Σε κάθε γήινο υπάρχει πολύς ουρανός. Θαυμαστά παραδεισένια θεάματα από τους βίους των οσίων Παύλου της Ομπνόρα και Παϊσίου του Αγιορείτου.

Όσιος Παύλος της Ομπνόρας ή Κόμελ ο εκ Ρωσιάς
Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης Μ. Ασίας, αδελφού Αγίων Μ. Βασιλείου, Μακρίνας και Πέτρου Σεβαστείας, από Αννήσων (Άννησα) Πόντου (+394)
Θεοσεβία, διακόνισσα συζύγου Αγ. Γρηγορίου Νύσσης (+4ος αἰ.)
Θεοφάνης ο έγκλειστος, Επίσκοπος Tambov και Vladimir Ρωσίας (+1894)

Εορτάζουν στις 10 Ιανουαρίου

«Ειρήνευσον εν σεαυτώ και ειρηνεύσει σοι ο ουρανός και η γη.» έλεγε ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος.

Ένα θαυμαστό παραδεισένιο θέαμα από τον βίο του οσίου Παύλου της Ομπνόρα 

Ο Όσιος Παύλος της Ομπνόρας ή Κόμελ (1317-1429), μαθητής του μεγάλου αγίου Σεργίου του Ράντονεζ, διψώντας ακατάπαυστα για την ασκητική ζωή, κατέφυγε σε μία εντελώς απρόσιτη περιοχή των απέραντων ρωσικών δασών. Εκεί διάλεξε για κατοικία του την κουφάλα μιας γέρικης φλαμουριάς και πέρασε τρία χρόνια δοξολογώντας τον Θεό μαζί με τ’ αγριοπούλια!
Την ίδια εποχή, γύρω στο 1400, πέντε χιλιόμετρα μακρύτερά του, ασκήτευε ο Όσιος Σέργιος του  Νούρμα († 7 Οκτωβρίου 1412). Ακούγοντας για τους πνευματικούς αγώνες του Οσίου Παύλου, ξεκίνησε να τον συναντήση. Όταν τον βρήκε, αντίκρυσε ένα θέαμα θαυμαστό: Ένα πλήθος από πουλιά περικύκλωνε τον Όσιο. Τα μικρότερα μάλιστα ανέβαιναν στους ώμους και στο κεφάλι του και αυτός τα έτρεφε με τα χέρια. Κοντά του μία αρκούδα περίμενε κι αυτή την τροφή της. Αλεπούδες, κουνέλια και άλλα ζώα περιφέρονταν χωρίς έχθρα και ανταγωνισμούς μεταξύ τους και χωρίς να φοβούνται την αρκούδα.
Ήταν μία θαυμαστή εικόνα, που θύμιζε τον πρωτόπλαστο αθώο Αδάμ στον Παράδεισο. Μία εξαίσια φανέρωσι της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στην δημιουργία!
Η Θηβαΐδα του Βορρά, (μια συγκλονιστική συλλογή βιογραφιών που συνέταξαν ο π. Σεραφείμ Ρόουζ και ο π. Γερμανός Ποντμοσένσκι), Αθήνα

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς του Τσέλιε της Σερβίας

Ο χριστοειδής άνθρωπος κοιτάζει την κτίση και τη φύση όχι σαν άγριο τέρας που πρέπει σκληρά να το δαμάσει αλλά σαν ασθενή που πρέπει να τον ελεεί, να τον συμπαθεί και να τον αγαπά. Γι’ αυτόν η κτίση δεν αποτελεί άψυχη ύλη, προς την οποία πρέπει να συμπεριφέρεται με τραχύτητα και να την εκμεταλλεύεται κατακτητικά και με θράσος, αλλά σαν πολύτιμο μυστήριο του Θεού, το οποίο πρέπει με προσευχή να ελεεί και με αγάπη να σπουδαζει.
Σε κάθε γήινο υπάρχει πολύς ουρανός.
Ο εν Χριστώ άνθρωπος πλημμυρίζει όλη την κτίση και όλα τα όντα με την άπειρον αγάπην και ελεημοσύνην του.
Αν ο άνθρωπος ταπεινώσει τον εαυτό του μπροστά στον Θεό, ταπεινώνονται μπροστά του όλα, όλη η κτίση. 

***

Η Αγάπη του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για τα ζώα

Ενόσω ο Αδάμ αγαπούσε τον Θεό και τηρούσε την εντολή Του, κατοικούσε στον Παράδεισο του Θεού, και ο Θεός κατοικούσε στην παραδεισένια καρδιά του Αδάμ, και ήταν ντυμένος με την Χάρη του Θεού ο γυμνός Αδάμ, και τριγύρω του όλα τα ζώα, τα οποία χάιδευε με αγάπη, και εκείνα τον γλείφανε με ευλάβεια, σαν αφέντη τους. Όταν ο Αδάμ παρέβη την εντολή του Θεού, απογυμνώθηκε από την Χάρη του Θεού και ντύθηκε τον δερμάτινο χιτώνα και εξορίσθηκε από τον Παράδεισο και αγρίεψε πια ο χαριτωμένος Αδάμ, καθώς και πολλά ζώα εξαιτίας του Αδάμ αγριέψαν και, αντί να τον πλησιάζουν με ευλάβεια, να τον γλείφουν με αγάπη, ορμούσανε με θυμό να τον ξεσκίσουν ή να τον δαγκώσουν.
Η τήρηση των εντολών του Θεού τώρα, και πάλι πλησιάζει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό και του αφαιρεί ξανά τον δερμάτινο χιτώνα, τον παλαιό άνθρωπο, και ντύνεται ξανά ο άνθρωπος από τον Θεό την Χάρη Του και επανέρχεται στην πρώτη του κατάσταση, προ της πτώσεως. Τότε πια κινείται αθώα μέσα στους ανθρώπους και άφοβα μέσα στα άγρια ζώα, τα οποία διαισθάνονται από πολύ μακριά την αθωότητα και αγάπη και πλησιάζουν και πάλι τον άνθρωπο και τον γλείφουν με ευλάβεια και τον αναγνωρίζουν για αφέντη τους και παύουν πια να είναι άγρια, αφού το αφεντικό τους έχει ημερέψει.
Ω ευλογημένη έρημος, που βοηθάς τόσο πολύ στο να συμφιλιώσης το πλάσμα του Θεού με τον Πλάστη του και που μεταβάλλεσαι μετά σε επίγειο παράδεισο και ξανασυγκεντρώνεις τα άγρια ζώα γύρω από τον άνθρωπο που ημέρεψες!
Αγάπησε λοιπόν, όσο μπορείς, την έρημο και την εξαϋλωμένη ζωή και πέταξε, όσο μπορείς, από τα υλικά σου πράγματα μέσα στις μάνδρες των φτωχών. Απλοποίησε την ζωή σου, όσο μπορείς, για να ελευθερωθής από το κοσμικό άγχος, και για να έχη νόημα και η ζωή σου.
Όποιος ελευθερώνεται από τα υλικά πράγματα, πολύ γρήγορα ελευθερώνει την καρδιά του, για να την δώση στον Θεό, καθώς και τα πάθη κόβονται εύκολα. Η διπλή ελευθερία αυτή είναι τα δύο φτερά που ανεβάζουν την ψυχή κοντά στον Θεό, στον προορισμό της.
Όταν ο άνθρωπος έχη την Αγάπη (τον Χριστό), και βουβός να είναι, μπορεί να συνεννοηθή με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία ακόμη των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα. Η αγάπη με τον πόνο προς τους συνανθρώπους έχει την δύναμη του Χριστού και αλλοιώνει ψυχές βαρβάρων, ημερεύει άγρια θηρία, και τον πλησιάζουν σαν αρνιά.
Έλεγε ο Όσιος Παΐσιος: «Ο πνευματικός άνθρωπος, δίνει την αγάπη του πρώτα στον Θεό, έπειτα στους ανθρώπους, και την υπερχείληση της αγάπης του την δίνει στα ζώα και σε όλη την κτίση. Αυτή η θεϊκή αγάπη πληροφορεί και τα ζώα, τα οποία καταλαβαίνουν τον άνθρωπο που τα αγαπάει και τα πονάει και τον πλησιάζουν, χωρίς να φοβούνται.
Ακόμη και τα άγρια ζώα μπορούν να διακρίνουν έναν άνθρωπο που τα αγαπάει από έναν κυνηγό που θέλει να τα σκοτώση. Τον κυνηγό τον αποφεύγουν, τον άνθρωπο που τα αγαπάει τον πλησιάζουν». «Μέσα στον Παράδεισο τα ζώα αισθάνονταν την ευωδία της Χάριτος και αναγνώριζαν τον Αδάμ για αφέντη τους (Γέν. 1, 28) . Μετά την παράβαση όμως βγήκαν και αυτά από τον Παράδεισο, χωρίς να φταίνε, και δεν αναγνώριζαν τον Αδάμ για αφεντικό τους, αλλά ορμούσαν να τον ξεσχίσουν.
Ήταν σαν να του έλεγαν: «Είσαι κακός• δεν είσαι αφεντικό μας».
Τώρα, όταν ο άνθρωπος με την τήρηση των εντολών του Θεού πλησιάζη ξανά στον Θεό, ντύνεται και πάλι την θεία Χάρη, οπότε επανέρχεται στην κατάσταση που είχε προ της πτώσεως και τα ζώα τον αναγνωρίζουν για αφεντικό τους. Τότε κινείται άφοβα ανάμεσα στα άγρια ζώα, τα οποία παύουν πια να είναι άγρια, αφού το αφεντικό τους έχει ημερέψει.Ο Όσιος Παΐσιος λυπόταν και του λαγούς, επειδή συνέχεια φοβούνται. Έλεγε: «Ο λαγός συνεχώς κοιτάζει γύρω του και από τον φόβο του δεν μπορεί να κοιμηθή. Βλέπεις ένα αθώο πλάσμα, πάει ο κυνηγός, το σκοτώνει, το τρώει!»  Μερικές φορές έπιανε λαγούς και ζωγράφιζε στο μέτωπό τους έναν κόκκινο σταυρό, όπως είχε κάνει και στην Μονή Στομίου. Τους άφηνε έπειτα ελεύθερους δίνοντάς τους την ευχή κανένας κυνηγός να μην μπορέσει να τους σκοτώσει. «Καλούσε τους λαγούς, όπως εμείς τις γάτες, και αυτοί δεν φοβόνταν να ζούν μαζί του».
Μια μέρα, το καλοκαίρι του 1960, ο Όσιος είδε έναν λαγό να τρώει φασολάκια στον μικρό κήπο που είχε φτιάξει σε πεζούλια κάτω από το Μοναστήρι. Πήγε σιγά σιγά πίσω από τον λαγό, άνοιξε το ζωστικό του και τον έπιασε μέσα. Τον πήρε πάνω στο Μοναστήρι, τον κούρεψε στο μέτωπο, του ζωγράφισε με κόκκινο χρώμα έναν σταυρό και έπειτα τον άφησε ελεύθερο λέγοντας: «Άντε, να πας στην ευχή του Θεού κι άλλη φορά να μην τρως τα φασολάκια · έχεις τόσα χόρτα να φας, τόσα έχει δώσει ο Θεός». Ύστερα έλεγε στους κυνηγούς.
– Προσέξτε μη σκοτώσετε τον λαγό μου. Έχει έναν σταυρό στο μέτωπο για να τον αναγνωρίζετε κι εσείς!
– Προλαβαίνεις, Πάτερ Παΐσιε, να δεις αν έχει σταυρό ο λαγός; Ο λαγός φεύγει βολίδα, έλεγαν οι κυνηγοί.
– Θα τον δείτε, θα τον δείτε, απαντούσε, και έτσι τους εμπόδιζε να κυνηγούν κοντά στο Μοναστήρι.
Εντύπωση έκανε στους Κονιτσιώτες και η επικοινωνία που είχε ο «Καλόγερος» με τα ζώα. Μία Κυριακή, μετά την Θεία Λειτουργία, ο Πατήρ Παΐσιος είχε αποσυρθεί στο κελλί του, όταν ακούσθηκαν τρομαγμένες φωνές. Βγήκε έξω, και τι να δει; Μία μεγάλη αρκούδα είχε μπει στο Μοναστήρι από την πύλη. Την πλησίασε και της είπε: «Τώρα πρέπει να φύγεις, επειδή οι άνθρωποι φοβούνται. Αύριο να έρθεις, όχι όμως από εδώ, αλλά από το κάτω μέρος». Η αρκούδα σηκώθηκε στα δυο της πόδια και έφυγε προς το βουνό. Κάθε Δευτέρα επτά-οκτώ αρκούδες πήγαιναν στην πίσω πλευρά της Μονής, έξω από το μαγειρείο, και ο Πατήρ Παΐσιος τους έριχνε τα αποφάγια που είχαν αφήσει οι επισκέπτες το Σαββατοκύριακο.
Φιλία είχε και με τα ζαρκάδια. Όταν πήγαινε για ξύλα στο δάσος, εκείνα τον αναγνώριζαν από το χτύπημα του τσεκουριού και τον πλησίαζαν. «Έλα, να δεις τα ζαρκάδια, είπε μια μέρα σε έναν κυνηγό. Και σε παρακαλώ πολύ, μη σκοτώσεις κανένα από αυτά τα ζώα». Ο κυνηγός πλησίασε και έκπληκτος είδε πέντε-έξι ζαρκάδια να βόσκουν κοντά του. Έλεγε μετά: «Το πιο ωραίο θέαμα είναι να δείτε τον Καλόγερο παρέα με ζαρκάδια!»
Το ίδιο ευχόταν και για τα αγριογούρουνα. Μία μέρα, πηγαίνοντας στην Μονή Σταυρονικήτα, συνάντησε μία αγέλη από αγριογούρουνα και έναν κυνηγό που τα σημάδευε. Τα σταύρωσε και ευχήθηκε να μην πέσει βόλι επάνω τους. Από τότε, πολλές φορές που περνούσε από εκεί, τον περίμενε ένα αγριογούρουνο, το οποίο γρύλιζε δυνατά σαν να τον ευχαριστούσε.
Έλεγε ο Όσιος: «Τα τσακάλια πολύ με συγκινούν, γιατί, όταν πεινούν, κλαίνε σαν μωρά παιδιά.
Να δήτε τί έχω πάθει και με τα γατάκια τώρα στο Καλύβι (4). Πρόσεξαν πώς, κάθε φορά που χτυπούσε το καμπανάκι, έβγαινα έξω, και πότε-πότε τους έρριχνα κάτι να φάνε.
Όταν λοιπόν πεινούν, τραβούν το σχοινί και χτυπάει το καμπανάκι. Βγαίνω και βλέπω να χτυπούν αυτά το καμπανάκι και τα ταΐζω. Πώς τα έχει κάνει όλα ο Θεός!
– Έρχονται, Γέροντα, ζώα στο Καλύβι σας;
– Πώς δεν έρχονται! Έρχονται τσακάλια, αγριόχοιροι… Έρχεται που και που και μια μικρή αλεπού. Όταν φεύγουν οι γάτες, έρχεται η αλεπουδίτσα. Οι αγριόχοιροι, το καλοκαίρι, δεν εμφανίζονται, επειδή φοβούνται τους κυνηγούς• τότε μόνο φίδια εμφανίζονται, γιατί τα φοβούνται οι άνθρωποι.
Έρχονται και πουλιά, κοπάδια, μικρά-μεγάλα. Τους βάζω βρεγμένο παξιμάδι και τρώνε. Το ινδοκάρυδο από τα λουκούμια το κρατώ ξεχωριστά για κάτι πουλιά που φέρνουν την άνοιξη. Τα καημένα κελαηδούν ανοιξιάτικα ακόμη από τον χειμώνα με τα χιόνια.
Φέρνουν παρηγοριά δηλαδή. Αυτά πεθαίνουν για το ινδοκάρυδο!– Γέροντα, τί είναι αυτό το βουητό που ακούγεται;
– Ένα μελίσσι εγκαταστάθηκε στο παράθυρό μου (1) και τώρα εργάζεται εντατικά. Τί τραβάω το βράδυ με τις φωνές τους! Ελάτε να σας δείξω την κυψέλη μου.
Να δήτε με τί αρχιτεκτονική εργάζονται οι μέλισσες, ενώ δεν έχουν ούτε αρχιτέκτονα ούτε εργολάβο!
Εύχομαι να δουλέψετε και εσείς σωστά, πνευματικά, να φτιάξετε πνευματική κυψέλη, να βγάζη μέλι πνευματικό, να έρχωνται οι λαϊκοί να τρώνε και να γλυκαίνωνται πνευματικά.
(1) Το μελίσσι είχε μπή από τις τρύπες του κλειστού παντζουριού και είχε φτιάξει την κυψέλη του ανάμεσα στο κλειστό παντζούρι και στο τζάμι. Ο Γέροντας είχε συνέχεια κλειστό αυτό το παράθυρο του κελλιού του και τραβηγμένη την κουρτίνα. (Συνέβη στο Ησυχαστήριο τον Ιούνιο του 1993).
– Τί σημαίνει, Γέροντα, αυτό που λέει ο Ψαλμωδός: «Ανθρώπους και κτήνη σώσεις, Κύριε» (Ψαλμ. 35, 7) ;
– Εννοεί ότι ο Θεός βοηθάει και τα ζώα. Πόσοι Άγιοι είναι προστάτες των ζώων! Αλλά και τί τραβάνε τα καημένα! Εμείς ούτε μια εβδομάδα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε την υπακοή που κάνουν αυτά στον άνθρωπο.
Αν τα ταΐσουν, τα τάισαν• διαφορετικά μένουν νηστικά. Αν δεν κάνουν αυτό που θέλει το αφεντικό τους, τα χτυπούν. Και τί κόπο κάνουν, χωρίς να περιμένουν κανέναν μισθό.
Εμείς ένα «Κύριε ελέησον» να πούμε, Παράδεισο έχουμε να λάβουμε. Μικρό πράγμα είναι αυτό; Μας πέρασαν επομένως και στην ακτημοσύνη και στην υπομονή και στην υπακοή. Όλα να τα παρακολουθήτε, γιατί όλα βοηθούν.
Παρατηρώ τα μυρμήγκια πόσο φιλότιμα εργάζονται, χωρίς να έχουν επιστάτη. Εγώ δεν βρήκα σε κανέναν άνθρωπο την λεπτότητα που είδα στα μυρμήγκια. Τα νέα μυρμηγκάκια πάνε και κουβαλούν στην φωλιά ξυλάκια και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα,επειδή ακόμη δεν ξέρουν τί πρέπει να φέρουν.
Τα παλιά μυρμήγκια τα αφήνουν να τα κουβαλήσουν, χωρίς να τους κόβουν την προθυμία, και μετά τα βγάζουν έξω από την φωλιά. Ύστερα, σιγά-σιγά τα νέα βλέπουν τί κουβαλούν τα παλιά και μαθαίνουν τί πρέπει να φέρνουν.
Αν ήμασταν εμείς, θα λέγαμε: «Έλα εδώ εσύ, τί είναι αυτά που κουβαλάς; Πέταξέ τα γρήγορα έξω!».
Τα ζώα τα έκανε ο Θεός, για να εξυπηρετήται ο άνθρωπος, αλλά και για να παραδειγματίζεται. Ο άνθρωπος, αν είναι άνθρωπος, από όλα ωφελείται. Από το βιβλίο: «Άγιος Παΐσιος Ο Αγιορείτης – Λόγοι Ε’, Πάθη Και Αρετές»

***

-Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;
– Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους. Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν.
Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτικη κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους πού είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία, χειρότεροι από τα φίδια. Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και, όταν έρχονται σε δύσκολη θέση, τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο.
Γι’ αυτό τον 147ο Ψαλμό πού διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, για να ημερέψουν τα άγρια ζώα και να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους, τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.

***

Ο Όλετ, το φιλότιμο πουλί

Στο τελευταίο σας γράμμα (1) μου είχατε στείλει μια εικόνα με τον Αδάμ και τα ζώα στον Παράδεισο.
Σκέφθηκα λοιπόν να σας στείλω κι εγώ με την σειρά μου ζωγραφισμένο ένα πουλί, τον πιο στενό μου φίλο, γιατί, αν σάς έστελνα ζωγραφισμένο ένα φίδι, νομίζω, θα σάς έπιανε φόβος. Τον έχω ονομάσει Όλετ, που σημαίνει στα αραβικά «παιδί» (2) . Μένει στο ραχώνι (3) , πεντακόσια μέτρα μακριά από το Καλύβι μου (4) .Κάθε μεσημέρι του πηγαίνω καλούδια και φιλεύματα. Μόλις του δίνω κάτι να φάη, παίρνει λίγο και φεύγει. Εγώ το φωνάζω να έρθη, αλλά αυτό φεύγει και σε λίγο έρχεται κρυφά από πίσω και κρύβεται κάτω από την ζακέτα μου. Όταν πάω να φύγω, με ξεπροβοδίζει σε απόσταση εκατό μέτρων περίπου, κι εγώ, για να μη συνεχίση να έρχεται από πίσω μου και κουρασθή, του αφήνω κανένα ψίχουλο, για να απασχοληθή, και φεύγω γρήγορα, για να με χάση. Τώρα τελευταία άφησε την άσκηση και ζητάει καλοπέραση!… Ούτε σπασμένο ρύζι τρώει ούτε βρεγμένο παξιμάδι, αλλά μόνο σκουληκάκια, που θέλει να τα βάζω στό… πιάτο – στην χούφτα μου – και να ανεβαίνη εκεί να τρώη. Πρόοδος! Είναι μέρες που πανηγυρίζω με τον Όλετ και την συντροφιά του.
Μπορεί να πη κανείς: «Γιατί κάνεις εξαιρέσεις στον Όλετ; Γιατί δεν κάνεις το ίδιο και με τα άλλα πουλιά;».
Απαντώ: «Όταν φωνάζω τον Όλετ να έρθη, φέρνει μαζί του και άλλα πουλιά, φίλους του, τα οποία τρέχουν αμέσως στο φαΐ, ενώ ο Όλετ έρχεται από υπακοή και από αγάπη.
Ακόμη και όταν είναι νηστικός, κάθεται αρκετή ώρα μαζί μου και ξεχνάει το φαγητό• εγώ του το θυμίζω. Και τώρα που καλωσύνεψε ο καιρός και βρίσκει ζουζούνια να φάη, όταν το φωνάζω, πάλι έρχεται, για την υπακοή, ενώ είναι χορτάτο και δεν το αναγκάζει η πείνα.
Έ, πώς να μην το χαίρεσαι περισσότερο από τα άλλα πουλιά αυτό το φιλότιμο πουλάκι;».
Πολλές φορές μου έρχεται από την πολλή μου αγάπη να το σφίξω μέσα στην χούφτα μου, αλλά φοβάμαι μήπως κάνω σαν την μαϊμού που από αγάπη σφίγγει τα παιδιά της και τελικά τα πνίγει. Γι᾿ αυτό σφίγγω την καρδιά μου και το χαίρομαι από μακριά, για να μην το βλάψω (5) . Μια μέρα άργησα να πάω στο ραχώνι και ο Όλετ, επειδή φυσούσε πολύ, είχε λουφάξει από νωρίς. Άφησα το φαγητό του και έφυγα, χωρίς να τον δώ. Την άλλη μέρα ξεκίνησα να πάω πολύ νωρίς, γιατί ανησύχησα μήπως το έφαγε κανένα γεράκι.
Αυτό, όταν είδε το πρωί το φαγητό που του είχα αφήσει αποβραδίς, «τό πείραξε ο λογισμός» και κατέβηκε στα μισά του δρόμου και με περίμενε.
Όταν με είδε, έκανε σαν τρελλό από την χαρά του. Του έδινα να φάη, αλλά αυτό περισσότερο ήθελε συντροφιά παρά φαγητό. Το θαυμάζω για την άσκησή του και για την αγάπη που έχει, καθώς και για την ευγνωμοσύνη του.
Εύχεσθε να μιμηθώ τις αρετές του. Πιστεύω να μην έχετε παράπονο• σάς τα είπα όλα, χωρίς να πάρω την συγκατάθεση του Όλετ. Ελπίζω να μην τον στενοχωρήσω, μια που δεν θα γίνουν γνωστά έξω… Έχετε τους χαιρετισμούς τους δικούς του και τους δικούς μου τους πολλούς.
Στο Καλύβι μου όχι μόνον τα πετούμενα πουλάκια αλλά όλα τα ζώα που έρχονται εκεί – τσακάλια, λαγοί, νυφίτσες, χελώνες, σαύρες, φίδια – χορταίνουν από την υπερχείλιση της αγάπης μου και χορταίνω κι εγώ, όταν χορταίνουν αυτά, και όλοι μαζί, «τα θηρία και πάντα τα κτήνη, ερπετά και πετεινά πτερωτά» (6) , «αινούμεν, ευλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον» (7) .
(1) Το γράμμα το είχαν στείλει στον Γέροντα αδελφές του Ησυχαστηρίου την άνοιξη του 1975.
(2) Το πουλί αυτό ήταν ένας κοκκινολαίμης.
(3) Ραχώνι: Λόφος, βουναλάκι.
(4) Το Καλύβι του Τιμίου Σταυρού.
(5) Η σχέση του Γέροντα με τα ζώα δεν ήταν μια εκδήλωση ζωοφιλίας αλλά έκφραση «ελεήμονος καρδίας», της οποίας η αγάπη ξεχυνόταν προς όλη την κτίση.
(6) Ψαλμ. 148, 10.
(7) Από την ογδόη Ωδή (Ύμνος των Αγίων Τριών Παίδων). Βλ. Ωρολόγιον το Μέγα, έκδ. «Αποστολικής Διακονίας», Αθήνα 142001, σ. 76.
Από το βιβλίο: «Άγιος Παΐσιος Ο Αγιορείτης – Λόγοι Ε’, Πάθη Και Αρετές»
Μαρτυρία μοναχού Αλυπίου Αγιαννανίτου: «Γνώριζα τον Γέροντα από την ηλικία των δεκαπέντε ετών. Με την χάρι του Θεού έγινα μοναχός στην Ι. Μ. Κουτλουμουσίου. Πήγαινα και τον έβλεπα κάθε μέρα. Άκουγα για τα θαύματά του και μου είχε γεννηθή η επιθυμία να δώ ένα θαύμα του. Για ένα μήνα περίπου είχα αυτόν τον λογισμό.
»Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, αρχές Νοεμβρίου, πήγα να τον δώ και τον βρήκα να πλένη τα χέρια του έξω στο βαρελάκι. Ήταν μόνος. Άνοιξε και μου είπε να περιμένω. Πήρε πίσω από το βαρέλι ένα αλουμινόχαρτο, όπου μέσα είχε ψίχουλα το άνοιξε και κοίταξε προς τον ουρανό. Ενώ χαρακτηριστικά δεν υπήρχε κανένα πουλί, αμέσως μαζεύτηκαν σμήνη πουλιών. Που βρέθηκαν ξαφνικά τόσα πουλιά! Άλλα κάθονταν στο κεφάλι του, άλλα στους ώμους και στα χέρια του και αυτός τα τάϊζε. Βλέποντας αυτό το θέαμα με κατέλαβε αμηχανία, χτυπούσε γρήγορα η καρδιά μου από συγκίνηση και γελούσα αμήχανα. Ο Γέροντας χαμογελώντας έλεγε στα πουλιά: “Πάτε και σ’ αυτόν”. Τα μιλούσε σαν νάταν άνθρωποι. Ένα που καθόταν στο χέρι του του έλεγε: “Πήγαινε και σ’ αυτόν, δικός μας είναι”.
»Αυτό διήρκεσε δύο λεπτά περίπου. Σε μια στιγμή ο Γέροντας δίπλωσε το αλουμινόχαρτο και τα πουλιά εξαφανίστηκαν. Ήμουν σαστισμένος και τον κοίταζα. “Πήγαινε τώρα”, μου είπε».

Κοντάκιον  Ήχος δ’

Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη, και το φώς σου Κύριε, εσημειώθη εφ’ ημάς, εν επιγνώσει υμνούντάς σε. Ήλθες εφάνης το Φώς το απρόσιτον.
Σήμερον η χάρις τού Αγίου Πνεύματος, εν είδει περιστεράς, τοις ύδασιν επεφοίτησε. Σήμερον ο άδυτος Ήλιος ανέτειλε, και ο κόσμος τω φωτί Κυρίου καταυγάζεται… Σήμερον ρείθροις μυστικοίς πάσα η κτίσις αρδεύεται. Σήμερον τα των ανθρώπων πταίσματα τοις ύδασι τού Ιορδάνου απαλείφονται. Σήμερον ο Παράδεισος ηνέωκται τοις ανθρώποις, και ο της Δικαιοσύνης Ήλιος καταυγάζει ημίν… Σήμερον λαμπαδοφεγγεί πάσα η κτίσις άνωθεν…  Σήμερον γη και θάλασσα την του κόσμου χαράν εμερίσαντο, και ο κόσμος ευφροσύνης πεπλήρωται. (απόσπασμα εκ της Ευχής)
Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν την κτίσιν προς ζωογονίαν.

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ’

Εν σοί Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γάρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Παύλε το nνεύμά σου.

Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου Ήχος δ΄. Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Το θερμόν της αγάπης σου, εξεχέετο Όσιε, εκ της σης καρδίας εις κτίσιν άπασαν· όθεν πατέρα οι άνθρωποι, σε εύρισκον εύσπλαγχνον στοργικόν και συμπαθή, τα δε ζώα αφόβως σοι Πάτερ ήγγιζον, ως ποτε τω Αδάμ εν Παραδείσω, εντολήν πριν παραβήναι, του Πλάστου πάσης της κτίσεως.

Απολυτίκιον Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου
Ήχος πλάγιος α΄. Τον Συνάναρχον.

Tης ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγους θείους νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών Παΐσιε Θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του κόσμου, Όσιε.
iconandlight.wordpress.com