Δίνουμε κάτι ευχές ο ένας στον άλλον σα να μην υπάρχει «πνευματικό αύριο», λες και τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν σε τούτην εδώ τη γη.
Είναι κάτι ευχές που σε βάζουνε σε σκέψη αναφορικά με το αν τελικά ελπίζουμε στ’ αλήθεια ή όχι στον Θεό: «καλή προαγωγή», «καλή σταδιοδρομία», καλό το ένα, καλό το άλλο κ.λπ. Λέγε «καλό παράδεισο» -που στην ουσία είναι κι ο σκοπός της ζωής- κι άσε τα υπόλοιπα, τα οποία και να συμβούν σε τούτη τη γη που πατάμε, θα ακολουθήσουν τη ρότα αυτής της γης -που δεν είναι καμιά άλλη απ’ τον ίδιο τον θάνατο και τη φθορά.
Πηγαίνανε τα καλογέρια στον Γέροντα Ιωσήφ τον ησυχαστή και του έλεγαν ότι παρακαλάνε τον Θεό να τους δώσει πνευματικά χαρίσματα. Τι πιο ωραίο;
Ο γέροντας όμως απαντούσε διδάσκοντας «ζητάτε απ’ τον Θεό να σας δώσει μετάνοια κι αφήστε όλα τ’ άλλα». Αν δεν έχουμε μετάνοια, ό, τι και να συμβεί στη ζωή, μένει χωρίς αξία γιατί πέφτει θύμα του χρόνου που περνάει, θύμα της σαπίλας του θανάτου. Ας έχουμε μετάνοια, ας ζητάμε απ’ τον Θεό ο ένας για τον άλλον μετάνοια και… μετανοημένοι σαν είμαστε, όλα τα δώρα του Θεού επαναπροσδιορίζονται με άξονα την οδό του Παραδείσου. Άλλωστε τίποτε δεν μας ανήκει: απ’ την προαγωγή και την σταδιοδρομία ως τον ίδιο τον Παράδεισο. Επίγεια κι ουράνια, δώρα όλα του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου