Ομιλία
για το μόνο Φως στο σκοτάδι
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
“Εγώ ειμί το Φως του κόσμου” (Ιωάννη 8:12).
Από την αρχή του κόσμου και του χρόνου, ποτέ κανείς θνητός δεν τόλμησε να πει αυτά τα λόγια. Έχουν υπάρξει και υπάρχουν άνθρωποι που λένε: “Εγώ φέρνω το φως!” Αλλά μόνο ένας τόλμησε να πει: “Εγώ είμαι το Φως!” Μόνον ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θα μπορούσε να πει αυτά τα λόγια με τόλμη και πειστικό τρόπο. Η σύντομη ζωή Του επάνω στη γη και η μακραίωνη ιστορία Του, σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, έχουν απολύτως δικαιώσει αυτά τα λόγια. Αυτός είναι το Φως της Αλήθειας. Αυτός είναι το Φως της Δικαιοσύνης και το Φως της Ζωής.
Αυτός είναι το Φως της Αλήθειας διότι αποκάλυψε εν Αυτώ την αλήθεια : της αληθινής φύσης του Θεού και της αληθινής φύσης του ανθρώπου, τη σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο και τη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, όμως τα λόγια Του δεν θα παρέλθουν, διότι και τα δύο δημιουργήθηκαν με το λόγο Του ο ουρανός και η γη, και ο Λόγος Του είναι από Αυτόν και μαζί Του πάντοτε και δεν θα παρέλθει εις τους αιώνας των αιώνων. [“ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι ” Ματθ. κδ΄:35, Μάρκος ιγ΄:31].
Αυτός είναι το Φως της Δικαιοσύνης, διότι Αυτός αποκάλυψε τη δύναμη της δικαιοσύνης και την αδυναμία της αδικίας. Το αποκάλυψε με το λαμπρότερο φως, με αυτά που είπε, με αυτά που έκανε και με αυτά που βίωσε και έτσι υπερέβη τους άδικους ανθρώπους. Αποκάλυψε ότι μέσω της Εκκλησίας Του στην πορεία των είκοσι αιώνων, μέσω των πολυάριθμων δίκαιων αγίων και μαρτύρων του προς δόξα της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη προέρχεται από το Θεό, και στη μακραίωνη ιστορία δεν μπορεί ποτέ να νικηθεί. Η αδικία προέρχεται από αδύναμες υπάρξεις. Η αδικία σπεύδει στο προμαχώνα με το θριαμβευτικό λάβαρό της, αλλά την ίδια στιγμή γρήγορα ανατρέπεται στον τάφο.
Αυτός είναι το Φως της Ζωής. Τα λόγια Του φωτίζουν τη ζωή. Τα έργα Του φωτίζουν τη ζωή. Η νίκη Του φωτίζει τη ζωή, κυρίως η ανάστασή Του, σαν τον πιο λαμπρό ήλιο, φωτίζει τη ζωή με το υπέρλαμπρο φως Του και διαλύει το θάνατο σαν μια αδύναμη σκιά.
Ω Κύριε Ιησού, το Φως το υπέρλαμπρο, Ήλιε της Αλήθειας, Ήλιε της Δικαιοσύνης και Ήλιε της Ζωής, φώτισέ μας τους αμαρτωλούς και ανάξιους!
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος
http://prologue.orthodox.cn/January20.htm
***
Στίχοι
Δώσεις έπαθλον δενδροάθλω Φωτίδι,
Δενδρώνα τερπνόν της Εδέμ Θεού Λόγε.
Το αγίασμα της αγίας Φωτίδας και η πίστη του Αγά
«Μια από τις πολλές φορές που πηγαίναμε με τον ιερέα του χωριού μου, τον παπά Αλέκο, να εξυπηρετήσουμε τον συνοικισμό της Αμφιπόλεως» [ανατ. Μακεδονία κοντά στο Στρυμώνα], διηγήθηκε ο Γέροντας Γρηγόριος της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως, «συναντήσαμε κάποιον ηλικιωμένο που τότε βοηθούσε στην εκκλησία της Αμφιπόλεως. Συζητώντας μαζί του μας διηγήθηκε ένα γεγονός που συνέβη επί τουρκοκρατίας, όταν αυτός ήταν παιδί δώδεκα ετών:
»Είχε αρρωστήσει βαριά ο Αγάς, έτρεχε σε γιατρούς στα κοντινά μέρη, έφτασε μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά δεν μπορούσε να τον κάνει κανείς καλά και η υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο. Καθηλώθηκε στο κρεβάτι. Κάποια μέρα απελπισμένος θυμήθηκε την αγία Φωτίδα, το εξωκλήσι της αγίας που ήταν κατά σάρκα αδελφή της αγίας Φωτεινής [εορτάζουν την ίδια μέρα, 26 Φεβρουαρίου], το οποίο απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από τον συνοικισμό και στο οποίο μέχρι σήμερα αναβλύζει αγίασμα. Το “αγίασμα της αγίας Φωτίδος”. “Η αγία Φωτίδα θα με κάνει καλά”, είπε ο Αγάς. Διέταξε λοιπόν τον τότε επίτροπο της εκκλησίας της Αμφιπόλεως να πάει να του φέρει αγίασμα από την αγία Φωτίδα.
»Ο επίτροπος δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι του Αγά ψιθύρισε: “Γουρούνι, θα σου φέρω, νομίζεις, αγίασμα από την αγία μας να το μαγαρίσεις;”. Έφυγε, υπολόγισε την ώρα που θα έκανε να πάει και να επιστρέψει από το εξωκλήσι για να μην αντιληφθεί την απάτη ο Αγάς και τον τιμωρήσει, πήρε κοινό νερό και το πήγε αντί για αγίασμα στον Αγά.
»Ο Αγάς, όταν έφθασε το δήθεν αγίασμα
της αγίας Φωτίδος, διέταξε τους παρισταμένους να τον ανασηκώσουν στο
κρεββάτι του, έκλαψε και με ευλάβεια και δάκρυα στα μάτια είπε δυο
φορές: “Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με. Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με”. Πήρε
το “αγίασμα”, όπως το θεωρούσε, το ήπιε και την άλλη μέρα ήταν καλά.
Όλοι έμειναν κατάπληκτοι, ειδικά ο επίτροπος που ήξερε τι έκανε. Η πίστη, ο πόθος και η εμπιστοσύνη του Αγά στην αγία Φωτίδα, καθώς και οι πρεσβείες της αγίας, τον έκαναν καλά».
(Από το βιβλίο ”Ασκητές μέσα στον
κόσμο” τόμος Α, που εκδόθηκε από το Ησυχαστήριο «Άγ. Ιωάννης ο
Πρόδρομος» στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2008, σελ. 315-317.)
Της Αγίας Φωτίδος. Ήχος α΄. Του λίθου σφραγισθέντος.
Λαμπρότατον δοχείον του Πνεύματος εδείχθης, μαθήτρια του Λόγου, Φωτίδα θεοκήρυξ· παρείδες τα πρόσκαιρα σοφώς, Χριστώ ακολουθήσασα θερμώς, παρ’ Αυτού γαρ εδιδάχθης· όθεν και τούτου σφάγιον εγένου· δόξα τω σε φωτίσαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω δωρουμένω διά σου πάσιν ιάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου