Θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, που βρίσκομαι εγώ, ποιος είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιος; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους; π. Αντώνιος (Bloom) του Σουρόζ.

 

«Η αμαρτωλός έδραμε προς το μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, του μυρίσαι τον ευεργέτην, και τω μυρεψώ εβόα. Δος μοι το μύρον, ίνα αλείψω καγώ τον εξαλείψαντά μου πάσας τας αμαρτίας».

Τη αγία και μεγάλη Τετάρτη, της αλειψάσης τον Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονε..

Στίχοι
Γυνή, βαλούσα σώματι Χριστού μύρον,
Την Νικοδήμου προύλαβε σμυρναλόην.

«Ότι ηγάπησε πολύ…»
(Ματ. κs΄ 6-16, Λουκ. ζ΄ 36-48)

Οι δύο πόλοι της καρδιάς.
Ή θα αγαπάς τον Ιησούν, ή θα τον προδίδης.
Τρίτη κατάστασις δεν υπάρχει. Κανείς δεν στάθηκε αδιάφορος μέσα στην Ιστορία απέναντι στον Ιησούν. Κάποια οπωσδήποτε στάσι θα έχης πάρει απέναντί Του. Ή θα του πλένης τα πόδια με τα μύρα της αγάπης σου ή θα τον προδίδης με την ικανοποίησι του εγωισμού σου.

Αμαρτωλή Γυναίκα – Ιούδας

Η πρώτη, αμαρτωλή και μακρυά απ’ το Θεό, φθάνει μέχρι τα πόδια του Ιησού αδειάζοντας σ’ αυτά το αλάβαστρο της καρδιάς της. Ο δεύτερος, μαθητής και κοντινός του Ιησού, ανοίγει το χέρι να δεχθή τα αργύρια της προδοσίας του.
Αδελφή ψυχή, σε ποιο πόλο του συναισθηματικού σου άξονα, στάθηκες;
Ο Λόγος, από αγάπη ντύνεται την ανθρώπινη φύσι, για να μάθη εσένα να ντύνεσαι το ένδυμα του Θεού, την αγάπη.
Ο Θεός είναι Φως.
Ο Θεός είναι Αγάπη.
Η Αγάπη είναι Φως. Αυτός που αγαπά, είναι Φως.
Στη Βασιλεία του Θεού ένας Νόμος μόνον θα υπάρχη: ο Νόμος της Αγάπης. Ή μάλλον δεν θα υπάρχη κανένας Νόμος. Γιατί ό,τι γίνεται βίωμα, παύει να υπακούη σε Νόμο. Τον ξεπερνά.
Αυτός που αγάπησε εδώ στη γη πολύ τον Ιησούν, εκεί θα συναντήση ολοκάθαρα το αιώνιο πρόσωπο της Σαρκωμένης Αγάπης.
Αγία και Μεγάλη Εβδομάς
Σκέψεις και Πόθοι
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Κύριος είναι λαμπρότερος από τον ήλιο και καθαρότερος από το κρύσταλλο, γι’ αυτό και μέσα Του δε χωρούσε υποκρισία.
Ο κόσμος δεν καρφώνει στον σταυρό εκείνον που συμφιλιώνει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό. Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν εξίσωσε, δεν ανακάτωσε, δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επισκέφτηκε τη γη δυναμικά αλλά ταπεινά, για να διδάξει τους ανθρώπους ν’ αγαπούν το Θεό και τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι από μόνοι τους είναι αδύναμοι. Η αγάπη τού Θεού τους κάνει δυνατούς. Από μόνοι τους οι άνθρωποι είναι υπερήφανοι. Η αγάπη για τον άνθρωπο τους κάνει ταπεινούς. Η αγάπη για τον άνθρωπο προέρχεται από την αγάπη για το Θεό. Η ταπείνωση προέρχεται από μια αίσθηση θεϊκής δύναμης. Η αγάπη για τον άνθρωπο χωρίς αγάπη για το Θεό είναι ψεύτικη. Κάθε άλλη δύναμη εκτός από εκείνη του Θεού, είναι υπερήφανη και ψεύτικη.
Ο Κύριος.. μας δίνει όμως εντολή πως την πρώτη θέση στη μέριμνα και την ευεργεσία μας πρέπει να την έχει ο άνθρωπος. Αυτό είναι το νόημα της τήρησης της ημέρας τού Σαββάτου, το πνεύμα του Νόμου του Θεού. Με το πνευματικό σκοτάδι και την ηθική νωθρότητα που τους διέκρινε, οι Ιουδαίοι πρεσβύτεροι μόνο το γράμμα του Νόμου μπορούσαν να δουν και να το θεοποιήσουν. Έτσι ο Νόμος, αντί να γίνει οδηγός στο δρόμο της ζωής, έγινε ένα πτώμα που εκείνοι έσερναν μαζί τους. Αντί ο Νόμος να γίνει αναμμένη λαμπάδα στο σκοτάδι, έγινε κρύα στάχτη σε χρυσό δοχείο, που το προσκυνούσαν όπως οι προπάτορές τους κάποτε το χρυσό μόσχο (Εξ. λβ’ 4).
Με την απάντησή Του, που ήταν οξεία σαν ξίφος και καθαρή σαν ήλιος, ο Κύριος αποστόμωσε όχι μόνο τον αρχισυνάγωγο, αλλά κι όλους τους εχθρούς Του:
«Και ταύτα λέγοντος αυτού κατησχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ, και πας ο όχλος έχαιρεν επί πάσι τοις ενδόξοις τοις γινομένοις υπ’ αυτού» (Λουκ. ιγ’ 17).
Πόσο εύκολο είναι να υπερασπιστείς ένα έργο που έγινε από αγάπη για τον άνθρωπο! Ο Θεός στέκεται πίσω από τέτοιο έργο ως μάρτυρας και προστάτης. Το καλό έργο δίνει μια ακατανίκητη ευγλωττία στη γλώσσα. Ο Κύριος γνώριζε όλα τα μυστήρια του ουρανού και της γης. Έτσι γνώριζε και το μυστήριο αυτό που αμφισβητήθηκε από τους ολιγόπιστους, εκείνους που αναζητούσαν συνηγόρους τόσο στα καλά όσο και στα πονηρά έργα. Ο Κύριος συμβούλευε τους μαθητές Του: «Όταν δε προσφέρωσιν υμάς επί τας συναγωγάς και τας αρχάς και τας εξουσίας, μη μεριμνάτε πως ή τι απολογήσεσθε ή τι ειπήτε» (Λουκ. ιβ’ 11), «ου γαρ υμείς έστε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. ι’ 20). Παραδειγματιστείτε από τον τρόπο που απάντησε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος στους βασανιστές του. Από τον τρόπο που απαντούσαν οι πρώην ψαράδες Πέτρος και Ιωάννης, καθώς κι ο απόστολος Παύλος. Δεν είναι απαντήσεις ανθρώπων αυτές, που τις έμαθαν σε βιβλία, αλλά εκείνων που διδάχτηκαν από το Άγιο Πνεύμα. Δε μιλάνε έτσι οι συνήγοροι κι οι θνητοί άνθρωποι, παρά μόνο ο Θεός.
Ο σοφός βασιλιάς τού παλιού καιρού έδωσε προφητική φωνή σε μια ευαγγελική αλήθεια όταν είπε: «κακός υπακούει γλώσσης παρανόμων, δίκαιος δε ου προσέχει χείλεσι ψευδέσιν» (Παρ. ιζ’ 4). Η απάντηση του Χριστού στον αρχισυνάγωγο ήταν τέτοια, ώστε προκάλεσε ντροπή στους αντιπάλους και χαρά σ’ όλους τους ανθρώπους. Χάρηκαν οι άνθρωποι, γιατί είδαν στα λόγια Του μια λάμψη νίκης του καλού πάνω στο κακό, όπως νωρίτερα είχαν δει την ίδια λάμψη στο θαύμα που έκανε στη συγκύπτουσα, αλλά και σε πολλά άλλα από τα θαύματά Του. (Απόσπασμα από την ομιλία του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, την Κυριακή Ι’ Λουκά: στην θεραπεία της συγκύπτουσας)

***

π. Αντωνίου (Bloom) του Σουρόζ

Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και την Θεοτόκο. Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: «Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, που βρίσκομαι εγώ, ποιος είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιος; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»…
Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας Τον πρόδοσε, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη, οι άλλοι μαθητές το ‘βαλαν στα πόδια, κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και την Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο και είναι έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.
Ας ρωτήσουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοί είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα σ’ αυτό το πλήθος. Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τι; Κι αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που περικύκλωνε τον Χριστό, που Τον ακολουθούσε και Τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε, όπως θα φύγουμε κι εμείς από τον ναό.
Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μεγάλη Πέμπτη κι εμείς θα διαβάσουμε το Ευαγγέλιο για τον Σταυρό και τη Σταύρωση και τον θάνατο – και μετά τι; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης. Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στον Σταυρό, θΑ είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του !
Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοί είμαστε και που βρισκόμαστε, και την τελική ώρα ας στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία σου!».
από το βιβλίο: Στο φως της Κρίσης του Θεού (του Μητρ. Αντωνίου (Bloom) του Σουρόζ)

«Δεύτε ούν και ημείς, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι᾿ αυτόν, ταίς του βίου ηδοναίς», «ίνα μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού».

Αλλ’ ο τω, νοητώ μύρω χρισθείς, Χριστέ ο Θεός, των επιρρύτων παθών ελευθέρωσον, και ελέησον ημάς, ως μόνος άγιος, και φιλάνθρωπος. Αμήν.

Ο Χριστός ποτέ δεν εξευτέλισε οποιουσδήποτε αμαρτωλούς τόσο πολύ, όσο εξευτέλισε τους υποκριτές. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/22/28636/

Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Δάσκαλος. Άγιος Νικόλαος Αχρίδος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/27/22162/

Κανένας άνθρωπος δεν θέλει να αμαρτήσει. Οσία Ταϊσία η πρώην πόρνη, η έγκλειστη της Αιγύπτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/07/19897/

Στιχηρά Ιδιόμελα εσπερινού Μεγάλης Τετάρτης
Ήχος α’

Σε τον της Παρθένου Υιόν, Πόρνη επιγνούσα Θεόν έλεγεν, εν κλαυθμώ δυσωπούσα, ως δακρύων άξια πράξασα. Διάλυσον το χρέος, ως καγώ τους πλοκάμους, αγάπησον φιλούσαν, την δικαίως μισουμένην, και πλησίον τελωνών σε κηρύξω, Ευεργέτα φιλάνθρωπε.

Ήχος πλ. α’

Ότε η αμαρτωλός, προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής, συνεφώνει τοις παρανόμοις, η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, ο δε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον, αύτη τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο, αύτη ηλευθερούτο, και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού, δεινόν η ραθυμία! μεγάλη η μετάνοια! ην μοι δώρησαι Σωτήρ, ο παθών υπέρ ημών, και σώσον ημάς.
Ω της Ιούδα αθλιότητος! εθεώρει την Πόρνην φιλούσαν τα ίχνη, και εσκέπτετο δόλω, της προδοσίας το φίλημα, εκείνη τους πλοκάμους διέλυσε, και ούτος τω θυμώ εδεσμείτο, φέρων αντί μύρου, την δυσώδη κακίαν, φθόνος γαρ ουκ οίδε, προτιμάν το συμφέρον. Ω της Ιούδα αθλιότητος! αφ’ ης ρύσαι ο Θεός τας ψυχάς ημών.

Δόξα… Ήχος β’

Η αμαρτωλός έδραμε προς το μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, του μυρίσαι τον ευεργέτην, και τω μυρεψώ εβόα. Δος μοι το μύρον, ίνα αλείψω καγώ τον εξαλείψαντά μου πάσας τας αμαρτίας.

Τροπάριον της Προφητείας
Ήχος β’
Ποίημα Κασσιανής Μοναχής

Σήμερον το πονηρόν συνήχθη συνέδριον, και κατά σου κενά εμελέτησε, σήμερον εκ συμφώνου, τον βρόχον Ιούδας αρραβωνίζεται. Καϊάφας δε άκων ομολογεί, ότι εις υπέρ πάντων αναδέχη το πάθος εκούσιον. Λυτρωτά ημών, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

Κανών α’, Ωδή γ’, Τριωδίου
Ήχος β’

Το δεινόν βουλευτήριον των ανόμων, σκέπτεται, θεομάχου ψυχής υπάρχον, ως δύσχρηστον τον δίκαιον αποκτείναι, Χριστόν, ω ψάλλομεν· Συ ει Θεός ημών, και ουκ έστιν άγιος, πλην σου Κύριε.

Ήχος πλ. δ’
Ποίημα Κασσιανής Μοναχής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Γυνή, την σην αισθομένη Θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι, υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ· κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει· καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις, ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Ωδή θ’ , Ήχος β’

Μύρον παρ’ εμοί φθαρτόν, μύρον παρά σοι ζωής· μύρον γαρ όνομά σοι, κενωθέν τοις αξίοις, αλλ’ άνες μοι και άφες, βοά Πόρνη τω Χριστώ..
iconandlight.wordpress.com