ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΩΝΙΑ. Πανω απο τα κεφαλια ολων των λαων, κρεμεται η δαμοκλειος σπαθη, ο τριτος παγκοσμιος πολεμος ο Αρμαγεδων.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΩΝΙΑ

Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἀγωνία ἔχει καταλάβει τὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας καὶ ἐνῶ εἶνε ὑγιὴς, τὰ μάτια του, τὰ ἀφτιά του, τὸ στομάχι του, ἡ καρδιά του, εἶνε καλά, αὐτὸς νιώθει ἄρρωστος καὶ τρέχει στοὺς γιατρούς. Ἒχει ἐφιάλτες, παίρνει ὑπνωτικὰ τὴν νύχτα. Ἀγωνιᾷ γιὰ τὸν ἄνδρα, γιὰ τὸ παιδί, γιὰ τὸ κορίτσι, γιὰ τὴν ὑγεία του, ἀγωνιᾷ γιὰ ὅλα. Αὐτὴν τὴν ἀγωνία οἱ ἐπιστήμονες τὴν ὀνομάζουν ἄγχος. Ἀλλὰ ὅποιο ὄνομα καὶ ἂν τῆς δώσουμε τὸ σαράκι ποὺ τρώει τὰ σπλάχνα τῆς ἀνθρωπότητος εἶνε τὸ ἴδιο.

Στὶς μέρες μας αὐξήθηκαν οἱ ψυχίατροι. Ψυχιατρεῖα ἀνοίγουν σ᾿ ὅλον τὸν κόσμο καὶ τρέχουν οἱ ἄνθρωποι, μολονότι εἶνε ὑγιεῖς, γιὰ νὰ θεραπεύσουν κάποια ἀνωμαλία, κάποια ταραχὴ ποὺ ἔχουν μέσα στὴν καρδιά τους. Κάνουν θεραπεῖες, παίρνουν φάρμακα καὶ θεραπεία οὐσιαστικὴ δὲν βρίσκουν.
Ἂν ἀνοίξουμε τὶς καρδιὲς τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων, θὰ δοῦμε ὅτι εἶνε γεμάτες ἀγωνία, ἀνησυχία καὶ φόβο.
Γιὰ πολλὰ ἀγωνιοῦν οἱ ἂνθρωποι καὶ γίνονται δυστυχισμένοι, ἀλλὰ ἡ σπουδαιότερη ἀγωνία ποὺ τοὺς καταλαμβάνει, εἶνε ἡ σκέψι γιὰ τὸ μέλλον. Καὶ τὴν ἀγωνία αὐτὴ ζωγραφίζει τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ ἄξιο προσοχῆς εἶνε ὅτι οἱ πλούσιοι ἀγωνιοῦν περισσότερο ἀπὸ τοὺς πτωχούς.
Ἀγωνιοῦν οὶ ἑκατομμυριοῦχοι. Ἀγωνιοῦν αὐτοὶ ποὺ δὲν ξέρουν πόσα χρήματα ἔχουν. Ἐργάζονται σὰν μυρμήγκια καὶ μαζεύουν πλούτη. Καὶ μετὰ κάνουν σὰν τὸν ἄφρονα πλούσιο τῆς παραβολῆς. Δὲν κοιμοῦνται, στριφογυρίζουν στὰ κρεββάτια τους. Σκέπτονται ποῦ νὰ βάλλουν τ᾿ ἀγαθά τους. Πῶς ν᾿ ἀσφαλίσουν καλύτερα τὰ χρήματά τους.
Νὰ τὰ κρύψουν στὸ σπίτι, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ τὰ βροῦν οἱ κλέπτες.
Νὰ τὰ βάλλουν στὶς τράπεζες, ὑπάρχει κίνδυνος μιὰ μέρα νὰ χρεωκοπήσουν καὶ νὰ τὰ χάσουν.
Ν᾿ ἀγοράσουν σπίτια καὶ πολυκατοικίες, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ γίνῃ σεισμὸς καὶ νὰ καταστραφοῦν.
Ν᾿ ἀγοράσουν αὐτοκίνητα, καράβια, ἀεροπλάνα καὶ αὐτά χάνονται σὲ κάποιο τροχαῖο, σὲ κάποιο ναυάγιο, σὲ κάποιο ἀεροπορικὸ ἀτύχημα.
Ν᾿ ἀγοράσουν οἰκόπεδα καὶ χωράφια καὶ αὐτὰ ἂν γίνῃ πόλεμος καὶ μποῦν κατακτηταὶ χάνονται.
Νὰ τὰ κάνουν ράβδους χρυσοῦς καὶ νὰ τὰ στείλουν στὶς τράπεζες τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ αὐτὸ ἐπικίνδυνο εἶνε.
Τί νὰ κάνουν λοιπόν; Μεγάλη ἡ ἀγωνία τῶν πλουσίων.
Ἀλλὰ ἀγωνία ἔχουν καὶ οἱ φτωχὲς τάξεις τοῦ λαοῦ μας.
Ἀγωνιοῦν οἱ φτωχοί, γιατὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἒχουν εἶνε μικρὰ καὶ ἀσήμαντα καὶ δὲν ἐπαρκοῦν γιὰ τὶς καθημερινές των ἀνάγκες.
Ἀγωνιοῦν οἱ γονεῖς γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀποκαταστήσουν τὰ κορίτσια τους. Πῶς θὰ σπουδάσουν τ᾿ ἀγόρια τους.
Ἀγωνιοῦν οἱ ἄρρωστοι στὰ κρεββάτια τους, ὅταν βλέπουν ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα νὰ ἀποθάνουν.
Ἀγωνιοῦν οἱ γέροντες οἱ ἀσπρομάλληδες, ποὺ βλέπουν ὅτι ὁ χάρος πλησιάζει.
Ἀγωνιοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύση. Ἀγωνία παγκόσμιος ὑπάρχει στὸν κόσμο.
Ὅλες τὶς ἐποχὲς οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μὲ ἀγωνία, ἀλλὰ στὴν σημερινὴ ἐποχὴ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα ἀγωνιᾷ.
Θὰ ἐπερίμενε κανεὶς ἡ ἐπιστήμη νὰ ἀφαιρέσῃ τὴν ἀγωνία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν κάνῃ εὐτυχὴ καὶ μακάριο, μιὰ ποὺ τόσο ἐξελίχθηκε. Καὶ ὅμως ἡ ἐπιστήμη ἐνῷ κατώρθωσε τόσα μεγάλα ἐπιτεύγματα καὶ ἐχάρισε τόσα μεγάλα ὑλικὰ πλούτη καὶ ἀνέσεις στὸν ἄνθρωπο, τοῦ αὔξησε τὴν ἀγωνία καὶ τὸ ἄγχος. Διότι ἡ ἐπιστήμη ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος κρατᾷ τὴν πενικιλίνη κι᾿ ἀπὸ τ᾿ ἄλλο κρατᾷ τὶς βόμβες καὶ ἀπειλεῖ τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἀγωνιᾷ ἡ ἀνθρωπότης, μήπως ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα ἐκραγεῖ ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ὁ Ἀρμαγεδών.
Πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια ὅλων τῶν λαῶν, τῶν χρωμάτων καὶ τῶν συστημάτων, κρέμεται ἡ δαμόκλειος σπάθη, ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος ὁ Ἀρμαγεδών.

Ποιός θὰ ἀφαιρέσῃ τὸ ἄγχος ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων; Ποιό φάρμακο θὰ τοῦ θεραπεύσῃ τὶς πληγές;
Καὶ ὅμως ὑπάρχει φάρμακο ἀποτελεσματικὸ καὶ δραστήριο ποὺ μόλις τὸ πάρει ὁ ἄνθρωπος φεύγει ἀπὸ τὴν ψυχή του ἡ ἀγωνία καὶ ἔρχεται ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα. Καὶ τὸ φάρμακο αὐτὸ εἶνε ἡ Πίστις.
Ποῦ πίστι; Εἰς τοὺς μάγους; Εἰς τοὺς δαίμονες; Εἰς τὰ πλούτη; Εἰς τὰς ἡδονάς; Εἰς τὰ συστήματα τοῦ κόσμου; Εἰς τὶς διάφορες θρησκεῖες; Ματαιότης ματαιοτήτων τὰ πάντα ματαιότης.
Πίστι εἰς τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καὶ εἰς τὰ λόγια του, ποὺ ἔχουν ἀνεκτίμητη ἀξία.
Τί εἶπε ὸ Χριστὸς;
«Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγετε καὶ τί πίητε… Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς διαφέρετε αὐτῶν;» ( Ματθ. 6, 25-26)
Αἰώνια εἶνε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.
«Μὴ μεριμνᾶτε». Μὴν ἔχετε ἀγωνία. Τὰ κοροϊδεύουν αὐτὰ μερικοὶ ψευτοφιλόσοφοι καὶ λένε: Νὰ τεμπελιάζουμε, λέει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ θὰ ρίχνῃ ὁ οὐρανὸς καρβέλια.
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲ λέει τέτοια πράγματα. Δὲν λέει νὰ σταυρώσουμε τὰ χέρια μας καὶ νὰ περιμένουμε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καρβέλια. Οὔτε λέει νὰ κάτσουμε κάτω ἀπὸ τὴν συκιά, ν᾿ ἀνοίξουμε τὸ στόμα καὶ νὰ περιμένουμε νὰ πέσῃ τὸ σῦκο, γιὰ νὰ τὸ φᾶμε.
Τὸ Εὐαγγέλιο καταδικάζει τὴν τεμπελιὰ καὶ τὴν ἀδράνεια. Αὐτὸς ποὺ εἶπε τὸ «μὴ μεριμνᾶτε», εἶπε καὶ τὸ «ἐργάζεσθε».
Νὰ ἐργαζώμεθα λέει ὁ Χριστός, ἀλλὰ ὄχι ν᾿ ἀγωνιοῦμε, γιὰ τὸ τί θὰ φᾶμε, τί θὰ πιοῦμε. Αὐτὴ τὴν ἀγωνία δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχῃ ἡ ἀνθρωπότης. Γιατί; Διότι ὑπάρχει Θεός. Αὐτὸς δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ, θὰ μᾶς φροντίσῃ.
Αὐτὴ τὴν μεγάλη ἀλήθεια διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὑπάρχει Θεὸς καὶ δὲν εἶνε ἀπομονωμένος ὅπως λένε οὶ ἂπιστοι, σὲ κάποιο νεφέλωμα τοῦ ἀστρικοῦ κόσμου, ἀλλὰ εἶνε Πατέρας μας, μᾶς ἒπλασε, βρίσκεται δίπλα μας καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ μᾶς.
Φροντίζει ὁ Θεὸς περισσότερο ἀπ᾿ ὅτι ἡ μάνα τὸ παιδί της. Περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο φροντίζει ὁ ἀξιωματικὸς τοὺς στρατιῶτες του. Περισσότερο ἀπ᾿ ὅτι ὁ γιατρὸς τὸν ἄρρωστο. Περισσότερο ἀπ᾿ ὅτι ὁ κυβερνήτης τοὺς ὑπηκόους του. Περισσότερο ἀπ᾿ ὅτι ὁ πατέρας τὰ παιδιά του.
Ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ ὅλόκληρο τὸν κόσμο. Φροντίζει γιὰ τὸν ἥλιο, γιὰ τὸ φεγγάρι, γιὰ τὰ δένδρα, γιὰ τὰ πουλιά, γιὰ τὰ ἀρνάκια ποὺ βόσκουν, γιὰ τὶς θάλασσες, γιὰ τὶς λίμνες, γιὰ τοὺς ποταμούς, ἀλλὰ προπαντῶς φροντίζει γιὰ τὸν ἂνθρωπο.
Ἀκατάπαυστη εἶνε ἡ φροντίδα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Λίγα δευτερόλεπτα νὰ μᾶς ἀφήσῃ, δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε. Καὶ αὐτὴν τὴν ὥρα στεκόμαστε καὶ ζοῦμε ἐν τῷ Θεῷ. Ὅπως τὸ ψάρι ζῇ μέσα στὴν θάλασσα καὶ μεῖς ζοῦμε μέσα στὸν ἀέρα.
Πῆγαν οἱ ἂνθρωποι στὸ φεγγάρι κουβαλώντας φιάλες ὀξυγόνου.
Ἐδῶ ὅλα τὰ ἒδωσε ὁ Θεός. «Ἐν αὐτῷ ζῶμεν, κινούμεθα καὶ ἐσμέν».
Δύο τρία λεπτὰ ἂν διατάξῃ ὁ Θεὸς νὰ πάψῃ ὁ ἀέρας, θὰ πάθουμε ὅλοι ἀσφυξία καὶ δὲν θὰ ζήσῃ οὒτε ἕνας.
Ὦ Θεέ μου, πόσο μᾶς ἀγαπᾷς! Πόσο φροντίζεις γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς!
Ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι, πῶς ὑπάρχουν στόματα βρωμερὰ ποὺ βλαστημοῦν μέρα νύχτα καπηλικῶς τὸν Θεό.
Ὦ Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι; Πῶς δὲν ἀφήνεις τὰ ποτάμια νὰ πλημμυρίσουν καὶ νὰ μᾶς πνίξουν;
Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κύριε! Ἀντὶ γιὰ εὐχαριστῶ, τὰ βρωμερὰ ἐμεῖς σκουλήκια σὲ βλαστημᾶμε καὶ σὲ προκαλοῦμε. Σείεται καὶ θὰ σεισθῇ ἡ γῆ, γιὰ τὴν ἀχαριστία μας.
Κάθε τὶκ τὰκ τῆς καρδιᾶς μας ἕνα μυστήριο εἶνε καὶ μιὰ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ρωτῆστε τοὺς γιατροὺς καὶ μάθετε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλο πιὸ τέλειο μηχάνημα ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Δόξα τῇ εὐσπλαχνία σου Κύριε, δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, δόξα τῇ Παντοδυναμίᾳ σου, δόξα τῇ ἀγάπῃ σου!
Νὰ μὴν ἔχουμε λοιπὸν τὴν ἀγωνία καὶ τὸ ἄγχος τῶν ἀπίστων καὶ τῶν ἀνθρώπων τοῦ μαμωνᾶ. Δὲν εμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Ὑπάρχει ὁ Θεὸς ποὺ εἶνε Πατέρας. Ὑπάρχει ἡ Θεία Πρόνοια ποὺ μᾶς φροντίζει. Σ᾿ Αὐτὸν νὰ στηρίξουμε στὶς δύσκολες στιγμὲς τὶς ἐλπίδες μας. Αὐτὸν νὰ ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη.
Θέλω σήμερα, ὅταν θὰ βγῆτε ἔξω, νὰ μὴν ἀνοίξετε ἐφημερίδες καὶ ραδιόφωνα, ἀλλὰ ν᾿ ἀνοίξετε τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, τὸ σοφώτερο βιβλίο τοῦ κόσμου, μετὰ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὤ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς μας! Ἀνοῖξτε το καὶ δεῖτε, ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ ποὺ ἤσασταν στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου, στὴν δουλεία, στὸ στρατὸ καὶ μέχρι τώρα, πόσες φορὲς σᾶς ἔσωσε ὁ Θεός; Ἀπ᾿ ἐπάνω σας ἦταν καὶ εἶνε συνεχῶς ἁπλωμένο τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ.
Ἀμφιβάλλεις λοιπὸν ἀκόμα γιὰ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Ἄνοιξε τὴν Ἱστορία τοῦ μικροῦ μας ἔθνους καὶ θὰ δͺῆς, πόσες φορὲς ἡ πατρίδα μας πλησίασε στὴν καταστροφὴ καὶ ὁ Θεὸς ὅπως εἶπε ὸ Καποδίστριας, διὰ θαυμάτων ἒσωσε τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων.
Ἀκόμα ἀμφιβάλλεις; Ἄνοιξε τὴν Παγκόσμια ἱστορία καὶ θὰ δῇς ὅτι ὁ Θεὸς μεριμνͺᾶ, ἐνδιαφέρεται, καὶ εἶνε Πατέρας.
Ὑπάρχει πατέρας λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅταν τὸ παιδί του ζητήσῃ ψωμὶ νὰ τοῦ δώσῃ πέτρα; Ἤ ὅταν τοῦ ζητήσῃ ψάρι νὰ τοῦ δώσῃ φίδι; Ἂν οἱ σαρκικοὶ πατέρες δὲν κάνουν τέτοια, πόσο μᾶλλον ὁ Οὐράνιος Πατέρας;
Ἕνας εἶνε ὁ Πατέρας μας. Καὶ ἂν μᾶς ἐγκαταλείψουν οἱ πάντες καὶ ἂν σείεται ἡ γῆ καὶ γίνῃ κόλασι ὁ κόσμος καὶ ἄν κύματα τεράστια μᾶς ἀπειλοῦν, νὰ εἴμεθα σὰν τὸ πουλάκι ποὺ κελαϊδᾷ ἐπάνω στὸ βράχο, ἐνῶ τὸν δέρνουν τὰ μανιασμένα κύματα. «Ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακὰ, ὅτι Σὺ μετ᾿ἐμοῦ εἶ».
Γι᾿ ὅλα αὐτὰ λοιπὸν πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν Πίστη εἰς τὸν Θεό. Καὶ νὰ λέμε μὲ τὸν ποιητή: «Ἂν δὲν μοῦ μείνει μέσα στὸν κόσμο ποῦ ν᾿ἀκουμπήσω, ποῦ νὰ σταθῶ, ἐκεῖ ψηλὰ εἶνε ὸ Θεός, πῶς μπορῶ ν᾿ἀπελπιστῶ;

+Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ΦΛΩΡΙΝΑ 1-7-1979)

augoustinos-kantiotis.gr