Για να φτάσουμε στην Ανάσταση πρέπει να περάσουμε μέσα από τον Γολγοθά, να το ζήσουμε αυτό σαν μια φωτιά που θα κατακάψει ο,τι είναι ευτελές για τον Θεό και θα μας καθαρίσει. Κι ο καθένας από μας ίσως γίνει μια εικόνα της φλεγομένης βάτου, πυρακτωμένης από την θεία φλόγα και μη καιομένης, σαν την Αγία Μαρία την Αιγυπτία. π. Anthony Bloom του Sourozh.

 

Ε’ Κυριακή των Νηστειών
Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας

Στίχοι
Απήρε πνεύμα, σαρξ απερρύη πάλαι.
Τον όστινον, γη, κρύπτε νεκρόν Μαρίας.

«Ουκ έστιν η Βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις αλλά δικαιοσύνη και άσκησις, συν αγιασμώ·… ».

Κυριακή της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh 
16 Απριλίου 2000

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Εβδομάδα μ’ εβδομάδα νοιώθουμε ότι πλησιάζουμε ολοένα την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού. Και μας φαίνεται ότι κινούμαστε γρήγορα, από Κυριακή προς Κυριακή, προς την ημέρα που κάθε φόβος, κάθε φρίκη θα χαθεί.
Κι όμως τόσο εύκολα ξεχνάμε ότι πριν φτάσουμε την ημέρα της Ανάστασης, πρέπει μαζί με τον Χριστό, μαζί με τους Αποστόλους Του,  να βαδίσουμε την οδό της Σταύρωσης. «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθή εις χείρας ανθρώπων, και θα Τον σταυρώσουν, και την τρίτην ημέραν θα αναστηθεί». Όλοι ξέρουμε ότι θα αναστηθεί, αλλά έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πως γύρισαν οι μαθητές Του στην Ιερουσαλήμ, ξέροντας ότι η Σταύρωση ήταν κοντά; Κινούνταν φοβισμένοι. Δεν είχαν ωριμάσει τόσο, ώστε να είναι εκείνοι που και την ζωή τους θα έδιναν για να διαδοθεί το μήνυμα του Ευαγγελίου. Κινούνταν με φόβο. Όταν ο Χριστός τους είπε να γυρίσουν στην Ιερουσαλήμ, την πόλη που είχε αρνηθεί τον Χριστό, βάζοντας την ζωή Του σε κίνδυνο, εκείνοι Του είπαν: «ας μην πάμε..», και μόνον ένας μαθητής, ο Θωμάς, είπε: «..Όχι. Ας πάμε μαζί Του, κι ας πεθάνουμε μαζί Του…»
Ο μαθητής είναι εκείνος, που ανόητα πιστεύω, ονομάσαμε Άπιστο: ο μόνος που δεν ήταν έτοιμος να δώσει την εμπιστοσύνη του, την πίστη, την ζωή του, το αίμα του, χωρίς βεβαιότητα. Αλλά η καρδιά του ήταν ανεπιφύλακτα δοσμένη στον Χριστό. Πόσο υπέροχο να είναι κάποιος ένας τέτοιος άνθρωπος! Αλλά και οι υπόλοιποι μαθητές δεν θα εγκαταλείψουν τον Χριστό. Θα βαδίσουν μαζί Του προς την Ιερουσαλήμ.
Έχουμε σήμερα ακόμα το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ζούσε μια τραγωδία πριν συναντήσει τον Χριστό. Είναι η Μαρία η Αιγυπτία. Ήταν αμαρτωλή. Ήταν πόρνη. Δεν πίστευε στον Θεό, ούτε με την ψυχή, ούτε με το σώμα. Δεν είχε σεβασμό σε αυτό το σώμα που ο Θεός έχει δημιουργήσει, ούτε σ’ αυτή την ψυχή. Κι όμως ήρθε, με τραγικό τρόπο, αντιμέτωπη με το γεγονός ότι δεν υπήρχε τρόπος να της επιτραπεί η είσοδος στον Ναό εκτός αν απέρριπτε το κακό και διάλεγε την αγνότητα, την μετάνοια, την νέα ζωή.
Ας συλλογιστούμε τους μαθητές που σχεδόν ικέτεψαν τον Χριστό να μην επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ, επειδή η Ιερουσαλήμ ήταν μια πόλη όπου όλοι οι προφήτες είχαν πεθάνει, δεν ήθελαν να πεθάνει ο Χριστός, και φοβόντουσαν. Ας αναρωτηθούμε πόσο τους μοιάζουμε. Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά σήμερα πόσο μοιάζουμε ή όχι στην οσία Μαρία την Αιγυπτία – την Μαρία που είχε ζήσει την ζωή της σύμφωνα με τους τρόπους και τις επιθυμίες της, παρασυρόμενη απ’ όλους τους πειρασμούς του σώματος και της ψυχής• και μία μέρα συνειδητοποίησε ότι στην κατάσταση που ήταν δεν μπορούσε να εισέλθει στον ναό του Θεού.
Πόσο εύκολα μπαίνουμε εμείς στο ναό, ξεχνώντας τόσο εύκολα ότι η εκκλησία είναι ένα μικρό κομμάτι του κόσμου ο οποίος έχει επιλέξει να ζει αποκομμένος από τον Θεό, που έχει απορρίψει τον Θεό, έχει χάσει το ενδιαφέρον του γι’ Αυτόν• κι ότι οι λίγοι πιστοί δημιουργήθηκαν από τον Θεό σαν καταφύγιο – ναι, η εκκλησία είναι η πληρότητα του Παραδείσου, και την ίδια στιγμή ένα τραγικό καταφύγιο, το μόνο μέρος που έχει δικαίωμα να βρίσκεται ο Θεός επειδή είναι καταζητούμενος. Κι όταν ερχόμαστε εδώ, μπαίνουμε στο βασίλειο του Θεού. Θα πρέπει να ερχόμαστε με μία αίσθηση δέους όχι απλά να περπατάμε εκεί όπως σ’ ένα άλλο μέρος, αλλά σ’ έναν τόπο που είναι ήδη το Βασίλειο του Θεού.
Αν είχαμε αυτήν την διάθεση, όταν ερχόμαστε στην πόρτα της Εκκλησίας, θα μπορούσαμε να είμαστε, αν και ασήμαντοι, σαν την Μαρία την Αιγυπτία. Θα σταματούσαμε και θα λέγαμε, «πως μπορώ να μπω στον ναό;» Και αν το κάναμε αυτό ολόψυχα, με μια καρδιά συντετριμμένη, με μια αίσθηση τρόμου από το γεγονός ότι είμαστε τόσο μακρυά από τον Θεό, τόσο ξένοι, τόσο άπιστοι, τότε θα άνοιγαν οι θύρες, και θα βλέπαμε ότι δεν βρισκόμαστε απλά σ’ έναν μεγάλο χώρο περιτριγυρισμένο από τοίχους, αλλά βρισκόμαστε σ’ έναν τόπο που είναι ο Παράδεισος του Θεού που ήλθε στην γη.
Ας μάθουμε από αυτή την εμπειρία τι σημαίνει να προχωράμε βήμα-βήμα προς την Ανάσταση, επειδή για να φτάσουμε στην Ανάσταση πρέπει να περάσουμε μέσα από τον Γολγοθά, πρέπει να περάσουμε από την τραγωδία της Μ. Εβδομάδας και να την κάνουμε δική μας, μετέχοντας με τον Χριστό, τους μαθητές Του και τα πλήθη ολόγυρα, στον φόβο, στον τρόμο αυτού του γεγονότος• κι επίσης να το ζήσουμε σαν μια φωτιά που θα κατακάψει ο,τι είναι ευτελές για τον Θεό και θα μας καθαρίσει. Κι ίσως μία μέρα, όταν η φωτιά θα έχει κατακάψει ο,τι δεν είναι άξιο για τον Θεό, καθένας από μας ίσως γίνει μια εικόνα της φλεγομένης βάτου, πυρακτωμένης από την θεία φλόγα και μη καιομένης, επειδή θα είχε απομείνει σε μας μόνο ο,τι θα επιβίωνε από την θεϊκή φωτιά. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_110.htm -Απόδοση Κειμένου: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=86923383205089732011

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πόσο ευγενικός και πόσο ταπεινός είναι ο Κύριος!
«Ο δε Ιησούς προσκαλεσάμενος αυτούς λέγει αυτοίς• οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών• ουχ ούτω δε έστω υμίν, αλλ᾽ ός εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος». (Μαρκ. ι´ 42-44).
Εδώ έχουµε µια καινούργια κοινωνική συνταγή, άγνωστη κι ανήκουστη στον προ Χριστού ειδωλολατρικό κόσµο. Στους ειδωλολάτρες οι άρχοντες έδειχναν την κυριαρχία τους µε την δύναµη, µε την βία. Οι κυβερνώντες κυβερνούσαν µε την αυθεντία της εξουσίας και της δύναµης, της κληρονοµιάς ή του πλούτου. Κυβερνούσαν κι εξουσίαζαν. Οι άλλοι υποτάσσονταν από φόβο και τους υπηρετούσαν µε τρόµο…
Ο Κύριος Ιησούς απορρίπτει την µέθοδο αυτή και θεσµοθετεί την διακονία ως µέτρο υπεροχής σ᾽ εκείνους που τον πιστεύουν. Πρώτος δεν είναι εκείνος που τα µάτια των ανθρώπων τον βλέπουν ανεβασµένο ψηλά, αλλ᾽ αυτός που οι καρδιές των ανθρώπων νιώθουν ότι είναι καλός… Εκείνος που στέκεται πάνω από τους ανθρώπους µε την βία, είναι σαν να στέκεται πάνω σε ηφαίστειο φθόνου και µίσους, ωσότου το ηφαίστειο εκραγεί και χαθεί µες στην λάβα.
«Ουχ ούτω δε έσται εν υµίν», είναι η εντολή του Κυρίου. Τέτοια κοινωνική πρακτική προέρχεται από τον πονηρό, όχι από τον αγαθό. Έτσι ζουν τα τέκνα του σκότους, όχι τα τέκνα του φωτός. Κι εσείς είστε τέκνα του φωτός. Ανάµεσά σας αφήστε να βασιλεύει η υπεροχή της αγάπης, η ανωτερότητα της αγάπης ας κυριαρχήσει της εξουσίας. Εκείνος από σας που προσφέρει την µεγαλύτερη υπηρεσία στους αδελφούς του από αγάπη, θα είναι πρώτος στα µάτια του Θεού. Η υπεροχή του θ᾽ αντέξει τόσο στην πρόσκαιρη ζωή όσο και στην µέλλουσα. Ο θάνατος δεν έχει εξουσία στην αγάπη, ούτε σ᾽ό,τι έχει δηµιουργήσει η αγάπη. Εκείνος που αποκτά υπεροχή σ᾽ αυτόν τον κόσµο λόγω της αγάπης του, θα την κρατήσει και στην µέλλουσα ζωή. Δεν θα του αφαιρεθεί, αλλά αυξάνεται και βεβαιώνεται αιώνια…
Αλήθεια, πόσοι απ᾽ αυτούς που νοµίζουν ότι είναι πρώτοι, θα βρίσκονταν στην τελευταία θέση! Πόσοι απ᾽ αυτούς που θα πίστευαν πως ήταν τελευταίοι, θα βρίσκονταν πρώτοι! Αλήθεια, πόση χαρά θα γέµιζε τις καρδιές των ανθρώπων, πόση ευταξία, ειρήνη κι αρµονία θα βασίλευε! Θα συναγωνίζονταν όλοι ποιος θα υπηρετήσει τον άλλον, όχι ποιος θα τον κυβερνήσει. Όλοι θα βιάζονταν να δώσουν και να βοηθήσουν, παρά να πάρουν και να εµποδίσουν. Κάθε καρδιά θα γέµιζε µε χαρά και φως, όχι με κακία και σκότος. Τότε ο διάβολος θά ᾽παιρνε ένα φανάρι και θα ᾽ψαχνε όλον τον κόσμο για να βρει έναν άπιστο, αλλά δεν θα ᾽βρισκε κανέναν.
Όπου βασιλεύει η αγάπη, ο Θεός είναι φανερός και ορατός απ’ όλους. Αυτό δεν είναι ουτοπία, δεν είναι απραγματοποίητο όνειρο. Η αλήθεια του φανερώνεται στα τελευταία λόγια του Χριστού στο σημερινό ευαγγέλιο: «Ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκ. ι’ 45). Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε στη γη για να τον διακονήσουν οι άλλοι, αλλά να τους διακονήσει ο ίδιος. Ήρθε για να δώσει τη ζωή Του ως λύτρο και αντάλλαγμα για τις αμαρτίες πολλών.
Εκείνος που διακονεί από αγάπη κι όχι από αίσθηση καθήκοντος, δε θα υποχωρήσει μπροστά στο θάνατο… Όλοι εκείνοι που απόρριψαν τη διδασκαλία και το παράδειγμα του Χριστού, ακολούθησαν τα βήματα του Ιούδα. Εκείνοι όμως που έκαναν δική τους τη σωτήρια διδασκαλία Του και μιμήθηκαν το ανυπέρβλητο παράδειγμά Του, ακολούθησαν τα βήματα των έντεκα αποστόλων…. Εύχομαι ο Κύριος Ιησούς να γίνει ίλεως σε μας την Έσχατη Μέρα, όταν θα σκοτιστεί ο αισθητός ήλιος και δε θα ξαναφωτίσει πια. Γλυκύτατε και Ζωοποιέ Κύριε, συγχώρεσε τις αμαρτίες μας προτού φτάσει η μέρα εκείνη! Απόρριψε όλα τα έργα μας ως ανάξια κι ακάθαρτα και σώσε μας με το αμέτρητο έλεός Σου, μ’ αυτό που ήρθες στη γη για να σώσεις εμάς τους ανάξιους. Σε Σένα πρέπει η δόξα, μεγάλε και θαυματουργέ Κύριε, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. (απόσπασμα απο τον Λόγο εις την Εʼ Κυριακή των Νηστειών του Αγ. Νικόλαου Βελιμίροβιτς) 

Παναγία η Εγγυήτρια, δάσκαλος της μετανοίας της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/12/28079/

Αν μπορείτε ας θεραπεύσετε τον άρρωστο άνθρωπο, αλλά μη τον σκοτώσετε με το μίσος σας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/11/%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%ce%b1%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%b5%cf%8d%cf%83%ce%b5%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%cf%81%cf%81%cf%89%cf%83%cf%84-2/

Απολυτίκιον Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας
Ήχος πλ. δ’.

Εν σοι Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ᾽ εικόνα· λαβούσα γαρ τον σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ· επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτoυ· διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Οσία Μαρία το πνεύμά σου.

Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Φωτισθείσα ενθέως Σταυρού τη χάριτι, της μετανοίας εδείχθης φωτοφανής λαμπηδών, των παθών τον σκοτασμόν λιπούσα πάνσεμνε, όθεν ως άγγελος Θεού, Ζωσιμά τω ιερώ, ωράθης εν τη ερήμω, Μαρία «Όσιε Μήτερ» μεθ’ ου δυσώπει υπέρ πάντων ημών.

Ήχος πλ. β’ Όλην αποθέμενοι

Στιχ.(Ψ39) Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου.
Τόπους προσκυνήσασα, περιχαρώς τους αγίους, αρετής εφόδιον, σωτηριωδέστατον, ένθεν γέγονας, και σφοδρώς έδραμες την καλήν πορείαν, και το ρείθρον εκπεράσασα, το Ιορδάνειον, το του Βαπτιστού ενδιαίτημα, προθύμως κατεσκήνωσας, και την των παθών αγριότητα, διά πολιτείας, ημαύρωσας λεπτύνασα σαρκός, εν παρρησία αείμνηστε, Μήτερ τα οιδήματα.

Δόξα…  Ήχος α’

Ουκ έστιν η Βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις αλλά δικαιοσύνη και άσκησις, συν αγιασμώ· όθεν ουδέ πλούσιοι εισελεύσονται εν αυτή, αλλ’ όσοι τους θησαυρούς αυτών εν χερσί πενήτων αποτίθενται. Ταύτα και Δαυΐδ ο Προφήτης διδάσκει λέγων· Δίκαιος ανήρ ο ελεών όλην την ημέραν, ο κατατρυφών του Κυρίου και τω φωτί περιπατών ος ου μη προσκόψη, ταύτα δε πάντα, προς νουθεσίαν ημών γέγραπται όπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν, και δώη ημίν Κύριος αντί των επιγείων τα επουράνια.

iconandlight.wordpress.com