Ο κατάκοιτος φίλος του στάρετς Ζαχαρία που έλαβε χαρίσματα και τον κοινωνούσαν Άγγελοι!

 

Ο κατάκοιτος φίλος του στάρετς Ζαχαρία που έλαβε χαρίσματα και τον κοινωνούσαν Άγγελοι!

Ο Στάρετς είχε έναν ακόμα αγαπητό φίλο στο μοναστήρι του αγίου Σεργίου, τον μακαρίτη Νικόλαο Αλεξάνδροβιτς Ίβανσεν. Ήταν στρατιώτης στο επάγγελμα, αλλ’ είχε χάσει την υγεία του πριν πολλά χρόνια.

Σήκωσε έναν βαρύ σταυρό από αρρώστιες· αφ’ ότου αρρώστησε, δεν ξανασηκώθηκε πια από το κρεβάτι του για σαράντα χρόνια. Κατ’ αρχάς, ήταν κατάκοιτος σ’ ένα ιδιωτικό διαμέρισμα, αλλ’ έπειτα μεταφέρθηκε μέσα στο πτωχοκομείο του μοναστηριού.
Οι γονείς του είχαν πεθάνει και δεν υπήρχε κανείς για να μεριμνήση γι’ αυτόν. Ήταν ξένος σε όλους. Με κουράγιο υπέμενε και προσευχόταν. Για την εξαιρετική υπομονή του και ταπείνωση, ο Κύριος τον είχε προικίσει με προόραση.

Ο πατήρ Ζωσιμάς άρχισε να τον επισκέπτεται συχνά, ο δε ευλογημένος εκείνος άνθρωπος έγινε πολύ στοργικός προς αυτόν. Δέκα χρόνια πριν την επανάσταση [Οκτωβριανή 1917], ο Νικόλαος προέλεγε πως ο τσάρος θα εκτοπισθή, ότι το μοναστήρι του αγίου Σεργίου θα κλείσθει και ότι όλοι οι μοναχοί θα εκδιωχθούν και θα ζήσουν σε ιδιωτικά διαμερίσματα.

Είπε ακόμα στον πατέρα Ζωσιμά τον μελλοντικό τόπο της διαμονής του. «Θα ζήσης στην Μόσχα και θα σου χαρίσουν το ερειπωμένο μετόχι ενός μοναστηριού. Εκεί θα ζήσης με τα πνευματικά σου τέκνα. Στην Μόσχα θα γίνης αρχιμανδρίτης. Σου το λέω τώρα, να είσαι έτοιμος να φύγης μακριά-μακριά από το μοναστήρι».
Κανείς τότε δεν τον πίστευε και τα λόγια του φαίνονταν παράξενα και ανόητα σ’ όλους.
Μια ημέρα, ο Νικόλαος θεράπευσε την αδελφή του πατρός Ζωσιμά, την Μαρία, η οποία είχε πάθει τύφλωση. Για δέκα χρόνια η γριούλα η καημένη, δεν έβλεπε τα κτίσματα του Θεού.

Ο μακαρίτης ο Νικόλαος έδωσε εντολή να αλειφθούν τα μάτια της με λάδι από το κανδήλι που έκαιγε μπροστά στο εικονοστάσι του, και η Μαρία, η δούλη του Θεού*, επανηύρε την όρασή της και έζησε άλλα δέκα χρόνια, βλέποντας όπως όλοι οι άνθρωποι.

Πραγματικά, ήταν ένας θαυμάσιος δούλος του Θεού. Πολλές φορές, άγγελοι του έφερναν την θεία Κοινωνία, παίρνοντας την μορφή μοναχών με επικεφαλής τον ηγούμενο, ο οποίος και τον εξωμολόγησε.
Οι «μοναχοί» έψελναν θαυμάσια. Ήρχοντο την νύκτα. Ο μακαρίτης ο Νικόλαος δεν αντιλήφθηκε ότι ήταν η θεία εύνοια που του φανερωνόταν, αλλά έπαιρνε τους αγγέλους για μοναχούς και σκεπτόταν:
«Να, πόσο ωραία μου φέρονται ο ηγούμενος και οι μοναχοί. Ευκαιρία δεν βρίσκουν την ημέρα, γι’ αυτό έρχονται την νύκτα στις εορτές και με παρηγορούν στην μεγάλη μου θλίψη».

Ο πατήρ Ζωσιμάς [μετέπειτα Στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936)] δεν εγνώριζε τίποτε περί τούτου και, όταν έμαθε από τους αδελφούς της Μονής ότι ο Νικόλαος βρισκόταν σοβαρά άρρωστος στο μοναστηριακό πτωχοκομείο και ότι για παραπάνω από τριάντα χρόνια κανείς δεν τον είχε μεταλάβει τα άγια Μυστήρια του Χριστού, πήγε για να του δώση την θεία Κοινωνία και να τον εξομολογήση.
Ο μακαρίτης Νικόλαος τον ευχαρίστησε και του είπε: «Πολύ χαίρομαι, διότι σε όλες τις μεγάλες γιορτές ο ηγούμενος και οι αδελφοί μού δίνουν τη θεία Κοινωνία», και του διηγήθηκε τα καθέκαστα.
Ο πατήρ Ζωσιμάς φύλαξε τα λόγια του μακαρίτη στην καρδιά του κι ούτε του είπε τίποτε. Μόνο μετά τον θάνατό του έμαθε για το καταπληκτικό όντως θαύμα που γινόταν στην υπομονητική εκείνη ψυχή, η οποία έφερε τον σταυρό της με μια μεγάλη καρτερία.

* Έτσι ονομάζουν οι Ρώσοι τα πρόσωπα που έχουν πολλήν ευλάβεια και σεμνότητα. Αντιστοιχεί με το ελληνικό η «ψυχούλα».
Από το βιβλίο ο “Στάρετς Ζαχαρίας, Μια οσιακή μορφή της Σοβιετικής Ρωσίας”, έκδοση Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Ορμύλια.

Ο Άγιος Γέροντας Ζαχαρίας (Δημητρίεβιτς) , 1850-1936 υπήρξε ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Λαύρας του Αγίου Σεργίου στη Μόσχα

***

Διδαχές του Στάρετς Ζαχαρία για την προσευχή
και τις θλίψεις

«Ούτε τρίχα δεν θα πέση από κάποιο κεφάλι, εάν δεν είναι θέλημα Θεού».

«Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ποτέ την πανταχού παρουσία του Θεού. Το να ξεχνάει κανείς, αυτό είναι αμαρτία».

Πιστεύω ότι έχοντας συνεχή συναίσθηση της παρυσίας της Κυρίας μα ς και Βασίλισσας των Ουρανών , και μή κάνοντας τίποτα, αλλά παίρνοντας απλως την ευλογία Της , θα λάβετε το χάρισμα της αδιαλέιπτου προσευχής και την αγάπη για όσα αρέσουν στον Κύριο μας Ιησού Χριστό…

«Η προσευχή είναι η αρχή της αιωνίας ζωής, είναι η θύρα με την οποία μπαίνουμε στην Βασιλεία των Ουρανών, είναι η οδός που μας φέρνει στον Κύριο και μας ενώνει μαζί Του. Χωρίς προσευχή ο άνθρωπος δεν ζη, αλλά πεθαίνει συνεχώς, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνει».

Πρέπει να προσευχόμεθα με απλότητα και φυσικότητα. Σαν να κουβεντιάζουμε… Και να παρακαλούμε: «Δίδαξέ με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι». Αυτός ο στεναγμός, αυτός ο λυγμός, πρέπει να βγαίνει χρόνια από το στόμα μας.
Και ο Κύριος θα μας επισκεφθεί.
Θα έλθει ξαφνικά. Θα διανοιγεί ο νούς μας. Και θα μας αποκαλύψει το μυστικό: πως πρέπει να προσευχόμεθα, και τι είναι η προσευχή.
Μερικές φορές αυτό το μυστικό μας αποκαλύπτεται μέσα στη λειτουργία, όταν κοινωνούμε των αγίων μυστηρίων. Και άλλοτε στο σπίτι μας. Μας αποκαλύπτεται μετά από συνεχή και επίμονο στεναγμό:
«Μάθε με, Κύριε, να προσεύχομαι! Δίδαξέ με να προσεύχομαι! Μόνο να διαβάζω ξέρω. Να προσεύχομαι, δεν ξέρω!»
Και ο Κύριος θα μας διδάξει, και τι είναι η προσευχή και πως πρέπει να προσευχόμεθα.

«Παιδιά μου, προσπαθήστε να αποκτήσετε ένα πνεύμα συνεχούς προσευχής. Ζητήσατε το επιμόνως από την Μητέρα του Θεού, η οποία προσεύχεται ακοίμητα για μας, όπως σας έχω ξαναπεί πολλές φορές».

Μην αρχίζετε τίποτα χωρίς την ευλογία της Βασιλίσσης των Ουρανών. Κι όταν τελειώνετε πάλι να την ευχαριστείτε.

Να λέτε συνεχώς την προσευχή της Εκκλησίας μας «Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία , ο Κύριος μετά Σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών»… Να κάνετε το κανόνα της Παναγίας, όπως η ίδια τον έχει παραδώσει στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ : να λέτε το «Θεοτόκε Παρθένε» εκατόν πενήντα φορές την ημέρα.

«Να είσθε θαρραλέοι κι όταν σας στέλνη ο Κύριος μεγάλες δοκιμασίες».

Έλεγε ότι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και ότι μεγάλως προσβάλλουμε το θέλημα του Θεού, όταν λόγω των θλίψεων και των στενοχωριών που μας έρχονται, πέφτουμε στην κατήφεια, στον γογγυσμό, στην απελπισία, στην άμετρη λύπη και στην σκληρή αναισθησία. Αυτά τα φρικτά αμαρτήματα είναι τα πρόθυρα της κολάσεως του πυρός. Η καταθλιμμένη ψυχή είναι ήδη εγκλωβισμένη μέσα σε μία φλογερή φωτιά, χειρότερη από εκείνην της κολάσεως. Δεν υπάρχει πιά καμιά αίσθηση στην ψυχή αυτή, εκτός από ένα οξύτατο, οδυνηρό συναίσθημα, το οποίο σκοτώνει και καίει τα πάντα. Τις δυστυχίες και τις θλίψεις μας τις στέλνει η θεία Πρόνοια για να μας δοκιμάση και να μας ενδυναμώση για την ζωή του πνευματικού ηρωισμού. Η μεγαλύτερη άσκηση είναι να υπομένωμε αγόγγυστα, ως το τέλος των ημερών μας, όλα όσα έρχονται επάνω μας μέσα στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος. Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται».

«Δεν πρέπει να αποδώσης στον εαυτό σου τα οδυνηρά γεγονότα τα οποία είτε εσύ, είτε ο πλησίον σου δοκιμάζουν. Όχι, όλα αυτά δεν προέρχονται από σένα, αλλά παραχωρούνται σε σένα σαν ένας σταυρός για να τον βαστάζης. Βάσταζέ τον, λοιπόν, με χαρά, ενδυναμωμένος από την λαμπρά ελπίδα και την στερεά πίστη, πως εκεί «ένθα ουκ έστιν οδύνη, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος», η θλίψη που έχεις υποφέρει εδώ με ελπίδα και υπομονή θα δώση και σε σένα και στους πλησίον σου τέτοια χαρά και τέτοια εγγύτητα στην τέλεια Αγάπη και Αλήθεια, όση ο άνθρωπος δεν μπορεί καν να αρχίση να φαντάζεται. Εάν υπομένης την θλίψη με μακροθυμία, μαρτυρείς έτσι την πιστότητά σου στον Χριστό, την αφοσίωσή σου στον Σωτήρα και την αγάπη σου σ’ Αυτόν, ο οποίος αναστήθηκε εκ των νεκρών και σας προσκαλεί κοντά Του».

«Μην αφήνετε τη θλίψη να σας κυριεύση. Η κατάθλιψη είναι ο δήμιος που σκοτώνει την πνευματική ενεργητικότητα, που είναι αναγκαία για την υποδοχή του Πνεύματος μέσα στην καρδιά. ‘Ενας καταθλιμμένος άνθρωπος χάνει την δυνατότητα να προσεύχεται και είναι νεκρός όσον αφορά τους πνευματικούς αγώνας».

Αυτό το πάθος, η κατάθλιψη, σκοτώνει κάθε τι το άγιο, κάθε τι το ζωντανό και ανθρώπινο».

Παρακαλέσατε τον Παρηγορητή των ψυχών και των σωμάτων μας, να σας μαλακώνη, να σας συγχωρή, να μπαίνει μέσα στην ψυχή σας και να διώχνη μακριά την φοβερή κατάθλιψη που σας πλακώνει».

 iconandlight.wordpress.com