Αυτό που θα προκύψει στις μέρες μας (Μοναχός Αβραάμ Αγιορείτης).

Από το βιβλίο του Αβραάμ Μοναχού Αγιορείτου: «Οι επίβουλοι του Γένους και παραχαράκτες της ιστορίας μας»
Οι «προστάτιδες» δυνάμεις και η Ρωσία φυσικά, είχαν ξεκαθαρίσει τους στόχους τους, γνώριζαν με κάθε ακρίβεια τι θέλουν και προς αυτό έκλιναν όλες οι προσπάθειές τους. Και δεν έμειναν ούτε μια στιγμή ήσυχοι. Και τούτο γιατί έβλεπαν ότι έξω από το δημιούργημά τους, το νέο κράτος, είχε μείνει η πραγματική δύναμή του, ο Ελληνισμός, ο οποίος δεν αποκλειόταν, την κατάλληλη στιγμή, ν’ ανατρέψει τα σχέδιά τους. Η συμφωνία τους ήταν απόλυτη, γιατί και τα συμφέροντά τους ήταν κοινά. Το μίσος τους κατά των Ελλήνων, που καλλιεργούσαν αιώνες, ενεργούσε τώρα πιο άμεσα με την πρόφαση του «προστάτη».

Οι Ρώσοι είχαν διπλό συμφέρον: εξασφάλιση των στενών για μια πιο μόνιμη κυριαρχία στη Μεσόγειο και την ανακήρυξη της Μόσχας ως Τρίτης Ρώμης, επιδίωξη που δεν έχουν εγκαταλείψει μέχρι σήμερα. Μη ξεχνάμε ότι το 1918 οι Ρώσοι πρωταγωνίστησαν για να πάρουν οι Άραβες το Πατριαρχείο Αντιοχείας από τους Έλληνες, που το είχαν αιώνες αιώνων, από την ίδρυσή του.
Οι δυτικοί είχαν πολλαπλούς στόχους, αλλά και αυτοί και οι Ρώσοι έβλεπαν ότι κανένας για τον εαυτό του δεν μπορούσε να καταλάβει και να διατηρήσει τη ζωτική περιοχή της Κωνσταντινούπολης και των στενών χωρίς συνεχείς εξαντλητικούς πολέμους. Γι’ αυτό προτίμησαν και προτιμούν τους Τούρκους, στην πλάτη των οποίων παίζουν ακόμα το «χαρτί» τους, εξασφαλίζοντας πότε περισσότερα και πότε λιγότερα, ανάλογα με τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής από της πλευράς του ελλαδικού κράτους, ενίσχυσε αφάνταστα τα σχέδιά τους. Οι Φαναριώτες που κυβερνούσαν την τουρκική αυτοκρατορία με τόση επιτυχία και είχαν δημιουργήσει μεγάλη παράδοση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, την άφησαν στους Τούρκους και έφεραν εδώ ότι χειρότερο τους είχε απομείνει.
Στις μέρες μας διαφαίνεται ότι θα αναμετρηθούν οι παραπάνω δυνάμεις αποφασιστικά στα στενά και στην Κωνσταντινούπολη και θα σκοτωθούν χιλιάδες ή εκατομμύρια από τις τρεις πλευρές (Ρώσοι, Ευρωπαίοι, Τούρκοι) που θα λάβουν μέρος σ’ αυτή την αναμέτρηση για την διεκδίκηση των συμφερόντων τους.
Όμως και εδώ θα λειτουργήσει η δύναμη της ποιότητος, του πνεύματος έναντι του αριθμού και της ύλης, γι’ αυτό στο τέλος, παρά τον αφανισμό των εμπλεκομένων, η Κωνσταντινούπολη θα δοθεί σ’ εκείνους που τους ανήκει, δηλαδή, στο Γένος μας, όπως απαιτεί η δικαιοσύνη και ο πνευματικός νόμος.
simeiakairwn.wordpress.com