Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος: “Ή θα είμαστε του Χριστού ή δεν θα είμαστε”

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος: Ο Κύριος μας λέγει την αλήθεια. Μια αλήθεια που πονά. Ποια είναι η αλήθεια αυτή;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η αλήθεια ότι πολλοί θα είναι αυτοί που όχι απλά θα μας κάνουν πέρα από την ζωή τους, όχι μόνο θα μας απαξιώσουν, όχι μόνο θα μας χλευάσουν, όχι μόνο θα αστειευτούν μαζί μας αλλά θα μας μισήσουν επειδή αγωνιζόμαστε να ζούμε θεάρεστα, χριστιανικά, σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, σύμφωνα με τον Λόγο της Εκκλησίας, σύμφωνα με την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.

 Και όντως είναι γεγονός ότι πολλοί είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν έναν άνθρωπο που μετανοεί και αλλάζει ριζικά την ζωή του ως άνθρωπο που έχασε τα λογικά του, ως άνθρωπο χαζό.

Πολλές φορές όμως δεν μένουν σ’αυτήν την απαξίωση, αλλά βλέπεις πλέον το μένος των ανθρώπων αυτών να βγαίνει προς τον άνθρωπο που πλέον δεν συμβιβάζεται με την αμαρτία.

Υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι που ενώ πιστεύουν (έτσι υποστηρίζουν) στον Χριστό, εάν συναντήσουν κάποιον άνθρωπο ο οποίος αγωνίζεται βαθιά και γνήσια, ο οποίος προσπαθεί να ζει κάθε στιγμή του χριστιανικά και όχι κάποιες στιγμές της ζωής του, προσπαθούν να τον πείσουν ότι δεν χρειάζεται τόσο αγώνας, τόση προσπάθεια. Είναι αυτό που λέγεται συχνά “Να είσαι της Εκκλησίας αλλά όχι και τόσο πολύ…”. Τι πάει να πει όμως αυτό; Μπορείς να είσαι της Εκκλησίας λίγο; Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι. Ή θα είσαι του Χριστού ή δεν θα είσαι. Είναι σαν να λέμε “είμαι λίγο έγκυος…”. Γίνεται; Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι! Έτσι λοιπόν και εδώ. Ή θα είμαστε αδελφοί μου του Χριστού ή δεν θα είμαστε.

Ή θα αγωνιζόμαστε ή θα είμαστε μαλθακοί. Ή θα είμαστε γνήσια τέκνα του Θεού ή νόθα. Υπάρχει δυστυχώς αυτή η πλάνη -διότι περί πλάνης πρόκειται- ότι δεν χρειάζεται να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, ή δεν χρειάζεται συχνή εξομολόγηση, ή δεν χρειάζεται καθημερινή μελέτη του Θείου Λόγου (Αγία Γραφή ή κάποιο άλλο ψυχοφέλιμο βιβλίο), ή δεν χρειάζεται καθημερινή προσευχή (Χαιρετισμοί της Παναγίας, Απόδειπνο κ.α.).

Άλλο είναι να έχεις συναίσθηση της ανεπάρκειάς σου, δηλαδή να αναγνωρίζεις ότι χρειάζεται να τα κάνεις όλα αυτά αλλά δεν τα κάνεις επειδή είσαι αμελής και ράθυμος, αδιάφορος και κοσμικός και άλλο να αμνηστεύεις την νωθρότητα σου υποστηρίζοντας ότι δεν χρειάζονται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά εάν γνωρίζεις κάποιον που τα κάνει, να τον απαξιώνεις και να προσπαθείς να τον πείσεις ότι δεν χρειάζονται. Τότε γίνεσαι συνεργός του διαβόλου.

Για να προοδεύσεις πνευματικά δεν θα κάνεις ό,τι νομίζεις για σωστό και απαραίτητο αφήνοντας κάποια άλλα. Για να προοδεύσεις πνευματικά θα κάνεις υπακοή στην Εκκλησία και στον πνευματικό σου πατέρα (που ίσως σε κάποια θέματα σε οικονομήσει).

Εσύ λοιπόν που ζεις αμελώς σύνελθε και προσπάθησε να ζήσεις με μετάνοια και ταπείνωση, με Μυστηριακή ζωή και υπακοή στην Εκκλησία.

Εσύ που προσπαθείς και αγωνίζεσαι καθημερινά να ευαρεστείς τον Θεό, εσύ που σταυρώνεις τα πάθη και τις επιθυμίες σου για χάρη της αγάπης του Χριστού και του συνανθρώπου, που άφησες πίσω σου την ματαιότητα του κοσμικού φρονήματος, μην αφήσεις κανέναν να σε απογοητεύσει για την επιλογή σου να είσαι του Χριστού. Κλείσε τα αυτιά σου στις δαιμονικές σειρήνες που σε καλούν να απολαύσεις τις αισχρές επιθυμίες, τις αισθητές ηδονές του κόσμου τούτου. Ποιες είναι αυτές οι δαιμονικές σειρήνες; Μπορεί να είναι οι γονείς σου, τα παιδιά σου, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, κάποιοι που “ενδιαφέρονται” για σένα, κ.α.

Ναι το ξέρω ότι πονάς. Πονάς γιατί όχι μόνο πολεμιέσαι από τους αόρατους δαίμονες αλλά πολεμιέσαι και από αγαπημένα πρόσωπα. Να ξέρεις όμως ότι πολεμιέσαι γιατί η ζωή σου πλέον ελέγχει την δική τους αμετανοησία, τον δικό τους ρηχό χριστιανισμό που οριοθετείται στον εκκλησιασμό του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Πολεμιέσαι γιατί είσαι του Χριστού.

Πολεμιέσαι τριπλά: από τον (παλαιό) εαυτό σου, από τους δαίμονες, από τους ανθρώπους. Γι’αυτόν τον πόλεμο όμως μας προειδοποίησε ο Χριστός, μας διδάσκουν με τα παθήματά τους οι Όσιοι και οι Μάρτυρες. Στον πόλεμο αυτόν δεν είσαι μόνος σου, δεν είσαι μόνη σου. Σκέψου ότι και μόνο που μπορείς και μένεις σ’αυτόν τον πόλεμο και δεν παραδίνεσαι είναι ένα θαύμα. Κανείς δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σ’ αυτόν τον πόλεμο εκτός κι αν η Χάρις του Θεού τον επισκιάζει.

Μπορεί να νιώθεις κουρασμένος, μπορεί να νιώθεις πληγωμένος, μπορεί να νιώθεις πιεσμένος…συναισθηματικά ράκος. Μην αποκάμεις όμως, μη τα παρατάς. Οι εχθροί εκεί βασίζονται. Επειδή δεν μπορούν να σε βλάψουν πνευματικά, προσπαθούν να σε βλάψουν συναισθηματικά και να σε πείσουν ότι επειδή συναισθηματικά δεν είσαι καλά άρα και πνευματικά δεν είσαι καλά.
Οι άνθρωποι θα σε μισήσουν γιατί πλέον τους αγαπάς διαφορετικά. Οι διάβολοι θα σε μισήσουν διότι πλέον δεν έχουν εξουσία πάνω σου. Ο παλαιός εαυτός σου θα σε μισήσει διότι τον πρόδωσες για τον Χριστό.
Τότε που το μίσος σε κτυπά αλύπητα, τότε που η απαξίωση σε καταδυναστεύει, τότε που κάθε πνευματική σου προσπάθεια μοιάζει ανούσια και χωρίς αντίκρυσμα, τότε που νιώθεις μόνος σου και μόνη σου…θυμήσου τα λόγια του Χριστού, θυμήσου την ζωή και τον θάνατο του Χριστού, θυμήσου γιατί τελικά επέλεξες αυτή την ζωή, θυμήσου γιατί τελικά δεν ζεις όπως οι πολλοί.

Θυμήσου ξανά εκείνες τις στιγμές που η καρδιά σου φτερούγιζε καθώς προσευχόσουν, θυμήσου ξανά εκείνες τις στιγμές που όλα μοιάζανε να έχουν νόημα βαθύ, τότε που η Χάρις ήταν τόσο δυνατή και αισθητή που ήθελες να χορέψεις, που έκλαιγες από χαρά, που ένιωθες πλούσιος επειδή είχες λίγο θυμίαμα, μια μικρή εικονίτσα του Χριστού και ένα κομποσχοινάκι, που ευτυχία ήταν να πας για εξομολόγηση, να κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου…
————————————
Μην στεναχωριέστε που οι άνθρωποι σας απορρίπτουν, μην λυπάστε που ο τρόπος ζωής σας απαξιώνεται, που χλευάζεστε. Μην φοβάστε που δεν έχετε πολλούς συνοδοιπόρους, που οι φίλοι και οι γνωστοί σας, σας βλέπουν πλέον με “μισό μάτι”. Μην απογοητεύεστε που δεν βλέπεται θαύματα και σημεία Θεού, μην λυπάστε που δυσκολεύεστε και καταβάλετε μεγάλη προσπάθεια για τα πνευματικά. Ούτε πάλι να χαίρεστε εάν όλα σας πάνε καλά και όλα γίνονται εύκολα και ακούραστα και άκοπα. “…χαίρετε δε μάλλον, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς…” (Λουκ. 10,20)

vimaorthodoxias.gr