Η ΟΣΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Ἡ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ, Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
22 Ιουνίου 2018
Διάλογος Γερόντισσας μὲ πολυγραφότατο καθηγητή του. πανεπιστημίου τῆς Κρήτης, ὁ ὁποῖος διετέλεσε καὶ
- κοσμήτορας. Ὁ καθηγητὴς πρὶν εἰσέλθει στὴ Γερόντισσα είπε στους
δικούς της ἀνθρώπους ποὺ τὴ φρόντιζαν ὅτι θὰ χειρουργεῖτο
μέσα σὲ λίγες μέρες, χωρὶς νὰ πεῖ ἀπὸ τί ἀκριβῶς πάσχει.. Ἡ
γιαγιὰ τὸν ὑποδέχθηκε στο δωμάτιό της περιχαρής.
ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ: «Εἶσαι γνήσιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Τί ὡραῖα
πράματα γράφεις καὶ λές! Σὲ παρακολουθῶ, σὲ βλέπω...»
(ἀνθρωπίνως τὸν ἔβλεπε πρώτη φορά).
Ἔβαλε τὸν σταυρὸ στὸ κεφάλι του, ἄρχισε νὰ τὸν κατεβά
ζει στὸ σημεῖο ποὺ εἶχε τὸ πρόβλημα ὑγείας, χωρὶς ἐννοεῖται
νὰ τὴν ἐνημερώσει κανείς! Ἔτσι ἔκανε πάντα καὶ ἔβρισκε τὰ
προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Φυσικά ἀνθρωπίνως δὲν ἄκουε
καὶ δὲν ἀφομοίωνε ἐγκεφαλικά. Στὸν καθηγητὴ εἶπε, κρατώντας τὸν σταυρὸ στὸ σημεῖο ποὺ εἶχε τὸ πρόβλημα: «Πῶ, πῶ!
Παναγία μου! Τί μεγάλη κοίλη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἔχεις! Δὲν ἔχω
δεί μεγαλύτερη!»
Ὁ ἄνθρωπος ἐξεπλάγη. Ὄντως ἐπρόκειτο νὰ χειρουργηθεί
γιὰ κοίλη στὴ δεξιὰ πλευρὰ τῆς κοιλιακῆς χώρας. Σηκώθηκε
καὶ ὑπέδειξε τὸ σημεῖο τῆς κοίλης στὴ γιαγιά. Ἐκείνη σταύρωσε καὶ τινάχθηκε. Ἡ σύσπαση τοῦ προσώπου της ἔδειξε
πόνο. Ἔσφιξε τὰ χείλη της καὶ εἶπε: «Θεέ μου! Πῶς ποδίδομε
(καταντοῦμε σωματικὰ) ὅταν μεγαλώσομε;»
Ἔπειτα τὸν σταύρωσε στὴν ἀριστερὴ πλευρά, ἀπ᾿ ὅπου
εἶχε κάνει ἀφαίρεση νεφροῦ παλαιότερα. Προσευχόταν ἡ Γερόντισσα μυστικὰ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ σταυρώματος. Στὸ τέλος τοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχεις τίποτα! Σοῦ βρίσκω μόνο φοβία».
Στη συνέχεια τοῦ εἶπε, ὅτι πάει στὸ κοιμητήριο γιὰ δύο γυ
ναίκες, τὴ μητέρα του καὶ τὴν ἀδελφή του. Καὶ γιὰ κάποια
σκληρότητα ποὺ ἔδειξε σὲ συνάδελφό του στο πανεπιστήμιο...
Ὁ καθηγητὴς ἐξεπλάγη καὶ ἐπιβεβαίωσε. Ἔπειτα τοῦ δώσαμε δῶρο τὸ μαντήλι της. Ἤθελε ὁ καθηγητὴς νὰ τὸ πάρει ἀπὸ
τὰ χέρια της. Ἐκείνη δὲν ἀρνήθηκε ἀλλὰ εἶπε: «Τί νὰ τὸ κάνει;»
«ἐνθύμιο», τῆς ἀπαντήσαμε. Καὶ ἐκείνη: «Δώστε το σ᾿ ἐμένὰ πρῶτα νὰ τοῦ διαβάσω». Τὸ πῆρε καὶ ἄρχισε νὰ τὸ σταυρώνει καὶ νὰ εὔχεται μυστικά. Ἔπειτα εἶπε: «Πάρτο. Δὲν εἶναι
δικό μου τώρα. Εἶναι αὐτονῶν... (Ἔδειξε τὰ εἰκονίσματα)».
Ἤθελε νὰ ἀσπαστεῖ τὸ χέρι τοῦ καθηγητῆ ὅπως κάνει
συνήθως σὲ κάποια πρόσωπα… Ἐκεῖνος, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀρνήθηκε. Ἡ γιαγιὰ ἐπέμενε. Ὁ καθηγητὴς τῆς ἔδωσε
μιὰν εἰκόνα τοῦ ὁσίου
Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἡ Γερόντισσα χαμογέλασε καὶ εἶπε: «Μοῦ ᾽φερες τὸν λέοντα τοῦ Ἁγίου
Ὄρους! Πῶ, πῶ! Τί εἶναι αὐτός;»
Ἔπειτα βυθίστηκε πολὺ στὴ θέα τῆς μορφῆς τοῦ ὁσίου
Παϊσίου. Εἶχε ἀμετεώριστους καὶ ἀκίνητους τοὺς ὀφθαλμούς
της, σὰν κάτι πολὺ μεγάλο καὶ συναρπαστικὸ νὰ ἔβλεπε, σὰν
κάπου ἀλλοῦ νὰ βρισκόταν. Κάτι ἄρχισε νὰ λέει, καὶ ἔδινε τὴ
βεβαιότητα ὅτι μὲ κάποιο συνομιλοῦσε, κάτι σὰν νὰ διάβαζε,
ποὺ ἐμεῖς δὲν καταλαβαίναμε. Ἔκανε μὲ πολλὴ εὐλάβεια
τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ ἀσπάσθηκε μὲ τρόπο ξεχωριστό,
πολλὲς φορὲς τὴ μορφὴ τοῦ ἁγίου. Επειτα τῆς ζήτησαν τὴν
εὐχή της. Καὶ ἐκείνη: «Ἂν ἔχω, χαλάλι σας. Δὲν ξέρω ἂν ἔχω
γιατὶ εἶμαι ἕνα μηδέν. Νὰ ἔχετε, ὅμως, τὴ σκέπη τῆς Ἁγίας
Τριάδος, τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Οὐρανίων Δυνάμεων».
Συγκινημένος ἀποχώρησε ἔπειτα ὁ καθηγητὴς καὶ ἡ συνοδεία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου