Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἡ ἁμαρτία τῆς γλώσσας εἶναι ἡ συνηθέστερη καὶ ἡ πιὸ συχνὴ ἁμαρτία.
«Εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ»,
λέει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος (Ἰακ. 3,2).
Ὅταν ἕνας μετανοημένος ἄνθρωπος
ξεκινᾶ νά βαδίσει τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ – ὅταν ἀρχίζει νά ζεῖ σύμφωνα μὲ
τίς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ – πρέπει νά πασχίζει νά ἀποφύγει νά ἁμαρτήσει μὲ τή
γλῶσσα.
Αὐτὸς ἦταν ὁ κανόνας πού ἔβαλε στόν ἑαυτὸ του ὁ μετανοημένος
προφήτης Δαβίδ.
Ἰδιαιτέρως μάλιστα ὑποσχέθηκε νά παραμείνει σιωπηλὸς
ἐνώπιον τῶν ἐχθρῶν του:
«Ἀποφάσισα νά βάλω φραγμὸ στό στόμα μου καὶ νά μὴ μιλῶ ὅταν ὁ ἁμαρτωλὸς βρεθεῖ μπροστά μου» (Ψαλ. 38,1).
Νά ἕνας θαυμάσιος κανόνας γιά ὅποιον θέλει νά θεραπευτεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του. Ὅταν τὸν κατηγοροῦν
, ἐκεῖνος δέν ἀπαντᾷ∙
ὅταν συκοφαντεῖται, παραμένει σιωπηλός.
Πράγματι,
ποιό τὸ νόημα ἂν μιλήσεις σὲ ἕναν ἐξοργισμένο ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος δέν ἔχει
δίκαιο καὶ δέν ἀγαπᾷ τὸν Θεὸ περισσότερο ἀπ’ τὸν ἑαυτὸ τοῦ;
Ἂν τοῦ
μιλήσεις γιά τὸ κακό, θὰ τὸν ἐξοργίσεις ἀκόμη, περισσότερο.
Ἂν τοῦ
μιλήσεις γιά τὸ καλό, θὰ τὸν κάνεις χλευαστή τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων.
Μπροστὰ στόν Πιλάτο ὁ Χριστὸς παρέμεινε ὁλωσδιόλου σιωπηλός.
Ὁ Πιλᾶτος τοῦ εἶπε: «Οὐκ ἀποκρίνη οὐδέν;»
Τὶ μπορεῖ νά ἀπαντήσει Ἐκεῖνος σὲ σένα,
ὅταν δέν ἔχεις αὐτιὰ νά τὸν ἀκούσεις,
ἢ νοῦ γιά νά τὸν κατανοήσεις;
Νά,
λοιπόν, ἡ σιωπὴ τοῦ δικαίου μπροστὰ στόν ἄδικο ἔχει τή δύναμη νά
ἐπηρεάσει κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο.
Ὁ τελευταῖος ἀπομένει μόνος,
γιά νά
ἑρμηνεύσει τή σιωπή τοῦ δικαίου καὶ ἔχει τή δυνατότητα νά δώσει ἑρμηνείᾳ
πού ὠφελεῖ τὴν ψυχὴ τοῦ∙
ἐνῶ ὁποιαδήποτε ἄλλη καλὴ ἢ κακὴ ἀπαντήση, θὰ τὴν παρανοήσει πρὸς τὸ
χειρότερο, καταδικάζοντας ἄλλους καὶ δικαιώνοντας τὸν ἑαυτὸ του.
Μακάριος ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος μαθαίνει, ἐγκρατευόμενος, νά κυριαρχεῖ στή γλῶσσα του.
Ἰησοῦ
Χριστέ, Κύριε καὶ Θεὲ μας,
Σῦ ὁ ὁποῖος μᾶς ἔδειξες μὲ τὸ παράδειγμά Σου
πῶς καὶ πότε πρέπει νά μιλοῦμε,
Σῦ μᾶς ἔδειξες μὲ τὸ παράδειγμά Σου
ἐπίσης πῶς καὶ πότε πρέπει νά παραμένουμε σιωπηλοί.
Βοήθησε μας, διὰ τοῦ
Ἁγίου Σου Πνεύματος,
νά μὴν ἁμαρτάνουμε μὲ τή γλῶσσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου