Σήμερα
ο Χριστός χόρτασε τα πλήθη που πεινούσαν. Πεινούσε ο λαός μα ήθελε
συνάμα τα λόγια Του ν’ ακούσει. Τότε ο Χριστός ρώτησε τι υπάρχει για
φαγητό. Οι μαθητές απάντησαν ότι δεν υπάρχει άλλο τίποτε παρά μόνο δύο
ψάρια και πέντε καρβέλια ψωμί. Τότε ο Κύριος τα ευλόγησε, τότε έγινε και
το θαύμα. Χόρτασε τόσος λαός και μάλιστα περίσσεψε ψωμί δώδεκα κοφίνια.
Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας τίποτε δεν είναι τυχαίο. Τα τελούμενα από μόνα τους διδάσκουν. Το σημερινό ευαγγελικό γεγονός συνδέεται με την Ακολουθία της Αρτοκλασίας, η οποία τελείται κατά βάση στον Εσπερινό των μεγάλων εορτών, ως ευλογημένο κατάλοιπο των μοναστικών αγρυπνιών. Αφού ο ιερέας ευλογήσει τους άρτους, τότε σύσσωμος κλήρος και λαός θα ψάλλουν το γνωστό ψαλμικό στίχο:
“Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ” (Ψαλ. 33, 11)
Η ίδια η ιερολογία, ο τρόπος δηλαδή που τελείται η ακολουθία, εμπεριέχει και την εξήγησή της: από τον άρτο του εσπερινού θα τραφούμε όλοι, να ξεκουραστούν εξίσου οι κόποι του καθένα.
Όταν ο Κύριος τέλεσε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων δε ρώτησε από το λαό που Τον άκουγε ποιος έχει ανάγκη περισσότερη ή λιγότερη από τροφή. Ο Κύριος θεράπευσε την πείνα του καθένα. Ποιοι ήταν αυτοί που περίμεναν ωστόσο να τραφού; Εκείνοι οι οποίοι πρώτοι είχαν την επιθυμία να ποτιστούν απ’ τα σωτήρια λόγια Του.
Η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις ανάγκες και σαφώς τα άγχη που προκύπτουν από αυτές τις ανάγκες. Τώρα που μιλάμε στα τελειώματα του μήνα και στις αρχές του επόμενου, οι περισσότεροι θυμόμαστε έντονα τι σημαίνει να έχει κανείς υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν και μάλιστα οικονομικού χαρακτήρα. Οι υποχρεώσεις είναι γέννημα των αναγκών που εμείς δημιουργήσαμε. Πολλοί αδελφοί μας πέφτουν θύματα αυτών των αναγκών ιδιαίτερα δε τα τελευταία χρόνια οι ψυχικές ασθένειες αυξάνονται όσο μεγαλώνουν τα άγχη αυτά. Ο Χριστός δε λέει σε κανέναν από ‘μας να ζήσουμε εξώκοσμα. Μας λέει να μην είμαστε πλεονέκτες, πρώτα απ’ όλα, ώστε να δημιουργούμε περισσότερες ανάγκες. Έπειτα, να μην αφήνουμε τις ήδη υπάρχουσες ανάγκες να επηρεάζουν τη ψυχολογία μας και να μας οδηγούν στην απελπισία. Αν “τα βάφουμε όλα μαύρα”, απελπιζόμαστε και τότε δεν αφήνουμε μέρος στον Χριστό να δράσει. Ο Κύριος το πρώτο που ζητά από ‘μας είναι η εμπιστοσύνη μας.
Όλοι κάνουμε λάθη. Υπάρχει όμως μια διαφορά: πως διαχειριζόμαστε τα λάθη. Τα λάθη μας αυτά μεταφράζονται με άξονα τον Χριστό; Ή μεταφράζονται με άξονα τον εαυτό; Στη πρώτη περίπτωση, τα λάθη μας αυτά μπορούν να λειτουργήσουν παιδαγωγικά ώστε ποτέ πια, εφόσον διδαχθήκαμε, να μη ξαναγίνουνε στο μέλλον. Στη δεύτερη, όταν ερμηνεύουμε με άξονα τον εαυτό μας, τότε αφηνόμαστε έρμαιοι των ίδιων δικών μας επιλογών. Ας διδαχθούμε από τους Αγίους της Εκκλησίας μας που άφηναν όλη τους τη ζωή στα χέρια του Θεού! Ο Θεός μας αγαπά έτσι κι αλλιώς. Αν επιμένουμε κι εμείς σαν τους ευλογημένους εκείνους που πεινούσαν και ήθελαν όμως να Τον ακούσουν, τότε θα ζήσουμε τόσο την αγάπη, όσο και τη μέριμνά Του. Γύρω μας τα πάντα αλλάζουν, πλούσιοι στ’ αλήθεια πτωχαίνουν και πεινούν. Σημασία έχει ν’ αναζητάμε τον Κύριο. Αυτός είναι που καλύπτει τα κενά μας. Αυτός και η λύση του κάθε φόβου μας.
Ιάσων Ιερομ.
nif.gr
Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας τίποτε δεν είναι τυχαίο. Τα τελούμενα από μόνα τους διδάσκουν. Το σημερινό ευαγγελικό γεγονός συνδέεται με την Ακολουθία της Αρτοκλασίας, η οποία τελείται κατά βάση στον Εσπερινό των μεγάλων εορτών, ως ευλογημένο κατάλοιπο των μοναστικών αγρυπνιών. Αφού ο ιερέας ευλογήσει τους άρτους, τότε σύσσωμος κλήρος και λαός θα ψάλλουν το γνωστό ψαλμικό στίχο:
“Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ” (Ψαλ. 33, 11)
Η ίδια η ιερολογία, ο τρόπος δηλαδή που τελείται η ακολουθία, εμπεριέχει και την εξήγησή της: από τον άρτο του εσπερινού θα τραφούμε όλοι, να ξεκουραστούν εξίσου οι κόποι του καθένα.
Όταν ο Κύριος τέλεσε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων δε ρώτησε από το λαό που Τον άκουγε ποιος έχει ανάγκη περισσότερη ή λιγότερη από τροφή. Ο Κύριος θεράπευσε την πείνα του καθένα. Ποιοι ήταν αυτοί που περίμεναν ωστόσο να τραφού; Εκείνοι οι οποίοι πρώτοι είχαν την επιθυμία να ποτιστούν απ’ τα σωτήρια λόγια Του.
Η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις ανάγκες και σαφώς τα άγχη που προκύπτουν από αυτές τις ανάγκες. Τώρα που μιλάμε στα τελειώματα του μήνα και στις αρχές του επόμενου, οι περισσότεροι θυμόμαστε έντονα τι σημαίνει να έχει κανείς υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν και μάλιστα οικονομικού χαρακτήρα. Οι υποχρεώσεις είναι γέννημα των αναγκών που εμείς δημιουργήσαμε. Πολλοί αδελφοί μας πέφτουν θύματα αυτών των αναγκών ιδιαίτερα δε τα τελευταία χρόνια οι ψυχικές ασθένειες αυξάνονται όσο μεγαλώνουν τα άγχη αυτά. Ο Χριστός δε λέει σε κανέναν από ‘μας να ζήσουμε εξώκοσμα. Μας λέει να μην είμαστε πλεονέκτες, πρώτα απ’ όλα, ώστε να δημιουργούμε περισσότερες ανάγκες. Έπειτα, να μην αφήνουμε τις ήδη υπάρχουσες ανάγκες να επηρεάζουν τη ψυχολογία μας και να μας οδηγούν στην απελπισία. Αν “τα βάφουμε όλα μαύρα”, απελπιζόμαστε και τότε δεν αφήνουμε μέρος στον Χριστό να δράσει. Ο Κύριος το πρώτο που ζητά από ‘μας είναι η εμπιστοσύνη μας.
Όλοι κάνουμε λάθη. Υπάρχει όμως μια διαφορά: πως διαχειριζόμαστε τα λάθη. Τα λάθη μας αυτά μεταφράζονται με άξονα τον Χριστό; Ή μεταφράζονται με άξονα τον εαυτό; Στη πρώτη περίπτωση, τα λάθη μας αυτά μπορούν να λειτουργήσουν παιδαγωγικά ώστε ποτέ πια, εφόσον διδαχθήκαμε, να μη ξαναγίνουνε στο μέλλον. Στη δεύτερη, όταν ερμηνεύουμε με άξονα τον εαυτό μας, τότε αφηνόμαστε έρμαιοι των ίδιων δικών μας επιλογών. Ας διδαχθούμε από τους Αγίους της Εκκλησίας μας που άφηναν όλη τους τη ζωή στα χέρια του Θεού! Ο Θεός μας αγαπά έτσι κι αλλιώς. Αν επιμένουμε κι εμείς σαν τους ευλογημένους εκείνους που πεινούσαν και ήθελαν όμως να Τον ακούσουν, τότε θα ζήσουμε τόσο την αγάπη, όσο και τη μέριμνά Του. Γύρω μας τα πάντα αλλάζουν, πλούσιοι στ’ αλήθεια πτωχαίνουν και πεινούν. Σημασία έχει ν’ αναζητάμε τον Κύριο. Αυτός είναι που καλύπτει τα κενά μας. Αυτός και η λύση του κάθε φόβου μας.
Ιάσων Ιερομ.
nif.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου