ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π. ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΝΑΝΟΥ: «ΖΑΚΕΤΑ να πάρεις! – Υπεύθυνοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά»
~ Στο βιογραφικό μεγάλων άθεων διαβάζουμε φράσεις σαν αυτές:
«Είχε πατέρα ιερέα».
«Η θεία του ήταν μοναχή και τον είχε πολύ βοηθήσει».
«Πήγε σε σχολείο εκκλησιαστικό».
«Οι γονείς του ήταν πολύ πιστοί και αυστηροί και τηρούσαν όλους τους εκκλησιαστικούς κανόνες».
«Πρώτα σπούδασε θεολογία».
«Κάθε χρόνο πήγαινε σε ιερά προσκυνήματα και μονές».
«Ο θείος του φρόντισε να λάβει όλη τη σωστή πνευματική αγωγή».
Και άλλα παρόμοια, που δείχνουν ένα «λαμπρό» πνευματικό ξεκίνημα, που δεν προμήνυε με τίποτα τη μελλοντική «καταιγίδα».
Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι οι πιο πολλοί αντιδραστικοί και σημαντικοί άνθρωποι του καιρού μας, σε συνεντεύξεις που δίνουν στα μέσα επικοινωνίας ή σε παρέες που εμπιστεύονται, αναφέρουν ότι στα παιδικά τους χρόνια πήγαιναν κάπου κατηχητικό, ότι ήταν «παπαδάκια» στο Ιερό, ότι πήγαιναν σε χριστιανικές κατασκηνώσεις, νήστευαν, εξομολογούνταν, κοινωνούσαν και γενικώς «μύριζαν λιβάνι». Όμως κάτι στράβωσε στην πορεία.
Για πολλούς όλα αυτά δείχνουν πόσο πολύ χάλασαν αυτά τα παιδιά στην πορεία του χρόνου.
Για άλλους -στους οποίους ανήκω και εγώ- όλα αυτά είναι αφορμή για καθρέφτισμα, αυτοκριτική και αυτογνωσία, ώστε να δούμε την ποιότητα του χριστιανισμού που διδάσκουμε και διαδίδουμε.
Ο Χριστός σίγουρα είναι Ένας. Μα οι εικόνες για το Χριστό, που βγαίνουν προς τον κόσμο μας, άπειρες! Όσοι και οι άνθρωποι που τις διδάσκουν. Άλλες υγιείς, με οξυγόνο, ανάσα ζωής και χαρά. Κατάφαση του κόσμου, αποδοχή του όλου ανθρώπου, χωρίς να ακρωτηριάζεται και να ευνουχίζεται ούτε η ψυχή, μα ούτε το κορμί. Άλλες εικόνες του Χριστού, όμως, πάσχουν εγκληματικά. Και κάνουν ζημιά μεγάλη. Όταν φυσικά κάποιος είναι νέος, δεν μπορεί να κρίνει εύκολα τον μεγαλύτερο, ούτε έχει τη σιγουριά για τον εαυτό του, ώστε να πιστέψει ότι έχει δίκιο, ειδικά αν μιλά με ιερέα, που έχει κάτι σαν «αλάθητο» σε κάθε λόγο του.
Όταν όμως αυτός ο νέος μεγαλώσει και ωριμάσει, όταν σπουδάσει, διαβάσει, ταξιδέψει, κι όταν δει λίγο πιο κει, τότε ξυπνά και καταλαβαίνει. Και τρελαίνεται.
Κι όλη αυτή η «πνευματικότητα» και «υπακοή» των παιδικών χρόνων, μετά γίνεται θύμος, οργή, αντίδραση και επανάσταση.
Γι’ αυτό σου λέω, ο Χριστός σήμερα είναι αναγκαίος πιο πολύ από κάθε εποχή. Όμως ο Χριστός. Όχι εγώ κι εσύ. Ούτε οι ιδέες μας γι΄Αυτόν. Μα η γεύση Του. Η εμπειρία Του. Η ανάσα Του. Η ζωή Του. Το άγγιγμά Του.
Κύριε φανερώσου.
Εμείς η πλειοψηφία αποτύχαμε να Σε νιώσουμε, να Σε διδάξουμε, να Σε κηρύξουμε.
Μας νοιάζουν βασικά η δόξα, η εξουσία, ο χειρισμός, το χρύσωμα της ψευτιάς μας με τη λάμψη του φωτοστέφανού Σου.
Ψεύτες.
(Θα ‘θελα πολύ να πω: «ων πρώτος ειμί εγώ», μα καταντάει ψέμα κι αυτό κι υποκρισία.)
simeiakairwn.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου