Ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος διώκει την επιδημία της πανούκλας από την Ζάκυνθο.

 

Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689
Οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο, η διά Χριστόν Σαλή (+ 1884) μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Εορτάζουν στις 30 Ιανουάριου

Ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος διώκει την επιδημία της πανούκλας

”Τω δόρατι της σης, δεξιάς Αθλοφόρε, ταχέως την δεινήν, εξηκόντισας νόσον, τοις λοίμης Γεώργιε, ρώσιν πάσι δωρούμενος·”

Ιστορικά η μέρα αυτή, η προτελευταία του πρώτου μήνα του χρόνου, ήταν αφιερωμένη στο νησί μας και σ’ έναν άλλο, μεγάλο Άγιο, από τους πιο αγαπητούς του λαού μας, αλλά και όλης της χριστιανοσύνης, τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, τον οποίο τιμούσε ξανά η Ζάκυνθος, ξέχωρα από τις γιορτές της μνήμης του και της μετακομιδής του λειψάνου του, σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από την επιδημία της πανούκλας, που πολλές φορές στο παρελθόν είχε απειλήσει τους κατοίκους του και ήταν αιτία να χαθούν πολλές ανθρώπινες ψυχές.
Και να πως έχει η ιστορία.
Όταν το 1669, μετά την πτώση του Χάνδακα και την υποταγή του στους Τούρκους, ήρθαν στον τόπο μας οι Κρήτες πρόσφυγες, έφεραν μαζί τους, μεταξύ των άλλων πολυτίμων, και την εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Καμαριώτη, την οποία στην αρχή την κατέθεσαν στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Κόλα, η οποία προσεισμικά βρισκόταν στην αρχή του Ψηλώματος, στην οδό Φιλικών, εκεί όπου σήμερα ένα μικρό προσκυνητάρι, στην άκρη μιας πολυκατοικίας, θυμίζει την ύπαρξή της.
Κάποιοι ιερόσυλοι, όμως, ένα βράδυ την έκλεψαν, αφήρεσαν τα πολυτελή της αναθήματα και την έριξαν μέσα σ’ ένα τράφο. Η κλοπή αυτή έγινε, σύμφωνα με τον λόγιο, ιερωμένο Νικόλαο Γαβριηλόπουλο, ο οποίος μας διέσωσε και το περιστατικό, «εις τους χιλίους εξακοσίους ογδοήντα οκτώ (1688), Νοεμβρίου δεκατρείς, ημέρα Τρίτη, οπού ήτον εορτή του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου».
Ο ίδιος κληρικός, σε άλλο σημείο του χρονικού του, μας εξιστορεί τη συνέχεια: «Δύο δε νέοι προς το ξημέρωμα πηγαίνοντας να κυνηγήσουν, κατά τύχην απέρασαν από την στράτα των Αγίων Αναργύρων και καθώς εδιάβαιναν κοιτάζοντας από το ένα εις το άλλο μέρος βλέπουν την Εικόνα του Αγίου Γεωργίου εις τον τράφον, όλην καταλασπωμένην και καταφρονεμένην, ωσάν να ήτον τίποτες πράγμα άχρηστον. Γυρίζουν παρευθύς οπίσω, τρέχουν εις την εκκλησίαν του Αγίου Δημητρίου, λέγουν του εφημερίου πως ευρέθη η Εικόνα και καταλεπτώς του διηγούνται τον τρόπον και τον τόπον οπού την ηύραν».
Διαβάζοντας το ίδιο κείμενο γνωρίζουμε πως στη συνέχεια συνάχθηκε όλο το ιερατείο, με επικεφαλής τον Πρωτοπαπά του νησιού και με λαμπάδες και θυμιάματα πήγαν στον τόπο που ήταν πεταμένη η εικόνα, την πήραν και την μετέφεραν με επισημότητα στο Φόρο (την πλατεία Αγίου Μάρκου), όπου εκεί διάβασαν αφορεσμό για τους ιερόσυλους.Τέλος την μετέφεραν στο ναό της, όπου την τοποθέτησαν στη θέση της.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 του ίδιου μήνα με την κλοπή, ο Ιερώνυμος Ρενιέρης, ένας από τους «Καταστιχατόρους» της Γαληνοτάτης, καλεί στο σπίτι του, στην σκοντράδα του Αγίου Δημητρίου του Κόλα, τους Σανιτάδες (Υγειονόμους) και τους εμπιστεύεται πως πολλοί από τους στρατιώτες του είχαν πανούκλα. Η αρρώστια γρήγορα επεκτάθηκε σ’ όλη τη συνοικία, αλλά και την πόλη.
Η επιδημία αυτή αποδόθηκε σε θεία τιμωρία για την κλοπή και την βεβήλωση της εικόνας και όλοι με προσευχές και νηστείες παρακαλούσαν τον Μεγαλομάρτυρα να τους απαλλάξει από το θανατικό και όπως μας γράφει ο συντάκτης του σχετικού χρονικού: «όλες οι γειτονιές εις τες τριάντα του Ιανουαρίου εις τους χιλίους εξακοσίους ογδοήντα εννέα (1689) έμειναν παντελώς ελεύθερες από κάθε υποψίαν κακού». Όταν αυτό έγινε, θεωρήθηκε θαύμα του Αθλοφόρου κι έτσι καθιερώθηκε η σχετική γιορτή. Ακολουθία της έγραψε ο ίδιος ο Νικόλαος Γαβριηλόπουλος, που τυπώθηκε στην Βενετία το 1710.
Από την πολιτεία, επίσης, θεσπίσθηκε να γίνεται την 30η Ιανουαρίου κάθε χρόνο κι επίσημη λιτανεία της εικόνας του Καμαριώτη.. Παράλληλα ανοικοδομήθηκε και εκκλησία, για να στεγαστεί η θαυματουργή εικόνα, σε οικόπεδο που παραχώρησε γι’ αυτό το σκοπό, ο ευγενής Γιάκουμος Κομούτος, ο οποίος έκτισε και το ναό σε μνήμη των γονέων του… γνωστή σαν Άγιος Γεώργιος του Κουμούτου, βρισκόταν κοντά στην πλατεία Αγίου Μάρκου…
Ο αναθηματικός αυτός ναός του Αγίου Γεωργίου των Κομούτων ή Καμαριώτης, φέρει το εξής επίγραμμα: «Γεώργιον τε οία ναόν σοι πόλις, ανατίθησι της ξένης σωτηρίας».
Απόσπασμα από δημοσίευση του Διον.Φλεμοτόμου, στην Ημέρα τση Ζάκυθος
https://www.imerazante.gr/2013/01/31/59443Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Η βόηθεια του Θεού δεν εμποδίζεται ούτε από ανθρώπους, ούτε από δαίμονες. Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό, ούτε για έναν Αγιο. Το εμπόδιο σ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν….
Πως διήλθαν οι Εβραίοι δια της Ερυθράς θαλάσσης; Αναφέρεται στην προς Εβραίους επιστολή• «Πίστει διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως δια ξηράς, ης πείραν λαβόντες οι Αιγύπτιοι κατεπόθησαν» (Εβραίους, ΙΑ 29). Διήλθαν λοιπόν δια της πίστεως.
Η πίστη είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός στη γη και πρέπει να τη φυλάγουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, όταν πιστεύη κανείς, μπορεί με την προσευχή του να αλλάξη την πορεία μιας καταστάσεως;
– Αν έχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξη. Ακόμη και μέσα σε χείμαρρο αν έχη χτίσει το σπίτι του και ο χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ και παρακαλέση με θέρμη τον Θεό, ο χείμαρρος θα γυρίση ανάποδα.
Πρέπει όμως να έχη τέτοια πίστη πού, αν ακούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε η θάλασσα και την οργώνουν με τρακτέρ και κουβαλούν τα ψάρια με φορτηγά, να το πιστέψη. Ούτε καν θα πάη να δή.
Ακόμη και σε εκατό μέτρα απόσταση να μένη από την θάλασσα και να μην την βλέπη από ᾿κεί που βρίσκεται, δεν πάει να διαπιστώση αν είναι αλήθεια, γιατί δεν αμφιβάλλει.
Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, ότι η θεία δύναμη δεν περιορίζεται, και γι᾿ αυτό δεν ενδιαφετεται παραπάνω.
Τόση πίστη έχει. Μόνον ο αληθινά πιστός ζη αληθινά και είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος α΄. Των ουρανίων ταγμάτων
Στίχος: Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει.

Αθλητικώς συνεπλάκης, τοις παλαμναίοις εχθροίς˙ τη του Χριστού αγάπη, πτερωθείς τη καρδία˙ Γεώργιε τρισμάκαρ˙ όθεν ημίν, τερατουργείς τα ιάματα˙ και ως εκ κρίνη εκχέεις πόμα ζωής, τοις διψώσι τα ιάματα.

Ήχος δ’. Ως γενναίον εν Μάρτυσι.

Νίκης αίρει σοι τρόπαια, στεφανίτα Γεώργιε, Ζακυνθίων άπασα πόλις σήμερον, και γαρ αυτήν ηλευθέρωσας, λοιμού σαίς δεήσεσι, ρώσιν πάσιν παρασχών, και υγείαν και δύναμιν, και νυν πρέσβευε, εκ φθοράς και κινδύνων λυτρωθήναι, τους εκ πόθου εκτελούντας, την ιεράν σου πανήγυριν.
Κρότει τέρπου και χόρευε, νήσος άπασα σήμερον, Ζακυνθίων χαίρουσα και κατήφειαν, πόρρω ταχέως απέλασον, την ρώσιν γαρ είλφας, εκτινάξασα δεινήν, λοίμης κάκωσιν δύσμορφον, ταίς δεήσεσι, του στερρού Γεωργίου ον γεραίρειν, καθεκάστην μη ελλείπης, ως σον προστάτην και φύλακα.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη.

Μέγα και θαυμαστόν αληθώς, της σης αρρήτου μαρτυρίας κηρύττεται˙ το κλέος, ένδοξε μάρτυς, ως γαρ λαμπρός αριστεύς˙ το κλέος, διατρέχεις πάσαν αξιάγαστε, την κτίσιν Γεώργιε˙ και ταις θείαις κοσμούμενος, θαυματουργίαις και τας νόσους ιώμενος ˙ και τους πάσχοντας, θεραπεύων πρεσβείαις σου˙ όθεν ως αντιλήπτορα, θερμόν σε γινώσκομεν˙ και ευεργέτην παμμάκαρ, τους αιχμαλώτους ρυόμενον˙ Χριστόν ικετεύων, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι το μέγα έλεος.

Δόξα. Του Αγίου Γεωργίου. Ήχος πλ. α’

Υπέρμαχος και ρύστης ανεδείχθης Γεώργιε, της Ζακύνθου ως ταύτην παρ’ ελπίδα ρυσάμενος, της δεινής και λοιμώδους ανάγκης, ήνπερ τη ση αμάχω πρεσβεία τελείως ηφάνισας, ευρωστίαν τοις πάσιν αφθόνως παρεχόμενος· όθεν και νυν δυσωπούμέν σε, μη εξαλλείπης σαίς δεήσεσι, φυλάττειν ταύτην απήμονα, εκ πάσης βλάβης του αντικειμένου.

Κάθισμα. Του Αγίου Γεωργίου. Ήχος α’. Τον τάφον Σου Σωτήρ.

Τω δόρατι της σης, δεξιάς Αθλοφόρε, ταχέως την δεινήν, εξηκόντισας νόσον, τοις λοίμης Γεώργιε, ρώσιν πάσι δωρούμενος· όθεν πάσά σε, νήσος Ζακύνθου γεραίρει, ικετεύουσα, πάσης ανάγκης ρυσθήναι, ταις σαίς παρακλήσεσι.

Ωδή α’. Ήχος β΄. Εν βυθώ κατέστρωσέ ποτε.

Ιοβόλος νόσος εφ’ ημάς, ήκεν η δυσίατος, της λοιμικής απειλούσα τους άπαντας· αλλά συ Γεώργιε, ως ακέστωρ σοφός εξήλειψας, ταύτην παραδόξως, και ημίν την ρώσιν εχορήγησας.

Ωδή δ’,  Ελήλυθας εκ παρθένου.

Ιδού φαιδρώς, χείρας πάντες κροτούτες Ζακύνθιοι, σκιρτώμεν επάδοντες, ευχαριστήρια ασματα, Γεωργίω Μάρτυρι, τω ρυσαμένω ημάς της θανασίμου οργής.
Έχοντες νυν, σε προστάτην θερμόν ω Γεώργιε, ουδ’ όλως δυνήσεται, νόσος λοιμώδης καθάψασθαι, Ζακυνθίων πώποτε· διό σε ύμνοις ασμάτων καταστέφομεν.

Ο Οίκος.

Την προστασίαν των πιστών, και Θεοτόκον Κόρην, συν Γεωργίω τω λαμπρώ αινέσωμεν προφρόνως. Αυτοί γαρ, τη κραταιά αυτών πρεσβεία, την νήσον ταύτην παραδόξως, της λοιμώδους ανάγκης ηλευθέρωσαν· όθεν αυτούς ευχαριστούντες, ως αντιλήπτορας, και φρουρούς, προβαλλόμεθα πρέσβεις προς τον Σωτήρα· ημάς φυλάττειν αεί ικετεύοντες.
iconandlight.wordpress.com