Ιερωμένοι με το ήθος και το ύφος του, όταν φεύγουν από τη ζωή, δεν ξαναβρίσκονται όμοιοί τους!
 |
| Το σημείο, όπου βρέθηκε νεκρός από τροχαίο ο πατήρ Γερβάσιος |
Ο χαμός
του αρχιμανδρίτη Γερβάσιου Κανάτα, που για δεκαετίες υπηρέτησε στη
Μητρόπολη Παραμυθίας είναι απώλεια για την Εκκλησία. Γιατί ιερωμένοι με
το δικό του ήθος και ύφος, όταν φεύγουν από τη ζωή, δεν ξαναβρίσκονται
όμοιοί τους! Και δεν είναι συναισθηματική υπερβολή αυτό. Είναι η
πραγματικότητα. Άνθρωπος χαρισματούχος, που στάθηκε
αθόρυβα στο πλευρό του μητροπολίτη Παραμυθίας και τον τίμησε και τιμήθηκε από αυτόν. Και προικισμένος με σπάνιες αρετές, που τις έκρυβε επιμελώς. Τα έδωσε όλα στην υπηρεσία Εκείνου, που του τα χάρισε. Πατώντας στέρεα στη γη, ύψωνε την πορεία του διαρκώς προς τον ουρανό. Είχε βρει τον τρόπο και είχε κάνει την αγάπη του δύναμη και τη δύναμή του αγάπη. Πράος, ταπεινός, κατανυκτικός, σεβάσμιος σε όλα πατήρ, κληρικός άγιων επιθυμιών για μια ορθόδοξη ιεραποστολική ζωήκατά πλάτος και βάθος.
αθόρυβα στο πλευρό του μητροπολίτη Παραμυθίας και τον τίμησε και τιμήθηκε από αυτόν. Και προικισμένος με σπάνιες αρετές, που τις έκρυβε επιμελώς. Τα έδωσε όλα στην υπηρεσία Εκείνου, που του τα χάρισε. Πατώντας στέρεα στη γη, ύψωνε την πορεία του διαρκώς προς τον ουρανό. Είχε βρει τον τρόπο και είχε κάνει την αγάπη του δύναμη και τη δύναμή του αγάπη. Πράος, ταπεινός, κατανυκτικός, σεβάσμιος σε όλα πατήρ, κληρικός άγιων επιθυμιών για μια ορθόδοξη ιεραποστολική ζωήκατά πλάτος και βάθος.
Υ.Γ.: Παρών και ο γράφων, μεταξύ άλλων ιερέων, στην τελευταία λειτουργία στη μονή Παγανιών, λίγες ώρες πριν χαθεί ο γέροντας, όπου ο μακαριστός δεν έλαβε μέρος,
αλλά διακονούσε σαν παιδάκι στο ιερό. Έλαμπε το προσωπό του από χαρά
και έβγαινε μια λαμπερή φωτεινότητα από μέσα του. Χαιρόταν, με γνήσια
χαρά, που είχαν συγκεντρωθεί ιερείς και πσιτοί στο μοναστήρι του.
Ναι, στο μοναστήρι του, γιατί το βρήκε ερειπωμένο και το ανακαίνισε εκ
βάθρων. Εκεί, στη μονή Παγανιών, χτυπούσε η καρδιά του. Εκεί, στη μονή
Παγανιών, είχε αφιερωθεί ολοκληρωτικά. Εκεί, στη μονή Παγανιών, κατέθετε
τα πνευματικά του σαλπίσματα.
Κάποια στιγμή, μας πλησίασε και μας είπε: "Θα πεις δυό λόγια ως κήρυγμα;". "Τι θέλετε να πω, πάτερ;". "Πες ό,τι κρίνεις, πες
για το μοναστήρι". Η τελευταία του επιθυμία ήταν το διαχρονικό μήνυμά
του. Ποιο δηλαδή; Να βαδίζουμε στη ζωή, πάνω στα χνάρια του Θεού, όπως αυτά διαμορφώνονται στα μοναστήρια και προεκτείνονται στην κοινωνία. http://katoci.blogspot.gr/2015/05/blog-post_73.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου