροβόλα του μάτια γυάλιζαν.
-Θα τ’ς φάμε τ’ς κουκουρόφτερους -μου λέγει-.
Θα τ’ς πιτάξουμι στ’ θάλασσα, για να μάθ’νι τι ιστί Έλληνες.
Μαχόμενος στην πρώτη πάντοτε γραμμή, έφθασε στο Τεπελένι. Σε μια μάχη όμως στο ύψωμα 1720 εν βλήμα όλμου του χτύπησε το σακκίδιο ανταλλακτικών και χώθηκε στην πλάτη του.
–Δοξασμένος νάσαι Θεούλη μ’ έλεγε, που χτύπ’ σι του σακκίδιου και κρύουσι κι’ κατόπι χτύπ’σι ιμένα. Γιατί θα με πάγινε στον τόπο.
O γιατρός του επέδεσε το τραύμα και τον έστελνε πίσω στο Νοσοκομείο.
– Γιατί μι στέλν’σ πίσου. Ιγώ δεν πάου πίσου. Θα κάτσου ιδώ να πολεμήσου.
– Θα πας να σου βγάλουν το βλήμα, του λέγει ό γιατρός.
-Ισύ δεν έχ’ς ένα σουγιά, να του ανοίξ’ς και να του βγάλ’ς και να πάου στη δουλειά μ’; Τι γιατρός μου ‘σαι τότε;
-Βρε, είναι βαρύ το τραύμα. Θα πεθάνης! Το καταλαβαίνεις.
–Ιδώ ήρθαμε να πολεμήσουμι για την πατρίδα δια να πεθάνουμι. Δεν ήρθαμι περίπατου, κι’ να πάμι πίσου!
-Τσακίσου, πήγαινε στο Νοσοκομείο, του λέγει ένας αξιωματικός, τον οποίον τον εσέβετο, δίνοντας του συγχρόνως στα πόδια μια – δυό με ένα μαστίγιο. Έτσι εδέησε να γυρίση στην Αθήνα. Καθ’ όλον το υπόλοιπον διάστημα του πολέμου ενοσηλεύετο στο Νοσοκομείο.
Όταν όμως στην κατάρρευσι του Μετώπου είδε Ιταλούς και Γερμανούς στην Ελλάδα, η σκασίλα του Γιώργου ήταν απερίγραπτη. Οικονόμησε τότε εν πολυβόλο και πολλές σφαίρες. Το έκρυψε στην κουφάλα ενός γέρικου πλατάνου και καραδοκούσε την ευκαιρία, να βγή στο κλαρί, για να πολεμήση τον κατακτητή.
Και να! Κάποτε ακούστηκε, ότι στο χωριό του θα περνούσε αντάρτικο. Ο Γιώργος πέταξε από την χαρά του. Δεν σκέφθηκε τα παιδιά του. Αποφάσισε να τους ακολουθήση, για να ελευθερώσουν την Πατρίδα. Ξετρύπωσε το πολυβόλο του και στην πλατεία της εκκλησίας, μόλις ήλθαν τους εχαιρέτησε, ρίχνοντας μια ριπή.
-Αδέλφια, τους είπε, καλώς ήρθατε. Σας παραδίνω τούτου του πολυβόλου. Του φύλαξα καλλίτερα κ’ απ’ τα παιδιά μ’.
Άκουσε εν συνεχεία τον λόγον του καπετάνιου και ήταν έτοιμος στο τέλος να τους ακολουθήση.
Κάποιες φράσεις όμως του λόγου, τον υποψίασαν τον Γιώργο.
– Τούτοι, είπε μέσα του, δεν έχ’νι καλό σκοπό. Δεν είναι καθαροί Έλληνες. Το ασθητήριό του τον ωδηγούσε να τους καταλάβη, ότι έκρυβαν άλλους σκοπούς, όπως απέδειξε κατόπιν η ιστορία του Ε.Α.Μ. και των Ελασιτών. Έτσι ο Γιώργος δεν τους ακολούθησε, έκλαιγε μόνον το πολυβόλο του.
Αυτός λοιπόν ο ήρωας, ο οποίος έσωσε την Ελλάδα και του οποίου η προτομή θα έπρεπε να κοσμή το Κοινοβούλιο των Ελλήνων, όχι μόνον παραμένει άγνωστος, αλλά ούτε μικράν σύνταξιν έλαβε, καθ’ ην στιγμήν πολλοί δειλοί και άνανδροι καταφέρνουν και συναταξιοδοτούνται πλουσιοπαρόχως.
Αλλ’ η Ελλάδα εφ’ όσον γεννά Κυνεγείρους και Αθ. Διάκους, και Γιώργηδες, δεν πεθαίνει. Κινδυνεύει μόνον από τους ρουσφετολόγους πολιντικάντηδες, που εμπορεύονται την εθνικοφροσύνη..
Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, Το θαύμα των Ελλήνων του Σαράντα. εκδ. «Ορθόδοξου Τύπου» Αθήνα Οκτώβριος 1974
*Σημείωση: ο πατέρας Χαράλαμπος υπηρετούσε τότε την Πατρίδα στο Σώμα του 39ου Συντάγματος των τσολιάδων της πρώτης γραμμής στην Αλβανία.
”Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φως του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει-θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι-σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!”
Η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός!.. ορμούσε πάντα μπροστά σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη… Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/10/28/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%cf%85%cf%80%ce%ad%cf%81%ce%bc%ce%b1%cf%87%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%ba%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b7-%cf%8c%cf%81%ce%bc%ce%b7%cf%83%ce%b5-%ce%b5%ce%bc/
Ο πόλεμος εναντίον των Ιταλών στα βουνά της Αλβανίας, δεν ήταν πόλεμος για την Ελλάδα, ήταν μια αληθινή Μυσταγωγία, ένα ψυχικό λουτρό, μια εποποιία, ένα θαύμα, μια δόξα, μια εκτυφλωτική ακτινοβολία της ελληνικής ψυχής. π. Παντελεήμων Φωστίνης
https://iconandlight.wordpress.com/2024/10/27/%ce%bf-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bf%ce%bd-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b9%cf%84%ce%b1%ce%bb%cf%8e%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bd/
Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεού. Κι αν μου πούν ότι δεν υπάρχει κανείς Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήση έναν Έλληνα. Φθάνει και ένας… Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2024/10/27/%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%ad%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%83%cf%87%ce%ad%ce%b4/
Να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας. Μια μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης… Έρχεται μπόρα αλλά και δόξα. Όλα θα είναι υπέρ της Ελλάδος. Υπέρ της πίστεως…. μια μέρα οι πιο πολλοί θα γονατίσουνε ενώπιον του Θεου…
https://iconandlight.wordpress.com/2023/10/27/%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%ac%ce%b8%ce%b7-%ce%bf-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%82-%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%bf-%ce%b4%ce%af%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%bf%cf%84%ce%b5/
Ελληνίδα Μάνα, ηρωΐδα του Σαράντα, φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/27/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%90%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7/
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τὰς χάριτας· ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σε γὰρ σκέπην, καὶ προστάτιν, καὶ βοηθόν, κεκήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.
Καὶ τὸ ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σκέπης
Ἦχος πλ. δ´. Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε, τὴν ἁγίαν σου Σκέπην, δι᾿ ἦς περισκέπεις, τοὺς εἰς σὲ ἐλπίζοντας, κραταιὰν τῷ Ἔθνει σου καταφυγὴν ἐδωρήσω· ὅτι ὡς πάλαι καὶ νῦν θαυμαστῶς ἡμᾶς ἔσωσας, ὡς νοητὴ νεφέλη, τὸν σὸν λαὸν περιβαλοῦσα. Διὸ δυσωποῦμέν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τῆς Ἐλευθερωτρίας.
Ἦχος α΄.
Εἰκόνα σου ἁγίαν, Ἐλευθερώτριαν Ἄχραντε, νῦν πανευλαβῶς προσκυνοῦντες, γεραίρομεν, Παρθένε· ἐπέστη γάρ σκέπη πρός ἡμᾶς, βραβεύουσα θαυμάτων προχοήν. Ἐκ παντοίων κινδύνων, καί νόσων ἡμᾶς ἀπαλλάττουσα εὐχαρίστως βοῶμεν. Δόξα τῷ Σέ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ Σέ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς διά τοῦ τόκου σου.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τερεντίου καὶ Νεονίλλης, καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. (Χ.Μ. Μπούσια)
Νόμῳ φύσεως, συνδεδεμένοι, κράτος πίστεως, ἐνδεδυμένοι, μαρτυρίου τὴν ὁδὸν διηνύσατε, σὺν Νεονίλλῃ θεόφρον Τερέντιε, καὶ ἡ τῶν Παίδων ὑμῶν ἑπτὰς ἔνθεος. Καὶ νῦν ἄφεσιν αἰτήσασθε παμμακάριστοι, τοῖς μέλπουσιν ὑμῶν τὴν θείαν ἄθλησιν.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ῥοστωβίας τῆς ἐν Ῥωσίᾳ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Ἀντ. Μάρκου)
Μοναζόντων ἀλείπτης ἐν Ῥωσίᾳ ἀναδέδειξαι* καί τῶν τοῦ Κυρίου Ἁγίων συγγραφεύς Βίων ἔνθερμος·* μονῆς τε τοῦ Κυρίλλου οἰκιστής,* Ποιμήν δέ Ῥαστωβίας ἀγαθός·* τό σόν λείψανον κατέλιπες τοῖς πιστοῖς* ἀδιάφθορον, Δημήτριε.* Δόξα οὖν τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ,* δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι,* δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ* πᾶσιν τήν ἴασιν.
᾿Απολυτίκιον. Οσίου Θεοφίλου τοῦ Ρώσσου, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν μωρίαν ἐμφρόνως ἐνδυθεὶς ὡς ἱμάτιον, ᾔσχυνας τὸν πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γὰρ Θεοῦ ἐπιποθῶν, ἠυλόγησας τιμῶν τῶν κοσμικῶν, ὡς οὐδὲν δὲ προβαλλόμενος σεαυτόν, ἐπέτυχες τῆς κλήσεως· δόξα τῷ σὲ φυλάξαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἐνισχύσαντι, δόξα τῷ χορηγήσαντι ἡμῖν, πέλεκυν κατ᾿ ἐπάρσεως.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.
Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.
π. Ἀνανίας Κουστένης – Ἐκπληκτικὴ ὀμιλία για το 1940
https://www.youtube.com/watch?v=8pv_ifHjkbc
Η Αγία Σκέπη και το Έπος του ’40-π. Ανανία Κουστένη
https://www.youtube.com/watch?v=jt3bZdAAxTM
Ταγματάρχης Δημήτριος Κωστάκης, ο θρυλικός κανονιέρης του ’40 (†3/11/1961)
https://www.youtube.com/watch?v=UK-b0i8CZTM
Μαρούσια, η λογαχός του Ερυθρού Στρατού | π. Ανανίας Κουστένης
https://www.youtube.com/watch?v=dC08_OzWPso
iconandlight.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου