ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ.

 ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ:«ΚΑΙ ΕΙ ΜΗ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΦΘΑΣΗ, ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΜΕΝ ΕΛΘΕΙΝ ΕΙΣ ΑΠΩΛΕΙΑΝ»!!!

Ἀπ' ἀρχῆς γὰρ οὐχ οὕτως ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον,
ἶνα ὅλα ταῦτα πάσχῃ καὶ οδυνάται·
ἀλλ' ὡς ἄγγελον τοῦτον ἐποίησε.
«Μικρὸν τί παρ' ἀγγέλοις» διέφερε,
καὶ παράδεισον ἐν Ἐδὲμ ποιήσας
τοῦτον ἔθετο ὥσπερ βασιλέα

τὴ προαιρέσει καὶ αυτεξουσιότητι κυβερνᾶσθαι

ἐπὶ μιὰ καὶ μόνον ἐντολὴ δεσμεύσας,

ἶνα φαίνεται ὅτι ὑπ' ἀνωτέρου διευθύνεται.

Αὐτὸς δὲ πλανηθεὶς ὑπὸ τοῦ δαίμονος
καὶ τῇ ισοθεΐα ηδυνθείς - ὅτι θὰ ἐλάμβανεν -
 ἐξορίσθῃ τοῦ Παραδείσου.
Τὴ ἐξορία ταύτῃ καὶ ταῖς ὀδύναις περιέπεσεν
 ἀφορισθεὶς παρὰ Θεοῦ,
ἵνα ἄκανθας καὶ τριβόλους θερίζῃ
πάσας τὰς ἡμέρας αὐτοῦ.

Τί δὲ εἰσὶν αἱ ἄκανθαι καὶ οἱ τρίβολοι,
εἰ μὴ αἱ ἀλλεπάλληλοι συμβάσεις
καὶ καθημεριναὶ θλίψεις ἐκ τῶν πειρασμῶν,
ἐκ τῶν διεστραμμένων ἀνθρώπων,
καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς μοχθηρᾶς ἡμῶν φύσεως;

 Ἡ ὁποία ἐκ τῆς κακῆς συνήθειας καὶ ἕξεως
ἐγένετο ὡς δευτέρα φύσις,
καὶ πάσχομεν ἐξ αὐτῆς ὀδυνηροὺς κινδύνους πλέον
παρὰ τῶν ἄλλων ἐχθρών.

Καὶ εἰ μὴ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μας προφθάσῃ,
κινδυνεύομεν ἐλθεῖν εἰς ἀπώλειαν.

 Καὶ ταῦτα δὲ πάντα μέχρι τίνος ἔχουσι τέρμα; 
Ἄχρις ὅτου, λέγει, «ἐκ γῆς ἐλήφθῃς καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ».
 Τόδε, λοιπόν, ἔθετο τέρματῶν ὀδυνῶν καὶ θλίψεων
ὁ φιλάνθρωπος Θεός.

Λοιπόν, τί ζητεῖς, ὦ καλέ μου ἀδελφέ;
Ποίαν τρῖβον νὰ εὕρωμεν,
ἡ ὁποία νὰ μὴ ἀνατέλλῃ ἀκάνθας καὶ τριβόλους;
 Ποία ἄλλη ὁδὸς εἶναι,
ἡ ὁποία νὰ μὴν περιέχεται ὑπὸ τοῦ θείου ἀφορισμοῦ;

Ὅρα μοι, λοιπὸν τοὺς βασιλεῖς,
ὅπου πρὸ ὀλίγου ἐκρότουν δι' αὐτοὺς μουσικαὶ καὶ ἔτρωγον
ὅπου τοὺς ἔτρεμεν ἡ κτίσις.
Ποῦ ὅλα ταῦτα;
 Αἱ ἄκανθαι καὶ τρίβολοι τοὺς ἔπνιξαν.
Ποῦ οἱ πρὸ ὀλίγου ὑπουργεύοντες,
ὅπου τοὺς ἔφαγον ζωντανοὺς τὰ μελίσσια;
Ἰδοὺ οἱ τρίβολοι.

Λοιπόν, ποῖος ἐδυνήθῃ ἐξιλάσαι ἑαυτὸν ἐκ τῶν ἀκανθῶν;
Οὐδείς· εἰ μὴ ὁ θάνατος!

Δράμε λοιπὸν ὁμοῦ νὰ φωνάξωμεν τὸν Σολομώντειον λόγον
«ματαιότης ματαιοτήτων τὰ πάντα ματαιότης».

Μακάριος λοιπὸν ἐκεῖνος, ὅπου ὑπέμεινεν ἄχρι τέλους
 ἐν ἄκρᾳ ὑπομονῇ, τὰ πάντα καταφρονῶν,
 καὶ διὰ τῆς μακροθυμίας
ὀλιγοστεύει τὰς ἀκάνθαςκαὶ τοὺς τριβόλους,
ἀφήνων νὰ γίνεται ζημία ἐπίγειος καὶ πλοῦτος ἐπουράνιος.

Δι' αὐτὸ λοιπόν, ἀδελφὲ μοῦ αγαπητε,
ψυχὴ τῆς ψυχῆς μου,
 καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν οστέων μου,
παράδραμε κι ἐσὺ τὰ δίκαιά σου καὶ τὰ θελήματα,
 χάριν τῆς τόσης ἀγάπης,
 ὅπου δι' εσέ τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπέρ σου,
 ἔχε ὑπομονὴν καὶ μακροθυμίαν.

Μας το έστειλε ο Ηλίας Σκουντριάνος.

oimos-athina.blogspot.com