Ο στρατηγός του ρώσικου στρατού Κουτούζωφ, άνθρωπος ταπεινός, ήσυχος και θεοσεβής, δε στηριζόταν ούτε στον αριθμό ούτε στα όπλα, αλλά στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα.

 

 

Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ο ‘’Χατζεφεντής’’

Ο Πρόδρομος Εζνεπίδης διηγήθηκε πως μια φορά είχαν έρθει πολλοί Τούρκοι (Τσέτες) στο χωριό (Φάρασα) και έτυχε εκείνος να είναι άρρωστος στο κρεββάτι και να σπαρταράη σαν το ψάρι από δυνατό ρίγος. Όταν τον ειδοποίησαν, βρέθηκε σε δύσκολη θέση σαν Πρόεδρος, γιατί έφερνε την ευθύνη του χωριού, και είπε σ’ αυτούς που ήταν γύρω του να τον πιάσουν, όπως ήταν, και να τον πάνε στον Χατζεφεντή. Όπως και έκαναν. Ο Χατζεφεντής, όταν τον είδε σ’ αυτή την κατάσταση και έμαθε που είχαν έρθει Τσέτες, ούτε και την φυλλάδα του πήρε να τον διαβάση, αλλά, χωρίς να χασομερήση καθόλου, πήρε ένα τσεραστούπι (κανδηλοκέρι), το ευλόγησε, το τύλιξε στο δεξί του χέρι και του είπε: «Πήγαινε, παλληκάρι, στην ευχή του Χριστού και διώξε τους Τούρκους να μην μπουν στο χωριό μας». Αμέσως έγινε καλά με την ευχή του, συγκέντρωσε τα παλληκάρια του χωριού και τους έδιωξε, χωρίς να έχουν ούτε τραυματία.

***

Ο Συμεών Καραούσογλου διηγήθηκε ότι κάποτε πήγε στα Φάρασα ένας Τούρκος λήσταρχος και μπήκε μέσα στον Ναό την ημέρα της Αναστάσεως, ενώ είχε αρχίσει η Θεία Λειτουργία.
Ο Χατζεφεντής μόλις τον είδε αρματωμένο και με τέτοια αναίδεια, τον ειδοποίησε να φύγει έξω γρήγορα. Ο λήσταρχος όμως δεν έδωσε καθόλου σημασία, όπως και ο Πατήρ δεν του είπε τίποτα πια, παρά συνέχισε ατάραχος την Θεία Λειτουργία.
Όταν όμως βγήκε στα Άγια, στην Μεγάλη Είσοδο, ο Τούρκος άρχισε να τρέμει επί τόπου, χωρίς να μπορεί να φύγει έξω, διότι ένοιωθε τον εαυτό του δεμένο με ένα αόρατο δέσιμο. Το έπαθε αυτό, όταν είδε τον Πατέρα Αρσένιο στα Άγια, να μην πατάει στη γη, αλλά να περπατάει στον αέρα.
Αφού λοιπόν μπήκε με τα Άγια στο Ιερό, μετά έκανε ο Πατήρ στον Τούρκο νόημα να φύγει, και τότε ένοιωσε τον εαυτό του λυμένο ο Τούρκος και βγήκε έξω από τον Ναό τρέμοντας και έπεσε σε μια άκρη σαν νεκρός στην γη.
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία και ο κόσμος όλος σκόρπισε στα σπίτια τους, ένας επίτροπος τον είδε τον λήσταρχο κάτω πεσμένο σε μια άκρη και είπε στον Χατζεφεντή:
-Να έχω την ευχή σου, εκείνος ο Τούρκος είναι πεσμένος κάτω στην γη σαν πεθαμένος. Ο Πατήρ του είπε:
-Καλά.
Όταν τελείωσε και αυτός από το Ιερό και έφευγε, πήγε και τον σήκωσε επάνω, και έτσι μπόρεσε να στηριχθεί στα πόδια του. Αφού του έκανε αυστηρές παρατηρήσεις, είπε στον επίτροπο:
-Δος του πέντε γρόσια, μια που είναι Πάσχα σήμερα.
Έφυγε μετά θεραπευμένος και κατατρομαγμένος και μάζεψε όλους τους Τούρκους (Τσέτες), που είχαν κυκλωμένο το χωριό, και έφυγαν όλοι φοβισμένοι.
από το βιβλίο: «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης» (Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος – Σουρωτή Θεσσαλονίκης).

***

Παναγιά η «Μαγιάτισσα» ή «Κουρσαροβουλιάχτρα» της Φολεγάνδρου

Την Πρωτομαγιά του 1790 και λίγο πριν τον ξεσηκωμό του Αιγαίου από τον Λάμπρο Κατσώνη, εμφανίστηκαν απειλητικά 18 φούστες με Αλγερινούς πειρατές, τους φοβερότερους πειρατές της εποχής που λυμαίνονταν το Αιγαίο, να πλησιάζουν το μικρό νησί. Κατατρομαγμένοι οι κάτοικοι του νησιού έτρεξαν ψηλά στην εκκλησία της Παναγίας για να τους προστατεύσει και αφού προσευχήθηκαν ευλαβικά και με κλάματα απελπισίας, αλλά και ελπίδας για την βοήθεια της Παναγίας, πήραν την εικόνα της και την μετέφεραν στην άκρη του γκρεμού κρατώντας την ψηλά και παρακαλώντας την να τους σώσει. Ξαφνικά, φύσηξε ένας δυνατός βοριάς, άρχισε να φυσά μανιασμένα που αγρίεψε τη θάλασσα και όλα τα καράβια των Αλγερινών βούλιαξαν. Κανένας κουρσάρος δεν σώθηκε μονάχα ένας Χριστιανός αιχμάλωτος πού ήρθε κολυμπώντας και είπε ότι πριν βουλιάξουν τα καράβια, είδε μια μεγάλη αστραπή να κατεβαίνει από ψηλά από τον βράχο και να κτυπάει τα καράβια. Όλοι με δάκρυα στα μάτια τους ευχαρίστησαν την Παναγία και απέδωσαν το γεγονός σε θαύμα Της κι έκτοτε οι ντόπιοι θεωρούν την Πρωτομαγιά πολύ μεγάλη γιορτή για τον τόπο τους λόγω του θαύματος της Παναγία που έσωσε τους ίδιους από τους πειρατές».

***

Οι σύγχρονοι πόλεμοι υπό το φως της Βίβλου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΑΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΟΥΜΕ τώρα, στρατηγέ, να θέσουμε υπό το φως της Βίβλου μερικούς από τούς πιο σύγχρονους πολέμους. Αυτοί οι πόλεμοι σ’ εσάς, ως ανθρώπου ειδικού στούς πολέμους, είναι γνωστοί από την άποψη της εξωτερικής και τεχνικής τους πλευράς. Ας εξετάσουμε πρώτα τη Γαλλία.

Οι τελευταίοι βασιλείς της Γαλλίας αμάρτησαν ενώπιον του Κυρίου. ’Αν και αποκαλούνται χριστιανοί βασιλείς και τηρούν τις συνήθειες της πίστης, η καρδιά τους ήταν απομακρυσμένη από τον Κύριο και τα έργα τους δεν ήταν σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Γι’ αυτό ο Θεός επέτρεψε τη δυστυχία τους. Επειδή ο Θεός δεν μπορούσε να ακούει πλέον τις συνηθισμένες ψυχρές προσευχές των Γάλλων βασιλέων και να βλέπει την περηφάνια τους λόγω της δύναμης και του πλούτου τους. Και ξέσπασε επανάσταση ενάντια στον τελευταίο ισχυρό βασιλιά Λουδοβίκο και σ’ αυτήν έχασε τη ζωή του ο βασιλιάς και η βασίλισσα σύζυγός του.
Τότε οι επαναστάτες άρχισαν να διαμορφώνουν μία νέα τάξη στο κράτος της Γαλλίας. Όμως την ίδια στιγμή ξέχασαν τον Κύριο το Θεό τους και όχι μόνο δεν τον επικαλούνται και δεν τον μνημονεύουν στις εργασίες τους, αλλά χλευάζουν το όνομά Του, Τον αρνούνται σα να μην υπάρχει. Στη θέση του Θεού, του Ενός και Ζώντα, έφτιαξαν είδωλο με τη μορφή ημίγυμνης γυναικός και αποκάλεσαν αυτό το είδωλο «θεός του λόγου» περιφέροντάς το στις πόλεις χορεύοντας και τραγουδώντας γύρω του. Αυτά έκαναν άνθρωποι πού ήταν βαπτισμένοι στην πίστη του Χριστού! Και οργίστηκε ο Θεός με τα έργα τους και τούς αφαίρεσε το νου, πού μόνο Αυτός παρέχει στούς ανθρώπους, και οι επαναστάτες παραφρόνησαν κι άρχισαν να ερίζουν για την εξουσία και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Και το αίμα των ανθρώπων έβαψε ολόκληρη τη Γαλλία και οι εκτελεστές για χρόνια δε σταμάτησαν να σκοτώνουν ανθρώπους. Και όλα τα έργα των επαναστατών χειραγωγήθηκαν από το κακό και την εκδίκηση και αυτό πράγματι είναι παραφροσύνη. Μετά από αρκετά χρόνια τέτοιας παραφροσύνης οι Γάλλοι επικαλέστηκαν τον Κύριο μέσα στη δυστυχία τους. Και ο Κύριος τούς άκουσε και παρακίνησε έναν άνθρωπο από ασήμαντο γένος και όνομα, το Βοναπάρτη, από κάποιο νησί της μεγάλης θάλασσας. Και ο Βοναπάρτης αναστέλλει την επανάσταση, φέρνει ειρήνη στη χώρα και βασιλεύει στο θρόνο των παλαιών Γάλλων βασιλέων.
Αλλά οι υπόλοιποι άρχοντες και τα παλάτια της Ευρώπης αμάρτησαν ενώπιον του Κυρίου, και ο Θεός κάλεσε το βασιλιά Ναπολέων Βοναπάρτη να τιμωρήσει του άρχοντες και τούς βασιλείς όλης της Ευρώπης, όπως έκανε κάποτε πού κάλεσε τον ασεβή βασιλιά Ναβουχοδονόσορ να τιμωρήσει τον απομακρυσμένο από το Θεό Ισραήλ. Και ο βασιλιάς Ναπολέων ξεκίνησε με στρατό ενάντια στους άρχοντες της Ευρώπης και έδωσε πολλές μάχες και σ’ όλες, όπου τούς συναντούσε τούς νικούσε. Αφού ο Θεός ήθελε να τιμωρήσει τούς Ευρωπαίους άρχοντες και τα παλάτια τους και τους ευγενείς λόγω των πολλών ανομιών τους. Μόνο έναντι των Μαυροβουνίων αυτός ο ισχυρός στρατός τού βασιλιά στάθηκε ανεπαρκής. Και όλες οι προσπάθειες τού στρατού τού Ναπολέοντα να κατακτήσει το Μαυροβούνιο και να προχωρήσει στα Βαλκάνια και κατόπιν στην Ανατολή απέβησαν άκαρπες. Αφού ο Θεός προστάτευε το Μαυροβούνιο επειδή οι Μαυροβούνιοι και ο ηγέτης τους Πέτρος Α’, ένας δίκαιος του Θεού έπρατταν ό,τι ευαρεστούσε τον Κύριο.

Όμως με τη δύναμη και τη δόξα του περηφανεύτηκε ο βασιλιάς Ναπολέων πέρα από κάθε μέτρο. Και μέσα στην περηφάνια του άρχισε να βλέπει τον εαυτό του ως επίγειο θεό, κοιτώντας όλους τούς ανθρώπους μέ περιφρόνηση σαν να ήταν εργαλεία στα χέρια του, πού τά χρησιμοποιεί για να πετύχει τούς επίδοξους στόχους του. Μέσα στην αλαζονεία του ο βασιλιάς Ναπολέων επιτέθηκε στη Ρωσία με τεράστιο στρατό, τέτοιο πού η Ευρώπη είχε να δει από την αρχαιότητα. Στη Ρωσία την εποχή εκείνη κυβερνούσε ο τσάρος Αλέξανδρος, πού ως επί το πλείστον έπραττε το σωστό ενώπιον του Κυρίου, αν και η καρδιά του δεν ήταν στραμμένη πλήρως προς τον Κύριο. Ανάμεσα στους ευγενείς του επικρατούσαν πολλές αμαρτίες πού επηρέαζαν το λαό. Λόγω των αμαρτιών των Ρώσων και όχι λόγω της στρατιωτικής του δύναμης δόθηκε στον Ναπολέοντα να εισβάλει στη Ρωσική χώρα και να φθάσει ως τη Μόσχα. Και αυτή η επιτυχία θα υψώσει ακόμα περισσότερο την αλαζονεία του βασιλιά Ναπολέοντα, έτσι πού ξέχασε εντελώς το χρέος του έναντι του Κυρίου των δυνάμεων.

Ο Ρωσικός λαός μέσα στη δυστυχία του και τις πιέσεις μετανοεί για όλες του τις αμαρτίες και μαζί με τον αυτοκράτορα και τους ευγενείς παρακαλεί το Θεό για βοήθεια και σωτηρία. Τότε στρατηγός του ρώσικου στρατού ήταν ο Κουτούζωφ ένας άνθρωπος ταπεινός, ήσυχος και θεοσεβής. Αυτός δε στηριζόταν ούτε στον αριθμό ούτε στα όπλα, αλλά στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα.
Και όσο οι αδαείς τον αποκαλούσαν εκείνον αδαή, ο Κουτούζωφ σιωπούσε και προσευχόταν στο Θεό. Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά φλέγεται η Μόσχα και καταλαμβάνει απερίγραπτος φόβος τα στρατεύματα του Γάλλου βασιλιά. Φοβισμένος και ο ίδιος ο Γάλλος βασιλιάς, διαφεύγει μόνος με την άμαξά του. Ο στρατός του συντρίβεται και η Ρωσική χώρα ελευθερώνεται πλήρως και καθαρισμένη από τούς εισβολείς.

Όμως έτσι υπερήφανος καθώς ήταν ο βασιλιάς Ναπολέων δεν κατάλαβε από που και από ποιόν του ήρθε αυτή η ήττα, ούτε ταπεινώθηκε ενώπιον του Θεού, ούτε κατεύνασε την περηφάνιά του, έτσι η οργή του Θεού απέναντι του δε μαλάκωσε, αλλά τον κατεδίωκε ακόμα περισσότερο. Και ηττήθηκε στην τελευταία του μάχη ο βασιλιάς Ναπολέων, συνελήφθη και δέσμιος φυλακίστηκε στο νησί της εξορίας στη μεγάλη θάλασσα. Επτά χρόνια πέρασε ο Ναπολέων ως εξόριστος, μέχρι πού η περηφάνιά του σταδιακά να υποχωρήσει και η καρδιά του να μαλακώσει. Κι άρχισε ο Ναπολέων να μιλά μέ ταπεινοφροσύνη και θαυμασμό για το Χριστό Κύριο. (Ο βασιλιάς Ναπολέων πέρασε επτά χρόνια δέσμιος και ταπεινωμένος στο έρημο νησί της Αγίας Ελένης. Σημαντικός παραλληλισμός: ο αλαζών βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ αποπέμφθηκε από τούς ανθρώπους για επτά χρόνια μέχρι να χαλιναγωγηθεί και να αναγνωρίσει τη δύναμη τού Θεού, τού Ενός και Ζώντος και ότι ο Ύψιστος κυβερνά τα βασίλεια των ανθρώπων και τά παρέχει σ’ όποιον θέλει (Δαν. 4). Σκεπτόμενος αρκετά για όλα όσα είχαν συμβεί χαλιναγωγημένος και ταπεινωμένος ο μεγάλος Ναπολέων έγραψε τότε τα παρακάτω λόγια «Εγώ γνωρίζω τούς ανθρώπους και σάς λέω ότι ο Ιησούς δεν ήταν μόνον άνθρωπος. Η θρησκεία του αποτελεί ένα μυστήριο πού πηγάζει από τη γνώση των ανθρώπων, αλλά τέτοια γνώση πού δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε ανθρώπινη γνώση … ήρθε στον κόσμο για να αποκαλύψει τούς νόμους του Πνεύματος. Ο Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, ο Καρλομάγνος κι εγώ θεμελιώσαμε μεγάλες αυτοκρατορίες. Σε τί βασίσαμε όμως τη δημιουργία των μεγάλων δημιουργημάτων της ευφυΐας μας; Στη δύναμη.

Μόνον ο Ιησούς βάσισε το βασίλειό Του στην Αγάπη και ιδού ακόμα και τώρα πολλοί είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι’ Αυτόν. Θα πεθάνω σε ορισμένο χρόνο. Το σώμα μου θα παραδοθεί στο χώμα και θα γίνει τροφή για τά σκουλήκια. Να ποιά είναι η μοίρα πού περιμένει το μεγάλο Ναπολέοντα. Πόσο αχανής είναι η διαφορά ανάμεσα στη βαθιά μου αθλιότητα και το αιώνιο βασίλειο τού Χριστού πού κηρύττοντάς το μεγεθύνει και το εξαπλώνει στη γη»). Και δεν του συνέβη κανένα άλλο κακό μέχρι το θάνατό του. Επειδή ο Κύριος τον φύλαξε από άλλα δεινά, επειδή εκτέλεσε την τιμωρία Του πάνω στην Ευρώπη και γιατί έδιωξε την αλαζονεία από την καρδιά του. Και ο αυτοκράτορας Ναπολέων είχε ειρηνικό τέλος.
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία, σελ. 131-137

Απολυτίκιον Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου
Ήχος πλάγιος α΄. Τον Συνάναρχον.

Tης ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγους θείους νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών Παΐσιε Θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του κόσμου, Όσιε.

iconandlight.wordpress.com