Συναξάριον.
Τῇ ΚΒʹ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου, ἡ Σύναξις τῆς Παναγιάς τῆς Προυσιωτίσσης τῆς «ἐν τῷ Πυρσῷ τῆς Εὐρυτανίας» [Ἐορτάζει καὶ τῇ 23ῃ Αὐγούστου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Ἀνθούσης τῆς ἐν Σελεύκεια (298) καὶ Ἀθανασίου Ἐπισκόπου Ταρσοῦ τῆς Κιλικίας (257), τοῦ βαπτίσαντος αὐτήν, καὶ Χαρησίμου, καὶ Νεοφύτου τῶν οἰκετῶν αὐτῆς (257).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαθονίκου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Ζωτικοῦ μάρτυρος ἐν Κάρπη Πόντου, Ζήνωνος, Θεοπρεπίου, Ἀκινδύνου, καὶ Σεβηριανοῦ (4ο αι.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων Λουκιανοῦ καὶ Ἰουλιανοῦ ἐν Ἠλιουπόλει (σημ. Ζάχλε/Zahlah) Λιβάνου (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Μαῦρος πρεσβύτερος ἱερομάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 50 μάρτυρες ἐν Reims Γαλλίας (260)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη οἱ ἅγιοι Μάρτυρες Εἰρηναῖος, Ὤρ, καὶ Ὄροψις, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τῆς Τοσκάνης (περ. 880)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Ἀριάδνη ἡ Βασίλισσα (515), θυγατέρα τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος Α’ τοῦ Θρᾳκὸς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Εὐλαλίας, τῆς ἐν Βαρκελώνῃ τῆς Ἱσπανίας (303).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ Α’ Ἀντιμόνωφ τῆς Ὄπτινα (1894)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῆς Παναγίας τῆς Γεωργιανῆς (τῆς Γεωργίας) τῆς Μονῆς τοῦ ἁγίου Ἀλεξίου τῆς Μόσχας (1650)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εὑρέσεως τῆς Ἁγίας Κάρας (1952) τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Νέου καὶ θαυματουργοῦ τοῦ Μονοχίτωνος καὶ ἀνυποδήτου τοῦ Φιλοθεΐτη, κτίτορος τῆς ἱερᾶς Μονῆς Φλαμουρίου Πηλίου (1594)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων νεο-ἱερομαρτύρων Ἐφραίμ (Κουζνέτσοφ) Ἐπισκόπου Σελενγκίνσκ καὶ Ἰωάννου (Βοστόργκοφ) ἱερέως (1918), Μακαρίου (Gnevushev) Ἐπισκόπου Orel, καὶ Ἰωάννου (Boyarshinov) καὶ Ἀλεξίου (Naumov) ἱερέων (1918), Ἰγνατίου (Bazyluk) ἐν τῇ Μονῇ Ἁγίου Ονουφρίου ἐν Jabłeczna Πολωνίας (1942), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
«Μείνον μεθ’ ημών, η ημετέρα παράκλησις, το μόνον επί γης ημών παραμύθιον.
Μη εάσης ημάς ορφανούς, Μήτερ…».
Το εικόνισμα της Παναγίας στην Προύσα
Αληθινή συγκλονιστική Ιστορία
O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας. Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν. Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..
Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε. ”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…
Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του… “Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα”, ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα. Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας. Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.
Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί, Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ´όλο το σπίτι ευωδία.
Όλα αυτά έμενα μ´ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.
Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ´ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.
Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε. ”Όχι εσύ παιδί μου”, μου είπε χαμηλόφωνα.
“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος”, τον κοίταξα με παράπονο.. “Τότε να βαπτιστώ”, του απάντησα.
Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενήλικος κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.
Κι εγώ περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τούτο εδώ το χωριό.
Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημένη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοίχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω από το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νιώθω μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσεύχη μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.
Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω από το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ´ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα από κάτω ένα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός”, σκέφτηκα.
Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλι και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.
“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε από αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμο θυσαυρό τους για να μήν πέσει σε βέβηλα χέρια”. Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και γω. Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος από την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε από τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπει γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.
Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. “Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου”, προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της. Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσερή αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την εικόνα από το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. “Κάποιον θα στείλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα από το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.
Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο από τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του. Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά. Αποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πριν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι, “Πάρτο παιδί μου“, του είπε. “Έχει χώμα από τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του!“.
***
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ο Κύριος Χριστός δεν ισχυρίστηκε ότι δεν θα υπάρχει πόλεμος, αλλά μας δίδαξε πώς θα απαλείψουμε τις αιτίες του πολέμου.
Η συμμαχία με το κακό φέρνει το κακό
«Είναι πολύ συσκοτισμένη η συνείδηση πολλών κυβερνητών στη Δύση! Δίχως κανένα ηθικό και πνευματικό κριτήριο είναι έτοιμοι μπροστά στον κίνδυνο, ανά πάσα στιγμή να συμφωνήσουν με το διάβολο μόνο και μόνο για να νικήσουν. Δεν κοιτούν ούτε το πνεύμα ούτε την ηθική ενός λαού πριν συμμαχήσουν μαζί του, αλλά απλά και μόνο την αποκαλούμενη υλική του δύναμη, δηλαδή το μέγεθος του στρατού, τις ξιφολόγχες, τα πολεμικά υλικά, την πολεμική παραγωγή και τα χρήματα. Εντελώς τυφλοί έναντι του αποφασιστικού ρόλου του Δημιουργού, οι άνθρωποι μετέτρεψαν έτσι απλά τον πόλεμο σε ένα αιματηρό τυχερό παιχνίδι με αποδόσεις.
Ο Βοναπάρτης ήταν έτοιμος να ασπασθεί το Ισλάμ προκειμένου να φθάσει στη νίκη! Η Αυστρία στις αρχές του 19ου αιώνα βοηθούσε στην απελευθέρωση των Χριστιανών των Βαλκανίων από τους Τούρκους και στα τέλη του ίδιου αιώνα συμφιλιώθηκε με τους Τούρκους ενάντια των ιδίων χριστιανών που πριν στήριζε. Τελικά συμμάχησε με τους Τούρκους στον Α ‘ Παγκόσμιο Πόλεμο και μαζί τους ηττήθηκε. Πρέπει να θυμόμαστε πως οι σύμμαχοι επαινούσαν τους Τούρκους, για να τους κερδίσουν στο πλευρό τους κατόπιν τους κατηγόρησαν και τους καταδίκασαν. Και ενώ κατά τη διάρκεια του πολέμου τους κατηγορούσαν, αμέσως στο τέλος του πολέμου κάποιοι από αυτούς έγιναν φίλοι της Τουρκίας συνωμοτώντας ο ένας εναντίον του άλλου και κρυφά βοηθούσαν τους Τούρκους εναντίον των Ελλήνων μέχρι να οδηγηθούν στον φοβερό μακελειό της Ανατολίας, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την εκδίωξη των Ελλήνων από την χώρα. Μα δεν είναι αρκετό να θυμηθούμε τη γενοκτονία των Αρμενίων- αυτή την πέτρα του σκανδάλου τόσο για τις ορδές των μουσουλμάνων όσο και για τις συνειδήσεις των Χριστιανών – για να αξιολογήσουμε πόσο βαθειά συσκοτισμένη είναι η συνείδηση των Δυτικών κυβερνητών υπό το πρίσμα της αληθείας και της ηθικής; Ποιός για παράδειγμα από αυτούς σκέφτηκε ότι η συνθηκολόγηση με το κακό επιφέρει το κακό; Πράγματι σ΄ αυτούς δικαίως μπορεί να αποδοθεί ο προφητικός λόγος που επαληθεύθηκε μέσω της ιστορίας της ανθρωπότητας: είναι τυφλά τα μάτια τους και πέτρα η καρδιά τους έτσι που δε βλέπουν με τα μάτια ούτε με την καρδιά καταλαβαίνουν (Ιωαν. Ιβ’ ,40).
***
Το ότι η συμμαχία με τον κακό σύμμαχο επιφέρει το κακό το δείχνουν τα τρία ακόλουθα Βιβλικά παραδείγματα:
Ο βασιλιάς του Ιούδα Ασά, που έπραττε ό,τι ευαριστούσε τον Κύριο, και ο Κύριος του χάρισε λαμπρή νίκη ενάντια στους Αιθίοπες, αμάρτησε μόνο σε ένα πράγμα. Πήρε όλο το ασήμι και το χρυσάφι από τον ναό του Θεού και μ΄ αυτό πλήρωσε τον Βεν- Αδάδ, το Σύρο βασιλιά από την Δαμασκό, για να διασπάσει μ΄ αυτόν τον τρόπο τη συμφωνία αυτού του βασιλιά με το βασιλιά του Ισραήλ, έτσι έγινε σύμμαχος του Ασά. Ο Σύρος βασιλιάς παίρνει το ασήμι και το χρυσάφι, αλλά κάνει περισσότερα απ ότι πληρώθηκε να κάνει. Όχι μόνο διαλύει τη συμμαχία με τον βασιλιά του Ισραήλ, αλλά και ξεκινά αιφνιδιαστικά πόλεμο εναντίον του και κατακτά μερικές πόλεις. Από αυτό όμως ο Ασά δεν έχει κανένα όφελος. Ο μεγάλος θησαυρός που αφαιρέθηκε από τον ναό, ξοδεύτηκε μάταια. Τότε παρουσιάστηκε στο βασιλιά ο προορατικός άνθρωπος του Θεού Ανανί και από την πλευρά του Θεού του απηύθυνε την παρακάτω μομφή: επειδή στηρίχθηκες στο βασιλιά της Συρίας και όχι στον Κύριο το Θεό σου, γι αυτό θα φύγει από την εξουσία σου ο στρατός του βασιλιά του Ισραήλ. Οι Αιθίοπες και οι Λίβυοι, δεν είχαν πολυάριθμο στράτευμα και πάρα πολλές άμαξες και ιππείς; Επειδή όμως τότε βασίστηκες στον Κύριο εκείνος τους παρέδωσε στην εξουσία σου. Τέτοια ήταν η μομφή στο βασιλιά Ασά και ο προφήτης θα συμπληρώσει τον παρακάτω σημαντικό λόγο: τα μάτια του Κυρίου περιτρέχουν όλη τη γη, για να δείξει την παντοδυναμία του σ’ εκείνους που είναι ειλικρινείς απέναντί του. Επίσης συμπλήρωσε με την προφητεία για το βασιλιά Ασά: γι’ αυτό από δω και πέρα θα έχεις διαρκώς πολέμους. Έτσι κι έγινε.
***
Ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωσαφάτ που έπραττε το σωστό ενώπιον του Κυρίου, ανταποκρίθηκε στην πρόταση του διεστραμμένου βασιλιά του Ισραήλ Αχαάβ να συμμαχήσουν και μαζί να επιτεθούν στους Σύρους. Μετά από μεγάλες γιορτές ξεκίνησαν και οι δυο βασιλείς μαζί με τους στρατούς τους ενάντια στους Σύρους. Ο βασιλιάς Αχαάβ, που του είχε πει ο προφήτης ότι δε θα επιστρέψει ζωντανός από αυτό τον πόλεμο, ντύνεται με τη στολή απλού στρατιώτη – είτε από φόβο είτε από πονηριά – και συμβουλεύει το σύμμαχο βασιλιά Ιωσαφάτ εκείνος να παραμείνει με τη βασιλική στολή του. Στον πόλεμο ηττήθηκαν, ο Αχαάβ σκοτώνεται και παραλίγο να σκοτωθεί και ο Ιωσαφάτ. Κάποιοι Σύριοι αρματηλάτες κυνηγούν τον Ιωσαφάτ, προσπαθώντας να τον καρφώσουν με τα δόρατα τους, νομίζοντας πως αυτός είναι ο βασιλιάς Αχαάβ. Φοβισμένος ο Ιωσαφάτ καλεί σε βοήθεια τον Θεό και ο Κύριος τον βοήθησε, αποσπώντας τον από εκεί. Κυριευμένος από το φόβο ο Ιωσαφάτ χάνει μεγάλο μέρος του στρατού του και επιστρέφει με άδεια χέρια από την κακή συμμαχία. Κατά την επιστροφή του τον συνάντησε ένας προορατικός άνθρωπος του Θεού ο Ιηού, γιός του Ανανί, και του εξηγεί το λόγο της συντριβής του, τον επιπλήτει: βοήθησες τον ασεβή, αυτόν που μισεί τον Κύριο αγαπάς; γι’ αυτό οργίστηκε ο Κύριος μαζί σου. Αλλά ο Ιωσαφάτ δε βάζει μυαλό και αργότερα συμμαχεί με τον Οχοζία, αρχείο και ασεβή βασιλιά του Ισραήλ. Αυτή η συμμαχία στοχεύει με την κατασκευή πλοίων να κτυπήσουν στη Θαρσείς και να την καταλάβουν. Η κατασκευή των πλοίων γινόταν στην Εσιών – Γάβερ. Τότε θα επιπλήξει τον Ιωσαφάτ ένας άλλος προφήτης ο Ελιέζερ γιός του Δωδαυά: επειδή συμμάχησες με τον Οχοζία ο Κύριος θα καταστρέψει τα έργα σου. Πράγματι, λίγο αργότερα από αυτή την προφητεία, θα κτυπήσει θαλασσοταραχή και θα καταστρέψει το κοινό τους έργο. Έτσι τα πλοία ναυάγησαν και δεν μπόρεσαν να πάνε στη Θαρσείς.
***
Δεύτερο παράδειγμα: ο βασιλιάς του Ιούδα Οχοζίας έπραττε ό,τι δυσαρεστούσε τον Κύριο ευχαριστώντας κυρίως τη μοχθηρή μητέρα του Γοθολία. Ανάμεσα στα άλλα φαύλα συμμαχεί με τον ασεβή και μοχθηρό Ιωράμ, γιό του Αχαάβ. Έτσι οι δυο τους επιτέθηκαν στον βασιλιά της Συρίας Αζήλ για να καταλάβουν τη Συριακή Ραμώθ στη Γαλαάδ. Ο πόλεμος θα χαθεί για τους συμμάχους. Ο Ιωράμ τραυματίστηκε βαριά και με δυσκολία τον μετέφεραν στην πρωτεύουσά του στην Ιζρεέλ. Ο Οχοζίας επιστρέφοντας από το μέτωπο περνά από την Ιζρεέλ να επισκεφθεί τον τραυματία σύμμαχο του. Αλλά ο Θεός είχε αποφασίσει την καταστροφή του Οχοζία γι ‘ αυτό επισκέπτεται τον Ιωράμ. Επειδή ακριβώς την περίοδο εκείνη σημειώθηκε εξέγερση εναντίον του Ιωράμ από τον αρχηγό του στρατού Ιηού. Αυτός σκότωσε τον Ιωράμ. Ο Οχοζίας διαφεύγει και κρύβεται στη Σαμάρεια. Αλλά τον συνέλαβαν και οδήγησαν μπροστά στον Ιηού που τον εκτέλεσε.
Τρίτο παράδειγμα κάπως διαφορετικό. Ο βασιλιάς Αμασίας που έπραττε το σωστό ενώπιον του Κυρίου, ετοιμάζεται να επιτεθεί στους Σύρους. Και ετοιμάζει στον Ιούδα 300.000 επίλεκτους στρατιώτες με άρματα και ασπίδες. Του φάνηκαν λίγοι και προσέλαβε από τον Ισραήλ άλλους 100.000 άνδρες. Οι Ισραηλινοί όμως έχουν απορριφθεί από τον Θεό λόγω των αμαρτιών τους. Τότε πλησίασε τον βασιλιά Αμασία ένας άνθρωπος του Θεού και του είπε: βασιλιά ας μην έρθει μαζί σου ο στρατός του Ισραήλ επειδή ο Κύριος δεν είναι μαζί του. Ο Αμασίας λυπήθηκε γιατί είχε δώσει πολλά χρήματα στους μισθοφόρους και ρώτησε τον άνθρωπο του Θεού: τί θα κάνω όμως με τα εκατό τάλαντα που έχω δώσει στους στρατιώτες του Ισραήλ; Σ’ αυτό ο άνθρωπος του Θεού του απάντησε: ο Κύριος είναι δυνατός θα σου δώσει περισσότερα από αυτά. Τότε ο βασιλιάς Αμασίας άκουσε την φωνή του Θεού, άφησε τους μισθοφόρους στρατιώτες και ξεκίνησε μόνος με τον στρατό του εναντίον των Σύρων. Και πέτυχε ένδοξη νίκη.
Αυτά τα τρία παραδείγματα μας δείχνουν ξεκάθαρα πως από το ηθικό ποιόν του συμμάχου εξαρτάται η έκβαση ενός πολέμου.
Από αυτά τα βιβλικά παραδείγματα είναι σαφής η διδασκαλία:
α. Ο ασεβής και αχρείος σύμμαχος στον πόλεμο επιφέρει ζημία τόσο για τον ίδιο όσο και για τους καλούς του συμμάχους.
β. Με τους λαούς στον πόλεμο συμβαίνει ότι και με τα άτομα στην ειρήνη, δηλαδή η συνεργασία με το κακό επιφέρει κακό σ’ όλους τους συνεργάτες.
γ. Ο δίκαιος Θεός είναι πάντοτε ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος για εκείνους που προστρέχουν σ’ Αυτόν και προσεύχονται σ’ Αυτόν.
δ. Καμία υλική υπεροπλία την οποία οι ασεβείς και άπληστοι υπολογίζουν δε βοηθά σε τίποτα.»
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ 106, εκδόσεις Παρρησία
***
Οι άνθρωποι διαφεντεύουν μόνο τους σκοπούς των πολέμων, αλλά ποτέ την έκβασή τους. Όταν οι άνθρωποι στοιβάζουν αίτια πολέμου, τότε ο Θεός επιτρέπει τον πόλεμο και αποφασίζει για την έκβασή του.
Ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει στη γη χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας, είπε ο Σωτήρας και ακόμα πρόσθεσε έχει μετρημένες και τις τρίχες της κεφαλής σας (Ματθ. Γ, 29). Όταν λοιπόν δεν μπορεί να πέσει ούτε ένα σπουργίτι χωρίς τη θέληση του Θεού, πώς μπορεί τότε να πέσει ένας λαός ή ένας άνθρωπος στον πόλεμο; Κι όταν κι οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες, πώς δεν απαρίθμησε ο Θεός όλους τούς δημιουργημένους ανθρώπους; Κι ο δημιουργός των ανθρώπων δεν απαριθμεί τους ανθρώπους μόνο για να γνωρίζει τον αριθμό τους, άσχετα με το ποιος και πώς αυτός ο αριθμός θα σμίκρυνε ή θα αύξανε, αλλά η γνώση Του για τον αριθμό όλων των ανθρώπων σημειώνει ταυτόχρονα και την κρίση Του για την πορεία κάθε ανθρώπου.
Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι θα νικήσει εκείνη η πλευρά, πού η θέληση του Θεού επέλεξε να της απονεμηθεί η νίκη. Και το σε ποιά πλευρά κατά το θέλημα του Θεού θα απονεμηθεί η νίκη, είναι ξεκάθαρο στην Αγία Γραφή του Θεού, σαφές κι από τη μέχρι τώρα αναφορά μας, σαφές κι απ’ όλους τους πολέμους σ’ ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, μόνον αν αυτοί οι πόλεμοι διαβάζονται υπό το φως της Βίβλου.
Κοντολογίς: η θέληση του Θεού θα απονέμει τη νίκη στην πλευρά εκείνη πού διαθέτει την πιο καθαρή και την πιο σταθερή πίστη στο Θεό και η οποία θα τηρεί σοβαρά τις εντολές Του. Ο απομακρυσμένος από το Θεό και τις εντολές Του λαός θα χάσει τον πόλεμο, ακόμα κι αν οι πιθανότητες είναι μηδαμινές. Οι απομακρυσμένοι από το Θεό και τις εντολές Του ηγέτες ενός λαού, δε θα βοηθηθούν ούτε από την εξυπνάδα τους, ούτε από τούς υπολογισμούς τους, ούτε από το στρατό, ούτε από τον πολιτισμό, ούτε από τα όπλα, ούτε από τις διπλωματικές σχέσεις, από την ευφράδεια του λόγου τους, ούτε από οποιοδήποτε υλικό αυτού του κόσμου.
Ο λαός όμως πού μαζί με τους ηγέτες του είναι με το Χριστό Θεό (μιλάμε ακόμα για τούς χριστιανικούς λαούς) θα προστατευτεί από τον πόλεμο ή αν μπει στον πόλεμο θα βγει νικητής εντελώς ανεξάρτητα από τον αριθμό του στρατού του, τον πολιτισμό του και το οπλοστάσιό του…
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία
Η οσία ασκήτρια Πολυχρονία με θεία αποκάλυψη βρήκε το κρυμμένο λείψανο της οσίας Ανθούσας της Ταρσού. Ο θείος έρως είναι τρέλλα, βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γης· τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/21/29766/
Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τί λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η Ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/30/%ce%b1%ce%b4%ce%b5%ce%bb%cf%86%ce%bf%ce%af-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%bb%ce%ad%cf%80%ce%b5%cf%84%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%ce%b9/
Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν την αληθινή καταγωγή μας. Δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων… Τα δικά μας χώματα είναι ζυμωμένα με ουρανό. Είναι ραντισμένα με αγιασμό. Δεν υπάρχει περίπτωση: είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει… η άνοιξη θα ‘ρθει! Θ’ ανατείλει ο ήλιος απ’ τα Χώματα! Έφτασε ο καιρός. κ.Μαρία Μουρζά
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/18/62268/
Η μεγάλη υποκρισία κυριάρχησε στους ηγέτες των χριστιανικών λαών, που αν και μιλούσαν διαρκώς για την ειρήνη στην πραγματικότητα κρυφά έκλειναν συμφωνίες, Και κάθε κρυφή συμφωνία τους σήμαινε πόλεμο. Παντού βρυχώνται οι προετοιμασίες για τον πόλεμο… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/11/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B7/
Ἀπολυτίκιον Παναγίας Προυσιωτίσσης
Ἦχος α’.
Τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης Σύ προΐστασαι Πρόμαχος καὶ τερατουργὸς ἐξαισίων, τῇ ἐκ Προύσσης Εἰκόνι Σου, Πανάχραντε Παρθένε Μαριάμ, καὶ γὰρ φωτίζεις ἐν τάχει τοὺς τυφλούς, δεινούς τε ἀπελαύνεις δαίμονας καὶ παραλύτους δὲ συσφίγγεις Ἀγαθή. Κρημνῶν τε σώζεις καί πάσης βλάβης τοὺς Σοὶ προστρέχοντας. Δόξα τῷ Σῷ ἀσπόρω Τοκετῷ, δόξα Τῷ Σέ θαυμαστώσαντι, δόξα Τῷ ἐνεργούντι διά Σοῦ τοιαῦτα τέρατα.
Απολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ἀνθούσης τῆς ἐν Σελεύκεια
Ἦχος πλ. δ’
Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Μαρία τὸ πνεῦμά σου.
Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαθονίκου
Ἦχος γ’ . Θείας πίστεως.
Νίκης τρόπαιον, κατὰ τῆς πλάνης, Ἀγαθόνικε, λαμπρὸν ἐγείρας, τῶν ἄφθαρτων ἀγαθῶν, κατηξίωσαι τοῦ γὰρ Δεσπότου ζηλώσας τὸν θάνατον, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ὤφθης μέτοχος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Εὐλαλίας τῆς ἐν Βαρκελώνῃ τῆς Ισπανίας
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.
Τὴν εὐλάλως τὸν Λόγον Θεὸν κηρύξασαν, πανευλαβῆ Εὐλαλίαν τῆς Βαρκελώνης σεπτόν, ἐγκαλλώπισμα πιστοὶ ἀνευφημήσωμεν, ὅτι ἐνήθλησε στεῤῥῶς, καὶ ἐμαρτύρησε σεπτῶς, ὡς σφάγιον ὑπὲρ Λόγου, καὶ εἰσῆλθε κατεστεμμένη, εἰς τὴν παστάδα τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Ἐν τῇ γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον, οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικὸς.
Τὴν κλῆσιν ἀγαθήν, κεκτημένος θεόφρον, ἀνδρῶν τῶν πονηρῶν, ἀπεστράφης τὸ σέβας, μὴ πτήξας τὰ βάσανα, Ἀγαθόνικε ἔνδοξε· ὅθεν γέγονας, τῶν ἀγαθῶν κληρονόμος, καὶ ἀπείληφας, σὺν τοῖς συνάθλοις ἀξίως, τὸν ἄφθαρτον στέφανον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου