Πάντοτε πίστευαν οι άνθρωποι ότι κάθε μεγάλο γεγονός, προπάντων αν είναι κακό, προσημαίνεται.
Δύο τέτοια σημεία – απλά και συμβολικά, στο βάθος πολύ πιό φοβερά και από τα τέρατα – σημειώθηκαν στο διάστημα της πολιορκίας (της Κωνσταντινούπολης).
Το ένα, σύνθετο και συνυφασμένο με τρεις φάσεις, σημειώθηκε μ έ σ α στην Κωνσταντινούπολη.
Το άλλο το είδαν οι Τούρκοι ε π ά ν ω από την Κωνσταντινούπολη.
Το πρώτο το πληροφορήθηκα, διαβάζοντας το αντίγραφο του βιβλίου του Κριτόβουλου (ιστορικός του Μωάμεθ).
Το δεύτερο μου το πληροφόρησε το Χρονικό του Σφραντζή (ιστορικός του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου).
Ο Κριτόβουλος γράφει : ” Κατά δε τας αυτάς ημέρας” (δηλαδή, λίγες μέρες πριν διατάξει και εξαπολύσει ο Μωάμεθ τη γενική επίθεση) “ξυνηνέχθη και τάδε, άπερ θεοσημείαι τινες ήσαν και προφοιβασμοί των εσομένων όσον ου τη πόλει δεινών. Προ γαρ τριών ή τεττάρων ημερών του πολέμου” (“πόλεμο” ονομάζει στο σημείο αυτό ο Κριτόβουλος τη γενική πολεμική ενέργεια) “θεοκλητούντων πάντων των εν τη πόλει ανδρών ομού τε και γυναικών, και περιερχομένων αυτήν μετά της εικόνος της θεομήτορος, αύτη των χειρών αίφνης εκπεσούσα των κατεχόντων, μηδεμίας ηστινοσούν ανάγκης ή βίας ηγησαμένης, πρηνής έπεσεν επ’ έδαφος.Πάντων ουν αναβοησάντων ευθύς και ξυνδεδραμεκότων ες ανάστασιν της εικόνος, αύτη μάλλον εβρίθη μολύβδου δίκην βαρυνομένη, ώσπερ ενισχυμένη τω εδάφει, και όλως δυσαπόσπαστος ην. Και τούτο εφ’ ικανήν ώραν εγίνετο, έως ου μετά βίας πολλής και κραυγής μεγάλης και δεήσεως πάντων οι τε ιερείς και βαστάζοντες μόλις ανέστησαν τε αυτήν και τοις των φερόντων ώμοις επέθεσαν. Τούτο παρά δόξαν γεγονός φρίκην τε πολλήν και αγωνίαν μεγίστην και φόβον πάσιν ενέβαλεν, ενόμιζον γαρ, ώσπερ δη και ην, επ’ ουδενί ξυμβόλω χρηστώ την πτώσιν ταύτην γενέσθαι.
Έπειτα δε ουκ έφθησαν μικρόν προβάντες, και ευθύς μετά τούτο, μεσημβρίας ούσης σταθεράς, βρονταί πολλαί και αστραπαί κατερράγησαν μετά νέφους, και υσέ γε λάβρον υετόν μετά χαλάζης σφοδροτάτης, ώστε μη δύνασθαι αντέχειν ή προβαίνειν έτι τους τε ιερείς και φέροντας την εικόνα και το πλήθος των ακολούθων, τη φορά των καταφερομένων υδάτων και τη βία της χαλάζης βαρυνομένους τε και κωλυομένους… Και τη μεν προτέρα ταύτα εγένετο, τη δ’ υστεραία έωθεν νέφος βαρύ την πόλιν πάσαν περιεκάλυψεν από πρωίας βαθείας έως εσπέρας.Τούτο πάντως εδήλου την αποδημίαν του θείου και αναχώρησιν εκ της πόλεως ή την τελείαν ταύτης εγκατάλειψιν και αποστροφήν, νέφει γαρ το θείον κρυπτόμενον και παραγίνεται και πάλιν απέρχεται”.
Το δεύτερο σημείο το είδαν οι Τούρκοι.
Και θα μπορούσε να είναι ευοίωνο για μας, αν την τελευταία στιγμή δεν αποφάσιζε ο Θεός να αλλάξει το νόημα του σημείου αυτού.
Ταλαντεύθηκε τάχα ο Θεός;
Φοβάμαι ότι το ερώτημα τούτο είναι ανίερο και βέβηλο.
Ωστόσο, το διατυπώνω, γιατί δεν μπορώ να πω με καμμία βεβαιότητα ότι ο Θεός έχει πάρει τις αποφάσεις του πριν από όλους τους αιώνες.
Το ότι υπάρχει ο Θεός είναι το πιό γνωστό πράγμα στον κόσμο.
Ο ίδιος όμως, ο Θεός – δηλαδή, η υπόστασή του, η λειτουργία και εκδήλωση της παντοδυναμίας του – είναι το μέγα Άγνωστο.
Και δεν έχει, βέβαια, ο νους μας το δικαίωμα να κάνει υποθέσεις για το πώς ζει ο Θεός και πώς παίρνει τις αποφάσεις του, αλλά η καρδιά μας, γεμάτη αγάπη για τον Θεό, έχει τις αμφιβολίες της, όπως έχει αμφιβολίες για κάθε τί που αγαπάει πολύ.
Το σημείο, που την εμφάνισή του περιγράφει ο Σφραντζής, πρέπει να εμφανίσθηκε την τελευταία εβδομάδα πριν τη μεγάλη γενική επίθεση, δηλαδή μετά τις 20 Μαϊου.
“Ημών δε ούτως εχόντων” (δηλαδή, ενώ οι δικοί μας ματαίωναν κάθε προσπάθεια του εχθρού) “ο δε Ιουστινιανός φοβερός εφάνη τοις εναντίοις.Ιδού τις φήμη ψευδής ερρέθη εις το εναντίων στρατόπεδον, ότι εκ της Ιταλίας στόλος εις βοήθειαν της πόλεως έρχεται” (η φήμη δεν ήταν ψεύτικη. γιατί ο Πάπας έστειλε πραγματικά ένα στόλο που, ωστόσο, δε μπήκε ποτέ στον Ελλήσποντο), ” ομοίως και ο Ίαγκος ο κυβερνήτης των Ουγγάρων” (ο Ιωάννης Ουνυάδης) ” μετά πλείστων στρατών ιππικών τε και πεζών” (η φήμη αυτή ήταν ανυπόστατη, γιατί ο Ουνυάδης δεν είχε, στις κρίσιμες εκείνες ώρες, τη δυνατότητα και τα μέσα να παρέμβει) ” και κατά του αμηρά αράς έλεγον και διεγόγγυζον, λέγοντες ότι αυτός έσεται ο αφανισμός του γένους αυτών δια το αδύνατα επιχειρίζεσθαι αυτούς.Ωσαύτως και ο αμηράς μεστός υπάρχων διαλογισμών και ταραχής και δειλίας, και πάσα η βουλή αυτού περίλυπος υπήρχε, πρώτον μεν διότι ερρέθη αυτοίς περί της βοηθείας, δεύτερον δε θεωρούντες πώς τοσούτον στράτευμα φαβερόν και αναρίθμητον δια ξεράς τε και θαλάσσης τοσούταις ημέραις ουδέν εκατόρθωσεν, και πολλάκις τοσούταις μηχαναίς και δυνάμεσι τας κλίμακας εν τοις τείχεσι βαλόντες κακώς απεπέμφθησαν και απεκριμνήσθησαν…τρίτον δε ό τ ι ε θ ε ώ ρ ο υ ν σ η μ ε ί ο ν”.
Ποιό ήταν το σημείο που έκαμε τους Τούρκους, αφού την πρώτη στιγμή το πήραν για καλό, να κυριευθούν από φόβο και κακά προαισθήματα;
Και πώς μεταμορφώθηκε το σημείο αυτό, κι από σημείο κακό για τους Τούρκους έγινε κακό για μας;
“Φως αστράπτον καταβαίνον εξ ουρανών και δι’ όλης της νυκτός άνωθεν της πόλεως εστός διέσκεπεν αυτήν. Και ώς είδον” (οι Τούρκοι) ” αυτό το φως, εν πρώτοις έλεγον ότι ο θεός ωργίσθη τοις Χριστιανοίς και ήθελεν αυτούς κατακαύσαι και ημίν παραδώσαι δούλους. Έπειτα δε ως είδον ότι πάντοτε μετά αισχύνης εκ των τειχών και των κλιμάκων απεκρημνίζοντο και τοσαύτας μηχανάς ποιούντες και ουδέν ίσχυσαν, και ώς ήκουσαν και ψευδή φήμην περί του στόλου της Ιταλίας και του Ιάγκου, πάλιν περί του φωτός εκείνου έλεγον ότι ο θεός υπέρ των Χριστιανών πολεμεί και σκέπει αυτούς και αντιλήπτωρ αυτών εστί…
Και δια ταύτας τας αιτίας ο αμηράς… και πας ο στρατός αυτού λυπούμενος και κατηφής υπήρχον, ος βουληθείς επί την αύριον εγερθήναι και την πολιορκίαν λύσαι. Τη δε αυτή εσπέρα εν η επί την αύριον εβούλοντο ίνα απελθώσιν, ορώσι πάλιν, ως σύνηθες, το φως εκ των ουρανών καταβαίνον. Και ουχ ήπλωτο, ως σύνηθες το πρότερον, έως άνωθεν της πόλεως ιστάναι δι’ όλης της νυκτός, αλλ’ εκ μακρού μόνον εφάνη και ευθύς διασκορπισθέν αφανές εγένετο. Ως ουν είδον αυτό ο αμηράς και πάντες οι αυτού, χαράς πολλής πλησθέντες έλεγον, ο θεός τα νυν εγκατέλιπεν αυτούς. Και αυτό έκριναν οι της μιαράς αυτών και ασεβούς θρησκείας και πλάνης σοφοί και γραμματείς πως την πόλιν κερδήσωσι το φως εδήλου”.
Πώς, όμως, δ ε ν είδαν το φως αυτό οι δικοί μας στην Κωνσταντινούπολη;
Πώς δ ε ν το είδαν ο ύ τ ε όσες νύχτες άνοιγε, απλωνόταν, και σκέπαζε προστατευτικά τη Βασιλεύουσα, ο ύ τ ε τη νύχτα εκείνη (28 Μαϊου) που πρόβαλε μονάχα για λίγες στιγμές και που ήταν απρόθυμο να την προστατεύσει;
Ποιός ξέρει!
Στη πόλη της Θεσσαλονίκης, πριν λίγες ημέρες (Νοέμβριο 2012) αισθανθήκαμε δέος και κάποιο πνευματικό τρόμο όταν δεν άνοιξε η λάρνακα του Αγίου Δημητρίου κατά την τελετή μυροβλησίας.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σημαίνει το σημείο του Κυρίου προς τον ελληνικό λαό.
Σίγουρα όμως ο Θεός θέλει να μας φέρει κοντά Του μέσα από πραγματική μετάνοια και πνευματική εγρήγορση.
Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα θαυμαστά της ζωντανής θρησκείας μας σαν εκδηλώσεις μαγείας και ψευδαίσθησης αλλά με πίστη και προσευχή μετανοίας να παρακαλούμε το Θεό να δείχνει την παρουσία Του στην καθημερινότητά μας.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κεκτημένο από τον άνθρωπο, αλλά όλα είναι προσφορά αγάπης και δωρεά της φιλανθρωπίας του Πλάστη μας και Δημιουργού του σύμπαντος κόσμου.
Θεός υπάρχει, άνθρωποι δεν υπάρχουν.
Πηγή: ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΟ ΧΙΛΙΑ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΔΥΟ Τόμος Β’ (Παναγιώτου Κανελλόπουλου)
Επιμέλεια:Spiros-Savvasm.
Κωτσαρίκος http://kotsarikos.com/2012/12/10/%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%8d-%cf%80%cf%81%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b5%ce%b3%ce%bf%ce%bd%cf%8c%cf%84%cf%89%ce%bd/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου