Διδαχή Περί του «καιρού της Αποστασίας» στις μέρες μας καί της εξ αυτής εξάρσεως των «Παθών της Ατιμίας» (Ρωμ. α', 26) "Ό διαστροφικός τρόπος ζωή θα έπιφέρη άναποφεύκτως καί διαστροφικόν τρόπον καταστροφής!

Διδαχή

Περί του «καιρού της Αποστασίας» στις μέρες μας καί της εξ αυτής εξάρσεως των «Παθών της Ατιμίας»

(Ρωμ. α', 26)

Εισαγωγή

Αγαπητοί μου πιστοί Χριστιανοί,

Στις μέρες μας ήδη καλλιεργείται καί βιοϋται μέσα στόν κόσμο ή κατ’ εξοχήν Μεγάλη Αποστασία, περί της όποιας μιλούν καί προφητεύουν σαφώς, τόσον ή Αγία Γραφή όσον καί οι θείοι Πατέρες.

Αυτή ή παρουσιαζόμενη σήμερα όλως ιδιάζουσα ποιοτικώς καί ποσοτικώς Αποστασία μέ κριτήριο τά όσα ορίζει ό Νόμος καί ό Λόγος του Θεού, προετοιμάζει καί καλλιεργεί μετά βεβαιότητος εκείνο τό σαθρό, διεφθαρμένο καί εξαθλιωμένο υπόβαθρο, μέσα από τό όποιο θα δυνηθεί να αναδυθεί καί να αναφανεί ό προφητευμένος από τις Γραφές καί τούς Αγίους, ό Έσχατος Αντίχριστος!

Αυτή ή εκ Θεού Αποστασία στις μέρες μας, καλπάζει μετά συνεχώς επαυξανόμενης ταχύτητος καί θλιβεράς τραχύτητος γιά να καταλήξη πρός τήν άνευ προηγουμένου άκροτάτην αιχμήν της, άναφορικώς, όχι μόνο ώς πρός τό «κοσμοθεωρητικό», αλλά, κατά άναπόδραστον συνέπειαν, καί ώς πρός τό «πρακτικό» καί τό «ηθικό» πεδίο!

Όφθαλμοφανώς καί όλως ιδιαζόντως, άναφαίνεται σήμερον τόσον ή πολλή άσέβεια πρός τόν Δημιουργό μας καί Θεό μας, μέχρι καί ή άλογος άρνησι της Ύπάρξεως Του, όσον καί ή εξωφρενική ήθική διαφθορά μεταξύ ήμών των άνθρώπων.

Τό κακό έπληθύνθη στις μέρες μας ύπερβαλλόντως επί της γης, ώστε τούτο πλέον διαπράττεται εύκολώτερα, ανετότερα καί ευρύτερα καί, προπαντός, αναιδέστερα, ύποβοηθούσης μάλιστα καί της εν πολλοίς κακής χρήσεως της μετά ραγδαιοτάτων ρυθμών έξελισσομένης τεχνολογίας!

«Πάντες έξεκλίναμεν» κατά τόν ψαλμωδόν Δαυίδ, καί ούαί καί άλλοίμονον όταν θα ξεχειλίση κάποια στιγμή τό ποτήριο της Υπομονής τού Θεού!

Στις ήμερες μας προβάλλεται άσύσταλα ή άμαρτία,

καί προσβάλλεται πρωτόγνωρα ή Αρετή!

Τώρα κορυφοΰται τό κακό μέσα στόν κόσμο, ώστε να προσβάλλεται ό πνευματικός καί σωτήριος τρόπος ζωής, πού μας δίδαξεν ό άνυπέρβλητος καί ύπέρχρονος Λόγος τού Θεού καί οι θεόπνευστοι Αγιοι της Εκκλησίας μας καί, κατά συνέπεια, να προβάλλεται πλέον ή άμαρτία, ώσάν να είναι τάχα... «φυσιολογική»!!!

Ή Αρετή (πίστις, θεοσέβεια, τιμιότης, άγνότης, αύταπάρνησις, ταπείνωσις, αύτομεμψία, άφιλοχρηματία, σωφροσύνη, εγκράτεια, ελεημοσύνη, λιτότης, ολιγάρκεια, μετάνοια, γενικώς ή άγιότης καί μάλιστα ή Αληθινή Αγάπη (όπως δηλαδή μάς την δίδαξε ό Χριστός μας καί όχι όπως την παρανόησαν καί την νόθευσαν οι άνθρωποι), παρουσιάζονται πλέον, ώς... παρωχημένα, αχρείαστα ή καί άχρηστα!

Δυστυχώς αυτή ή επικίνδυνος πορεία καί έφάμαρτος νοοτροπία εμφανίζεται έμφαντικώς άκόμη καί μεταξύ ήμών τών θεωρουμένων ορθοδόξων Χριστιανών!

Όταν όμως ή άμαρτία άμνηστεύεται, ή καί «ωραιοποιείται», σημαίνει ότι είναι εκ τών πραγμάτων αδύνατον πλέον να προβληματίση, να ταρακουνήση, καί να ώθήση τόν άμαρτάνοντα πρός την σωτήριον Μετάνοιαν!

Άλλ’ όμως, όπου δέν υπάρχει άληθινή Μετάνοια, εκεί άσφαλώς δέν υπάρχει ούτε ή λυτρωτική παραδοχή της, οϋτε ή εν τώ Μυστηρίω έξομολόγησίς της. ’Ή, καί άν ύπάρχη, αυτή είναι μόνον τυπική, «διά τών χειλέων» μόνον, εξωτερική. Δέν είναι καθαρά καί ειλικρινής. Δέν ενεργείται μέ την δέουσαν συντριβήν καρδίας καί μέ πραγματική διάθεσιν διορθώσεως. Άλλ’ ούτε καί μέ άπόφασιν άλλαγής τρόπου σκέψεως καί έξαγιασμοΰ της ζωής μας!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ. ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ. ΔΙΔΑΧΗ. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΕΞΑΡΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΗ ΑΤΙΜΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

Πώς είναι δυνατόν να μετανοήση κάποιος δι’ άμαρτίας, τάς οποίας, ενώ μέν τάς διαπράττει, δέν τάς παραδέχεται όμως ώς αμαρτίας, αλλά τάς θεωρεί απλώς ώσάν παρωνυχίδας; Εσχάτως μάλιστα, να καταντήσουν να νομίζουν κάποιοι, ότι ακόμη καί αίσχραί άμαρτίαι, δύνανται τάχα να αποτελούν καί αιτίας... «υπερηφάνειας»! Ουαί καί αλλοίμονο διά την επερχομένη εκ Θεού φοβερόν οργήν, εάν δέν ύπαρξη ή εκ βαθέων Μετάνοια!

Σκεφτείτε το καλά καί πέστε μου ειλικρινά, αγαπητοί μου πιστοί Χριστιανοί:

Υπάρχει μήπως χειροτέρα αμαρτία από την αμετανοησία; Καί μάλιστα, όταν αυτή ή αμετανοησία προέρχεται από την άμνήστευσιν πολλών σοβαρών, ακόμη καί θανάσιμων αμαρτημάτων;

Ή τοιαύτη αμετανοησία αποτελεί άσφαλέστατα έσχάτην άνοησίαν!

Μήπως δέν συνιστά αυτή άκριβώς ή έμμονή μας εις την αμετανοησία, την βλασφημίαν κατά του Αγίου Πνεύματος; Αυτήν δηλαδή την βλασφημίαν περί της όποιας ομιλεί ό Κύριός μας, καί ή οποία ουδόλως δύναται βεβαίως να οδήγηση εις Μετάνοιαν. Καί άρα ούτε εις άφεσιν άμαρτιών. Άλλ’ έπομένως οδηγεί εις την αιώνιον καταδίκην (Μάρκ. γ', 29);

Κατάστασις Πολιορκίας

Πολλά τά αίτια καί πολύμορφοι αί έκδηλώσεις της εκ του Θεού Αποστασίας μας κατά τάς ήμέρας μας!

«Κατάστασις Πολιορκίας», έσωθεν καί έξωθεν!

Καί κατ’ άρχάς μέν, ή μέχρι πρό τίνος μεγάλη αφθονία τών ύλικών άγαθών, ή εικονική μας εύμάρεια, καί ή νομιζομένη πολυτέλεια, μάς ένέπαιξαν τόσο πολύ τόν νουν, μάς ένάρκωσαν τόσο βαθιά τάς καρδίας καί μάς ένέκρωσαν τόσο συντριπτικά τά πνευματικά μας κριτήρια καί τά σωτήριό μας αισθητήρια, ώστε  να βιώνωμεν στις μέρες μας τρομερόν σύγχυσιν καί τραγικήν παράνοιαν!

Όπως λέγει ή Γραφή: «Καί έφαγεν Ιακώβ καί ένεπλήσθη, καί άπελάκτισεν ό ήγαπημένος' έλιπάνθη, έπαχύνθη, έπλατύνθη, καί έγκατέλιπε Θεόν τόν ποιήσαντα αυτόν, καί άπέστη από Θεού, του Σωτήρος αύτοΰ»(Δευτ. 32, 15).

Ώς εκ των ώς άνω, συνεχίζομεν μέχρι καί σήμερον, να ζώμεν αμέριμνοι, ώς υπνωτισμένοι, ώς «να μήν συμβαίνη τίποτε», ώς ζώντες μεν βιολογικώς, αλλά, δυστυχώς, ώς ύπάρχοντες νεκροί πνευματικώς, καλλιεργούνται την προτέραν μας αμαρτωλό συνήθειαν, καί παραμένοντες προσκολλημένοι εις την αγωνιώδη μέριμναν διά τά μάταια καί τά κίβδηλα, τά ανούσια καί τά ανώφελα, του νυν αίώνος, του άπατεώνος!

Καί δέν εύρίσκομεν, ισχυριζόμεθα, καιρόν να συλλογισθώμεν περί του Θεού, περί του έπερχομένου βεβαίου (αλλά συχνάκις καί βιαίου) βιολογικού μας θανάτου, περί της έπερχομένης φοβέρας Ημέρας της Κρίσεως, περί της Μελλούσης Ζωής καί περί των θεοδιδάκτων τρόπων πρός έπίτευξι της Αιωνίου Σωτηρίας μας.

Προσηλώσαμεν δυστυχώς τά βλέμματά μας εμπαθώς προς την παρερχομένην ύλην καί την προερχομένην εξ αυτής οδυνηράν ηδονήν, καί τό έξ αυτών άναδυόμενον αδυσώπητο άδυτο όνειδος!

Άναζητοΰμεν ψεύτικη καί παροδικήν παρηγοριάν εις άπατηλάς συναναστροφάς καί ψυχοφθόρους «ψυχαγωγίας», διά μέσου ποικίλων δαιμονικών εκδηλώσεων, όπως π.χ. νυκτερινών καί σκοτεινών «εύκαιριών», καί εν γένει διά της ελαφρά τή καρδία διαπράξεως πράξεων πονηρών, περί των οποίων ό λόγος του Θεού ρητώς αποφαίνεται' «τά γάρ κρυφή γινόμενα ύπ’ αυτών αισχρόν έστι καί λέγειν» (Έφ. ε', 12).

Ή πολύμορφος άκολασία πλεονάζει πλέον εις τον κόσμον, άδιακρίτως δόγματος καί φυλής.

Τραγικώτερον όμως ότι πλεονάζει, δυστυχώς, καί μεταξύ ήμών, τών θεωρούμενων ορθοδόξων χριστιανών!

Ξεχνάμε (ή απωθούμε στα άδυτα τού Είναι μας) τό αναμφίβολο γεγονός ότι, ό τρόπος ζωής της αισχύνης καί της προβολής τών «παθών της ατιμίας» (Ρωμ. α', 26) αποτελεί, κατά τον άδιάψευστον λόγο τού Θεού, άσφαλεστάτην καί μετά πάσης βεβαιότητος οδόν απώλειας

Αποτελεί μάλιστα οδόν άμετακλήτου ολέθρου, βαθμηδόν, σε προσωπικό, κοινωνικό, έθνικό, φυλετικό καί τελικώς σέ παγκόσμιο πεδίο.

Δύναται όμως να μάς σώση, όσους ή έγκαιρη καί αγία Μετάνοια, μάς επιστρέφει καί μάς οδήγηση στόν μοναδικό Σωτήρα μας, τον Κύριόν μας Ίησού Χριστόν!

Ή 'Αγία Γραφή περιγράφει προφητικώς τούς «Εσχάτους Καιρούς»

Ό Απόστολος Παύλος περιγράφει προφητικώς, αλλά καί εύκρινώς, τά χαρακτηριστικά τού σημερινού κόσμου τών «έσχάτων ημερών», δηλαδή τών καιρών της από τού Θεού Έσχάτης μας Αποστασίας:

 «Έν έσχάταις ήμέραις ένστήσονται καιροί χαλεποί' έσονται γάρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, Αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεϋσιν άπείθεις, Αχάριστοι, Ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, Ανήμεροι, άφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, εχοντες μόρφωσιν εύσεβείας, την δέ δύναμιν αυτήν ειρημένοι» (Β' Τιμ. γ', 1-5).

Αυτή είναι δυστυχώς ή πραγματική άπεικόνισις του τρόπου ζωής του συγχρόνου ανθρώπου: Ή Αποστασία μας δηλαδή από τον Δημιουργό μας καί ή περιφρόνησης μας προς οσα Αυτός, από άπειρον Αγάπη, μάς παραγγέλλει διά την σωτηρίαν μας!

Τό αποκορύφωμα μάλιστα της αμαρτίας μας είναι ότι δεν άγαπώμεν με όλην την ψυχήν μας, τον νουν καί την καρδίαν μας, τον Κύριόν μας καί Θεόν μας! Καί κατά άναπόφευκτον συνέπειαν, ούτε καί τον πλησίον μας άγαπώμεν, ό όποιος (ό κάθε πλησίον μας) είναι κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος!

Πώς όμως να άγαπήσωμεν τον Θεόν μας, όταν ματαιοπονοΰντες προσπαθούμε «ψυχαναγκαστικός» καί «κομπλεξικός», (ίσως καί διά να έφησυχάζωμεν τά ενοχικά μας σύνδρομα, πλήν όμως ματαίως), να άρνηθόμεν καί αυτήν ακόμα την Υπαρξίν Του;

Πώς είναι δυνατόν να άγαπήσωμεν Εκείνον, του οποίου προσπαθούμε να αρνηθούμε εθελοτυφλούντες, ακόμη καί αυτήν την Υπαρξίν Του;

’Από δε την τοιαύτην άπιστίαν μας καί την τοσαύτην έλλειψιν της προς τον Χριστόν Αγάπης μας, προέρχονται άναμφιβόλως καί άναδύονται άναποφεύκτως τά μεγάλα δεινά, πού εφορμούν εφιαλτικώς καί καταδιώκουν καταδυναστικώς τον άνθρωπο της εποχής μας.

Έσκοτίσθη ή διάνοια ημών των ανθρώπων από τό πάθος τον πολυπρόσωπου μας εγωισμού: Την εμπάθεια, την φιλαργυρία, την κενοδοξία, τον τζόγο ( = επιδίωξης μετά μανίας εύκολου καί παρανόμου «κέρδους»), τά ναρκωτικά ( = αναζήτησης ψεύτικης ευτυχίας, διότι δεν πιστεύομεν εις τον Θεόν, την Πηγήν της αληθινής ευτυχίας), την ασωτία ( = έκζήτησις άχαρίτου χαράς μακρυά από την Πηγή της Χαράς καί πάσης Χάριτος, τον Σωτήρα μας Χριστόν), καί μάλιστα την ύπουλη καί άπατηλή θεοποιημένη φιληδονία, πού αποτελεί καί αυτή μίαν άλλην παρδαλήν παραλλαγήν της παρδάλεως (πρβλ. Άποκ. ιγ', 2), δηλαδή του πολύμορφον τέρατος, τού άκράτου εγωισμού μας!

Ή έσχατη αισχρό της των «όμοφυλοφιλικών σχέσεων»

καί άλλων παρομοίων έκφύλων πράξεων

Δεν υπάρχουν δυστυχώς στην άνθρωπίνην γλώσσα ικανά λόγια διά να όμιλήσωμεν διά την βδελυράν, ενώπιον Θεού καί πιστών ανθρώπων, επανεμφανιστεί- σαν εν έξάρσει καί την έπεκτεινομένην εν αναισχυντία άπροκάλυπτον παρεκτροπήν καί δολεράν διαστροφήν, τών λεγομένων «όμοφυλοφιλικών σχέσεων».

Εμφανίζονται τοιαΰται παρεκτροπαί ακόμη καί εις θεωρούμενα «χριστιανικά» έθνη καί λαούς. Αύταί αι διαστροφαί θα οδηγήσουν την κοινωνίαν, βαθμηδόν, άμετακλήτως καί άναποφεύκτως, εις άπερίγραπτον καταστροφήν, όπως επακριβώς συνέβη εις τά Σόδομα καί τά Γόμορρα, τών οποίων οι κάτοικοι, ενώ ζούσαν άμερίμνως καί άμετανοήτως υπό τό καθεστώς της τοιαύτης βδελυγμίας, ήλθε ξαφνικά ή καταστροφή, ώ- σάν αναπόφευκτος καρπός της αμαρτίας!

Πνευματικός Νόμος:

Ό διαστροφικός τρόπος ζωή θα έπιφέρη άναποφεύκτως

καί διαστροφικόν τρόπον καταστροφής!

Αυτό αποτελεί δυστυχώς άδυσώπητον καί άναπότρεπτον νομοτέλειαν του «παρά φύσιν» τρόπου ζωής!

Λειτουργούν καί έδώ, όπως καί πάντοτε, οι Πνευματικοί Νόμοι, όπου έθεσεν ό ύψιστος, διά την εύρυθμον λειτουργία του κόσμου!

Διά τούτον τον λόγον καί ό μέγας Πατήρ της Εκκλησίας μας, ό άγιος Ιερώνυμος προεφήτευε λέγων: «όταν έπέλθη ό καιρός κατά τον όποιον θα άμνηστευθή„ θεσπισθή νομικώς καί γίνη άποδεκτό από τούς θεωρουμένους «χριστιανικούς λαούς» ώς τρόπος ζωής τό βδέλυγμα της ομοφυλοφιλίας, τότε άναποφεύκτως θα έπακολουθήση ταχέως καί ό ερχομός του Εσχάτου Αντίχριστου! Διότι ό Τελικός Αντίχριστος, τοιαύτα ζοφερά καί βρωμερά υπόβαθρα «αναμένει» να αναφανούν εμφαντικώς επί της γης, ώστε να διευκολυνθή καί να γίνη αποδεκτή ή έμφάνισίς του μέσα εις τον κόσμον»! (σ.σ.: άπόδοσις εκ του λατινικού πρωτοτύπου, λόγων του Αγίου Ιερωνύμου, στούς όποιους έκανε πλειστάκις άναφοράν σε ποικίλα κηρύγματά του, ό μακαριστός "Αγιος Γέροντας της Λαρίσης, Αθανάσιος Μυτιληναίος).

Τά πάθη μας, οφείλομε μετά ηρωικής αγωνιστικότητος, συνεπούς αυταπαρνήσεως καί γνήσιας Πίστεώς εις τον Σωτήρα μας Χριστόν, να τά καθιστώμεν

 άντικείμενα μετάνοιας, έξομολογήσεως καί άνενδότου άγώνος πνευματικής άντιμετωπίσεως, εάν επιθυμούμε να εΰρωμεν "Έλεος από τον Κύριον!

Άλλ’ είναι τελείως άνεπίτρεπτον ενώπιον τού Κυρίου, τά τοιαύτα πάθη καί αμαρτήματα, να τά άμνηστεύωμεν, πολλω δε μάλλον να τά δικαιολογούμε καί να τά... «νομιμοποιοΰμεν». Πρό πάντων δε, να τά θεωρούμε καί... σάν «αιτίαν υπερηφάνειας»!

Σάς έρωτώμεν αγαπητοί μου Χριστιανοί: Μήπως αύτό τό κατάντημα δεν αποτελεί έσχάτην Ύβριν κατά τού Δημιουργού μας;

Ή άνατροπή της εν 'Αγίω Πνεύματι Ζωής μας,

άπεργάζεται καί έπεξεργάζεται βαθμηδόν,

τον όλεθρον καί την καταστροφήν του κόσμου

Παλαιότερον οι άνθρωποι αίσθάνοντο εντροπήν, όταν επιπτον είς σοβαρά αμαρτήματα.

Σήμερον όμως, δυστυχώς, παρήλθεν ό καιρός της Αγίας Αισχύνης καί της Σωτηρίου Εντροπής καί έπήλθεν πλέον ό καιρός της άγριας αναισχυντίας καί της άπροκαλύπτου άδιαντροπίας, όπου αι εκ της πωρώσεως των συνειδήσεων αμνηστευθείσα αμαρτία διαπράττονται πλέον άνευθύνως καί έπιπολαίως, άνευ της «άγιας συστολής» καί άνευ των θεαρέστων καί εν ταπεινώσει θεραπευτικών «τύψεων της συνειδήσεως», αι όποΐαι δύνανται να μάς οδηγήσουν, εάν τό θελήσωμεν, εις την πραγματικήν Μετάνοιαν καί εις την άγίαν Επιστροφήν! Καί επομένως εις την αιώνιον Ζωήν!

Σήμερον καλλιεργείται εντέχνως -δυστυχώς ακόμη καί από θεωρούμενους ωσάν τάχα «πνευματικούς ανθρώπους»- ή φίμωσις, ή πώρωσις, έως ,καί ή, εί δυνατόν, θανάτωσις της συνειδήσεως, μεθοδεύεται ή έξάλειψις από των καρδιών των ανθρώπων, των άγιων νοημάτων: Του φόβου του Θεού, της αθανασίας της ψυχής, της προσδοκωμένης Άναστάσεως των κεκοιμημένων, της αναμενόμενης Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, της άναποφεύκτου Ημέρας της Κρίσεως, της έπερχομένης Συντέλειας του Αιώνος τούτου, της Μελλούσης Ζωής!

 Καί καταβάλλεται συστηματικώς, ιδιαζόντως στις ήμέρες μας, ή προσπάθεια, να άποσιωπώνται καθοριστικοί διά την Σωτηρίαν μας έννοιαι, όπως π.χ. «άμαρτία», «ένοχή», «κρίσις», «τιμωρία», «κόλασις», «μετάνοια», «συγχώρησις», , «έπιστροφή εις τον Θεόν», «παράδεισος», «αιώνιότης», «Βασιλεία του Θεού»!

Τώρα έπήλθεν πλέον ό καιρός, όπου γίνεται συστηματική προσπάθεια (προπαγάνδα) από τούς «κρατούντας», ώστε να άποσιωπώνται ή να άμνηστεύωνται ή να δικαιολογούνται αι αμαρτία, ακόμη καί αι θανάσιμοι! Άλλ’ όμως όλα αυτά ουδόλως δύνανται να εξαφανιστούν! Απωθούνται προσωρινώς εις τό υποσυνείδητο του ανθρώπου καί θα έλθει δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, ή ημέρα καί ή ώρα, πού θα αναδυθούν δριμύτερα, φοβερότερα, απειλητικότερα!

Αι αμαρτία έπαυσαν πλέον να θεωρούνται αυτό, πού πραγματικά είναι: Δηλαδή χωρισμός από τον Δημιουργό μας καί άρα θάνατος!

Αι αμαρτία δεν κατονομάζονται πλέον μέ τό αληθινό τους όνομα!

Καί αυτό αποτελεί την Κορυφαίαν Αμαρτίαν!

Διότι:

Κορυφαία 'Αμαρτία είναι ή μή παραδοχή της άμαρτίας, ώς αμαρτίας.

Κατ’ έπέκτασιν μάλιστα, καί έξ αντιθέτου, χλευάζεται ή σωτήριος Αρετή!

Ό Χριστός μας δεν «προκαταδικάζει» κανέναν άνθρωπο, αλλά αναμένει την Μετάνοια

καί την Επιστροφή του καθενός μας στό Αγιό Του Θέλημα!

Ό Χριστός, ό όποιος μάς ήγάπησε μέχρι του έπονειδίστου Σταυρικού του Θανάτου, μάς δίνει τά άναγκαΐα πνευματικά εφόδια γιά να μετανοούμε καί να σωζώμεθα, όσοι πιστεύουμεν εις Αυτόν καί όσοι επιλέγουμε να Τον άκολουθήσουμε καί να άνήκουμε στην άγίαν του Εκκλησία!

Δεν στηλιτεύεται ό άνθρωπος, ό όποιος ομολογεί καί εξομολογείται ταπεινά τό πάθος, πού τον πολεμά, καί αγωνίζεται να τό διόρθωση μέ την Χάρι τού Κυρίου!

Έν τή Εκκλησία:

Δεν καταδικάζεται ό πάσχων άνθρωπος αλλά καταδικάζεται αυτό τούτο τό πάθος τό όποιο καταστρέφει τον άνθρωπο!

Τό κάθε έκφυλο πάθος δηλητηριάζει θανάσιμα εκείνον, ό όποιος τό αποδέχεται, τό καλλιεργεί καί επιδιώκει εκουσίως να τό διαπράττη, καί δή άμετανοήτως καί ελαφρά τή καρδιά, μέσα στην ζωή του.

Ή Εκκλησία είναι «Πνευματικό Νοσοκομείο», οπού δυνάμεθα να προστρέξουμε εν Μετάνοια, όλοι όσοι πιστεύουμε σ’ Αυτήν, γιά να θεραπευτούμε από τό «πάθος» ή τά «πάθη» μας. Να άποτινάξωμεν τον ζυγόν της δουλείας καί να άπολαύσωμε τελικώς την εν Χριστώ Ελευθερία!

Λέγει ή Γραφή' «Έάν ούν ό Υιός υμάς έλευθερώση, όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ίωάν. η', 36).

Καί πάλιν άλλου ή Γραφή λέγει- «Τη ελευθερία ή Χριστός υμάς ήλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγω δουλείας ένέχεσθε» (Γαλ. ε', 1).

Ή Εκκλησία μάς παρέχει τά πνευματικά φάρμακα, ώστε να λάβωμε την θεραπεία, όλοι όσοι πάσχουμε, καί θα θελήσουμε άληθινά να άγωνισθοΰμε ταπεινά, γιά να θεραπευθοϋμε από τά «πάθη μας».

Ή Εκκλησία παρέχει τά θεραπευτικά μέσα (τά Αγια Μυστήριό Της, μαζί μέ όλα τά άλλα σωτήρια πνευματικά Της όπλα), σέ εκείνον πού θέλει πραγματικά να πολεμήση εν Κυρίω καί να έπιτύχη την Αιώνια Ζωή! Αυτήν την Ζωήν, πού χαρίζει ό Κύριος σέ όσους τον Πιστεύουν καί αγωνίζονται στην τήρηση των Εντολών Του!

Ό Χριστός δεν έγινε άνθρωπος γιά να καταδικάση τον κόσμο!

Ό Χριστός ένηνθρώπησε γιά να τον θεραπεύση καί να σώση τον άνθρωπο καί τον κόσμο Του!

Όσους όμως τό θελήσουν!

Ή Εκκλησία καταδικάζει την διάπραξι της άμαρτίας, διότι ή αμαρτία μολύνει, συντρίβει καί τελικώς καταστρέφει τον άνθρωπον, ψυχή τε καί σώματι.

Ή αμαρτία καταστρέφει εκείνον τον άνθρωπον, που ενσυνείδητα καί άμετανόητα την διαπράττει καί,

  ακόμη χειρότερον, την προπαγανδίζει, παρασύροντας δυστυχώς καί άλλους στόν πνευματικό γκρεμό!

Ή Εκκλησία άγαπά τον άνθρωπο σωτήρια καί αληθινά- καί βοηθά τον κάθε πιστό χριστιανό, ώστε να άπαλλαγή (εάν αυτός τό θελήση καί άγωνισθή προς τούτο), από τά «πάθη» του καί να λάβη την θεραπεία καί τελικώς να άξιωθή τό στεφάνι ενός, συχνάκις μαρτυρικού μεν, άλλ’ οπωσδήποτε άγιου εν Χριστώ άγώνος!

Έάν κάποιος ισχυρίζεται ότι πάσχει από ένα «πάθος», (π.χ. τό πάθος της ομοφυλοφιλίας), αλλά άγωνίζεται με Πίστι καί άνδρείαν, εισερχόμενος μέσα στην «Κιβωτό της Εκκλησίας», γιά να ύπερβή αυτό του τό πάθος καί τελικώς κατορθώνει να τό ύπερνικήση καί να μήν διαπράττη πλέον την άμαρτία, τότε αυτός όχι μόνον δύναται να έλευθερωθή, μέ την Χάριν του Χριστού, αλλά μπορεί ακόμη να άναδειχθή σέ άγιο, ένεκα του πνευματικού του άγώνα, πού αποτελεί συνέπεια της Πίστεως καί της Αγάπης του προς τον Χριστό!

Ό άγωνιζόμενος εν Κυρίω, άμείβεται από τον Χριστόν γιά τον άνένδοτο καί πνευματικό άγώνα πού διεξάγει, χρησιμοποιώντας τά άγια όπλα, πού του προσφέρει ή Εκκλησία, δηλαδή τά ιερά Μυστήριό Της, ώστε να παύση επιτέλους να διαπράττη την αμαρτίας έως τέλους!

Καί τό τέλος είναι ή Σωτηρία καί ή Αιώνιος ζωή!

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/10/26.html